Inhoud blog
  • Mijn tuin
  • Mijn haast
  • Mijn informatie beheer
  • Dit is het!
  • Mijn Sparen
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Blin Blogt

    07-04-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn informatie beheer
    1 Oct 2008, 22:46
    De afgelopen 20 jaar heb ik zo ongelooflijk veel kennis vergaard. Ik denk dat ik met een gerust hart kan stellen dat ik voor de meeste problemen, ongemakken en foutmeldingen de oplossing in huis heb. Kennis is macht, dus theoretisch zou ik een goed dictator zijn of op zijn minst een goede kleuterleidster. In de praktijk ligt het iets anders, heel anders eigenlijk.

    Het informatie beheer centrum dat ik de afgelopen 2 decennia heb opgebouwd bevindt zich namelijk in een groot aantal witte archief dozen van IKEA. Zo’n 20 jaar lang heb ik iedere gebruiksaanwijzing, handleiding en bijsluiter, zonder deze eerst te hebben gelezen, netjes opgeborgen in deze witte dozen waarvan, maar dit terzijde, er sommigen inmiddels ernstig vergeeld zijn.

    De reden dat ik bijsluiters van medicijnen nooit lees is simpel, ik hou niet van medicijnen, ben bang voor alle chemische rotzooi die ik dan vrijwillig bij mezelf naar binnen moet gieten en bij het lezen van eventuele bijwerkingen voel ik de rode bultjes, duizeligheid enzovoorts al opkomen. Zelfs als ik gewoon binnen zit voel ik al hoe het chemische goedje mijn rijvaardigheid aan het beïnvloeden is. Het goede nieuws is dat ik door deze medicijnfobie slechts in uiterste noodzaak naar de dokter stap, de beste manier dus om de aanwas van nieuwe bijsluiters te remmen. Jammer dat ik deze angst niet heb bij cafeïne en nicotine.

    De rest van de handleidingen wordt ongelezen opgeborgen om veel meer uiteenlopende oorzaken; tijdnood, desinteresse, luiheid etc, en de zeldzame keren dat ik besloot mijn leven te beteren en eerst de handleiding te lezen bleken deze zo beroerd vertaald te zijn dat ik na 3 zinnen al de slappe lach kreeg en er alsnog de brui aan gaf.

    Het feit dat in dit huis de familie Koos en Koba Koopziek wonen helpt niet mee aan het bedwingen van de immer groeiende stapels naslagwerken en bedienungsanleitungen. En wisten we van de helft van onze aankopen maar de helft van wat ze kunnen, dan wisten we waarschijnlijk al tien keer meer dan we ooit voor mogelijk gehouden hadden.

    'Waarom bewaar je dan nog steeds al die garantiebewijzen en instruction manuals?' hoor ik je nu denken en gelijk heb je, ik vraag me precies hetzelfde af. Dacht ik nou echt dat ik die erbij ga zoeken als de senseo het weer begeeft? Of dat ik na 3 jaar toch opeens ga besluiten dat ik wel wil weten wat mijn mobieltje allemaal nog meer kan dan alleen sms-en en bellen? Zou ik op hoge poten met mijn kassabon en garantiebewijs naar de blokker stappen omdat die voorhoofdthermometer de meest achterlijke uitvinding ooit is en mijn geld terug eisen? Nee, die kans lijkt me minimaal, tenzij het een bijwerking is van een medicijn waarvan ik de bijsluiter niet had gelezen.

    07-04-2010 om 22:04 geschreven door Blin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dit is het!
    4 Jun 2008, 15:34

    Dit is het!! Deze zin heb ik nu al zo ontelbaar vaak gezegd of gedacht na het aanschaffen van weer zo'n fantastische wonder-oplossing, meestal iets in een tube of flesje, soms ook in andere vormen zoals boek, cd, dvd, huishoudelijk artikel of zelfs compleet nieuwe hobby, dat je zou denken dat ik inmiddels beter zou moeten weten. Niets is minder waar, ik mag mezelf er nog steeds graag van overtuigen dat DIT het ontbrekende stukje van de puzzel die mijn leven is moet zijn.

    Zo heb ik vol goede moed allerlei cursussen, knutsel spullen, dieet boeken, fitness aparatuur, keuken aparaten, en vele vele tubes, potjes en flesjes die de meest wonderlijke resultaten beloven (vooral de middeltjes waar je een hele 'lijn' van hebt hebben een vreselijke aantrekkingskracht)aangeschaft.

    Iedere keer nadat ik zo'n aanschaf gedaan heb ben ik daar weer zooooo laaiend enthousiast over dat ik mijn hele omgeving hier tot bloedens toe mee verveel, ze soms meesleep in mijn idiote bevliegingen (Sonja Bakker, OMG) en mijn verjaardags cadeaus ook meestal een aanvulling of uitbreiding op mijn laatste liefhebberij of hobby zijn.

