Kristien Nelen
Welkom op mijn blog!

Over mijzelf
Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC. Provinciaal Kampioene 2010. Belgisch Kampioene Downhill 2014. Belgisch Kampioene Enduro 2

Inhoud blog
  • Azencross Loenhout
  • Scheldecross, Antwerpen
  • Druk weekend: 26e @cross Essen & 22e@ Druivencross Overijse
  • 3e @korte tijdrit Achtkamp Brasschaat
  • 11/9: Enduro One, Bad Endbach: 2e plaats

    Kalender

    Wedstrijden



    Zoeken in blog


    Foto

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Mountainbike/enduro
  • webshop downhillsport.nl
  • Team Fietsshop Uitgeest
  • MTBschool Noorderkempen
  • MTBLily, alle uitslagen en verslagen
  • Offroadbiking

  • Archief per maand
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 03-2016
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013

    MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
    21-10-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2e plaats enduro Kluisbergen
    Afgelopen zondag stond dan écht de allerlaatste enduro op het programma, hoewel het seizoen voor mij al gedaan was na behalen van de titel op 21 september. Enerzijds was het leuk om de trui te "showen", anderzijds had ik er niet veel zin meer in, het seizoen was al lang. De eerste special liep niet lekker, ik reed veel te voorzichtig (en te traag!). Slecht gevoel, angst om te vallen,... Niet goed! Dit ging zo heel de voormiddag, ik geraakte maar niet in "race-modus". Ondanks dat waren het heel leuke specials maar ik kon me maar niet amuseren. Ik ging dan nog 2x onderuit ook. Na de middag ging het precies wat beter, ik was "technisch opgewarmd". Ik weet van mezelf dat een fysieke opwarming niet zo nodig is, maar wel een technische opwarming. Al eens een afdaling kunnen doen om er in te komen dus. Net hetgeen ik daags voor het BK deed. Vooral de 5e special liep echt lekker en ik had er weer plezier in. De 6e en laatste was dan weer wat minder maar met veel plezier! Het wachten op de uitslag duurde een eeuwigheid maar ergens wist ik wel dat ik zo echt niet kon winnen van teamgenote Alex Marchal. Die was waarschijnlijk ook uit op revanche na haar slecht BK. Inerdaad, het werd een 2e plaats. Beetje mindere afsluiter van het seioen maar toen we weer het podium opgeroepen werden kon de pret niet op. Eindklassement dames: 1e plaats met een mooie prijs er boven op! Alex werd 2e. Nu terug opbouwen naar maart. In de winter neem ik deel aan de Brasschaatse "achtkamp" (atletiek+fietsproeven) , die had ik 10 jaar geleden ook al paar keer gedaan met succes (3e plaats). Verder nog een paar crossen vanaf december. Graag wil ik al mijn sponsors nog eens bedanken voor hun steun! Volgend seizoen mik ik op de "Specialized-Sram series", pik ik eens een wereldbeker mee en zullen er weer "downhill marathons" op het programma staan. Ik zal ook enkel downhills in België rijden als training.





    21-10-2014, 21:45 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    13-10-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2e @obstakel run "Run for our lives"
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Zondag nam ik voor het eerst deel aan een "obstacle run" of hindernisloop op recreatiedomein "De Ster", St Niklaas. Het lijkt op militaire training, een lange stormbaan. Een mix van uithouding (lopen) en behendigheid/kracht (hindernissen nemen). Ik koos voor de 5km als eerste kennismaking en omdat ik nog maar 2 weken aan het lopen ben. Ik loop en fiets als wintertraining. Het was gokken welke kledij ik best droeg, we zouden ook door modder moeten en moeten zwemmen! Speciale schoenen met grote noppen had ik al gekocht, die komen ook van pas bij winterduatlons. Er werd gestart in groepen van 100 lopers. Ik zat bij de 2e groep, wij startten 10 minuten later na een leuke opwarming op bonkende beats. De sfeer was zot! Ik stond vooraan en was goed weg. Wat eerst voor het plezier was, werd nu om te winnen. Mijn competitiedrang kwam weer boven toen ik zag dat ik eerste dame was. Ik besloot tot de eerste hindernis voluit te sprinten om opstoppingen te vermijden. We moesten een zandzak van 20kg nemen en er een aparte ronde mee lopen. Amai de bovenbenen liepen vol...echt zwaar. Hup zak afgooien en op naar de volgende. Ik liep bij de eerste 5 mannen van onze groep. Er volgden nog een net over modder waar je moest onderkruipen als soldaten, dan iets soortgelijk maar met draden waar elektriciteit op stond. Hierna moesten we gladde grashellingen op en af, sommigen gleden op hun kont naar beneden. Mijn schoenen deden hun job, ik had veel grip en mijn handen niet nodig om omhoog te geraken. We begonnen al lopers van de vorige groep in te halen. Dan liepen we naar de zwemvijver, daar lagen paalvlotten waar je over moest. Terwijl er veel aan het sukkelen waren op handen en knieën lukte het mij om rechtstaande van de ene naar de andere paal te stappen. Op het volgende stuk lagen de palen echter verticaal op het water, wat nu? Ik moest 2 dames passeren en kon toen met een zelfverzonnen "move" deze hindernis overwinnen. Op het einde moest je in het water springen en naar de kant zwemmen. Ik liep naar het volgende maar zag dat er een lange rij stond. Het was een container waar je op moest klimmen en aan de achterkant via een loopplank eraf springen, 3m lager in het water. Dit ging enkel één voor één, aanschuiven dus... Toen was het even niet meer leuk: je loopt de longen uit het lijf en als eerste dame en daar sta je dan 15 minuten uw tijd te verprutsen én kou te krijgen! Het is niet mijn ding, zo van grote hoogtes springen. Dus wandelen over die plank en zonder te kijken, hup eraf! Pfff amai da was toch maar vies. Weer zwemmen en dan volgde een lange slopende zandloop waarbij je nog onder een net moest. Dan een surrealistisch obstakel: een ijsberg! Daarna door een ondiepe vijver waarover hekken lagen. Je moest op je buik eronder en als een krokodil bewegen, je kon maar net ademen als je je hoofd wat schuin boven water hield. Weer een container opklimmen, over touwnetten en door banden. Dan een lang loopstuk, een "radio-actieve tunnel" donker en mistig en nog eenzelfde mistige kruiptunnel. Dan nog wat hopen autobanden om over te kruipen en een container met modder waar je tot je knieën inzakte en je amper door geraakte door de zuigkracht. Daarna terug lopen was zware kost met loodzware schoenen. Een vieze groene stinkpoel waar je door moest en via een touw er weer uit. Ik kon mijn tempo hoog houden tot de laatste hindernissen. Er waren wel 2 hoge houten muren waar ik problemen mee had. Erop geraken was al niet makkelijk, eraf nog minder. Ondertussen werd je dan nog eens stevig natgespoten en zag je amper iets. Ik was bang om eraf te springen en me te blesseren dus liet ik me er af zakken. Nog een rondje op de atletiekpiste, door een houten doolhof kruipen en daar was de finish! Ik was eerste dame van onze groep en zelfs bij de eerste 8. Waauw dit was prachtig! Ik heb er van genoten, dit smaakt naar meer. Leuke sfeer ook. Beetje wrang gevoel toen het podium plaatsvond, die dames waren in de eerste groep gestart en hadden vrije doorgang aan de waterjump terwijl wij daar een kwartier hebben staan aanschuiven. Ook de eerste mannen van onze groep kloegen hierover. Als je prijzen geeft, zorg dan ook dat het eerlijk verloopt. We kregen wel een mooi Tshirt en speciale medaille. Achteraf bleek dit podium dan nog foutief want ik stond maandag als 2e in de uitslag op hun site en de nrs 2 en 3 waren dus eigenlijk 3 en 4! Volgend jaar wil ik zeker terug meedoen, dan ga ik voor de 10km! ;)

    13-10-2014, 20:18 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    07-10-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bijna fiasco @Downhill Namen
    Na 2 weken rust na het succesvol BK enduro, wou ik nog meedoen aan een downhillwedstrijd. De keer dat ik in Juli mee deed in Vielsalm (en meteen BK) smaakte wel naar meer! Zaterdag trainingsdag op de flanken van de citadel van Namen, onder een warme zon. Snel parcours met weinig natuurlijke hindernissen en opeenvolgende drops, gaps, sprongen en steile stukken. Iets wat mij totaal niet ligt, zo'n "airtime" ben ik helemaal niet gewoon. Een compleet ander parcours dan Vielsalm. Springen was er weinig bij voor mij, erover rijden ging ook alleen verlies je dan snelheid en dus tijd... Op het einde een leuk stuk, korte bochten naar beneden met op einde een zeer steil stuk met remputten. Je haalde zo'n grote snelheden dat je moest uitkijken dat je je bocht niet miste (paar keer gebeurd :). Het vervelende was wel dat ik steeds erg misselijk werd in de camion die ons terug naar de top bracht. Het werd zelfs zo erg dat ik van ergernis 2x terug naar boven ben gefietst! 's Nachts begon het te gieten en het hield pas op tegen de ochtend. Benieuwd of deze ondergrond wat regen kon hebben ben ik bij de eersten aan de trainingsrun begonnen. Het was nog net te doen, alleen dat laatste steile stuk lag echt heel slecht. Ik stond te twijfelen en toen er een aantal tegen de vlakte gingen, sloeg ik dit stuk maar even over. Met veel twijfels aan een 2e run begonnen maar het lag al een pak moeilijker. Aan een gap waren veel valpartijen en ook daar durfde ik nu niet meer af. Ik sloeg dit over en vervolgde met weinig zelfvertrouwen m'n weg. Toen ik op een recht stuk de voorband heen en weer voelde slibberen was dit de druppel. Dit ging echt niet! Ik durfde niet meer verder... Terwijl de anderen naar zeer grove banden overstapten had ik geen andere keuze. Ik had enkel mijn vaste enduro-set. Heb dan besloten om niet te starten in de kwalificatie om 11u, met pijn in het hart. Het zou toch jammer zijn om na zo'n mooi seizoen nog in de lappenmand te eindigen door iets dat voor mij niet belangrijk is. Ik bleek ook niet de enigste, van de 6 dames verschenen er maar 3 op de kwalificatie. Het bleef echter droog en ik zag dat er steeds beter gereden kon worden. Nu begon ik natuurlijk spijt te krijgen... Teammaatje Roos, een downhillster, vond dat ik moest gaan vragen of ik alsnog mocht starten in de finale. Bleek dit nog wel te mogen!Dolgelukkig natuurlijk! Nog steeds met een bang hartje maar ik wou deze kans grijpen en dit parcours gewoon uitrijden, het resultaat deed er niet toe. Om 14u dan van start in de finale en rustig begonnen. Alles ging goed tot ik aan een van de moeilijkste punten kwam. Ik volgde de tip "rechts springen om hoog boven de wortels te kunnen blijven" in een spekglad offcamber (schuin) stuk. Alleen dachten die ervaren downhillers er niet aan dat ik niet zover spring als zij...ik landde dus OP die wortels ipv erover en BAF daar lag ik! Gelukkig niets ergs, ik vervolgde mijn weg maar alle snelheid was weg en dan op dat gladde schuine stuk...ik gleed naar onderen tegen het lint en begon te sukkelen. Eindelijk geraakte ik terug omhoog en reed de gap. Op het einde heb ik niet meer bijgetrapt om goed aan het laatste moeilijke stuk te beginnen. De bochtjes slingerden fijn, fun! Dan het supersteile stuk dat zo slecht lag en waar ik zo'n schrik voor had. YES, ik was beneden! Even vergetende dat de finish nog 10 meter verder lag :) Ik was al aan het genieten van mijn geslaagde opdracht. Ik kon deze dag dan toch nog afsluiten met een voldaan en blij gevoel! Terug boven had ik zelfs zin in nog een rondje! Achteraf betrapte ik mezelf er op dat ik spijt had van die fout en valpartij en dat dat beter had gekund. Zelfs dan slaat de perfectionist in mij nog toe. 4e dus van de 4... maar je hoeft dus niet eens 1e te zijn om toch een overwinning te behalen ;) Dank aan Roos en familie en Kristof voor de hulp en steun, alsook al die andere lieve mensen die mij hielpen. Bij deze nog maar eens het bewijs dat de Lapierre Spicy een veelzijdig fietsje is. Veel rare blikken van die downhillgasten met hun vette bike :) "Ca passe avec ce velo?" :)

    07-10-2014, 22:34 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.BELGISCH KAMPIOEN ENDURO!!
    Zondag 21/9, dé belangrijkste wedstrijd van mijn seizoen, het allereerste BK Enduro in de Belgische geschiedenis! Enduro is nog een jonge discipline maar volop aan het “boomen”. Een extra stimulans dus om deze op mijn naam te schrijven. Ik had een goede voorbereiding met 2 opeenvolgende succesvolle enduro’s in Frankrijk begin september. Het weekend voor het BK moest ik een moeilijke keuze maken: BK eliminator waarbij ik ook kans had op de titel, of een endurowedstrijd. Ik koos voor het laatste met pijn in het hart, maar ben er nu wel blij om! Omdat ik dikwijls problemen had om de 1e special al meteen volle bak te gaan en het goeie gevoel te vinden, had ik besloten om zaterdag al een paar afdalingen te doen. Bij enduro mag je niet verkennen, ook niet de dag(en) voordien dus werd het Aywaille. Dankzij 2 vrienden werd er ge-uplift met de auto, zo kon ik mijn krachten sparen. Hierna reden Rob & ik naar Neupré en sliepen in de mobilhome. Nuja slapen… hevig onweer en een “drasj nationale” beloofden niet veel goeds. ‘s Morgens was het nog steeds van dat, m’n roze Agu regenjas moest dienst bewijzen. Ik probeerde het positief te zien: vorig jaar in enduro Jura was het ook zeer modderig en klopte ik Alexandra. Ik startte als eerste dame en teamgenote Alexandra Marchal 15 sec achter mij. Zij was mijn belangrijkste concurrente, al mocht ik Alicia Franck en Kristien Achten ook niet onderschatten. Deze startpositie baarde me zorgen: zo had Alex een mikpunt, alsook kon ze daardoor het onbekende parcours beter inschatten. Echter kon dit ook in mijn voordeel zijn. Alex rijd dikwijls te snel waardoor ze fouten maakt en met mij voor haar ging ze misschien meer gestressd rijden. Hoe dan ook, het zou er om spannen! De 1 ste special was kort en bochtig, ik zat meteen goed in de flow. Op het einde slijkbochten met diepe sporen maar ook dit liep goed. Toen ik aankwam en achterom keek was er nog geen Alex te zien, het duurde toch zeker 15 seconden. Dat en de goeie run gaven me al een goed gevoel. Vorig jaar en begin dit jaar haalde ze me wel eens in dus dat wou toch al wat zeggen… De 2e special liep niet lekker, veel foutjes in de gladde bochten nu en Alex kwam vrij kort. De 3 de special ging weer super en het duurde lang eer Alex er was. We waren nu helemaal doorweekt, gelukkig had ik mijn Maloja regenbroek aan zodat mijn broek nog steeds droog was. Special 4 was de max. Ik vloog over de gladde stenen, nam elke bocht perfect en dan een lange asfaltklim volle bak om terug in het modderfestijn te plonzen. Toen maakte ik een fout en parkeerde met mijn stuur tegen een boompje waardoor de voorrem helemaal naar achter kantelde en nog moeilijk bruikbaar was. Toch finishte ik met een goed gevoel. De 5 was hetzelfde als 3 maar lag nu veel gladder, ik nam geen risico en deed een “cyclocrosske” over een boomstam. Goede beslissing want erachter leek het een bruine zeep-party. Op het einde ging ik onderuit in een steile bocht en bezeerde mijn rug. Het begon allemaal te wegen, de regen, de kou, de zere benen… Blij dat het de laatste special was. Ondertussen was het gissen naar wie er eerst zou liggen, ik dacht dat we allemaal kort op elkaar zaten en dat het om luttele seconden zou gaan voor de trui. Iemand zei dat ik al veel voor lag, dat kon ik niet geloven maar de andere dames beaamden dat? Als er niets gebeurde zou het binnen zijn. Misschien was het daardoor dat de focus verslapte want toen het snelle bochtige pad overging op een schuine kant met wortels liep het mis… Ik schoof een beetje weg, zette mijn voet en trok mijn fiets terug op de verkanting toen “PAF!”. Voorband plat. Waarschijnlijk stak er iets scherps uit waar ik mijn band tegen trok met een scheur in de flank als gevolg. Zonder nadenken maar met veel gevloek vervolgde ik mijn weg op de velg. Er volgde nog een steil knikje, een stuk over de weg en aan het volgende steile stuk stond iemand te roepen en gebaren. In paniek van de fiets gesprongen om de vettige afdaling te lopen maar viel, een mooie buiksliding en gezicht in de modder. Ondertussen had Alex mij ingehaald en viel over mij. Ik krabbelde recht, de linkerkant van mijn bril zat onder modder dus ik zag maar met één oog. Toch zo op de fiets gesprongen en gereden wat ik kon. Nog over 2 houten constructies, afdroppen op de velg. Een glad grasveld en de finish. Kort na mij kwamen Kristien Achten en Alicia al! Pfff… Ik was ontgoocheld en kwaad, nu zal die trui wel verloren zijn, door zoiets stoms! Nog 3km terug op de velg, de hel, zowel voor de benen als mentaal. Tot aan de prijsuitreiking was ik niet om te genieten, zo kwaad. Tot de uitslag eindelijk werd opgehangen en ik blijkbaar toch nog 1e was! Met 50 seconden! Ik kon het niet geloven! Ongeloofelijk! Zelfs op het podium leek ik het nog niet te beseffen. Pas toen die Brabanconne klonk begon het te dagen. Kippenvel. Zo blij met deze 2 de titel in één seizoen. Ik heb er dan ook hard voor gewerkt en veel voor gedaan. Ik heb nu titels in 3 disciplines, nu zou ik er nog wel graag de eliminator bij willen. Het is leuk om steeds weer nieuwe doelen te stellen. Dank aan alle supporters, Robke en Team Fietsshop Uitgeest die mij alles hebben gegeven om dit waar te maken. Nog even nagenieten, het seizoen loopt op zijn einde. Ik rij nog een downhill en een enduro en dan volgt verdiende rust.



