Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
27-10-2014
Pech maar toch winst@ tijdrit Achtkamp Brasschaat
Na 2 weekjes rust ben ik rustig terug begonnen. Nu staat de volgende weken de "Brasschaatse achtkamp" op het programma: 3 fietsproeven en 5 atletiekproeven. Ik deed deze al eens mee van 2002 tot 2004 met twee keer een 3e plaats in't klassement. Voor het eerst deed ik nu mee onder de vlag van "Chedy", een van de vele ploegen.
Afgelopen zondag vond de openingsproef plaats: een tijdrit van 1km door het park. Het lijkt iets van niks, maar het is één lange sprint alles geven en dan nog een lastige bocht erin. Ondanks dat ik een fietsster ben, heb ik deze proef niet altijd gewonnen.
Aangezien mijn rollen vast staan op de maat van een 26' mountainbikewiel, gebruikte ik mijn oude crossfiets om op te warmen. In mijn koersfiets paste die niet en mijn huidige mountainbike is een 29er met steekas, ook geen optie dus. Achteraf gezien een geluk dat ik een 2e fiets bij had...
Na mijn opwarming nam ik de koersfiets en wou hem op de juiste versnelling leggen om te starten. Er gebeurde niets...hij lag op het zwaarste verzet maar ik kon niet meer schakelen. Wat nu!?? Ik mocht mijn start uitstellen maar was in paniek. Een paar mensen kwamen helpen en één van hen stelde vast dat de kabel losgekomen was. Nu was de keuze: rijden met deze fiets en op klein blad vooraan vertrekken en dan schakelen naar de grote plateau. Maar was dat niet te zwaar? Kon ik dat volhouden? En bij die bocht dan? Of neem ik de oude crossfiets? De keuze was snel gemaakt... Wielen overzetten en dan maar kijken of het goed schakelt want die crossfiets is nog een 9 speed terwijl het koerswiel 10 speed is. Gelukkig viel dat mee, er dook echter een ander probleem op: we kregen de achterrem niet dicht! Dan maar zo...
Op het startplatform bekeken ze mij maar raar, is dat wel veilig? Zouden we dit toestaan? Ik zei dat het niet anders kon en ik zou wel voorzichtig zijn ;) Het was gokken op welk verzet ik moest starten, bij mijn koersfiets had ik dat vooraf getest maar de crossfiets heeft een ander verzet. Toch goed gestart en goed bij kunnen schakelen. Ik durfde het eerste stuk niet voluit te gaan, bang me al op te blazen. Aan de bocht was het een beetje sukkelen, met de voorrem maar die werkte ook al niet goed... Bocht door en nu volle gas naar de finish! Ik schakelde bij maar ik kon niet groter, dju! De crossfiets heeft maar een 46 voorblad tov een 52 bij koersfiets. Ik had nog veel over en sprintte volle bak over de lijn.
Geen idee wat mijn tijd was maar beetje teleurgesteld omdat ik niet kapot zat. Ik had sneller gekund en de bocht liep niet goed.
Achteraf bleek ik toch nog gewonnen te hebben met slechts 1 honderdste verschil op sprintster/Olympisch bobsleeteam Hanna Mariën! Veel pech dus en ook een beetje geluk? :) Ik was wel 5 seconden trager dan 10 jaar geleden...
Op naar de volgende proef zondag: 200m sprint en verspringen. Niet mijn ding. Ik moet proberen de schade te beperken om nog in aanmerking te komen voor top 3 eindklassement.
Afgelopen zondag stond dan écht de allerlaatste enduro op het programma, hoewel het seizoen voor mij al gedaan was na behalen van de titel op 21 september.
Enerzijds was het leuk om de trui te "showen", anderzijds had ik er niet veel zin meer in, het seizoen was al lang.
De eerste special liep niet lekker, ik reed veel te voorzichtig (en te traag!). Slecht gevoel, angst om te vallen,... Niet goed! Dit ging zo heel de voormiddag, ik geraakte maar niet in "race-modus". Ondanks dat waren het heel leuke specials maar ik kon me maar niet amuseren. Ik ging dan nog 2x onderuit ook.
Na de middag ging het precies wat beter, ik was "technisch opgewarmd". Ik weet van mezelf dat een fysieke opwarming niet zo nodig is, maar wel een technische opwarming. Al eens een afdaling kunnen doen om er in te komen dus. Net hetgeen ik daags voor het BK deed. Vooral de 5e special liep echt lekker en ik had er weer plezier in. De 6e en laatste was dan weer wat minder maar met veel plezier!
Het wachten op de uitslag duurde een eeuwigheid maar ergens wist ik wel dat ik zo echt niet kon winnen van teamgenote Alex Marchal. Die was waarschijnlijk ook uit op revanche na haar slecht BK.
Inerdaad, het werd een 2e plaats. Beetje mindere afsluiter van het seioen maar toen we weer het podium opgeroepen werden kon de pret niet op. Eindklassement dames: 1e plaats met een mooie prijs er boven op! Alex werd 2e.
Nu terug opbouwen naar maart. In de winter neem ik deel aan de Brasschaatse "achtkamp" (atletiek+fietsproeven) , die had ik 10 jaar geleden ook al paar keer gedaan met succes (3e plaats). Verder nog een paar crossen vanaf december.
Graag wil ik al mijn sponsors nog eens bedanken voor hun steun!
Volgend seizoen mik ik op de "Specialized-Sram series", pik ik eens een wereldbeker mee en zullen er weer "downhill marathons" op het programma staan. Ik zal ook enkel downhills in België rijden als training.
Zondag nam ik voor het eerst deel aan een "obstacle run" of hindernisloop op recreatiedomein "De Ster", St Niklaas. Het lijkt op militaire training, een lange stormbaan. Een mix van uithouding (lopen) en behendigheid/kracht (hindernissen nemen). Ik koos voor de 5km als eerste kennismaking en omdat ik nog maar 2 weken aan het lopen ben. Ik loop en fiets als wintertraining.
Het was gokken welke kledij ik best droeg, we zouden ook door modder moeten en moeten zwemmen! Speciale schoenen met grote noppen had ik al gekocht, die komen ook van pas bij winterduatlons. Er werd gestart in groepen van 100 lopers. Ik zat bij de 2e groep, wij startten 10 minuten later na een leuke opwarming op bonkende beats. De sfeer was zot!
Ik stond vooraan en was goed weg. Wat eerst voor het plezier was, werd nu om te winnen. Mijn competitiedrang kwam weer boven toen ik zag dat ik eerste dame was. Ik besloot tot de eerste hindernis voluit te sprinten om opstoppingen te vermijden. We moesten een zandzak van 20kg nemen en er een aparte ronde mee lopen. Amai de bovenbenen liepen vol...echt zwaar. Hup zak afgooien en op naar de volgende. Ik liep bij de eerste 5 mannen van onze groep. Er volgden nog een net over modder waar je moest onderkruipen als soldaten, dan iets soortgelijk maar met draden waar elektriciteit op stond. Hierna moesten we gladde grashellingen op en af, sommigen gleden op hun kont naar beneden. Mijn schoenen deden hun job, ik had veel grip en mijn handen niet nodig om omhoog te geraken. We begonnen al lopers van de vorige groep in te halen.
Dan liepen we naar de zwemvijver, daar lagen paalvlotten waar je over moest. Terwijl er veel aan het sukkelen waren op handen en knieën lukte het mij om rechtstaande van de ene naar de andere paal te stappen. Op het volgende stuk lagen de palen echter verticaal op het water, wat nu? Ik moest 2 dames passeren en kon toen met een zelfverzonnen "move" deze hindernis overwinnen. Op het einde moest je in het water springen en naar de kant zwemmen. Ik liep naar het volgende maar zag dat er een lange rij stond. Het was een container waar je op moest klimmen en aan de achterkant via een loopplank eraf springen, 3m lager in het water. Dit ging enkel één voor één, aanschuiven dus... Toen was het even niet meer leuk: je loopt de longen uit het lijf en als eerste dame en daar sta je dan 15 minuten uw tijd te verprutsen én kou te krijgen!
Het is niet mijn ding, zo van grote hoogtes springen. Dus wandelen over die plank en zonder te kijken, hup eraf! Pfff amai da was toch maar vies. Weer zwemmen en dan volgde een lange slopende zandloop waarbij je nog onder een net moest. Dan een surrealistisch obstakel: een ijsberg! Daarna door een ondiepe vijver waarover hekken lagen. Je moest op je buik eronder en als een krokodil bewegen, je kon maar net ademen als je je hoofd wat schuin boven water hield. Weer een container opklimmen, over touwnetten en door banden. Dan een lang loopstuk, een "radio-actieve tunnel" donker en mistig en nog eenzelfde mistige kruiptunnel. Dan nog wat hopen autobanden om over te kruipen en een container met modder waar je tot je knieën inzakte en je amper door geraakte door de zuigkracht. Daarna terug lopen was zware kost met loodzware schoenen. Een vieze groene stinkpoel waar je door moest en via een touw er weer uit.
Ik kon mijn tempo hoog houden tot de laatste hindernissen. Er waren wel 2 hoge houten muren waar ik problemen mee had. Erop geraken was al niet makkelijk, eraf nog minder. Ondertussen werd je dan nog eens stevig natgespoten en zag je amper iets. Ik was bang om eraf te springen en me te blesseren dus liet ik me er af zakken. Nog een rondje op de atletiekpiste, door een houten doolhof kruipen en daar was de finish! Ik was eerste dame van onze groep en zelfs bij de eerste 8.
Waauw dit was prachtig! Ik heb er van genoten, dit smaakt naar meer. Leuke sfeer ook. Beetje wrang gevoel toen het podium plaatsvond, die dames waren in de eerste groep gestart en hadden vrije doorgang aan de waterjump terwijl wij daar een kwartier hebben staan aanschuiven. Ook de eerste mannen van onze groep kloegen hierover. Als je prijzen geeft, zorg dan ook dat het eerlijk verloopt. We kregen wel een mooi Tshirt en speciale medaille.
Achteraf bleek dit podium dan nog foutief want ik stond maandag als 2e in de uitslag op hun site en de nrs 2 en 3 waren dus eigenlijk 3 en 4!
Volgend jaar wil ik zeker terug meedoen, dan ga ik voor de 10km! ;)
Na 2 weken rust na het succesvol BK enduro, wou ik nog meedoen aan een downhillwedstrijd. De keer dat ik in Juli mee deed in Vielsalm (en meteen BK) smaakte wel naar meer!
Zaterdag trainingsdag op de flanken van de citadel van Namen, onder een warme zon. Snel parcours met weinig natuurlijke hindernissen en opeenvolgende drops, gaps, sprongen en steile stukken. Iets wat mij totaal niet ligt, zo'n "airtime" ben ik helemaal niet gewoon. Een compleet ander parcours dan Vielsalm. Springen was er weinig bij voor mij, erover rijden ging ook alleen verlies je dan snelheid en dus tijd... Op het einde een leuk stuk, korte bochten naar beneden met op einde een zeer steil stuk met remputten. Je haalde zo'n grote snelheden dat je moest uitkijken dat je je bocht niet miste (paar keer gebeurd :). Het vervelende was wel dat ik steeds erg misselijk werd in de camion die ons terug naar de top bracht. Het werd zelfs zo erg dat ik van ergernis 2x terug naar boven ben gefietst!
's Nachts begon het te gieten en het hield pas op tegen de ochtend. Benieuwd of deze ondergrond wat regen kon hebben ben ik bij de eersten aan de trainingsrun begonnen. Het was nog net te doen, alleen dat laatste steile stuk lag echt heel slecht. Ik stond te twijfelen en toen er een aantal tegen de vlakte gingen, sloeg ik dit stuk maar even over. Met veel twijfels aan een 2e run begonnen maar het lag al een pak moeilijker. Aan een gap waren veel valpartijen en ook daar durfde ik nu niet meer af. Ik sloeg dit over en vervolgde met weinig zelfvertrouwen m'n weg. Toen ik op een recht stuk de voorband heen en weer voelde slibberen was dit de druppel. Dit ging echt niet! Ik durfde niet meer verder... Terwijl de anderen naar zeer grove banden overstapten had ik geen andere keuze. Ik had enkel mijn vaste enduro-set.
Heb dan besloten om niet te starten in de kwalificatie om 11u, met pijn in het hart. Het zou toch jammer zijn om na zo'n mooi seizoen nog in de lappenmand te eindigen door iets dat voor mij niet belangrijk is. Ik bleek ook niet de enigste, van de 6 dames verschenen er maar 3 op de kwalificatie. Het bleef echter droog en ik zag dat er steeds beter gereden kon worden. Nu begon ik natuurlijk spijt te krijgen... Teammaatje Roos, een downhillster, vond dat ik moest gaan vragen of ik alsnog mocht starten in de finale. Bleek dit nog wel te mogen!Dolgelukkig natuurlijk!
Nog steeds met een bang hartje maar ik wou deze kans grijpen en dit parcours gewoon uitrijden, het resultaat deed er niet toe. Om 14u dan van start in de finale en rustig begonnen. Alles ging goed tot ik aan een van de moeilijkste punten kwam. Ik volgde de tip "rechts springen om hoog boven de wortels te kunnen blijven" in een spekglad offcamber (schuin) stuk. Alleen dachten die ervaren downhillers er niet aan dat ik niet zover spring als zij...ik landde dus OP die wortels ipv erover en BAF daar lag ik! Gelukkig niets ergs, ik vervolgde mijn weg maar alle snelheid was weg en dan op dat gladde schuine stuk...ik gleed naar onderen tegen het lint en begon te sukkelen. Eindelijk geraakte ik terug omhoog en reed de gap. Op het einde heb ik niet meer bijgetrapt om goed aan het laatste moeilijke stuk te beginnen. De bochtjes slingerden fijn, fun! Dan het supersteile stuk dat zo slecht lag en waar ik zo'n schrik voor had. YES, ik was beneden! Even vergetende dat de finish nog 10 meter verder lag :) Ik was al aan het genieten van mijn geslaagde opdracht.
Ik kon deze dag dan toch nog afsluiten met een voldaan en blij gevoel! Terug boven had ik zelfs zin in nog een rondje! Achteraf betrapte ik mezelf er op dat ik spijt had van die fout en valpartij en dat dat beter had gekund. Zelfs dan slaat de perfectionist in mij nog toe. 4e dus van de 4... maar je hoeft dus niet eens 1e te zijn om toch een overwinning te behalen ;)
Dank aan Roos en familie en Kristof voor de hulp en steun, alsook al die andere lieve mensen die mij hielpen.
Bij deze nog maar eens het bewijs dat de Lapierre Spicy een veelzijdig fietsje is. Veel rare blikken van die downhillgasten met hun vette bike :) "Ca passe avec ce velo?" :)
Zondag 21/9, dé belangrijkste wedstrijd van mijn seizoen, het allereerste BK Enduro in de Belgische geschiedenis! Enduro is nog een jonge discipline maar volop aan het boomen. Een extra stimulans dus om deze op mijn naam te schrijven.
Ik had een goede voorbereiding met 2 opeenvolgende succesvolle enduros in Frankrijk begin september. Het weekend voor het BK moest ik een moeilijke keuze maken: BK eliminator waarbij ik ook kans had op de titel, of een endurowedstrijd. Ik koos voor het laatste met pijn in het hart, maar ben er nu wel blij om!
Omdat ik dikwijls problemen had om de 1e special al meteen volle bak te gaan en het goeie gevoel te vinden, had ik besloten om zaterdag al een paar afdalingen te doen. Bij enduro mag je niet verkennen, ook niet de dag(en) voordien dus werd het Aywaille. Dankzij 2 vrienden werd er ge-uplift met de auto, zo kon ik mijn krachten sparen. Hierna reden Rob & ik naar Neupré en sliepen in de mobilhome. Nuja slapen hevig onweer en een drasj nationale beloofden niet veel goeds.
s Morgens was het nog steeds van dat, mn roze Agu regenjas moest dienst bewijzen. Ik probeerde het positief te zien: vorig jaar in enduro Jura was het ook zeer modderig en klopte ik Alexandra. Ik startte als eerste dame en teamgenote Alexandra Marchal 15 sec achter mij. Zij was mijn belangrijkste concurrente, al mocht ik Alicia Franck en Kristien Achten ook niet onderschatten. Deze startpositie baarde me zorgen: zo had Alex een mikpunt, alsook kon ze daardoor het onbekende parcours beter inschatten. Echter kon dit ook in mijn voordeel zijn. Alex rijd dikwijls te snel waardoor ze fouten maakt en met mij voor haar ging ze misschien meer gestressd rijden. Hoe dan ook, het zou er om spannen!
De 1 ste special was kort en bochtig, ik zat meteen goed in de flow. Op het einde slijkbochten met diepe sporen maar ook dit liep goed. Toen ik aankwam en achterom keek was er nog geen Alex te zien, het duurde toch zeker 15 seconden. Dat en de goeie run gaven me al een goed gevoel. Vorig jaar en begin dit jaar haalde ze me wel eens in dus dat wou toch al wat zeggen
De 2e special liep niet lekker, veel foutjes in de gladde bochten nu en Alex kwam vrij kort. De 3 de special ging weer super en het duurde lang eer Alex er was. We waren nu helemaal doorweekt, gelukkig had ik mijn Maloja regenbroek aan zodat mijn broek nog steeds droog was.
Special 4 was de max. Ik vloog over de gladde stenen, nam elke bocht perfect en dan een lange asfaltklim volle bak om terug in het modderfestijn te plonzen. Toen maakte ik een fout en parkeerde met mijn stuur tegen een boompje waardoor de voorrem helemaal naar achter kantelde en nog moeilijk bruikbaar was. Toch finishte ik met een goed gevoel. De 5 was hetzelfde als 3 maar lag nu veel gladder, ik nam geen risico en deed een cyclocrosske over een boomstam. Goede beslissing want erachter leek het een bruine zeep-party. Op het einde ging ik onderuit in een steile bocht en bezeerde mijn rug.
Het begon allemaal te wegen, de regen, de kou, de zere benen Blij dat het de laatste special was. Ondertussen was het gissen naar wie er eerst zou liggen, ik dacht dat we allemaal kort op elkaar zaten en dat het om luttele seconden zou gaan voor de trui. Iemand zei dat ik al veel voor lag, dat kon ik niet geloven maar de andere dames beaamden dat? Als er niets gebeurde zou het binnen zijn. Misschien was het daardoor dat de focus verslapte want toen het snelle bochtige pad overging op een schuine kant met wortels liep het mis Ik schoof een beetje weg, zette mijn voet en trok mijn fiets terug op de verkanting toen PAF!. Voorband plat. Waarschijnlijk stak er iets scherps uit waar ik mijn band tegen trok met een scheur in de flank als gevolg. Zonder nadenken maar met veel gevloek vervolgde ik mijn weg op de velg. Er volgde nog een steil knikje, een stuk over de weg en aan het volgende steile stuk stond iemand te roepen en gebaren. In paniek van de fiets gesprongen om de vettige afdaling te lopen maar viel, een mooie buiksliding en gezicht in de modder. Ondertussen had Alex mij ingehaald en viel over mij. Ik krabbelde recht, de linkerkant van mijn bril zat onder modder dus ik zag maar met één oog. Toch zo op de fiets gesprongen en gereden wat ik kon. Nog over 2 houten constructies, afdroppen op de velg. Een glad grasveld en de finish. Kort na mij kwamen Kristien Achten en Alicia al! Pfff
Ik was ontgoocheld en kwaad, nu zal die trui wel verloren zijn, door zoiets stoms! Nog 3km terug op de velg, de hel, zowel voor de benen als mentaal. Tot aan de prijsuitreiking was ik niet om te genieten, zo kwaad. Tot de uitslag eindelijk werd opgehangen en ik blijkbaar toch nog 1e was! Met 50 seconden! Ik kon het niet geloven! Ongeloofelijk!
Zelfs op het podium leek ik het nog niet te beseffen. Pas toen die Brabanconne klonk begon het te dagen. Kippenvel.
Zo blij met deze 2 de titel in één seizoen. Ik heb er dan ook hard voor gewerkt en veel voor gedaan. Ik heb nu titels in 3 disciplines, nu zou ik er nog wel graag de eliminator bij willen. Het is leuk om steeds weer nieuwe doelen te stellen.
Dank aan alle supporters, Robke en Team Fietsshop Uitgeest die mij alles hebben gegeven om dit waar te maken.
Nog even nagenieten, het seizoen loopt op zijn einde. Ik rij nog een downhill en een enduro en dan volgt verdiende rust.
