Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
11-08-2015
BK downhill 27 juli
Zaterdag afgezakt naar Vielsalm, in de gietende regen. 's Namiddag werd het iets beter, regelmatig een bui ipv aanhoudende regen.
We konden tot 18u trainen. Nog groffe modderbanden gelegd, die tubeless Schwalbes zijn de enigen die ik er zonder hulp op krijg, top! Vooraan voor de Dirty Dan gekozen, eerste maal dat ik ermee ging rijden. De Magic Mary die ik vooraan had verhuisde naar achter. De ideale combinatie om de modder te trotseren.
Met de camions naar boven (wat een luxe :) ) en de eerste run veel gestopt en de moeilijke punten bekeken. Het liep niet lekker maar mijn vertrouwen steeg en daar hadden de goeie banden een bijdrage aan! Die Dirty Dan is een zalige voorband. De 2e run ging al vlotter en bij de 3e en 4e run had ik er zowaar plezier in ondanks de modderpartij. Niet één keer gevallen! Er was wel één punt waar ik altijd sukkelde: een opwaartse haakse bocht die halfweg steil naar beneden ging en bezaaid lag met stenen. Wat ik ook probeerde, het lukte maar niet, maar ik was niet de enige. Ik zag dat de andere dames veel moeite hadden met het gladde parcours. Bij mij ging het goed en ik amuseerde me, ik hoopte zelfs dat het zondag ook zo'n slecht weer was!
Spijtig genoeg was het zondag beter en alles begon te drogen. We hadden nog een uurtje training waarmee ik 2 runs kon doen. De 2e keer schoof ik weg na een bocht, te ver naar buiten en van het paadje af... Mentaal een deuk maar wist dat het klein foutje was en zag het verder wel zitten. Alleen was ik denk nu meer in het nadeel op een sneller parcours, niet te vergeten dat ik met een endurobike reed (minder veerweg).
De kwalificatie was dramatischer: zeer snel en maximaal begonnen, aan de moeilijke bocht "alles of niks" maar zwaar gecrashed... Gesukkeld met het gedraaide stuur, te snel terug willen vertrekken en daarmee paar meter verder weer in de fout. Dan terug de flow proberen te zoeken maar een teleurstellende tijd van 3'.09".
In de finale had ik op zeker gespeeld aan de moeilijke bocht door uit te klikken en met de voeten te peddelen... Tijdverlies maar zo was ik gevrijwaard van een valpartij met nog meer tijdverlies. Verder goed afgewerkt buiten 2 bochten die ik te scherp aansneed. Met 2'51" een hele verbetering, al denk ik dat 2.45 wel mogelijk was, was dit goed voor een 3e plaats bij de dames! Ongeloofelijk! Ik hield een Britse 6sec achter mij. Teamgenote Roos Op de Beeck werd knap 2e.
Net als vorig jaar telde deze wedstrijd ook als BK. Ik werd afgeroepen en nam plaats op het 2e schavotje maar men zei dat ik gewonnen had?? Ik begreep er niks van! Bleek dat Roos niet meetelde omdat zij nog junior is (18 jaar)? Dus ik was kampioen bij de Elites. Oke maar waarom kreeg zij dan geen junior-podium? Onbegrijpelijk... Wat een feest moest worden voor ons team werd een domper, ook voor mij. Ik gunde Roos de titel, als volbloed downhillster en groot talent verdiende ze dit. Dit was niet eerlijk...
Gelukkig werd dit 2 weken later rechtgezet door de Bond. BK is een UCI wedstrijd en dus rijden dames vanaf 17 bij elites en heeft Roos WEL recht op de titel. Binnenkort zal zij haar trui ontvangen en ik de zilveren medaille. Eind goed, al goed.
Afgelopen weekend stond de 2e manche van de Enduro1 serie op het programma. Deze keer in Wildschonau, Oostenrijk, een mooi skigebied.
Zaterdag konden we special 5 trainen en dat was nodig! Zeer technisch en smal wandelpaadje met veel scherpe bochten, rotsen en wortels. Deze was bereikbaar met de lift dus was best wel luxe! :). Om 16u startte dan de proloog, onverkend maar wel zichtbaar op de skipiste gelegen. Volle bak een paar honderd meters omhoog sprintten en dan afdalen op het gras met bochten en kunstmatige obstakels. Op een van die obstakels gebeurden veel valpartijen, een paar moesten zelfs naar het ziekenhuis. Ik besloot er net voor te remmen zodat ik er rustiger over kon. Op het einde moesten we van trappen maar ik had dat niet gezien, kwam volle bak aangesjeesd en vloog er in één keer over, wow! Ik won blijkbaar met 1 seconde!
Zondag beloofde weer een tropisch warme dag te worden (34°-36°), niet te vergeten alles wat we dragen van bescherming + rugzak, was dit niet zo aangenaam...
De eerste special was een tegenvaller: 3 minuten volle bak over een vlak grindpad met bochten. Niet echt enduro maar zeer fysiek, tja, ook dat heb je nodig voor enduro. Ik had schrik om hier op achterstand gezet te worden want een paar van mijn concurrenten doen ook XC wedstrijden (cross-country). Op een van de langste klimmen die in de hete zon lagen, hadden ze aan de bevoorrading een tuinslang waarmee we verfrist werden. De andere specials waren plezant, snel en technisch. De 4e was echt de max, ik zat constant op de limiet. Dan de bekende 5 die wel beter had gekund, nu waren er hier en daar nieuwe sporen/lijnen waarmee je bochten kon afsnijden maar ik zag ze telkens te laat. De 6e en laatste moesten we weer de proloog doen, net nu was de batterij van m'n E.I-shock leeg, eigen fout want ik had 'm al een maand niet meer opgeladen. Het systeem blokkeert automatisch je vering, echt handig bij sprinten en optrekken. Had dan maar de vering zo hard mogelijk bijgepompt, maar ook weer niet te hard want er zat een serieuze drop/sprong in. Ik sprintte wat ik kon maar had het gevoel dat ik niet vooruit ging. Na 4u wedstrijd ook niet meer zo vanzelfsprekend...
Alle obstakels goed genomen en een mooie finish. Dan spannend afwachten en op het grote scherm de tijden met uitslag in't oog houden. De speaker was mij echter voor, ik had gewonnen!
Toch weer onverwacht omdat ik dacht dat ik bij de 1e en de laatste special veel tijd verloren zou hebben. Bleek helemaal niet! Zelfs in die sprintspecial had ik de snelste tijd :). De laatste (proloog) was ik zelfs 5 seconden sneller dan zaterdag toen we die nog fris konden rijden!
Supertevreden dus.
Maandag en dinsdag doorgereden naar 2 bikeparks in de buurt (Leogang en Saalbach) om nog te trainen op techniek én om lekker te genieten van de vakantie natuurlijk.
Afgelopen weekend ging het naar Duitsland voor de eerste wedstrijd van de "Enduro1" (enduro-one) serie. Oorspronkelijk ging ik voor de Cannondale-serie in de Vogezen, maar deze wedstrijden waren al na 1 minuut volzet! Van de Cannondale tour wist ik wat te verwachten van niveau en parcours, maar van de Duitse serie wist ik niks.
De eerste manche was in Bad-Endbach, 4u rijden. Zaterdag mochten we de 1e en de 5e special verkennen. De rest was geheim. Die 1e special was heel kort en je kon telkens omhoog met een sleepliftje waar je voor moest betalen. Ik hield het op 2 runs en reed naar special 5 die vanaf 16u ook de proloog werd. Deze was lang en "bikeparkstyle": snel, kombochten en drops.
Voor de proloog werd er halfweg gestart. Het ging meteen goed, geen fouten. Ergens moest er ook stevig getrapt worden over een stuk dat moeilijk bolde door veel wortels, op het einde ook nog een eindsprint en 10 meter bergop lag de finish.
Benieuwd naar de tegenstand en toch wat verrast toen ik als winnares werd afgeroepen! Blijkbaar scheelde het slechts 5 seconden.
Heel blij maar toch ook zenuwachtig voor de wedstrijddag, het zou een spannende strijd worden waarbij elke seconde telde. Elke fout, elke extra pedaalslag kon het verschil maken.
