Duimen, we moeten daar niet meer aan
meedoen!! Wat een nacht, waarvan de storm nog niet gaan liggen is. De
tent viel al bij al nog mee, juist wat piketten inkloppen. Maar onze
nachtrust was toch niet alles, met al die wind. We hadden in de
morgen ook het gevoel dat de wind eindelijk toch wat ging gaan
liggen, dus besloten we ook te blijven. De wandelschoenen werden al snel
aangetrokken, en we waren klaar om Mount Bishop te beklimmen. Daar
verwachtten we ook een mooi uitzicht op de verschillende eilanden
voor de kust. Een uur en een half, schreven ze voor om de top te
halen. Na 50 minuten stonden we er al, we worden steeds beter en
beter!! Daar boven hadden we inderdaad een mooi uitzicht, maar er
viel ons direct iets anders op. Wind, wind en nog een wind, zoveel
hadden we toch nog niet veel gehad. Het werd echt moeilijk je daar
recht te houden, zonnige groeten uit Australië ;-). Let op, qua
ervaring kon dit zeker tellen, maar we hadden het ons toch net iets
anders voorgesteld. Zo werden we toch al een beetje ongerust over
onze tent. Dus gingen we al vrij snel terug naar beneden, om toch
eens langs de tent te kunnen passeren.
Daar werden we onaangenaam verrast,
onze tent hing nog vast met één touw. Een touw waar Brecht gelukkig
nog een steen had opgelegd, anders was de tent weg. Het zag er echt
niet goed uit, dus besloten we onmiddellijk de tent af te breken, en
ergens in een motel ofzo te gaan slapen. In de gietende regen werd
alles afgebroken, alles ingeladen en weg waren we, zonder te weten
naar waar toe. Zo belandden we in Wonthaggi, een gehucht met een
park, waar je in een soort barak kon slapen. Niet slecht hoor,
goedkoop, en vooral droog. Om alles wat beter te kunnen verwerken,
belandden we in de McDonald's. Dat smaakte natuurlijk, en we vlogen
dan maar terug in de wijn!
Dag 36... Van Bourndi N.P naar Wilson Promotory N.P
Het was onze eerste dag, waar we veel
in de auto moesten zitten. Zo hebben we er wel een paar, aangezien
hier alles zo uitgestrekt is natuurlijk. Wanneer we in Wilson
Promotory N.P zijn, zijn we ook bijna in Melbourne. Wilson Promontory
is dan ook een gekend park voor de mensen van Melbourne, een
schiereiland met mooie kusten en ook nog wat bergen. De rit verliep eigenlijk ook heel vlot,
zonder enig probleem. Wat me wel opviel was, dat gedurende de rit de
temperatuur goed omhoog ging. Tegen dat we aan de lunch waren, hadden
we toch al een goed 33 graden.
Maar hoe dichter we bij onze bestemming
kwamen, gebeurde het omgekeerde. Van 33 graden, terug naar 18. Ik wil
zeker niet teveel klagen van het weer deze week, maar ik vond het
toch een vreemd tafereel, de wisselvalligheid hier in Australië.
Tegen we aankwamen in Wilson Promontory N.P was niet alleen helemaal
afgekoeld, de wind was ook serieus komen opzetten. Toch werd de tent
opgezet, zonder ze weg waaide. Veel konden we niet meer doen in de
avond. Dus vlogen we terug in de wijn, deze keer in de tent. Wat ons
wel opviel, is dat iedereen begon weg te gaan, niet wetende waarom.
Hopelijk gaat het niet harder waaien, terug duimen!!
Onze tweede dag in Bournda N.P, met
weergoden die terug goed gezind waren. Misschien zaag ik wel een
beetje over de weergoden. Maar wat we al geleerd hebben is, dat het
weer hier verschrikkelijk wisselvallig kan zijn. Van een gittegolf,
naar een regendag, alles kan hier!! Vandaag was het een wandel dag, met een
hele tocht voor de boeg. Eerst trokken we naar een lagoon, die
maximum honderd meter van de zee lag. Een uniek zicht, zoet en zout
water, zo dicht bij elkaar. Aangezien er we wat vroeg waren (wat
worden we ervaren wandelaars!!), besloten we nog eens rond de lagoon
te wandelen, voordat we erin zwommen. Die wandeling werd al wat
zwaarder, dus hadden de bergschoenen eindelijk nut . Net voor het
einde van de wandeling kwamen we aan de zee, aan een schiereiland.
Prachtig was het daar!! Zo konden we eindelijk de lagoon in,
heerlijk warm water!! Toen we terug helemaal droog waren, konden we
dan de wandeling voortzetten, en via het enorme grote strand terug
richting camping stappen. Daar werden we verrast door een enorme
tegenwind, wat de wandeling toch wat vermoeilijkte. Toch gingen
Shanna en ik nog verder met een andere wandeling, Brecht en m'n
zus bleven dan op het strand. Na nog geen halve kilometer, werden we
verrast door een prachtige baai, wat ik niet snel zal vergeten.
Natuurlijk moesten Brecht en m'n zus dat ook zien, dus ging ik ze
halen aan het strand. Ook zij werden verliefd, en bleven daar dan
voor wat rust. Shanna en ik gingen nog een zeven kilometer door langs
de ruige kust, wat mooie zichten opleverden. Zo konden we met een heel positief
gevoel Bournda N.P afsluiten. Kort gezegd, het was er genieten, van
de mooie kust en het mooie weer. Morgen trekken we Wilson Promontory
N.P, goed voor een rit van meer dan 500 kilometer.
Wat kregen we een aangename verrassing
in de morgen, de zon was terug!! Zo besloten we om Mimosa Rocks N.P
te 'skippen', dan konden we twee dagen in Bournda N.P blijven. Zo
hadden we minder 'verhuiswerk', en konden we meer genieten van het
goede weer. Snel braken we alles af, hopend dat we voor de ranger
konden vertrekken, dan hoefden we niet te betalen voor de
overnachting. Vijf minuten voor we vertrokken, kwam de ranger!! Best
even vloeken, en geen gratis nacht. Het humeur leed er zeker niet
onder, dankzij de zon natuurlijk. Na een tocht van ongeveer 200km kwamen
we dan ook aan in Bournda N.P, een park aan zee, met een ruwe
kustlijn, en mooie stranden. Al gauw werd de tent opgezet, zodat ze
wat kon drogen. De dames maakten de binnenkant ook terug wat proper,
en we waren klaar voor het strand. Natuurlijk kropen de laatste dagen ons
wat in de kleren, en besloten we het wat rustiger aan te doen in de
middag. We trokken naar het strand, een gigantisch strand, waar we
helemaal alleen op lagen. Het rusten stak Brecht en mij natuurlijk
snel tegen, en we trokken samen met Shanna de zee in. Die was
ongezien ruw, met golven van wel vijf meter hoog. Wat was dat een
uitdaging om daar in te zwemmen, heel lastig, wel heel leuk. Na een
uur ben je wel kapot, en kan je wel genieten van wat rust op het
strand. Al blijft het water zeker twee uur uit je neus lopen ;-). In de avond genoten we van de kip aan
het spit, die we in de middag gekocht hadden, en kregen we terug
gezelschap van kangeroes, waar we al goed aan gewend waren. Het goede
weer deed ons duidelijk goed, en we maakten s'avonds nog een
kampvuur. Een scoutgevoel, wel gezellig, zo mochten er nog veel dagen
komen!!
Dag 33... Royal N.P. â Jervis Bay â Hyams Beach â Pebbly Beach
Vandaag verlieten we Royal Beach, na
een hele nacht de vingers gekruisd te houden, hopend op terug mooi
weer. Laat me dan direct met de deur in huis vallen, het gekruis
heeft niets geholpen, aangezien de ochtend terug goed bewolkt was.
Toch doen we alles om positief te blijven, en verlieten Royal N.P in
goede hoop op beter weer, toch ook met een dubbel gevoel. Door het
slechte weer van de voorbije twee dagen hebben we toch niet optimaal
kunnen genieten van het park, al hebben we wel gezien wat we moesten
zien. Zo trokken we naar Pebbly Beach, met de
gedachte niet te stoppen in Jervis Bay en Hyams Beach, door het
slechte weer. Onderweg stopten we dan in een toeristische dienst, die
dame van daar haalde ons toch over om te stoppen in Jervis Bay en
Hyams Beach. 'Als je er passeert, moet je er stoppen' vertelde ze
ons, en wie zijn wij om er aan te twijfelen. Dus trokken we er naar
toe, ideaal voor de lunch. De regen stopte ook wat, dus kwamen we er
in de middag toe. Het was er wel gezellig, ook wat toeristisch met
een paar cafétjes enzo. Het strand was er ook wel mooi, al hadden we
zeker al even mooie stranden gezien. Erna maakte we een kleine omweg
voor Hyams Beach. Waarom een omweg voor een strand? Wel, het is
officieel het witste strand ter wereld, dat moesten we toch eens
gezien hebben, vond ik. Het was een heel mooi strand, heel wit ook.
Al gooiden de donkere wolken wat roet in het eten. We hadden het toch
gezien. Erna trokken we naar Pebbly Beach, een
afgelegen strand waar we dan zouden slapen. Het staat bekend voor de
tamme kangeroes, die er gewoon uit je hand komen eten. Best even
vloeken toen we er eindelijk toekwamen, wanneer de weergoden weer
eens kwaad waren. Een helse bui wachte ons op aan de camping, zodat
we alles uit de kast moesten halen om de tent vanbinnen droog te
houden. Eens dat gelukt was, maakte het strand veel goed. Helemaal in
regenkledij werden we allemaal aangenaam verrast door de schoonheid
daar. Hemels strand, met gras en zand, bergen op de achtergrond, en
een blauwe zee. Het liep er dan nog eens vol met kangeroes, die dan
ook uit de hand kwamen eten. Moest het daar mooi weer geweest zijn,
bleven we zeker een dag langer. Toch maakten we het er het beste van,
en vlogen we s'avonds in de wijn. Het werd al gauw donker, en
lichtjes aangeschoten doken we in zee, voor een nachtduik. Zo werd
een dag vol slecht weer, heel gezellig!!
Ik denk dat ik tegen een uur of vier
wakker werd in de tent, van de regen. Natuurlijk bleven we positief,
het was immers één van de eerste regen in Australië. Het kon maar
een bui zijn, maar toen we opstonden tegen zeven uur was het nog
altijd aan het regenen. Het zag er ook overal bewolkt en donker uit,
dus dat beloofde niet veel goeds. Natuurlijk laten wij ons als Belg niet
afschrikken door wat regen, en de geplande wandeling ging gewoon
door. We zouden een stuk van de 'Coast Walk' doen, die is in totaal
26 kilometer. Natuurlijk is dat wat veel voor één dag, dus deden
we er ongeveer een vijfde van. De wandeling begon heel mooi, maar ook
wat frustrerend. Een paar keer belandden we letterlijk op het
verkeerde pad. Ok, de Overland Track was heel goed aangeduid met
bordjes, en misschien waren we wat te verwend op dat gebied, maar
deze wandeling bleef in het begin toch schandalig slecht op die
manier. Toch slaagden we erin steeds het pad te volgen, en verder op
de wandeling kwamen er ook steeds meer bordjes. Zo kwamen we langs
verschillende baaikes, waar we steeds de hoge kliffen konden
aanschouwen, best mooi! Ook kwamen we een waterval tegen, die in de
zee monde. Vreemd genoeg kwam er niet veel water naar beneden, ook al
regende het al een hele dag. Op het einde kwamen we dan aan een
strand, dat tussen de kliffen lag. Het was een serieuze afdaling,
maar de moeite om het te doen. Zo kwamen we op de ideale 'lunchplek'.
Ook op het strand lag een surfschool, dus verschillende mensen waren
er aan het surfen. Maar eerlijk, de golven waren een mager beestje
;-). Zo werd het gauw tijd om terug te
keren, langs hetzelfde pad, wat we niet echt zagen zitten, maar er
was geen andere mogelijkheid. De moed zakte ons een beetje in de
schoenen, ook omdat we moesten beginnen met een zware beklimming. Het
werd dus tijd dat de dames eens uit hun pijp kwamen, en de
vrouwelijke charmes in de strijd gooiden. Na vijf minuten op de
parking rond te lopen, versierden ze een lift, naar de parking waar
de auto stond. Er was geen plaats voor ons allemaal, dus gingen de
dames om de auto, en kwamen ze ons halen. Natuurlijk waren we wat vroeger terug
op de camping, ideaal voor nog eens te gaan zwemmen in de regen, iets
wat ik al een tijdje wou doen. Het water in de zee was deze keer
ideaal qua temperatuur, zodat we er een hele tijd konden inblijven.
Erna was het tijd om wat sociaal te doen, aangezien wat dronken
meisjes ons aanspraken. Ze verbleven ook op de camping, dus konden we
wat verhalen uitwisselen. De avond kwam er snel, en het bleef
regenen. Hopend op een droge dag morgen, aangezien we dan het witste
strand te wereld passeren, duimen!!
Steeds gaat het vlotter en vlotter, de
bagage maken, het allemaal in de auto droppen. Vandaag vertrekken we
naar Royal N.P., een park net voorbij Sydney aan de zee. Het staat
vooral bekend om z'n beboste hoge kliffen aan de kust, goed voor een
rit van ongeveer drie uur rijden. De rit verliep eigenlijk heel vlot,
feit is dat we het links rijden al goed gewoon worden. En zo kwamen
we mooi op tijd toe aan het park. Daar informeerden we naar een
camping, en verschoten we toch even toen we hoorden dat er maar één
plaats meer vrij was, en ook wel een beetje van de prijs. We namen
het risico naar een andere camping te rijden, buiten het park. We
moesten juist informeren bij een toeristische dienst, voor het adres
van die camping. Maar die toeristische dienst hebben we nooit
gevonden, best frustrerend dan. Dus reden we terug naar het park
zelf, en hadden we toch nog plek op de camping. De camping viel eerlijk gezegd wat
tegen, alles was aanwezig, dat zeker. Maar het zicht beviel me niet
echt. We stonden vlak aan de zee, maar met zicht op de rijke
buitenbuurt van Sydney. Prachtige huizen, maar ik had gewoon wat meer
natuur verwacht. Van de beboste kliffen was hier niet veel sprake.
Na het shoppen, de tent opzetten, en
het eten hadden we nog tijd voor een kleine wandeling op het strand.
Het zicht bleef me storen, maar het was goed voor de spijsvertering
dan. Zo kropen we snel in bed, morgen maken
we een grote wandeling, met hopelijk wel die mooie kliffen...
. Net voor het
einde van de wandeling kwamen we aan de zee, aan een schiereiland.
Prachtig was het daar!!