    Zo vlak voor onze verhuizing passeren al deze inmiddels vervlogen bevliegingen mijn revue en slaat de twijfel toe. Meenemen of nou eindelijk maar eens een punt achter zetten en wegsodemieteren? Dat laatste is de meest economische oplossing, als ik dat hier in Den Helder naar het grof vuil of kringloopwinkel breng scheelt dat weer 250 kilometer meezeulen om vervolgens in het nieuwe huis in de kelders te belanden.

    Toch is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen al het uitzoeken van de badkamer kasten geeft een hoop ruzie met mezelf. 'kijk, deze anti cellulitis creme is nog nooit gebruikt en was hartstikke duur', 'ja, maar als je het nog nooit gebruikt hebt en het staat daar al een jaar, wat wil je er dan mee? nog 2 jaar in de kast laten staan?','sja, kweenie, misschien ga ik het dan wel echt gebruiken, daar heb ik nu ook nauwelijks tijd voor','ja, maar is het dan niet handiger om gewoon een vuilnisbak onder de kast te zetten en met een armzwaai alles van de planken daar in te zwiepen, en wat moet je sowieso met zoveel verschillende flessen bodylotion, met 1 fles ben je zeker een maand of 2 onder de pannen'.

    Deze keer besluit ik wijs te zijn en alles wat ik het afgelopen half jaar niet gebruikt heb gewoon weg te doen. Daaag tubes en cremetjes, dag wonder dieet, dag elektrisch mes, dag crosstrainer, dag alle stoffig geworden rommel.

    Halverwege deze schoon schip actie moet ik even weg om boodschappen te doen. De wattenschijfjes zijn op dus snel naar de drogist. En je raad nooit wat wat ik nou weer vond daar.. Serieus, moet je ook eens proberen, werkt echt fantastisch!

    07-04-2010 om 21:33 geschreven door Blin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn Sparen
    3 Oct 2008, 18:22

    Grote bewondering heb ik voor hen die iedere maand trouw een gedeelte van hun salaris op een spaarrekening zetten en dat daar ook gewoon jaren kunnen laten staan. Proficiat, dat is mij nog nooit gelukt. Sparen is hier in huize Koopziek maar een eng woord. Geld uitgeven vinden we nou eenmaal leuker dan op een papiertje kunnen zien wat de kinderen allemaal over de balk kunnen gooien als wij dood en begraven zijn. Natuurlijk is dit niet verstandig, maar het is wel een stuk leuker.

    Gelukkig ben ik wel consequent in mijn hekel aan sparen. Ik heb namelijk ook een vreselijke schurft aan alle spaar- en loyaliteitsprogramma’s die je bij iedere winkel worden aangesmeerd, in de maag gesplitst en opgedrongen. Vooral de klantenpassen vind ik een walgelijk instituut met een hoog Big Brother-gehalte. 'Zo, eens even zien wat mevrouw K. Koopziek deze week allemaal bij ons gekocht heeft zodat we er meteen op in kunnen spelen en haar mailbox en brievenbus kunnen vol spammen'. En van alle grootgrutters met klantenpassen spant de Albert Heijn toch wel de kroon met zijn loyaliteitsprogramma, wie geen klantenpas heeft wordt als afvallig beschouwd en krijgt dus ook de op grote borden aangekondigde aanbiedingen niet voor de 'bonus prijs. En dan durven ze zich ook nog af te vragen waarom ze steeds meer klanten verliezen. Wondere wereld.

    Ook de Shell weet hoe ze haar klanten moet binden, ''spaart u airmiles?', 'nee, dank u', 'zegels?, 'nee hoor, dank u', 'oh, u tankt V power, als u 3 kassabonnen spaart kunt u zo’n leuke pet krijgen. Hier, ik zal de spaarkaart meegeven', 'Oh, wat aardig, dat had u niet hoeven doen hoor, dank u'. Godzijdank had ik net V power getankt, dus hup, het gas erop zodat ik de verloren tijd aan de kassa weer terug kan winnen.

    Ondanks mijn verwoedde pogingen verschoond te blijven van alle spaar acties glipt er zo nu en dan toch wel eens eentje tussendoor. Bijvoorbeeld een actie van de eerder genoemde Shell, die hadden een efteling spaar actie. Tja, dat is nou weer net iets waar de familie Koopziek graag naartoe gaat. Toch had ik op dat moment wijzer moeten zijn, op voorhand had ik al kunnen weten dat ik, hoewel ik zo’n 1000 km per week rijd en meestal bij Shell tank, nooit binnen de “actieperiode” voor vader, moeder en hun vier kleine Koopziekjes de kortingskaarten bij elkaar had weten te tanken. Nu is het wel zo eerlijk hierbij te vermelden dat dit niet de schuld van de Shell is, die ligt namelijk helemaal bij mij, de eerste zegels worden nog netjes op een kaart geplakt, maar de 2de tankbeurt belanden die in het dashboard kastje, en de 3de en volgende keren vergeet de pompbediende ze te geven of ik om er naar te vragen. Alle andere zegel en stempel acties zijn van het zelfde laken een pak. Het is gewoon helemaal niks voor mij.

