Ik nam dit jaar geen voornemens, of beter gezegd; Bij het afsluiten van 2013 nam ik me niets voor. Ik liet de goede voornemens aan me voorbijgaan. Op zich niets vreemds, gezien ik nog nooit heb meegedaan met de goede-voornemens-hype. Toch heb ik een beslissing genomen om het jaar mee te starten. Ik had me tot 09 januari nog niet geschoren en dacht bij mezelf 'waarom geen baard laten groeien?' Ik word dit jaar 35 en heb nog nooit een baard laten staan langer dan de ongeschoren stoppels. Ik googlede wat om te zien hoe ik een en ander best aanpakte en las dat ik 4 tot 6 weken niets mag doen met m'n baard, behalve wassen. Niet bijknippen, trimmen, vorm geven, niets. Ik zie er ondertussen uit als een landloper met een onverzorgde kin en bovenlip. Ik was via de vele sites gewaarschuwd voor deze periode, met name voor de reacties uit m'n omgeving. De eerste die me aansprak, niet negatief en enkel om me er op te wijzen dat hij zag dat m'n baard langer werd dan de normale 'niet geschoren look', was een collega. Die collega had zelf de 'niet geschoren look' en biechtte op dat hij zich nooit scheert behoudens op de dagen dat hij ook z'n hoofd scheert. Ja, die collega is kunstmatig kaal, hoeveel haar er zou op staan mocht hij het laten groeien, op zijn hoofd bedoel ik, kan ik niet zeggen; Ik heb hem altijd zo gekend, kunstmatig kaal. De tweede die me een opmerking gaf was m'n dochter van 6, die zei: 'ge stekt' en dit duidelijk niet plezant vond. De derde ervaring ervoer ik als positief, met m'n zoon in m'n nek, om hem te verhinderen rond te crossen tijdens het wachten op 'zus', streelde met beide handen langs beide zijden over m'n wangen. Z'n vingers speelden met m'n haren en hij begon spontaan te vertellen in welke richting de baard zachter was en in welke richting de baard z'n vingers prikte. Ik was echt aan het genieten van de aandacht die m'n baard kreeg. De reactie die ik vandaag kreeg liet me besluiten om het bloggen te hervatten met als onderwerp deze baard. De vierde reactie kwam van m'n vrouw. Mijn echtgenote is niet akkoord met mijn eenzijdige beslissing een baard te laten groeien, ze vroeg me waarom. Ik kon geen beter antwoord verzinnen dan : 'omdat het gratis is'. En kreeg prompt ten antwoord dat het commentaar en gezaag dat ik er bij zal krijgen van haar uit ook gratis zal zijn. Ga ik door de knieën voor m'n vrouw? Probeer ik haar te overhalen om akkoord te gaan met m'n beslissing? Hou ik het been stijf? Voorlopig houd ik vol, en blijf ik bij mijn beslissing om een baard te laten staan dit jaar, en misschien wel voor langer. Deze blog zal dus vanaf nu gaan over m'n baard, tot hij wordt afgeschoren. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat 2014 het jaar van de baard wordt.
Onze gehele maatschappij draait er rond.Geld is de fundatie van het hedendaags
bestaan.We werken omdat we geld nodig
hebben om te leven, sommigen werken niet omdat ze geld krijgen om te leven,
maar het komt allemaal op hetzelfde neer.
Geld.
Geld bracht ons de crisis, de kloof tussen arm en rijk, maar
allen draaien we er voor op als de rijken blunderen en het geld in hun beurs
keldert van torenhoge waarde naar stinkend-beerput-niveau.
Geld.
De oplossing voor de derde wereldlanden die wij kunnen
bedenken is het inzamelen ervan.Is dat
een duurzame oplossing voor 'armoede' in deze landen?Zijn ze 'arm' omdat ze geen geld hebben?
Geld.
De hinderpaal voor véél onderzoeken, want onderzoek kost
veel, en investeerders vinden in onderzoek dat mogelijks niet 'lucratief' is doordat
de slaagkansen ongekend zijn, de risico's véél te hoog...
Laten we onze uitvinding schrappen, ik weet, zo simpel kan
het niet, en zelfs een goed idee zou worden tegengewerkt, want voor velen
betekend geld bezitten ook iets betekenen in het leven.Iemand zijn... Macht hebben...
Maar zonder geld, waar een maatschappij uit solidariteit is
opgebouwd, waar we leven om te kunnen voortbestaan als mens.Zonder geld kan zovéél meer! Geen crisis meer
omdat een papiertje plots geen stuiver meer waard is, wat is dat trouwens?- Een stuiver in een maatschappij zonder
centen?- Niets dan een spreekwoordelijke restwaarde mag er kleven aan het woord
'geld'.
De oplossing voor de derde wereldlanden ziet er plots anders
uit zonder geld.Mensen die nu willen
helpen kunnen zich niet meer verschuilen achter het mom 'het kost te
veel'.We gaan gewoon omdat het moet, we
herschapen het landschap er en de structuur, wie weet willen ze nog wel
hulp?Want als we leven voor iets anders
dan geld, voor solidariteit, dan vindt iedereen wel iemand die wil helpen met
het uitvoeren van 'zijn' idee.
De hinderpaal voor onderzoek wordt weggenomen, we bouwen
gewoon die space-shuttle, we zoeken gewoon naar hernieuwbare energie tot we
iets rendabel hebben, we bestrijden iedere ziekte met alle denkbare middelen,
want geld is geen middel, en dus ook geen hinderpaal in het onderzoek als je
het niet bezit.
Maar dan komt de discussie waarschijnlijk weer naar boven
van wat is de waarde van iets.Wat is
mijn huis waard?Wat is mijn pizza waard
die ik jou schenk? Wat is de waarde van
... ? Moeten we dan ruilen in equivalenten?Dan beginnen allerlei antwoorden de kop op te steken, filosofische,
religieuze, weet-ik-veel-welke-ische...'niets heeft waarde behalve het leven'
Waarom moet de vraag beantwoord worden?Waarom kan niet iedereen doen wat hij graag
doet?Iedereen heeft toch vrienden?Willen die vrienden niet betrokken worden in
sociaal samenzijn?Waarom kan het leven
niet verdergaan zoals het gaat zonder de factor 'verdienen'?
Wat weerhoudt dergelijke maatschappij ervan om te vervallen
tot de 'wet van de sterkste'?Ik zei
geldloos, niet normenloos of wettenloos!
En daarbij, ik filosofeer maar, want volgens mij zijn we met
TE VEEL om klaar te zijn voor de opbouw van een geldloos bestaan.En ik geloof ook niet dat we ooit met genoeg
zullen zijn om er klaar voor te zijn.Er
moet 'iets' gebeuren om deze wereld van z'n ondergang te redden en het moet uit
onszelf komen.Het moet uit ons zelf
komen zonder er gewelddaden bij te betrekken.Het moet komen uit RESPECT voor de medemens, iedere medemens, religieus
of niet, iedere mens heeft toch gevoelens?Iedere mens weet toch wat fout is?Voelen sommigen geen schaamte?Geen schuld?Laat gevoelens de
maat zijn waaraan we ons meten.Laat ons
luisteren naar het hart, en die stem met de rede benaderen om de wereld te
herschapen.Haat moet er van tussen,
jaloersheid moet men de kop in drukken, maar nooit helemaal, het is normaal
haat te voelen, het is normaal jaloers te zijn, het is normaal afgunstig te
zijn, het is normaal in 'zonde' te willen leven
Ach, ik weet ook niet waar naar toe met deze wereld.
Ik weet wel dat ik niet mee wil met de geldstroom...