Zondag D-day, het miezerde af en toe en het was amper 13°. Zenuwachtig bij de 1e special, ik mocht geen enkele fout maken, hier en daar kon je een snellere lijn rijden als je van het pad afging. Die mocht ik niet missen. Veel bochten en wortels, het lag zo droog dat de grond heel los lag maar ik had veel grip met de Schwalbes. Er waren ook 2 offcambers (schuine verkanting) op gras waarop je scherp moest draaien, niet simpel. 3-2-1 en goed weg! Het steilste stuk goed genomen en ook de offcambers doorgekomen. Zag ik daar al mijn voorligger... Ik riep dat ik eraan kwam maar hij reageerde niet. Ik bleef roepen tot ik in zijn wiel zat maar hij ging niet opzij. Hij ging wel snel maar ik kon sneller... Beetje gefrustreerd aangekomen en maar hopen dat dit niet mijn overwinning zou kosten. De volgende specials zou ik wel slimmer wezen. Goed kijken achter wie je ging starten (vrije keuze) en proberen wat extra tijd te winnen door wat langer te surplacen als je moest starten ;).
De 2e special was een teleurstelling: amper een hellingsgraad en ik werd zot van de bochten! De hele special sprinten, optrekken, scherpe bocht, optrekken, sprinten. Tussen boompjes laveren... Er zat geen snelheid in, het was moeilijk om "flow" te krijgen. Met een matig gevoel deze beëindigd. Ondertussen een Tsjech ontmoet die ook alleen was en met hem verder de wedstrijd afgelegd, zo had ik meteen een goeie voorligger die mij niet zou hinderen! ;)
Special 3 was gelukkig van een ander allooi. Vrij technisch met vooral véél wortels. Het liep weer lekker. De 4e begon met een "rockgarden" (aangelegd stenentapijt) en ging over op een stukje "northshore" (smalle verhoging op houten planken). Deze was ook weer plezant. De laatste special was ons bekend, knallen dus!
Na slechts 3u waren we al rond, de verbindingsstukken waren niet zwaar en de specials lagen niet ver uit elkaar. De top-organisatie liet er geen gras over groeien: meteen was de uitslag bekend en werd het podium gedaan. YES! Ik had toch gewonnen! Ook weer een klein verschil: 25 seconden op 5 specials + proloog is niet veel. De 3e dame strandde ook op slechts 1 minuut.
Deze Belg stond te genieten op het podium en we kregen mooie prijzen. Na 2 weekends winst volgt nu een trainingsweekend. Het weekend van 4-5 juli trek ik naar Oostenrijk voor de 2e manche, hopelijk kan ik deze trend verderzetten!
Na meer dan een maand zonder wedstrijd keek ik uit naar dit weekend. De enduro de la Semoy, een manche van de Franse EREC Dark Dog Cup, staat bekend als een van de meest technische en moeilijkste enduro's in de buurt. Deze wedstrijd gaat over 2 dagen en 10 specials. Vorig jaar werd ik 3e.
Zaterdagmiddag was het al vrij warm toen we van start gingen via een lange steile klim naar de 1e special. Beetje zenuwachtig maar eens ik gestart was liep het als een trein! Netjes, clean en sneller dan anders. Alles leek zo simpel, wat een gevoel.
Met een dosis moraal ging het naar special 2. Een beetje té overmoedig, te hevig gestart en bijna uit de eerste bocht gevlogen. Daardoor uit mijn "flow" en beginnen sukkelen op de stenige secties. Pas op het einde ging het beter.
Terug met een goed gevoel naar de 3e special maar ik begon last te krijgen van de warmte. Deze was fysiek zwaar met een aantal stukken bergop, niet makkelijk om aan hoge hartslag en met verzuurde benen een technische afdaling in te duiken die je niet kent. Foutloos rijden is niet simpel bij enduro.
Ik begon steeds meer hoofdpijn te krijgen. De volgende special had veel steile haarspeldbochten en wortels. Nog een laatste klim met steil wandelstuk voor special 5. Dan ook nog 2 steile klimmetjes in de special zelf om helemaal choco te zijn. Op het einde een bord "Danger, jump", veel volk en een gapend gat. Ik blokkeerde en gooide alles dicht, de kleinere eindjump ging wel. Kwaad op mezelf! Dit is een van mijn zwakke punten. Ik werk eraan maar het probleem zit in het koppeke. Op plaatsen waar je één drop of sprong meermaals kan oefenen lukt het wel, maar duikt dit onverwacht op dan blokkeer ik soms. Een spijtige afsluiter maar ik wist dat we die morgen (zondag) weer zouden doen: 2e kans dus.
De tussenstand; ik stond 1e met 2 minuten voorsprong.
Het was al laat. Een korte nacht op een slecht bed, om 6.30u op voor dag 2. Suf en vermoeid naar de 1e special, gelukkig een lichtlopende klim. De chrono telde af 5-4-3... tijd om wakker te worden! Goed gestart en het eerste stuk goed doorgekomen tot je een scherpe bocht moest maken en je meteen opgewacht werd door een zeer steile afdaling waarvoor je eerst tussen een boom en een grote rots moest mikken. BAM! Met m'n stuur tegen die boom en het was verkeken, ik moest van de fiets en een stukje lopen. Verder foutloos gereden. De volgende stond bekend als de moeilijkste, de naam "Mad Max" loog er dan ook niet om. Super steil, wortels en krappe haarspeldbochten op het menu. Ik raakte mijn achterband met mijn poep, zo diep en ver naar achter moest je hangen! Bijna elke bocht voetje zetten om niet in de netten te belanden en dan doordriften, top! De Magic Mary vooraan en Hans Dampf achteraan waren de perfecte combinatie voor dit werk, ik ben niet één keer weggeschoven.
De volgende specials waren allemaal heel steil en bochtig. De voorlaatste eindigde met een smalle plank over een opblaasbaar zwembad, hoe komen ze erbij! De verleiding was groot om er in te springen want ook nu was het verschrikkelijk warm.
Dan de laatste, een verkorte versie van die van gisteren, tijd om iets recht te zetten. Ik sprong van de drop, YES! Wat een gevoel!
Ik behield mijn voorsprong en won. De Nederlandse downhillster en enduriste Kiona Harbers werd 2e en Inne Gantois (marathonspecialiste) knap 3e in haar eerste wedstrijd, wat een talent!
Eigenlijk was het "vaderkesdag" en had ik niks te vieren, ik droeg deze overwinning dan ook op aan mijn vader. Ik heb nu eindelijk het goeie gevoel te pakken en hoop dit nu verder door te trekken naar de volgende buitenlandse wedstrijden.
Beste vrienden en supporters,
door het (toch nog) plotse overlijden van mijn vader en de begrafenis zijn er 2 mooie wedstrijden weggevallen.
Daardoor is het nu even een stille periode die ik probeer op te vullen met specifieke endurotraining. Zo ging ik vorig weekend naar het Noord-Franse "Les Hautes Rivieres" voor een endurando (enduro-toertocht) die ik reed als training. Binnen twee weken vindt hier een wedstrijd plaats dus dit was een goede voorbereiding. Op het programma: 45km en 1500 hoogtemeters, dat kan tellen!
Het was een zware dag: supersteile lange klimmen gevolgd door technische specials, goed voor 5.5u biken. Een geslaagde training.
Deze zondag ging het dan naar Charleville-Mezieres (N-Frankrijk), ook voor zo'n "endurando". Ik was zaterdagavond al vertrokken omdat het 3u rijden was en al vroeg begon. Daar in de auto geslapen, was geen succes mede door het vergeten van mijn slaapzak... Beetje koud...
's Morgens klaar voor 35km en 1000 hoogtemeters. De klimmen reed ik tegen stevig tempo naar boven. Doordat bijna alle specials op dezelfde berg vertrokken hebben we er nog een paar extra gedaan. Het was zo leuk dat ik er niet genoeg van kreeg! Er waren 5 specials waarvan de eerste de moeilijkste en langste was, helemaal over een rotskam, sjiek en heftig. De volgende waren makkelijker en hadden vooral scherpe steile bochten en een paar sprongen. Dat kwam goed uit want sprongen beheers ik nog niet goed. Een supersteil stukje durfde ik niet af, dat was echt maf!
Nadat we alle specials gedaan hadden zijn we toch weer helemaal naar boven gefietst om nr 4 en 5 nog een keer te doen.
