In het wereldje van het verzet tegen de NWO en die van de samenzweringstheoristen in het algemeen wordt de Bilderberggroep gezien als het toppunt van het kwaad. De groep zelf doet geen enkele poging dit beeld bij te stellen.
De ontstaansgeschiedenis van de groep is vrij goed gedocumenteerd. Let wel dat die ontstaansgeschiedenis de officiële lezing van de groep zelf is. Het artikel op Wikipedia http://nl.wikipedia.org/wiki/Bilderbergconferentie is duidelijk geschreven vanuit het standpunt van de Bilderberggroep zelf. Indien de organisatie is wat ze zelf claimt te zijn dan is daar helemaal geen probleem mee. In indien Bilderberggroep zaken nastreeft die het daglicht niet kunnen verdragen dan blijft de vraag in hoeverre dit pure propaganda is om de grote menigte te sussen. Als men kijkt naar de extreme vorm van geheimhouding die rond de groep hangt lijkt het logisch dat het officiële verhaal bijlange na niet de volledige lading dekt.
De groep zou ontstaan zijn eind 1953 begin 1954 naar aanleiding van de snel verslechterende relatie tussen Europa en de Verenigde Staten. Er werd besloten dat er een conferentie moest komen waar vertegenwoordigers uit de politieke en economische wereld samen konden komen en op een ongedwongen manier met elkaar van gedachten moesten kunnen wisselen. Men dacht dit ongedwongen karakter te kunnen bekomen door absolute geheimhouding te eisen van de deelnemers over wat er besproken werd tijdens een conferentie en door de ontmoetingen te ontdoen van iedere officiële diplomatieke plichtpleging. De allereerste ontmoeting vond plaats in hotel Bilderberg in het Nederlandse Oosterbeek, vandaar de onofficiële naam van de groep. In de Nederlandse prins Bernhard, de echtgenoot van Koningin Juliana, werd de ideale voorzitter gevonden. Niet alleen legde zijn adellijke titel en positie het nodige gewicht in de schaal. Tijdens Wereldoorlog Twee had hij bij de politieke leiders van de geallieerden enige faam opgebouwd en een veelvoud aan contacten die nu handig bleken te zijn. Bernhard bleef voorzitter tot hij in opspraak kwam in de Lockheedaffaire. Daarna werd het voorzitterschap overgenomen door zijn dochter Koningin Beatrix. Beatrix is nog steeds een vast lid van de Bilderberggroep maar niet langer de voorzitter. Tekenend voor het karakter van de groep is dat Koningin Beatrix Nederland niet vertegenwoordigd als staatshoofd maar dat ze deelneemt aan de conferentie als vertegenwoordigster van het oliebedrijf Shell waarvan de Nederlandse koninklijke familie een aardig deel van de aandelen in handen heeft. (Het bedrijf heet niet voor niets officieel Koninklijke shell) In de beginjaren werd de werking van de Bilderberggroep verzekerd door gulle giften van bedrijven en vertegenwoordigers van machtige economische families als de Rothschild en de Rockefellers. Het zaad waaruit later de vele complottheorieën zouden groeien was echter al van het begin af aan gezaaid door de betrokkenheid van de CIA als één van de geldschieters. Diep moet er niet gegraven worden om de connectie Bilderberg en CIA te leggen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog had Prins Bernhard veelvuldig te maken met de voorloper van de CIA het OSS. Deze contacten hadden voornamelijk te maken met het verzet in Nederland en de latere bevrijding ervan. Minder bekend is dat de OSS ook heel gretig gebruik probeerde te maken van Bernhards contacten in de adellijke en economische kringen van Duitsland. De relatie van het Nederlandse Koningshuis met de elite van Duitsland gaat trouwens terug tot op het ontstaan van het Nederlandse Koningshuis zelf en duurt voort tot op de dag van vandaag. De laatste drie monarchen van Nederland; Wilhelmina, Julia en Beatrix trouwden elk met een Duitse edelman. (In deel twee van dit onderwerp ga ik uitgebreider in op deze connectie omdat deze van belang is om te begrijpen wat er in Duitsland gebeurde na de capitulatie van nazi-Duitsland.) Prins Bernhard en de relaties van de Oranjes in Duitsland in het algemeen waren dus van onschatbare waarde voor het OSS want eens de nazi's waren verslagen moest er een nieuwe politieke elite aan de macht gebracht worden en dan liefst een groep die trouw zou zijn aan de Amerikanen.
Deelname aan een Bilderbergconferentie gebeurd strikt op uitnodiging. Er werd wel eens spottend gezegd dat ook al ben je de President van Amerika dat je er niet inkwam zonder uitnodiging. Misschien wel spottend bedoeld maar toch illustratief voor de strikte selectiecriteria die de Bilderberggroep erop nahoudt. Het deelnemersveld wordt beperkt tot 100 a 150 uit genodigden. Vaste deelnemers zijn steevast de vertegenwoordigers van de nog regerende koningshuizen in Europa; Onder andere Koningin Beatrix, Prins Willem Alexander, Koning Juan Carlos, Pins Charles en voor België was dat vroeger Koning Albert maar nu Prins Phillip. De andere deelnemers komen uit elk mogelijk vakgebied, politici, CEO's van grote bedrijven, economen en wetenschappers. Het voorzitterschap van de Bilderberggroep is momenteel in handen van de Belgische top industrieel Etienne burggraaf Davignon. Ieder jaar wordt ook een klein select groepje mensen uitgenodigd waarvan de Bilderberggroep verwacht dat deze in de nabije toekomst machtige posities zullen uitoefenen. Zo waren zowel Hillary Clinton als Barack Obama uitgenodigd in het jaar dat Obama tot President van de VS werd verkozen. Feit is dat sinds het ontstaan van de Bilderberggroep iedere Amerikaanse president ooit een conferentie heeft bezocht nog voor deze tot president werd verkozen. Een van de vaste beschuldigingen aan het adres van de Bilderberggroep is dan ook dat het voor een presidentskandidaat onmogelijk is president te worden zonder de zegen van de Bilderberggroep. Indien dit zo is dan was hun keuze voor Bush junior een niet zo geslaagde ingeving. Aan de andere kant spreekt het misschien wel weer in hun voordeel dat Sarah Palin nog nooit is uitgenodigd...
De conferenties worden steevast in grote en dure hotels gehouden die dan volledig worden afgehuurd. De beveiliging ervan is enorm gelet op het deelnemersveld. Er wordt geen enkel risico genomen met de persoonlijke veiligheid van de deelnemers. Als er ergens een groep gekroonde hoofden en miljardairs samenkomen is het risico op een aanslag door een brede waaier aan mogelijke terroristen (van anarchisten tot Al-Qaida) altijd aanwezig. Er worden drie ringen van beveiliging rond een conferentie gelegd. De buitenste kring bestaat uit lokale politie-agenten en privé-bewakingsagenten. De tweede ring bestaat uit speciale politie-eenheden met scherpschutters en speciale arrestatie teams. De binnenste ring wordt gevormd door een klein legertje van bewakingsagenten (zonder uitzondering afkomstig uit speciale militaire eenheden) in dienst van de Bilderberggroep zelf. Deze laatsten staan erom bekend dat ze geen gevoel voor humor hebben en dat ze intimidatie of geweld niet uit de weg gaan. Een aantal vaste demonstranten die opdagen in de buurt waar de conferenties worden gehouden zijn reeds getuige geweest van dat gedrag. Journalist James Tucker is zowat een luis in de pels van de Bilderberggroep. Op een gegeven moment werd hem een niet mis te verstane boodschap gestuurd in de vorm van een zware geblindeerde Mercedes die de auto waarin hij zat op een zeer intimiderende manier achtervolgd. Het filmpje van deze achtervolging circuleert al een hele tijd op het internet en ik heb het zelf een aantal keer bekeken. Persoonlijk kon ik er niet op uitmaken of dit een reële dreiging was. Tucker en de mensen die bij hem in de wagen zitten zijn allemaal anti-Bilderberg en in zekere mate paranoïde. Men mag paranoïde echter niet op eenzelfde lijn zetten als gek zijn. Het is niet omdat iemand paranoïde is dat het gevaar niet reëel kan zijn.
De originele bedoeling van de Bilderbergconferentie was de uitwisseling van gedachten om de verslechterde relatie tussen Europa en de VS te stabiliseren. Begin jaren vijftig maakten de Amerikanen zich grote zorgen om Europa. De Koude Oorlog werd steeds heviger en de onvermijdelijke botsingen tussen troepen van het Westen en die van de Sovjet-Unie werden steeds gevaarlijker. De oorlog in Korea verliep niet zoals de Amerikanen hoopten omdat de inbreng van de Europeanen in de strijd tegen het oprukkende communisme ver onder de maat bleef. En in een aantal Europese landen maakte het communisme een sterke opmars. De communistische partijen in Frankrijk, Italië, België en Griekenland werden steeds groter en belangrijker. Deze partijen werden overduidelijk gesteund en gesponsord door de Sovjet-Unie. De strijd tegen het communisme stond dan ook jarenlang hoog op de agenda en hoe men een nieuwe wereldoorlog moest voorkomen. Wat tijdens de conferentie werd besproken en besloten wordt hoort door de deelnemers geheimgehouden te worden. De Bilderberggroep wist nog voor de eerste conferentie werd gehouden dat ze de aandacht zouden trekken van de media. Men kon onmogelijk een groep van 100 tot 150 van de belangrijkste mensen uit de Europese en Amerikaanse samenleving samenbrengen op één plek zonder dat dat de aandacht van de media zou trekken. De Bilderberggroep loste dit probleem voor een groot deel op door de zogenaamde serieuze media uit te nodigen voor de eerste conferentie. Zowel de Europese als de Amerikaanse media waren zich bewust van het gevaar dat de Koude Oorlog met zich meebracht en kon zich dan ook vinden in de agenda van de Bilderberggroep en in het feit dat de deelnemers van de conferentie hun werk in stilzwijgen moesten kunnen uitoefenen. De Amerikaanse media was het gemakkelijkst in het gelid te krijgen. In Amerika woede op dat moment de beruchte anticommunistische gekte aangevoerd door senator McCarthy. Alles wat ook maar enigszins rook naar verzet tegen de strijd tegen het communisme werd blootgesteld aan de heksenjacht van McCarthy en een aantal journalisten waren daar al het slachtoffer van geworden. Echter door in zee te gaan met de Bilderberggroep had de media zichzelf in een onmogelijke positie geplaatst. Vanaf dat moment was het voor hen namelijk onmogelijk geworden om over de Bilderberggroep te rapporteren zonder hun eigen rol in die groep bekend te maken bij het grote publiek. Men besefte dat het onmogelijk was om niet over de Bilderberggroep te rapporteren in de door hen gecontroleerde media. Ze hielden het echter allemaal stuk voor stuk bij artikels of rapporten die eigenlijk over koetjes en kalfjes gingen. Serieuze artikels van onderzoeksjournalisten stierven een stille dood in de redactiekamers. En de journalisten in kwestie werd duidelijk gemaakt dat als ze hun baan lief hadden ze best de Bilderberggroep links konden laten liggen. Een tactiek die tot op de dag van vandaag nog steeds werkt. Probeer maar eens één artikel of een documentaire te vinden gemaakt door één van de grote media huizen als de BBC, CNN, The Washington Post of gelijk welk ander uit die groep waarin op een professionele manier aan onderzoeksjournalisme wordt gedaan. Waar dieper wordt ingegaan op de officiële agenda van de conferentie en het lobbywerk van de leden van de Bilderberggroep. Het is dan ook zeer makkelijk voor deze grote mediahuizen om dat wat in de onafhankelijke media verschijnt en wel degelijk goed onderzoekswerk bevat direct af te doen als het werk van een samenzweringstheorist. In tegenstelling tot de strikte geheimhouding die de groep in acht probeert te nemen lekt er links en rechts wel eens iets uit over de besproken onderwerpen en de deelnemers. De vraag is echter in welke mate deze zogenaamde onthullingen waar zijn of op de één of andere ontsproten aan het overactieve brein van een samenzweringstheorist. Het is namelijk zeer makkelijk om te zeggen dat je één of andere bron hebt binnen de Bilderberggroep en deze anonieme bron aanhaalt in wat een gedegen stuk onderzoeksjournalisme lijkt te zijn over een angstaanjagend agendapunt van de Bilderberggroep zoals het terug brengen van de wereldbevolking van 7 miljard naar een meer handelbare anderhalf-miljard. Met andere woorden de moord op 5,5 miljard mensen.
In deel twee van dit artikel ga ik dieper ingaan op de werking van de Bilderberggroep. Wie draagt de vruchten van hun werk. Wat doen de leden van de groep precies nadat ze een conferentie hebben bijgewoond. Is de wereld gebaat of geschaad door het bestaan van de groep. En zitten er in de soms angstaanjagende agendapunten van de Bilderberggroep een kern van harde waarheid of is het pure fictie?
Naast de natuurlijke crash zoals besproken in deel 1 bestaat er ook een beurscrash veroorzaakt door het gemanipuleer van bepaalde aandelen of beleggingsfondsen. Wat er de laatste weken gebeurd op internationale beurzen is het gevolg van het op grote schaal manipuleren van financiële waarden. Hoewel er op het eerste zicht geen direct verband bestaat met de crash uit 2008 is een groot deel van de huidige malaise een gevolg van een poging een deel van de verloren miljarden uit die crash te recupereren.
Iedereen zal zich nog wel het schandaal herinneren uit 2007-2008 rond de rommelkredieten die de Amerikaanse banken op massale schaal hadden verstrekt en de economische recessie die volgde op het uiteenspatten van die bubbel. De rommelkredieten kenmerkten zich hierdoor dat er hypotheken en leningen werden verstrekt aan burgers en bedrijven waarvan de kredietwaardigheid eigenlijk ondermaats was. De kredietverstrekkers dachten deze risico's te kunnen opvangen door middel van torenhoge variabele rentes te koppelen aan die rommelkredieten. Statistische berekeningen hadden aangetoond dat een percentage van die rommelkredieten zouden eindigen in faling (Iets wat ook gebeurd bij kredieten aan mensen die eigenlijk wel kredietwaardig zijn.) en dat het percentage dat in faling zou eindigen groter zijn dan dat van de reguliere kredietmarkt. Het optimisme over hoe men deze verliezen zou gaan opvangen grensde eigenlijk aan het zich opzettelijk blind houden voor de risico's. Enerzijds waren er de torenhoge interesten op de rommelkredieten die niet zouden falen, er werd ook gegokt dat de wereldeconomie sterk zou blijven groeien zodat de internationale rentevoeten zouden zakken waardoor de variabele interestvoeten op de rommelkredieten zouden zakken waardoor er minder falingen zouden komen en als laatste rekende men op de inbeslagname van roerende en onroerende goederen van de leningen die wel faalden en die dan openbaar verkocht zouden worden. In korte tijd werden er met deze rommelkredieten miljarden winst gemaakt.
Dit komt omdat de kredietverstrekkers een compleet nieuw marktsegment aanboorden. Voor men begon met het verstrekken van de rommelkredieten kon de Amerikaanse bevolking ruwweg in een piramide met vijf lagen ingedeeld worden.
Het dunne potlaagje van de piramide bestaat uit miljardairs, miljonairs en gerenommeerd bedrijven als Microsoft. Deze groep heeft eigenlijk geen leningen of hypotheken nodig maar sluiten deze wel af omdat er diverse belasting-voordelen mee gemoeid zijn zodat ze dat wat ze aan Uncle Sam moeten betalen kunnen drukken. Over het algemeen verdienen banken niet zo veel aan deze kredieten aangezien ze hier maar weinig rente voor vangen. Toch doen ze het omdat het over het algemeen toch over behoorlijke bedragen gaat en natuurlijk voor het prestige om iemand als Bill Gates of Warren Buffet als klant te hebben.
Deze laag bestaat uit de reguliere bedrijfsleningen en kredietlijnen.
Dit is de grootste laag van de piramide en bestaat uit de Amerikaanse middenklasse en vertoont een grote diversiteit aan kredietvormen; hypotheek, autofinanciering, kredietkaarten en persoonlijke leningen.
Dit is een vrij dunne laag bestaande uit arbeiders en bedienden die tot op een bepaalde hoogte kredietwaardig zijn.
De grootste laag van de piramide bestaat uit mensen al dan niet werkzaam maar met een te laag inkomen, mensen met een sociale uitkering en hen die onder de armoedegrens leven.
Toen de kredietverstrekkers begonnen met het verstrekken van de rommelkredieten trokken ze eigenlijk de vijfde laag van de piramide in twee. En als bij toverslag beschikten de kredietverstrekkers over een nieuw klantenpotentieel van tientallen miljoenen mensen. De vierde en de nieuwe vijfde laag bestaat al vlug uit zo'n vijftig miljoen potentiële klanten. Laat ons voorzichtig zijn en zeggen dat deze een gemiddeld krediet hadden van 50,000 dollar (de een helemaal niets en de ander een hypotheek van 100,000 dollar) dan vertegenwoordigde dit potentiële marktsegment 2500 miljard dollar. Als we al even voorzichtig zijn en de interestvoet die op deze rommelkredieten ruste 10% op jaarbasis was dan zou dit goed zijn voor een jaarlijks inkomen van 250 miljard dollar. Natuurlijk wilden ook niet Amerikaanse banken en beleggingsfondsen een deel van die winst opstrijken. Hierdoor werden er nog eens miljarden dollars gepompt in beleggingsconstructies die puur uit rommelkredieten bestonden. Deze miljarden moesten dan op hun beurt weer uitgeleend worden want cash op een bankrekening brengt geen cent op.
Op deze manier werden er in relatief korte tijd formidabele winsten geboekt en konden de dames en heren uit de financiële wereld zich decadent hoge bonussen toekennen. Waar de statistieken in de ongetwijfeld duur betaalde onderzoeken (het staat buiten verdenking dat de uitkomst van deze studies nog voor ze goed en wel onderweg waren reeds vaststond) geen rekening mee hielden was een economische recessie. De hele constructie rond de rommelkredieten had niet veel nodig om omver te vallen. Een direct voelbaar gevolg van een economische recessie is de verhoging van de rentevoeten op de internationale markten. De rommelkredieten hadden niet alleen een veel te hoge rentes, die rentes waren dan ook nog eens variabel. Als de interestvoet op de internationale markt stijgt dan stijgen ook de variabele rentes op leningen en hypotheken. Direct gevolg is dat de maandelijks af te lossen bedragen aan de banken de hoogte in schoten. De kritieke massa werd dan ook al vlug bereikt en de eerste domino viel omver en trok de rest met zich mee de dieperik in.
Door de economische recessie begonnen bedrijven, en dan voornamelijk die die gebouwd waren op rommelkredieten, massaal de fles op te gaan. Kredietverstrekkers bleven zitten met miljarden aan uitstaande leningen die niet meer geïnd konden worden. Veel van de tienduizenden ontslagen werknemers hadden op hun beurt dan weer rommelkredieten in de vorm van hypotheken die ze natuurlijk ook niet meer konden betalen omdat ze geen inkomen meer hadden. Als je dacht dat banken deze ramp op zich afzagen komen dan heb je gelijk. Ieder ander beetje helder denkende zaakvoerder zou over gaan tot een plan B door de af te betalen aflossingen tijdelijk op te schorten of te halveren tot dat de markten zich herstelden. Nee, de monsterlijke hebzucht van de banken zorgde ervoor dat deze massaal overgingen tot de inbeslagname van vastgoed en dumpten deze dan massaal op de vastgoedmarkt waardoor de vastgoedmarkt als een pudding in elkaar stortte. Hierdoor werd het verlies voor de banken natuurlijk nog veel groter want het vastgoed dat verkocht werd brachten dumpingprijzen op en duizenden panden bleven onverkocht, verkommerden en daalden dan opnieuw in prijs. Door de stijging van de interestvoeten en de massale ontslagen kwamen echter ook mensen en bedrijven in de problemen die in meer normale omstandigheden de recessie zonder al te veel kleerscheuren hadden door gekomen op hun beurt in de problemen. Het gevolg waren nog meer falingen, nog meer in beslag genomen panden en een verdere daling van de prijzen op de vastgoedmarkt.
Wereldwijd moesten regeringen miljarden pompen in banken en hedgefonds om deze te behoeden voor een zeker bankroet. Er vielen echter nog meer skeletten uit de kast. Terwijl in Amerika miljarden dollars werden gepompt in bepaalde hedgefonds omdat deze tegen beter weten in koopopties van banken en beleggingsfondsen kochten en bleven kopen in een poging het tij te doen keren waren er andere hedgefonds en speculanten die verkoopopties bleven kopen op deze aandelen omdat ze er alle belang bij hadden dat deze aandelen zouden blijven kelderen. Toen het kaartenhuisje van de banken omver was geblazen maakten deze laatsten miljarden dollars winst. Op de beurs staat er voor iedere winnaar een verliezer. Maar in dit geval was de ene zijn dood, soms letterlijk, de andere zijn brood.
Daarnaast bleken een aantal zogenaamde respectabele beleggingsfondsen niets meer te zijn dan zeepbellen. De meest beruchte bleek het beleggingsfonds van Bernard Madoff te zijn. Madoff behaalde spectaculaire winsten op de beurs door de handel in voornamelijk deze rommelkredieten, althans zo stond het in zijn boekhouding. Deze boeken en prospectussen waren opgesmukt om nieuwe klanten te lokken. Hij verzekerde zijn klanten van torenhoge winsten en velen van kleine beleggers tot internationale bankiers vielen als een blok voor de beloofde winsten. Toen de Madoff bubbel barstte bleef er een gat achter van minimaal 65 miljard. Keer op keer wordt er door beursanalisten gewaarschuwd dat als een vooropgestelde winst voorgespiegeld dat veel hoger ligt dan de gemiddelde winsten die op de beurs worden behaald dat dit eigenlijk een verhaaltje is wat te mooi is om waar te zijn en ze waarschuwen dan ook ver van deze beleggingsfondsen weg te blijven. Helaas is het zo dat de hebzucht van veel mensen groter is dan hun gezond verstand met alle dramatische gevolgen van dien.
Er zijn geen echte cijfers bekend over de wereldwijde verliezen. En als die er al zijn worden deze angstvallig geheim gehouden. Het moet echter om een paar duizend miljard dollar gegaan zijn. De Amerikaanse regering alleen al kondigde in het weekend van 20 op 21 september 2008 aan dat het 700 miljard dollar zou gaan pompen in noodlijdende financiële instellingen. Dit was echter maar een eerste van vele reddingsplannen.
Voor een leek als mezelf is het veel te ingewikkeld om de manipulatie van een volledig onderdeel van de internationale beurzen enerzijds volledig te begrijpen en anderzijds uitgelegd te krijgen. Daarom wil ik hier graag terug grijpen op één aandeel waar iedereen wel van gehoord zal hebben en de ondergang van een bedrijf. Volgens mij is het beste voorbeeld van een aandelenmanipulatie en uiteindelijke crash van een aandeel Lernhout & Hauspie.
L&H was een bedrijf gespecialiseerd in spraaktechnologie. Een technologie die zoveel belovend bleek te zijn dat Bill Gates van Microsoft zich zakelijk met L&H verbond. Minstens 90% van de Pc's wereldwijd draaien op het besturingsplatform Windows van Microsoft. Eens de technologie van L&H op punt zou staan kon hun software aan die van Microsoft gekoppeld worden. De te verwachten winst voor L&H werd dan ook op vele tientallen miljarden geschat. Banken, verzekeringsmaatschappijen, beleggingsfondsen en gewone burgers kochten dus massaal aandelen van L&H waardoor de prijs van het aandeel als een raket de hoogte inschoot. Dat het verschil in de prijs van de werkelijke waarde en de beurswaarde van het aandeel op een gegeven moment lichtjaren van elkaar verschillenden deerde op dat moment niemand. Iedereen was ervan overtuigd dat naarmate de tijd verstreek en de technologie op punt werd gezet de werkelijke waarde van het aandeel langzaam maar zeker de beursprijs van het aandeel zou bijbenen. Lernhout en Hauspie waren in korte tijd miljardairs geworden en de topmensen van het bedrijf multimiljonair. L&H klopte aan bij de grootbanken en leenden miljarden om hun veelvuldige overnames te kunnen financieren. De banken waren verblind door de vele dollartekens die L&H vertegenwoordigden en leenden de miljarden dan ook met veel plezier. De banken dachten zich op een driedubbele manier verzekerd te zijn van enorme winsten.
1) Met iedere overname die L&H realiseerde met de geleende miljarden werd de werkelijke waarde van het bedrijf hoger en hoger. De banken die geld hadden geleend aan L&H waren gebaat bij de overnames van L&H omdat de waarde van de aandelen die ze reeds in hun bezit hadden in waarde zouden stijgen.
De interest die L&H op de geleende miljarden moest betalen was de tweede vorm van winst voor de banken.
Kwartaal na kwartaal maakte L&H betere omzetcijfers bekend. De Aziatische tak van het bedrijf was verantwoordelijk voor het leeuwendeel van die goede omzetcijfers.
Als er al financieel journalisten waren die nattigheid bespeurden aangaande het buitengewoon succesverhaal van L&H waren er maar weinig geneigd te gaan graven. De overgrote meerderheid keek liever de andere kant op en bleef mooi weer verhaaltjes brengen om de doodsimpele reden dat ze zelf ook aandelen L&H in hun portefeuille hadden. Nadat L&H zich steeds meer begon toe te leggen op de overname van Amerikaanse bedrijven begonnen journalisten van The Wall Street Journal dieper te graven in de bedrijfsstructuur van L&H en meer bepaald in het orderboek van de Aziatische tak van het bedrijf dat met steeds groter wordende orders op te proppen kwam. Het duurde niet lang voor hun onderzoek uitwees dat een groot deel van de bedrijven die enorme orders plaatsten bij L&H dummy-cooperations waren met niet meer dan een postbus als adres. Het bewijs was geleverd dat L&H op grote schaal de orderboeken van het bedrijf op een frauduleuze manier de hoogte injoeg. De rest is geschiedenis. Het aandeel van L&H crashte als een meteoriet en het hele bedrijf ging op de fles. De aandeelhouders verloren miljarden. Dit wil zeggen de vele kleine aandeelhouders verloren iedere cent. Veel gewone mensen uit het Ieperse, waar het bedrijf zijn oorsprong vond en waar hun megalomane hoofdkwartier was gevestigd, hadden al hun spaarcenten geïnvesteerd in aandelen. Sommigen hadden zelfs zware persoonlijke leningen afgesloten om aandelen te kunnen kopen. Die kleine aandeelhouders hadden een klein fortuintje toen het aandeel L&H piekte maar ze zagen dat fortuintje als sneeuw voor de zon verdwijnen.
In het openbaar klaagden de banken steen en been, ze jammerden over de miljarden die ze hadden verloren door de verstrekte leningen die nooit meer terug betaald zouden worden en het waardeverlies van de aandelen die nu geen cent meer waard waren. In de achterkamertjes van de financiële instellingen werden de beste sigaren en champagne boven gehaald. De heren hadden niet alleen een miljardenverlies vermeden sommige beurshandelaren hadden zelfs een fortuin gemaakt met het bankroet van L&H. Dit komt omdat er op de beurzen een absurde vorm van handelen bestaat. Men kan op de beurs namelijk handelen in aandelen en grondstoffen die je nog niet in je bezit hebt. Naast het handelen in fysieke aandelen bestaat er ook de handel in opties. Dit betekend niets meer en niets minder dan dat je een optie kunt kopen om een aandeel in de toekomst te kopen of te verkopen tegen een vooraf bepaalde prijs zonder dat je deze aandelen ook echt in je bezit hoeft te hebben op het moment dat je het optiecontract afsluit. Er bestaan twee soorten opties, kopen en verkopen. Een koopoptie sluit men af als men denkt dat een aandeel zal gaan stijgen. Een verkoopoptie sluit je af als je denkt dat een aandeel in prijs zal zakken. Zo'n optie is eigenlijk een contract tussen twee partijen. De ene partij neemt de optie om een bepaald aandeel te kopen of te verkopen tegen een afgesproken prijs en de andere partij verplicht zich te kopen of te verkopen. Voorbeeld: het aandeel van bedrijf X staat genoteerd op de beurs aan 50 euro. Ik geloof dat het aandeel X in de nabije toekomst zeer sterk zal gaan stijgen. Dus sluit ik op de beurs honderd koop-opties af waarbij ik mezelf verplicht om over drie maanden tienduizend aandelen X (1 optie vertegenwoordigd 100 aandelen) te kopen aan 75 euro per aandeel. Twee maanden later noteert het aandeel X aan 100 euro. Op dat moment beslis ik het contract te laten uitvoeren en ik betaal 10,000 keer 75 euro ofwel 750,000 euro voor het pakket aandelen dat in werkelijkheid 1,000,000 euro waard is en zo maak ik 250,000 euro winst. Omgekeerd werkt het op net dezelfde manier. Ik verwacht dat het aandeel X sterk gaat dalen en ik sluit op de beurs honderd verkoop opties af. Deze verkoopopties geven mij het recht om 10,000 aandelen X te verkopen aan 50 euro het stuk. Het aandeel X zakt op de beurs naar 25 euro het stuk. Op dat moment koop ik op de beurs 10,000 aandelen X aan de prijs van 25 euro ofwel 250,000 euro en tegelijkertijd laat ik mijn verkoopopties uitvoeren waarbij ik mijn aandelen X aan de prijs van 500,00 euro kan verkopen wat mij een winst oplevert van 250,000 euro.
Men mag ervan uitgaan dat een man van het kaliber Bill Gates zijn investering in L&H op deze manier heeft beschermt. Op het moment dat Gates de spreekwoordelijke cheque ondertekende van 45 miljoen dollar voor een minderheidsbelang in L&H gebeurde er op het hoofdkwartier van Microsoft iets wat men angstvallig geheim houdt voor de kleine investeerder. Microsoft kreeg voor in investering in L&H ongeveer 450,000 duizend aandelen. Miljardairs als Gates, Buffet, Branson, de echte grootbanken, beleggingsfondsen, verzekeringsmaatschappijen en de monetaire aristocratie als de Rockefellers en de Rothschilds investeren graag in bedrijven en technologieën die een groot toekomst potentieel hebben wat hen eventueel miljarden winst zou kunnen gaan opleveren. Waar ze echter een bloedhekel aan hebben is hun investering kwijtraken. Daarom kan men er gif op innemen dat Microsoft minstens 4,500 verkoopopties heeft gekocht om hun investering van 45 miljoen te beschermen. Stel dat het aandeel van L&H op het moment dat Gates investeerde op de beurs aan 90 dollar noteerde en alle beursspecialisten het erover eens waren dat het aandeel nog veel verder zou gaan stijgen. Dan zou Gates ongeveer 45,000 dollar betaald hebben aan commissie om 4500 verkoopopties te kopen op de beurs waarmee hij het recht kocht om 45,000 aandelen te verkopen aan 60 dollar. Indien er niets gebeurd met het aandeel L&H dan laat hij gewoon zijn verkoopopties verlopen en verliest hij 45,000 dollar een bedrag waar hij nu echt niet van gaat wakker liggen. Aan de andere kant als het aandeel L&H dan toch crasht (wat het dan ook gedaan heeft) dan is hij misschien zijn initiële investering van 45,000,000 kwijt maar kan hij zijn verkoopopties ten gelde maken. Hij laat zijn opties uitvoeren en verkoopt zijn aandelen L&H aan 60 dollar wat hem 60,000,000 miljoen oplevert. 60 miljoen min zijn investering van 45 miljoen betekend dat hij aan de ondergang van L&H 15 miljoen dollar heeft verdiend. Erger nog de investering van 45,000,000 miljoen dollar heeft hij als bedrijfsonkosten afgeschreven van zijn belastingen en op de 60 miljoen die hij verdiende aan de verkoop van zijn opties zijn geen belastingen betaald aangezien er op de winst van de handel in opties geen winst betaald moet worden!!!
Als een bedrijf als Microsoft deze tactiek heeft toegepast dan kan men er gif opnemen dat de grootbanken en de institutionele investeerders dezelfde tactiek hebben toegepast. Vergeet dus maar de krokodillentranen van de heren in driedelig-grijs die op TV de zielenpoot aan het uithangen waren omdat ze miljarden zouden hebben verloren. De travestie van de gewone belegger in het zakt te zetten in de zaak van L&H kan nog erger. Eens L&H bankroet werd verklaard werd er een curator aangesteld. De taak van deze was het om zoveel mogelijk van de activa van L&H ten gelde te maken. Zo werd het imperium dat L&H had opgebouwd in kleine stukjes gehakt en verkocht. Het geld dat de curator hiervoor ontving moest dienen om zoveel mogelijk van de schulden van L&H aan de schuldeisers te betalen. Wereldwijd worden door de curators eenzelfde lijst aangehouden van wie eerst geld krijgt en wie de volgende op de lijst is. De eerste op de lijst is altijd en overal vadertje staat en dan volgen de schuldeisers in de volgorde van wie het hoogste bedrag claimt en zo helemaal naar onder tot bij de man met de pet. De man uit de straat staat wereldwijd helemaal onderaan die lijst en is dus altijd de pineut aangezien het geld meestal al lang op is voor dat hij aan de beurt komt.
Van tijd tot tijd vindt er een beurscrash plaats. Het beeld wat de doorsnee man in de straat heeft van een crash zijn de beelden uit 1929 die de media keer op keer gebruikt. Het beeld van de wanhopige beursmakelaars en bankdirecteurs die liever zelfmoord pleegden dan de schande van een bankroet te moeten ondergaan. En natuurlijk ook het beeld van de grote economische depressie van de jaren dertig die op de beurscrash volgde. Dit beeld van een beurscrash strookt natuurlijk niet met de werkelijkheid. De crash van 1929 is de uitzondering die de regel bevestigd. De gevolgen van de crash van 1929 waren zo dramatisch omdat deze zich voltrok in wat men een perfecte storm zou kunnen noemen. Er waren grote maatschappelijke problemen, de globale economische toestand was zeer onrustig en de geopolitieke toestand was zorgwekkend. De eerste wereldoorlog had grote politieke spelers als Groot-Brittannië en Frankrijk op het randje van het bankroet gebracht. In 1917 voltrok zich de Russische revolutie waarbij de communisten aan de macht waren gekomen van een land dat tot voor de eerste Wereldoorlog een supermacht was. En in Azië trok Japan een spoor van veroveringen en vernietigingen. Dit alles vormde eigenlijk de perfecte economische storm en de beurscrash van 1929 was het laatste zetje dat de wereld nodig had. Een wereldwijde economische depressie was het gevolg en deze toestand monde uiteindelijk uit in Wereldoorlog 2. Sinds 1945 vonden er verschillende beurscrashes plaats. Deze hadden echter zo weinig effect dat we er ons amper iets van herinneren.
Wat is een beurscrash? Er bestaat geen sluitende definitie van een beurscrash. Onder de economen bestaat er echter wel een consensus die zegt dat er van een beurscrash gesproken kan worden indien de beursindexen in een korte periode, een paar dagen of zelfs een paar uur, met meer dan 10% dalen. (Een beursindex is de koers van een aantal aandelen samen. Bijvoorbeeld de BEL20. Deze is opgebouwd door de aandelen van 20 belangrijke Belgische bedrijven uit verschillende sectoren. De BEL20 vertegenwoordigd de waarde van die 20 aandelen bij elkaar geteld.) Wereldwijd zijn de beursindexen de laatste twee weken met meer dan 10% gedaald. Sommige aandelen, voornamelijk die van financiële instellingen, moesten zelfs verliezen optekenen van 25% tot 50%. (Het aandeel van de Bank of America verloor onlangs op 1 dag 20% van zijn waarde.)We mogen op dit moment dus gerust zeggen dat er zich een beurscrash heeft voltrokken. De aandelenkoersen van de financiële instellingen reageren intussen nog steeds als op hol geslagen jojo's waardoor we nog lang niet kunnen zeggen dat de crash achter de rug is. De financiële markten hebben op dit moment niet veel nodig om weer de dieperik in te storten. Een onoplettend woord van een belangrijke politicus of een slecht vertaald artikel in een krant is al meer dan voldoende om de markten onmiddellijk te laten reageren. (Op het moment dat ik dit schrijf vrijdag 12 augustus 2011 noteert het aandeel van Dexia opeens 17,31% hoger dan de slotkoers van gisteren.)
Op zich kan een kleine beurscrash of aandeelcrash van tijd tot tijd geen kwaad. Integendeel het kan zelfs helend werken voor de beurzen. Vergelijk het met een natuurlijke bosbrand. Het vuur zorgt ervoor dat de dode of zieke vegetatie opgeruimd wordt zodat de rest van de flora na de brand een nieuwe start krijgt. Een aangestoken bosbrand daarentegen is nefast voor de natuur. Hetzelfde is van toepassing op de aandelenmarkten. Zowel de koers van een aandeel als de koers van een beursindex beweegt zich normaal gezien in een golfbeweging. De ene dag stijgt het aandeel 2% en de volgende dag verliest het 1,5%. Als de koers van een aandeel een rechte lijn omhoog of omlaag maakt dan is er meestal sprake van ofwel een koersherstel of van een onnatuurlijke manipulatie. Een koersherstel betekend simpelweg dat een aandeel te hoog of te laag geprijsd was ten opzichte van de werkelijke waarde van het bedrijf.
Een mooi voorbeeld hiervan is de koers van het Nederlandse bedrijf Getronics in het begin van de jaren negentig. Dat aandeel steeg ieder jaar tussen de 50% en 100% in waarde. Het betrof hier geen koersmanipulatie. De stijging viel simpelweg te verklaren door de mooie winsten die het bedrijf jaar na jaar maakte en door een agressief overname beleid van het bedrijf. Door de groei van het bedrijf steeg niet alleen de winst maar steeg ook de daadwerkelijke waarde van het bedrijf zelf. Toch kwam er een eind aan de formidabele koerswinsten van Getronics omdat het aandeel zich op een gegeven moment herstelde naar de werkelijke beurswaarde van het bedrijf.
De laatste natuurlijke beurscrash vond plaats toen de internet-bubbel barstte. Toen het internet begin jaren negentig voor iedereen toegankelijk werd ontstond er een economische revolutie. Plots kon iedereen kopen, verkopen of diensten aanbieden aan iedereen die een internetaansluiting had ongeacht de plek op de wereld waar die persoon zich bevond. De economische grenzen liepen tot op dat moment grotendeels gelijk met de landsgrenzen en nu vielen deze net zo plots weg als de Berlijnse muur. Iedereen kon bij wijze van spreken in zijn garage een zogenaamd dotcom bedrijfje starten en handel beginnen drijven of diensten te verlenen. (Een van de grote succesverhalen die is blijven bestaan ondanks de crash van de aandelen van internet bedrijven is Ebay.) Heel veel bedrijven echter slaagden erin op puur en alleen op basis van geschatte toekomstige omzetcijfers durfkapitaal aan te trekken en naar de beurs te trekken. De aandelenkoersen van internetbedrijven stegen en bleven stijgen. Sommige bedrijven waren op de beurs miljarden waard terwijl ze een omzet van een paar miljoen draaiden en en in heel veel gevallen geen cent winst boekten. Er werd niet meer gekeken naar de echte waarde van een bedrijf maar enkel en alleen naar de mogelijke toekomstige waarde ervan. Niemand wilde de boot missen en dus bleven er miljarden geïnvesteerd worden in de dotcom bedrijven. En natuurlijk was er niemand te vinden die als eerste uit de mallemolen wilde stappen uit vrees een deel van de koerswinst te mislopen. Het perfecte recept voor een beurscrash want als er dan toch een paar beleggers uitstapten en wezen op de onrealistische toestand van de beursprijzen wilde opeens niemand meer de laatste zijn die zijn aandelen van de hand deed. Als er alleen maar aanbod is op de beurs dan zakken de prijzen als een pudding in elkaar omdat er geen vraag is om de val van de prijzen tegen te gaan.
We zouden mogen aannemen dat we ons lesje wel geleerd hebben met de dotcom-crash. De waarheid is echter dat er aan de hebzucht van bepaalde bedrijven en dan voornamelijk internationale banken en institutionele beleggers geen grenzen zijn. De laatste hype en volgens mij het volgende grote beurs-scandaal in de maak is Facebook. Voor alle duidelijkheid Facebook staat nog niet genoteerd op de beurs maar er zijn wel al vergevorderd plannen om dit te gaan doen. De belegger wordt echter wel al warm gemaakt om zich massaal op de aandelen van Facebook te storten eens die beschikbaar komen. Wat we weten van Facebook is dat er 2,5 miljard aandelen bestaan en dat die aandelen op dit moment ongeveer 100 miljard dollar waard zouden zijn. Bij een waarde van 100 miljard is ieder aandeel momenteel 40 dollar waard. Met de bestaande hype mag men verwachten dat de aandelen in korte tijd zullen gaan stijgen naar 80 dollar, 100 dollar of net zoveel als de belegener er wil voor betalen indien de vraag groter blijft dan het aanbod. Je mag er nu al van uit gaan dat eens het aandeel naar de beurs gaat de grootaandeelhouders het aantal voor de kleine belegger beschikbare aandelen systematisch laag gaat houden zodat de vraag het aanbod blijft overtreffen en de prijs van het aandeel dus zal blijven stijgen.
De verwachte omzet van Facebook voor 2010 was 2 miljard dollar. Op het eerste zicht een mooi cijfer ware het dus niet dat er 2,5 miljard aandelen bestaan. De omzet per aandeel bedroeg dus 0,8 dollar. Op die 80 cent moeten er dan nog een hoop kosten in mindering gebracht worden vooraleer we de winst per aandeel te weten kunnen komen. Te beginnen met de kosten voor de gebouwen, het personeel, de miljoenen die uitgegeven worden aan een batterij advocaten in de diverse rechtszaken die er tegen Facebook lopen, de miljoenen die ze hebben uitbetaald in minnelijke schikkingen, de kosten voor computers, printers, papier, post-its, koffie en de enorme facturen voor de gebruikte elektriciteit om de servers draaiende te houden, enz, enz, enz. En als al die kosten betaald zijn dan komt Uncle Sam ook nog eens langs de kassa om een deel op te eisen in de vorm van belastingen. Er is geen genie nodig om te berekenen dat er geen cent overblijft om dividend uit te betalen. Toch blijft de waarde van Facebook stijgen en die stijging is aan niets anders te wijten dan aan de te verwachten inkomsten voor het bedrijf in de toekomst. En zolang Facebook de uiteindelijk voorspelde omzet van 25 tot 50 miljard dollar niet haalt is dit hele verhaal eigenlijk niets anders dan de zoveelste. Het enige wat deze zeepbel nodig heeft om uit elkaar te spatten is één of andere computernerd die in de kelder van zijn ouders een platform bedenkt dat de internetgebruiker meer zal aanspreken dan Facebook. Daarna is het gewoon een kwestie van tijd tot er een kritieke massa wordt bereikt waarbij Facebook als een kaartenhuisje in elkaar stort. Is dit een reëel scenario? Natuurlijk, want dit is precies het scenario waarin Facebook het levenslicht heeft gezien. Er zijn twee dingen waar we nu al zeker van mogen zijn. Ten eerste er wordt nu al ergens op deze planeet gewerkt aan de opvolger van Facebook. Ten tweede deze opvolger van zal op wat voor manier dan ook verborgen of klein gehouden worden tot dat de beursgang van Facebook een feit is. Want eens de beursgang een feit is dan kan de hete aardappel gewoon doorgeschoven worden naar de kleine aandeelhouders en zullen die hun miljarden zien wegsmelten als sneeuw voor de zon.
Ik kan hier maar één raad geven en dat is laat u alsjeblief niet bedwelmen door de gebakken lucht van de internationale bankiers en blijf weg van aandelen Facebook. Als de bubbel barst laat hen dan maar opdraaien voor het miljarden verlies...
Verschillende Amerikaanse presidenten en andere regeringsleiders hebben in diverse toespraken verwezen naar een nieuwe wereld orde (New World Order). Er bestaan twee strekkingen die een totaal verschillende uitleg geven aan wat die nieuwe wereld orde zou moeten gaan worden.
De ene kant zegt dat de NWO voor niets anders staat dan de diplomatieke strijd om van de wereld een oorlogsvrije planeet te maken waar democratie zegeviert en waar ieder mens verzekerd zal zijn van een leven onder de bescherming van de wet. Geen dictaturen meer, geen wetteloosheid meer, geen discriminatie op basis van huidskleur, sekse of politieke overtuiging. Een wereld waarin de rechten van de mens daadwerkelijk wet zijn en beschermt worden. De andere kant van het spectrum meent dat de NWO niets meer en niets minder is dan het plan van de politieke en economische elite om op wat voor manier dan ook te komen tot één wereldregering. Een soort van globale dictatuur waarin iedere gewone sterveling ten dienste staat van een kleine elite.
Als je de woorden New World Order even Googled dan krijg je bijna 200 miljoen resultaten. De verdeeldheid tussen de voor- en tegenstanders van de NWO is in die, zin opmerkelijk omdat er maar een klein percentage is die openlijk het doel van de NWO verdedigd. Terwijl er tienduizenden zijn die openlijk alles waar de NWO voor staat vergruizen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de voorstanders van de NWO mensen zijn die tot de elite van deze wereld behoren; politici, zakenmensen, leden van de monetaire aristocratie (Rockefeller, Rothschild, enz.) en leden van de adellijke aristocratie (het Nederlandse, Engelse en Belgische koningshuis zijn maar drie voorbeelden.). De tegenstanders daarentegen hebben een al even diverse achtergrond dan dat ze meningen hebben zodat ze met geen mogelijkheid onder één noemer te vatten zijn.
De voorstanders van de NWO beweren dat hun streefdoel de logische volgende stap is in de menselijke evolutie. De wereld zoals we die vandaag kennen zou voorbijgestreefd zijn. Een wereld met één centrale regering zou ervoor zorgen dat de Aarde geen oorlogen meer zou kennen. Het zou ervoor zorgen dat er geen afzonderlijke landen meer bestaan en dus zouden al die afzonderlijke legers niet meer nodig zijn waardoor er triljoenen dollars vrij zouden komen die dan weer voor andere doeleinden gebruikt zouden kunnen worden, bijvoorbeeld om de levensstandaard van alle mensen te verhogen en het milieu op deze planeet weer gezond te maken. Als ik deze definitie van de NWO lees ben ik geneigd te zeggen: waar wachten we nog op?.
De tegenstanders van de NWO zijn niet onder één noemer te vangen. Er zijn individuen en groepen die op eens serene en goed gefundeerde manier hun bezwaren tegen de NWO ter sprake brengen en waarschuwen dat het streefdoel naar één centrale globale regering misschien nobel mag lijken maar dat het of gedoemd is te mislukken omdat mensheid nog niet zover is in haar sociale evolutie of omdat het in feite niets anders is dan een poging om een globale dictatuur te vestigen. Het overgrote deel van de tegenstanders van de NWO die op het internet te vinden zijn gooien echter met beschuldigingen en theorieën die vaak te belachelijk zijn om er ook maar één minuut tijd aan te verspillen. Alles maar dan ook alles komt aan bod: de wereldelite zouden nazi's zijn. Hitler zou geen zelfmoord gepleegd hebben, zou net voor de val van Berlijn ontsnapt zijn en met een onderzeeër naar de Zuidpool gebracht waar een enorme Nazi basis bestaat. De Nazi's zouden nog steeds werken aan een werelddictatuur maar deze keer via infiltratie van alle regeringen op Aarde en zou pas weer openlijk tevoorschijn komen indien ze genoeg politieke macht hebben verzameld om een wereldwijde chaos te ontketenen die zijn dan weer zouden oplossen en als de redders van de aarde tevoorschijn zouden komen. De wereldelite zouden satanisten zijn. Onze politieke en economische leiders zouden geen mensen zijn maar een kruising tussen de mens en een buitenaards ras van reptielen. (Af en toe zou daar bewijs voor te zien zijn op foto's en beeldmateriaal. Men laat dan foto's of videomateriaal zien waarop de ogen van bepaalde mensen, liefst politieke of economische zwaargewichten, er inderdaad vreemd of misschien zelfs reptiel-achtig uitzien. Het probleem ,is dat deze foto's of het beeldmateriaal allemaal gemaakt zijn op tijdstippen of plaatsen waar kunstlicht noodzakelijk was. Er is nog niet één foto opgedoken zonder het gebruikt van een flits op bijvoorbeeld een zonovergoten tropisch strand. De reden waarom de ogen er vreemd uitzien op die foto's of dat beeldmateriaal is simpelweg de weerkaatsing van het kunstlicht op de lens in het menselijke oog. Vergelijk het met het zien van de ogen van een kat waar licht opvalt in het duister, die zien er ook uit alsof ze zelf licht uitstralen.) De NWO voert op dit moment chemische-proeven uit met vliegtuigen in aanloop van een gigantische aanval op de mensheid waarbij het doel is de wereldbevolking terug te brengen van 7 miljard mensen tot een meer aanvaardbare en controleerbare anderhalf-miljard. Opnieuw is het bewijs hiervoor eerder dubieus. De foto's van de zogenaamde chemtrails, de sporen die vliegtuigen trekken in de lucht, zijn zonder uitzondering gemaakt op warme bijna wolkeloze dagen. Tenzij deze proeven al 40 jaar aan de gang zijn kan ik zeggen dat ik deze chemtrails iedere zomer in mijn jeugd honderden keren heb gezien. Soms zag ik er meerdere tegelijkertijd. De enige reden waarom ik ze vandaag niet zo vaak meer zie is omdat ik als volwassene helaas niet zoveel tijd meer heb om op mijn rug in het gras te gaan liggen en naar de lucht te staren. Niettemin zie ik ze nog regelmatig. Ook u kunt deze levensbedreigende proeven zien op een warme blauwe zomerdag met weinig wolken als u de moeite neemt naar de lucht te kijken, wellicht zult u er zelfs meerdere zien. Dit komt omdat deze chemtrails verdacht veel lijken op wat een doodnormaal verschijnsel is in de luchtvaart namelijk de vaportrails die vliegtuigmotoren achterlaten. De NWO beweging zou al sinds 1947 contact hebben met één of meerdere buitenaardse beschavingen. Er zouden jaarlijks duizenden mensen verdwijnen en aan de buitenaardsen geleverd worden zodat deze proeven zouden kunnen doen op die mensen of zodat deze mensen zouden gebruikt worden in een kweekprogramma waarin de buitenaardsen proberen een nieuw ras te creëren wat een kruising zou moeten zijn tussen ons en hen. Of erger nog als voedsel voor ET.
De lijst met beschuldigingen aan het adres van de NWO beweging is schier oneindig. Sommige beschuldigingen zijn gefundeerd genoeg voor mij om ze in deze blog aan bod te laten komen. Andere zijn dan weer te onnozel om er ook maar een paar zinnen aan te wijden.
Deze Blog gaat over The New World Order en meer bepaald over de voorstanders ervan. Om de doodsimpele reden dat deze groep echt bestaat en omdat ik ervan overtuigd ben dat het NWO experiment gevaarlijk is voor ons. Niet omdat ik bang ben in een buitenaards kweekprogramma terecht te komen of slachtoffer te worden van de ontvolking van de planeet. Nee, omdat ik heilig overtuigd ben van de evolutietheorie. (Hebt u hem? Heilig-evolutietheorie?...LOL) Dat de evolutietheorie niet alleen van toepassing is op de biologie van de mens maar dat we ook een natuurlijke evolutie doormaken op sociologisch gebied. Dat de mensheid evolueert van subgroepen gebaseerd op ras of nationaliteit en geloof naar één entiteit onder één centraal gezag. Deze evolutie is zeer duidelijk aan te tonen in de geschiedenis van de mens. Eerst van kleine familiale groepen naar dorpen, naar een groep van dorpen naar stadstaten, daarna koninkrijken en uiteindelijke keizerrijken. Waarna we na de val van het Romeinse Rijk terug afgleden naar individuele koninkrijkjes en vandaar naar nationaliteiten en staten om uiteindelijk naar federaties van staten te gaan zoals de Verenigde Staten van Amerika, De Sovjet-Unie en de Europese Unie. De volgende stap in deze evolutie waar nu aan gewerkt is zijn de economische unies van staten zoals de Pan-Amerikaanse Unie, De Arabische Unie en de Aziatische Economische Unie. De evolutie naar één globale Unie willen forceren om wat voor reden dan ook lijkt mij levensgevaarlijk en eerder gedoemd om ofwel te eindigen in een regeringsvorm waarin iedere individuele vrijheid of recht niet langer bestaat en waarin het persoonlijk leven en streven volkomen ondergeschikt is gemaakt aan de gemeenschap waarbij enkel de noden van de elite van tel is. Ofwel zal het gedoemd zijn te eindigen in WereldOorlog III omdat de grootmachten het niet eens raken over wie nu de nieuwe globale wereldleider mag leveren omdat het nationalistische gevoel nog te sterk is om overwonnen te kunnen worden door een soort van Camelot-ideaal.
De NWO is geen verzonnen verhaaltje van één of andere complottheorist, deze groep bestaat echt. Een fysiek aantoonbaar onderdeel van de NWO is de Bilderberggroep. In één van mijn volgende stukken ga ik het hebben over het ontstaan, het doel van deze groep en de leden waaruit deze groep is opgebouwd. Maar ook over een toch wel sinistere groep beter bekend onder de naam The Bohemien Groove waar er zaken gebeuren die de verbeelding tarten. En alhoewel de NWO volgens de aanhangers ervan een zeer nobel en humaan doel nastreeft gebeuren er zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. De vrijmetselaars zijn daar een klein onderdeeltje van. Naar buiten toe willen e graag het beeld cultiveren dat ze zich inzetten voor goede doelen en projecten die de menselijke ontwikkeling stimuleren. Hoewel ze verwachten van hun leden dat ze geloven in een God of een hogere entiteit staat het de leden vrij te kiezen welke God ze vereren. De leden van een loge kan dus ook opgebouwd zijn uit katholieken, protestanten, Moslims, Hindoes en Wicka aanhangers. Het grote probleem is en blijft dat ze een slecht naam hebben omdat ze niet alleen de spirituele groei van hun leden nastreven en nog minder problematisch zijn hun vele goede werken. Hun probleem is en blijft dat veel van hun rituelen bij de gewone burgers als hocus-pocus worden beschouwd en dat het een aantoonbaar feit is dat ze via hun netwerk de persoonlijke verbetering van hun leden op economisch en politiek vlak nastreven. Al deze groepen die open hun eigen manier of gezamenlijk de doelstellingen van de NWO nastreven doen dingen waarvan ze niet willen dat Jan-met- de-Pet er lucht van krijgt. En in sommige gevallen hebben ze bewijsbaar naar geweld gegrepen om bepaalde informatie geheim te houden.
Een aantal mensen en groepen die niet tot de Looney Tunes van de anti-NWO beweging behoren, personen die toch een paar credentials, hetzij als onderzoeksjournalist hetzij als academicus kunnen voorleggen zijn op de proppen gekomen met een zesdelige definitie van wat de NWO zou betekenen eens kunstmatig gerealiseerd:
Een wereldregering onder leiding van één dictator. Een dictator die door allerhande propaganda en manipulaties verkozen zou worden om de wereld te leiden. De verkiezing van deze dictator zou echter op voorhand reeds vast gestaan hebben. De verkiezing had maar één doel en dat is de mensheid het valse gevoel te geven dat ze door middel van democratische regels zelf een leider hebben gekozen.
De vorming van 1 wereldleger en de afschaffing van alle nationale legers zodat er geen kans meer bestaat dat de dictator van de macht wordt verdreven door een vreemde troepenmacht.
De inperking van alle door de eeuwen verworven menselijke vrijheden.
Afschaffing van de privacy. Iets waarmee in de VS en Groot-Brittannië kort na de aanslagen van 11 september 2001 een aanvang gemaakt is door de introductie van verschillende wetten. In de VS werd het Homeland Security opgericht. De meeste burgers van de VS waren na 9/11 zo bang voor nieuwe aanslagen en zo vervuld van woede dat ze verblind door deze emoties met zowat alles zouden hebben ingestemd wat de regering Bush voorstelde. De regering Bush deed er dan ook alles aan om deze angst van de bevolking in stand te houden door keer op keer de media te laten berichten over nieuwe potentiële aanslagen en dreigingen. In ruil voor een vals gevoel van veiligheid en een vals gevoel dat de regering de zaken ten gronde aanpakte kreeg de regering Bush de macht om Homeland Security op te richten. Hierdoor kreeg deze dienst een ongekende macht en vrijbrief in het land dat prat gaat op de individuele vrijheid van zijn burgers. Deze dienst staat boven iedere inlichtingendienst en boven iedere politiedienst. Homeland Security heeft de macht om de post van iedere burger te onderscheppen, hun telefoons af te tappen en hun e-mails te lezen. In de Amerikaanse constitutie staat in Artikel 1 section 9 clausule 2 dat het privilege van het recht van Habeas Corpus niet zal opgeheven worden tenzij er sprake is van een rebellie, een invasie of van de publieke veiligheid. Toen Homeland Security willekeurig burgers begon te viseren puur en alleen op basis van hun etnische afkomst was er geen sprake van een rebellie of een invasie en in 99% van de gevallen was er geen gevaar voor de openbare samenleving. In 99% van de gevallen van de mensen die lastig werden gevallen door Homeland Security waren mensen afkomstig uit Arabische landen en Moslims. Maar ook professoren, studenten, burgers en tieners die een afkeurende mening hadden geventileerd op wat zij een verkrachting vonden van The United States Constitution konden rekenen op de aandacht van Homeland Security. Vergelijk dit laatste met wat er gebeurd in dictaturen wereldwijd en je ziet een beangstigende overeenkomst.
Afschaffing van de rechten van de burgers. Zowel de privacyrechten, justitiële rechten als de constitutionele rechten. Ook dit is de dag van vandaag al aan de gang in de VS en Groot-Brittannië door middel van de schijnbaar onbeperkte macht die de overheid zichzelf heeft toegeëigend door de invoering van speciale wetten. In Groot-Brittannië kunnen mensen op basis van The Terrorisme Act voor onbepaalde tijd opgepakt worden zonder voor een rechter gebracht te worden. Ze worden geïsoleerd en afgesloten van iedere juridische bijstand. Zo zijn er op basis van verkeerde of valse informatie verschillende mensen naar Guantanamo Bay gestuurd waar ze karen vast zaten zonder enige vorm van proces en waar ze werden gemarteld.
Geen zeggenschap meer voor de burgers in regeringsvormingen op basis van democratische principes aangezien deze werd vervangen door een dictatuur.
Het allereerste waar ik het in deze blog over wil gaan hebben is een actuele kwestie. De grote economische problemen die een hyper nerveuze beurzen met zich heeft meegebracht. De toestand op de beurzen is de laatste weken zo onvoorspelbaar geweest dat geen enkele economische analist een uitspraak durft te doen over de nabije toekomst van de beurzen, de Euro en de Dollar. De enige mensen die het lef hebben om het beestje een naam te geven zijn de tegenstanders van de NWO. Wat er gebeurd is en wellicht nog steeds aan het gebeuren is op de beurzen is niets meer en niets minder dan een beurscrash en een onafwendbare economische recessie, omdat de wereldeconomie begon te sputteren, hoewel maar weinige mensen die term in de mond durven te nemen. Dat het een beurscrash is zal in in mijn volgende stuk aantonen. De vraag is alleen is dit een natuurlijke crash zoals die zich om de paar jaar herhaald of is deze crash met opzet veroorzaakt?
Ik ben Alex Vanxanten, en gebruik soms ook wel de schuilnaam VanXanten.
Ik ben een man en woon in Boortmeerbeek (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 30/10/1969 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: geopolitiek, samenzweringstheroriën, The New World Order.
