Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
25-06-2014
25e in mijn eerste Enduro Wereldbeker!
Na amper 1 jaartje ervaring in deze nieuwe discipline besloot ik om me toch eens te testen in een wereldbeker. Waar zou ik staan, wat is het niveau, hoe zwaar is het, hoe moeilijk zijn de specials,....
Samen met 2 teammaten (Alexandra Marchal & Daniel Prijkel) gingen we het uitvissen in het Franse skistation Valloire-Galibier. Er stonden ons 3 specials op zaterdag en 3 op zondag te wachten. Het leek me iets van niks! En dan nog met de lift naar boven, daar is toch niets aan? Daar dacht ik zaterdagavond wel anders over!
Blijkbaar is er bij elke wereldbeker een ander "format", dit hangt af van de plaats (hoogte & liften). Bij deze had je telkens 1 trainingsrun (zonder te stoppen om te kijken of herproberen van een moeilijk stuk) en dan meteen erna de getimede run. De eerste special van de dag deed je 1x, de tweede special 2x. In totaal kwam je dus aan 6 runs per dag die tussen 15 en 25 minuten duurden....net dat maakte het zo zwaar! Verder werden zowat alle onderdelen van je fiets bestickerd, gedurende het weekend mocht je geen onderdelen vervangen (zelfs wielen). Indien dit wel gebeurde omdat het nodig was door bv een val, kreeg je 5 minuten straftijd.
Zaterdag was ik super zenuwachtig, ik had buikpijn. De eerste special vond ik al redelijk moeilijk maar dit zou de gemakkelijkste van het weekend zijn! Het beperkte zich tot het bovenste gedeelte met stenen, daarna werd het snel en fysiek met veel bijtrappen. Een kolfje naar mijn hand. Er werd om de 10 seconden gestart. Alles ging goed en ik reed de 25e tijd. Tussen de specials door ging het er relaxed aan toe en iedereen sprak met iedereen. Totaal anders dan op een XC.
De tweede special was een pak moeilijker. Na de start moest je door een sneeuwzone, amper te doen. Ik besloot de "cyclocrossmanier" toe te passen :). Verder was het de hele tijd hard werken op en tussen de stenen met op het einde dan nog een stevig klimmetje. Na de trainingsrun begon ik het toch al wat te voelen en er waren nog 2 getimede runs te gaan! Hmmm, dit is toch best zwaar.... De eerste getimede run faalde mijn cyclocrosstactiek en ik dook de sneeuw in! Daarna moest ik de ene na de andere meid voor laten op de technische passages, het was demotiverend. Het niveau was echt hoog. De laatste special was dus dezelfde en je zou denken dat je sneller bent...niet! Zoveel scheelde het niet maar je zag toch bij velen de vermoeidheid opsteken door een wat tragere tijd. Ik haalde 2x de 28ste tijd.
Zondag om 7.45u de lift in voor het tweede deel van de wedstrijd. Deze keer moesten we een langer verbindingstuk doen naar een andere lift maar deze was een afdaling. "Joepie!" zou je denken maar dat was het na één keer al niet meer... In tegendeel: dit holderdebolder alpenpaadje ging voor menig rijder de hel worden. Nog voor je aan je run begon waren je armen alweer verzuurd en je handen verkrampt. Na wat opspattend water in die afdaling had ik opeens bijna geen achterrem meer! Vertwijfeld stond ik aan de tweede lift, wat nu? Ben dan toch maar aan de trainingsrun begonnen en de rem hield het nog. Wel kwam ik ten val in een rockgarden, mijn voorwiel bleef ergens steken. Ik ging spectaculair over het stuur maar zonder erg dankzij de bescherming.
De eerste special was nog moeilijker dan die van gisteren, steile stukken over rotsen en deze keer ook grote losse stenen. Armen, benen en handen deden nu zo pijn dat het steeds moeilijker werd om de fiets onder controle te houden. Ik was blij dat we deze moeilijke maar 1x getimed moesten doen. Het eerste stuk waar ik viel kwam ik goed door, ik was gelukkig! Maar dan viel ik weer elders, mijn beenbeschermer was losgekomen en het kostte wat tijd om deze terug goed te doen. Het werd de 28e tijd.
We keken op naar de nog 3 resterende afdalingen doordat je ook telkens die hobbelige verbindings-afdaling moest doen en het was maar hopen dat de rem het hield. De tijd dat je in de lift zat gebruikte je om je armen en handen te stretchen tegen de pijn. De laatste special was nog een ferme. Zowel technisch als fysiek, er zaten nog een paar steile klimmen in en dat op het einde van de dag/weekend. Voor mij kwam dat goed uit, de conditie zit goed en de beentjes ook nog wel. Maar die armen en handen...
Ik had maar 20 seconden achter op mijn voorligster, de Ierse Cait Elliot. Ik besloot om haar tijdens de trainingsrun goed te bekijken en probeerde haar wat onder druk te zetten door kort te volgen. Dat was een gok want je moest natuurlijk proberen om zo'n run op reserve te doen en krachten te sparen. Remmen met 1 vinger zoals het hoort lukte niet meer, 2 vingers waren nodig om controle te houden.
Ik had me voorgenomen om me minder te focussen op de track en meer op Cait. Dit lukte wonderwel tot een snellere rijdster mij wou passeren waardoor ik van mijn lijn af moest en naast de linten belandde. Weg was Cait... In een poging om terug te komen ging ik onderuit in een bocht met losse steentjes. Alles moest dan maar gebeuren in die laatste run. Iedereen zat er door, verschillende rijders probeerden om de bochtige verbindings-afdaling zoveel mogelijk af te snijden over het zachte gras om de geteisterde armen te sparen.
3-2-1 GO! Vooral zien dat ik het eerste lastige rotsenstuk goed doorkwam en dan focussen op Cait. Het was echter heel moeilijk om de concentratie te behouden na zo'n vermoeiende dag en ik moest een paar keer mijn voet zetten, maakte kleine foutjes, ging weer bijna ergens over het stuur. Oef, ik was door het ergste heen en zag Cait nog rijden! De focus was terug en het lukte om korter te komen, tegen het einde zat ik in haar wiel maar voorbijgaan ging niet meer. Leuk om met een goed gevoel te eindigen! Nu was het spannend of ik nog een plek ging opschuiven.
Gelukt! Ik werd 25e van de 40 starters. Toch tevreden al kom ik nog veel te kort in de echt technische passages, mijn fysiek maakt veel goed maar zoals blijkt geeft dit toch niet de doorslag op dit niveau. Veel toppers zijn dan ook ex-downhillsters. Dit zal dus een werkpunt blijven en alleen kunnen verbeteren door veel buitenlandse wedstrijden te rijden om ervaring op te doen.
Het zou een zwaar weekend worden: vrijdagavond vertrekken om bij teamgenote Alexandra Marchal te slapen, in Couvin. Zaterdag van naar het Noord-Franse Hautes Rivieres om 2 dagen enduro te doen.
Zaterdag stonden 5 technische specials op het programma met zware verbindingstukken van 1 tot 1,5u. Eerst werd er nog 1 minuut stilte gehouden voor iemand die overleed na een een crash tijdens een enduro.... Het doet je toch nadenken, niet zo leuk net voor je moet starten.
De eerste special was al meteen een serieus kaliber om te beginnen. Hij begon met een grote rotspartij met verschillende mogelijke lijnen, niet gemakkelijk en veel kans op lekke banden. Verder leek het over te gaan in single-trail, ik ging niet verder kijken en had daar toch spijt van. De rotspartij verliep wel goed maar na een bocht verderop stootte ik op een grote steen en stond stil. Damn! De rest van de special waren veel stenen en steile stukken. Alex kwam kort na mij aan dus ik wist dat het moeilijk zou worden om haar te verslaan. De tweede was meer "flowy" en fysiek, helemaal mijn ding! Je kon echt super hard gaan.
Het begon veel te warm te worden en de verbindingstukken waren lang, het begon te wegen. De overige specials bevatten echt steile rotsstukken en eentje met veel wortels, dropjes en ook een hoge eindsprong van een rots waar je gelukkig de "chickenway" kon kiezen. Ergens een paar nijdige korte klimmetjes erin, weer goed voor mij. Er was één super lastige special: over rotsen, stenen en losse stenen die dan nog wat glad lagen. Ik voelde me onveilig. Stak voortdurend mijn voeten uit om te "peddelen" maar daardoor bleef ik met de andere traparm dan weer achter stenen hangen of botste ertegen. Ondertussen zat ook Alex in mijn wiel...Het was echt rottig, zo sukkelen. Slecht gevoel dus over deze.
Voor de laatste special moesten we een stuk te voet omhoog, de kuiten brandden. Deze had op het einde een grote eindsprong van op een schans, ook die liet ik maar links liggen. De voorlopige ranking was de logische: de Franse favoriete genereus op 1, dan Alex en dan ik op 1.5 minuut. De 4e dame lag ver achter. Ik voelde me niet echt lekker vandaag en had zere benen door de osteopaat-behandeling. Ik zat die week weer eens met een scheef bekken. Zware dag achter de rug en als een blok in slaap gevallen in een plaatselijk hotelletje.
s Morgens vroeg op voor deel 2. Nog 4 specials te gaan... Ik hoopte dat het wat vlotter zou gaan. Op zich liep het allemaal best goed maar ze waren dan ook minder moeilijk, ik voelde me wel beter. Eentje vertrok boven op een rots en je moest er dan via een grote leisteen van af rijden: cool! Op korte klimmetjes brandden de beentjes, gisteren liet zich voelen... Een andere special lag wat glad, ik werd er onzeker van, deze verliep niet goed. De laatste special had hetzelfde einde als zaterdag. Stom genoeg wou ik ergens een andere lijn nemen, waarvan ik dacht dat ze sneller/korter was. Net toen ik links nam ipv rechts zag ik dat er een bocht in zat, dju deze lijn ging helemaal om, veel trager! Vloeken! Jammer dus om met deze kemel af te sluiten.
Mooie was wel die 3e plaats maar toch...ik was niet tevreden. Te veel de voeten uit de pedalen, enkele stukjes zelfs afgestapt en 2x het "kieken" uitgehangen door de vluchtweg naast een sprong te kiezen. Het kan dus allemaal veel beter. Maar ja, niets voor niets verkoos ik deze megatechnische wedstrijd boven de internationale in Willingen (D) waar ik vorig jaar 9e werd maar die meer fysiek en weinig technisch was. Als je iets wil bereiken moet je nu eenmaal aan je zwakke punten werken ;)
Chapeau voor teammaatje Alexandra die knap 2e werd na een tijdje buiten strijd te zijn geweest met polsbreuk!
Met dank aan mijn sponsors: Brandstoffen De Bie, tankstation Smeekens, kapsalon l'Aquafure, aardappelen Decoster, Bestratingen Van Dorst, schrijnwerkerij Brouwers en tante Irene. Dankzij jullie kon ik daar overnachten! XXX
Zaterdag nam ik deel aan een groots en uniek evenement: "Redbull De Muur".
De bedoeling is om het eerste boven te zijn op de kasseimuur van Geraardsbergen. Hiervoor moet je je eerst kwalificeren door een individuele tijdrit, je krijgt 2 kansen en de beste tijd telt. Daarna gaat het per 6 tegen elkaar en de 3 eersten gaan telkens door. Degene met de snelste tijd mag als eerste zijn startpositie kiezen, daar "de muur" zelf nogal smal is, is dit wel belangrijk.
Bij de dames gaat het anders omdat wij met minder zijn, wij moesten na de kwalificaties al rechtstreeks de finale rijden. Fietskeuze is vrij en de finale wordt gereden in het donker (23u) dus dat geeft extra cachet aan het geheel. Ik verkoos mijn Lapierre 29er MTB boven mijn racefiets vanwege het sneller schakelen met de XX1, aangepast verzet en de bredere banden.
Dit was nieuw voor mij, ik wist niet wat te verwachten. Het was al even geleden dat ik nog intervals trainde dus ik had er wat schrik voor. Toen ik zag dat de Nieuw-Zeelandse international (en MTB-prof) Samara Sheppard er ook was dacht ik dat zij iedereen naar huis zou rijden. Na de eerste kwalificatierit bleek ik verrassend genoeg de snelste tijd te hebben! Ik was niet eens helemaal voluit gegaan, ik had op 90% heb gereden. Ik was amper 3 seconden sneller dan haar dus het zou toch spannend worden maar ik begon er in te geloven, alles kon. Ik heb dan besloten de tweede kwalificatie niet meer voluit te gaan en Sheppard kon haar tijd niet verbeteren, het zat dus goed!
Ik had gehoopt dat we de finale met 3 mochten rijden zodat we elkaar niet zouden hinderen maar we moesten het met 6 doen. Daardoor was ik wel zenuwachtig, er waren veel valpartijen doordat de weg smal was. Goed starten was superbelangrijk. Onze fietsen werden vastgehouden en we stonden klaar op de pedalen op het startplatform. De lichten telden af, de rode bollen verdwenen één voor één. Ik zette meteen goed aan en was als eerste weg, ik sprintte wat ik kon en bleef zo hard mogelijk doorgaan. Naar het schijnt had ik al vlug een voorsprong maar ik durfde niet achterom kijken. Ik reed als eerste onder de Redbull-boog door en dat was een fantastisch gevoel!
Het ging allemaal zo vlot, ik had superbenen door de massage van Bert (BHB Sports) op de Naqi-stand. Ik had zelfs mijn tijd met 4 seconden verbeterd: 45 seconden, bijna net zo snel als de 4e man!
Dit kan wel tellen, het is een van mijn mooiste overwinningen van afgelopen jaren...
Afgelopen weekend zaten we met het team in Villard-le-lans bij Grenoble (Fr), op uitnodiging van sponsor Lapierre. We waren donderdag vertrokken, vrijdag diende zich al een eerste wedstrijd aan: de enduro.
Beetje lastig om zo meteen de lift in te gaan naar 1800m en de 1e special te beginnen zonder even te kunnen "wennen" aan de omgeving en ondergrond. We wisten totaal niet wat te verwachten. Zowieso mocht er niet verkend worden maar het was beter geweest om een paar afdalingen in het bikepark te kunnen doen.
De specials waren lang en technisch met soms heel lastige stukken draaien en keren over natte stenen en wortels waardoor je veel je voeten moest uitsteken en de snelheid laag lag. Nergens zat er een klim(metje) in, wel enkele vlakke pedaleerstukken. De start was per 2 en dan soms al meteen een smal paadje induiken. De verbindingstukken bevatten soms wandelstukken wat het allemaal best zwaar maakte. Bij één special had je een lang snel stuk over gladde stenen, dat was spannend! De fiets sprong alle kanten op, het was lastig sturen en controle te houden. Elk moment kon je het decor in vliegen!
De laatste special was heel kort en startte boven het Bikevestifal-dorp dat beneden aan de skilift lag. Het begon met leuke kombochten, sprongen en een gap. Om dan over te gaan op gras, draaien en keren en trapjes met een mooie finish onder de boog van het festival.
Ik werd 2e maar door een miscommunicatie miste ik het podium. Ik was doodongelukkig maar kreeg nadien toch nog mijn trofee!
Zaterdagnamiddag stond open voor training van het downhill marathon parcours. Het is boven op een berg starten en dan om 't er snelst beneden zijn. Afhankelijk van de plaats kan dit 20 minuten tot zelfs 1 uur duren! Goede conditie en technische skills vereist.
Met de lift naar 1800m waar de start lag. Het was wat zoeken naar pijlen, alle linten hingen er nog niet. Het was dan ook gissen naar de lijnen en of je mocht afsnijden en waar het dan kon... Soms heb je paden maar hangen de linten veel breder, dan mag je ook naast de paden rijden om een snellere lijn te nemen. Tactiek is hier dus ook zeer belangrijk! Door technische problemen en het lange wachten op shuttle-bussen konden we maar 2 runs doen, daar lag ik wat van wakker.
Er werd begonnen met een kwalificatie in twee golven van 150 man, pas zondag voor de start werd bekendgemaakt waar je startte. Ik was blij dat ik op de eerste lijn stond, blijkbaar hing dit af van je palmares. Dat was een groot voordeel want direct na de start had je een scherpe bocht, dan veel losse stenen en dan al meteen een lastig smal paadje. Ik was heel goed gestart en bij de 5 eersten rond de bocht, het smalle paadje kon ik goed rijden en ook de rest van de run liep schitterend (buiten een kleine valpartij). Met een brede smile aan de finish, ik was zeker bij de eerste 75, dan mocht je de A finale rijden! Mijn concurrente die de enduro won kwam aan met een lekke band, nu kwam ik in een ideale positie te zitten want zij zou meer achteraan moeten starten in de finale.
De resultaten werden bekend gemaakt en ik stond als enige dame in de A finale, op de 5e startrij! Mijn concurenten startten later in de B finale vanop een 7e en 8e rij (wat nog niet wilde zeggen dat zij niet konden winnen want het ging om de snelste tijd).
Het zou nu wel andere koek worden vanop de 5e rij...Daar had ik schrik voor, die massastart in dat pack. Ik had enkel nog maar de Trek Bike attack gereden vorig jaar en dat was dan nog met alle dames apart en vanuit het 2e startvak.
De start werd gegeven en 5 meter verder gingen er al meteen een deel tegen de grond, ik moest uitwijken om er rond te rijden. Aan de bocht zat ik daardoor aan de binnenkant met opstroppingen en iemand die vastzat achter het paaltje. Dan was het racen tot het smalle paadje en daar om 't er eerst induiken maar er lagen veel losse stenen en idereen begon te slippen en schuiven. Het was duwen en trekken tot je eindelijk wat kon rijden. Ik zag renners van alle kanten komen behalve van het paadje...In de verte zag ik ook mijn 2 teammaten dit doen. Ik ben dan maar wat mannen beginnen volgen die ook bochten afsneden maar kwam zo wel bijna in botsing. Verder verliep het allemaal wat chaotisch, op de pedaleerstukken kon ik wel weer wat goedmaken maar de 30 tandsvoorblad was te klein om nog veel mannen in te halen.
Naar het einde toe begonnen veel mannen moe te worden maar ik kon niet voorbij, dat was frustrerend. Met een slecht gevoel stond ik aan de finish, nu werd het spannend wachten op mijn concurrenten van de B finale. De enduro-winnares kwam als eerste dame al snel na de eerste mannen...naar mijn gevoel was ze sneller.