Zodoende kwamen we als laatsten binnen. Iedereen zat al lang aan "den apres" en bekeek ons raar. Of we verloren waren gereden? Hahaha! Nee, we hebben gewoon 7 specials gedaan ipv 5 ;) Trainen heet dat ;)
Volgend weekend moet nog opgevuld worden en het weekend daarna staan er eindelijk weer wedstrijden op het programma.
Deze vrijdag (5 juni) is het trouwens "kampioenenhuldiging" van gemeente Essen. Daar zal ik nog gehuldigd worden voor mijn 2 titels van vorig jaar. Iedereen welkom in zaal Rex, om 19.30u! Het zou leuk zijn als jullie erbij zijn!
http://www.essen.be/activiteitendetail/790/kampioenenhuldiging
k vond het BK veel te vroeg vallen (seizoen is 1 maand bezig) en door mijn slechte voorbereiding (blessures, ziekte,...) niet ideaal. Door de knieblessure heb ik maar 3 intervaltrainingen kunnen afwerken. Aangezien ik hier in de buurt geen enduro kan trainen heb ik ook wedstrijdritme nodig om goed te zijn.
Na het slechte nieuws van mijn vader 2 weken terug, dat de kanker terug was, kwam daar nog bij dat hij die zondag een beroerte had.
Maandagmiddag op school telefoontje van het ziekenhuis met een slechte uitslag waar ik niet goed van was, ben toen blijven werken maar dat had ik beter niet gedaan. Ik probeerde mij de hele week sterk te houden en kropte alles op.
Vrijdag moest ik werken (scholencross) maar ik had graag de "Roc enduro" gereden, dit had een mooie voorbereiding geweest.
Ik moest het zonder Robke stellen, zijn vrouw ligt nog steeds in het ziekenhuis. Zaterdag naar Houffalize (Roc d'Ardenne) zodat ik al wat technische afdalingen kon doen, ik probeerde het goeie gevoel te vinden. Even binnen bij de stand van Lapierre, de achtervering blokkeerde niet meer en ze konden dit niet direct repareren. Niet goed voor de moral want het zijn net de fysieke (sprint)stukken waar ik verschil moet maken. Het was een beetje alle miserie bij elkaar.
Toch met goede hoop aan de start zondag in Maboge. Ik moest als eerste vertrekken en teamgenote én grootste concurrente Alexandra startte 15sec na mij. Het was een korte maar steile special die nog best glad lag. Alles liep goed tot ik halfweg wegschoof op een wortel en bijna een boompje ramde. Dit snel kunnen herstellen en de bochten daarna goed gereden. Er volgde een bult en wat erachter lag was niet zichtbaar. Net op de top zag ik een voor mij gestarte knaap beneden stilstaan, ik moest alles dichtgooien om niet op hem te botsen. Moest van de fiets en zag de finish liggen dus liep ik maar verder maar toen kwam Alex mij voorbij. Dat begon al goed.... al 15sec aan m'n broek en hoe! De wedstrijdjury zag dit en besliste dan dat we meer tussentijd kregen, maar ja ik stond nu al wel achter!
Ik dacht dit nog goed te maken in de langere specials waarvan ik dacht dat ze wel fysiek zouden zijn. Ik voelde me echter heel moe en had geen kracht. De 2e special mochten we vrij starten ipv op nummer. Ik kwam bijna als laatste dame boven, Alex was al gestart. Deze ging best goed en was leuk met een paar steile driftbochten.
De 3e special voelde ik me een slappe vod. Ik had ook een foute inschatting gemaakt door mijn vork een stand harder te zetten maar het was best hobbelig over wortels dus ik stuiterde alle kanten op. Mijn bovenbenen voelden slecht. Het leek of heel het bos voor Alex was, iedereen was voor haar aan het roepen, dat was demoraliserend en ik voelde me al zo slecht. Ze finishte in mijn wiel.
Het begon weer te regenen en nr 3 deden we nog 2x! Ze hadden telkens een ander einde. Een keer moest je lang doorrijden, het pad werd breed en vlak. Een lange eindsprint inzetten maar Alex kwam langszij, schouder aan schouder sprintten we. Er volgde een flauwe bocht en ik durfde niet doorzetten waardoor zij op kop lag en zo gingen we over de meet.
Het werd steeds gladder. Alex wou voor mij starten, ze had dat recht vond ik, maar dat betekende ook dat er iemand anders haar kort volgde in de tussentijd. Het podium halen zou al een mirakel zijn.
Toen ik 2 fouten maakte op het einde van de 5e special passeerde de Duitse Lysko mij en was het helemaal om zeep...
De laatste special begon met een lang stuk waar hard trappen de boodschap was, dan doken we een smal paadje in, god wat was dat glad! Ik voelde me onzeker maar vond het wel plezant. De Duitse zat vlak achter mij aan de finish.
Mijn emmertje dat al vol was na de miserie van afgelopen weken begon nu over te lopen. De wedstrijd was gedaan, de stress viel er af en daarmee kwamen ook alle opgekropte emoties naar boven. Gelukkig werd ik goed opgevangen door Jan (Offroadbiking) die mij vergezelde en Inge, waarvoor dank!
Ik werd 3e op slechts 4sec van Kristien Achten. Alexandra won met bijna 2 minuten voorsprong op mij terwijl deze op de eerste wedstrijd eind maart slechts 37 seconden bedroeg. Wat een verschil op zo'n korte tijd. Ze verdiende dit alleszins, vorig seizoen had ze veel pech en zo blijft de trui toch bij Team Fietsshop Uitgeest! Verder werd teamgenote en downhillster Roos (17 jaar wat een DH-talent!) 4e op dit BK. Knappe prestatie voor het eerste jaar dat ik ze train en begeleid!
Uitslag algemene wedstrijd: Alexandra 1e, de Duitse Bettina Lysko (Last racing) was 2e, Kristien Achten (Swooth) 3e en ik viel net naast het podium.
THX teamie Jelmer voor de Schwalbe Magic Mary, wat een superband!
Afgelopen zondag reed ik in de vroege uurtjes vanuit mijn logement te Houffalize naar de "Champagne-streek" in Frankrijk.
De wedstrijd zou om 9u starten maar toen ik rond 8.40u arriveerde zag ik iedereen al vertrekken. Paniek! Begreep er niets van, snel-snel nummer halen. Was gelukkig niet de laatste maar er waren geen chips meer (nee, niet om op te eten maar een plastic dingetje waarmee je tijd geregistreerd wordt). Die waren al bij de 1e special (als reserve).
Reed snel naar boven en daar stond een mega-lange rij, de hele tijd stond ik me druk te maken of ik nu wel een chip ging krijgen.
Bijna als laatste aan de beurt, chip gekregen. Met een bang hartje aan de start want we stonden al op de singletrail en die was echt smal en redelijk glad. De ondergrond was klei en het had nog geregend, ik vreesde dat ik hier te kort ging komen met mijn bandjes.
Het eerste stuk was goed te doen, dan een weg over en een tweede bosje induiken. Dat was andere koek! Steile bochten die meteen gevolgd werden door een zeer smal "off-camber" stuk (schuinliggend pad tegen een helling). Ik dook naar beneden maar kreeg die scherpe bocht niet gepakt, kwam nog net op tijd tot stilstand voor de afgrond. Moest van de fiets en liep dan het stuk off-camber ook maar, nuja lopen...schuiven. Niet te doen. De volgende bocht weer supersteil en scherp én over een wortel. Terug opstappen zat er niet in dus ook dit stuk liep ik dan maar. Bang om weer door mijn knie te zakken. Eindelijk kon ik terug fietsen maar met een slecht gevoel. Amai wat een korte special.
Op naar de volgende en het goede gevoel zoeken.
Nog onzeker aan de start. Alles ging goed tot ik mijn voorligger inhaalde en die plots ergens stopte. Hij ging meteen opzij maar ik stopte ook omdat hij me deed twijfelen, ik zag een diep gat over wortels tussen 2 bomen. Amai zot! Dat zag ik niet zitten dus weer te voet. De rest was weer heel steil met van die moeilijke haarspeldbochten maar dat ging goed. Ook nu weer een korte special. We reden weer terug dezelfde heuvel op en ik begon zo'n vermoeden te krijgen dat alles zich hier ging afspelen en dat alles zeer kort zou zijn. Kwam ik daarvoor naar Frankrijk? De specials waren nog korter dan bij ons!
