ik heb je goed gekend. En toch ook weer niet. Want ik heb je slechts eventjes gekend, zij het wel tweemaal. De eerste maal waren we allebei nog kind, ik moet iets van een 13 geweest zijn, jij uiteraard een paar jaar jonger. Maar ik vond je zo wijs. Jij deed gewoon alles wat ik altijd had willen doen, maar nooit durfde. Jij vond gewoon dat alles kon wat ik me in mijn hoofd haalde. En samen deden we dat dan gewoon, zonder schrik, zonder grenzen. Samen beleefden we heel wat avonturen, daar in die wilde tuin van jullie. Het was ook een plek waar alles kon. Bij jou voelde ik me voor het eerst echt kind, het zorgeloze, onschuldige kind waar iedereen het altijd over heeft.
Wat ik me vooral van je herinner, en wat we onbesproken deelden, was die onvoorwaardelijke en grenzeloze liefde voor dieren. Van het kleinste insect tot het grootste paard. Waren er olifanten geweest, hadden we die ook meegenomen in onze liefde. Was jij het die me met de dieren leerde praten, of was het andersom? Of wisten we het gewoon allebei? Doet het er ook toe?
Ik herinner me die grote tuin, vol wilde planten en struiken waar we ons in konden verstoppen, een beekje?, je blonde vlassenkoppenbroer, een kippenren met een haan die Zonderkop heette (en die me ging aanvallen!), een paard?, een put waarin ik gevallen ben en waar ik me - onhandig wicht dat ik was - op die manier ontmaagd heb, gewoon door ongewild de grand écart te doen voor ik zelfs maar wist wat dat was (noch het maagdenvlies, noch de grand écart was me bekend, nu weet ik waarom mijn moeder nooit wou dat ik ballet ging doen...), een grote zolder-speelkamer, de zon, en als ik me niet vergis: de geur van rozen.
En plots was je weg. Een groot gat in mijn geheugen, ik weet zelfs niet wanneer, wat, waarom. Je bent verhuisd, heb ik later vernomen, wist ik het toen ook al? Waarschijnlijk wel, maar waarschijnlijk heb ik het verdrongen en je vervangen door andere vrienden. Nooit eerder en nooit meer heb ik hetzelfde zustergevoel ervaren, zo normaal, zo zonder vragen en zonder zorgen. Er was altijd wel iets met die andere meisjes. Nooit geweten dat vriendschap zo simpel kon zijn. (en nadien werd ik zelf "de moeilijke")
Plots, jaren later, vond ik je terug. Ik weet alweer niet meer via welke bizarre kronkel ik op het gedacht kwam je naam op te zoeken op facebook, maar ja hoor, daar was je, en het was jij, je was echt, en je was nog steeds dezelfde. Maar het samen buiten spelen kon niet meer... En heel vreemd: door jou heb ik nu weer een van mijn angsten overwonnen, hoewel je me het ergste bespaard hebt. De dood onder ogen komen, op bezoek gaan bij een stervende, een kankerpatient dan nog. Het is me jaren onmogelijk geweest. Ik heb mijn grootvaders dood in zijn ogen gelezen, en ben gaan lopen. Ik wist mijn meter stervende, en ik had niet de moed om afscheid te nemen. Mijn grootmoeder, Jean,... niet gezien. Anderen zijn wel afscheid komen nemen van mij, maar toen konden ze het nog. Maar ik heb het nooit gekund. Tot nu. En het was zo zacht, zo vanzelfsprekend, ook al was de confrontatie daarna met mezelf en de wereld telkens een schok. Maar ik wist dat ik het kon, jij liet het toe, je vond het goed zo. Alleen het einde heb ik niet mogen meemaken. Het zij zo. Misschien ben ik er nog niet echt helemaal klaar voor en wist jij dat.
Bedankt Saskia, voor die hele korte maar hele mooie tijden. Je was uniek. De wereld is weer een lichtje kwijt.
Reacties op bericht (1)
19-06-2011
trots
mooi gezegd, Blablamie, en ik ben trots op wat jij hebt gedaan, omdat ik je verhaal al kende en dus wist vanwaar je moest komen. Je bent gegroeid als mens en daar mag je gerust zelf ook trots op zijn
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 59 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