    07-10-2014, 22:21 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    16-09-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Winst in enduro Amay
    fgelopen zondag ging het naar Amay (tussen Namen & Luik) voor een manche van de Easyphone Cup. Ik verkoos deze boven deelname aan het BK Eliminator omdat dit voor mij de beste voorbereiding is op het BK enduro van volgende week. Het was een moeilijke keuze maar gezien ik geen technische parcoursen met hoogteverschil in mijnen hof heb en door de week niet even naar de Ardennen kan zat er niets anders op... Het is trouwens ook verboden om de dag(en) ervoor ter plaatse te trainen! Enduro is voor mij het belangrijkste. Daarbij is het BK ook een manche van de Easyphone cup dus kan je ongeveer dezelfde soort parcoursen verwachten. In Amay trof ik goeie tegenstanders en er waren veel dames. We vertrokken om 9.30u voor 6 specials. De eerste was al meteen een serieuze "ademtrapper". Het eerste gedeelte had onverwachte bochten achter struikgewas, ik had het moeilijk om in mijn ritme te komen, je moest telkens weer optrekken. Daarna een pittig klimmetje waar ik precies niet vooruitging en dan volgde een meer "flowy" snel stuk waar je superhard kon knallen! Ik had niet echt een goed gevoel en slechte benen, ik had donderdag nog een zware interval training gedaan. Het was ook zoeken naar de juiste versnellingen, ik had van Fietsshop Uitgeest een Sram 34 XX1 voorblad gekregen om eens te testen of dit beter zou zijn voor de Belgische enduro's en voor het BK. Normaal rijd ik met een 30. Verder stonden mijn veringen nog op "Frankrijk-stand", veel te zacht dus. Na wat aanpassingen voelde dit beter. De volgende specials waren wat technischer. Er waren er twee die over een soort snel downhillparcours gingen, met kombochtjes, sprongen en bulten. De laatste was wel maf met kleine "dubbels" maar dat kan ik nog niet goed dus ik had toch wat schrik. In de namiddag volgde nog slechts 2 "Urban specials". Vergelijkbaar met een city race dus maar dan vertrekken bovenaan het dorp en zo afdalen via gangetjes, trappen, een opengebroken weg met grind en een steil klimmetje. Ja, zelfs een kleine waterbak! Jammer dat het 2x hetzelfde was, anderzijds is dit ook wel eens plezant om jezelf dan de tweede keer wat meer te pushen :). Ik zag het niet zo zitten, hou meer van natuurlijke hindernissen. Toch liep de 1e best lekker en het klimmetje kon ik hard op knallen. De beentjes waren los en ik had er zin in gekregen! De tweede keer ook zonder fouten en het klimmetje ging nog even goed. Nu bang afwachten, ik had echt geen idee van mijn plek. Liesbeth Hessens had vorig weekend 1 minuut voor op mij maar dat was een vrij technische enduro (Vogezen) zonder enige fysieke stukken in de specials. Kristien Achten is naar het schijnt technisch goed en was voor mij in Houffalize (al is het niet zeker of die resultaten wel klopten...). Beiden rijden ook marathons dus fysiek ook sterk. Liesbeth werd afgeroepen als 3e, de tweede naam was Kristien...en dan een korte pauze...Achten. YES ik had echt gewonnen! :) De tijden weet ik niet maar volgens mij konden de verschillen niet groot zijn. Blij met deze overwinning, mentaal is dit voor mij erg belangrijk. Neupre is wel wat technischer wat in het voordeel is van ploeggenote Alexandra Marchal, het zal spannend worden!

    Bijlagen:
    IMG_20140914_171546.jpg (919 KB)   

    16-09-2014, 22:04 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    09-09-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.3e plaats Enduro Giromagny, Vogezen
    Na het hele Verdun-avontuur laat in bed en 6u later weer op... Daar aangekomen miserie want ik stond niet op de startlijst, uiteindelijk was het gelukkig goedgekomen en nog stressen om op tijd klaar te zijn voor de start. Een lange klim naar de 1e special zorgde voor een degelijke opwarming. Ik probeerde de beentjes van gisteren wat soepel te krijgen. Aantal toppers aan de start met Hassenfratz, Pugin, Motsch die ook nog eens van de streek zijn. Doel was een 3e plek maar top 5 zou al mooi zijn, zeker na de wedstrijd van gisteren. Ik begon behouden om te zien wat voor ondergrond het was, soort parcours en het technisch niveau. De 1e special was al redelijk technisch maar bleek nadien nog maar een opwarmertje. Manmanman wat een trails! Veel aangelegde drops, stenen en wortels. Ondertussen werd het weer bloedheet en het was afzien op de steile klimmen tussendoor. Regelmatig moesten we te voet verder, het was slopend. Voordeel was nu dat de specials bijna enkel bergaf waren dus weinig fysiek. Een paar keer werd het eventjes "heel heet" tijdens de special: bijna het stuur tegen een boompje, een bocht die ik maar net haalde, een drop die net goed afliep, .... En telkens je over de finish kwam was er dat "waauw" gevoel, top! In het begin liep het niet zo maar ik kwam steeds beter in de "flow". De eerste specials moesten we al hard fietsen om nog op tijd aan de start van de volgende te staan, er vielen hoe langer hoe meer nummers weg die niet meer op tijd waren. Gelukkig hadden we na de bevoorrading wat meer speling want de hitte begon zijn tol te eisen. Slechts 5 specials maar na de 3e stonden er al overal renners langs de kant met krampen. Ook de bekende downhillster Floriane Pugin gaf op. Mijn Cliffbar gels en bars deden hun werk en de conditie zit blijkbaar ook wel goed! Bij de 4e special werd ons meegedeeld dat er een serieus gevaarlijk stuk in zat over stenen maar dat het goed aangegeven stond. Ik was me al druk aan het maken... Toen ik daar aan kwam heb ik me uit de slag getrokken, er stond beneden nog een boom in de weg maar het liep goed af. Trots! :) Op een stuk met grote losse stenen geraakte ik van mijn lijn en ging alle kanten op, ik kon nog net m'n voet uit steken om op het pad te blijven maar bezeerde hierbij mijn enkel. Ik kon nog wel verder. Na weeral een dikke 6u (voor slechts 5 specials!) rolden we binnen. Blijkbaar deed er nog een Belgische mee, Liesbeth Hessens. Mij niet zo bekend want ze woont in Zwitserland. Wel bekend in het marathon wereldje, won ondermeer de Australische Crocodile Trophy en de Iron Bike. Ik had er al verhalen over gehoord: geen gewone madam! :) Toen ze heel serieus zei "ik denk dat die met die krullen (Hassenfratz) zal winnen want die reed toch wel wat van mij weg" wist ik al dat ze goed was. Wie Claire Hassenfratz in het vizier kan houden is echt wel top! Motsch (21e in de WB enduro Canada) was ten val gekomen dus kon het wel eens spannend worden. Het werd een 3e plek waar ik heel tevreden mee kon zijn, op slechts 1 minuut van Liesbeth. Zij werd knap 2e in haar eerste enduro! De locale topper Motsch eindigde amper 20sec achter mij. Momenteel is de enkel wel dik en pijnlijk....hopelijk komt het in orde tegen Amay en zeker voor het BK binnen 2 weken... Dank aan Gerrit Van Impe voor de tip om dit weekend mee te doen, het was echt prachtig!

    Bijlagen:
    foto 2.JPG (766.6 KB)   

    09-09-2014, 17:08 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Enduro des loups, Verdun
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Zaterdagmorgen vroeg vertrokken naar Sommedieue, bij Verdun, voor een manche van de Franse EREC Cup. Ik trof er een paar bekenden waaronder Gerrit van Impe met wie ik dit weekend verder zou afhaspelen. Het beloofde een zware klus te worden, blijkbaar stond deze bekend als fysiek zwaar en misschien daarmee dat de laatste jaren er steeds minder dames meededen. Nu was ik de enigste... Nogthans werd de wedstrijd al ingekort van 50 naar 40km met 8 specials. De specials speelden zich deels af op de slagvelden van WOI wat een sterke indruk maakte. Rijden tussen bunkers, door loopgraven en bomtrechters...het doet je iets. Sommigen van die bossen waren ook akelig, letterlijk doodstil! De specials waren vooral veel draaien en keren tussen de dunne boompjes, aangelegde drops en veel scherpe bochten waar je soms leuk kon driften. Fysiek was het veel optrekken en korte klimmetjes. Doordat ik enige dame was en me zondag nog een zware enduro stond te wachten, ben ik niet overal voluit gegaan. Een goede training dus! De verbindingstukken waren zeer lang en het was bloedheet. Zelf kreeg ik het mentaal moeilijk toen we na 6 specials vlakbij de aankomst passeerden en al zo hadden afgezien...de verleiding was groot om binnen te rijden. Na de 7e special bleken we dan ook nog eens een "muur" van bos omhoog te moeten kruipen om naar de laatste special te geraken. Frustrerend, maar die laatste was dan wel eentje om duimen en vingers af te likken! Fantastisch! Doordat we bij één special lang moesten wachten liep heel de wedstrijd dan nog eens uit ook. We waren om 13u gestart en om 19.30u binnen! Na afloop bleken maar 110 deelnemers van de 180 uitgereden te hebben. Ik kon dus toch fier zijn op mijn podiummeke en had nog een mooie tijd ook! Nadeel van heel dit leuke gebeuren was dat we pas na 23u aankwamen bij onze slaapplaats in de Vogezen. Tegen middernacht het bed in en om 6u ging de wekker al terug, dat deed pijn! Maar niet getreurd, er stond ons nog een superleuke enduro te wachten in Giromagny, bij de bekende "Ballon d'Alcase" en Belfort. Dat verhaal is voor het volgende verslag ;)

    09-09-2014, 17:04 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    03-09-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.5e plaats Flanders Cup Langdorp XC
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Zondag zijn Rob & ik naar Langdorp bij Aarschot afgezakt. Dit was de laatste wedstrijd van de Flanders Cup en het is ook de enige die ik daarvan reed. Reden: geen endurowedstrijd én Langdorp heeft een schitterend parcours. Het stuk naast het spoor lag er vrij slecht bij, ik heb het zelfs niet verkend. Toen de vorige reeks gedaan was en ik wou gaan verkennen en opwarmen begon het hard te gieten. Bijna een uur lang... Uiteindelijk toch maar de fiets op en het moeilijkste stuk even verkend. Ik had precies "flodderbenen", dat beloofde niet veel goeds. Net voor de start hield het op met regenen. Ik moest starten vanop de 2e rij en dat ging me niet goed af, mede doordat er al vrij snel een bocht volgde. Eens we op de brede startklim kwamen kon ik wat opschuiven maar ik was aan het "toeristen" met mijn flodderbenen. Toen zag ik dat Petra al weg was en dat er een tweetal voorop reed dat ook al een gat had op ons. De knop ging om, de turbo aan en ik sprintte volle bak het gat dicht naar Nele en de Franse Pauline. Weg waren de flodderbenen! Ik kon bij blijven tot aan de eerste steile klimmetjes achteraan het parcours. Daar moest ik wat prijsgeven en daarna ook nog op het lange rechte stuk met erna het zware modderige stuk naast het spoor. Daar kwam Inne mij voorbij en samen kwamen we als 4 en 5 door na de startronde. Sara Van Peer zat ons echter op de hielen. Sara passeerde mij op het lange wegstuk na de finishlijn maar op de klim kon ik terug aansluiten. Bijna boven moest ik terug een gaatje laten maar in de afdaling kreeg ik dat vlot dicht. Na een paar technische stukjes kon ik van haar wegrijden op een klim. Daarna kwam Inne terug in zicht, Ik had de indruk dat ze minder sterk was. Ze heeft dan ergens van wiel gewisseld omdat haar band nogal plat was. Ik wist dat niet, ineens zag ik haar achter mij in een lus. Ondertussen was marathonspecialiste Kim Saenen opgewarmd en kwam ze me als een turbo voorbij gevlamd. Na een uur koers kreeg ik het weeral moeilijk maar een gelletje van Cliffbar hielp me erdoor. Ik kon mijn tempo en plaats hanteren en werd 5e. Tevreden over mijn wedstrijd en het resultaat, ik had niet beter gekund. Nu komen er weer een reeks endurowedstrijden aan met als hoofddoel het BK enduro op 21 september.

    03-09-2014, 22:55 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.4e @XC UCI Malmedy
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Vrijdag werkte ik in de bloemenzaak van mijn man voor "moederkesdag" en daarna nog aan het nieuwe parcours van de MTBschool Noorderkempen gewerkt. Niet meteen de juiste voorbereiding maar dat kon me niet schelen, XC is geen doel meer. Zaterdag naar Malmedy met Rob. Niet om het parcours te verkennen, dat ken ik ondertussen al goed van enkele BK's en andere Cross Country-wedstrijden. Het is een van mijn favoriete parcours en ik won er 2 titels. Bedoeling was vooral om terug te wennen aan de XC-fiets waar ik sinds april niet mee gereden had. Er zijn wel verschillen met de endurofiets: de XC is een 29er en de enduro heeft 27.5 wielen, verder heeft de Lapierre Spicy enduro 160mm veerweg voor en 150mm achter. De XC Lapierre heeft slechts 80mm voor en geen vering achteraan. Dit geeft een heel andere positie op de fiets. Ook de dunnere banden waren weer wennen... Het was leuk om eens te kunnen rijden zonder een rugzak mee te zeulen en met een licht helmpje maar ik voelde me maar "naakt" en kwetsbaar zonder mijn protectie. Mentaal niet te onderschatten... Verder een leuk weerzien met alle "XC-vrienden". In tegenstelling tot de XC wedstrijd in Houffalize in april (waar ik maar geen goed gevoel op de fiets kreeg in de technische stukken), liep het zaterdag op training al snel vlotjes. Had ik niet verwacht! Het parcours lag nat, ik twijfelde om de groffere Continental Mountain Kings te gebruiken ipv de X-King. Maar ik had er alle vertrouwen mee in het afdalen dus ik liet het zo. Zondag maar weinig dames aan de start, beetje jammer maar daar zat het BK marathon van vrijdag waarschijnlijk voor tussen. Ik startte rustig en ook op de lange startklim reed ik niet voluit, ik had geen idee of ik nog wel 1.5u lang alles kon geven. Hoe ging mijn lichaam daar op reageren? Ik train nu vooral korte intensieve inspanningen zoals je ze bij enduro tegenkomt. Ik hing achter Inne Bertels maar zodra de technische afdaling begon kon ik haar voorbijgaan. De korte startronde zat er op. De lange klim erna ging best goed maar op het einde van de 1e ronde kwam Inne terug bij mij op een lang steil klimmetje. Ik was er aan het sukkelen, mijn ketting versprong en ik stond te voet. Gelukkig volgde weer een technisch stukje waarna ik terug in haar wiel zat. Zo ging het eigenlijk heel het eerste uur, een strijd "haasje over". Inne sterk bergop, ik beter bergaf. Na een uur begon ik het te voelen en kreeg steeds meer moeite op de klimmen. Inne leek er net steeds beter door te komen. Net toen kregen we te horen dat we 3e en 4e lagen. Ik kon het amper geloven! Ik dacht dat we achteraan reden, 6 en 7 ofzo. De Nederlandse kampioene Anne Terpstra had opgegeven. Inne kreeg vleugels en mijn vat was af, na 1.25u koers gaven ze mij alsnog de bel. Ik had stiekem gehoopt dat ik mocht stoppen :) Nog een toerke zwaar afzien dan maar... Ik kon niet anders meer dan toeristentempo, de beentjes waren op. Ik finishte als 4e met bijna 2u koers!

    03-09-2014, 22:42 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PODIUM Trek Bike Attack!!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Vanuit Orcieres (Fr) ging het maandag 4 augustus naar het Zwitserse Lenzerheide, bij Chur. Daar sloot ik aan bij het team, we gingen er een hele week trainen om dan het weekend de downhill marathon te rijden. Hier werd ik vorig jaar 2e dus de verwachtingen waren hoog gespannen! De hele week reden we de knapste technische paadjes die teammanager Hans en enkele teamies gevonden hadden: zalig! Het leuke was ook dat ik eens met Alexandra kon trainen die technisch beter is dan mij, ik probeerde haar te volgen waardoor ik mezelf dwong om steeds sneller te gaan. Naarmate het weekend dichter kwam trainden we meer op het wedstrijdparcours waarbij we tips kregen voor betere lijnen van Hans en Nigel. Het parcours is op mijn lijf geschreven: het bovenstuk is zeer lang en daarna volgt er een bijna XC koers naar het volgende dorp waar de finish ligt. Goed voor 18km en 2000 afdaalmeters. Een goede fysiek kan hier de doorslag geven. De lichte Lapierre met EI-shock doet hier ook een flinke duit in het zakje, bij elk klimmetje of pedaleerstuk blokkeert de vering meteen wat veel voordeel geeft. Zaterdag waren het individuele kwalificaties: afdalen tot aan de voet van de 2800m hoge Rothorn. Het regende pijpenstelen en het was ijskoud op de top, het zag er niet goed uit... Gelukkig hadden we onze Agu regenjas nog! Net voor we moesten starten stopte het met regenen. Ik probeerde behouden te rijden, het zou dom zijn om nu iets aan te vangen... Alles ging vrij goed al was het aan elke bocht spannend, vooral op de grasstukken en op het einde zag je nog amper iets door rondvliegende modder. Ondertussen was de zon erdoor gekomen en hadden latere starters wat voordeel. Ik reed een 11e tijd op 40 dames en was hier niet tevreden mee, vorig jaar was ik 8e. Hierdoor zat ik ook in het 2e startvak, achter de top 5. Alex had lek en moest in het laatste vak starten. Zondag was het goed weer. Ik was goed weg maar kwam in aanraking met een andere dame waarbij we bijna ten val kwamen. Ik ben uitgeweken naar links, iedereen wou rechts omdat er elders overal grote stenen lagen. Ik kon mooi binnendoor de eerste steile bocht nemen. Dan nog een bocht en trappen maar! Daarna koos ik ergens voor een andere lijn en kwam direct achter een treintje te zitten. Net op een smal pad dus kon niet voorbij. Naarmate er meer pedaleerstukken kwamen en de inspanningen begonnen te wegen, begon ik steeds meer dames in te halen. Dan kwamen we onderaan aan het bikepark. Snel opeenvolgende kombochten en tafels (springbulten) zorgden voor nog meer verzuring in de beentjes. Hierna volgde een stuk vals plat richting Churwalden waar de finish lag. Ik had geen idee hoeveelste ik lag (6e blijkbaar) maar nu kwam "mijn" specialiteit :). Ik haalde al meteen iemand in. Er volgden nog een paar pittige korte klimmetjes en weer kwam een dame in zicht. Er op en er over! Dan ploeteren door een technisch bos met gladde wortels. In een alpenweide met bulten zag ik de volgende rijden en zat bijna in haar wiel. Na de passage tussen de "skipoortjes" (verplicht! Je mag rijden waar je wil maar je moet tussen de poortjes passeren als er staan) dook ze ineens naar links, terwijl wij bij de training naar rechts reden. Ik volgde en er was een verrassing: diepe drops vol modder... Ik was er al ingedoken nog voor ik het besefte en ging bijna tegen de grond, ik kwam maar net heelhuids beneden. Oef! Na een heftig paadje volgde nog een laatste klim, net als vorig jaar was het hier alles of niks. Je zit totaal kapot maar moet er nog een laatste krachtinspanning uitpersen. Ik ging haar voorbij en keek niet meer om, dook de laatste afdaling in en probeerde mijn adem terug te vinden en geen fouten te maken. Nog een technisch stukje en dan steil bergaf naar de finish. Je kon die niet zien want achter een gebouw, ik wist dus nog steeds mijn plaats niet. Bocht om, dropje af en dan zag ik daar 2 dames staan. Woehoew ik ben 3e! :) Vorig jaar 2e maar toch tevreden want de winnares is een downhillprof en ik eindigde op amper 1 minuut van haar en de winnares van vorig jaar (in 40 minuten). Vorig jaar had ik veel meer achterstand, goed dus!