Ik kan u wel toevertrouwen dat ik een man ben die tot nog toe weinig zaken heeft doorgezet tot op het einde. Ik heb weinig meer gedaan dan te vluchten voor problemen na ze actief te hebben opgezocht. Ik heb weinig meer gedaan dan mijn talent verspilt en me verscholen achter de excuses die ik meest voor de hand liggend vond. Ik ben aan duizend en één dingen begonnen, alle nagenoeg onafgewerkt; ik volgde muziek, droomde er als kind van om trompettist te worden, oefende niet graag, gooide het ding gefrustreerd door m'n eigen onkunde ook enkele keren tegen een tafel aan en stopte er maar helemaal mee, na een kleine omweg schuiftrombone, toen een dirigent me er op wees dat mijn muil te groot was voor zo'n kleine toeter. Ik droomde van een gezin met 5 kinderen, en heb er nog maar 2, nu daar zit meer achter dan mijn laksheid alleen. Zoiets als kinderen maken beslis je namelijk niet alleen, en ik kan nog steeds gaan 'doneren' om -technisch athans- aan het droombeeld te voldoen. Ik wou voor m'n vrouw saxofoon onder de knie krijgen, ik krijg er wel een deuntje uit, maar onder m'n knie zit het ding niet... Wel een mooi aanzoek mee gedaan, een aanzoek dat werd voltrokken tot een huwelijk, dat - God ik hoop van niet- voorlopig nog steeds de klippen kan oplopen, want de dood heeft ons nog niet gescheiden, dus misschien doet iets of iemand anders dat wel, je moet realistisch blijven... Ooit begon ik eens aan een dagboek, dat zeer onnauwkeurig werd bijgehouden, en waar ik dezelfde soort onzin in schreef als in dit blog. Ook begon ik al enkele boeken, waarvan een verhaallijn in mijn kop zit, enkele hoofdstukken zijn verschenen op mijn computerscherm, maar ik maak er geen werk van. Ik heb mezelf beloofd om toch ergens werk van te maken in mijn leven, want zoals het nu loopt, loop ik er allesbehalve bij als een aap met een banaan. -hoewel ik betwijfel of een aap met enkel een banaan 'gelukkig' te noemen is, maar het klonk wel mooi. Eerst dacht ik aan het gekendere 'vis in het water' maar dat slaat meer op zich 'thuis' voelen en niet op 'gelukkig' en met goede reden ook, want welke vis kan nu gelukkig zijn als hij moet blijven zwemmen in het water waar hij zelf in pist?- Waarom ik dan wel zo ongelukkig loop, dat is een knoop die ik zelf ook graag doorgehakt zou zien - maar ik kan zo voor de vuist weg wel enkele redenen opsommen, redenen waarvan ik niet eens weet of het de juiste zijn. Redenen waar ik het maatschappijbeeld afteken in grijstinten en ze in witte of zwarte verf zet. Redenen die wellicht kwaad bloed kunnen zetten, redenen die mensen zouden kwetsen, mogelijks, die een discussie te weeg kunnen brengen... En als er iets is dat ik haat, dan is het wel discusiëren om mezelf te verdedigen. Ik heb niets te verdedigen, ik ben maar één ik tussen de vele op deze aardkloot, maar zelfs ik heb recht op mijn mening, en daarom hoef ik ze nog niet van de daken te schreeuwen. En een mening hebben brengt spijtig genoeg niet met zich mee dat je ook een antwoord hebt op alles. Helaas! Dus laat ik het discusieren maar over aan mannen die het wél leuk vinden, en al meer dan een jaar leuk vinden, zo blijkt... Ik heb mezelf beloofd wat meer te schrijven. Hier, aan m'n boeken, ergens... Eens zien of ik m'n belofte aan mezelf kan houden, eens zien of ik ook daar niet te tam voor ben...
Wie zegt dat een huwelijk saai is?Akkoord, er wordt ook gezegd dat er eerst 7
vette jaren zijn - dan zit ik nu bijna op mn laatste stukje vlees aan het bot te
knabbelen.Ik ben pas sinds 2005
gehuwd, niettegenstaande wij een paar vormen sinds 1996-. Na het verstrijken van die 7 jaren zouden de
magere aanvangen, dus misschien ben ik voorbarig met mijn mentale
uitspatting.Toch wil ik niet zo
voorzichtig zijn om dit gevoel zonder meer te laten voorbijgaan, ik wil het
koesteren, want stel dat de volkse wijsheid de waarheid is, naar wat moet ik
dan teruggrijpen, een reeds lang vervlogen gevoel?!Neen het huwelijk is niet saai, verre van, het
