Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
16-09-2016
11/9: Enduro One, Bad Endbach: 2e plaats
de finale van de Enduro One serie. Door de pech van vorige wedstrijd werd deze laatste beslissend: wie won, won ook de serie. Zaterdags mochten we weer 2 specials verkennen, waarvan één ook de proloog was. Omdat het nu op details zou aankomen besloot ik om ook de overige te bezichtigen, dit is toegestaan maar dan wel naast de fiets. Het was de eerste keer dat ik dit deed en ik was dan ook ontsteld toen ik te voet nr 2 deed maar anderen gewoon zag rijden! Het ergste was dan nog dat ik ook mijn naaste concurrente, Tanja Naber en haar team, op een "verboden" special zag rijden. Toen ik daar nadien met anderen over sprak bleek dit al langer gemeengoed... Het maakte mij boos en gefrustreerd. Ik reed een goeie proloog maar Tanja won met 4sec verschil.
De wedstrijd dan. De 1e special verliep niet zo goed als op training, ergens een verkeerde lijn en op het einde te lang gesukkeld in een haakse bocht. Nr 2 ging wel goed: een goeie flow maar nog wat te agressief in de bochten en daardoor moest ik veel terug optrekken. De 3e had een tof eerste stuk, geen problemen hier. De 4de startte in een bikepark met een rockgarden gevolgd door een northshore (smal houten verhoog) en een paar kombochten. Daarna werd het natuurlijker. Wauw wat een leuke trail!! Het ging echt super. Ook de 5e en laatste special die we als proloog reden liep zo mogelijk nog beter! Vlammen zonder fouten, wat 'n gevoel. Beter dan zaterdag op de proloog en blijkbaar even snel als Tanja.
Ik finishte met een goed gevoel maar toch was dit niet voldoende om te winnen... Het werd de ondankbare 2e plek op amper 14sec over 5 specials. Tanja won, ze was telkens 3 a 4 sec sneller (zoals voorbije wedstrijden), dankzij de "stiekeme verkenningen"? Ik had de organisatie hierover ingelicht en sprak haar ook aan maar ze bleef erbij dat ze niet op hun fiets zaten, ik bleef erbij dat ik wel iets anders zag. Uiteindelijk gaf ze toe het stuk waar ik haar zag op het zadel te hebben gezeten maar ze beweerde dat ze hun voeten op de grond hadden. Tja, ik zag wel duidelijk dat ze gewoon reden en nog niet traag ook... Ik had geen zin in ruzie, het was altijd een toffe meid dus ik liet het daar bij. Ik was super tevreden over mijn rijden, voor mezelf had ik lekker gewonnen! ;) Zodoende werd ik ook 2e in het eindklassement. Maatje Hilke Grosse werd 3e op een 30tal dames.
Ik heb nadien nog eens met de organisatie samengezeten en ze erkenden het probleem. Ik begrijp deze manier van werken niet, zij zijn de enigen die het zo doen. Ofwel sta je verkenning toe bij alle specials, ofwel niet, simpel. Twee specials laten verkennen en de anderen ook al uitpijlen maar verbieden ze te rijden is vragen om valsspelen. Ze gingen het nog eens bekijken voor volgend jaar. Wel leuk dat ze open staan voor kritiek en verbetering. Verder is dit een van de best georganiseerde series die ik al reed.
Hiermee sluit ik mijn enduro-seizoen af. Graag dank ik mijn sponsors: Fietsshop Uitgeest, downhillsport.nl, Agu, Maloja kledij, FiveTen schoenen en Schwalbe en trainer Jos Henderieckx die mij met raad en daad bijstaat!
In Bikepark Lac Blanc volgde een plezante voorbereiding op de wedstrijd van zondag: Cannondale enduro Tour.
De droogte zorgde voor "gladde" trails, zeker omdat er veel steentjes lagen. Opletten geblazen! De eerste 3 specials liepen niet goed, ik kon mijn flow maar niet vinden en had moeite met de vele haakse bochtjes. De verbindingen waren lang en slopend en het werd al snel duidelijk dat we goed moesten doorrijden om binnen de tijdslimiet te finishen. De 4e special vond ik de leukste en het begon goed te gaan. De paadjes waren zeer smal wat weinig foutmarge toeliet dus ik durfde niet al te snel gaan. De 5e special zou een lang vlak stuk bevatten dus ik veranderde mijn kettingblad voor de start van een 30tands naar een 32. Het bleek eerder bergop te zijn, ik gaf alles, denkende dat ik hier serieus wat tijd zou kunnen goedmaken.
Omdat ik krap zat in tijd wisselde ik niet terug om naar de laatste special te rijden maar dat sloeg tegen. Het was nog een lange klim die eindeloos leek, ik moest op mijn limieten rijden om er tijdig te geraken. Snelsnel gestart maar beneden was het onduidelijk naar waar je moest om de wedstrijd te beëindigen. Uiteindelijk de weg gevonden en net op tijd bij de aankomst om de timing-chip in te lezen.
Nadat iedereen binnen was bleek ik 5e te zijn maar de 4e dame was meer dan een half uur buiten tijd. Blijkbaar had de organisatie de tijdslimiet te strak gezet en keken ze niet zo nauw... Ik had dus voor niks zo gestresst en alles gegeven om op tijd te zijn. Niet tevreden over deze wedstrijd maar 't was plezant!
De "Trek Bike Attack" is een van mijn favoriete wedstrijden. Het is geen klassieke enduro maar een downhill-marathon van 18km met een enduro-einde. Met massastart vanop 3000m naar beneden stormen om dan via enduropaadjes te finishen in het volgende dorp. Dit jaar hadden ze het parcours aangepast: een fysiek stuk met korte steile klimmetjes was vervangen door een dalend stuk door velden met lastige bochten. Dat was dus in mijn nadeel, maar het voordeel was dan weer dat de kwalificatie nu over het onderste gedeelte ging (dat meer fysiek was) ipv het afdaalgedeelte op de berg. En inderdaad, ik zette zelfs de 2e tijd neer! Fantastisch, nu mocht ik eens op de eerste rij starten :). Mijn wedstrijd kon al niet meer stuk -dacht ik- want dat was buiten de pech gerekend...
Zondag dus lekker op de voorste rij van de 25 starters, samen met meervoudig kampioene Tracy Moseley (Trek factory team). Zij had de kwalificatie niet gereden en moest dus eigenlijk achteraan starten maar blijkbaar gelden de regels niet voor sterren? Een kopstart maar nog voor de eerste bocht waren er 2 die me voorbij glipten. Net toen ik binnenbocht wou nemen werd mijn achterwiel omhoog gekatapulteerd door een grote steen waardoor ik controle verloor en buitenom moest, daardoor kwam er nog iemand binnendoor. Damn! Ik lag 4e en we waren met dat groepje goed weg. Ik kon al mijn lijnen rijden en maakte geen fouten. Ik hing achter Alba Wunderlin die heel ongecontroleerd reed, vorig jaar kon ik haar niet volgen. Halfweg de berg moest de Oostenrijkse Birgit Braumann (Trek gravity girls) aan de kant met een lekke band. Nu streden we nog met z'n 3 voor het podium en het fysieke gedeelte (mijn sterkste punt) moest nog komen: dat zag er goed uit! De voorkant van mijn fiets begon wat raar te voelen, had ik mijn vork dan toch te zacht gezet? Het werd steeds erger en moeilijker om mijn bike te controleren, ik kon Alba niet meer volgen... Hé hoe kan dat? Nu een zeer technisch stuk met stenen en bochten, ik kon nog amper sturen en besefte dat er iets mis was. Ja, een lekke voorband! Ik panikeerde. Zette me aan de kant maar kon niet helder denken. Ik draaide de band maar kon niet direct iets vinden. Eerst probeerde ik een "bommetje" in de hoop dat een gaatje zou dichtgaan met de latexvloeistof die in de tubelessband zat maar dit lukte niet. Dan vond ik het gaatje en probeerde dit te dichten met een "worstje", iets vrij nieuw dat ik nog niet geprobeerd had maar al wel van "zien doen"...Lukte ook niet. Ondertussen besefte ik dat het game-over was, sowieso als je lek hebt. Het gaat immers zo snel bergaf dat je dit onmogelijk kan goedmaken. Dan maar binnenband gestoken en ondertussen was iedereen al lang gepasseerd. Dan kwam Birgit eraan, zij ging niet uitrijden zei ze. Ik twijfelde maar wou nog genieten van het parcours en ben dan toch maar door gereden. Ik kreeg het wel niet over m'n (competitieve) hart om over de finish te rijden om als laatste geklasseerd te worden en ben dus ergens afgedraaid. Liever een "DNF" (Did not finish) dan....
Te weinig woorden om te zeggen hoe rot ik me voelde, dit kwam dan nog eens bovenop de vorige pech. Het was allemaal wat teveel, had er even genoeg van.
Gelukkig waren daar nog enkele dagen Vogezen met Werner om dit allemaal te laten bezinken. ik ontdekte er nog mooie paadjes en het was alweer vergeten. Nuja, een beetje dan toch... ;)
17 augustus vertrokken we voor 2 weken op vakantie, met daarin 2 wedstrijden. Eerste halte was aan de "Ochsenkopf", een berg van 1000m tegen de Tsjechische grens. Dit was de voorlaatste manche van de Duitse Enduro One serie. Ik reed vorig jaar deze serie ook al en vond deze wedstrijd toen een van de mooiste, echter hadden ze deze keer een aantal moeilijke stukken eruitgehaald en/of vervangen door een stom alternatief :(. De proloog op zaterdag ging goed, tot ik bijna beneden was en mijn ketting er af lag! Ik moest het laatste stuk met bochtjes over gras dus uitbollen en kon niet bij-trappen. Teleurgesteld, ik weet niet eens hoeveelste ik was eigenlijk.
Zondag dan 6 specials, het ging wel maar ik had geen super gevoel. De laatste special (ook proloog), een van mijn lievelingsspecials in het bikepark: wortels, stenen en een paar snelle flowy stukken en op het einde een beetje fysiek met enkele sprintstukken. Ik was nog maar net vertrokken of mijn ketting lag er weer af! Omdat ik nog maar net gestart was stopte ik om hem er terug op te leggen maar er lagen kronkels in de ketting. Eerst probeerde ik die te ontwarren maar dat was hopeloos. Dan maar zo verder en geprobeerd door bij te "pumpen" om wat snelheid te behouden, deze track was niet zo steil. Plots zag ik dat de knopen eruit waren dus ik stopte weer, maar de ketting was gewoon wat verder gedraaid en nu zaten de knopen tussen mijn derailleur. Dan maar weer zo verder. Beetje gesukkel en de sprintstukken al steppend gedaan alsook het laatste stuk naar de finish. Maja, het mocht allemaal niet baten, ik had teveel tijd verloren. Ik viel van de 3e naar de 8e plaats. Balen. De ketting bleek geheel verdraaid en naar de vaantjes, ze hebben de derailleur uit elkaar moeten halen om de ketting eruit te krijgen... Nog nooit zoiets gezien. Daarbovenop verloor ik ook mijn 1e plaats in het klassement, wat een domper!
Van Oostenrijk ging het naar Frankrijk. Een 5daagse wedstrijd met enduro-en XC (cross-country) specials. Er was een XC-klassement , een enduroklassement en een algemeen klassement. Een nieuwe formule dus, ongezien.
Ik wist dat het maar de vraag ging zijn of ik voldoende hersteld was voor zoiets zwaars. Inderdaad, het ging wel goed maar ik was niet fris en had niet genoeg power in de xc-specials. Die specials bleken meer enduro te zijn met enkele klimmen, terwijl de enduro specials enkel afdalen waren. De eerste dag waren de specials onder de verwachtingen maar daarna was het plezant en uitdagend. De meeste trails waren zeer smal, met weinig foutmarge. In een haarspeldbocht ging ik over m'n stuur en belandde in een ravijn, ik gleed naar beneden en kwam tot stilstand tegen een boompje, ondersteboven. Ik probeerde recht te krabbelen maar geraakte de steile helling maar moeilijk op. Veel tijdverlies dus... De dag erna was er een fantastische special met grote rotsblokken, dikke fun! Maar ook op het randje, nogal spannnend dus. Dikwijls was het 2u klimmen en de hitte woog ook zwaar. Elke dag zaten we zo'n 4 a 5u op de fiets. Een keer moesten we langer dan 2u klimmen, met een stuk te voet de fiets op de rug dragen. De special was een supersmal paadje langs een bergflank: rechts de berg, links een diep ravijn, geen bomen om je tegen te houden deze keer ... Af en toe lagen wat rotsen in de weg en ergens ontbrak er zelfs een stuk pad waar je over moest springen.
We reden van de ene naar de andere plaats en sliepen in tentjes, onze bagage werd vervoerd. Lekker avontuurlijk! :)
Ik had stevige concurrentie van ex-teamgenote Alexandra Marchal, zij had speciaal voor deze wedstrijd een andere fiets ter beschikking, tussen enduro en XC in en met de nieuwe bredere "plus" banden waarmee je makkelijker over rotsen en wortels rolt. Ze woont nu meer in Frankrijk en haar vriend is de organisator en zij kennen dus alle trails. Nuja, ook zonder dat was zij waarschijnlijk de beste. Zij won alle klassementen en was dus ook 1e algemeen, ik was overal 2e, een Franse was 3e.
Een mooie ervaring maar ik zou het niet nog eens doen.
Vrijdags vertrok ik naar Oostenrijk, zaterdag konden we 1 special en de proloog oefenen. Die laatste ging over een alpenweide met aangelegde sprongen, niet m'n ding. Uiteindelijk kon/durfde ik 1 van de 3 sprongen, hopen dat dit voldoende was voor een degelijke tijd. De andere special was superleuk en zeer technisch met veel wortels. Ik behaalde een 3e plek in de proloog en dat terwijl er meer dames waren die 2 van de 3 sprongen deden.
's Nachts viel er veel regen maar zondag was het goed weer. De 1e special was degene die we mochten oefenen en lag er best moeilijk bij. Ik finishte deze toch met een goed gevoel. De 2e special was niet technisch maar héél fysiek: een lange sprint van 4minuten eigenlijk. Ik vond dit niet goed gaan maar had blijkbaar wel een goede tijd. De andere specials verliepen vrij goed.
Ik werd 2e achter Raphaela Richter, een jong toptalent (Radon factory team) die top 10 haalt in wereldbekers. Zij zal niet alle manches rijden dus moet ik zien dat ik de rest voorblijf om mijn 1e plaats in het klassement te bewaren.
zaterdags een goeie trainingsdag met 5 runs. Tijdens de middag een zware bui op onze kop en even gewacht om verder te doen.
zondag 2 trainingsruns, het lag goed droog. Dan de kwalificatie: een goeie run met dito tijd, yes! Vlak voordat we de finale reden viel er weer een serieuze bui, ik was al op weg naar boven met de shuttle. Aan de start wou ik mijn goggle (bril) schoonvegen maar ineens kwamen er grote vlekken op, de speciale glanscoating ging er af! Mijn goggle werd daardoor onbruikbaar en ik moest zonder starten, met alle gevolgen vandien: al meteen na de start kreeg ik modder in m'n ogen en zag amper iets. De run verliep niet al te best daardoor maar ook omdat het gladder was dan ik verwachtte.
Ik werd 2e Belgische achter teamgenote Roos en 3e algemeen (was ook Nederlands kampioenschap), het hoogst haalbare en wel tevreden. Blij dat ik de downhillfiets van Fietsshop Uitgeest (mijn team) mocht gebruiken!
Beste vrienden en supporters,
vorig weekend geen verslag, mijn excuses. Ik was 3e geworden in de enduro in Esneux, een minder belangrijke wedstrijd. De dag ervoor had ik 5u getraind in Malmedy, een moeilijke endurotocht om de techniek bij te schaven. De beentjes waren choco en de specials waren fysiek zwaar met klimmetjes. 3e was dus een goed resultaat...
Afgelopen zondag nam ik deel aan een avontuurlijke duo-wedstrijd tussen La Roche en Houffalize. Mijn partner was Karen Steurs: succesvol ex-wielrenster, winnares Crocodile Trophy Australie en nu triatlete. Woensdag hadden we voor het eerst samen gefietst. We wisten dat we elkaar goed aanvulden: zij is een sterke loopster en kan haar mannetje staan in het mountainbiken. Ikzelf kan bij het lopen mijn plan wel trekken.
We waren goed gestart bij het 4km kayakken maar met een paar honderd deelnemers werd dit al snel chaos en we botsten van de ene naar de andere wat ons veel tijd kostte. Het leek niet ver maar dat sloeg toch dik tegen, de armen verzuurden snel en we konden maar weinig achterstand goedmaken. Uiteindelijk kwamen we als 103e uit het water en hoorden dat we het 3e damesteam waren.
Volle bak begonnen aan de 25km mountainbiken. Op een zwaar parcours met lange klimmen en technische afdalingen haalden we veel volk in, zo reden we zelfs naar de 47e plaats! We wisten niet of we ook damesteams ingehaald hadden dus we bleven maar gaan tot we aan de 7km trailrun begonnen. Toen riep de speaker dat we het 1e damesduo waren, ongelofelijk! Ik heb wat gas teruggenomen, Karen moest zich inhouden. Hier vond ik het afdalen het lastigste. De steile hellingen maakten dat je met grote passen naar beneden ging lopen wat enorme schokken gaf. Dan nog liever bergop!
Na een goed -maar zeker niet doorgedreven- tempo lagen we nog steeds 1e en hadden we nog veel "jus" in de benen. Al waren we teruggezakt tot de 75e plaats. We begonnen aan de 15km mountainbiken. Deze was veel saaier en met veel modder, we haalden weer volk in en lagen 46e. Terug aan de wisselzone hoorden we dat we een grote voorsprong hadden en zo konden we de laatste proef: 4km run-bike (1 fietser+ 1 loper afwisselen) op een rustig tempo afwerken (al had Karen dit wat minder begrepen denk :) ).
Na 4.5u kwamen we als winnaars over de finish, zalig! We waren nog 50e algemeen op zo'n 200 teams. Een plezante wedstrijd die al lang op m'n lijstje stond, het is weer eens wat anders. Door de (te) hoge waterstand hadden ze wel de 2 oversteken van de Ourthe eruit gelaten maar daar was niemand rouwig om! Ik heb me verbaasd over de technische kwaliteiten van Karen. Woensdag had ze het al moeilijk met de eerste afdalingskes die we bij ons in de Kempen reden, na wat tips won ze aan vertrouwen. Om dan te zien dat ze in de wedstrijd naar beneden reed waar iedereen te voet ging, dat was toch straf! Een goeie coach zeker? ;)
Maandag wacht het grote avontuur in Nepal. De eerste week zal ik een mountainbike-tocht maken bij de Annapurna in de Himalaya. Trainen en genieten! De tweede week gaat de aandacht naar de wedstrijd waarvoor ik uitgenodigd was: de "Asian enduro series" nabij Kathmandu. Ik probeer jullie op de hoogte te houden via facebook...
na een aantal crossen is het nu terug enduro-tijd! Vorig weekend strandde ik op een 2e plek bij de Duathlon in Berendrecht (3.5km lopen, 22km mountainbike, 3.5km lopen) en dit na een training van 5u de dag ervoor! Zeer tevreden dus :)
Om 15u vertrokken we in Kluisbergen voor de 1e manche van de "Belgian enduro cup".
De eerste special ging vlot. Al stond ik te zwaar voor een onverwacht klimmetje en reed ik op het einde langs de verkeerde kant van een paaltje. Ondanks dat had ik de snelste tijd!
Dan vertwijfeling: er hing een pijl onduidelijk en niemand wist waarheen. De man die aan de finish stond stuurde ons naar links, via de weg. Zo kwamen we na wat klimwerk bij special 2.
Een snelle start tot je plots rechts moest van een drop. Dacht even dat ik bijna overkop zou gaan! Weer omhoog en dan omlaag om meteen een steile schuine verkanting omhoog te moeten nemen. Die lag glad dus ik moest alles of niks spelen om het te halen. Te traag en je gleed naar onder. Dit lukte maar daar lag een nog moeilijker obstakel: een nog steiler klimmetje en net zo glad. Mijn voorligster -Kristien Achten- gleed weg. Ik kon er nog juist langs maar doordat ik moest remmen voor haar geraakte ik er net niet op. Gelukkig kon ik één voet zetten en mijn weg vervolgen. Ook hier had ik de snelste tijd.
De 3e special lag vlakbij. Hier zat een serieus stuk bergop in, doodgaan. Ik had pijn aan m'n longen bij het diepgaan, kon precies niet goed ademen. Na die special moest ik aan een stuk door hoesten. Voelde niet lekker.
De 4e en laatste special had ik pech. Ik haalde mijn voorligger in maar kon niet voorbij. Dan een smalle doorgang en een steile modderafdaling, beneden lagen grote blokken beton en stenen. Mijn voorligger aarzelde waardoor ik moest wachten. Beneden viel hij bij die stenen, ik moest stoppen en afstappen. Omdat het daar heel glad was ben ik blijven lopen en kon pas later weer fietsen. Op het einde lag een diepe geul, ik dacht er wel over te springen maar net op het einde twijfelde ik en in een reactie gooide ik alles dicht, sprong af en deed een "cyclocrosske" :). Beetje jammer...
We rolden terug binnen en maakten ons klaar voor de nachtspecials. Dezelfde als daarstraks maar in't donker met een licht op je helm. Net toen we terug vertrokken begon het te regenen. De 1e nachtspecial, misschien reed ik veel te snel, alles op de limiet. En hopla, weer de snelste tijd neergezet!
In plaats van dezelfde weg te nemen als daarstraks (wat eigenlijk niet de juiste verbindingsweg bleek te zijn), besloot ik nu de "officiële weg" te nemen, daarstraks had ik bordjes gezien die verwezen naar special 2 dus dat kwam goed. Dacht ik... Toen we terug boven waren sloten we instinctief aan bij de groep die daar stond te wachten. Bij de eerste special die we tegenkwamen. 3-2-1 GO! Wow wat was het nu spekglad, ik ging alle kanten op, reed eigenlijk weer veel te snel maar kon alles nog net onder controle houden.
Terug naar boven, naar special 3. Toen ik stond aan te schuiven om te starten vroeg ik welke special dit was. Ik voelde nattigheid omdat teammaatje Roos zei dat de 2e die met de gladde schuine kanten was en die was ik niet tegengekomen. Toen men zei dat dit de 4e special was, viel mijne "frank"... Dan heb ik de 3e gemist! Of nee, dat was de 3e die vorige. We hadden de 2e dus gemist! Door anders naar boven te rijden dan daarstraks. Oh nee! Volle gas naar 3 gereden maar die was al dicht. Meteen de organisatie ingelicht, paniek. Ik lag 2e, dit kon niet waar zijn. Ze zouden me dezelfde tijd geven als vanmiddag + straftijd. Ik was er toch niet gerust in.
Dan weer volle bak terug naar de 4 gereden, bang dat die ondertussen dicht zou zijn. De focus was weg, mijn voorligger viel bij de stenen maar ik kon ontwijken en deze keer op de fiets blijven. Niet echt een goeie tijd.
We kregen een lekkere maaltijd maar ik was er nog steeds niet gerust in. Ook Roos was het slachtoffer van de slechte bepijling, we reden alles samen. De uitslag werd uitgehangen zonder aanpassingen, lap pas 6e :(. Ik ben dan terug gaan overleggen met de organisatie die gelukkig van goede wil was. Wij waren ook niet de enigen die die special misten. Ondertussen was het podium en enkel de winnares was gekend. Achteraf hebben ze wel in de uitslag alles netjes aangepast, waarvoor dank! Ik sta dus wel als 2e geklasseerd :)
Zeer tevreden over mijn wedstrijd, buiten de gezondheid die het wat liet afweten.
Hey iedereen,
Na mijn val op maandag had ik een bewogen week achter de rug. Ik had maar één doel: zien dat mijn rug terug in orde kwam zodat ik kon fietsen. Mijn deelname stond op losse schroeven, volgens de dokter was het niet haalbaar. Na af en aan-geloop bij kine Mieke Oostvogels was er toch al veel verbetering. Donderdag kon ik weer de fiets op maar voelde dat ik totaal geen power had, rechtstaand optrekken was ook een probleem. Vrijdag naar de osteopaat om geblokkeerde wervels los te maken, ik wist uit het verleden dat zo'n behandeling 1 a 2 dagen kon nawerken maar ik moest iets doen...
Zaterdag uurtje losgereden en op het parcours geweest, beentjes getest. Rechtstaand optrekken ging nu wel, yes ik was blij! Alleen de benen...nog steeds weinig power. Ik verweet dit aan de osteopaat en hoopte dat het zondag beter ging zijn.
Zondag D-day. Doel was natuurlijk winnen maar ook mijn eigen record én het proefrecord te breken, al wist ik dat dit nu niet haalbaar zou zijn. Tijdens de opwarming leek alles goed te gaan, ook de sprintjes voelden goed. Deze keer op tijd aan de start ;). Rustiger gestart dan vorig jaar maar eens het eerste keerpunt genomen liepen de benen al vol. Aiai en het was nog zover! Probeerde dat van me af te zetten en positief te blijven. Maar wat ik ook deed, ik had de kracht niet om boven de voorgenomen 40km/u te blijven. Het stuk naar het laatste keerpunt leek echt super lang, de benen waren op en mijn ademhaling was ongecontroleerd. Aan dat keerpunt hing ik al half van mijn fiets, kon amper nog terug optrekken en plofte in het zadel. Daardoor knikte de punt wat naar beneden, ook dat nog! Ik reed ineens 2 per uur trager, vond mijn positie niet meer. Ik zat te vechten op de fiets. Aankomst in zicht, het hele laatste stuk dan maar gesprint en eruit geperst wat ik nog had.
Ik voelde me duizelig en was zodanig buiten adem dat ik me op het gras liet vallen om eventjes te bekomen maar ik bleef duizelig en kreeg mijn ademhaling niet onder controle. Dan is het Rode Kruis (geel in dit geval :) ) erbij gekomen en heeft het nog even geduurd eer ik wat bij m'n positieven was. Ze hielpen me recht maar ik bleef me slecht voelen. Coach Jos was er ook bij gekomen, altijd tof zo'n steun te hebben! Ben dan gaan losrijden maar mijn hartslag bleef nog lang hoog en duurde lang eer ik me terug beter voelde.
Ik vond mijn tijd slecht: 10'.19'' (vorig jaar 10.09 én te laat gestart) en ik dacht dat kampioene Druyts zeker onder de 10 zou duiken. Maar zij was blijkbaar ziek geweest en had ook "maar" 10'10''. Dus 2e op 9sec van een prof lijkt niet slecht, beide hadden we niet de beste omstandigheden. Enerzijds teleurgesteld, anderzijds moest ik al blij zijn dat ik KON meedoen en nog 2e werd!
Nu hopen dat het bij de veldrit (laatste proef) wel allemaal vlot maar eerst nog 800m en kogel. Dat laatste ligt me wel maar de 800m zal harken worden om niet laatste te zijn, veel te kort voor mij.
Hey allemaal,
na een weekje verplichte (maar deugddoende) rust wegens een hamstringblessure ben ik toch nog op tijd in orde geraakt voor de 1e proef van de Brasschaatse Achtkamp. Mijn 2e deelname nadat het alweer 8 jaar geleden was dat ik stopte met de "wintersporten". Altijd leuk om hieraan mee te doen in een ongedwongen sfeer. Goed om bezig te blijven tijdens de seizoensstop en toch enkele plezante doelen te hebben...
Vorig jaar won ik deze 1km tijdrit nipt van Olympisch sprintster & bobslee Hanna Mariën maar daarvoor (2003-2006) slaagde ik er nooit in deze proef te winnen. Nu kwam de -wel heel stevige- concurrentie uit de hoek van de gekende wielerfamilie Druyts.
In mijn vroegere achtkampjaren was het Kelly die me klopte op de 1km (en het record op 1.11 zette) maar ik won van haar de 6.5km, ze was toen nog wel junior... Nu moest ik het dus opnemen tegen zus Lenny, Belgisch kampioene weg & tijdrit juniors, oepsie :).
Dankzij (Chedy)-coach Jos Henderieckx had ik een goede opwarming en kreeg ik nog tips.
Ik stond veel te hevig en toen de man naast me met z'n hand zwaaide dacht ik dat ik al moest starten en was bijna gevallen omdat de andere mijn fiets nog vast had! 3-2-1 GO! Ik trok zo snel op als ik kon, en maar bijschakelen. Daarna armen op het ligstuur en volle gas. Aan de bocht te weinig focus en niet eerst naar die ene boom gereden zoals ik voorzien had maar al te gretig (en te vroeg) de bocht ingedoken. Daardoor snelheid verloren. Stevig terug optrekken en BAM! Toen was er precies een windmuur waar ik tegen botste. Heel raar, ineens veel wind. Dan maar snel terug platliggen en alles geven naar de finish. Aan de boom nog uit het zadel sprinten voor die laatste meters. Amai die beentjes!
Ik vond dat het niet zo goed was gegaan. Zaterdag was ik gaan verkennen, ook paar sprints gedaan en toen had ik precies meer power. Over de bocht ook niet content, tja, daar ben ik eigenlijk nog geen enkel jaar tevreden over geweest, haha! Lenny was voor me gestart en had de snelste tijd: 1.15.05, ik had 1.16.73. De dames achter ons zaten aan 1.22.
Op zich kan ik wel tevreden zijn als je ziet hoe kort ik achter zo'n supertalent zit, prof bij Topsport Vlaanderen en 19 jaar jonger.
Maja, ik ben en blijf een kritisch perfectionistje, het kon dus altijd beter ;). Volgend weekend mijn "slechtste" proeven waar ik de schade voor het klassement zal moeten beperken: 200m en verspringen.
Graag bedank ik nog mijn kiné Mieke Oostvogels voor het behandelen van de blessure, fietsmaatje Leo voor het gebruik van zijn supersnelle bolide en natuurlijk topcoach Joske!
na 3 weken "enduroloosheid", nog deze finale van de Easyphone Cup. Jammer dat die zo laat valt. Die 3 weken dan maar opgevuld met een city race (2e), XC mountainbike (1e dame) en een vette 10km obstakelrun (1e). Zaterdag toch even terug de Lapierre Spicy enduro op om het goeie gevoel te zoeken na die lange periode.
Zondag dan de laatste manche in Kluisbergen, het mooie Kluisbos. Het lag glad en dat met die Vlaamse klei...
De eerste special ging goed, alleen werd ik verrast door de steile klim. Bij het nemen van een drop ging m'n vering compleet in met een knal als gevolg. Daardoor wat uit het lood geslagen, vering bijgepompt.
De 2e tot 5e special verliepen ook wel vlot maar ik voel me nooit zeker op gladde ondergrond.
De 6e special was de moeilijkste en daar ging ik compleet de mist in. Eerst zag ik te laat dat we linksaf moesten, bocht bijna gemist en daardoor geraakte ik een eerste steile knik niet op. Te voet en uit mijn ritme, de volgende steile knik bergaf gaapte er een groot gat, ik twijfelde en nam de verkeerde kant. Kwam daardoor verkeerd uit om het volgende knikje weer op te geraken. Weer te voet... Zo sukkelde ik heel dat stuk. Dan volle gas aanzetten voor een supersteil klimmetje leemgrond, ik kon niet genoeg snelheid maken door de zompige grasstrook. Linkse kant genomen maar er halfweg af moeten springen omdat ik het niet haalde. Naar boven willen lopen maar door de gladde leem in combinatie met gladde zool bleef ik ter plaatse schuiven en viel ik telkens. Moet een grappig zicht geweest zijn! Ondertussen was de Duitse daar ook, zij nam rechts en leek makkelijk omhoog te lopen en ging me voorbij. Pas nadat er iemand mij naar boven trok kon ik verder. Een rampzalige run dus die me zeker 30 seconden en meteen ook mijn 1e plaats kostte.
Gefrustreerd en ontmoedigd de 7e special nog tot een goed einde gebracht. Het stomste was nog dat ik vorig jaar met dezelfde schoenen daar ook lang sukkelde en uit frustratie besloot om een 2e paar te kopen met groffe zool. Daar helemaal niet meer aan gedacht en dus weer met de verkeerde schoenen op pad... :/ Eigen fout zekers? Domdom...
Ik werd 2e, teammaatje en downhillster Roos werd knap 3e op slechts 7 seconden van mij! Ik denk dat ik haar schema's wat minder goed ga maken ;). Trots op mijn poulain!
Dan was er nog een podium voor het klassement, ook daar was ik 2e (ik miste 1 wedstrijd). Weer geen goeie dag in Kluisbergen (mijn zwart beest?) maar toch met 2 prijzen naar huis, tof!
Binnenkort volgt een seizoensoverzicht en de vooruitzichten voor volgend seizoen...
Omdat er op 18 oktober nog een laatste enduro was, probeerde ik de tussenliggende weekends te overbruggen met trainingen en plezante dingen. Zo werkte ik zaterdag nog een training af en stond er zondag een city race (eliminator) op het programma.
Het was al zeker 3 jaar geleden dat ik nog eens deelnam, maar omdat deze vlakbij was -in Roosendaal (Nl)- vond ik dat dé manier om trainen en fun te combineren.
Rob en ik fietsten onder een heerlijk zonnetje naar de Oude Markt in Roosendaal. Omdat er een uur tussen training en tijdrit zat, besloot ik ook mee te doen met de "citizen race" van 20 minuten, open voor iedereen. Een uurtje kon je trainen op het ultrakorte rondje van 500m met kunstmatige hindernissen. Ik voelde dat de verkoudheid me nog steeds parten speelde.
Bij de citizen race startte iedereen samen, ik was enigste dame. Ik had me voorgenomen om dit ook als training te doen en onder mijn omslagpunt te blijven, reed rond als toerist en finishte voorlaatste. Maakte mij niet uit, alles was beter dan op het terras zitten niksen en rollen had ik niet bij.
Nu was het tijdrit: individueel 1 rondje rijden. Bij de dames had dit eigenlijk geen nut omdat wij maar met 3 waren. De mannen zijn met meer en hebben dit nodig om hun "heats" te bepalen. Ook hier heb ik niet voluit gereden, ik had de 2e tijd.
Nu was het weer een uur wachten doordat wij meteen de finale reden terwijl de mannen nog kwart- en halve finales moesten rijden.
Dan eindelijk onze finale! Ik had een slechte start, geraakte niet meteen in het pedaal. De Nederlandse startte echter niet snel, ik kon de schade beperken en zat in haar wiel aan de eerste obstakels achter de kerk. Bij het bruggetje sprong ik los erover waarmee ik haar bijna passeerde maar er volgde direct een scherpe houten kombocht waardoor ik weer moest inhouden. Ze nam deze zo traag, dat ik twijfelde om binnendoor over de stenen te rijden maar ik was bang om het hek te raken waar we rond moesten. Aan de houten bult waarover je "bunny-hop" kon doen zag ik dat ze er moeite mee had. Maar toen we de brug op sprinten nam zij goed de bovenste knik terwijl ik daar haperde en m'n achterwiel doorslipte. Hierdoor op achtervolgen en pas een halve ronde verder achter de kerk, aan de obstakels die mij goed lagen, haalde ik haar weer bij. Weer leek ze expres het tempo te temperen maar ik kon daar nergens voorbij. De brug deed ze weer goed, ze verloor er minder snelheid bij het knikje waardoor ik weer wat achter lag. Dit kon ik het volgende stuk niet meer goedmaken en zo werd ik 2e.
Beetje spijtig maar dat hoort nu eenmaal bij deze discipline: in één run moet alles perfect kloppen. Ik had me wel geamuseerd maar doordat je als dame zo weinig rijd en lang moet wachten is het niet zo aantrekkelijk...
Verrassend genoeg ontving ik voor de citizen-race ook nog een medaille en zo had ik er dus ineens 2!
Kristien
Net nu er twee wedstrijden op het programma stonden was ik ziek, een serieuze verkoudheid met alles er op en eraan...
Toch wou ik beiden voor geen geld missen: Bouillon op zaterdag beloofde schitterende trails, Amay zondag was belangrijk voor mijn klassement.
Zaterdag dus op naar Bouillon. Die dag stond (voor het eerst) de enduro van de "Grand Raid Godefroy" op het programma, een onderdeel van de bekende marathonwedstrijden op zondag.
In de eerste klim voelde ik al dat het niks ging worden: slechte benen, keelpijn, kortademig en pijn aan de luchtwegen. Ik had vernomen dat we maar met 2 dames waren en besloot om op halve kracht te rijden en te genieten. Kwestie van de dingen niet erger te maken en krachten te sparen voor morgen, waar ik wel stevige concurrentie ging hebben.
De specials waren technisch, uitdagend en lang. Dit was échte enduro-fun! De fysieke stukken bergop of vlak ging ik in het zadel zitten en reed ik rustig om me dan weer vol in de volgende technische afdaling te storten. De verbindingen tussen de specials waren lang en best zwaar: 35km en 1200 hoogtemeters. Uiteindelijk waren we bijna 5u onderweg!
Na afloop een zeer goed gevoel in de afdalingen, het liep schitterend en had me fantastisch geamuseerd. Alleen de inspanningen hadden alles losgemaakt en nu was het snot a volonté en slijmen ophoesten. Lekker...
Ondanks dat dus gewonnen en 123e algemeen op 300 starters. Een dikke pluim voor de organisatie: laag inschrijvingsgeld, top bevoorradingen en achteraf nog lekker eten inbegrepen! Dit was zeker een van de beste Belgische wedstrijden.
Dan ging het rechtstreeks naar Amay bij Hoei voor de Easyphone Cup, om 21u al in bed gekropen in de hoop dat het morgen beter zou zijn. 's Morgens hingen er dreigende wolken en er was veel regen voorspeld. Ik hoopte dat het droog bleef omdat ik wist van vorige keer (Flemalle) dat de Duitse niet te kloppen was op glad terrein. De eerste special begon met een korte sprint, ik was bang om het weer op mijn adem te krijgen maar alles ging goed. Dan paar plezante bochten in losse bosgrond om een soort bikepark in te duiken met diepe putten en jumps. fantastisch! Het was lang wachten op de Duitse Bettina die blijkbaar gevallen was. Fysiek ging alles beter en ook de beentjes waren goed.
De 2e special begon met een langere sprint maar ook dit ging nog goed, er zat ook een lang stuk bergop in waar je serieus kon doodgaan en dan weer een stuk in die diepe putten: steil naar beneden en met een jump eruit. In de voormiddag deden we uitzonderlijk 5 specials omdat alles zo kort was, daarvan deden we er wel een aantal twee keer. Ik had het gevoel dat ik beter was dan Bettina, al weet je dat nooit zeker en moet je tot de laatste special dat goeie gevoel zien vast te houden.
Na de middag was er nog een "urban" special in het centrum van Amay, ook deze deden we twee keer. We starten helemaal bovenaan het dorp om dan via allerlei straatjes en trappen te eindigen in een waterbak op het dorpsplein. Het is eens iets anders!
Na een supersnel stuk moest je haaks linksaf op losse steentjes, ik gooide alles dicht, drifte en haalde het maar net. Beetje verder een korte straat en rechts de hoek om, knalde ik bijna op een uitstekende garagebox... Nadeel van zo'n city races: je ziet niet wat er achter de bocht komt... Een lange afdaling over kasseitjes en plots moest je rechtsaf een klimmetje op, bijna boven had ik weer even pijn op de borstkast van het diepgaan. Daarna nog plezante trapjes, haakse bocht, een aangelegde sprong, trapjes en een plons in de waterbak. Zo, dat was fun! Hup helemaal terug omhoog voor de laatste keer. Boven bleek dat ploeggenoot Daniël Prijkel pech had met zijn achteras. We hebben dan snel van as gewisseld zodat hij kon starten en hij moest dan zo snel mogelijk weer naar boven rijden om op tijd te zijn voor mijn start, hectisch! Hele tijd zat ik te stressen, "wat als hij valt, wat als...". Het was bijna aan mij toen hij verscheen, totaal kapot (ocharme) en met lekke achterband. Snel weer steekas gewisseld en off we go!
Weer een goeie run gereden en tevreden gefinished.
deze keer had ik gewonnen van Bettina Lysko! Ook Daniël Prijkel won in zijn reeks, een mooie dag voor het team en een dubbelslag voor mij. de laatste enduro op 18 oktober in Kluisbergen.
Kristien
De Trek Bike Attack is een downhill marathon (18km) met een fysiek, cross-country-achtig einde. Op mijn lijf geschreven en sinds ik de eerste keer deelnam in 2013 en meteen 2e werd (vorig jaar 3e), is dit een van mijn lievelingswedstrijden.
Donderdagmiddag aangekomen in Churwalden. Meteen een paar dorpjes verder naar Lenzerheide om het parcours te verkennen. Het was hetzelfde als vorig jaar al hadden ze de poortjes (skipoorten die je verplicht moet passeren) op de moeilijkste stukken breder gemaakt waardoor je de moeilijkste lijn kon omzeilen en nog sneller naar beneden kon. Hier was ik niet zo blij mee... Ook maakte dit dat op één bepaald stuk een vijftal lijnen waren ontstaan waar er vroeger twee waren. Dat maakte de lijnkeuze moeilijker. Ik had hier veel moeite mee, al was de eerste run wel zalig goed. Door een lekke band kon ik maar 3 keer de kwalificatie doen.
Vrijdag was het heel druk aan de lift en stond je soms 1.5u te wachten. Ik ben dan het hele wedstrijdparcours gaan doen, met het fysieke gedeelte naar de finish in Churwalden erbij. Ik had last van mijn kuiten, vooral de rechtse was pijnlijk. 's Avonds van alles geprobeerd in de hoop dat het zaterdag beter zou zijn. Tevergeefs... toen ik opstond was de kuit zo stijf en pijnlijk dat ik de eerste minuten amper kon stappen. Hoe meer ik bewoog hoe beter het ging dus nog wat losgereden en dan de lift in voor de kwalificatie.
Vanop de Rothorn (2.800m) stortten we ons één voor één naar beneden, met 15sec interval. Ik had een goeie start en al snel haalde ik de andere dame bij. Ik riep maar ze liet me niet voorbij. Voorbijsteken is op sommige plaatsen onmogelijk of risicovol door de vele stenen. Pas na een vlak stuk door een tunneltje kon ik voorbij. Er waren 2 plaatsen waar bijna iedereen lek reed en daar heb ik rustiger gereden. Dan lekker gereden tot ik in een steile afdaling vast kwam te zitten achter een andere biker die z'n remmen de hele tijd dichtkneep terwijl je volle bak kon gaan. Hierdoor kon ik mezelf ook niet het volgende klimmetje op lanceren en verloor veel snelheid. Na de ruwe stukken volgde het bikepark met springbulten en kombochten en dan een sprintje naar de finish aan de lift.
Niet tevreden en een 11e plaats (in 20minuten). Hiermee belandde ik in het eerste startvak, na de 5 snelste dames. Het was dus zaak om zondag heel vroeg de fiets te gaan wegleggen in dat vak zodat je vooraan stond. Ik was er om 6.20u maar er stond al een lange rij. Toch lagen er boven nog maar 2 fietsen dus kon de mijne nog mee op de eerste rij!
Om 10u gingen we terug naar boven in afwachting van de start om 12.30u. Rond 11.30u was ik boven en begon het gestress. Ik maakte me druk om mijn -nog steeds pijnlijke- kuit én omdat ik bang was om de verkeerde lijnkeuze te maken. Verder stonden er veel toppers aan de start waaronder de Duitse Kogler (prof bij BMC), 3 meiden van Trek Gravity team, Steffi Marth (ex-Olympisch BMX en downhillster) en een paar meiden die Europese serie rijden. Podium zou niet haalbaar zijn, top 5 leek me wel mooi. Al kon iedereen pech hebben, de wedstrijd moest gereden worden...
Bijna tijd, cool om zo achter de top 5 te staan en meteen vooraan de eerste bocht in te kunnen duiken. Deze lag moeilijk en het stuk ernaartoe had maar één goeie lijn die min of meer steenvrij lag. Ik was goed weg en kon ook meteen die goeie lijn op, de bocht ging slecht en ik moest mijn voet uitsteken. Hierdoor verloor ik even aansluiting. Achter mij hoorde ik ze vallen. Ik kon het gat snel dichtrijden na de volgende bocht en zat achter iemand van Trek toen we aan het stuk met de vele lijnen kwamen. Ik zat zo kort dat ik gewoon volgde en voor ik het besefte zat ik waar ik NIET wilde zijn! Ik had niet verwacht dat deze goeie dame zo'n slechte lijnkeuze zou maken... Ik deed dan zomaar wat en uiteindelijk reed ik los door een stenenmassa met grote losse blokken om toch maar terug op het goeie pad te geraken. Oef! Dacht even dat het niet goed ging komen.
Het volgende stuk terug aansluiting gevonden maar ik moest serieus doorgaan om in hun buurt te komen (max snelheid 86km/u!). Ik kon 2 dames zien rijden en net voor het bikepark zat ik er kort bij. In het bikepark verloor ik echter weer meters en op het lange sprintstuk aan de finish van gisteren was niemand meer te zien... Nu reden we door naar Churwalden via allerlei klimmetjes en afdalingen. Al snel kwamen er 3 dames weer in zicht op een stuk bergop. De laatste daarvan haalde ik vrij makkelijk in, het was een van de Trek meiden. Ik reed wat ik kon maar de afstand op de andere 2 leek maar langzaam te verminderen. Ik had niet de beste benen.
Pas in de laatste klim had ik nog iemand te pakken maar moest heel diep gaan om te zorgen dat ik het gat zo groot mogelijk maakte voor we aan het laatste technische stuk begonnen. In de verte zag ik de andere rijden, rood shirt. Ik dacht dat het de BMC-ster was en dat ik misschien 3e lag? Nog alles gegeven naar de finish en dan ontgoocheld dat ik 4e was. Blijkbaar op slechts 30sec! Dat maakte het nog erger... Enerzijds was het een mooie prestatie in dat sterke deelnemersveld (40 dames), anderzijds had er misschien wel meer in gezeten. Al was die 3e echt wel fysiek goed, komt ook uit de cross-country (Sabine Spitz junior team) maar sinds 2011 downhill en laatste jaren enduro met top 5 plaatsen in Europese serie. Dusja, ook niet niks!
Topfavoriete Kerstin Kogler (BMC) won en Birgit Braumann (Trek, winnares 2013) werd 2e.
Algemeen wel tevreden, al viel ik voor het eerst naast het podium. Nu snel dat kuitprobleem oplossen en dan rustig werken naar de volgende wedstrijden.
Deze manche van de internationale competitie speelde zich af in Duitsland, tegen de Tsjechische grens. Reporter Jan Van Dijk (Offroadbiking) vergezelde mij.
Zaterdag alles kunnen verkennen. Er waren 7 specials + een proloog, 4 ervan situeerden zich op het bikepark rond de skipiste. Dan was er nog een "urban" special, door het dorp. Eentje lag heel ver weg, naast een skispringschans. Indrukwekkend!
Zaterdagavond dan de proloog, mét helmlamp want het was al wat donker. Gelukkig was ik goed voorzien met de Xeccon Spiker van Mtbled.com. Het was een special aan de skilift, ik reed de 7e tijd. Er waren niet zoveel dames omdat er ook een wereldbeker enduro was in Amerika. Dat nam niet weg dat het niveau zeer hoog was, met oa de jonge Raphaela Richter die prof is bij Radon Factory team, de Zwitserse Monika Buchi, een Tsjechische en een meid van het Cube Factory Team en nog wat Duitse dames. Je kan stellen dat dit een UCI wedstrijd was.
Met een 5e plaats als doel begon ik zondag aan de wedstrijd. We klommen naar de 1e special en die verliep best goed. Dan naar de "urban" special, ik dacht dat dit een kolfje naar m'n hand was omdat deze heel fysiek was, de hele tijd sprinten en kunstmatige hindernissen. Het ging goed maar achteraf bleek dat ik hier pas de 9e tijd had... Straf... De 3e special speelde zich af in een bosje aan het dorp en was zeer kort. Deze ging wat minder. Dan fietsten we terug naar de skipiste/bikepark voor de 4e special.
Hierin zaten een paar serieuze springbulten, een technisch gedeelte en eindigde in een slalom op de skipiste. Wat ik totaal niet verwachtte: ik reed de 4e tijd!
Dan volgde een lange saaie transfer naar een ander dorp waar de springschans lag. We moesten helemaal naar boven klimmen en de benen lieten zich voelen. Voor deze had iedereen wat schrik: steil en technisch. Zaterdag brak er iemand haar arm. Ik besloot rustig te beginnen om geen fouten te maken. Op één plaats waren er twee lijnen: langs kleine trapjes of op de helling ernaast. Die laatste reed vlotter en dan kon je de volgende bocht beter aansnijden. Echter was dit stuk nu uitgereden, het gras was weg en doordat ik met een hogere snelheid aankwam geraakte ik beneden in de bocht niet meer gestopt! Ik stak m'n been uit en leunde helemaal naar links om toch maar op het parcours te kunnen blijven. Dit lukte nog net maar met wat tijdverlies. Verder heelhuids beneden geraakt.
Wat er dan volgde was niet duidelijk: sommigen namen een soort "bobslee" terug naar boven, wat eigenlijk diende voor recreatie. Blijkbaar was dit toegestaan? Er stond zo'n lange rij dat een deel ervan naar boven begon te fietsen. Je moet wel voor een bepaalde tijd aan de volgende special zijn. Ik heb dat dan ook maar gedaan maar dat was niet zo'n goed idee.
De klim was best lang en na 3.5u voelde je dat wel. De terugweg was daarbij ook nog eens zo'n 15km... Toen ik aan de 6e special aankwam kwamen achter mij al de dames die eerst voor mij reden. Ze hadden de uplift gebruikt. Ik was kwaad. Temeer daar deze special fysiek was. Redelijk vlak maar constant grote wortels, bochten, putten, stenen. De special verliep wel goed.
Terug in Schoneck voor de laatste special. Er zaten 2 korte klimmetjes in en dan het bikepark induiken.
Aan de finish konden we al meteen de ranking zien; het werd en 7e plek. Eerst wat ontgoocheld omdat ik de 5e plek voor ogen had en zeker toen ik zag dat ik maar 4sec achter de 6e was en 30sec achter de 5e. Maar toch wel tevreden, ook omdat ik weer moeilijke dingen gedaan had die ik niet goed durfde.
Tijdens de terugreis kregen we nog een platte band terwijl we op de autostrade een bocht namen. Gelukkig reden we net rechts en kwamen er met de schrik vanaf. Jan monteerde de reserveband en we konden weer op weg! Weer een avontuur erbij...
Zaterdag afgezakt naar Vielsalm, in de gietende regen. 's Namiddag werd het iets beter, regelmatig een bui ipv aanhoudende regen.
We konden tot 18u trainen. Nog groffe modderbanden gelegd, die tubeless Schwalbes zijn de enigen die ik er zonder hulp op krijg, top! Vooraan voor de Dirty Dan gekozen, eerste maal dat ik ermee ging rijden. De Magic Mary die ik vooraan had verhuisde naar achter. De ideale combinatie om de modder te trotseren.
Met de camions naar boven (wat een luxe :) ) en de eerste run veel gestopt en de moeilijke punten bekeken. Het liep niet lekker maar mijn vertrouwen steeg en daar hadden de goeie banden een bijdrage aan! Die Dirty Dan is een zalige voorband. De 2e run ging al vlotter en bij de 3e en 4e run had ik er zowaar plezier in ondanks de modderpartij. Niet één keer gevallen! Er was wel één punt waar ik altijd sukkelde: een opwaartse haakse bocht die halfweg steil naar beneden ging en bezaaid lag met stenen. Wat ik ook probeerde, het lukte maar niet, maar ik was niet de enige. Ik zag dat de andere dames veel moeite hadden met het gladde parcours. Bij mij ging het goed en ik amuseerde me, ik hoopte zelfs dat het zondag ook zo'n slecht weer was!
Spijtig genoeg was het zondag beter en alles begon te drogen. We hadden nog een uurtje training waarmee ik 2 runs kon doen. De 2e keer schoof ik weg na een bocht, te ver naar buiten en van het paadje af... Mentaal een deuk maar wist dat het klein foutje was en zag het verder wel zitten. Alleen was ik denk nu meer in het nadeel op een sneller parcours, niet te vergeten dat ik met een endurobike reed (minder veerweg).
De kwalificatie was dramatischer: zeer snel en maximaal begonnen, aan de moeilijke bocht "alles of niks" maar zwaar gecrashed... Gesukkeld met het gedraaide stuur, te snel terug willen vertrekken en daarmee paar meter verder weer in de fout. Dan terug de flow proberen te zoeken maar een teleurstellende tijd van 3'.09".
In de finale had ik op zeker gespeeld aan de moeilijke bocht door uit te klikken en met de voeten te peddelen... Tijdverlies maar zo was ik gevrijwaard van een valpartij met nog meer tijdverlies. Verder goed afgewerkt buiten 2 bochten die ik te scherp aansneed. Met 2'51" een hele verbetering, al denk ik dat 2.45 wel mogelijk was, was dit goed voor een 3e plaats bij de dames! Ongeloofelijk! Ik hield een Britse 6sec achter mij. Teamgenote Roos Op de Beeck werd knap 2e.
Net als vorig jaar telde deze wedstrijd ook als BK. Ik werd afgeroepen en nam plaats op het 2e schavotje maar men zei dat ik gewonnen had?? Ik begreep er niks van! Bleek dat Roos niet meetelde omdat zij nog junior is (18 jaar)? Dus ik was kampioen bij de Elites. Oke maar waarom kreeg zij dan geen junior-podium? Onbegrijpelijk... Wat een feest moest worden voor ons team werd een domper, ook voor mij. Ik gunde Roos de titel, als volbloed downhillster en groot talent verdiende ze dit. Dit was niet eerlijk...
Gelukkig werd dit 2 weken later rechtgezet door de Bond. BK is een UCI wedstrijd en dus rijden dames vanaf 17 bij elites en heeft Roos WEL recht op de titel. Binnenkort zal zij haar trui ontvangen en ik de zilveren medaille. Eind goed, al goed.
Afgelopen weekend stond de 2e manche van de Enduro1 serie op het programma. Deze keer in Wildschonau, Oostenrijk, een mooi skigebied.
Zaterdag konden we special 5 trainen en dat was nodig! Zeer technisch en smal wandelpaadje met veel scherpe bochten, rotsen en wortels. Deze was bereikbaar met de lift dus was best wel luxe! :). Om 16u startte dan de proloog, onverkend maar wel zichtbaar op de skipiste gelegen. Volle bak een paar honderd meters omhoog sprintten en dan afdalen op het gras met bochten en kunstmatige obstakels. Op een van die obstakels gebeurden veel valpartijen, een paar moesten zelfs naar het ziekenhuis. Ik besloot er net voor te remmen zodat ik er rustiger over kon. Op het einde moesten we van trappen maar ik had dat niet gezien, kwam volle bak aangesjeesd en vloog er in één keer over, wow! Ik won blijkbaar met 1 seconde!
Zondag beloofde weer een tropisch warme dag te worden (34°-36°), niet te vergeten alles wat we dragen van bescherming + rugzak, was dit niet zo aangenaam...
De eerste special was een tegenvaller: 3 minuten volle bak over een vlak grindpad met bochten. Niet echt enduro maar zeer fysiek, tja, ook dat heb je nodig voor enduro. Ik had schrik om hier op achterstand gezet te worden want een paar van mijn concurrenten doen ook XC wedstrijden (cross-country). Op een van de langste klimmen die in de hete zon lagen, hadden ze aan de bevoorrading een tuinslang waarmee we verfrist werden. De andere specials waren plezant, snel en technisch. De 4e was echt de max, ik zat constant op de limiet. Dan de bekende 5 die wel beter had gekund, nu waren er hier en daar nieuwe sporen/lijnen waarmee je bochten kon afsnijden maar ik zag ze telkens te laat. De 6e en laatste moesten we weer de proloog doen, net nu was de batterij van m'n E.I-shock leeg, eigen fout want ik had 'm al een maand niet meer opgeladen. Het systeem blokkeert automatisch je vering, echt handig bij sprinten en optrekken. Had dan maar de vering zo hard mogelijk bijgepompt, maar ook weer niet te hard want er zat een serieuze drop/sprong in. Ik sprintte wat ik kon maar had het gevoel dat ik niet vooruit ging. Na 4u wedstrijd ook niet meer zo vanzelfsprekend...
Alle obstakels goed genomen en een mooie finish. Dan spannend afwachten en op het grote scherm de tijden met uitslag in't oog houden. De speaker was mij echter voor, ik had gewonnen!
Toch weer onverwacht omdat ik dacht dat ik bij de 1e en de laatste special veel tijd verloren zou hebben. Bleek helemaal niet! Zelfs in die sprintspecial had ik de snelste tijd :). De laatste (proloog) was ik zelfs 5 seconden sneller dan zaterdag toen we die nog fris konden rijden!