    03-09-2014, 22:26 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.5e plaats Downhill marathon Orcieres
    Vrijdag 1 augustus vertrok ik naar Orcieres, niet ver van Gap in de Franse Alpen voor de MaxiAvalanche, een downhill marathon. Zaterdagvoormiddag kon er getraind worden. Er waren 2 aparte parcours, eentje voor de kwalificatie en een voor de wedstrijd zelf. Veel tijd was er niet dus deed ik 2x de kwali en 1x het parcours. Het was best technisch maar weinig fysiek, niet in mijn voordeel dus. Zaterdagnamiddag werden de kwalificaties gereden. Normaal reden alle dames samen maar omdat we maar met 8 waren hadden ze ons bij een groep mannen gezet. Dat was in mijn nadeel omdat ik niet echt goed ben in de massastart en al zeker niet als het tussen mannen is. Ik werd weggedrumd bij de start en op de vlakke stukken was mijn verzet te klein om iemand in te halen, ik werd 7e. De concurrentie was sterk. Zondag een nieuwe kans: 2 manches en men nam de gemiddelde ranking als einduitslag. Leuk, twee kansen, dat kom je nergens tegen! Het was echter rotweer en het onweer van s'nachts had de bovenste lift beschadigd. Voorlopig geen sprake van een wedstrijd...een herhaling van de "Mountain of Hell" leek in het vooruitzicht. Uiteindelijk werd er toch gereden, vanuit de eerste lift moesten we een stuk fietsen tot aan het parcours en van daar werd er dan gestart. Net op het natte grasstuk met offcamber stukken (schuine kanten), dat ging wat geven! We startten weer met de mannen. Het natte gras ging me niet goed af, ik reed wat te behouden. Het onderste gedeelte was echt dikke fun maar de wortels waren spekglad. Zo lag er plots een dame op de smalle singletrack, haar fiets blokkeerde het pad en ze schreeuwde van de pijn. Toch liep iedereen zomaar over haar heen, verschrikkelijk! Ik stopte om haar te helpen, legde de fiets opzij en vervolgde mijn weg. Kwam al snel Rode Kruis-mensen tegen die naar boven liepen dus alles kwam goed. Ik werd ditmaal 5e maar had wat tijd verloren om die Franse te helpen. Al meteen erna moesten we terug naar boven voor de 2e manche. Het zonnetje scheen en alles droogde wat op, gelukkig! Ik startte beter, ging vlotter en met meer vertrouwen door het weiland. Alles liep perfect, een geweldig gevoel en die laatste singletrails waren zo zalig! Toch werd ik weer 5e, alleen nu op een kleine minuut op mijn voorligster. Ik was content. Dit was niet wat ik verwacht had maar concurrentie is altijd moeilijk in te schatten. Ik vond dat ik het goed gedaan had en dat was het belangrijkste. Winnares was een plaatselijke skicross (zoals 4 cross)-kampioene die naar de Olympische Spelen ging en prof is. De 2e was een gevestigde waarde in het wereldje en zij was favoriete. De 3e was ook een plaatselijke meid. De meid waar ik achter eindigde won de vorige wedstrijd van deze serie in Italië. Met een goed gevoel kon ik doorreizen naar Lenzerheide, Zwitserland voor de volgende wedstrijd.

    03-09-2014, 22:16 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    29-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.7e @Europa Enduro Series, Kronplatz
    Met Robke ging het vrijdag naar het Noord-Italiaanse Brunico voor een manche van de European enduro series. Alles vond plaats op en rond de 2000m hoge "Kronplatz" berg. Zaterdagmorgen vertrok ik met de Duitse Alexa Huni om de 6 specials te gaan verkennen. De twee eerste specials waren ver van Kronplatz, het was lang fietsen. Daarna naar de lift voor de 4 overige specials en het begon te gieten. We besloten toch door te gaan, al was het maar 8° boven. Daarna was het tijd voor de korte proloog. Een sprint steil bergop, over een smalle plank omhoog die ze op de trappen hadden gelegd en dan afdalen met een sprong en wat bochtjes in nat gras. Ik was in een te klein verzet gestart. Toen ik net boven was op de plank schoof mijn achterwiel eraf en moest ik me terug op gang trekken. Ik had nog de 4e tijd, op 2 seconden van de 3e plek. Spijtig. Zondag was het gelukkig droog maar de trails waren nog nat, oppassen dus. Zeker bij special 2 waar veel wortels waren. We hadden een sticker met ons tijdschema gekregen, op een halfuur moesten we al bij de 1e special zijn maar die was best ver. Ik reed weer samen met Alexa. Toen we daar aan kwamen hadden we nog maar 3 minuten over. De special was vrij makkelijk. We zijn direct verder gereden naar de 2e want ook die was lang fietsen en een lange klim. We kwamen in tijdsnood ondanks dat we stevig doorreden, we moesten steeds sneller rijden en er volgde nog een steile eindklim. Ondertussen waren we al 5 minuten te laat en kwamen we hijgend kapot boven, het was ook benauwd. Veel tijd om uit te blazen was er niet of het was al aan ons om te starten. Gevolg: halfweg waren de benen al totaal verzuurd en het was net een heel fysieke special. Ik kon wel een dame inhalen maar op het einde was er nog een steile klim, ik kon niet meer. Ik ging niet meer vooruit, echt leeg. We moesten naar de lift om naar de top te gaan waar special 3 startte. Daar kregen we te horen dat ze niet naar het tijdschema keken, dus voor niets onze benen kapot getrapt :(. Deze special was meer een fourcrossparcours, grote kombochten en sprongbultjes. Dan mochten we weer met een lift omhoog en nog een stukje fietsen naar nummer 4. Deze was echt enduro met vooral gladde rotsen en een worteltapijt bergop waar je even van de fiets moest. Ergens miste ik bijna een bocht en moest corrigeren en weer op gang trekken. Met een "wauw" gevoel na deze bangelijke afdaling wachtte ons een lange steile klim naar special 5. Zo steil, dat we hem helemaal te voet moesten doen. Specials 5 en 6 waren weer bikepark/fourcross style, lees: kombochten, kombochten en .... :) Wat sprongetjes en een paar wortelpartijen er tussen. In special 5 werd ik gepasseerd door een dame. Bleek een fourcrosster te zijn, niet moeilijk dus. Ik hoopte op een 5e plek maar ik werd 7e en dat was een beetje teleurstellend. Maar toen ik de tijden zag bleek alles dicht bij elkaar te liggen en had ik maar 25 seconden achter op de 6e, de fourcrosster, en 40 op de 5e. Niet slecht dus!

    29-07-2014, 10:38 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mountain of Hell, Les 2 Alpes (Fr), 20/7
    Het weekend van 20 en 21/7 namen we met het team deel aan de "Mountain of Hell". Dit is een bekende downhill marathon met vertrek vanop een gletsjer op 3.600m. Het weekend bestond uit een kwalificatie op zaterdag met alle dames samen (mannen per 100) en dan de finale op zondag met alle 700 deelnemers op een ander traject vanop de gletsjer. We hadden dus 2 parcoursen te verkennen. Die van de kwalificatie viel nog mee maar er zaten een paar zeer pittige stukken in. Eentje was niet te doen, daar gingen we maar te voet van de rotsen... Voor mij kon de kwali niet mooier eindigen: een lange lichte klim over asfalt naar de finish, kon je veel goed maken (of verliezen). Ook na de start een steil kort klimmetje waar ik het verschil al kon maken. Een parcours naar mijn hand dus! De finale vertrok vanop de gletsjer maar we mochten enkel het onderste stuk verkennen. Pfff die sneeuw, echt niets voor mij! Dan volgden zeer ruwe rotspartijen, moeilijk berijdbaar. Dan een supersteile afdaling. Daarna een lange klim en dan een van de zwaarste afdalingen "de Fury", een wereldbeker downhill parcours! Als je hier dan zonder brokken door kwam volgde nog een zwaar stuk: "de trappen van Venosq". Een zeer smal paadje langs ravijnen, met diepe trappen in de rotsen. Deze mochten we niet verkennen. Zaterdag, mooi weer. Klaar voor de start van de kwalificatie met alle dames. Ik was goed weg maar aan het keerpunt waren al 2 dames me voorgegaan. Op het steile klimmetje haal ik de 2e bijna terug in maar in de daaropvolgende singletrail werd het gat terug groter. Technisch verliep alles goed, alleen had ik hier en daar verkeerde lijnen, ondanks de goeie verkenning. Plots hoorde ik mijn voorband iets raken. Ik bleef doorrijden maar merkte dat de band afging, doemme! Dan maar blijven doorrijden en hopen dat ik het asfalt haal. Deze gedachte sterkte mij omdat er nog steeds niemand mij passeerde. Het werd nog moeilijker afdalen, de band werd steeds platter, ik was verbaasd dat ik nog steeds 3e lag! Nu begon ik al op de velg te rijden, aiai. Ik moest de rotsige stukken lopen. Ja lap, daar kwam al iemand mij voorbij! Nog een laatste gedeelte met scherpe bochten en steile stukjes maar ik moest alles lopen. Eindelijk, de weg! Ik gaf alles om op de velg die klim op te rijden en alsnog als 4e te finishen. In de laatste bocht kwam er echter nog iemand over en werd ik 5e. Zwaar teleurgesteld en niet enkel dat ik niet op het podium stond, maar mijn kwalificatietijd was zo slecht waardoor ik pas op de 19e (van 27) lijn mocht starten voor de finale. Een ramp want het was net dat gletsjerstuk wat mij totaal niet lag en waar ik veel tijd zou verliezen... De 3e dame, die mij inhaalde, vertrok van op de 13e lijn dus een 10e lijn was wel haalbaar geweest. Zondag morgen moesten we al om 4.30u op, het was stormachtig en het regende. We hoorden dat ze de finale gingen uitstellen maar uiteindelijk kwam om 7u het bericht dat het niet door kon gaan. Windstoten van 100km/u verhinderde de liften en daarbij was het te gevaarlijk afdalen met de regen. Een juiste beslissing van de organisatie maar ik bleef achter met dat rotgevoel van de kwalificatie aangezien nu die uitslag werd genomen als einduitslag. Gelukkig hadden we een leuke week en heb ik veel kunnen trainen en bijleren, dus toch mooi om op terug te kijken.