schonk me twee kinderen die hebben hoe schattig en lief ze ook zijn - niets
te maken met de warme bron die in mn onderbuik aan het broebelen is.Neen, het is mn vrouw zelf die, hoe
onperfect ze ook is, nog steeds de liefde in me kan aanwakkeren.Zo was ik gisterennacht zeer aangenaam
verrast toen ik het bed in gleed en bij wijze van tijdelijk afscheid van de
wakkere wereld mn vrouw kuste op haar voorhoofd en mn hand op haar zij
legde.Ik voelde een zeer subtiele
verandering in haar slaapritme, een onderbewust instemmen tot meer dan alleen
de lichte aanraking.Het vuur in mn
lenden was onmiddellijk aangewakkerd en aldus dubbelcheckte ik mn vermoeden door
mn hand opnieuw te verplaatsen.Het
achteruit-duwen van haar achterwerk was niet mis te verstaan, we lieten ons
volledig gaan.Sinds loop ik met een
schaapachtige grijns op mijn gelaat, gelukkig als een klein kind.Ik vraag me af of mn vrouw wel goed beseft
dat ik gelukkig ben met haar, ondanks onze meningsverschillen.Ik meen te mogen stellen dat deze
meningsverschillen wel aan de basis zullen liggen van de zegswijze betreffende
de 7 vette - en magere jaren.Frustratie
bouwt zich namelijk langzaam op en kinderen, hoe fantastisch ook, wegen op een
relatie, alles verandert, je loopt prikkelbaarder.Wie zou dan niet mentaal het onderspit delven
na ongeveer 7 jaar?Ik zie het alvast kleurrijker
in, ondanks mn fantasieën over andere vrouwen, niet alle even sociaal te
aanvaarden, dan al die pessimistische mensen die de waarneming onderstrepen dat
hun huwelijksleven na de eerste 7 jaar bergafwaarts aan het wandelen is.Naar wat kijken ze dan?Ik wandel liever bergaf dan bergop!Het is waar dat de top bereiken een gevoel
van euforie, niet ongelijk aan wat ik nu voel, teweeg brengt, maar tijdens de
weg naar beneden geniet je toch duizend maal meer van het uitzicht dat je
genieten kan.Let wel, ik ben me er van
bewust dat je nog steeds moet kijken waar je je voeten zet, een valpartij op
een helling kan desastreuze gevolgen teweeg brengen en ik ben ook niet al te
happig op een buiteling in de diepte, maar alleen kijken naar de grond, dat
brengt de weemoed die de pessimist belooft.Kijk toch af en toe eens op! Naar boven, waar de lucht zo blauw als een
smurf, de wolken zo wollig als een wit schaap en de zon zo stralend als een
staaf goud schittert. Naar de einder,
waar de hemelse pracht de grond kust en overgaat naar welvende glooiingen van
weelderig groen, kabbelende beekjes in de verte, grazende beesten met zwierig
zwaaiende staarten.En bij het vallen
van de avond neemt de stad het lichtspel over van de sterren door aan en uitknipperende
lichten in de huisjes waar de mensen hun dagdagelijkse leven leven.Voel die stomme grijns op je gelaat
verschijnen die dat gelukzalig gevoel heeft teweeg gebracht, denk aan de goede
momenten die je reeds achter de rug hebt, de moeilijke kol die al is bedwongen!Maar kijk vooral waar je je voeten zet.
De wereld is verneukt, mn leven is een chaos van
toegevingen aan mn gevoelens en het rationaliseren ervan.Van leugens om niet te hoeven kwetsen en van
grove woorden om kwetsend anderen op afstand te houden.Hoe ik soms droom van een wereld waar
iedereen zn gevoelens kan volgen en in samenspraak van die gevoelens kan
genieten.Een droom die nooit werkelijkheid
kan worden, want steeds zullen de gevoelens van sommige mensen bestempeld
worden als deze van zieke geesten, verloren zielen, misdadigers, krapuul.En net omdat deze gevoelens niet kunnen
aanvaard worden door het leeuwendeel binnen de maatschappij keert men het oog
naar binnen.Iedereen heeft ooit al wel
iets gevoeld of gedacht waarvan hij wist als ik dit in de wereld gooi, dan
word ik gelyncht.Waarom moet het zo
zijn?Waarom wordt iemand afgerekend op gedachten
en gevoelens Zouden daden dan geen
betere barometer zijn om iemand mee te peilen?Wat is er mis met de mensheid, of waar is het misgegaan, dat we niet
meer open kunnen zijn tegen elkaar?Dat
we niet meer naar een wildvreemde, bloedmooie vrouw kunnen toestappen om haar
