Inhoud blog
  • Mijn eerste bezoek aan de stageschool
  • Knutselen
  • Fietstocht in Namen centrum en receptie achteraf
  • Stage in het vooruitzicht ...
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Birgit et Carmen à Namur
    3 mois à Erabel
    01-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Naar school in het Frans

    En dat valt niet altijd zo heel goed mee… Carmen en ik begrijpen immers nog niet zo veel Frans, waardoor we soms de klas buiten gaan zonder te weten waarover de les eigenlijk nu ging.

    Maar het gaat beter en beter, enerzijds omdat we het meer en meer gewoon worden, maar ook omdat we aan mevrouw Muller, onze Erasmuscoördinatrice gevraagd hebben of we net zoals de Duitse Erasmusstudenten lessen mochten meevolgen in het tweede jaar in plaats van het derde. We konden maar proberen …

    Mevrouw Muller zei dat ze ging zien wat ze kon doen, en twee dagen later had ze een nieuw programma voor ons samengesteld. Ze had allemaal vakken in het tweede jaar gekozen, en ook vakken waar we beter konden volgen en meedoen, zoals géographie, éducation musicale en éducation plastique en dergelijke. En ze had ook met de leerkracht van Frans gepraat, en die zou ons gemakkelijkere opdrachtjes geven. We waren heel blij dat ze zoveel rekening met ons houden op deze school, want het is toch zeker niet gemakkelijk voor ons.

    De nieuwe lessen en opdrachten bij Frans vallen dus al veel beter mee. Zeker bij Frans krijgen we vaak leuke opdrachtjes. Zo kregen we niet zo lang geleden een Frans kinderboekje en moesten we de soortnaam van ieder woord opschrijven, dus bijv. nom, pronom, adjectif, adverbe … Daarna kregen we enkele tekeningetjes die samen een verhaal vormden en die we in de juiste volgorde moesten leggen.  Daarna moesten we – in het Frans natuurlijk – een verhaal schrijven over de tekeningetjes.

    Dat hebben we vandaag verbeterd teruggekregen en ik heb het hieronder dan ook even overgetypt.

    Wie wil mag het altijd eens (proberen te) lezen ;) Het is niet zo’n geweldig grappig verhaal maar het was wel leuk om het te schrijven :)

     

    Amusez-vous bien! ;)

     

    L’histoire de la petite pierre

     

    Un matin, le petit Jean s’ennuie. Il décide de taquiner son père avec l’arme qu’il a gagnée au kermesse. Il prend une petite pierre et il la tire sur son père qui est assis dans le fauteuil. Celui-ci se fâche et donne une claque à son fils. Le petit Jean commence à pleurer et il s’enfuit. Son père reste en arrière avec la main sur l’œil : il a mal ! Le petit Jean va pleurer chez sa mère. Sa mère n’est pas contente et elle va discuter avec son mari. Mais son père rouspète : discuter avec son mari. Mais son père rouspète : c’est Jean qui a envoyé une pierre dans mon œil. Cela le petit Jean a taitu à sa mère. Elle lui donne aussi une claque. Le petit Jean commence à pleurer plus fort qu’avant.

    Puis il court au dessus chez ses grand-parents. Le petit Jean pleure de nouveau. Ses grand-parents ne sont pas contents et ils vont se disputer avec leur fils. Le père se lève et commence à crier sur ses parents. Sa mère le voit passer et elle vient se mêler de la dispute aussi. Les voisins entendent le bruit qu’ils font et ils arrivent. Tout le monde se fâche !

    Un moment la mère commence à pleurer. Elle en a assez. Tous les autres la consolent. Ils se réconcilient. Le père ouvre un bouteille de vin et ils boivent un verre tous ensemble. Le père va chercher son fils et lui emène à la salle de séjour. Pendant que tout le monde boit un verre … le petit Jean envoie de nouveau une pierre à son père !

    Fin

     

    XXX

    Birgit

    01-10-2009 om 00:00 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    28-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.






    28-09-2009 om 15:21 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Liefste vriendjes en vriendinnetjes

    Wel ik ga hier ook maar eens iets neerschrijven
    Met mij is hier alles super! En dat is natuurlijk het voornaamste wat jullie van me willen weten
    Ik woon hier samen met Elise en Jessie in een appartementje in Suarlée. Zij hebben hier werk voor een jaar en ik woon voor 3 maanden hier samen met hun.
    Op school gaat alles zijn gangetje... We hebben nog geen taken gekregen en deze week hebben we ook niet zoveel les.
    Vorige week ging het iets minder. De lessen waren echt te moeilijk voor ons. Daarom hebben we ook gevraagd voor meer aangepaste lessen en taken te krijgen. En dit hebben we ook gekregen.
    De erasmuscoördinator is een hele lieve vrouw. Ze doet alles wat ze kan voor ons. Alleen qua organisatie kan het nog iets beter, maar dat was ik al gewoon op de khlim hé
    We zitten vanaf deze week ook in 1 klas. De vorige 2 weken moesten we telkens van klas verwisselen. Nu mogen we dus eindelijk alle lessen in 1 klas volgen. Dit is natuurlijk veel leuker, zo kunnen we de mensen van onze klas ook eens leren kennen.
    De vakken die ik hier moeten volgen zijn: wiskunde, Frans didactiek, aardrijkskunde, muziek, knutselen en Frans via avondonderwijs, samen met de andere erasmusstudenten die in Namen studeren.
    Deze zaterdag heb ik een examen Frans. Dan weet ik eindelijk welk niveau Frans ik tot nu toe al heb
    Nee, het examen is er zodat ze ons nadien op niveau kunnen ordenen. Zo kunnen we nadien op ons niveau Frans krijgen.
    Onze stage loopt van 28 oktober tot en met 4 december. We hebben dus ook herfstvakantie!!!
    Op 18 december loopt ons avontuur hier al op z'n einde! Het gaat héél snel vooruit!
    Maar ik ga jullie eens laten, zodat ik mijn actieonderzoeken van mijn eindwerk eens kan uitschrijven

    A bientôt!!

    Carmen

    28-09-2009 om 15:19 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    25-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Busanekdotes

    Ik denk dat als de drie maanden hier in Namen om zijn, ik een boek kan vol schrijven over wat ik allemaal heb meegemaakt op de bus.

     

    Vorige week heb ik al mijn eerste gesprekje gehad met een kindje op de bus. Ik zat vooraan net achter de chauffeur. Toen stapte er een mama en een papa op met hun zoontje. Ik schat hem een jaar of 5. In plaats van dat het jongentje bij zijn ouders achteraan in de bus ging zitten, zette hij zich langs mij neer.

    Even later kreeg ik een bericht op mijn gsm en ik sms’te terug. Dat kreeg hij in de gaten. Wat was hij gefascineerd door mijn gsm! Ik vroeg of hij wist wat dat was. “Pour jouer les jeux?”

    Ik legde hem uit dat het een telefoon was om overal mee heen te nemen. Maar er stonden ook wel spelletjes op, bijv. een lego-spelletje. Dat herkende hij wel, want dat had hij zelf ook.

    Even later waren we bijna bij het station en stak ik mijn gsm maar weg. Ik zei dat ik nog wel andere spelletjes zou zoeken voor als ik hem nog eens tegenkwam. Hij vroeg of ik de volgende keer op dezelfde bus zou zitten. Dat kon ik vanwege mijn wisselende uurrooster niet beloven, en probeerde dat maar in mijn beste Frans uit te leggen.

    Volgens mij had hij het trouwens niet in de gaten dat ik eigenlijk niet zo goed Frans sprak, alleen moet hij het soms wel vreemd hebben gevonden als ik zei dat ik hem niet begreep :)

     

    Deze week waren mijn ervaringen met de bus iets minder leuk. Maandag waren de Waalse feesten nog maar net voorbij, waardoor de bussen nog steeds via gewijzigde haltes reden. Daardoor moest ik opstappen aan de rotonde in plaats van aan het station. Avril, die bij me op kot zit, moest ook dezelfde bus nemen als ik: de 27. Tenminste, dat dacht ik eerst. Een vriendin van haar kon me nog net op tijd er op wijzen dat ik “de andere 27” moest hebben, die naar Vedrin ging in plaats van naar de andere richting. Gelukkig had ik genoeg tijd ingecalculeerd zodat ik toch nog op tijd op school was.

     

    Dinsdag was het nog erger. De bus die mij naar het station bracht, kwam net aan bij het station toen ik mijn volgende bus al zag staan. Er waren nog veel mensen aan het opstappen op die bus, dus ik was nog op tijd. Maar nog voordat ik kon instappen, gingen de deuren al dicht en reed de bus verder. Hij zat kennelijk al vol. Dan maar de volgende bus dacht ik, die kon ik ook nog nemen om op tijd op school te zijn. Maar ik was toch al een beetje zenuwachtig aan het worden.

    Toen de volgende bus aankwam, stonden er echter nog veel mensen klaar om op te stappen. En waar ik voor vreesde gebeurde, ook deze bus reed zonder mij verder! Gelukkig kwam er even later een versterkingsrit aan, zodat ik toch nog op de bus geraakte en op tijd op school was. Maar hier voelde ik mij toch niet zo goed bij. Wat als het iedere dag zo zou verlopen, en er eens helemaal geen plaats meer zou zijn waardoor ik te laat op school zou zijn…

     

    Maar dit had ik de volgende dag al weten op te lossen. Ik neem nu de bus iedere dag nog een kwartier vroeger. Dat betekent nog iets vroeger opstaan, maar wel op tijd de bus kunnen nemen én kunnen zitten in de bus. En om ’s avonds ook ervoor te zorgen dat ik kan zitten op de bus, hebben Carmen en ik ook een oplossing gevonden. Ik rijd een stukje met Carmen mee, en ze zet mij af aan de bushalte net voor de bushalte van mijn school. Dat wil zeggen dat ik al op de bus zit wanneer al het volk er op stormt ;)

     

    En zo ga ik denk ik nog 2,5 maanden mijn plan moeten trekken… :)

     

    A bientôt mes amis!

     

    Birgit

    25-09-2009 om 00:00 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    18-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De eerste week zit erop...

    En die heb ik gisteren nog op een leuke manier afgesloten.
    Toevallig waren het Waalse feesten dit weekend. Normaal gezien zou ik echter gisterenavond naar huis vertrekken, maar we hadden nog even met de Waalse studenten afgesproken in het centrum. Ze hebben ons nog even door de straten meegenomen en ons een deel van de Waalse feesten laten zien. Die zagen er echt zo gezellig uit, dat ik echt het niet kon laten om mee te vieren. In plaats daarvan, zou ik deze ochtend wel naar huis vertrekken.

    Ik ging wel nog even naar mijn kot om mijn schooltas af te zetten. Toen heb ik de bus opgezocht om terug naar het station te gaan, waar ik met de meisjes had afgesproken. Uit voorzorg had ik zelfs een plannetje afgedrukt van hoe ik naar de bushalte moest wandelen, want de bus die ik nam voor naar school te gaan, reed op dat uur niet meer.

    Toen ik al op pad was, ontdekte ik echter dat de zijstraten op mijn plannetje niet benoemd waren. Ik moest dus het aantal zijstraten tellen op het kaartje om de juiste plek van de bushalte te vinden. Eigenlijk kon het niet zo moeilijk zijn, want de bushalte was gelegen aan Place de Wallonie. Dat moest toch wel een groot plein zijn.

    20 minuten later was ik echter nog altijd niet aangekomen op de plaats waar ik moest zijn. Ik moest ergens een zijstraat gemist hebben. Ik heb toen nog even verder gewandeld omdat ik niemand zag waaraan ik even de weg kon vragen. Gelukkig, daar kwam een vrouw met een hondje aangewandeld. “Place de Wallonie? C’est tout droite, aux feus rouges.” “Merci, madame!”

    Place de Wallonie was echter helemaal geen groot plein, maar een doodgewoon kruispunt. Daarom dat ik het zo gemakkelijk voorbijgelopen was natuurlijk. Nu zou je denken dat ik niet meer verder moest zoeken, maar rond het kruispunt stonden meerdere bushaltes, en die droegen allemaal de naam “Place de Wallonie”. Ik ben dan maar het hele kruispunt rondgelopen (wel telkens netjes gestopt voor het rode licht natuurlijk ;) ) en uitgezocht aan welke halte de “8” stopte.

    Dat leek ook al gemakkelijker  dan het was, want er was nog een andere bus die 8R heette. Die was het niet, dat wist ik wel dus ben ik naar een andere bushalte gewandeld. En ja, daar hing de uurregeling van de “8” op. Na een tijdje begon ik echter te vermoeden dat ik aan de verkeerde kant van de weg stond. Gelukkig zat er een vrouw in de bushalte aan wie ik het wel kon vragen. Ik durfde eerst niet goed omdat ze druk bezig was met te eten, maar ze hielp me toch graag verder en wees aan welke haltes ik de juiste bus wél kon nemen. Op dat moment was het 2 minuten voor half 9, en om half 9 zou mijn bus er zijn!

    Dus ik me in lichte looppas naar de juiste bushalte gehaast. Ik was er nog op tijd, want even later zag ik de bus aanrijden. Ik had echter niet gezien dat men in de buurt van de bushalte aan de weg aan het werken was. De bushalte zou waarschijnlijk dus tijdelijk niet bediend worden (hoewel dat nergens aangegeven stond). Dit merkte ik pas toen de buschauffeur vooruit wees. Ik wist even niet wat er gebeurde, maar toen ik hem een eindje verder zag stoppen, haastte ik mij vlug naar de bus en kon er gelukkig nog opstappen. De buschauffeur had dan wel midden op de weg moeten stoppen voor mij, ik had mijn bus gehaald! Echt ongelooflijk als je nagaat wat ik er allemaal op heel korte tijd nog voor heb moeten ondernemen.

    Maar ik was dus op de afgesproken tijd aanwezig op de afgesproken plaats, en heb dus nog kunnen genieten van een gezellige avond op de Waalse feesten. Hierbij moet je denken: optredens met alternatieve muziek (niet echt mijn ding maar dat maakt niets uit) en véél pecets. Pecets (de juiste schrijfwijze hiervan heb ik nog niet gevonden) zijn vergelijkbaar met kleine glaasjes jenever van bij ons (en eigenlijk smaakt hetgeen erin zit ook naar jenever, maar volgens de Waalse meisjes was het echt niet hetzelfde!) en moet je ze in één keer leegdrinken en dan heel hard op de grond smijten en het kapot trappen. Bijgevolg ligt heel de stad na de feesten vol met stukgetrapte jeneverglaasjes.

    In ieder geval was het nog een mooie avond geweest en kon ik met een goed gevoel naar huis vertrekken. Deze week is zo goed verlopen dankzij de vele vriendelijke Waalse mensen en dankzij de grote steun vanuit mijn thuisfront: mijn geweldige familie en mijn lieve vrienden en vriendinnetjes. Dankuwel!!



    Groetjes, Birgit.

    P.S.: Na de Waalse feesten ben ik terug naar huis gegaan met de taxi ;)

     

    18-09-2009 om 00:00 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    15-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Les Wallons sont mignons!

    Ok, vandaag konden we er niet meer omheen. De eerste les. En van welk vak nog wel: Frans!

    Aangekomen in ons lokaal, namen we plaats achteraan in de klas. Al een heel deel studenten waren aanwezig, maar die keken niet erg vreemd op toen wij binnenkwamen. Maar toen we erbij nadachten, als bij ons op de KHLim iemand die we niet kennen in de klas komt zitten, zouden wij daar ook niet bij stilstaan.

    Wat ons wel heel erg opviel, is dat toen nog enkele andere studenten de klas binnenkwamen, ze iedereen – ons inbegrepen – een kus gaven. Een heel leuke eigenschap van de Walen. Wij Vlamingen doen dat enkel bij onze vrienden, we zijn nog nooit de hele klas rondgegaan om iedereen een kus te geven!

    Om 9.30 uur waren Carmen en ik eindelijk verlost van onze prangende vraag: wat bedoelt madame Muller met Franse les? Was het samen met andere Eramusstudenten om echt de Franse taal te leren, of stemde het inhoudelijk overeen met de lessen Nederlands bij ons op de KHLim?

    Het laatste dus. Na ons kort voorgesteld te hebben, begon de leerkracht met een dictee. Ja, een dictee, en Carmen en ik mochten ook meedoen. Het merendeel van de tekst verstond ik, maar dat wil niet zeggen dat ik enig idee heb waarover de tekst ging. En dat is toch wel heel belangrijk om de werkwoorden juist te kunnen schrijven.

    Neem nu een woord dat uitgesproken wordt als “semblee”. Is het gebruikt als infinitief, dan wordt het geschreven als “sembler”, als voltooid deelwoord wordt dat “semblé”. Maar het kon misschien ook wel “semblait” zijn dat de leerkracht bedoelde, want de uitspraak van Walen is toch ook weer anders dan die van Nederlandstaligen die Frans spreken. In Vlaanderen heb ik nooit zoveel moeilijkheden gehad bij een dictee… Voor het eerst kon ik écht begrijpen hoe anderstaligen zich in een Nederlandstalige klas moeten voelen… en dan nog op de koop toe een gedicteerde tekst moeten schrijven.

     

    Midden in de eerste les moesten we al voortijdig de klas verlaten, omdat we samen met de andere Erasmusstudenten om kwart over 10 een rondleiding kregen van enkele studenten van de school. We leerden eerst heel vlug de andere Erasmusstudenten kennen, of toch hun naam (die ik ondertussen weer vergeten ben). Voorlopig waren dat twee Duitse meisjes (die nog geen verblijfplaats hadden gevonden) en twee Spaanse meisjes. Tijdens de rondleiding werden daar nog twee andere Spaanse meisjes aan toegevoegd. De rondleiding was wel tof, maar nog toffer waren de lieve Waalse studenten. Samen met de groep hebben we ook nog gegeten. Tijdens het eten merkte ik op dat één van de Waalse meisjes aan de andere vroeg hoe laat het was, en dit in het Nederlands (dus “Hoe laat is het?”). Dat vond ik wel grappig, omdat ikzelf in Vlaanderen ook wel vaker aan mijn vriendinnen vraag hoe laat het is, maar dan in het Frans (“Quelle heure est-il?”). Melinda en Joke gaan dit zeker kunnen beamen :).

     

    Na het eten was het niet echt duidelijk wat de bedoeling was. Gingen de Spaanse meisjes nu naar hun kot? En wat gingen de Duitse meisjes doen? Gingen de Waalse meisjes met hen mee naar een mogelijk kot kijken en moesten wij mee?

    Op dat moment was ik even héél erg blij dat ik Carmen bij me had en niet alleen op Erasmus was gegaan. De momenten waarop ik niet wist wat er aan de hand was of wat de bedoeling was, of alleen met allemaal vreemde en telkens weer andere mensen in een klas zat, is het toch stiekem heel leuk om iemand die je vanuit je thuisfront kent, bij je te hebben. Om zo eens eventjes in het Nederlands te kunnen vragen: “Wat moeten we nu doen?” of om gewoon eens lekker in het Nederlands te kunnen babbelen of je gedacht over iets te kunnen zeggen.

     

    In de namiddag hadden we nog een les Frans op het programma staan, maar dan bij de studenten van het 3de jaar in plaats van het 2de, zoals deze voormiddag het geval was.

    Het onderwerp van deze les was een Franse tekst. De leerkracht las ze hardop voor en wij konden meelezen op de bladen die we gekregen hadden. Jammer genoeg las de leerkracht veel te snel voor ons en konden we niet volgen met lezen en … Carmen en ik begrepen niets van de tekst!

    Dat verschillende mensen (waaronder de buschauffeur van gisteren en mijn kotbuurmeisje Avril) tegen me gezegd hebben dat ik al goed Frans kan, wordt plotseling wel heel relatief wanneer je in een klas terecht komt met allemaal Franstaligen en een Franse leerkracht en waarbij er in het Frans wordt lesgegeven op hetzelfde niveau als wij in het Nederlands les krijgen op de KHLim in het derde jaar…

     

    En wat is het frustrerend om niet alles te begrijpen wat er gezegd wordt! Ik ben van mezelf al heel leergierig en wil heel graag weten en begrijpen wat er aan mij geleerd of getoond wordt, en dat dit nu (hopelijk tijdelijk) erg onmogelijk is, vind ik op z’n minst wel vervelend. Ik heb zelfs geen enkel idee waarrond de les van dezenamiddag draaide. Ik vond het echt niet aangenaam, het was een beetje als een heel goede Franse (of anderstalige) film bekijken, maar de ondertitels niet kunnen aanzetten. Zonde!

    Ik hoop dus dat ik tegen het einde van deze Erasmusperiode iets meer kan begrijpen van de lessen. En anderzijds ben ik ook blij dat ik in een immersieschool stage mag doen… hoe kan ik daar anders ooit op slagen!

     

    Wat me wel heel blij maakt, is dat alle mensen hier zo vriendelijk zijn. De bonnesoeurs, de buschauffeur, Avril en ook het andere buurmeisje dat vandaag is ingetrokken in haar kot, Julianne, de leerkrachten op school en de Waalse studenten die ons rondleiden en die ons een heel welkom gevoel geven. Sinds ik weet dat mijn neef Vincent hier dichtbij werkt en ik hem altijd mag bellen als er iets is, voel ik mij nog veiliger en meer gerust.

    In Vlaanderen zou ik zeggen: het zijn schatjes! Maar aangezien ik vandaag het Franse woordje ‘mignon’ (schattig) geleerd heb, zal ik het zo uitdrukken: les Wallons sont mignons!

     

    Nog enkele andere dingen die me vandaag zijn opgevallen zijn:

    - iedereen schrijft mijn naam goed! :o

    - hier in Wallonië hebben ze ook een Kruidvat en een Blokker!

    - dezemorgen toen ik naar school reed met de bus, zag ik opeens tussen de gebouwen door, enkele kleine rotsen naast de weg. Bij ons in Limburg is dit zó ondenkbaar! Ik vond het echt leuk om te zien :).

     

    Alors, un gros bisous à tous et peut-être à demain ! (Als ik niet te moe ben van het shoppen ;) )

     

    Birgit

     

    P.S.: Het eten vandaag (spaghetti) was goed gelukt!

    15-09-2009 om 00:00 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    14-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De eerste dag zit erop!

    En de dag is op alle mogelijke manieren goed verlopen.

    Ik had me dan ook zo goed mogelijk proberen voor te bereiden op alles wat kon foutlopen.

    Ik was begonnen met heel vroeg op te staan. Om half 7 was ik al uit mijn bed, en om 7 uur had ik me al gedoucht en had ik gegeten. Nog een half uur later was ik ook klaar met me aan te kleden en met mijn haren te föhnen, waardoor ik véél te veel tijd over had (maar zo heb ik het graag op zo’n belangrijke dag als deze). 2 herhalingen van het extra journaal rond de overwinning van Kim Clijsters op US Open en een halve film later, werd het dan toch eindelijk half 10.

    Op naar de bushalte. Gelukkig had ik voldoende tijd voorzien voor mogelijke vertragingen, want toen ik beneden kwam, kwam ik daar enkele bonnesoeurs* tegen die me nog even wilden succes wensen met mijn eerste schooldag.

    Enkele hartverwarmende minuten later, stond ik aan de bushalte. Precies op tijd (ja, op de minuut zelfs) kwam de bus aan. De 65, die me naar het station bracht. Daar aangekomen was het even zoeken naar de halte van de 27.

    Even later stapte ik – weer helemaal op tijd – de bus op. Maar terwijl de 65 me automatisch aan het station afzette – en me dus geen zorgen moest maken over mogelijke belletjes om op te drukken – was dit niet het geval bij de 27. Ik had mijn nieuwe school nog nooit bezocht, laat staan gezien, dus ik wist helemaal niet waar ik moest zijn.

    Als ik in Vlaanderen met de bus ergens naar toe moet waar ik nog nooit eerder geweest ben, ben ik al redelijk zenuwachtig, laat staan in Wallonië! Gelukkig kende ik de naam van de bushalte waar ik moest afstappen, en was de buschauffeur heel erg vriendelijk. Hij vroeg of ik naar school moest (oui! :) ), en hij vertelde dat hij ook bij HENAC gestudeerd had, voor leerkracht Frans en geschiedenis (hij had zijn studies wel niet afgemaakt, maar dat terzijde ;) ). Hij toonde me twee haltes waar ik kon afstappen als ik naar school moest, eentje tegenover de ingang van de pedagogische afdeling en eentje bij de hoofdingang van de school. Daar ben ik uitgestapt, heb ik Carmen gebeld, en enkele ogenblikken later kon ik haar opgelucht omhelzen. Onze eerste schooldag kon beginnen!

    Tot nu toe was alles bijzonder vlot verlopen.

    Maar toen moesten we op zoek naar madame Chantal Muller*. Na eerst te hebben rondgedwaald in de aangrenzende secundaire school (wisten wij veel :) ), tientallen richtingaanwijzertjes gelezen te hebben en misschien wel 5 keer gedacht te hebben dat we in de goede richting liepen om het ‘acceuil’ (onthaal) te bereiken, werden ons door een vriendelijke mevrouw twee stoelen aangewezen, waar even later madame Muller ons zelf kwam ophalen.

    “Quel grand bâtiment!” De KHLim is er niets tegen …

    Wat volgde was een kort gesprekje en het overhandigen van enkele informatieve boekjes en papieren, waaronder ook onze lessenrooster voor deze week. Aangezien we deze week nog alleen Franse lessen moeten volgen, hebben we 2 dagen vrij (woensdag en vrijdag)! Dat betekent één dag shoppen en één dag vroeger naar huis. Een half uur later waren we al klaar met dit paperassenwerk. Onze eerste ‘schooldag’ zat er al op!

    We hebben van onze vrije namiddag geprofiteerd om even bij elkaar op bezoek te gaan. Eerst liet Carmen haar appartementje zien. Wat woont ze daar gezellig met die twee andere meisjes.

    Na er ook vlug onze boterhammetjes opgegeten te hebben (die we speciaal uit totale onwetendheid gesmeerd hadden voor onze eerste schooldag in Wallonië!) reden we naar mijn kot. Daar hebben we nog de rest van de namiddag gezeten en zo hebben we gezellig volledig kunnen bijpraten.

    Toen Carmen naar huis was, ging ik naar de winkel. De Colruyt ligt, schat ik, amper 100 m verder van mijn kot dus werd het de Colruyt. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik nog nooit (of toch al heel lang niet meer) in de Colruyt ben gaan winkelen, dus wist ik niet dat het daar de gewoonte is dat iedereen een kar neemt en dat je volle kar door de kassier(ster) wordt uitgetast naar een andere kar en dat je dan met die kar naar de kassa moet gaan om te betalen. Dat weet ik nu ook al weer. Waar Erasmus al niet goed voor is! ;)

    Terug onderweg naar mijn kot kwam ik weer een bonnesoeur tegen die me verwittigde dat er ondertussen een van mijn twee kotbuurmeisjes was ingetrokken in haar kot. Ben ik natuurlijk me vlug even gaan voorstellen. Ze heet Avril en studeert voor vroedvrouw. Wat is ze lief en sociaal, maar ze praat ook verschrikkelijk snel! Het gekke is, dat hoe meer je iets wil terugzeggen, hoe beter dat lukt. Ik moest toch per se mijn antwoord ertussen krijgen! :)

    Omdat ik nog een abonnement nodig had van TEC* en die winkel om 19.00 uur sloot, ben ik die klus nog even gaan klaren en daarna heb ik eten gemaakt. Dat hield in: aardappelen schillen (wat erg lang duurde, omdat ik dat anders bijna nooit doe :) ) en koken (op een gasvuur, nog nooit mee gewerkt :s) en het vlees en de groentjes die mama had meegegeven, opwarmen.

    Je zou zeggen, dat kan toch niet zo moeilijk zijn! Dat was het ook niet, maar omdat ik mijn microgolfoven voor de eerste keer gebruikte, wist ik nog niet welke temperatuur hij bij welke stand bereikte. Omdat mama had uitgetest dat een tas water opwarmen zo’n 2 minuten vereist, had ik het vlees slechts 5 minuutjes in de oven laten opwarmen, maar dat was al voldoende om keihard te laten worden. Ik merkte ook dat er een gat onderaan in het plastieken bakje was verschenen. En ik had nog zo ge-sms’t naar mama om te vragen of het bakje in de microgolfoven mocht! Duidelijk had ik het veel te warm laten worden.

    Gelukkig stond er nog zo’n bakje met vlees in de koelkast. Opnieuw in de microgolfoven ermee, maar deze keer wel zonder het bakje én een aantal minuten minder.

    Tussendoor kwam Avril nog even langs om te vragen of ik geen spaghetti van haar wou eten, omdat ze te veel had gemaakt. Jammer genoeg was ik al bezig met koken.

    En mijn eerste ‘zelfgemaakte’ maaltijd op kot smaakte redelijk goed (al hadden de aardappelen iets minder lang mogen koken :$).

    Ik was nog net op tijd klaar met de afwas om naar Topgear te kijken op canvas (naast één de enige Vlaamse zender die ik hier kan krijgen). Daarna heb ik me nog vlug gedoucht en ben ik mijn bedje ingekropen. Wat een volmaakte eerste Erasmusdag (zelfs met het gat in het plastieken bakje).

     

    A demain!

     

    Birgit

     

    * bonnesoeurs = nonnen, mijn kot is gelegen in een residentie waar op de benedenverdieping nonnen wonen.

    * Chantal Muller: onze Erasmuscoördinator in HENAC

    * TEC = de Waalse ‘Lijn’

     

    14-09-2009 om 00:00 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    12-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog 2 dagen!
    Bonjour à tous et bienvenue à notre weblog!

    Wij zijn Birgit en Carmen, twee studenten Bachelor lager onderwijs van de Katholieke Hogeschool Limburg.
    We starten nu met ons laatste semester van de opleiding, maar wij hebben gekozen om deze niet in Vlaanderen door te brengen, maar in Wallonië.
    We zullen in plaats van onze lessen te volgen in de KHLim, naar HENaC gaan: Haute Ecole Namuroise Catholique.
    En ook onze stage zal plaatsvinden in een Waalse school, en meerbepaald in een immersieschool.
    Immersie betekent letterlijk onderdompeling. De kinderen die naar een immersieschool gaan, worden dus ondergedompeld in een vreemde taal.
    Voor de kinderen in onze stageschool, betekent dat dat zij les krijgen in het Nederlands, ookal zijn ze Franstalig.
    Voor ons wil dat zeggen dat we in het Nederlands les mogen geven, maar dit maakt ons niet minder zenuwachtig voor wat ons te wachten staat!

    Omdat we verwachten veel te zullen beleven in Namen, hebben we besloten om een weblog op te starten.
    Hier gaan jullie onze belevenissen in Namen kunnen volgen.
    Alles wat de moeite waard is, zullen we hier met jullie delen.
    Soms zullen we ook wat foto's online plaatsen.
    We hopen dat jullie zo kunnen meegenieten van onze Waalse avonturen en hopelijk worden het alleen maar fijne ervaringen die we hier kunnen neerschrijven!

    A bientôt!

    Birgit & Carmen.

    12-09-2009 om 19:02 geschreven door Birgitetcarmen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)


    Archief per week
  • 26/10-01/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 07/09-13/09 2009

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs