Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
11-08-2015
Net geen podium in Bike Attack, Zwitserland
De Trek Bike Attack is een downhill marathon (18km) met een fysiek, cross-country-achtig einde. Op mijn lijf geschreven en sinds ik de eerste keer deelnam in 2013 en meteen 2e werd (vorig jaar 3e), is dit een van mijn lievelingswedstrijden.
Donderdagmiddag aangekomen in Churwalden. Meteen een paar dorpjes verder naar Lenzerheide om het parcours te verkennen. Het was hetzelfde als vorig jaar al hadden ze de poortjes (skipoorten die je verplicht moet passeren) op de moeilijkste stukken breder gemaakt waardoor je de moeilijkste lijn kon omzeilen en nog sneller naar beneden kon. Hier was ik niet zo blij mee... Ook maakte dit dat op één bepaald stuk een vijftal lijnen waren ontstaan waar er vroeger twee waren. Dat maakte de lijnkeuze moeilijker. Ik had hier veel moeite mee, al was de eerste run wel zalig goed. Door een lekke band kon ik maar 3 keer de kwalificatie doen.
Vrijdag was het heel druk aan de lift en stond je soms 1.5u te wachten. Ik ben dan het hele wedstrijdparcours gaan doen, met het fysieke gedeelte naar de finish in Churwalden erbij. Ik had last van mijn kuiten, vooral de rechtse was pijnlijk. 's Avonds van alles geprobeerd in de hoop dat het zaterdag beter zou zijn. Tevergeefs... toen ik opstond was de kuit zo stijf en pijnlijk dat ik de eerste minuten amper kon stappen. Hoe meer ik bewoog hoe beter het ging dus nog wat losgereden en dan de lift in voor de kwalificatie.
Vanop de Rothorn (2.800m) stortten we ons één voor één naar beneden, met 15sec interval. Ik had een goeie start en al snel haalde ik de andere dame bij. Ik riep maar ze liet me niet voorbij. Voorbijsteken is op sommige plaatsen onmogelijk of risicovol door de vele stenen. Pas na een vlak stuk door een tunneltje kon ik voorbij. Er waren 2 plaatsen waar bijna iedereen lek reed en daar heb ik rustiger gereden. Dan lekker gereden tot ik in een steile afdaling vast kwam te zitten achter een andere biker die z'n remmen de hele tijd dichtkneep terwijl je volle bak kon gaan. Hierdoor kon ik mezelf ook niet het volgende klimmetje op lanceren en verloor veel snelheid. Na de ruwe stukken volgde het bikepark met springbulten en kombochten en dan een sprintje naar de finish aan de lift.
Niet tevreden en een 11e plaats (in 20minuten). Hiermee belandde ik in het eerste startvak, na de 5 snelste dames. Het was dus zaak om zondag heel vroeg de fiets te gaan wegleggen in dat vak zodat je vooraan stond. Ik was er om 6.20u maar er stond al een lange rij. Toch lagen er boven nog maar 2 fietsen dus kon de mijne nog mee op de eerste rij!
Om 10u gingen we terug naar boven in afwachting van de start om 12.30u. Rond 11.30u was ik boven en begon het gestress. Ik maakte me druk om mijn -nog steeds pijnlijke- kuit én omdat ik bang was om de verkeerde lijnkeuze te maken. Verder stonden er veel toppers aan de start waaronder de Duitse Kogler (prof bij BMC), 3 meiden van Trek Gravity team, Steffi Marth (ex-Olympisch BMX en downhillster) en een paar meiden die Europese serie rijden. Podium zou niet haalbaar zijn, top 5 leek me wel mooi. Al kon iedereen pech hebben, de wedstrijd moest gereden worden...
Bijna tijd, cool om zo achter de top 5 te staan en meteen vooraan de eerste bocht in te kunnen duiken. Deze lag moeilijk en het stuk ernaartoe had maar één goeie lijn die min of meer steenvrij lag. Ik was goed weg en kon ook meteen die goeie lijn op, de bocht ging slecht en ik moest mijn voet uitsteken. Hierdoor verloor ik even aansluiting. Achter mij hoorde ik ze vallen. Ik kon het gat snel dichtrijden na de volgende bocht en zat achter iemand van Trek toen we aan het stuk met de vele lijnen kwamen. Ik zat zo kort dat ik gewoon volgde en voor ik het besefte zat ik waar ik NIET wilde zijn! Ik had niet verwacht dat deze goeie dame zo'n slechte lijnkeuze zou maken... Ik deed dan zomaar wat en uiteindelijk reed ik los door een stenenmassa met grote losse blokken om toch maar terug op het goeie pad te geraken. Oef! Dacht even dat het niet goed ging komen.