    29-07-2014, 10:32 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    21-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.BELGISCH KAMPIOEN DOWNHILL!
    Het weekend van 12 en 13 juli deed ik voor het eerst mee aan een downhill wedstrijd in Vielsalm. Een technische afdaling zo snel mogelijk afleggen. Reden was dat er dat weekend geen enduro was en dit een uitstekende techniektraining is en daarbij wou ik wel eens ervaren hoe het er aan toe gaat bij zo'n wedstrijd. Deze wedstrijd telde ook voor de nationale kampioenschappen van Belgie, Nederland en Luxemburg. Zaterdag mocht je de hele dag trainen, we werden telkens naar boven gebracht met veewagens getrokken door tractoren. Het is eens iets anders dan bij enduro waarbij je meestal zelf naar boven moet fietsen. Ik heb 5 runs kunnen doen, het was een zalig weertje maar het parcours lag vrij nat. Op moeilijke punten kon je kiezen tussen een A en B-lijn. De B-lijn zijnde de "chickenway": makkelijker maar ook langer. Grote sprongen liet ik links liggen, de rest lukte aardig. Het moeilijkste waren de 2 glibberige rotssecties, hier kwam ik ook één keer zwaar ten val, gelukkig zonder erg. Zondag mocht je nog 1 trainingsrun doen en dan was het kwalificatie. 's Nachts had het nog geregend wat het allemaal nog wat moeilijker maakte, ik had niet echt de ideale banden hiervoor maar trok mijn plan. Ik hoopte vooral dat ik niet laatste zou zijn. Toen ik aankwam bleek ik de 2e tijd te hebben! Ik had een mooie run zonder teveel foutjes terwijl de andere dames vielen. Een dikke 2u later was het dan finale, alles had een beetje kunnen drogen. Dit kon zowel goed als slecht zijn voor mij... Als de anderen minder fouten maakten ging het voor mij moeilijker zijn. Ik was best zenuwachtig, doel was vooral om mijn tijd te verbeteren. Het eerste gedeelte was ik goed doorgekomen. In een off camber (schuine verkanting) gleed ik weg op de wortels, raakte niet goed meer omhoog voor de volgende bocht en moest even van de fiets. Het overige gedeelte ging wel goed, ik kon iets sneller gaan doordat het wat droger lag. Resultaat: 5 seconden sneller! De anderen hadden geen valpartijen ditmaal wat resulteerde in een 4e plaats overall, tussen Nederlandse en Duitse dames. Jammer van die hapering want het scheelde slechts honderdsten van een seconde voor het podium en 2 seconden voor de 2e plek! Toch een hele prestatie om dit met een endurofietsje te doen... Als klap op de vuurpijl werd ik gebombardeerd tot Belgisch kampioene, mijn 4e trui! Dit smaakt naar meer :)







    21-07-2014, 23:16 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    09-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.druk wedstrijdweekend in Zwitserland met 5e pl overall
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Samen met teamgenote Alexandra reden we donderdag naar het Zwitserse ski-oord Flims-Laax. Op het programma stonden 2 soorten wedstrijden: enduro Europa Series op zaterdag en Dakine Trailfox series. Die laatste omvatte 3 kleinere wedstrijden met een algemeen klassement. Vrijdag de Europa series verkennen en om 18u de proloog. Kort en fysiek met een klimmetje bracht ik deze tot een goed einde met een 8ste plaats, Alex werd 7e. Daarna wachtte ons om 22.30u nog de Night Trail van de Trailfox. Met felle lichten op onze helm legden we het bikeparkparcours af. Ik werd 6e en Alex 8e. Zaterdag de Europa Series. Met de lift naar 2.200m om vandaar uit naar de 1e special te fietsen. Het had 's nachts geregend en ik was er niet gerust in, temeer omdat dit een moeilijke special was met enkel rotsen. Daarbij was mijn bril stuk gegaan gisteren waardoor ik nu met een andere helm en goggle moest rijden, wat ik helemaal niet meer gewend was. Het begin ging nog redelijk maar dan moest ik mijn voeten gebruiken en maakte de ene fout na de andere. Ik ging compleet de mist in en finishte met een slecht gevoel. Ook bij de verkenning ging het hier al niet. Special 2 en 3 waren gelijkwaardig met wortels en stenen. Het ging iets beter maar het liep nog niet zoals het hoorde. In de 2e ging ik zelfs tegen de grond, ik stak mijn voet uit om me recht te houden maar ging daarbij door mijn enkel. Ik kon nog verder, gelukkig. Een lange klim naar special 4, ik keek er naar uit omdat deze mij beter lag. Snel, een bikeparktrail met kombochten, north shores (houten bruggetjes) en sprongetjes. Dikke fun! De 5e en laatste special was kort en ging over een bergkammetje om te eindigen met zeer scherpe bochten op gravel. Alex kwam hier ten val en bezeerde haar knie. De uitslag bevestigde mijn slechte gevoel: pas 13e van de 16. Alex werd knap 7e! Daarna deed ik nog mee aan de tweede wedstrijd van de trailfox: Sunset Trail. Alex bleef in het hotel, ze had teveel last van de knie. De trail was "freeride" (kunstmatige hindernissen): gaps, een grote roadgap, wallrides en sprongen... Ik kon maar 2 oefenruns doen en besloot om op veilig te spelen door de tragere chickenways te nemen. Zo werd ik 6e. Zondag de laatste wedstrijd van Trailfox, de High Noon Trail. Een downhill marathon wedstrijd met massastart over 8km, vanop 2.200m. Alex had nog last en sloeg ook deze over. Ik had er wel zin in maar we hadden deze niet kunnen verkennen wegens te weinig tijd, dus toch weer beetje onzeker. Ik was goed weg maar in de 3e bocht offcamber (schuins) zat ik teveel aan de buitenkant, ik kon de fiets niet meer hoog houden waardoor ik helemaal afzakte naar de linten beneden in de bocht. Een drietal dames gingen me voorbij en ik moest weer terug omhoog rijden en op snelheid komen...race over... Hoewel ik eerst nog heel lang iemand kon zien maar door een tweede fout verloor ik haar uit het oog. Ik strandde op een voorlaatste plaats en sloot dit weekend af met een ongelukkig gevoel. Desondanks werd ik als 5e afgeroepen voor het podium van het algemeen klassement van de Trailfox wedstrijden. Toch nog even genieten dus!

    09-07-2014, 23:25 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    25-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.25e in mijn eerste Enduro Wereldbeker!
    Na amper 1 jaartje ervaring in deze nieuwe discipline besloot ik om me toch eens te testen in een wereldbeker. Waar zou ik staan, wat is het niveau, hoe zwaar is het, hoe moeilijk zijn de specials,.... Samen met 2 teammaten (Alexandra Marchal & Daniel Prijkel) gingen we het uitvissen in het Franse skistation Valloire-Galibier. Er stonden ons 3 specials op zaterdag en 3 op zondag te wachten. Het leek me iets van niks! En dan nog met de lift naar boven, daar is toch niets aan? Daar dacht ik zaterdagavond wel anders over! Blijkbaar is er bij elke wereldbeker een ander "format", dit hangt af van de plaats (hoogte & liften). Bij deze had je telkens 1 trainingsrun (zonder te stoppen om te kijken of herproberen van een moeilijk stuk) en dan meteen erna de getimede run. De eerste special van de dag deed je 1x, de tweede special 2x. In totaal kwam je dus aan 6 runs per dag die tussen 15 en 25 minuten duurden....net dat maakte het zo zwaar! Verder werden zowat alle onderdelen van je fiets bestickerd, gedurende het weekend mocht je geen onderdelen vervangen (zelfs wielen). Indien dit wel gebeurde omdat het nodig was door bv een val, kreeg je 5 minuten straftijd. Zaterdag was ik super zenuwachtig, ik had buikpijn. De eerste special vond ik al redelijk moeilijk maar dit zou de gemakkelijkste van het weekend zijn! Het beperkte zich tot het bovenste gedeelte met stenen, daarna werd het snel en fysiek met veel bijtrappen. Een kolfje naar mijn hand. Er werd om de 10 seconden gestart. Alles ging goed en ik reed de 25e tijd. Tussen de specials door ging het er relaxed aan toe en iedereen sprak met iedereen. Totaal anders dan op een XC. De tweede special was een pak moeilijker. Na de start moest je door een sneeuwzone, amper te doen. Ik besloot de "cyclocrossmanier" toe te passen :). Verder was het de hele tijd hard werken op en tussen de stenen met op het einde dan nog een stevig klimmetje. Na de trainingsrun begon ik het toch al wat te voelen en er waren nog 2 getimede runs te gaan! Hmmm, dit is toch best zwaar.... De eerste getimede run faalde mijn cyclocrosstactiek en ik dook de sneeuw in! Daarna moest ik de ene na de andere meid voor laten op de technische passages, het was demotiverend. Het niveau was echt hoog. De laatste special was dus dezelfde en je zou denken dat je sneller bent...niet! Zoveel scheelde het niet maar je zag toch bij velen de vermoeidheid opsteken door een wat tragere tijd. Ik haalde 2x de 28ste tijd. Zondag om 7.45u de lift in voor het tweede deel van de wedstrijd. Deze keer moesten we een langer verbindingstuk doen naar een andere lift maar deze was een afdaling. "Joepie!" zou je denken maar dat was het na één keer al niet meer... In tegendeel: dit holderdebolder alpenpaadje ging voor menig rijder de hel worden. Nog voor je aan je run begon waren je armen alweer verzuurd en je handen verkrampt. Na wat opspattend water in die afdaling had ik opeens bijna geen achterrem meer! Vertwijfeld stond ik aan de tweede lift, wat nu? Ben dan toch maar aan de trainingsrun begonnen en de rem hield het nog. Wel kwam ik ten val in een rockgarden, mijn voorwiel bleef ergens steken. Ik ging spectaculair over het stuur maar zonder erg dankzij de bescherming. De eerste special was nog moeilijker dan die van gisteren, steile stukken over rotsen en deze keer ook grote losse stenen. Armen, benen en handen deden nu zo pijn dat het steeds moeilijker werd om de fiets onder controle te houden. Ik was blij dat we deze moeilijke maar 1x getimed moesten doen. Het eerste stuk waar ik viel kwam ik goed door, ik was gelukkig! Maar dan viel ik weer elders, mijn beenbeschermer was losgekomen en het kostte wat tijd om deze terug goed te doen. Het werd de 28e tijd. We keken op naar de nog 3 resterende afdalingen doordat je ook telkens die hobbelige verbindings-afdaling moest doen en het was maar hopen dat de rem het hield. De tijd dat je in de lift zat gebruikte je om je armen en handen te stretchen tegen de pijn. De laatste special was nog een ferme. Zowel technisch als fysiek, er zaten nog een paar steile klimmen in en dat op het einde van de dag/weekend. Voor mij kwam dat goed uit, de conditie zit goed en de beentjes ook nog wel. Maar die armen en handen... Ik had maar 20 seconden achter op mijn voorligster, de Ierse Cait Elliot. Ik besloot om haar tijdens de trainingsrun goed te bekijken en probeerde haar wat onder druk te zetten door kort te volgen. Dat was een gok want je moest natuurlijk proberen om zo'n run op reserve te doen en krachten te sparen. Remmen met 1 vinger zoals het hoort lukte niet meer, 2 vingers waren nodig om controle te houden. Ik had me voorgenomen om me minder te focussen op de track en meer op Cait. Dit lukte wonderwel tot een snellere rijdster mij wou passeren waardoor ik van mijn lijn af moest en naast de linten belandde. Weg was Cait... In een poging om terug te komen ging ik onderuit in een bocht met losse steentjes. Alles moest dan maar gebeuren in die laatste run. Iedereen zat er door, verschillende rijders probeerden om de bochtige verbindings-afdaling zoveel mogelijk af te snijden over het zachte gras om de geteisterde armen te sparen. 3-2-1 GO! Vooral zien dat ik het eerste lastige rotsenstuk goed doorkwam en dan focussen op Cait. Het was echter heel moeilijk om de concentratie te behouden na zo'n vermoeiende dag en ik moest een paar keer mijn voet zetten, maakte kleine foutjes, ging weer bijna ergens over het stuur. Oef, ik was door het ergste heen en zag Cait nog rijden! De focus was terug en het lukte om korter te komen, tegen het einde zat ik in haar wiel maar voorbijgaan ging niet meer. Leuk om met een goed gevoel te eindigen! Nu was het spannend of ik nog een plek ging opschuiven. Gelukt! Ik werd 25e van de 40 starters. Toch tevreden al kom ik nog veel te kort in de echt technische passages, mijn fysiek maakt veel goed maar zoals blijkt geeft dit toch niet de doorslag op dit niveau. Veel toppers zijn dan ook ex-downhillsters. Dit zal dus een werkpunt blijven en alleen kunnen verbeteren door veel buitenlandse wedstrijden te rijden om ervaring op te doen.

    25-06-2014, 21:42 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    18-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.3e @Enduro de la Semoy (Fr)
    Het zou een zwaar weekend worden: vrijdagavond vertrekken om bij teamgenote Alexandra Marchal te slapen, in Couvin. Zaterdag van naar het Noord-Franse Hautes Rivieres om 2 dagen enduro te doen. Zaterdag stonden 5 technische specials op het programma met zware verbindingstukken van 1 tot 1,5u. Eerst werd er nog 1 minuut stilte gehouden voor iemand die overleed na een een crash tijdens een enduro.... Het doet je toch nadenken, niet zo leuk net voor je moet starten. De eerste special was al meteen een serieus kaliber om te beginnen. Hij begon met een grote rotspartij met verschillende mogelijke lijnen, niet gemakkelijk en veel kans op lekke banden. Verder leek het over te gaan in single-trail, ik ging niet verder kijken en had daar toch spijt van. De rotspartij verliep wel goed maar na een bocht verderop stootte ik op een grote steen en stond stil. Damn! De rest van de special waren veel stenen en steile stukken. Alex kwam kort na mij aan dus ik wist dat het moeilijk zou worden om haar te verslaan. De tweede was meer "flowy" en fysiek, helemaal mijn ding! Je kon echt super hard gaan. Het begon veel te warm te worden en de verbindingstukken waren lang, het begon te wegen. De overige specials bevatten echt steile rotsstukken en eentje met veel wortels, dropjes en ook een hoge eindsprong van een rots waar je gelukkig de "chickenway" kon kiezen. Ergens een paar nijdige korte klimmetjes erin, weer goed voor mij. Er was één super lastige special: over rotsen, stenen en losse stenen die dan nog wat glad lagen. Ik voelde me onveilig. Stak voortdurend mijn voeten uit om te "peddelen" maar daardoor bleef ik met de andere traparm dan weer achter stenen hangen of botste ertegen. Ondertussen zat ook Alex in mijn wiel...Het was echt rottig, zo sukkelen. Slecht gevoel dus over deze. Voor de laatste special moesten we een stuk te voet omhoog, de kuiten brandden. Deze had op het einde een grote eindsprong van op een schans, ook die liet ik maar links liggen. De voorlopige ranking was de logische: de Franse favoriete genereus op 1, dan Alex en dan ik op 1.5 minuut. De 4e dame lag ver achter. Ik voelde me niet echt lekker vandaag en had zere benen door de osteopaat-behandeling. Ik zat die week weer eens met een scheef bekken. Zware dag achter de rug en als een blok in slaap gevallen in een plaatselijk hotelletje. s Morgens vroeg op voor deel 2. Nog 4 specials te gaan... Ik hoopte dat het wat vlotter zou gaan. Op zich liep het allemaal best goed maar ze waren dan ook minder moeilijk, ik voelde me wel beter. Eentje vertrok boven op een rots en je moest er dan via een grote leisteen van af rijden: cool! Op korte klimmetjes brandden de beentjes, gisteren liet zich voelen... Een andere special lag wat glad, ik werd er onzeker van, deze verliep niet goed. De laatste special had hetzelfde einde als zaterdag. Stom genoeg wou ik ergens een andere lijn nemen, waarvan ik dacht dat ze sneller/korter was. Net toen ik links nam ipv rechts zag ik dat er een bocht in zat, dju deze lijn ging helemaal om, veel trager! Vloeken! Jammer dus om met deze kemel af te sluiten. Mooie was wel die 3e plaats maar toch...ik was niet tevreden. Te veel de voeten uit de pedalen, enkele stukjes zelfs afgestapt en 2x het "kieken" uitgehangen door de vluchtweg naast een sprong te kiezen. Het kan dus allemaal veel beter. Maar ja, niets voor niets verkoos ik deze megatechnische wedstrijd boven de internationale in Willingen (D) waar ik vorig jaar 9e werd maar die meer fysiek en weinig technisch was. Als je iets wil bereiken moet je nu eenmaal aan je zwakke punten werken ;) Chapeau voor teammaatje Alexandra die knap 2e werd na een tijdje buiten strijd te zijn geweest met polsbreuk! Met dank aan mijn sponsors: Brandstoffen De Bie, tankstation Smeekens, kapsalon l'Aquafure, aardappelen Decoster, Bestratingen Van Dorst, schrijnwerkerij Brouwers en tante Irene. Dankzij jullie kon ik daar overnachten! XXX