    Misschien moet je zoiets ook wel langzaam opbouwen. Ik zal eens beginnen te proberen de statiegeldbonnetjes van de flessenautomaat te gaan sparen en, belangrijker nog, ze nou eindelijk eens te gaan inleveren. Wie weet kan ik het geld zelfs wel op een spaarrekening zetten, of er toegangskaarten voor de efteling van kopen.

    07-04-2010 om 21:26 geschreven door Blin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn onthouden
    Ik heb een heel erg goed geheugen, soms fotografisch en zo scherp dat ik er zelf van schrik. Jammer genoeg is het alleen heel erg selectief in wat het wél en niet opslaat. Het lijkt wel of in mijn brein alleen volstrek nutteloze informatie toestemming om te landen krijgt. Ik kan in één adem alle kentekens en telefoonnummers die we ooit bezaten opnoemen, als ik een liedje 3 keer gehoord heb ken ik de text uit mijn hoofd en ook kan ik je precies vertellen wie wat wanneer tegen wie zei en wat die daar vervolgens als antwoord op kreeg. Ook het onthouden van alle pincodes and passwoorden en vreemde toetsen combinaties gaat zo ver dat ik er nooit meer van af zal komen. Je zou denken dat ik dus gewoon goed ben in het onthouden van cijfers, maar nee, zo simpel ligt het niet. Pas na een jaar ben ik nu eindelijk in staat mijn Belgische telefoon en GSM nummer uit mijn hoofd op te zeggen. Droevig genoeg is het me ook nooit gelukt de tafels te onthouden, sommen als 9 x 8 moet ik in mijn hoofd dus eerst omvormen naar 80 – 8, oh ja, 72. Nou was rekenen sowieso nooit mijn sterkste kant, maar kom op zeg, de tafels! Godzijdank zijn er meer wegen die naar Rome leiden en hoewel het vermenigvuldigen in de wiskundige zin van het woord niet mijn sterkste (om het zachtjes uit te drukken) punt is, in de biologisch zin heb ik daar véél minder moeite mee getuige mijn vier bloedjes van kinderen.

    Het onthouden van gesprekken is echt volstrekt nutteloos. De zeldzame keren dat ik die van mijn harde schijf af moest plukken was dit om ze te laten meewegen in een hooglopende welles – nietes discussie, die win ik sowieso toch altijd, al dan niet omdat de ander er dan maar van af is, anders stop ik nooit meer met mijn eindeloze kruistocht naar mijn gelijk.

    Mijn geweldige geheugen laat het echter bij andere dingen faliekant afweten. Onthouden om de wasmachine aan te zetten is geen probleem, maar onthouden dat die na 2 uur ook in de droger moet is weer heel iets anders, vaak eindigt dit de volgende dag in het opnieuw aanzetten van diezelfde was. Met een beetje mazzel huppelt 1 van mijn kinderen, of ikzelf in een vlaag van verstandsverheldering, nog net op tijd het waskot in om de was alsnog door te plempen naar de droger. Brieven op de post doen, instanties bellen, en het vuil aan de weg zetten vallen ook in die categorie. Hier valt gelukkig best mee te leven en ik hou mezelf voor dat mensen die me kennen er ook geen probleem van maken onder het motto ‘ach, je weet hoe ze is’.

    Waar ik echter minder trots op ben is mijn falende geheugen waar het mijn offspring betreft. Mijn jongste kind zit sinds ie twee en half jaar oud is op school. Vorige maand vierden wij zijn vierde verjaardag maar na zo’n anderhalf jaar op school weet ik nog steeds niet wanneer die nu precies uit is, zo moeilijk moet het toch niet te onthouden zijn, alle dagen om vijf over half vier behalve op woensdag, dan is het om kwart over twaalf. Toch moet ik dat nog dagelijks even checken op de site van de school. En juist ja, ondergetekende is die moeder die voor de zoveelste keer met haar kind aan de hand een verlaten schoolplein op stapt, weer niet kunnen onthouden dat vandaag één of andere feest- of pedagogische studiedag was.

    Wat ik wel onthouden heb is dat in het groeiboekje van het consultatiebureau staat dat je kinderen nooit met hun oudere broers of zussen moet vergelijken omdat ieder kind zich in zijn eigen tempo ontwikkelt. Enerzijds een pak van mijn hart, anderzijds schaam ik me dood, ik kan met de beste wil van de wereld geen vergelijkingen maken. De mijlpalen van mijn kinderen blijken één groot zwart gat te zijn. Ik kan me nog herinneren wanneer ze allemaal zindelijk waren en wanneer ze gingen lopen (ook zoiets onzinnigs waar een ieder zo spastisch over doet, welk kind kan het snelst lopen, flikker op zeg, we moeten ons hele leven er na nog lopen tot de dag dat we eindelijk een rolator of booster mogen.). Gooi me maar tegen de muur maar ik zou je echt niet kunnen vertellen wanneer mijn kinderen doorsliepen, tanden kregen, gingen praten, rollen, zitten, kruipen.. Misschien heb ik dat ergens opgeschreven in de talloze babyboeken die ik (ok ik beken, ik ben een slechte moeder) slechts hooguit voor de helft heb ingevuld. Op zich vind ik het niet echt een gemis, uiteindelijk kunnen ze nu alle vier kruipen, rollen en in hun handjes klappen maar soms, als mijn jongste wéér midden in de nacht besluit bij me in bed te komen liggen, niet wil eten, wakker wordt met een 3 kilo zware volgeplaste luier en dat soort fratsen vraag ik me zelf wel eens hoe dat bij die andere 3 dan ging, hoe oud die ook alweer weer waren voor ze over het één of het ander heen gegroeid waren.

    Ook kan ik me niet zo goed meer herinneren hoe oud mijn oudste kind was toen ik ‘vergat’ hem mee te nemen van de luchthaven van Barcelona en ik er pas, ver voorbij de douane natuurlijk, door de reisleidster op geattendeerd werd dat ik met 1 persoon te weinig was komen opdagen..

    07-04-2010 om 21:17 geschreven door Blin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn reizen

    26 Nov, 20:45




    Dat de meeste dingen van een afstand of in het voorbijgaan mooier en aantrekkelijker lijken dan ze in werkelijkheid zijn is natuurlijk geen nieuws. Omdat ik nou eenmaal tot de categorie ezel-waarbij-na-100-keer-stoten-nog-geen-lampje-gaat-branden hoor kon ik dus, niet gehinderd door enige twijfel, beginnen aan een nieuw avontuur; Openbaar Vervoer. Ik weet het, in Nederland is dat allemaal bar en boos geregeld, maar hier in Belgique kan dat nooit het geval zijn natuurlijk, alles is hier immers veel en veel beter, mooier, slimmer en nog goedkoper ook.

    Ik zag het al helemaal voor me, boekje mee, of stoerder nog, iPod, en dan maar lekker relaxed in de trein gaan zitten forensen. Ja mensen, kijk mij nou eens even hoe ik hier, soepeltjes alsof ik niet anders gewend ben, milieubewust zit te zijn.

    Natuurlijk ging en gaat het in het echt ietsje anders. Ik ben veel te zenuwachtig om relaxed te gaan zitten zijn. Laat staan om te lezen, ik sjouw al een dikke week met een boek in mijn handtas maar nog geen letter in gelezen, althans, niet in bus of trein. Ik ben veel te bang dat ik mijn halte mis, zelfs als ik weet dat die pas over een minuut of 20 zal komen. Ik hoef maar een minuutje of 10 in de trein te zitten, uit voorzorg ga ik dus na 5 minuten alvast bij de deur staan om mijn halte maar niet te missen. Het omroepsysteem in de Belgische treinen blijkt namelijk precies hetzelfde te zijn als dat in de Nederlandse varianten zoals ik me het herinner van de laatste keer dat ik met de trein ging (jaartje of 10-20 terug), namelijk als volgt: Attentie alstublieft, wij naderen station … @#$#@$kraak$#@#$piep$#$@#$knars…reizigers in de richting …(&*(&#$#@#... Overstappen, de treinstellen met nummer #$@#$@#^$#@$@! Zullen achterblijven op station.. $@#$#@ kraak piep knars#$@#

    Mijn ritje in de bus duurt iets langer, een minuut of 20, maar ook hier is van relaxed zitten en rondkijken geen sprake, ik zit als een arendsoogje te loeren of ik al wat bekends zie, met mijn vinger zenuwachtig op de stopknop zie ik er uit als de eerste de beste randdebiel die wat denkt te kunnen winnen bij De Zwakste Schakel. De hemel te rijk als ik dan eindelijk, en met klotsende oksels en kabbelend kontwater, ook echt op het knopje mag drukken en kan uitstappen. Zo, was dat even een lekker relaxed ritje? Ja, je komt zoveel meer ontspannen aan als je niet zelf hoeft te rijden.

    07-04-2010 om 21:12 geschreven door Blin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)


    Archief per week
  • 05/04-11/04 2010

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs