Ja... je komt kijken en alles is verdwenen...
Vreemd...

Mijn verhaal en schrijfsels hebben heel veel reacties losgeweekt bij jullie. De mailtjes vloeien nog steeds vlotjes binnen. Het is leuk te weten en te voelen dat je gelezen wordt, ja... het gevoel van waardering ook.
Dankjewel allemaal.
Nu al de lijntjes onzichtbaar geworden zijn krijg ik nog steeds reacties binnen.
Uiteraard met de vraag waarom... niet begrijpend... spijt uitdrukkend... het was hier gezellig vertoeven, hier kon ik even wegdromen, mijn eigen gevoelens herkennen want hier werden ze mooi onder woorden gebracht, dromen van... want wat was dit een mooie intense 'echte liefde',...

Eigenlijk is ons bestaan een voortdurende opeenvolging van keuzes, ja die we zelf moeten maken, bewust of onbewust. De ene keuze al wat onbenulliger dan de andere. Soms pakt het goed uit, de andere is al wat minder aangenaam en vraagt meer nazorg...
Ook ik heb nu een keuze gemaakt... niet op voorhand wetende dat 'onzichtbaarheid' de vervolgkeuze zou worden toen ik deze blog bij aanvang lanceerde. Het verhaal was nog niet ten einde maar heeft een andere wending genomen...
Er is nu een rustpunt, voor lezer en schrijver, ja voor de protagonisten ook...

Voor hen die werkelijk meer of verder willen lezen, ja zelfs een beetje ongeduldig zijn nu... zou ik hier durven schrijven: maak je bekend.
Voor hen die rust in zich hebben... er wordt immer verder geschreven en dra verschijnt er weer wat leesvoer.

Bloemeke