zonder géne te vertellen dat die eerste aanblik je onmiddellijk een stolling in
de schaamstreek bezorgde en tegelijk even te informeren of ze bereid is daar
iets aan te doen?Waarom kan liefde op
het eerste gezicht niet liefde op het eerste gevoel worden?Waarom leven we op deze hypocriete manier op
deze aardkloot, hand in hand, te liegen tegen onszelf en anderen?Waarom kunnen we niet meer zien aan elkaar
wat we echt denken en voelen, of waarom doen we alsof we het niet meer
kunnen?Reeds menig maal heb ik liggen
dromen van hoe het zou zijn om met dat ene meisje dat ik laatst in een flits
zag, eens af te spreken. Eén blik was
voldoende om mn hoofd op hol te laten slaan.Eén blik in die bruine ogen, op die krullende lokken, de kleine plooitjes
om haar ogen, veroorzaakt door de lach die om haar mond speelde.Eén blik op die borsten, vermoedelijk ergens
in de regio 85-B, die strakke buik die vanonder een knalgeel spaghettibandjesshirt
kwam piepen.Eén blik op die heupen,
waarvan de lijn perfect te volgen was tot aan de knieën in haar driekwart broek
van witte kleur.Eén blik op haar witte
enkelsokjes verscholen in witte pumps van ADIDAS, schoenmaat 38, of zo leek me
toch. Menig maal al deed ik aan
voorhuidjogging met dat knappe ding in mn kop, in de douche, op het
bed.Wat heeft mn vrouw al menig vlek
uitgewassen.Schattig toch, hoe je als man zo zonder
schroom kan denken aan een ander tijdens zelfbevrediging, de sporen ervan
achterlatend in een doekje of je ondergoed, of godbetert de lakens van het bed,
om daarover nooit aangesproken te worden door je ega -die met goed recht
berispend haar vinger in de lucht zou kunnen steken om je streng toe te spreken
over hoe die vlek daar dan wel gekomen is-.Hoewel, mn vrouw sprak er me al enkele malen op aan, en opnieuw gaf ik toe
aan de huichelarij die ik zo veracht binnen deze wereld met het antwoord: ik
moet toch wel een goede natte droom hebben gehad vannacht onderwijl
terugdenkend aan hoe ik het kind welliswaar in gedachten- achterwaarts aan het
nemen was, geilend op het zweet dat parelend op haar rug de feromonen de wereld
in stuurde, grijpend met één hand naar een tiet, en met de andere naar haar
clit, luisterend naar het klappend geluid van die perfecte kont tegen mn ronde
vormingen die beter worden bestempeld als een echte bierbuik.Ik hoop maar dat ze me niet vraagt naar de
reden van die glimlach als ik over mn natte dromen lieg.
Ja ik begrijp wel het nut van dat liegen, en ik wil ook niet
het onderwerp worden van een drama dat zich zou afspelen in mn
gevoelenswereld, maar toch, de verlokkingen blijven aan me trekken als een
magneet aan ijzer.Ik vind het vreemd
dat de moraal die je aangemeten wordt in de maatschappij zo in schril contrast
kan staan met wat je echt zou willen doen.En ergens wil ik ook echt wel die trouwe echtgenoot zijn, en ben ik fier
op mn vermogen om NEEN te zeggen tegen de verlokkingen die men doorgaans als
zonde ziet.Edoch, niemand is onfeilbaar
en zeg nooit nooit, zo zeg ik altijd, ook tegen mezelf, vooral tegen mezelf
eigenlijk.Ik moet wel toegeven dat het
laatste wat ik wil is dat ik door mn doen en laten mn schat van een vrouw zou
kwetsen.Maar hoe dwaas een man kan
zijn, zo kan ik ook soms zijn, en ergens niet aan denken tot het te laat
is.waar zat je met je verstand zeggen
ze dan wel eens, nu ik zou het ook niet weten, want anders wist ik het wel en
deed ik het niet, dat is toch logisch?!Zou het niet wat beter zijn als iedereen voor zichzelf kan onderkennen
dat hij feilbaar is?Dat hij ooit ergens
al eens de verlokking heeft gevoeld om iets te doen wat niet mag, en dat
misschien ook al eens heeft gedaan?Al
was het maar om als tiener al een glas bier aan de lippen te zetten voor de
wettellijke leeftijd is bereikt.Of om
net onder de leeftijdsgrens die de wet heeft vooropgesteld al enige seksuele
ervaring achter de rug te hebben.Of om
aan de een of andere verboden substantie te hebben gezeten, al was het gewoon
roken, snuiven, spuiten of slikken.Wie