De streek kon me niet bekoren: kale heuvels vol druivenranken met enkel op de toppen een een klein bosje. Geen zicht.
De ondergrond begon te drogen, gelukkig! De volgende specials waren "remakes" van de vorige, dikwijls dezelfde stukken. Verder ook wat aangelegde dingen: sprongen en drops die boven m'n petje gingen. Dat blijft een zwak punt. Ik zorgde nu dat ik voor die man vertrok want ook de vorige specials stopte hij aan een moeilijk punt waardoor hij mij deed twijfelen of in moeilijkheden bracht. Nu begon het eindelijk wat beter te gaan en kreeg ik er meer plezier in.
De 8e en laatste special was blijkbaar voor mij de leukste. Minder steil en vooral veel langer en met een lang sprintstuk in. Love it! :) Gelukkig kon ik nog met een zalig goed gevoel afsluiten, alleen jammer dat we bijna alles 2x reden behalve deze!
Ik dacht zeker niet gewonnen te hebben door die keren dat ik te voet ging, de 3e en 2e plek werden afgeroepen. En dan plots mijn naam! No way :) Allee straf maar ik was blij natuurlijk! Als klap op de vuurpijl won ik bij de tombola ook nog een sjiek frame, ik kon het haast niet geloven! Wauw wat een dag, zo slecht begonnen en wat een afsluiter, mooi toch? Ik had zoveel prijzen gekregen dat ik alles amper in de auto kreeg. Nog 4.5u naar huis bollen en nagenieten.
Daar sloeg mijn stemming om; slecht nieuws, vader in het ziekenhuis. Pfff amai wat een emotionele "rollercoaster" was dat vandaag.... Ik hoop mij te kunnen concentreren op het BK enduro zondag maar het is vrij ernstig met vader en hij gaat natuurlijk voor.
Pas mijn 2e wedstrijd, na de Easyphone Cup eind april in Belgie waar ik 2e werd. De verwachtingen waren nog niet hoog omdat ik weet dat ik wedstrijdritme nodig heb wat betreft techniek. Het is hier nu eenmaal niet makkelijk om lange technische afdalingen te trainen. Verder zat ik nog wat met de knieblessure (val) met vermoeden van kruisband/meniscus scheur. Ik kon klimmen en sprinten maar de knie buitenwaarts draaien in bochten was nog moeilijk en plotse bewegingen of een val zouden een catastrofe zijn. Dat laatste resulteerde in een gespannen en (te) voorzichtige rijstijl met weinig vertrouwen. Dat zorgde voor een slecht gevoel bij de verkenning op zaterdag, samen met Jan Van Dijk (Offroadbiking.eu) die mij vergezelde als begeleider én reportagemaker. Waarom dan toch deze grote wedstrijd? Omdat ik me wel moet voorbereiden op het BK op 3 mei. Rusten kon daarna nog.
Zaterdagavond was er nog een proloog. Dikwijls is dat een fysieke special, zo werd ik eens 3e bij een wedstrijd in deze serie in Kronplatz (Italie). Deze was echter een afdaling van een skipiste met reuzeslalom. Net als skiërs moesten we met hoge snelheid tussen paaltjes laveren. Ik was bang om weg te schuiven in de bochten en durfde de fiets niet plat te leggen, de knie goed uitsteken was er ook niet bij. Verder had ik de proloog slechts 1x geoefend terwijl anderen dit meermaals deden. Dat kwam omdat we tijdens de verkenning stage 4 gemist hadden en deze alsnog zijn gaan zoeken. Ik werd pas 17e, ontgoocheld. Niet leuk om zo uit te kijken naar de wedstrijd op zondag.... Ik zag het niet echt zitten.
Zondag weer mooi weer en eens we vertrokken waren begon ik er steeds meer zin en plezier in te krijgen. De 1e special liep redelijk, ik behaalde de 13e tijd (dit weet je wel pas na de wedstrijd). Een lichtlopende klim bracht ons naar de 2e special, hier zat een kort vlak sprintstuk in wat resulteerde in een mooie 9e tijd! Nu begon het nog maar pas want want 3 & 4 waren de moeilijkste met veel stenen en supersteile stukken en steile bochten. Dat was dan ook te zien aan de tijden, een 16e en 15e tijd. Al had ik er wel telkens een goed gevoel bij, het blijft mijn zwakke punt al was ik hier extra voorzichtig.
Er volgde een zware steile klim naar de 5e special, de beentjes begonnen zich te voelen. Een lastig begin over stenen waar je moeilijk snelheid kon maken. Een 10e tijd en slechts 2sec op de 8e! De 6e special was heel bochtig en een steil einde, een van de leukste. Het werd een 11e tijd met weer 2sec op de 8e! Op naar de laatste special, we waren meer dan 3.5u onderweg. Deze begon met grote kombochten waar je enorm hard ging, de max! Dan een technisch stuk waar ik bij verkenning de verkeerde lijn had maar nu mooi juist zat bij een steile drop en bocht tussen bomen. Dan volgde de slalom op de skipiste en de finish. Bij deze had ik een 15e tijd maar alles lag dicht op elkaar, ik zat op 1sec van de 12e plek. Ik begon met een slecht gevoel maar eindigde met een plezant goed gevoel, top!
Eindresultaat was een 14e plaats, niet echt goed maar heb me toch herpakt na de proloog. Misschien moet ik niet te streng zijn, het was een sterk deelnemersveld met supertalentje Raphaela Richter (Radon Factory Team), een paar goeie downhillsters en zelfs de Amerikaanse Olympische Cross-country ster Mary MacConnelough die zich ook op enduro gaat storten.
Zondag was het mijn tweede wedstrijd, maar eerste enduro (Easyphone Cup). Zenuwachtig! Met 12 aan de start waaronder veel Duitse en een paar Nederlandse dames was het afwachten hoe sterk de concurrentie was. Ik ambieerde een podium maar de sterkste concurrentie zou van mijn eigen teamgenoot Alexandra Marchal komen... Vorig jaar won ze hier ook.
Het was koud en druilerig en alle dames moesten als laatste starten, dat betekende dus lange wachttijden aan de specials gezien de meer dan 200 deelnemers. Niet leuk!
Eindelijk was het onze beurt en omdat ik vorig jaar de serie won mocht ik als eerste van start. Alexandra startte 15sec achter mij, dat vond ik lastig. De eerste special is voor mij altijd moeilijk, ik moet er steeds wat inkomen en durf niet voluit te gaan. Ik vond dat nu meevallen, dacht dat ik goed gestart was maar Alex zat in mijn wiel net voor de finish. Nogthans zat er ook een pittige klim in, wat normaal in mijn voordeel is, dat was mentaal een tegenvaller. Alex heeft al veel getraind en dat was er aan te zien. Al was ik weggeschoven op een wortel waardoor ik de helft van dat klimmetje moest lopen en op het einde werd ik gehinderd door mijn voorligger.
Special twee liep wat beter maar ik had een binnenbocht te laat gezien. Dan moesten we beide specials een 2e keer rijden. Weer schoof ik weg op het steile klimmetje, ik slaagde er maar niet in om over die gladde wortel te geraken... Het stuk erna ging super en Alex was achter. Ook zij stond deze keer te voet op het klimmetje.
De 4e special deze keer goed opgelet en de binnenbocht genomen. De bochten lagen spekglad, het was uitkijken maar de Schwalbe banden gaven goed grip.
Na de middag lag de moeilijkste special te wachten. Ook deze keer twee specials die we 2x reden. Weer goed gestart, de beentjes sprintten super ondanks dat ik nog geen intervals gedaan had. Volle bak door een bochtige geul en opeens een lint! Oeps, 't was hier rechtsaf een gladde talud op. Toen ik aan het moeilijkste stuk kwam viel er net een man voor mij. Ik moest in de remmen, kon nog net ontwijken op een smalle wortel-stenen richel en dit steile gladde stuk goed nemen. Dan moesten we over een grote rots, ook lekker glad. Dit lukte bangelijk goed, terwijl anderen stonden te sukkelen. Nog twee gladde bochten en dan volle sprint naar de finish! Wauw wat een zalig gevoel en felicitaties van Alex, tof!
Ik was in de wolken, zeker omdat dit stuk ook de vorige jaren er in zat en het mij nog nooit zo vlotjes lukte!
De 5e special was vrij kort met veel scherpe bochten. Dan die moeilijke weer, ik hoopte dat het net zo vlot liep. Spijtig genoeg lag het nu een pak gladder door de vele passages, ik gleed weg in het bovenste stuk waardoor ik controle verloor en recht op een boom af ging! Ik kon nog net zorgen dat ik er mooi met mijn wiel tegen parkeerde ipv te vallen :). Snel weer in de pedalen voor die rots, dat liep nog net goed. Beetje jammer van die fout.
De 8e en laatste special was echter heel plezant, driften en schuiven door scherpe bochten en dus een leuke afsluiter.
Lang wachten op de uitslag maar ik wist dat ik niet kon winnen, Alex zat telkens kort op mij. Het werd een 2e plek net als vorig jaar, op 37 sec op 8 specials. Dat is niet slecht maar tevreden was ik ook niet. De 3e plaats ging naar de Duitse Lysenko. Teamgenote en downhillster Roos Op De Beeck werd 8e. Bij de mannen stonden we ook nog op het podium: zowel Daniël Prijkel (5e algemeen) als nieuwkomer Jelmer Pietersma (3e Master) mochten de handjes in de lucht steken. Wat een mooi begin voor het Team!
Zondag keek ik uit naar mijn eerste wedstrijd van't seizoen, een Cross-Country in Ottignies en dat onder een stralend warm zonneke maar zonder Rob die niet kon. Daar waar ik in 2007 voor 't eerst BK werd op een technisch rondje.
Ter plaatse zag ik dat het een totaal ander parcours was, aan de andere kant van het "Bois des reves"-park. Ontgoocheld na een verkenningsrondje, helemaal niet technisch en veel steile klimmen.
Tijdens de opwarming op het parcours bleek het er wat moeilijker bij te liggen hier en daar, nu werd het pas leuk!
Verbaasd dat ik mocht starten op de tweede rij, mooi meegenomen op de smalle startklim. Ik was goed mee weg maar voelde al meteen de benen vollopen ondanks een degelijke opwarming. Toen we na een stuk in't bos op het vlakke pad reden kon ik zien welk groepje er voor me uitreed. Ik kon het haast niet geloven! Ik zag Inne, de Nederlandse Britt VD Boogerd, Pauline...rensters waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit nog kon volgen. Ik zat 7e.
Net voor de steile zig-zag klim raasde Hilde Verschaeve voorbij, die kende ik nog van toen ik pas begon. Een grote dame met evengroot palmares waar ik veel respect voor heb, teveel misschien... Op de klim maakte ze fouten en bijna in elke scherpe bocht stonden we te voet maar ze liet me niet voorbij. Ik zag de rest wegrijden maar durfde niet te roepen of kwaad te worden.
In een afdaling kon ik haar passeren door een gewaagde binnenbocht te nemen, cool! :) Op een lange steile klim verderop kwamen zowel Hilde als pluimgewicht Marlies Beckers voorbij. Deze en de volgende ronde speelden Hilde en ik haasje over. Zij op de klimmen, ik in de afdaling. Ik voelde echter de benen steeds meer protesteren, tot tegen de krampen aan. Dit na amper 40min, hoe kan dat?
Dan maar gelleke genomen en gas terug, ik moest Hilde laten gaan en hopen dat ik niet nog verder terugzakte. Ik kon het nog een ronde uithouden maar zag op het einde dat Steffi niet ver achter was. Ik moet dus wel wat stilgevallen zijn. Gelukkig was de meet in zicht want ik zou het niet lang meer uitgehouden hebben ;).
Een 9e plek waar ik best tevreden mee kon zijn gezien de omstandigheden. Ik was dinsdag en woensdag goed ziek, buikgriep. Zo erg zelfs dat ik woensdagmorgen 2.5kg kwijt was! Vandaar waarschijnlijk de vroege krampen, vocht-mineralentekort? Verder ben ik nog niet aan het intervallen op training dus er zit nog veel rek op. Wat een verandering tov de voorlaatste plek vorig jaar in Dinant!
Misschien is het nog niet te laat om aan een "come-back" te denken? :P
Leuk weerzien met iedereen en dat veel mensen vroegen hoe het was terwijl ik bijna niet meer in het XC-wereldje zit deed deugd. Ook de vele supporters gaven enorm steun. Het deed deugd om weer terug te zijn!
Echter zondag staat de eerste enduro op het programma, in Esneux. Lapierre Prorace 29er racemasjien omruilen voor dikke bak Spicy Team 27.5' met 160mm veerweg: BRAAP! :)
Na pech in Lille met een rem die vastliep en een resultaat navenant (37e op 40) was ik uit op revanche in Oostmalle.
Een beetje een vergelijkbaar parcours, zolang er maar bos in zit vind ik het leuk! :)
Zaterdag werkte ik nog een training af van 3.5u, gewoon omdat het MTB-seizoen belangrijker is. Ik fietste naar het parcours, reed 4 rondjes en weer terug naar huis. Ik voelde me zo super dat ik moeite had om me in te houden.
Zondag alleen op pad, Robke kon niet. Gelukkig kon ik rekenen op Frank Henderickx. Ik voelde dat ik gisteren wat te zot gedaan had maar ik dacht dat het wel goed zou gaan. Bij het opwarmen aan de start had ik het gevoel dat ik met te weinig druk reed, ondanks de verkenning met dezelfde druk.
Ik werd weer als laatste afgeroepen. Bij de start niet direct in mijn pedaal maar kon dit al snel goedmaken en zelfs veel opschuiven. Ik wou nog verder opschuiven maar werd bijna gesandwiched en moest in de remmen. Ik draaide halfweg het pak het veld in maar bij de eerste zandbocht gingen ze erbij liggen en ik kon niet voorbij. Iedereen passeerde buitenom. Lap ik zat weer helemaal achteraan...
Dan begon de inhaalrace, het liep goed en de benen waren ook nog goed. Ronde na ronde schoof ik op, al voelde ik dat ik met te weinig bandendruk rondreed.
In het bos liep ik meestal uit op mijn achtervolgers, in het zand kwamen zij dan wat terug. De Luxemburgse Suzy Godart wilde mij perse voorbij, ik sprintte nog mee maar liet haar dan voorgaan. Er kwam een moeilijk zandbochtje naar boven, wie wil er dan nog voorbij? Daar had je het al, ze ging tegen de grond -wat ik al verwachtte- en kon haar omzeilen. Daarna had ik ook afgerekend met de Australische kampioene Lisa Jacobs maar die bleef precies wel dichtbij.
Tegen het einde kwam een rood-witte renster in zicht. Ik probeerde er naartoe te rijden, kwam steeds dichter. Het was moeilijk om foutloos door het zand te rijden dat steeds muller werd en soms werd de kloof terug groter. De laatste ronde en ik zat er bijna bij!
Blijkbaar had ze toch nog wat overschot want op het einde van de ronde versnelde ze en nam afstand. Mijn beentjes begonnen zowat vol te lopen, amai.
Ik draaide de aankomstlijn op en reed nog wat ik kon tot ik plots in mijn ooghoek de Australische zag opduiken. Het werd een hele lange sprint waarbij ik net de duimen moest leggen. Dju!
Heel tevreden, zowel met het goeie gevoel als met het resultaat (23e op 35). Misschien had er wat meer ingezeten gezien de bandendruk en de valpartij na de start maar toch super content!
Met een goed gevoel kan ik het mountainbikeseizoen beginnen, de eerste wedstrijd is 8 maart in Ottignies bij Waver. Dit is een cross-country (rondjes) waarna op 15 maart de eerste endurowedstrijd start in Esneux (Luik).
Ik kijk er alvast naar uit!
Ik was op pad met MTBclinics en we logeerden 4 dagen in "Les Ondes" in Nadrin, bij Houffalize. Bonno en Mariëlle zorgden voor lekker huisgemaakte kost. Verder was er goed voorzien voor bikers: grote binnenruimte met serviceplaats, afspuitmogelijkheden en een drooghok voor natte spullen.
