Vandaag een mooi staaltje meegemaakt van hoe wat een heilige maand wordt genoemd kan veranderen in de grootste godslastering die er bestaat. Hoezee voor al die mama's die hun jongens opvoeden met het idee dat ze alles mogen, alles kunnen, almachtig zijn en steeds op hun wenken bediend worden. Ik vraag me af hoe die vader moet geweest zijn, ALS die al ooit aanwezig was. Ik kan me meteen indenken wat een familieleven die mannen moeten hebben. Arme vrouwen, arme kinderen. Maar vanavond, bij het maghrebgebed, zullen al hun zonden vergeven zijn, want ze doen toch de ramadan?
Of, anders gezegd, hoeveel van die staaltjes we nog zullen krijgen als vadertje staat er niet snel werk van maakt om van de islam een officiële godsdienst te maken, zodat die vaders van morgen op school toch een beetje meekrijgen van hoe het nu eigenlijk wel moet. Want dit, dit kan niet. Ik heb honger dus ik mag schelden op al wat voorbij komt, en ik wil, ik wil, ik wil en zolang ik moet doen wat ik niet wil, kan ik iedereen en alles en het systeem beschimpen en bedreigen. Of toch alvast al wat niet halfbruin is en "anders".
Dat terwijl voor mij, och arme naïeve ziel, de Ramadan een maand is waar je juist de strijd aangaat met die veeleisende ik, die geen geduld kan opbrengen, die anderen soms toch durft te beoordelen, die vindt dat bidden en god en van die dingen collectieve waanzin en tijdverlies is. Niet dat ik dat de rest van het jaar niet doe, maar tijdens dit soort heilige maanden probeer ik er toch wel extra op te letten. Vasten, Ramadan, advent. Ja, het houdt me toch enige maanden per jaar zoet. Als je dan zelf ook nog probeert mee te vasten, dan ervaar je het letterlijk aan den lijve. Hoe dwingend dit lichaam is. Hoe de functies van je lichaam invloed hebben op je geest. En vooral: als je niet naar dat lichaam luistert, wat het met je doet. Een intensieve koorddans, fysiek, mentaal, emotioneel. Als je het zo niet ervaart, zie ik het nut van die dingen niet in. En dan doe je het naar mijn mening ook beter niet. Zouden die mannen dat beseffen?
En dan kom ik thuis, enkele uren later dan gewoonlijk, waardoor mijn poezelievekes hun etenstijd eventjes moeten hebben uitstellen. En ik zie bij mijn geliefde haarballen exact hetzelfde gedrag: ze zijn ongeduldig, agressief, ze meppen zelfs op elkaar. Logisch, zij zijn dieren en hebben enkel hun instinct dat zegt "HONGER" (terwijl ze hier eigenlijk hun bakjes nog vol hebben met korrels, dus neen, het is zelfs dat niet, dit is geconditioneerde honger). Primitief, dierlijk gedrag. Ik kon het niet laten om aan die werkzoekenden te denken die eerst mijn collega hebben bedreigd en uitgescholden, op mijn baas hebben gespuwd en daarna elkaar te lijf gingen.
Arme wereld.
08-08-2011 om 19:53
geschreven door blablamie
|