kan ontkennen dat de meisjes van plezier het oudste beroep hebben dat er is?! En
wie gaat daar naar toe?Alleen de
zielige mannen die anders niet van bil kunnen gaan en het dan maar zo moeten
doen?Alleen de lelijke, laag bij de
grondse soort?En de call-girls dan, die
dure escortes?!Zijn die dan enkel voor
oude vrijgezellen met véél geld?Wat met
de cijfers die naar mijn mening een nogal bedenkelijke statistiek opleveren,
want wie is nu eerlijk in die zaken- die bestaan over overspel?!Men moet tot inkeer kunnen komen en zien in
zichzelf wat een ander heeft misdaan.Begrijp me niet verkeerd, ik wil hier niet de religieuze toer op gaan,
hoewel ik er van overtuigd ben dat menig religie een gelijkaardige spreuk zal
kennen als die mij is ingegoten in de kindertijd dewelke handelt over de balk in
je eigen oog en de splinter in die van een ander.het heeft niet mogen baten trouwens, ik ben
Atheïst geworden-Atheïst, ja, nog zon
voorbeeld van het gehuichel in mn leven.Ik heb namelijk een kerkelijk huwelijk achter de rug nadat ik het
bestaan van God al had ontkent.Nu kan
ik mij wel verschuilen achter de wensen van een ouder, of de traditie, of
misschien zelfs achter de hunkerende kerk die er ook niet happig op zal zijn om
één van zn leden af te staan aan een voor hen heidense club.Ik verschuil me liever achter de liefde voor
mn vrouw, die me er toe heeft gebracht om voor het altaar te staan
liegen.Niet over dat ik er tegen mn
zin in het huwelijksbootje trad met mn echtgenote, of over het feit dat ik er
niet uit vrije wil zou naar toe zijn gegaan, want dat waren voor alle
duidelijkheid- waarheden als een koe.Maar
over het hele gedoe om dat in het gelaat van een of andere hoop
alomtegenwoordige lucht die de titel God opgespeld kreeg te gaan doen, terwijl
ik niet langer enig geloof hecht aan een oppermachtig wezen. Mocht ik ooit nog een religie aanhangen om mn huid te redden van de verdoemenis, het vagevuur, de
hel, of welk na-wereldsparadijs of oord van verderf ook, dan zou ik nog het meest neigen naar een religie die het leven an sich verafgood.Alle leven is iets waard en verdient respect,
ieder beest op de planeet, ieder plantje, iedere molecule, zelfs van de voor
ons als dood bestempelde voorwerpen, dienen met het nodige respect te worden
behandeld, dat vind ik als atheïst nu ook al.Maar ik wil me niet langer binden aan de wetten die een of andere
religie me oplegd.Dat is het mooie aan
atheïstisch zijn, je bepaald lekker zelf wat je er allemaal van vindt.Want met regeltjes is het altijd hetzelfde
gedoe, je krijgt extremisten die anderen dwingen het allemaal zo te zien als
zij.Wat op zich weer neerkomt op
zelfbedriegerij voor allen die er aan mee doen, en zelfs, zij het in mindere
mate, in de extremisten groep zelf!Laat
het gekibbel binnen een politieke partij ons Belgen als voorbeeld zeer goed
gekend- als voorbeeld dienen dat mensen die eenzelfde lidkaart delen en
eenzelfde doel nastreven, het niet noodzakelijk altijd eens zijn met elkaar en
hierdoor compromissen moeten sluiten.Een compromis is dan op zich wel te verstaan, maar is het niet spijtig
dat er uberhaubt compromissen dienen gesloten te worden?Een perfecte wereld heeft geen compromissen
nodig.Een perfecte wereld heeft dan ook
maar één mens, jij, of ik, maar slechts één, zo zijn we het nooit oneens met
elkaar.Zo kan ik nooit meer fantaseren
over zij, of moet ik nimmer aanhoren over die vlekken in mn ondergoed, bah,
waarom zou ik nog ondergoed dragen?Ik
ben toch alleen!Dan draag ik lekker
niets!!Dan doe ik lekker mn zin, tot
ik me doodverveel van eenzaamheid en in de ijlte van de lucht mn jammerklacht laat
galmen in de leegte van mn bestaan voor wie het horen wil.Misschien dat God me dan één van mn ribben ontneemt
om me een pracht van een gat te fabriceren waarin ik mn zaad kwijt kan en deze
hele hypocriete wereld opnieuw nieuw leven in blaas.Adam, je was een dwaas, was je maar alleen
gebleven, met de slang, en de appel, en de voorhuidstraining, in het
paradijs.Wat verneukten wij het
paradijs