Dat laatste hadden we zaterdag wel nodig! We waren met Kris Hertsens vertrokken voor een dag "clinictime", ik had gekozen om dit met de XC-fiets te doen, de Lapierre prorace 29er. Technische dingen werden geoefend, zowel afdalen als klimmen kwamen aan bod. Er zat een leuke korte singletrail in met rotsen en wortels, zeer uitdagend. Het ging steeds beter en toen ik als enige een moeilijk stuk kon rijden kon mijn dag al niet meer stuk! Daarna begon het hard te regenen en een deel van de groep reed terug. Ik koos ervoor om met een paar anderen er nog een lus bij aan te breien. Mijn Agu regenjas zou me wel beschermen.
We reden een zalige afdaling waarvan het eerste stuk met veel rotsen om te eindigen op een megasteil stuk dat glad lag. Al slingerend kwam ik heelhuids beneden, wat een kick! Dit als enige gedaan zonder af te stappen gaf me weer een extra boost.
Na het modderbad een warme douche, lekker eten en uitkijken naar dag 2...
Zondag werd een stralende dag en stond in het teken van "singletrails" rond La Roche. Ik besloot om aan te sluiten bij het "Dare2Be" jongerenteam dat ook op stage was, onder leiding van mijn ex-trainer Kris Henderieckx. Hopende dat ik dat jonge geweld kon volgen en de ideale gelegenheid om een klimtraining te combineren met technisch afdalen.
In het begin was er niet veel klimtraining bij, we volgden een technisch vlak wortelpaadje langs de rivier, ook leuk natuurlijk! Al was het soms té moeilijk en werd het wandelen. Tot we niet meer verder konden omdat de rivier te hoog stond en dan maar de steile helling van de rotskam te voet beklommen. Boven op de kam genoten we van een korte pauze met heerlijk uitzicht. Er zat niks anders op dan langs de andere kant naar beneden te gaan, ook supersteil maar ik probeerde het toch al fietsend. Spannend!
Na enkele meters op het paadje beneden viel er bij iemand zijne "frank"...hier waren we al geweest! We hadden dus gewoon een rondje gemaakt. We kwamen niet meer bij van het lachen! 's Middags kwamen we aan in La Roche waar we aten en genoten van het zonnetje.
Daarna werd het zowaar nog leuker. De ene na de andere moeilijke rotsafdaling en leistenen werd bedwongen, ik kreeg er niet genoeg van. Een keer waren we het paadje kwijt en zo eindigden we al afdalend in de tuin van een oud vrouwtje die verbaasd buiten kwam kijken. Gelukkig kon ze ermee lachen. De klimtraining kon nu goed uitgevoerd worden en deze dag moe en voldaan afgesloten na dik 5.5u biken.
Maandag terug een bewolkte koude dag maar niet getreurd, het was "enduro-day"! Ik stond te popelen om mijn nieuwe Lapierre Spicy eens goed te testen. We fietsten naar Houffalize en begonnen op de fourcross te oefenen. Gezien ik de enige endurorijder was kreeg ik topper Olivier Bruwiere als privé coach, zalig! Kombochten en dubbels geoefend en dan wat spelen op de afdalingen van het oude wereldbeker circuit. Daar gegeten en de namiddag sloot ik terug aan bij het groepje van "Dare2be"-team. Dat was niet echt een goeie keuze. We reden het nieuwe UCI-circuit rond hotel "Fosse d'Outh", deze is nog moeilijker dan het oude parcours. Met de endurobike werd dit een hele opgave, al had je soms ook voordeel. Het liep gewoon niet zo lekker.
Dinsdag, de laatste dag. Terug op pad met de rustige groep van Kris Hertsens om terug dat goeie gevoel te vinden...
We bouwden zelf trails, een jump en zelfs een kleine road-gap (sprong dwars over een weggetje) in het privé bosje van "Les Ondes". Het goede gevoel kwam terug en ik sprong de road-gap samen met lesgevers Kris en Pieter, tjakkaa!
We maakten nog een kort ritje en zochten weer die technisch steile afdaling van zaterdag op, genieten... Spijtig genoeg eindigde deze coole stage daar al.
Een goeie stage met toffe sfeer en toffe mensen. Weer wat vertrouwen getankt en techniek en fysiek bijgeschaafd. Nu rusten om dan zondag in Oostmalle te knallen! Zij het dan wel op de crossfiets ;)
Na enkele maanden gesukkel met het hielbeen/achillespees kon ik eindelijk deelnemen aan mijn eerste cross! Gelukkig kon ik wel blijven fietsen, alleen rechtstaan op de pedalen en krachttraining was moeilijk.
Het was dus maar afwachten hoe het zou gaan, ik zag het vooral als training aangezien nu de intensievere trainingen aanbreken met het oog op de start van het mountainbike-seizoen in maart.
Natuurlijk moest ik helemaal als laatste starten, niet echt ideaal op dit parcours. Ik was goed mee weg, wat opgeschoven en wou nog verder doorschuiven maar ik vond geen gaatjes. Aan de bocht nam ik buitenom, blijkbaar goed idee want iedereen nam binnenkant en daar stropte het wat op. Hupsakee weeral wat plaatsen gewonnen!
Dan in rechte lijn naar het zand en daar wat te voorzichtig aan begonnen en paar plaatsen terug kwijt... de veranderde staat van het parcours verraste me. Van harde beton met harde sporen naar zacht mul zand op minder dan 2u tijd! Iedereen begon te lopen maar ik dacht zo tijd te winnen als zij terug moesten opstappen. Niet... Het zand was té mul en ik reed me vast in een bocht. Toch lopen dus en paar plaatsen kwijt. Dan nog ergens een foutje bij het oprijden van een zandhellinkje waar het ook zachter was geworden en ik was de aansluiting kwijt.
Ik had nr 44 in zicht, dat werd mijn mikpunt. De volgende rondes minder fouten en ik kwam steeds dichter. Op gegeven moment begon ze weer terug uit te lopen terwijl ik niet het gevoel had dat het vat afgeraakte maar mentaal was dit wel een tik. Ik reed wat ik kon maar ik ging precies niet vooruit, was ik dan echt zo slecht??
Uiteindelijk werd ik eruit genomen, dat zat er aan te komen. Ik zat nog niet kapot maar voelde de beentjes wel. Ik was ook niet echt ontgoocheld omdat ik er fysiek wel een goed gevoel bij had en dat ging sowieso het belangrijkste zijn.
Terug bij de camionette kon ik het niet geloven! Ik zette mijn fiets weg en zag dat het achterwiel niet draaide. De rem zat tegen de velg, er leek iets aan de hand met het kabeltje... Ik had dus waarschijnlijk de hele koers zo gereden!! Hahaha en ik dacht dat het aan mezelf lag dat ik niet vooruit ging! Opgelucht dat het dus toch niet zo slecht gesteld was met de conditie maar nu toch wél ontgoocheld over de uitslag (37e). Het was dus zéker een goede training! :)
Daarna ben ik nog met de koersfiets naar huis gereden om er een duurtraining bij aan te breien.
Kans op revanche op 22 februari in Oostmalle, de fiets is alvast binnen voor reparatie. ;) Bedankt Fietsshop Uitgeest!
De eerste cross op mijn programma was die in mijn eigenste Essen op 20 december. Echter door een beenvliesontsteking, opgelopen na de duatlon in Wuustwezel kon ik hier niet starten. De staat van het parcours was slecht en vereiste nogal wat lopen. Ik mag nu een tijd niet lopen en moet naar een orthopedist voor verder advies/onderzoek. Misschien heb ik speciale zolen nodig. Die had ik al voor het fietsen omdat mijn voetboog inzakt bij het duwen en er dus krachtverlies was.
Ik hoopte dan wel in Loenhout te kunnen starten maar ook hier stak het weer er een stokje voor. Door sneeuw en ijs lag het er maandag best gevaarlijk bij maar dit zou smelten en dan werd het veel lopen. Een streep door de rekening dus...
Gelukkig kan ik ondertussen wel blijven trainen, fietsen gaat best zolang ik niet teveel op de pedalen sta of lang kracht moet zetten.
De volgende op het programma zal dan pas Rucphen (Nl) zijn op zaterdag 24 januari. Hopelijk lukt het dan wel! Daarna volgen nog Lille en Oostmalle.
Ik wens iedereen nog een zalige kerst en een gelukkig, gezond & sportief 2015!
Afgelopen zondag stond eigenlijk de cross in Overijse op 't programma. De verleiding voor de duatlon was echter te groot: dichtbij, veel leuker én kans op podium. Twee jaar geleden werd ik 2e op slechts 1 minuut!
Zaterdag werkte ik gewoon mijn training af: core-stability+kracht en een duurtraining. Ik combineerde die met een verkenning op het parcours. Het was echt superleuk op de "Molenbergen"!
We starten allemaal samen: duo's, solo's en mannen en vrouwen... Ik liet de "Usain Bolts" gaan en zocht mijn eigen tempo. Ik moest dit 4km kunnen volhouden om daarna nog 22km te kunnen biken. Maar gezien lopen mijn zwakste onderdeel is mocht ik de kloof niet te groot laten worden.
Goed gewisseld en nu kon de strijd pas echt beginnen! Ik begon te fietsen als een zot. Twee lange rechte stukken waarvan eentje met de wind op de neus en een paar mannen in mijn wiel...Eens we in het bos kwamen en het draaien en keren begon liep ik de ene na de andere in. Heel lastig omdat het veel single-tracks waren en je dus niet voorbij kon :(. Net op de stukken waar ik het verschil kon maken werd ik opgehouden. Frustrerend. Ondertussen kreeg ik te horen dat ik 4e hing en in de 2e ronde kreeg ik Lotte De Vet te pakken. Ik kende de triatlete van de voorbije Achtkamp.
Sommigen hadden geen zin om opzij te gaan als ik riep. "Ik heb ook 12euro betaald" riep de Nederlander terug en dan ikke "ja maar ik rij wel voor het podium he!". Ondanks dat liep ik toch in op An Aernouts (voormalig winnares en deed ook mee aan de Achtkamp). Wat wilde ik haar graag kloppen omdat ik daar twee jaar terug dus maar 1 minuut achter was. In de 3e ronde scheelde het niet veel meer, ze reed net voor me uit. Ondertussen hadden de eerste mannen ons gedubbeld en werd het verwarrend. Aan de wisselzone deden ze teken dat ik binnen moest rijden, al dacht ik dat ik nog 1 ronde moest. Vertwijfeld reed ik door maar de man achter me zei dat ik moest wisselen. Ik kroop met de fiets onder de linten en naar de wisselzone. Ik riep naar de organisatie of ik moest wisselen? In paniek begon ik schoenen te wisselen en net toen ik vertrok om te lopen zei iemand van de organisatie dat ik nog 1 ronde moest fietsen. AAARGH! Alles weer uit en fietsschoenen weer aan, helm terug op... Doemedoemedoeme. Wat een domme fout! En net nu ik haar bijna te pakken had!
De jacht terug geopend maar veel tijd verloren :(. Ik gaf alles om er terug bij te geraken, het lopen moest dan maar op wilskracht! Ik had 1 ronde om haar in te halen... alles of niks. Het lukte me nog bijna, nog slechts enkele meters toen we de wisselzone ingingen maar ik wist dat het nu wel héél moeilijk ging worden want zij is ex-veldloopster en het was nog 2km. In het begin kon ik op dezelfde afstand blijven. Maar de beentjes deden pijn en de weg terug liep ze wat uit, ik probeerde te versnellen maar ik kwam niet meer dichter.
Ik strandde op een 45tal seconden en was in eerste instantie kwaad. Door die stomme fout liep ik misschien de 2e plaats mis. Winnares was Caren Commissaris, een veldrijdster die afgelopen jaar ook loopwedstrijden afwerkte.
Hoi allemaal,
zondag was er dan de laatste proef van de Achtkamp, de veldrit! Dit past natuurlijk perfect in mijn plaatje als mountainbikester, nadeel is dat daardoor iedereen de winst al naar mij toeschoof... Veel druk dus maar ach, het is "maar" de Achtkamp?
Zaterdag was ik gaan verkennen. Het rondje beviel me wel al zat er ook veel asfalt in. Het leukste (en moeilijkste) was het stukje met het enige heuveltje, daar was ook veel modder. Verder nog een leuk stukje met 2 boomstammen en een diepe put. Bij de Achtkamp is de fietskeuze vrij dus ik koos voor mijn vertrouwde Lapierre Prorace 29er ipv een crossfiets. Robke was erbij om te zorgen voor de reservefiets, hopelijk was dat niet nodig.
Ik mocht als 9e naar de startlijn (klassementsplaats), er was niet veel keuze meer dus nam ik maar geheel de buitenkant. Ik was blij dat we meteen links moesten draaien rond de boom en dan over de balkjes en direct het bos in. Sommige reeksen reden eerst rechtdoor, een lang stuk over asfalt. Ik vreesde dat dat in mijn nadeel zou zijn, meer kans dat er in mijn wiel bleven hangen... Nu werd het al meteen technisch en kon ik een gaatje slaan. Verder was mijn tactiek om de 1e ronde keihard te rijden en daarna eigen tempo. We moesten maar 2 rondes (30min), spijtig maar gezien het concept van de Achtkamp (atletiekers & fietsers samenbrengen in één competitie) is dit begrijpelijk. Het moet voor iedereen haalbaar zijn...
Ik had een superstart en schoot als eerste weg, ik had al meteen een gat! Al kon ik niet zien of er nog iemand in mijn wiel kwam. De balkjes over en hup het bos in. De gashendel compleet open en in een van de bochtjes kon ik zien dat er al een mooi gaatje was. Het was Lotte De Vet die 2e hing, die triatlete mocht ik toch niet onderschatten dus ik bleef maar gaan.
Ik had weer veel last van slijmen (sinussen), bij de veldloop vorige keer ook al. Dat belemmerde mijn ademhaling en ik had ook niet de beste benen precies. Daarom vond ik de eerste ronde niet lekker lopen maar toch bouwde ik mijn voorsprong uit.
Al was het voor sommigen misschien al van in het begin duidelijk dat ik ging winnen, voor mij telde het pas als ik over die streep bolde. Ik heb dus de 2e ronde wel iets rustiger gereden maar durfde ook niet echt veel trager gaan.
Na amper 20 minuten werd ik al als winnares afgevlagd, beetje raar wel. Zelfs de organisatie leek verrast dat ik al binnen was! :)
Niet echt tevreden over het gevoel maar het was dan ook mijn eerste wedstrijd sinds september. Het plezantste waren de vele aanmoedigingen (leuke sfeer!) en vooral het roepen van de "MTBschool Noorderkempen"-kids. Leuk om zo te kunnen rijden voor je eigen poulainkes :). Die kwamen ook voor de initiatie nadien. Teamgenote An Arnouts werd knap 3e.
Na onze wedstrijd dus tijd voor de kids-initiatie die ik mee begeleidde, fun-fun-fun. Al vonden "onze MTBscholers" 1 rondje nogal weinig. Ik beloofde hen dan dat we na de mannenwedstrijd nog even het parcours zouden opgaan :). En plezant dat het was!!
Een koude, gure maar plezante afsluiter. Ik werd 8e algemeen op 1 punt van de 7e plek. Ik won ook het apart fietsklassement. Graag wil ik coach Jos Henderieckx van mijn "Chedy"-ploeg bedanken voor de wekenlange begeleiding en tips! Verder sponsor Young Charly die zorgde voor mooie trainingspakken. Volgend jaar wil ik de fietsrecords op mijn naam zetten.
Zaterdag voor de eerste keer een mountainbiketraining gedaan, een toertocht van 35km te Maasmechelen. Voordien werkte ik alleen rustige wegtrainingen af. Het was een leuk tochtje met pittige klimmen, ik had moeite om mezelf in te houden met de veldloop in gedachte... Daarbij koppelde ik deze tocht aan een techniektraining met de endurofiets in het plaatselijk bikepark.
Zondag stond dan de voorlaatste proef op het programma, een 3.5km veldloop in het park van Brasschaat. Ik keek hier wel naar uit, vind ik veel plezanter dan de korte loopnummers. Ik hoopte dat de beentjes nog goed waren na gisteren...
