Mercredi is ziek. Vorig jaar, rond deze tijd moet dat begonnen zijn, zat ze met een soort allergie/immuniteitsprobleem. (is allergie sowieso geen immuniteitsprobleem?) Ik had het niet in de gaten, ben met vakantie vertrokken en kwam terug naar een rampzalig ziek en ongelukkig beestje. Diagnose: koorts, zware ontstekingen, ontregeling van haar perceptie, allemaal door die allergie die zware ontstekingen op haar snuit en poten veroorzaakte.
Sindsdien heb ik het wel in de gaten: een pootje waaraan teveel gelikt wordt, direct controle, en deze keer ja hoor, prijs. Ok, pootje ontsmetten, regelmatig de vuiligheid eruit halen, verzorgen. Maar het beterde niet, integendeel. Het vocht en de vuiligheid werd geelachtig, het pootje werd dikker: ontsteking. OK, naar de dokter dan maar. De rit van vorig jaar hebben we per auto moeten afleggen, ook al is dierenarts omzeggens om de hoek. Zelden zo'n wilde kat gezien, de dokter heeft haar toen een kalmeermiddel gegeven. Beestje stond dan ook te ijlen van de koorts, ocharme.
Ditmaal gingen we kalm naar beneden, onder het nodige protest ja uiteraard (niet in het minst omdat ze eigenlijk eten verwachtte en patat, daar sleep ik haar gewoon de deur uit!), maar toch deftig. Eventjes de deur open, om te wennen aan het lawaai, de mensen, de stank, en dan hop, de straat op. Zonder problemen.
En dan binnen bij de dierenarts. Ik zette het paar bange oogjes in de kooi op de stoel, net nog met zicht op die grote labrador die er schuinover zat maar er o zo lief uitzag. De eigenaars zegden dat hij wel ok was met katten. Mercredi heeft nog nooit een hond gezien en ik wou wel eens weten wat haar reactie zou zijn. Met een schok kreeg ze die hond in de gaten, ik heb een poes zich nog nooit zo klein en onbeweeglijk weten maken. Als er een gaatje achteraan in die kooi had gezeten, was ze erin gekropen! Jeminee...
Als klap op de vuurpijl kwam er net op dat moment een ander model uit het dokterskabinet gevlogen, baasje met zich meeslepend. Hijghijg pufpuf, djiezes, dat die beesten het leuk vinden om zichzelf te wurgen... En Mercredi werd nog kleiner. Sleephond buiten, labrador naar binnen, wij alleen in de wachtzaal. Maar Mercredi zat nog steeds onbeweeglijk in haar hoekje geplakt. Ze weigerde zelfs van me aan te kijken! Ik zag haar denken "heb je me naar hier gebracht om me te laten opvreten door die wildebeesten?? verraadster!"
Bij de dokter wou Mercredi natuurlijk niet uit de kooi - oh by the way, ze was er uit eigen beweging en zonder morren in gekropen - maar dierendokters weten daar natuurlijk wel weg mee en voor ze het wist had ze twee spuitjes in haar achterwerk zitten. Nog vijf dagen antibiotica slikken en het zal wel weer ok zijn. Hopelijk weer tot volgend jaar, of nog later, of nog liever tot nooit meer.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 59 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
