Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
27-10-2015
Enduro Kluisbergen, 18/10
na 3 weken "enduroloosheid", nog deze finale van de Easyphone Cup. Jammer dat die zo laat valt. Die 3 weken dan maar opgevuld met een city race (2e), XC mountainbike (1e dame) en een vette 10km obstakelrun (1e). Zaterdag toch even terug de Lapierre Spicy enduro op om het goeie gevoel te zoeken na die lange periode.
Zondag dan de laatste manche in Kluisbergen, het mooie Kluisbos. Het lag glad en dat met die Vlaamse klei...
De eerste special ging goed, alleen werd ik verrast door de steile klim. Bij het nemen van een drop ging m'n vering compleet in met een knal als gevolg. Daardoor wat uit het lood geslagen, vering bijgepompt.
De 2e tot 5e special verliepen ook wel vlot maar ik voel me nooit zeker op gladde ondergrond.
De 6e special was de moeilijkste en daar ging ik compleet de mist in. Eerst zag ik te laat dat we linksaf moesten, bocht bijna gemist en daardoor geraakte ik een eerste steile knik niet op. Te voet en uit mijn ritme, de volgende steile knik bergaf gaapte er een groot gat, ik twijfelde en nam de verkeerde kant. Kwam daardoor verkeerd uit om het volgende knikje weer op te geraken. Weer te voet... Zo sukkelde ik heel dat stuk. Dan volle gas aanzetten voor een supersteil klimmetje leemgrond, ik kon niet genoeg snelheid maken door de zompige grasstrook. Linkse kant genomen maar er halfweg af moeten springen omdat ik het niet haalde. Naar boven willen lopen maar door de gladde leem in combinatie met gladde zool bleef ik ter plaatse schuiven en viel ik telkens. Moet een grappig zicht geweest zijn! Ondertussen was de Duitse daar ook, zij nam rechts en leek makkelijk omhoog te lopen en ging me voorbij. Pas nadat er iemand mij naar boven trok kon ik verder. Een rampzalige run dus die me zeker 30 seconden en meteen ook mijn 1e plaats kostte.
Gefrustreerd en ontmoedigd de 7e special nog tot een goed einde gebracht. Het stomste was nog dat ik vorig jaar met dezelfde schoenen daar ook lang sukkelde en uit frustratie besloot om een 2e paar te kopen met groffe zool. Daar helemaal niet meer aan gedacht en dus weer met de verkeerde schoenen op pad... :/ Eigen fout zekers? Domdom...
Ik werd 2e, teammaatje en downhillster Roos werd knap 3e op slechts 7 seconden van mij! Ik denk dat ik haar schema's wat minder goed ga maken ;). Trots op mijn poulain!
Dan was er nog een podium voor het klassement, ook daar was ik 2e (ik miste 1 wedstrijd). Weer geen goeie dag in Kluisbergen (mijn zwart beest?) maar toch met 2 prijzen naar huis, tof!
Binnenkort volgt een seizoensoverzicht en de vooruitzichten voor volgend seizoen...
Omdat er op 18 oktober nog een laatste enduro was, probeerde ik de tussenliggende weekends te overbruggen met trainingen en plezante dingen. Zo werkte ik zaterdag nog een training af en stond er zondag een city race (eliminator) op het programma.
Het was al zeker 3 jaar geleden dat ik nog eens deelnam, maar omdat deze vlakbij was -in Roosendaal (Nl)- vond ik dat dé manier om trainen en fun te combineren.
Rob en ik fietsten onder een heerlijk zonnetje naar de Oude Markt in Roosendaal. Omdat er een uur tussen training en tijdrit zat, besloot ik ook mee te doen met de "citizen race" van 20 minuten, open voor iedereen. Een uurtje kon je trainen op het ultrakorte rondje van 500m met kunstmatige hindernissen. Ik voelde dat de verkoudheid me nog steeds parten speelde.
Bij de citizen race startte iedereen samen, ik was enigste dame. Ik had me voorgenomen om dit ook als training te doen en onder mijn omslagpunt te blijven, reed rond als toerist en finishte voorlaatste. Maakte mij niet uit, alles was beter dan op het terras zitten niksen en rollen had ik niet bij.
Nu was het tijdrit: individueel 1 rondje rijden. Bij de dames had dit eigenlijk geen nut omdat wij maar met 3 waren. De mannen zijn met meer en hebben dit nodig om hun "heats" te bepalen. Ook hier heb ik niet voluit gereden, ik had de 2e tijd.
Nu was het weer een uur wachten doordat wij meteen de finale reden terwijl de mannen nog kwart- en halve finales moesten rijden.
Dan eindelijk onze finale! Ik had een slechte start, geraakte niet meteen in het pedaal. De Nederlandse startte echter niet snel, ik kon de schade beperken en zat in haar wiel aan de eerste obstakels achter de kerk. Bij het bruggetje sprong ik los erover waarmee ik haar bijna passeerde maar er volgde direct een scherpe houten kombocht waardoor ik weer moest inhouden. Ze nam deze zo traag, dat ik twijfelde om binnendoor over de stenen te rijden maar ik was bang om het hek te raken waar we rond moesten. Aan de houten bult waarover je "bunny-hop" kon doen zag ik dat ze er moeite mee had. Maar toen we de brug op sprinten nam zij goed de bovenste knik terwijl ik daar haperde en m'n achterwiel doorslipte. Hierdoor op achtervolgen en pas een halve ronde verder achter de kerk, aan de obstakels die mij goed lagen, haalde ik haar weer bij. Weer leek ze expres het tempo te temperen maar ik kon daar nergens voorbij. De brug deed ze weer goed, ze verloor er minder snelheid bij het knikje waardoor ik weer wat achter lag. Dit kon ik het volgende stuk niet meer goedmaken en zo werd ik 2e.
Beetje spijtig maar dat hoort nu eenmaal bij deze discipline: in één run moet alles perfect kloppen. Ik had me wel geamuseerd maar doordat je als dame zo weinig rijd en lang moet wachten is het niet zo aantrekkelijk...
Verrassend genoeg ontving ik voor de citizen-race ook nog een medaille en zo had ik er dus ineens 2!
Kristien
Net nu er twee wedstrijden op het programma stonden was ik ziek, een serieuze verkoudheid met alles er op en eraan...
Toch wou ik beiden voor geen geld missen: Bouillon op zaterdag beloofde schitterende trails, Amay zondag was belangrijk voor mijn klassement.
Zaterdag dus op naar Bouillon. Die dag stond (voor het eerst) de enduro van de "Grand Raid Godefroy" op het programma, een onderdeel van de bekende marathonwedstrijden op zondag.
In de eerste klim voelde ik al dat het niks ging worden: slechte benen, keelpijn, kortademig en pijn aan de luchtwegen. Ik had vernomen dat we maar met 2 dames waren en besloot om op halve kracht te rijden en te genieten. Kwestie van de dingen niet erger te maken en krachten te sparen voor morgen, waar ik wel stevige concurrentie ging hebben.
De specials waren technisch, uitdagend en lang. Dit was échte enduro-fun! De fysieke stukken bergop of vlak ging ik in het zadel zitten en reed ik rustig om me dan weer vol in de volgende technische afdaling te storten. De verbindingen tussen de specials waren lang en best zwaar: 35km en 1200 hoogtemeters. Uiteindelijk waren we bijna 5u onderweg!
Na afloop een zeer goed gevoel in de afdalingen, het liep schitterend en had me fantastisch geamuseerd. Alleen de inspanningen hadden alles losgemaakt en nu was het snot a volonté en slijmen ophoesten. Lekker...
Ondanks dat dus gewonnen en 123e algemeen op 300 starters. Een dikke pluim voor de organisatie: laag inschrijvingsgeld, top bevoorradingen en achteraf nog lekker eten inbegrepen! Dit was zeker een van de beste Belgische wedstrijden.
Dan ging het rechtstreeks naar Amay bij Hoei voor de Easyphone Cup, om 21u al in bed gekropen in de hoop dat het morgen beter zou zijn. 's Morgens hingen er dreigende wolken en er was veel regen voorspeld. Ik hoopte dat het droog bleef omdat ik wist van vorige keer (Flemalle) dat de Duitse niet te kloppen was op glad terrein. De eerste special begon met een korte sprint, ik was bang om het weer op mijn adem te krijgen maar alles ging goed. Dan paar plezante bochten in losse bosgrond om een soort bikepark in te duiken met diepe putten en jumps. fantastisch! Het was lang wachten op de Duitse Bettina die blijkbaar gevallen was. Fysiek ging alles beter en ook de beentjes waren goed.
De 2e special begon met een langere sprint maar ook dit ging nog goed, er zat ook een lang stuk bergop in waar je serieus kon doodgaan en dan weer een stuk in die diepe putten: steil naar beneden en met een jump eruit. In de voormiddag deden we uitzonderlijk 5 specials omdat alles zo kort was, daarvan deden we er wel een aantal twee keer. Ik had het gevoel dat ik beter was dan Bettina, al weet je dat nooit zeker en moet je tot de laatste special dat goeie gevoel zien vast te houden.
Na de middag was er nog een "urban" special in het centrum van Amay, ook deze deden we twee keer. We starten helemaal bovenaan het dorp om dan via allerlei straatjes en trappen te eindigen in een waterbak op het dorpsplein. Het is eens iets anders!
Na een supersnel stuk moest je haaks linksaf op losse steentjes, ik gooide alles dicht, drifte en haalde het maar net. Beetje verder een korte straat en rechts de hoek om, knalde ik bijna op een uitstekende garagebox... Nadeel van zo'n city races: je ziet niet wat er achter de bocht komt... Een lange afdaling over kasseitjes en plots moest je rechtsaf een klimmetje op, bijna boven had ik weer even pijn op de borstkast van het diepgaan. Daarna nog plezante trapjes, haakse bocht, een aangelegde sprong, trapjes en een plons in de waterbak. Zo, dat was fun! Hup helemaal terug omhoog voor de laatste keer. Boven bleek dat ploeggenoot Daniël Prijkel pech had met zijn achteras. We hebben dan snel van as gewisseld zodat hij kon starten en hij moest dan zo snel mogelijk weer naar boven rijden om op tijd te zijn voor mijn start, hectisch! Hele tijd zat ik te stressen, "wat als hij valt, wat als...". Het was bijna aan mij toen hij verscheen, totaal kapot (ocharme) en met lekke achterband. Snel weer steekas gewisseld en off we go!
Weer een goeie run gereden en tevreden gefinished.
deze keer had ik gewonnen van Bettina Lysko! Ook Daniël Prijkel won in zijn reeks, een mooie dag voor het team en een dubbelslag voor mij. de laatste enduro op 18 oktober in Kluisbergen.
Kristien
