Foto
Websites
  • EVA
  • Arnon Grunberg
  • The Montgolfier Brothers
  • Sigur Ros
  • Iron and Wine
  • Motek
  • The National
  • The Notwist
    Archief per maand
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 02-2012
  • 09-2011
  • 04-2011
  • 12-2010
  • 09-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
    blog vir

    25-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    je hand is een stuk krijt dat
    breekt. ik heb je te lang in
    de regen laten staan. nu adem
    je alsof je slaapt. ik vraag

    of ik dezelfde woorden op je arm
    mag krassen. buiten vorkt licht
    de spanning aan flarden. ik vraag
    me af of alles dan zo eindeloos

    hetzelfde kan zijn zonder dat je
    het ziet. je ziet niet hoe
    je huid onder dezelfde storm-
    achtige liefde komt te staan,

    hoe het buiten niet
    ophoudt te regenen.

    (2001)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    ik kan niet meer bijten. alleen
    zingen en stampvoeten. aan
    elke hoektand zit een stuk
    navelstreng vastgeplakt. met

    kortgeknipte nagels en azijnzure
    vingers helpt ze mij uit
    mijn zwijgen. ik leg mijn

    stembanden rond haar nek en trek.
    ze gaat nooit dood. ze doet alleen

    alsof. en toch. haar mond
    valt rinkelend open.


    (2002)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    geluid dwingt me wakker. met
    gesloten ogen grijpen vingers
    om me heen, in mijn oren
    tot voorbij mijn dove, trillende

    stem. roep, sla mij. haal
    hem terug in hetzelfde bed.
    roep hem. zonder handen
    kan ik de trap niet af.


    (2002)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    haar zijn
    is nergens
    beginnen omdat
    je voeten nog steken
    in het zand van toen

    is koud de verkeerde
    kant uitlopen, vogels
    als flessenhalzen in het
    water zien, mij

    aan tafel kleiner
    slaan, mij
    doen vergissen in

    haar in mij

    (2003)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen








    mij zijn
    is niet zeggen
    dagelijks wie
    ik ben
    geworden wat
    ik ben of óf
    ik ben geworden
    wat ik wou

    mij zijn is heel
    hard je handen
    tegen je hoofd slaan

    roepen
    dit ben ik
    niet
    niet

    (2003)

    20-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Gisteren zat ik op de trein en nadat ik mijn boek aan de kant had geschoven en door het raam keek, bedacht ik dat dit misschien wel het einde was. Het einde van de lange, doorwaakte nachten en de ochtenden vol scheef licht en gestaag kauwen op voedsel – omdat het moet, niet omdat ik honger heb. En hoewel ik er ooit in geslaagd ben zo’n periode langer dan een week vol te houden zonder dat ze aan intensiteit verloor, was de algemene teneur toch dat ik na een dag of twee niet meer hemeltergend verlangde naar iemand maar domweg naar die periode zelf. Begeerte naar begeerte. Beginnende leegte. Moeheid die me verhindert wakker te blijven in bed, mijn hart tekeer te voelen gaan en me een beetje zorgen te maken over mijn fysieke conditie (ik heb al te lang niet meer fatsoenlijk gegeten – ik verspil teveel energie – mijn alertheid neemt groteske proporties aan). Het stond vast dat het nu anders was gegaan; het vaste patroon was doorbroken en in die chaos had ik me eerst bijzonder sterk en daadkrachtig gedragen, waarna ik in een crisis terecht was gekomen – crisis is dit: alles gaat zijn gewone gang en je slaagt er niet in daar enig plezier in te vinden. Maar nu dus, op de trein, zonder het plezier dat ik nodig heb om op een minder beheerst moment niet plots het woord ‘crisis’ te gebruiken, maar mét de hoop dat het wel goed komt: het is anders gegaan dan normaal, ik ben er niet geschonden uitgekomen, in tegendeel: heelhuidser.

     

    Mooi is dat. Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven lang die irrationele verlangens achternaloop en nu veeg ik ze op een hoopje. Wat verwachtte ik? Meer waarheid? Waarover? Of deconstructie? Waarvan?

     

    Laat ik maar een leven gaan leiden. Laat ik maar niet denken dat het leven zich ergens anders aan het afspelen is en ik het nog niet gevonden heb omdat ik niet hard genoeg zoek. Drank, gezwalp, die zinnen die uit mijn mond stromen – ik geloofde echt dat ze er toe deden, maar het kan niet, want ik was ze de volgende dag vergeten en het ongemakkelijke gevoel dat je hebt omdat je niet weet wat voor onzin je hebt uitgekraamd kan onmogelijk het leven zijn – en ook niet de hoofdpijn en mijn huid die samentrekt door uitdroging, en dan heb ik het nog niet over mijn maag gehad. Het kan niet. Het kan eenvoudigweg niet. Niet omdat ik niet gezocht heb, niet omdat ik het niet lang genoeg heb volgehouden om er een geloofwaardige uitspraak over te doen – dat heb ik wel, dat heb ik heus wel! – maar omdat het steevast eindigt in, in werkelijk niks. In gedichten waarvan je achteraf alle woorden vervangt, in gedommel in de zetel, akkoord: de muziek klinkt beter en het geluk ligt op de loer, maar doet het dat ook niet als je anderhalf glas wijn hebt gedronken en de verwachtingen nog niet met volle kracht in het gezicht zijn geslagen?

     

    Laat ik dus maar het rustige leven leiden met het gematigde aantal glazen rode wijn in net genoeg zonlicht om de hoop op meer zonlicht niet te verliezen, met de juiste woorden op de juiste plaats in het gedicht met de juiste titel. Laat ik dat maar eens proberen. Het leven speelt zich hier af, en als ik dat niet meer geloof moet ik het met beide handen vastgrijpen en eraan schudden tot het bekent: ja, ik ben het leven en ik ben er altijd geweest, hier, vlak aan je zijde.

     

    (Dit is geen parabel, dit is een tekst met bedenkingen nadat het is misgelopen.)

     

     


    16-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    16 juli 2007

     

    Het is zo drukkend dat ik me inbeeld dat ik geen adem kan halen. Mijn hoofd zit helemaal dicht. Martha Stewart is op TV en ze zegt: “I have always wanted to be colour blind” en ik vind die Martha Stewart het meest onderschatte talent van deze tijd. Je moet het maar kunnen: knutselen, koken, breien en dat terwijl je steevast elke genodigde in stijl ontvangt. Eerlijk waar: als ik dat zie, valt mijn mond open van verbazing. Stiekem willen we allemaal Martha Stewart zijn. Ik hoef me daar niet langer over te schamen. Ik wil ook een pompoen kunnen uithollen met een knutselzaagje en daarbij geen krimp geven terwijl ik zeg “I have always wanted to be colour blind”. Terwijl ik onbeschaamd recht in de lens kijk.

    Voor de rest heb ik geen wensen vandaag.




    E-mij


    Gastenboek


    Er was bij enkele omstaanders een vorm van gefrons, dat wel. Maar niet overdreven en niet op grote schaal.
    De concurrenten
  • J.
  • E.
  • L., de jonge vrijgezel
  • L., het meisje
  • N.
  • K.
  • J.,J. en J.
  • J., de broer van K.


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs