grappig toch, hoe ik, tegen beter weten in, stappen hoor op de trap en hoop... maar het zijn zijn stappen niet en het kan ook niet, niet nu. veel beloftes voor later, na de ramadan. geduld moet ik hebben. ik snap het niet helemaal, maar het zal wel weer uitkomen als dat zo moet zijn. en nog grappiger is, dat kleine poes Mercredi ook die stappen hoort en nog meer hoopt, want zij gaat zelfs aan de deur zitten. de poezen zouden ondertussen die stappen toch al beter moeten kennen, zij horen veel beter. of pikken zij gewoon mijn vibes op? en als ik op hun vibes moet afgaan, hebben zij het volste vertrouwen in hem. ik ook. maar dat verstand soms he, oh, dat vermaledijde verstand. dat je tegelijkertijd probeert te beschermen, met de beste bedoelingen, maar dat je soms keuzes doet maken die onomkeerbaar zijn (maar soms gelukkig ook weer niet helemaal) en die alles de verkeerde richting uitsturen. weg verstand, zwijg, ik luister nooit meer naar je!!!
verdikke het moet mij weer overkomen. ik kan nu eens nooit, maar dan ook nòòit, een normale relatie hebben he. hier ben ik tweemaal gezegend. niet alleen is er het grote leeftijdsverschil, het zeer geringe cultuurverschil, maar dan die éne bijkomende factor, waar ik effe geen raad mee weet. maar het is wel waar ik naar gevraagd heb: de waarheid. ze is hard, die waarheid. maar liever dat, dan dat alles wegvretende gevoel, waarvan ik de oorsprong niet ken, waarvan ik gewoon weet dat het er is, dat me vertelt dat ik in een leugen leef, dat me opvreet vanbinnen en dat iemand kapot kan maken, mezelf incluis, terwijl dat gevoel er net is om me te beschermen. gevoel en ... gewoon logica. Iets waarvan men mij jaren wijs gemaakt heeft dat ik het niet heb. en daar moet ik me dan opnieuw de vraag stellen hoe groot die leugen was waar ik toen in leefde... hoe dan ook, die waarheid is er, al is alles waarschijnlijk nog niet gezegd. en ze bevrijdt, hoe zwaar ze ook is. ik kan nu eindelijk beginnen mezelf te zijn, en te leven wat ik beleef, te voelen wat ik voel, ik ben vrij te beslissen of ik er wil mee doorgaan of niet. en die beslissing, nu positief, kan op elk moment herroepen worden.
zoveel puzzelstukjes vallen plots in een razend tempo op hun plaats, zoveel dingen die ik heb aangevoeld, opgemerkt, krijgen nu hun verklaring. mijn intuïtie is onbetaalbaar.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 59 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
