Na een schrijf winter van pakweg een jaar of twee, opnieuw een opflakkering van het schrijversvirus. Zei het, eerder bescheiden. Doch, een welgemeende hoop inspiratie na wat slap gerijpte pennen- vruchten seizoenen. Kwam het door de drank, het edel gerstenat dat mij gewoontjes getrouw iedere dag achtervolgde in de latere uren van de dag. De uren zonder klaarheid, maar geest verhelderend in de ruimste zin van het woord. Ach laat het verleden rusten, het is het heden wat telt, of toch, stubborn kind of fellow. Marvin Gay galmt door de speakers. Als ik dan toch iets actueels wens te vermelden, de dag dat Amerika huilde 09/11/2016, Donald Trump for president. Wat het verleden betreft, tja die gewoonte ben ik nog niet ontwent. Mijn muffe zoldereiland heeft ondertussen een andere functie. Een soort laatste rustplaats voor alles wat op een zolder eigenlijk thuis hoort. Schrijven doe ik ondertussen op het gelijkvloers. zicht op de tuin, of wat er nog van overschiet na het eerste herfst-offensief. Een plek die me veel inspiratie brengt. dacht ik pakweg een klein jaar geleden toen ik mezelf hier installeerde. Alles wat op de zoldereiland tot een soort fata morgana herleid was in klasseermappen en kartonnen dozen met merknamen die al vele decennia niet meer tot de actualiteit behoorde. Staat hier nu gewoon in slimme Ikea oplossingen, het omringt mij als een soort muze, de geur van oude platen en boeken, het serene licht van hifi apparatuur uit de jaren 80. De magische klank van een vinyl plaat. De oude radio opname op cassette. het data archief van de duizenden gescande dia's. alles is nu tastbaar, ruikbaar, maar de inspiratie die ik gehoopt had er uit te halen kwam niet. Mijmeren op de zolder was een soort therapie en verbanning tegelijk. Maar plots, zonder dat ik er erg in had. was het er weer. Alsof ik eerst de nodige tijd nodig had om alles absorberen. Net als een soort spons of eerder trage kleigrond die langzaam maar zeker met de materie doordrongen wordt. En hier is hij, mijn eerste bescheiden bijdrage aan mijn eigen schrijfsels eiland. de blauwe maan versie 2.0. De vage nostalgische ruimtes in mijn collectief geheugen hebben plaats gemaakt voor tastbaarheden. De een al wat meer tegenvallend dan de andere. Maar gelukkig nog een groot stuk collectieve nostalgie, zei het nu in een zekere realiteit zoals dat heet een hobby kamer. Hopen dat dit mij opnieuw aan het schrijven zet.