Het volgende stuk terug aansluiting gevonden maar ik moest serieus doorgaan om in hun buurt te komen (max snelheid 86km/u!). Ik kon 2 dames zien rijden en net voor het bikepark zat ik er kort bij. In het bikepark verloor ik echter weer meters en op het lange sprintstuk aan de finish van gisteren was niemand meer te zien... Nu reden we door naar Churwalden via allerlei klimmetjes en afdalingen. Al snel kwamen er 3 dames weer in zicht op een stuk bergop. De laatste daarvan haalde ik vrij makkelijk in, het was een van de Trek meiden. Ik reed wat ik kon maar de afstand op de andere 2 leek maar langzaam te verminderen. Ik had niet de beste benen.
Pas in de laatste klim had ik nog iemand te pakken maar moest heel diep gaan om te zorgen dat ik het gat zo groot mogelijk maakte voor we aan het laatste technische stuk begonnen. In de verte zag ik de andere rijden, rood shirt. Ik dacht dat het de BMC-ster was en dat ik misschien 3e lag? Nog alles gegeven naar de finish en dan ontgoocheld dat ik 4e was. Blijkbaar op slechts 30sec! Dat maakte het nog erger... Enerzijds was het een mooie prestatie in dat sterke deelnemersveld (40 dames), anderzijds had er misschien wel meer in gezeten. Al was die 3e echt wel fysiek goed, komt ook uit de cross-country (Sabine Spitz junior team) maar sinds 2011 downhill en laatste jaren enduro met top 5 plaatsen in Europese serie. Dusja, ook niet niks!
Topfavoriete Kerstin Kogler (BMC) won en Birgit Braumann (Trek, winnares 2013) werd 2e.
Algemeen wel tevreden, al viel ik voor het eerst naast het podium. Nu snel dat kuitprobleem oplossen en dan rustig werken naar de volgende wedstrijden.
Deze manche van de internationale competitie speelde zich af in Duitsland, tegen de Tsjechische grens. Reporter Jan Van Dijk (Offroadbiking) vergezelde mij.
Zaterdag alles kunnen verkennen. Er waren 7 specials + een proloog, 4 ervan situeerden zich op het bikepark rond de skipiste. Dan was er nog een "urban" special, door het dorp. Eentje lag heel ver weg, naast een skispringschans. Indrukwekkend!
Zaterdagavond dan de proloog, mét helmlamp want het was al wat donker. Gelukkig was ik goed voorzien met de Xeccon Spiker van Mtbled.com. Het was een special aan de skilift, ik reed de 7e tijd. Er waren niet zoveel dames omdat er ook een wereldbeker enduro was in Amerika. Dat nam niet weg dat het niveau zeer hoog was, met oa de jonge Raphaela Richter die prof is bij Radon Factory team, de Zwitserse Monika Buchi, een Tsjechische en een meid van het Cube Factory Team en nog wat Duitse dames. Je kan stellen dat dit een UCI wedstrijd was.
Met een 5e plaats als doel begon ik zondag aan de wedstrijd. We klommen naar de 1e special en die verliep best goed. Dan naar de "urban" special, ik dacht dat dit een kolfje naar m'n hand was omdat deze heel fysiek was, de hele tijd sprinten en kunstmatige hindernissen. Het ging goed maar achteraf bleek dat ik hier pas de 9e tijd had... Straf... De 3e special speelde zich af in een bosje aan het dorp en was zeer kort. Deze ging wat minder. Dan fietsten we terug naar de skipiste/bikepark voor de 4e special.
Hierin zaten een paar serieuze springbulten, een technisch gedeelte en eindigde in een slalom op de skipiste. Wat ik totaal niet verwachtte: ik reed de 4e tijd!
Dan volgde een lange saaie transfer naar een ander dorp waar de springschans lag. We moesten helemaal naar boven klimmen en de benen lieten zich voelen. Voor deze had iedereen wat schrik: steil en technisch. Zaterdag brak er iemand haar arm. Ik besloot rustig te beginnen om geen fouten te maken. Op één plaats waren er twee lijnen: langs kleine trapjes of op de helling ernaast. Die laatste reed vlotter en dan kon je de volgende bocht beter aansnijden. Echter was dit stuk nu uitgereden, het gras was weg en doordat ik met een hogere snelheid aankwam geraakte ik beneden in de bocht niet meer gestopt! Ik stak m'n been uit en leunde helemaal naar links om toch maar op het parcours te kunnen blijven. Dit lukte nog net maar met wat tijdverlies. Verder heelhuids beneden geraakt.
Wat er dan volgde was niet duidelijk: sommigen namen een soort "bobslee" terug naar boven, wat eigenlijk diende voor recreatie. Blijkbaar was dit toegestaan? Er stond zo'n lange rij dat een deel ervan naar boven begon te fietsen. Je moet wel voor een bepaalde tijd aan de volgende special zijn. Ik heb dat dan ook maar gedaan maar dat was niet zo'n goed idee.
De klim was best lang en na 3.5u voelde je dat wel. De terugweg was daarbij ook nog eens zo'n 15km... Toen ik aan de 6e special aankwam kwamen achter mij al de dames die eerst voor mij reden. Ze hadden de uplift gebruikt. Ik was kwaad. Temeer daar deze special fysiek was. Redelijk vlak maar constant grote wortels, bochten, putten, stenen. De special verliep wel goed.
Terug in Schoneck voor de laatste special. Er zaten 2 korte klimmetjes in en dan het bikepark induiken.
Aan de finish konden we al meteen de ranking zien; het werd en 7e plek. Eerst wat ontgoocheld omdat ik de 5e plek voor ogen had en zeker toen ik zag dat ik maar 4sec achter de 6e was en 30sec achter de 5e. Maar toch wel tevreden, ook omdat ik weer moeilijke dingen gedaan had die ik niet goed durfde.
Tijdens de terugreis kregen we nog een platte band terwijl we op de autostrade een bocht namen. Gelukkig reden we net rechts en kwamen er met de schrik vanaf. Jan monteerde de reserveband en we konden weer op weg! Weer een avontuur erbij...
Zaterdag afgezakt naar Vielsalm, in de gietende regen. 's Namiddag werd het iets beter, regelmatig een bui ipv aanhoudende regen.
We konden tot 18u trainen. Nog groffe modderbanden gelegd, die tubeless Schwalbes zijn de enigen die ik er zonder hulp op krijg, top! Vooraan voor de Dirty Dan gekozen, eerste maal dat ik ermee ging rijden. De Magic Mary die ik vooraan had verhuisde naar achter. De ideale combinatie om de modder te trotseren.
Met de camions naar boven (wat een luxe :) ) en de eerste run veel gestopt en de moeilijke punten bekeken. Het liep niet lekker maar mijn vertrouwen steeg en daar hadden de goeie banden een bijdrage aan! Die Dirty Dan is een zalige voorband. De 2e run ging al vlotter en bij de 3e en 4e run had ik er zowaar plezier in ondanks de modderpartij. Niet één keer gevallen! Er was wel één punt waar ik altijd sukkelde: een opwaartse haakse bocht die halfweg steil naar beneden ging en bezaaid lag met stenen. Wat ik ook probeerde, het lukte maar niet, maar ik was niet de enige. Ik zag dat de andere dames veel moeite hadden met het gladde parcours. Bij mij ging het goed en ik amuseerde me, ik hoopte zelfs dat het zondag ook zo'n slecht weer was!
Spijtig genoeg was het zondag beter en alles begon te drogen. We hadden nog een uurtje training waarmee ik 2 runs kon doen. De 2e keer schoof ik weg na een bocht, te ver naar buiten en van het paadje af... Mentaal een deuk maar wist dat het klein foutje was en zag het verder wel zitten. Alleen was ik denk nu meer in het nadeel op een sneller parcours, niet te vergeten dat ik met een endurobike reed (minder veerweg).
De kwalificatie was dramatischer: zeer snel en maximaal begonnen, aan de moeilijke bocht "alles of niks" maar zwaar gecrashed... Gesukkeld met het gedraaide stuur, te snel terug willen vertrekken en daarmee paar meter verder weer in de fout. Dan terug de flow proberen te zoeken maar een teleurstellende tijd van 3'.09".
In de finale had ik op zeker gespeeld aan de moeilijke bocht door uit te klikken en met de voeten te peddelen... Tijdverlies maar zo was ik gevrijwaard van een valpartij met nog meer tijdverlies. Verder goed afgewerkt buiten 2 bochten die ik te scherp aansneed. Met 2'51" een hele verbetering, al denk ik dat 2.45 wel mogelijk was, was dit goed voor een 3e plaats bij de dames! Ongeloofelijk! Ik hield een Britse 6sec achter mij. Teamgenote Roos Op de Beeck werd knap 2e.
Net als vorig jaar telde deze wedstrijd ook als BK. Ik werd afgeroepen en nam plaats op het 2e schavotje maar men zei dat ik gewonnen had?? Ik begreep er niks van! Bleek dat Roos niet meetelde omdat zij nog junior is (18 jaar)? Dus ik was kampioen bij de Elites. Oke maar waarom kreeg zij dan geen junior-podium? Onbegrijpelijk... Wat een feest moest worden voor ons team werd een domper, ook voor mij. Ik gunde Roos de titel, als volbloed downhillster en groot talent verdiende ze dit. Dit was niet eerlijk...
Gelukkig werd dit 2 weken later rechtgezet door de Bond. BK is een UCI wedstrijd en dus rijden dames vanaf 17 bij elites en heeft Roos WEL recht op de titel. Binnenkort zal zij haar trui ontvangen en ik de zilveren medaille. Eind goed, al goed.