Rustig gestart en me in een klein groepje genesteld, met nog 2 ronden te gaan voelde ik dat het goed zat en dat ik sneller kon. Ik plaatste een versnelling en liep daarna verderop de ene na de andere voorbij. Zalig gevoel! In de laatste ronde kwam nog een groepje van 3 in zicht...een mooi doelwit en ik kon alsnog versnellen. Op het einde kwam ik aansluiten, er waren er nog 2 over en we gingen het laatste stuk in. Het tempo lag zo hoog dat ik niet durfde om nu al weg te springen. Ik wachtte nog af maar daardoor kon de eerste al wat afstand nemen. Die kreeg ik niet meer te pakken. In de laatste rechte lijn plaatste ik dan mijn aanval en ging nog over die voor mij.
Trots op mijn prestatie en met betere benen dan in de 800m. Ik begon als 17e in de aanvangsronde en werd nog 12e! Ik sta nu 9e en kan nog 8e worden. Super tevreden en met een goed gevoel naar de afsluitende proef zondag: de veldrit.
Volgende zondag is dus "mijn proef" volgens iedereen en ze schuiven me allemaal al een makkelijke overwinning toe. Maar als het droog blijft zal het helemaal niet zo makkelijk gaan, het is een snel parcours zonder bergjes en weinig technisch... Er zijn er wel meer die hard kunnen fietsen. Helemaal niet zoals een mountainbikewedstrijd dus. We zullen wel zien, ik kijk er naar uit!
Zaterdag nog stevig getraind en dat zou zich laten voelen op de 800m. Maar dat was net de reden dat ik terugkeerde naar de achtkamp: dat ik kon blijven doortrainen voor volgend seizoen. In tegenstelling tot het rijden van een cyclocross-seizoen waarbij je de dag(en) voor en na de wedstrijd niets kan (mag) doen.
Ik stond op de eerste rij door mijn 8e plaats in het klassement maar ik werd bij de start al meteen gesandwiched. Hierdoor hield ik me in en verloor wat plaatsen. Maakte niet uit, die waren toch veel sneller, ik liet ze lopen. Ik zette mij achter ploegmaatje Ann Aernouts. De eerste ronde ging goed, ik kon me handhaven maar ik voelde wel dat ik dat tempo nooit tot het einde zou kunnen volhouden. We liepen rond de 13e a 14e plaats. In de bocht van de 2e ronde werd er versneld en kreeg ik het moeilijk, ploeggenote Romi stak me voorbij. Nog een halve ronde maar de benen waren nu als lood. In het laatste rechte stuk wou ik sprinten maar het ging niet meer en zo kwam er nog iemand over.
Ik dacht dat ik laatste was en liet me uitbollen, de benen waren op. Net over de finish en blijkbaar waren er nog 3 achter mij!
Niet geheel tevreden maar meer zat er niet in denk ik. 17e van de 20.
Het kogelstoten was mijn favoriete atletieknummer en is het nog steeds! Vroeger wel een paar medailles mee behaald... Doel was om de top 10 te halen. Ik stootte eerst vanuit stand en dat was al meteen een goeie worp. De volgende twee pogingen deed ik met tussenpas maar tot mijn frustratie was dit niet verder. Spijtig want donderdag was ik de techniek even gaan opfrissen en was ik wel verder geraakt. Met 7.5m was ik matig tevreden omdat ik in 2004 nog 7.64m had en dit mijn doel was. Nu kwamen alle goeie atleten aan de beurt. Ik hield mijn hart vast maar het viel op dat zij niet ver geraakten. Een top 10 zat er dus wel in! Toen ik de uitslag zag sprong ik een gat in de lucht, 6e! Boven de verwachtingen!
Door deze prestatie kon ik de schade beperken en verloor ik maar 1 plaats, op 1 punt. Ik sta nu 9e op 8 punten van de 7e plek.
Ik hoop nog 7e of 6e te kunnen worden. Volgende week is er de veldloop. Dit doe ik liever dan 200m of 800m en ik denk dat ik er beter in ben maar dat is altijd gissen met zo'n groot aantal goede lopers uit de atletieksport.
Van Brasschaat ging het dan naar Maasmechelen, om een techniektraining te doen in het bikepark aldaar. Mijn eerste training op de Lapierre Spicy endurofiets. Wat regen hield me niet tegen en al snel vond ik het vertrouwen terug. Een geslaagde dag dus!
Zondag stond de tweede fietsproef op het programma maar afgelopen week had ik niet veel gedaan. Het was mijn "rustweek" en daarbij probeerde ik te herstellen van de verrekking in mijn bil. Verder was het zaak om goed te leren omgaan met het specifieke tijdritmateriaal. Leuk zoiets nieuw! Ook 10jaar terug vond ik dit een fantastisch plezant onderdeel.
Gelukkig was ik aan goed materiaal geraakt. Leo, een lesgever in onze MTBschool, had zijn tijdritfiets ter beschikking gesteld. Het was wel een hele week zoeken naar de juiste afstelling. Op het laatste moment geraakte ik nog aan een mooie tijdrithelm via Brent Peeters (WAC), echt cool zo'n ding!
Doel was in eerste plaats mijn tijd van 2004 verbeteren (10'.20") en winnen natuurlijk. Het record van Karen Steurs (wegwielrenster met mooi palmares+winnares crocodile trophy MTB Australië) verbeteren zou ook wel leuk zijn maar leek me niet haalbaar, dan moest ik al 30sec sneller zijn dan 10 jaar terug...
Prachtig weer 's morgens en Robke was nog eens mee. Op het militair vliegveld van Brasschaat was het parcours van 6.5km uitgezet. Het lange stuk terug naar de aankomst was hard windop, dat ging zware kost worden... Er stond een stevig windje.
Na een goeie opwarming begaf ik mij naar de start, ik hoorde hen namen afroepen. Ik reed nog wat heen en weer tot ik mijn naam zou horen. Slecht idee... iedereen had een eigen starttijd en blijkbaar was dat hét referentiepunt en niet het afroepen van je naam. Toen ik dan mijn naam hoorde, riepen ze dat ik al moest vertrekken. Mijn tijd liep al... In zeven haasten vest uit, startplatform op en zo vertrokken zonder dat ik eerst werd vastgehouden. Boenk dat starthellingske overhaast af, mijn ene voet nog niet in het pedaal, bocht door, inklikken en weg. Ik hoorde de speaker nog zeggen "oho wat een onprofessionele fout!". "Pfff onprofessioneel, onprofessioneel...we zullen eens wat laten zien!" en de adrenaline van boosheid raasde door m'n lichaam. :)
Het eerste gedeelte liep lekker, goede aerodynamische houding en ik kon de snelheid op 41-42 km/u houden. Het tweede gedeelte ging ook nog goed, tot het keerpunt en het lange stuk windop. Ik had mijn krachten hiervoor wat gespaard maar toch kon ik het niet houden, moest terugschakelen en zag het gebeuren... 41, 40, 38,....35... Djeezes! Ik ging precies niet meer vooruit maar gaf wat ik kon. Ik zat zo kapot dat ik kleine foutjes maakte op het einde bij het overpakken van het ligstuur naar de remmen en het schakelen. Bocht door en volle bak sprinten over de finish.
Amai 10'09"! Ik schrok van mijn tijd, YES eerste doel gehaald! Ik was blij maar Chedy-ploegcoach Jos Henderieckx (bekend van Nottebohm trainingscentrum) gaf me een veeg uit de pan. Zo'n fout mocht niet gebeuren... Hij had gelijk maar 't is nu ook niet dat ik een doordeweekse tijdritrijdster ben en mijn laatste deelname Achtkamp is ook 10 jaar geleden. Ik noem het een misverstand ;)
Nadat iedereen binnen was bleek mijn tijd toch voldoende voor winst! Daarna viel "mijne frank". Zonder die 10 seconden te laat gestart te zijn had ik misschien het "proefrecord" van Steurs (9'.56") kunnen verbreken! Spijtig. Toch nog felicitaties van Jos die natuurlijk ook blij was... 't is gewoon een strenge coach zeker? ;)
Dat record moet er toch ooit aan geloven! :)
Volgende zondag weer atletiek: kogelstoten en 800m. Ik ben van de 12e naar de 8e plaats gegaan dus nu weer schade beperken tot de volgende fietsproef.