Supertevreden dus.
Maandag en dinsdag doorgereden naar 2 bikeparks in de buurt (Leogang en Saalbach) om nog te trainen op techniek én om lekker te genieten van de vakantie natuurlijk.
Afgelopen weekend ging het naar Duitsland voor de eerste wedstrijd van de "Enduro1" (enduro-one) serie. Oorspronkelijk ging ik voor de Cannondale-serie in de Vogezen, maar deze wedstrijden waren al na 1 minuut volzet! Van de Cannondale tour wist ik wat te verwachten van niveau en parcours, maar van de Duitse serie wist ik niks.
De eerste manche was in Bad-Endbach, 4u rijden. Zaterdag mochten we de 1e en de 5e special verkennen. De rest was geheim. Die 1e special was heel kort en je kon telkens omhoog met een sleepliftje waar je voor moest betalen. Ik hield het op 2 runs en reed naar special 5 die vanaf 16u ook de proloog werd. Deze was lang en "bikeparkstyle": snel, kombochten en drops.
Voor de proloog werd er halfweg gestart. Het ging meteen goed, geen fouten. Ergens moest er ook stevig getrapt worden over een stuk dat moeilijk bolde door veel wortels, op het einde ook nog een eindsprint en 10 meter bergop lag de finish.
Benieuwd naar de tegenstand en toch wat verrast toen ik als winnares werd afgeroepen! Blijkbaar scheelde het slechts 5 seconden.
Heel blij maar toch ook zenuwachtig voor de wedstrijddag, het zou een spannende strijd worden waarbij elke seconde telde. Elke fout, elke extra pedaalslag kon het verschil maken.
Zondag D-day, het miezerde af en toe en het was amper 13°. Zenuwachtig bij de 1e special, ik mocht geen enkele fout maken, hier en daar kon je een snellere lijn rijden als je van het pad afging. Die mocht ik niet missen. Veel bochten en wortels, het lag zo droog dat de grond heel los lag maar ik had veel grip met de Schwalbes. Er waren ook 2 offcambers (schuine verkanting) op gras waarop je scherp moest draaien, niet simpel. 3-2-1 en goed weg! Het steilste stuk goed genomen en ook de offcambers doorgekomen. Zag ik daar al mijn voorligger... Ik riep dat ik eraan kwam maar hij reageerde niet. Ik bleef roepen tot ik in zijn wiel zat maar hij ging niet opzij. Hij ging wel snel maar ik kon sneller... Beetje gefrustreerd aangekomen en maar hopen dat dit niet mijn overwinning zou kosten. De volgende specials zou ik wel slimmer wezen. Goed kijken achter wie je ging starten (vrije keuze) en proberen wat extra tijd te winnen door wat langer te surplacen als je moest starten ;).
De 2e special was een teleurstelling: amper een hellingsgraad en ik werd zot van de bochten! De hele special sprinten, optrekken, scherpe bocht, optrekken, sprinten. Tussen boompjes laveren... Er zat geen snelheid in, het was moeilijk om "flow" te krijgen. Met een matig gevoel deze beëindigd. Ondertussen een Tsjech ontmoet die ook alleen was en met hem verder de wedstrijd afgelegd, zo had ik meteen een goeie voorligger die mij niet zou hinderen! ;)
Special 3 was gelukkig van een ander allooi. Vrij technisch met vooral véél wortels. Het liep weer lekker. De 4e begon met een "rockgarden" (aangelegd stenentapijt) en ging over op een stukje "northshore" (smalle verhoging op houten planken). Deze was ook weer plezant. De laatste special was ons bekend, knallen dus!
Na slechts 3u waren we al rond, de verbindingsstukken waren niet zwaar en de specials lagen niet ver uit elkaar. De top-organisatie liet er geen gras over groeien: meteen was de uitslag bekend en werd het podium gedaan. YES! Ik had toch gewonnen! Ook weer een klein verschil: 25 seconden op 5 specials + proloog is niet veel. De 3e dame strandde ook op slechts 1 minuut.
Deze Belg stond te genieten op het podium en we kregen mooie prijzen. Na 2 weekends winst volgt nu een trainingsweekend. Het weekend van 4-5 juli trek ik naar Oostenrijk voor de 2e manche, hopelijk kan ik deze trend verderzetten!
Na meer dan een maand zonder wedstrijd keek ik uit naar dit weekend. De enduro de la Semoy, een manche van de Franse EREC Dark Dog Cup, staat bekend als een van de meest technische en moeilijkste enduro's in de buurt. Deze wedstrijd gaat over 2 dagen en 10 specials. Vorig jaar werd ik 3e.
Zaterdagmiddag was het al vrij warm toen we van start gingen via een lange steile klim naar de 1e special. Beetje zenuwachtig maar eens ik gestart was liep het als een trein! Netjes, clean en sneller dan anders. Alles leek zo simpel, wat een gevoel.
Met een dosis moraal ging het naar special 2. Een beetje té overmoedig, te hevig gestart en bijna uit de eerste bocht gevlogen. Daardoor uit mijn "flow" en beginnen sukkelen op de stenige secties. Pas op het einde ging het beter.
Terug met een goed gevoel naar de 3e special maar ik begon last te krijgen van de warmte. Deze was fysiek zwaar met een aantal stukken bergop, niet makkelijk om aan hoge hartslag en met verzuurde benen een technische afdaling in te duiken die je niet kent. Foutloos rijden is niet simpel bij enduro.
Ik begon steeds meer hoofdpijn te krijgen. De volgende special had veel steile haarspeldbochten en wortels. Nog een laatste klim met steil wandelstuk voor special 5. Dan ook nog 2 steile klimmetjes in de special zelf om helemaal choco te zijn. Op het einde een bord "Danger, jump", veel volk en een gapend gat. Ik blokkeerde en gooide alles dicht, de kleinere eindjump ging wel. Kwaad op mezelf! Dit is een van mijn zwakke punten. Ik werk eraan maar het probleem zit in het koppeke. Op plaatsen waar je één drop of sprong meermaals kan oefenen lukt het wel, maar duikt dit onverwacht op dan blokkeer ik soms. Een spijtige afsluiter maar ik wist dat we die morgen (zondag) weer zouden doen: 2e kans dus.
De tussenstand; ik stond 1e met 2 minuten voorsprong.
Het was al laat. Een korte nacht op een slecht bed, om 6.30u op voor dag 2. Suf en vermoeid naar de 1e special, gelukkig een lichtlopende klim. De chrono telde af 5-4-3... tijd om wakker te worden! Goed gestart en het eerste stuk goed doorgekomen tot je een scherpe bocht moest maken en je meteen opgewacht werd door een zeer steile afdaling waarvoor je eerst tussen een boom en een grote rots moest mikken. BAM! Met m'n stuur tegen die boom en het was verkeken, ik moest van de fiets en een stukje lopen. Verder foutloos gereden. De volgende stond bekend als de moeilijkste, de naam "Mad Max" loog er dan ook niet om. Super steil, wortels en krappe haarspeldbochten op het menu. Ik raakte mijn achterband met mijn poep, zo diep en ver naar achter moest je hangen! Bijna elke bocht voetje zetten om niet in de netten te belanden en dan doordriften, top! De Magic Mary vooraan en Hans Dampf achteraan waren de perfecte combinatie voor dit werk, ik ben niet één keer weggeschoven.
De volgende specials waren allemaal heel steil en bochtig. De voorlaatste eindigde met een smalle plank over een opblaasbaar zwembad, hoe komen ze erbij! De verleiding was groot om er in te springen want ook nu was het verschrikkelijk warm.
Dan de laatste, een verkorte versie van die van gisteren, tijd om iets recht te zetten. Ik sprong van de drop, YES! Wat een gevoel!
Ik behield mijn voorsprong en won. De Nederlandse downhillster en enduriste Kiona Harbers werd 2e en Inne Gantois (marathonspecialiste) knap 3e in haar eerste wedstrijd, wat een talent!
Eigenlijk was het "vaderkesdag" en had ik niks te vieren, ik droeg deze overwinning dan ook op aan mijn vader. Ik heb nu eindelijk het goeie gevoel te pakken en hoop dit nu verder door te trekken naar de volgende buitenlandse wedstrijden.