    18-06-2014, 10:42 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    09-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Winst in Redbull De Muur!
    Zaterdag nam ik deel aan een groots en uniek evenement: "Redbull De Muur". De bedoeling is om het eerste boven te zijn op de kasseimuur van Geraardsbergen. Hiervoor moet je je eerst kwalificeren door een individuele tijdrit, je krijgt 2 kansen en de beste tijd telt. Daarna gaat het per 6 tegen elkaar en de 3 eersten gaan telkens door. Degene met de snelste tijd mag als eerste zijn startpositie kiezen, daar "de muur" zelf nogal smal is, is dit wel belangrijk. Bij de dames gaat het anders omdat wij met minder zijn, wij moesten na de kwalificaties al rechtstreeks de finale rijden. Fietskeuze is vrij en de finale wordt gereden in het donker (23u) dus dat geeft extra cachet aan het geheel. Ik verkoos mijn Lapierre 29er MTB boven mijn racefiets vanwege het sneller schakelen met de XX1, aangepast verzet en de bredere banden. Dit was nieuw voor mij, ik wist niet wat te verwachten. Het was al even geleden dat ik nog intervals trainde dus ik had er wat schrik voor. Toen ik zag dat de Nieuw-Zeelandse international (en MTB-prof) Samara Sheppard er ook was dacht ik dat zij iedereen naar huis zou rijden. Na de eerste kwalificatierit bleek ik verrassend genoeg de snelste tijd te hebben! Ik was niet eens helemaal voluit gegaan, ik had op 90% heb gereden. Ik was amper 3 seconden sneller dan haar dus het zou toch spannend worden maar ik begon er in te geloven, alles kon. Ik heb dan besloten de tweede kwalificatie niet meer voluit te gaan en Sheppard kon haar tijd niet verbeteren, het zat dus goed! Ik had gehoopt dat we de finale met 3 mochten rijden zodat we elkaar niet zouden hinderen maar we moesten het met 6 doen. Daardoor was ik wel zenuwachtig, er waren veel valpartijen doordat de weg smal was. Goed starten was superbelangrijk. Onze fietsen werden vastgehouden en we stonden klaar op de pedalen op het startplatform. De lichten telden af, de rode bollen verdwenen één voor één. Ik zette meteen goed aan en was als eerste weg, ik sprintte wat ik kon en bleef zo hard mogelijk doorgaan. Naar het schijnt had ik al vlug een voorsprong maar ik durfde niet achterom kijken. Ik reed als eerste onder de Redbull-boog door en dat was een fantastisch gevoel! Het ging allemaal zo vlot, ik had superbenen door de massage van Bert (BHB Sports) op de Naqi-stand. Ik had zelfs mijn tijd met 4 seconden verbeterd: 45 seconden, bijna net zo snel als de 4e man! Dit kan wel tellen, het is een van mijn mooiste overwinningen van afgelopen jaren...





    09-06-2014, 15:03 geschreven door Kris10  

    Reageer (1)

    05-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2x 2e plaats in Frankrijk!
    Afgelopen weekend zaten we met het team in Villard-le-lans bij Grenoble (Fr), op uitnodiging van sponsor Lapierre. We waren donderdag vertrokken, vrijdag diende zich al een eerste wedstrijd aan: de enduro. Beetje lastig om zo meteen de lift in te gaan naar 1800m en de 1e special te beginnen zonder even te kunnen "wennen" aan de omgeving en ondergrond. We wisten totaal niet wat te verwachten. Zowieso mocht er niet verkend worden maar het was beter geweest om een paar afdalingen in het bikepark te kunnen doen. De specials waren lang en technisch met soms heel lastige stukken draaien en keren over natte stenen en wortels waardoor je veel je voeten moest uitsteken en de snelheid laag lag. Nergens zat er een klim(metje) in, wel enkele vlakke pedaleerstukken. De start was per 2 en dan soms al meteen een smal paadje induiken. De verbindingstukken bevatten soms wandelstukken wat het allemaal best zwaar maakte. Bij één special had je een lang snel stuk over gladde stenen, dat was spannend! De fiets sprong alle kanten op, het was lastig sturen en controle te houden. Elk moment kon je het decor in vliegen! De laatste special was heel kort en startte boven het Bikevestifal-dorp dat beneden aan de skilift lag. Het begon met leuke kombochten, sprongen en een gap. Om dan over te gaan op gras, draaien en keren en trapjes met een mooie finish onder de boog van het festival. Ik werd 2e maar door een miscommunicatie miste ik het podium. Ik was doodongelukkig maar kreeg nadien toch nog mijn trofee! Zaterdagnamiddag stond open voor training van het downhill marathon parcours. Het is boven op een berg starten en dan om 't er snelst beneden zijn. Afhankelijk van de plaats kan dit 20 minuten tot zelfs 1 uur duren! Goede conditie en technische skills vereist. Met de lift naar 1800m waar de start lag. Het was wat zoeken naar pijlen, alle linten hingen er nog niet. Het was dan ook gissen naar de lijnen en of je mocht afsnijden en waar het dan kon... Soms heb je paden maar hangen de linten veel breder, dan mag je ook naast de paden rijden om een snellere lijn te nemen. Tactiek is hier dus ook zeer belangrijk! Door technische problemen en het lange wachten op shuttle-bussen konden we maar 2 runs doen, daar lag ik wat van wakker. Er werd begonnen met een kwalificatie in twee golven van 150 man, pas zondag voor de start werd bekendgemaakt waar je startte. Ik was blij dat ik op de eerste lijn stond, blijkbaar hing dit af van je palmares. Dat was een groot voordeel want direct na de start had je een scherpe bocht, dan veel losse stenen en dan al meteen een lastig smal paadje. Ik was heel goed gestart en bij de 5 eersten rond de bocht, het smalle paadje kon ik goed rijden en ook de rest van de run liep schitterend (buiten een kleine valpartij). Met een brede smile aan de finish, ik was zeker bij de eerste 75, dan mocht je de A finale rijden! Mijn concurrente die de enduro won kwam aan met een lekke band, nu kwam ik in een ideale positie te zitten want zij zou meer achteraan moeten starten in de finale. De resultaten werden bekend gemaakt en ik stond als enige dame in de A finale, op de 5e startrij! Mijn concurenten startten later in de B finale vanop een 7e en 8e rij (wat nog niet wilde zeggen dat zij niet konden winnen want het ging om de snelste tijd). Het zou nu wel andere koek worden vanop de 5e rij...Daar had ik schrik voor, die massastart in dat pack. Ik had enkel nog maar de Trek Bike attack gereden vorig jaar en dat was dan nog met alle dames apart en vanuit het 2e startvak. De start werd gegeven en 5 meter verder gingen er al meteen een deel tegen de grond, ik moest uitwijken om er rond te rijden. Aan de bocht zat ik daardoor aan de binnenkant met opstroppingen en iemand die vastzat achter het paaltje. Dan was het racen tot het smalle paadje en daar om 't er eerst induiken maar er lagen veel losse stenen en idereen begon te slippen en schuiven. Het was duwen en trekken tot je eindelijk wat kon rijden. Ik zag renners van alle kanten komen behalve van het paadje...In de verte zag ik ook mijn 2 teammaten dit doen. Ik ben dan maar wat mannen beginnen volgen die ook bochten afsneden maar kwam zo wel bijna in botsing. Verder verliep het allemaal wat chaotisch, op de pedaleerstukken kon ik wel weer wat goedmaken maar de 30 tandsvoorblad was te klein om nog veel mannen in te halen. Naar het einde toe begonnen veel mannen moe te worden maar ik kon niet voorbij, dat was frustrerend. Met een slecht gevoel stond ik aan de finish, nu werd het spannend wachten op mijn concurrenten van de B finale. De enduro-winnares kwam als eerste dame al snel na de eerste mannen...naar mijn gevoel was ze sneller. Terug op het Bikefestival werd dit bevestigd: ik was weer 2e! Het moet dus wel een straffe madam zijn om 2 rijen verder te starten maar toch sneller te zijn. Ze was van Valence, bij Grenoble dus dat verklaarde al wel wat maar toch. Respect voor deze jonge meid! Mijn teamgenoten hadden ook super gereden met zelfs een 16e plek bij de Masters. Rianne had lek in het begin en kwam daardoor bij de laatsten aan. Ik moet nog veel leren voor zo'n downhill marathons, dat is wel duidelijk: niet te braaf zijn! :)



    05-06-2014, 22:16 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    04-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Pech @enduro Maboge
    Zaterdag 24 mei vond er een manche van de Easyphone Cup plaats in Maboge, bij La Roche. We vertrokken naar de 1e special, er werd gezegd dat deze heel steil en glad was dus ik startte maar voorzichtig. Het viel allemaal best mee, het was alleen spekglad. Het was moeilijk sturen op de gladde stenen en daarbij ook nog eens smal. Ik deed rustig en nam geen risico's maar daar had ik spijt van nadien. Het was een zeer korte special van amper 1 minuut! De 2e special begon zeer leuk met technische stukken in het bos waar ik al snel lek reed. Er volgde een breed pad, ik zag de bevoorrading en dacht dat hier de finish lag maar we werden nog verder doorgestuurd. De moed zonk in m'n schoenen want hoe ver was het nog rijden op de velg?? Nu volgden er lange pedaleerstukken op brede paden, daar waar je met een lekke band net veel tijd verliest. Ik werd er alleen maar kwader van en probeerde zo hard mogelijk te gaan. Op stenen moest ik vertragen want ik was bang de band er af te rijden of de velg te beschadigen en dan zou ik helemaal gedaan hebben! Het leek te blijven duren, doemme, ook net nu een heel lange special. Aan de finish stonden er nog met platte banden. Teammaatje Dennis hielp me de band te vervangen zodat we op tijd aan de 3e special waren. Die liep iets minder omdat ik het goeie gevoel wat kwijt was en weer bang om lek te rijden. En ja hoor...halfweg had ik met het voorwiel een steen geraakt op een snel stuk, zachtjes liep de tubeless band af. Ik merkte het pas toen ik nadien bij de auto iets ging halen tijdens de middagpauze. Ik zat zonder binnenbanden, wat nu? Gelukkig liep er een vader van een bevriend renner rond die me verder kon helpen. We vertrokken de namiddag voor nog 3 specials, hopelijk zonder pech! Het waren nog leuke, technische specials alleen jammer dat je bijna nergens voorbij kon. Het was bang afwachten of ik nu nog eerst zou zijn, er was niet zoveel concurrentie maar wel 2 nieuwe Duitse meiden waarvan we het niveau niet kenden. Het werd 2e op 40 seconden, spijtig. Dat was evenveel als ik verloren had op die meid toen ik lek had, dus waarschijnlijk had ik wel gewonnen. Niets aan te doen, het waren leuke specials met technische stukken dus we hadden ons geamuseerd! Teammaatje Rianne werd mooi 3e.



    04-06-2014, 16:08 geschreven door Kris10  

    Reageer (0)

    T -->

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs