Bij de start voelde ik meteen de slechte benen, op het einde van de startklim heb ik de groep laten rijden en mij in het wiel van Steffi Derveaux gezet. Een goeie zet want toen we het parcours opdraaiden stond de rest al stil aan een smal stuk afdaling waardoor Steffi en ik dan maar de “chickenway” kozen. De laatste afdaling koos ik een omweg maar ik betwijfel of dat goed was. Plots zag ik iedereen van links de berg af lopen, waar kwamen die vandaan? Blijkbaar iets gemist bij de verkenning… Geen idee hoeveelste ik hing maar ik vervolgde de rest van de koers op een gezapig tempootje, viel er eentje voor mij, daar nog iemand met geblokkeerde ketting,… Dat gaat hier goed… Door met zoveel reserve rond te rijden kwam ik altijd fris aan de moeilijke afdalingen en maakte ik nergens fouten. Naar het einde toe begon alles op te drogen en was het leuker rijden, ook de pijn in de benen verminderde. Ik hoopte op een rondje minder zodat ik me nog meer kon sparen en dus liet ik me op het einde inlopen door de winnares zodat ik moest stoppen aan de finish. 

 Uiteindelijk werd ik nog zelfs 12e van de 20, en dat aan dit toeristentempo! Ik dacht dat ik bij de laatsten zou zijn en dat ze mij naar huis gingen rijden. Blijkbaar lag het niveau van deze klasse 1 toch niet zo hoog als ik dacht. Misschien had ik wél voluit moeten gaan, dan had er een 8e, 9e of 10e plek wel ingezeten. Maar ja, ik had mijn keuze gemaakt en prioriteiten gesteld.