Ik weet het, ik heb een dag over geslaan. Een zeldzame fout, we zijn namelijk van Cairns eerst een dagje naar Mission Beach gegaan, en daar overnacht. Mission Beach, is een stadje aan de kust, met meer dan 15 kilometer strand. Het jammere daar is echter, dat je nergens kan zwemmen. De stranden zijn daar wel mooi, en exotisch, maar je kan er dus niet zwemmen omdat er teveel kwallen en krokodillen zitten. Ook wandelen werd wat moeilijk, aangezien er daar honderden muggen zaten wachten op ons bloed. Daar hebben we wel geslapen, op een zeer gezellige camping, en vandaar dan doorgereden naar Townsville. Maar goed, vandaag stond er een andere rit op de planning, eindelijk konden we Townsville verlaten, en konden we verder naar Airlie Beach. Heel gelukkig waren we daarmee, en wat het nog leuker maakte was dat we dit samen deden met een Nederlands koppel. Zo konden we met twee auto's samen rijden. Dit gaf ook een veiliger gevoel, aangezien we nog niet goed wisten hoe de banen er zouden bij liggen na de cycloon. De rit was ongeveer 300 kilometer, en die is toch goed verlopen hoor. Er waren maar twee delen van de autostrade die overstroomd waren, gelukkig niet te erg en ook niet zo uitzonderlijk in Australië, en we konden er aan een lage snelheid gewoon doorrijden. Een tweede voordeel aan het samen reizen, was dat we korting kregen op de camping. We stonden namelijk samen op één site met onze tent, wat toch een korting opleverde, wat zeker de Nederlanders kon bekoren ;-). De eerste indruk die we erna kregen van Airlie Beach was dan ook heel positief. Het stadje was zeker niet zo groot, maar best wel gezellig. Ook is Airlie Beach de toegang tot de WhitSunday's, een groep van 94 eilandjes, wat ook veel jeugd aantrekt. Dat maakt van Airlie Beach ook een bruisende stad, met heel wat cafétjes. Er waren natuurlijk ook veel plaatsen waar je trips kon boeken, niet enkel naar de WhitSunday's (die we al geboekt hadden), maar ook naar Fraser Island, wat we daar ook deden. Erna trokken we dan maar terug naar onze gezelligere camping, en konden we eindelijk nog eens bbq'en, wat toch smaakte na de paar dagen slecht weer. Ook droogde onze tent eindelijk op, perfect voor een goede nacht...
Wat een hels lawaai, s'morgens vanaf zes uur. De cycloon was nu in Townsville, en het geluid van de wind was verschrikkelijk. Ook was het al uren hard aan het regenen, en we wisten direct dat dit problemen zou opleveren. De cycloon zelf duurde ongeveer twee uur, waarna het plots windstil werd. Ook de regen minderde erna, eindelijk was ze voorbij Ita! Buiten was er toch heel wat schade. Nu niet direct aan huizen ofzo, maar heel wat bomen lagen omver. Gelukkig was Ita ook afgezwakt, van een categorie vier naar één. Maar toch had ik zo een wind nog nooit meegemaakt, en is het onmogelijk je voor te stellen wat een categorie vier dan wel is, en veroorzaakt. Al snel werd het duidelijk, dat we vandaag niet konden doorrijden naar Airlie Beach. We kregen namelijk het bericht, dat de autobaan was overstroomd, en dat de politie je terug stuurt. Zo zat er niets anders op, dan nog een dag te blijven, best tegen onze zin. Zo erg zelfs, dat we toch op zoek gingen naar een andere hostel. We liepen ze allemaal af, maar kregen ook overal het zelfde nieuws, ze waren namelijk allemaal volzet. Zo gingen we maar terug naar onze 'gezellige' hostel, en vlogen dan maar allemaal in de wijn. Ita heeft best wat roet in het eten met onze planning, maar morgen zouden we sowieso naar Airlie Beach gaan! Eigenlijk werd het dan best wel een gezellige avond. We aten allemaal samen, Belgen, Duitsers, Nederlanders, Australiërs en nog een Argentijn. Erna speelden we dan nog een paar spelletjes met de kaarten. Zo maakten we er allemaal nog het beste van!
Vandaag wouden we er een dag van maken in de stad. Townsville is best een grote stad, en we hadden ook wel wat dingen gepland. Zo kwamen we eerst aan in het stadsmuseum, een museum van een beetje van alles. Je had er namelijk een tentoonstelling over mode, niet direct iets voor mij. Ook over een schip dat daar lang geleden gezonken is, wat ik al wat interessanter vond. Ook had je een tentoonstelling over cyclonen, en dat vond ik toch het interessants in deze tijden . Goed, het was er wel plezant, al hadden we nu zeker geen 'waauw' gevoel. Toeristische boekjes, hier in Australië proberen toch de bezienswaardigheden wat te verbloemen, wat natuurlijk hun volste recht is. Ook kan je hier terecht in een museum over het koraalrif hier, maar dat vond ik best wel duur. Dit deden we dan maar niet, al leek het zeker de moeite, in de boekjes dan ;-). In de middag gingen we wat shoppen. De shopping straat was zeker gezellig, met heel wat leuke winkeltjes, maar je bent er wel snel door. Ook kan je naar het Strand, wat we deden in de namiddag. Het Strand, is een park aan de kust, met verschillende zwemmogelijkheden, en speeltuinen voor de kinderen. Terug een vervanging van een echt strand, het blijft hier namelijk nog steeds gevaarlijk om in zee te gaan. Die was zeker de moeite, maar ook een beetje hetzelfde als de Esplanade in Cairns. De regen gooide wel wat roet in het eten, en we besloten toch maar terug te gaan naar onze 'gezellige' hostel. Daar waren er gelukkig terug een heleboel toffe mensen, en we besloten dan maar allemaal het beste van te maken. De regen werd ook steeds harder, de cycloon kwam ook steeds dichter. Het wordt sowieso een spannende nacht...
Eindelijk konden we vandaag terug verder op 'roadtrip'. We zaten al een twee tal weken stil, dus dat gaf ons wel zin om er terug in te vliegen. Townsville stond op het programma, een stad aan de oostkust, goed voor een rit van 400 kilometer. Daar is er ook een grote universiteit, iets dat Shanna zeker wou bezoeken. Voor we vertrokken, moesten we toch nog iets regelen in Cairns, namelijk onze dagtocht naar de WhitSunday's Islands. Aangezien die altijd heel populair is, is het toch aangeraden het op voorhand te boeken. Dit deden we ook, en zo konden we verder naar het zuiden. Ook een veiliger gebied, met die Cycloon, Ita is haar naam . Die cycloon zal van noord naar zuid gaan, met windsnelheden van bijna 300 kilometer per uur. Dat zijn natuurlijk veronderstellingen, maar we moeten er natuurlijk wel rekening mee houden. De tocht verliep ook heel goed, ook hadden we een gezellige stop voor een heerlijke koffie. Wanneer we in Townsville aankwamen, gingen we direct naar de universiteit. Die was een dorp op zichzelf, al waren ze daar wel behulpzaam. Zo konden we direct naar het goede gebouw, en kon Shanna de info vragen die ze nodig had. Ondertussen zocht ik wat hostels op, aangezien we niet in een tent wouden slapen, met die cycloon op komst. Zo vond ik er een paar, maar daar hebben we toch een beetje pech mee gehad. De eerste twee die we bezochten lieten we onterecht links liggen, en zo kwamen we bij nummer drie. Een heel vuile, en ongezellige hostel. Ook was er geen wifi, dus moesten we onze twee stormdagen wat anders gaan vullen. Gelukkig zaten er wel een heleboel gezellige mensen, en Hollanders. Ideaal voor wat verhalen uit te wisselen, en zo de komende twee regen- en stormdagen door te brengen. Gelukkig konden we ook wat lachen wanneer we op onze kamer waren, we voelden ons namelijk net in een gevangenis daar. Gelukkig kon dat de slaap niet bederven...
Onze laatste dag, op ons eiland. Ook
hier trokken we de bergschoenen aan, voor een korte wandeling. 'Magic
Gardens', stond op het programma. Een wandeling door het regenwoud,
waarvan we er natuurlijk al veel gezien hebben. Maar zo hadden we
elke wandeling gedaan op het eiland.
Erna wouden we toch nog eens proberen
met onze snorkel en bril. Maar terug geen succes, met die slechte
zichtbaarheid. Er was wel een soort trampoline in zee, wat toch een
andere leuke bezigheid was in zee. Niet dat je daar heel goed kan op
springen, maar het is er wel leuk om wat in de zon te liggen. Tot er
plots iemand kwam om ze aan land te komen trekken. Er is namelijk een
sycloon op komst, iets waar we toch wat rekening mee gaan moeten
houden. Natuurlijk hielp ik die dame, met haar trampoline op het land
te trekken, iets wat ons een rum-cola opleverde ;-). Zo werd het tijd om afscheid te nemen
van het eiland, en terug de boot te nemen naar het voor ons bekende
Cairns.
Daar sliepen we terug in onze gezellige
hostel, en werd het dan eindelijk tijd om verder te gaan met onze
'roadtrip'. Morgen gaan we richting Mission Beach, terug naar het
zuiden. Ook verder weg van de sycloon, dat wordt nog leuk...
Eindelijk konden de bergschoenen nog
eens aangetrokken worden. We hadden vandaag een wandeling gepland,
direct de grootste die er was op ons eilandje. Niet dat ze zo lang
was, maar ze had wel een pittige beklimming voor ons in petto, op de
hoogste berg van het eiland.
Met veel goede moed, in het mooie weer,
vertrokken we voor een wandeling van ongeveer vier uur. Daar werden
we direct geconfronteerd met de steile beklimming, waar we het toch
wat lastig hadden. In het midden kwamen we een vuurtoren tegen,
waaraan we een mooi zicht hadden op de zee, met het bijhorend rif. Dat
zicht hadden we ook op de top, waar we toch heel wat moeite voor
moesten doen. Ook hadden we een totaal beeld van het eiland daar,
iets wat de beklimming zeker de moeite waard maakte. Gelukkig was de
afdaling niet zo zwaar, en konden we vrij snel lunchen. In de middag trokken we naar Nudy
Beach, een ander strand waar het mooier zou zijn om te snorkelen.
Laat je niet misleiden door de naam, het is hier in Queensland ten
strengste verboden, om naakt te zonnen ;-). Daar doken we direct het
water in, maar werd het al ons direct duidelijk, dat ook hier de
zichtbaarheid heel mager was. Ook hier kwamen we snel de zee uit, om
dan toch terug een dutje te doen op het strand. Onze avond vulden we met een cinema,
van het resort. Daar zaten we natuurlijk helemaal alleen, toch best
vreemd, de hele zaal voor jou alleen. Ook in het resort, loopt er
echt bijna geen volk, al is het geen seizoen natuurlijk. Gelukkig
waren er wel al een paar buren bij, aan onze tent. Ideaal voor een
praatje, net voor het slapen gaan.
Om negen uur hadden we vanuit Cairns de
ferry naar Fitzroy Island. Niet zo vroeg, maar toch hadden we nog wat
voorbereidingswerk vooraf. We moesten namelijk alle noodzakelijke
dingen mee hebben, zonder auto. Best wat organiseren in de rugzak, was
de boodschap. Goed geladen stapten we dan ook naar de haven, klaar
voor een drietal rustigere dagen.
De ferry stond al op een drie kwartier
aan het eiland, best een korte vaart. Zeker wanneer er dan ook nog
een passagier bij je zit met een gans eerlijk, nog niet veel een
gans gezien als huisdier , gaat de tijd best snel vooruit. Toen we
aanmeerder, was het ons ook al direct duidelijk, dat Fitzroy Island
best paradijselijk is. Ook het mooie resort, maakte van het eiland
echt een perfecte vakantieplaats. Het resort was natuurlijk niet voor
ons besteed, maar de camping mocht er ook zijn, en die was dan nog
helemaal voor ons alleen. Buiten een goana en een reuze spin, was er
helemaal niemand. Ook lagen we een paar meter van de zee, waar er een
prachtig buihorend strand lag, dat natuurlijk snel moest verkend
worden. Het strand werd al snel goed gekeurd,
dus tijd voor de zee. Aangezien Fitzroy in het Great Barrier Reef
ligt, waren de verwachtingen ook heel hoog toen we onze snorkel en
bril aantrokken. Die verwachtingen werden niet helemaal ingelost.
Niet dat het daar niet mooi was, want je zag verschillende koralen op
de bodem. Neen, de zichtbaarheid speelde ons terug parte, die was
niet veel meer dan een meter. Ook beterde ze niet, naargelang we
verder zwommen. Zo besloten we maar uit het water te komen, en nog
een dutje te doen op het strand. In de avond verkenden we een beetje de
resort, waarvan we alle faciliteiten mochten gebruiken, behalve het
zwembad. Zo konden we onze avond vullen met wat
gezelschapsspelletjes, en er waren ook een heleboel boeken voor
Shanna. Erna werd het dan tijd voor onze tent, best even wennen na
een paar dagen in het appartement en de hostel.
De wekker ging vanmorgen terug vroeg
af. Kwart voor 5, waarin we direct in de realiteit werden gesmeten.
Het is vandaag, dat Stefanie en Brecht vertrekken, iets waar we nooit
naar uitkeken natuurlijk. Wanneer je maanden met elkaar gereisd hebt,
is het toch best moeilijk om afscheid te nemen.s
Na het afscheid, wat toch wat moeilijk was, was het ook tijd voor
ons appartement te verlaten. En zonder concrete plannen vertrokken we
dan ook naar de toeristische dienst. We liepen wat voor op schema, en
wouden toch eens kijken of we nog iets konden doen in het Great
Barrier Reef. Zo werden we aangenaam verrast, en kwamen we op het
idee naar Fitzroy Island te gaan. Een eiland in het Great Barrier Reef, met een goedkope camping. Ook de overzet was niet zo duur, dus dat werd echt een leuke optie om nog eens goedkoop naar het rif te gaan. Natuurlijk moesten we dan nog wel een nacht in Cairns blijven, waardoor we in een hostel terecht kwamen. Heel gezellige hostel, met wifi! In de avond, deden we nog een kleine wandeling, waarna het duidelijk werd dat Cairns best ook gezellig is s'avonds. Na de wandeling waren we dan ook echt moe, het was best een lange dag. Met hoge verwachtingen voor morgen, kropen we ook in bed...
Natuurlijk sliepen we wat langer, dan normaal. Maar toch stonden we nog op een ordentelijk uur op, voor de laatste dag met ons vier. Stefanie en Brecht zaten al lang in het zwembad, maar dat was niet erg. Wij hadden andere plannen, we wouden namelijk een 'hapjes bbq' organiseren voor hen, kwestie van de reis op een gezellige manier af te sluiten. Geen 'hapjes bbq', zonder winkelen natuurlijk, zo trokken we samen naar de Coles. Gelukkig waren we redelijk in form, dus werd het shoppen niet te lang getrokken. Toen we terug kwamen, hadden Stefanie en Brecht ook al hun bagage gemaakt. Tijd voor aperitief dus, een goede start voor de bbq. En na een kaartspel, tijd voor de bbq, waar we ruimschoots de tijd voor namen. Die tijd, gebruikten we om wat na te praten over de reis, waar we dan maar al te goed beseften, dat dit één groot avontuur was. Er was ook nog dessert, en nog wat wijn. Zo werd de reis met ons vier, heel gezellig afgesloten. Morgen wordt dit best een krop in de keel, wanneer we s'morgens vroeg gaan moeten afscheid nemen...
Na de mooie lagoon te hebben gezien, was het toch een must om er een in te gaan zwemmen. Dat stond op het plan vandaag! Het was er zeker leuk, en heel aangenaam. Ook het zonnen kon ons bekoren, lekker op het gemak. In de middag kuierden we nog wat rond in de stad, zonder al te veel energie te verbranden. Vanavond zouden we eens uitgaan, iets wat we hier toch nog eens wouden meemaken. Na het avondeten, was het dan eindelijk tijd voor een nachtje uit. Shanna en ik, trokken door de regen naar het centrum. Een goede tip, die ik kan geven aan mensen die hier eens willen uitgaan: breng steeds je pas mee. Ze zijn hier heel streng, en laten je zeker niet overal binnen zonder je pas. Gelukkig konden we in onze eerste bar binnen. Daar was er een dj aan het draaien, die toch wat blijven hangen was in de tijd. Na een half uurtje was het dan de tijd voor een bandje, wat hier wel de gewoonte is in de cafétjes hier. Die band bracht zeker leuke liedjes, maar zo vals al een kat. We konden het toch wat moeilijk aanhoren, dus vertrokken we maar. Na een paar cafétjes te proberen (Shanna had haar pas vergeten), geraakte we toch ergens binnen. Daar was er heel goede muziek, en cocktails! Natuurlijk worden we hier wat sneller beschonken dan in België, en licht aangeschoten deden we nog een laatste bar, waar we dan wat aan de praat geraakten met de lokale bevolking. Om 4 uur werd het toch tijd om naar huis te gaan, kwestie dat we nog iets waard waren op de laatste dag van Brecht en Stefanie...
De derde dag Cairns, wat zeker een mooie dag moest worden. Al stond de wekker vroeg, de gedachte dat we eindelijk terug konden gaan duiken, maakte veel goed. Om acht uur werden we verwacht aan de boot, die dan een uur en een half moest varen naar onze eerste duikplaats. Die boot, was best mooi, met heel wat luxe. Zo kregen we direct al een ontbijt, met zelfs koffie. Het werd al gauw tijd, voor wat info over de duik. Zeker voor Shanna, Brecht en ik, aangezien wij de enigste waren die zonder gids zouden duiken. Zonder al te veel zenuwen, sprongen we gauw het water in, waar we niet snel genoeg naar beneden konden. De eerste duik was zeker de moeite, al was er wel een klein probleem. Mijn fles was al na een klein half uur op, waardoor ik zeker tien minuten aan de fles van Shanna heb gehangen. Ook Brecht ging tot de limiet, zo kwamen we met 20 en twee maal 40 bar terug boven. Iets wat ze op de boot, maar matig konden appreciëren. Minstens met 50 bar bovenkomen was onze missie voor de volgende duik, anders mochten we niet aan de derde duik deelnemen. Met die gedachte sprongen we dan maar terug in het water. Deze keer met een grotere fles voor Brecht en mij. Zo konden we alle drie een 40 minuten duiken. De duik was zeker terug de moeite, en het is me een hele ervaring eindelijk het Great Barrier Reef te kunnen zien. Ook kwamen we allemaal met meer dan 50 bar boven, zodat we zonder problemen aan onze derde duik konden beginnen. Die derde duik, was op een andere locatie. Maar eerst was er lunch, inbegrepen op de boot. Ook die duik was prachtig, en ook gelukkig lang genoeg. Het duiken zat er op, waarna we best vermoeid terug naar Cairns vaarden. Daar had m'n zus gelukkig gekookt, iets wat ik toch kon appreciëren. Na het eten was ik ook niet veel waard, iets waar ik toch meer last van heb na het duiken.
Eindelijk geraakten we uit ons appartement. De nachtrust - in een bed -, samen met een avondje televisie, heeft ons helemaal opgeladen. Zo trokken we via de Esplanade, de stad in. Onze eerste indrukken waren heel positief. De esplanade, is een heel gezellige weg, langs de kust. Wanneer je dan in het centrum komt, passeer je de Esplanade Lagoon, een prachtig zwembad. Dit is hier wel een must, aangezien je hier niet echt een mooi strand hebt, en het toch gevaarlijk blijft om in zee te zwemmen, met die krokodillen hier. Goed, het mooie zwembad moesten we toch even laten links liggen, we moeten namelijk op zoek naar een goede deal, voor een duik op het Great Barrier Reef. Hier heb je keuze genoeg daarvoor, meer dan in Port Douglas. Zo vonden we toch een goede deal, voor 230 dollar konden we mee op een bood, voor drie duiken. Zeker niet goedkoop, maar het Great Barrier Reef laten links liggen, was zeker geen optie. In de middag was het dan tijd voor de dames, tijd om te shoppen dus. Goed, de mannen hadden hun zin, dus wie zijn wij om de dames hun zin niet te geven ;-). Om te shoppen, ben je hier aan het goede adres. Het is hier een bruisende stad, met vele leuke winkeltjes. Zo kwam er aan het shoppen ook moeilijk een eind, met nog een avond markt. Doodmoe stapten we dan terug naar het appartement, waar we niet te lang meer konden opblijven. Morgen was het tijd voor Great Barrier Reef, iets waar ik persoonlijk toch al een tijdje naar uitkeek!!
Onze laatste dag, met vier de tent afbreken. Brecht en Stefanie genoten er toch wel wat van, al deden we dat ook steeds met relatief veel plezier hoor, die tent opzetten en afbreken. Onze vaste stek, van de voorbije weken, werd gewisseld voor een echt bed. Dit zal zeker deugd doen, dat is nu al zeker! We hadden een kleine rit voor de boeg, een goede 70 kilometer. Deze weg was wel niet van de poes, en had toch een heleboel bochten in petto. Ze gaf ons wel prachtige zichten over de zee, al kon ik daar als bestuurder niet echt van genieten. Na een goed uur, kwamen we aan in het veel grotere Cairns, waar we vol verwachtingen direct naar ons gehuurd appartement reden. Dit appartement, loste helemaal onze verwachtingen in. Het was zeker groot genoeg, met twee grote bedden. Ook was er een mooi zwembad, vlak aan ons appartement. Bovendien was het zeker niet zo ver van het centrum van de stad, wat voor ons toch ook belangrijk is. Direct de stad verkennen, daar hadden we eerlijk gezegd niet zo veel zin in. De dag werd eerder gevuld met, wat zwemmen, onze was eindelijk eens doen (met onze eigen wasmachine!!). Ook keken we wat televisie, wat toch al een paar maanden geleden was. Al de dingen, die je in België zoveel doet, deed ons toch een deugd hier. Morgen hebben we dan tijd genoeg, voor Cairns, in onze zoektocht voor een mooie duik, op het Great Barrier Reef!!
Vandaag was het onze laatste dag in Port Douglas. We wouden dit toch wel op een mooie manier afsluiten, maar dat was voor de middag. In de ochtend hielden we het toch wat op het gemak, aan het zwembad. De camping beschikte namelijk over een heel mooi zwembad, dus moesten we daar toch nog een beetje van profiteren. De middag kwam er snel aan, en we hadden duidelijk nog niet genoeg van het zwemmen. We besloten om te gaan zwemmen in het Daintree N.P, waar dat kan in een rivier daar. De verwachtingen lagen toch hoog, en werden helemaal ingelast. Het was er echt prachtig, en een heel leuke ervaring om daar in het warme water te zwemmen. Er was wel best wat stroming op het water, maar dat maakte het wel leuk. Er tegenin zwemmen zat er niet echt in, al deden we ons best. Ook deden we twee korte wandelingen, door het regenwoud, al heeft dit regenwoud nog weinig geheimen ;-). In de avond kaartten we nog wat, iets wat we toch veel deden op deze reis. Het werd zo de laatste avond voor Stefanie en Brecht in de tent. Morgen gaan we naar Cairns, waar we kunnen genieten van ons bed, in ons appartementje!!
De rust was nu toch wel wat voorbij. De
reden waarom we in Port Douglas verblijven, is het Daintree N.P, dat
hier niet ver af ligt. Dit is een regenwoud, dat aanzien wordt als
het oudste regenwoud ter wereld. Wat het ook uniek maakt, is dat het
samenkomt met de zee, en in die zee bevind zich dan ook nog eens het
Great Barrier Reef. Een unieke plaats dus, opgenomen als Unesco
wererlderfgoed.
We hadden 'maar' een rit van een goede
70 kilometer voor de boeg, die dan anderzijds wel een uur en een half
zou duren, dit zegt wel iets over de banen die ons te wachten staan. Al vroeg waren we op de baan, opweg
naar onze eerste stop. Dat was een ferry, waar we met de auto een
rivier moesten oversteken. Na die rivier kwam je dan in het
regenwoud, wat voor een prachtige rit zorgde. Aan de linkerkant zag
je dan het prachtige regenwoud, aan de rechterkant prachtige stranden
met een blauwe zee. Onze tweede stop was ook noodzakelijk,
we moesten toch nog wat info hebben. Zo kwamen we aan de toeristische
dienst, waar ons drie korte wandelingen werden aangeraden. De eerste
lag er vlak aan, en gaf ons een mooi zicht van het regenwoud. Het
blijft je maar verbazen, de diversiteit aan bomen en planten. Na nog wat prachtige stranden te hebben
gezien, kwamen we aan bij de tweede wandeling. Die gaf ons ook een
mooi beeld van het regenwoud, maar daar kwamen we ook op het strand.
Het regenwoud en het strand, naast elkaar, echt uniek!! Na de derde wandeling, werd het dan
tijd terug te rijden naar Port Douglas. Het was terug formule 1, dus
heb ik nog eens meegekeken. Het regenwoud heeft ons toch verrast, en
voor mij was Port Douglas al geslaagd. Morgen toch nog eens proberen,
iedereen mee te krijgen voor een zwem, in een rivier van het
regenwoud...
Wat een vreemd gevoel wanneer we wakker
werden in onze tent. Het had helemaal niet geregend, maar toch voelde
alles zo vochtig aan. Welkom in de tropen, toch nog steeds wat aan
wennen.
Vandaag nog geen drukke plannen, neen
we zouden het wat rustig aan doen. Zo kon iedereen zelf wat kiezen
wat ze wouden doen. Zo trokken we allemaal naar het centrum van de
stad. Het is een klein stadje, met toch wat sjieke allure. Ze noemen
Port Douglas, het Monaco van Australië, en dat klopt ook wel een
beetje. Ook de sfeer die er hangt is heel relax, een sfeer waar we al
snel aan gewend waren. Zo liepen we wat de winkeltjes af, allemaal
heel op het gemak. In de middag kwamen we via het strand
terug naar de camping. Op het strand mag je wel niet overal zwemmen,
omdat er kwallen- en krokodillengevaar is, ook iets waar je rekening
mee moet houden in de tropen. Gelukkig is er wel een afgebakend stuk
zee, waar het wel veilig is te zwemmen. De stranden zijn hier wel
heel mooi, mooi wit met tropisch bos achter. Toch wat anders dan de
stranden bij ons! In de namiddag genoten we nog wat een
'beach party', bij ons op de camping. Coctails waren maar twee
dollar, en die goten gemakkelijk binnen. Ook werd er nog wat
gezwommen, en wat geluierd in de zon. Echt een rustige dag dus, wat
ons terug eens goed deugd deed!
Ook vandaag, terug een druk schema.
Maar aangezien Stefanie en Brecht, terecht wat meer willen genieten
van de oostkust hier, moeten we zeker ons dagen goed vullen hier in
de Tablelands. Zo wouden we de speciale 'fig tree's' bezoeken hier in
de buurt, en zouden we in de middag naar een chocolade en koffie
bedrijf gaan, waar je zoveel kan proeven als je wilt.
Eerst de 'fig Tree's' dus, een speciale
boom, die eigenlijk leeft van een andere boom. Zo wordt de andere
boom eigenlijk gedood, en geeft hij het leven aan de boom die hem
gedood heeft. Zo zie je het fenomeen dat de wortels naar beneden
groeien, vanuit de verschillende takken naar de grond. Ook geeft die
boom dan ook terug leven aan vele andere planten, en dieren, die zich
allemaal in de enorm grote boom bevinden. Die bomen zijn meer dan 50
meter hoog, en best spectaculair om te zien. Je hebt er hier twee
bekende van in de buurt, dus die bezochten we alle twee. In de middag gingen we dan de culunaire
toer op, voordat we zouden verder rijden naar Port Douglas. We konden
zoveel kofie en chocolade eten als we wouden. Ook was er een heel
museum, dat volledig rond koffie draaide. De koffie smaakte me wel,
het was best een hele tijd geleden dat ik dat nog gedronken had,
iets wat ik me in België niet kan voorstellen. Ook de chocolade viel
goed in de smaak, en zo sloten we de Tablelands af. Na een uurtje rijden kwamen we dan
eindelijk terug aan, aan de kust. Port Douglas was onze eerste
bestemming, waar we direct vier nachten zouden blijven, perfect voor
wat op adem te komen. Dit kon ook op een prachtige camping, met mooie
tuin en zwembad. Goed gemutst werd de tent opgezet, met de rust in
zicht. Al moet ik wel toegeven, dat ik toch ook nog wel wat gepland
heb ook, maar dat is voor morgen of overmorgen ;-).
Terug waren we vroeg uit de veren. Ik
weet het, het klinkt best vreemd, het vroeg opstaan en vakantie. Maar
we zijn nog steeds op onze 'roadtrip', in een verschrikkelijk groot
land, waar er zo veel te zien is. Dus ook vandaag hadden we een druk
schema, waar we ons toch een beetje aan proberen houden.
Aangezien we gisteren niet in Atherton
geraakten, hadden we nu nog een rit van 300 kilometer langs een
slechte baan voor de boeg. Atherton is een beetje het centrum van
de Tablelands, een gebied vlak voor de kust, waar er veel
zwemmogelijkheden, watervallen en gezellige dorpjes zijn. Er wordt
daar ook veel aan landbouw gedaan, wat de streek ook wat
gastronomisch maakt. Voor we in Atherton zouden aankomen, passeerden
we ook nog een ander dorpje, Millaa Millaa, waar je een
watervallentoer kan doen. Dit konden we natuurlijk niet links
laten liggen, dus na de lunch was het terug tijd voor wat
watervallen. Er waren er drie, die zeker alle drie de moeite waren.
Ook passeerden we een look-out, die een mooi beeld gaf van de
prachtige groene grasheuvels. Jammer genoeg wou het weer niet echt
mee, en zagen we heel wat regen. Welkom in de tropen, al moeten we
wel zeggen dat de regen hier minder storend is, met de warme
temperaturen hier. Zo kwamen we dan eindelijk, best
vermoeid aan in Atherton. Waar we dan één nacht zouden blijven op
een best wel mooie camping. Het saaiste stuk van onze Roadtrip zat er
op, met hoge verwachtingen keken we uit naar de oostkust van
Australië, wat ons deugd zal doen na een paar weken woestijn .
Onze tweede rijdag vandaag. Normaal had
ik drie rijdagen voorzien, om van het midden van de woestijn naar de
Tablelands te rijden, maar we zouden het in twee dagen proberen.
Natuurlijk zitten we dan nu met een rit van 1 200 kilometer, wat toch
heel veel is.
Heel vroeg stonden we ook op, en dan
waren we al op de baan rond zeven uur. Daar moesten we al snel
constateren, dat de banen hier terug heel slecht lagen, toch typerend
voor Queensland. Het zou moeilijk worden Atherton te halen, maar we
verloren de moed niet. Via een beurtrol reed iedereen eens, wat toch
wat veiliger is. Tijd om te lunchen, of om iets te bezichtigen namen
we niet. Enkel rijden, dat was onze bezigheid, voor deze toch wel
saaie dag. Steeds meer en meer werd het ons
duidelijk dat we echt wel laat zouden aankomen. We waren kort voor
zonsondergang in Charters Towers, vanwaar we dan nog eens 400 kilometer
moesten rijden. Ook die baan was verschrikkelijk, nog erger dan de
andere banen die we gezien hadden in Queensland. Soms werden de twee
rijvakken (voor elke richting één), plots maar één rijvak. Dit
met een heuvellandschap, en de gedachte dat de meer dan 30 meter
lange 'road trains', hier ook rijden aan meer dan 100 kilometer per
uur, deed ons nog meer beseffen dat Atherton heel moeilijk te halen zou
zijn vandaag. Ook werd het donkerder, en donkerder, en wanneer er dan
nog koeien langs de baan staan, en de kangoeroes nog aangetrokken
worden door de lichten van de auto, besloten we te stoppen in Greenvale, waar er ook een camping was. Die camping was best primitief, en
gelukkig maar voor één nacht. Het was er echt donker, en het
regende ook nog eens. Niet gemakkelijk om de tent op te zetten, maar
met enige tegenzin werd ze wel opgezet. Het klimaat is hier tropisch,
heel vochtig. Elke fysieke inspanning is best wel lastig. Maar dit
klimaat is voor de komende weken, dus daar zouden we wel aan wennen. Zo kropen we allemaal vermoeid in bed,
niet ontgoocheld dat we Atherton niet gehaald hadden. We moeten geen
onnodige risico's nemen natuurlijk, dus vielen we al gauw in slaap,
in de vochtige tent.
Dag 70... Devil Marbles â Tennant Creek â en terug veel verder ;-)...
Wat was het terug een winderige nacht.
Helemaal op ons gemak zijn we nooit met zoveel wind, daardoor heeft
onze tent al net iets te veel afgezien. Dus werd het een nacht, met
veel wakker worden. Zo werden we ook al goed wakker, nog voor de zon
opkwam. We hadden ons toch voorgenomen, de zonsopgang over te slaan
vandaag. Maar nu we toch wakker waren, beklommen we al gauw allemaal
een steen, en werd de zon nog maar eens bewonderd .
Natuurlijk hadden we ook nog een paar
uur, om tussen al die vreemde rotsformaties rond te lopen. Eigenlijk
is het een heel grote speeltuin, helemaal voor jezelf, wat prachtige
foto's en herinneringen opleverd. Alles kan je beklimmen, en er zijn
ook twee heel kleine wandelingen. Na een paar uur heb je ook alles
gezien, en kan je beluiten dat dit een mooie afsluiter was van ons
woestijnavontuur. Zo zaten we kort voor de middag in de
auto, op weg naar Tennant Creek. Dat waren dan ook onze laatste 100
kilometer op de Stuart Highway, aangezien we besloten hadden Darwin
over te slaan, dit door de vele regen daar. Al gauw kwamen we daar aan, ideaal voor
de lunch en nog wat informatie te vragen over de buurt. De lunch was
geen probleem, maar we beseften wel dat er daar niet teveel te
beleven was. Zo werd de keuze gemaakt om verder te rijden, richting
kust, zodat we dan een dag vroeger zouden aankomen in de Tablelands.
Een lange rit, met slechte baan, bracht ons zo naar Mount Isa. Daar
was het al donker toen we aankwamen, al geeft dit geen problemen voor
de tent op te zetten. We kwamen duidelijk terug meer en meer in de
beschaving, dat zag je ook goed aan de prijzen van de benzine, die al
een heel pak goedkoper werd. Morgen zouden we proberen doorrijden tot
Atherton, midden in de Tablelands, goed voor een rit van 1 200
kilometer...
. Goed, het was er wel plezant, al hadden we nu zeker geen 'waauw' gevoel. Toeristische boekjes, hier in Australië proberen toch de bezienswaardigheden wat te verbloemen, wat natuurlijk hun volste recht is. Ook kan je hier terecht in een museum over het koraalrif hier, maar dat vond ik best wel duur. Dit deden we dan maar niet, al leek het zeker de moeite, in de boekjes dan ;-).