Terug op het Bikefestival werd dit bevestigd: ik was weer 2e! Het moet dus wel een straffe madam zijn om 2 rijen verder te starten maar toch sneller te zijn. Ze was van Valence, bij Grenoble dus dat verklaarde al wel wat maar toch. Respect voor deze jonge meid!
Mijn teamgenoten hadden ook super gereden met zelfs een 16e plek bij de Masters. Rianne had lek in het begin en kwam daardoor bij de laatsten aan.
Ik moet nog veel leren voor zo'n downhill marathons, dat is wel duidelijk: niet te braaf zijn! :)
Zaterdag 24 mei vond er een manche van de Easyphone Cup plaats in Maboge, bij La Roche.
We vertrokken naar de 1e special, er werd gezegd dat deze heel steil en glad was dus ik startte maar voorzichtig. Het viel allemaal best mee, het was alleen spekglad. Het was moeilijk sturen op de gladde stenen en daarbij ook nog eens smal. Ik deed rustig en nam geen risico's maar daar had ik spijt van nadien. Het was een zeer korte special van amper 1 minuut!
De 2e special begon zeer leuk met technische stukken in het bos waar ik al snel lek reed. Er volgde een breed pad, ik zag de bevoorrading en dacht dat hier de finish lag maar we werden nog verder doorgestuurd. De moed zonk in m'n schoenen want hoe ver was het nog rijden op de velg?? Nu volgden er lange pedaleerstukken op brede paden, daar waar je met een lekke band net veel tijd verliest. Ik werd er alleen maar kwader van en probeerde zo hard mogelijk te gaan. Op stenen moest ik vertragen want ik was bang de band er af te rijden of de velg te beschadigen en dan zou ik helemaal gedaan hebben! Het leek te blijven duren, doemme, ook net nu een heel lange special. Aan de finish stonden er nog met platte banden.
Teammaatje Dennis hielp me de band te vervangen zodat we op tijd aan de 3e special waren.
Die liep iets minder omdat ik het goeie gevoel wat kwijt was en weer bang om lek te rijden. En ja hoor...halfweg had ik met het voorwiel een steen geraakt op een snel stuk, zachtjes liep de tubeless band af. Ik merkte het pas toen ik nadien bij de auto iets ging halen tijdens de middagpauze.
Ik zat zonder binnenbanden, wat nu? Gelukkig liep er een vader van een bevriend renner rond die me verder kon helpen.
We vertrokken de namiddag voor nog 3 specials, hopelijk zonder pech!
Het waren nog leuke, technische specials alleen jammer dat je bijna nergens voorbij kon.
Het was bang afwachten of ik nu nog eerst zou zijn, er was niet zoveel concurrentie maar wel 2 nieuwe Duitse meiden waarvan we het niveau niet kenden. Het werd 2e op 40 seconden, spijtig. Dat was evenveel als ik verloren had op die meid toen ik lek had, dus waarschijnlijk had ik wel gewonnen. Niets aan te doen, het waren leuke specials met technische stukken dus we hadden ons geamuseerd! Teammaatje Rianne werd mooi 3e.
Na een teleurstellende enduro in Houffalize keek ik uit naar deze manche van de Easyphone Cup bij Luik.
Afgelopen dagen had het veel geregend dus het was glibberen en glijden.
De 1e special werd er per 2 gestart en ik was er niet gerust in omdat het meteen zeer smal werd. Gelukkig kon ik starten tegen teammaatje Rianne die mij voor liet gaan waardoor alles van een leien dakje liep. Het was wel oppassen in de gladde bochten. Er waren 2 klimmetjes waarvan je er eentje moest lopen wegens te glad en dat maakte dat iedereen stikkapot over de meet kwam.
De 2e was wat vergelijkbaar: niets moeilijk maar wel gladde bochten. De laatste special van de voormiddag had een moeilijk einde waar een aantal crashes gebeurden. Ik kon er nog net recht blijven met één voet uit het pedaal. De Continental Mountain King voorband gaf goed grip.
Tijdens de middag kregen we verschillende buien op onze nek, steeds gevolgd door een fel zonnetje. Regenjas aan, regenjas uit...ik werd er gek van! De 4e special zou de moeilijkste en spectaculairste zijn, door een steengroeve. Dat beloofde! Het begin was al best moeilijk en door de onvoorspelbare track was het moeilijk om snel te gaan, wat dan weer maakte dat je moeilijker over obstakels ging. Een supersteil stenenstuk volgde. Overal lagen losse scherpe stenen en het was nog wat nat ook. De laatste steile afdaling in de groeve sloeg mijn voorwiel weg door een steen. BAF! Daar lag ik. Ik had wel kniepijn maar ik probeerde zo snel mogelijk weer verder te fietsen. Na aankomst een snelle check-up: mouw gescheurd en wat blauwe plekken. De O'Neall protectiebroek, de 661 armbeschermers en de Leatt kniebeschermers hadden hun werk goed gedaan! Zonder dat had het er wel eens lelijk uit kunnen zien.
De special daarna liep natuurlijk minder goed, het zelfvertrouwen was even weg. Gelukkig vond ik die in de laatste special weer terug :)
Het werd spannend wachten op de uitslag door die val. Er was toch wel goeie tegenstand van 2 Duitse meiden.
Toch 1e! Met 40 seconden voorsprong op 6 specials deze keer.
Nadat ik vrijdag deelnam aan de XC wedstrijd (12e), mikte ik vooral op de enduro van zaterdag. De meeste rijders zijn vrijdag gaan verkennen en ik hoorde daar al negatieve dingen over. Het zou veel te makkelijk en snel zijn, enduro-onwaardig. Gelukkig waren daar nog Kristof Lenssens en Kris Hertsens die de laatste 2 specials mochten aanpassen waardoor ze wat technischer werden.
Ik twijfelde zelfs eerst nog of ik niet beter met mijn XC fiets zou starten.
De 1e special was simpel en kort: recht naar beneden op een breed pad en dan op het einde een steil stuk met 2 leuke bochtjes. Special 2 was best leuk maar weer vrij gemakkelijk, met één klim erin. De verbindingstukken waren lang terwijl een special slechts 2 minuten(!) duurde. We moesten dan ook gewoon het parcours van de marathon wedstrijd gedeeltelijk volgen, daar hadden ze dan de "moeilijkste" afdalingen van genomen om te timen.
De 3e was lachwekkend zelfs: gewoon één recht stuk en that's it! Door de vele reclamaties werden er dan maar strobalen gezet waartussen je moest slingeren?? Special 4 en 5 waren al niet veel beter, ik kon zelfs niet bijtrappen. De XX1 was hier een echte handicap :(.
Dan eindelijk iets spannend onder de wielen! De 6e lag wat glad in het eerste stuk, daarna volgde een vrij spectaculair stukje over een rotskam. Jammer genoeg werd ik hier gehinderd door twee voorliggers die doodleuk stopten en bleven staan op het smalle paadje. Na het "waauw" gevoel op naar de laatste special. Die begon ook zeer technisch, bovenop een rots, om dan al slingerend door een bosje naar het oude Wereldbeker-parcours te gaan. In het bosje bleef ik met mijn pedaal achter een stronk haken en het kostte me wat tijd om los te geraken. Op het wereldbeker-parcours was het XC-time met klimmen en vals plat om dan in het dorp te finishen. Deze duurde dan weer 5 a 6 minuten, waarvan misschien 2 minuten enduro.
Dan was het 4u wachten op het podium. Mijn ongeloof was groot toen organisator Golazo zei dat er geen podium voor dames was! Volgens hen omdat enkel ik ingeschreven was, wat een onzin! Ze hadden dan zogezegd ook geen bloemen en trofeeën voorzien, noch het vette prijzengeld vermeld op hun site. Ik verzamelde de twee andere dames, we gingen ons niet zomaar laten afschepen! Uiteindelijk deden ze wél een podium en er waren wél bloemen en mooie trofeeën... Alleen klopte de uitslag niet doordat de 1e dame een plaats (en dus ook het nummerbord) overgekocht had. Soit, we hadden tenminste ons podium ;) Ik was 3e op 1 minuut in 7 specials en natuurlijk teleurgesteld. Had ik mij hiervoor gespaard gisteren in de XC? Gemengde gevoelens...
Donderdag 1 mei wou ik al graag het veeleisende parcours gaan verkennen maar ik moest aanwezig zijn op de scholenveldloop. Het onderwijs is niet altijd zoals sommigen denken ;) Taxi Rob heeft me opgepikt en zo zijn we savonds aangekomen in Houffalize.
Vrijdagmorgen de nummer afhalen en verkennen. Ik was er niet gerust in want het had nog geregend en naar het schijnt was het al supertechnisch met heel steile stukken met rotsen en wortels. Speciaal hiervoor had ik een dropperpost gemonteerd. Dat is iets uit enduro: een zadelpen die je zadel met een druk op een knop doet zakken en stijgen. Handig want zo heb je meer ruimte alsook verlaagt het je zwaartepunt. Dit gaat volgens mij in XC komende jaren toegepast worden doordat de parcours steeds extremer worden.
Het lag glad en ik had maar tijd voor 1 rondje want de Masters startten om 11u. Alles lukte buiten 2 stukjes afdaling waar ik van de fiets moest en ook 2 steile klimmetjes die te glad lagen. Ik had zere benen en met de endurowedstrijd op zaterdag (die ik wou winnen) besloot ik om op reserve te rijden.
Bij de start voelde ik meteen de slechte benen, op het einde van de startklim heb ik de groep laten rijden en mij in het wiel van Steffi Derveaux gezet. Een goeie zet want toen we het parcours opdraaiden stond de rest al stil aan een smal stuk afdaling waardoor Steffi en ik dan maar de chickenway kozen. De laatste afdaling koos ik een omweg maar ik betwijfel of dat goed was. Plots zag ik iedereen van links de berg af lopen, waar kwamen die vandaan? Blijkbaar iets gemist bij de verkenning Geen idee hoeveelste ik hing maar ik vervolgde de rest van de koers op een gezapig tempootje, viel er eentje voor mij, daar nog iemand met geblokkeerde ketting, Dat gaat hier goed Door met zoveel reserve rond te rijden kwam ik altijd fris aan de moeilijke afdalingen en maakte ik nergens fouten.
Naar het einde toe begon alles op te drogen en was het leuker rijden, ook de pijn in de benen verminderde. Ik hoopte op een rondje minder zodat ik me nog meer kon sparen en dus liet ik me op het einde inlopen door de winnares zodat ik moest stoppen aan de finish.
Uiteindelijk werd ik nog zelfs 12e van de 20, en dat aan dit toeristentempo! Ik dacht dat ik bij de laatsten zou zijn en dat ze mij naar huis gingen rijden. Blijkbaar lag het niveau van deze klasse 1 toch niet zo hoog als ik dacht. Misschien had ik wél voluit moeten gaan, dan had er een 8e, 9e of 10e plek wel ingezeten. Maar ja, ik had mijn keuze gemaakt en prioriteiten gesteld.
Vroeg op voor deze "Easyphone Cup" in Flemalle, het team had de Lapierre Spicy weer helemaal terug in orde gemaakt mét zelfs nieuwe handvatten: top!
De 1e special was niet veel soeps, een opwarmertje. Wel heel fysiek (klimmen) en veel smalle stukken waardoor ik de hele tijd vast zat achter mijn voorligster. Beetje balen dus....
Nummer 2 was ook effe schrikken, een "urban special" (zoals een city race), nooit eerder gezien. Ik vroeg me al af of ik toch niet beter naar de XC wedstrijd in Cuesmes was gegaan, dat parcours is veel technischer!
De 3e was veel leuker met ergens een grote trap in slechte staat met losliggende stenen everywhere. Ik was net mijn voorligster aan het inhalen, 2 krappe bochtjes en ineens kwam ik aan een trap maar vanaf de zijkant ervan. Al wie denkt aan een trap denkt: 't is naar beneden... Maar nee, het was blijkbaar rechtdoor, oversteken naar de andere kant. Ik zat al te ver beneden, bijna in het lint, een gesukkel tot en met over losse dalsen. Nog een paar onverwachte korte wendingen en dan de finish.
Ik was blijkbaar niet de enige, iedereen had het over "de trap" :). Gelukkig mochten we die na de middagpauze nog een keer rijden, ditmaal kon ik het heel anders aanpakken, het ging super!
Ook special 5 & 6 waren dezelfde (al weet je nooit 100% zeker of er nergens een lint anders hangt). Deze vond ik niet zo leuk, gewoon heel snel zonder moeilijkheden. Het einde was wel goed met enkele spannende bochtjes. Bij het dropje moest je oppassen dat je niet tegen de boom parkeerde :).
Dan toch spannend afwachten op de uitslag want ik had er niet zo'n goed gevoel bij en er was een Duitse dame die 2e was geweest in een andere wedstrijd. De verlossing: toch gewonnen! Met amper 7 seconden, maar dat is genoeg.
Volgende week Roc d'Ardenne enduro in Houffalize op zaterdag. Vrijdag rijd ik eerst nog de XC wedstrijd UCI classe 1 (ook in Houffalize).
Zaterdag zakte ik al af naar mijn vrienden in Houffalize om vandaar uit het parcours in Bastogne te verkennen. Zoiets doe ik normaal enkel bij belangrijke wedstrijden maar nu was de fiets de reden. Na 3-4 weken enduro's met een fully wist ik dat ik terug moest wennen aan de hardtail. Verder was het maar afwachten hoe ik gerecupereerd was na die 13u Epic Enduro, de week stage en het lange reizen...
Het parcours was niets bijzonder. Weinig hoogteverschil, in het wilde weg paadjes gemaakt in een mooi bos, wat resulteerde dat het nergens bolde. Ik hoopte dat mijn rug het ging volhouden op dit holderdebolder-parcours. Verder wel een drop en een paar leukere stukjes. Het was vooral draaien en keren, rijden aan lage snelheid.
Zondag stonden we met 10 dames aan de start, waarvan er eentje opviel: een Australische prof wegrenster die zeker ook al MTB had gedaan. Een stofwolk en daar gingen we dan over het hobbelige motocross parcours. In eerste instantie was ik goed weg maar na de bocht zakte ik wat terug. In het bos kon ik de kloof weer dichten en op een klimmetje ging ik over de dame van MTB-Rudi team. De ronde daarna vond ik mijn ritme maar ik had niet direct iemand in het vizier en achter mij kwam er ook niets. Ik probeerde nu en dan aan te klampen bij passerende Masters. Elke ronde vervloekte ik het gehobbel maar keek ik ook uit naar de drop en het leuke bochtenstuk wat wel iets van enduro had. Hier reed ik zelfs mannen op achterstand!
De Australische won, de Franse Pauline Delhaye was 2e en Inne Bertels 3e. Ik finishte als 6e op dik anderhalve minuut van Alicia Franck. Plaats 4 en 5 waren nooit ver weg dus ik kan best tevreden zijn, ook het gevoel zat goed en ik had geen terugval. Mijn XC ambities zijn sowieso veel lager dan voorgaande jaren dus neem ik ze nu vooral als training. Ik vond het vooral leuk om nog zoveel aangemoedigd te worden. Ondanks mijn enduro-avontuur voel ik me nog steeds hartelijk welkom én dik gesteund op de XC. Dat doet me wat...
Graag wil ik volgende mensen bedanken: Fietsshop Uitgeest om de lock-out te maken, Luc Baert die even mecanieker moest spelen en Joseph Dislaire voor de bevoorrading. Voor het eerst reed ik met een nieuwe lichtere wielset van Ryde: Trace XC, handgemaakt door Jan Van Dijk. Dit is mij in combinatie met de Continental X-Kings zeer goed bevallen! Een groot verschil.
"Doe je ook niet mee aan de Epic Enduro?" vroeg teammaatje Alexandra. En zodoende was ik ingeschreven zonder eigenlijk te weten wat deze wedstrijd inhield... Een "vergissing" bleek nadien, toen ik een maand later eens tijd had om de Franse website te doorploeteren wist ik niet wat ik zag! Euhm...dat is dus 90km, 4.300 hoogtemeters en 8 specials op één dag??? En de snelsten werden verwacht er zo'n 9u over te doen? Oepsie!!! :) Er werd gereden in 3 lussen van ong 30km met een 3-tal specials. Na één lus passeerde je telkens terug de start/finish en je moest binnen de tijdslimiet daar zijn, anders mocht je de volgende lus niet aanvangen. Zo kon je brons (1 lus), zilver (2) of goud (3 lussen) halen. Enkel voor goud was er een klassement. Zware kost...niet zomaar op't gemakje naar boven peddelen. Nuja, ik had al betaald enzo dus ik deed maar mee, die tijdslimiet en lange klimmen zouden daarbij wel eens in mijn voordeel kunnen zijn.
Jammer genoeg voor Alex brak zij een week voor deze enduro haar pols en kon niet mee.
Donderdagavond 3 april was het dan zover, ik reed mee met het busje van MTBclinics richting Zuid-Frankrijk om er daarna nog een stage (Ride2Hell Bootcamp) in Noord Spanje bij aan te plakken. Onderweg een kort nachtje in een F1 hotelletje om dan in de late namiddag in Mons La Trivalle te arriveren. Na het ophalen van de startnummer met de wachtrij en in orde brengen van het materiaal was het al snel laat en dus meteen eten en in bed voor weerom een korte nacht.
Om 3u ging de wekker al. Jaja, de start was al om 5u en de 1e special was een nachtelijke special. Er werd met de 500 deelnemers tegelijk vertrokken, een klim van een uurtje... Mooi zicht die lange sliert lampjes in de donkere nacht. Ik probeerde deze klim zo snel mogelijk te doen zodat ik zeker niet lang moest wachten om de 1e special te starten. Zodoende wou ik met voldoende marge de 2e lus kunnen aanvangen. De nachtspecial was er al een ferme, a la "enduro Ambleve" die al geld als de moeilijkste in België, maar dan in het donker! Ik dacht "waar ben ik aan begonnen?" en "als dit al de nachtspecial (= makkelijkste) is, wat gaan we dan nog allemaal onder de wielen krijgen??"...
De volgende twee klimmen en specials dacht ik dit nooit uit te rijden, zo zwaar, zo steil. Ik was superblij met het 28-tands voorblad XX1 dat ik nog speciaal hiervoor kreeg van het team. De afdalingen gingen mijn petje te boven, dit was echt downhill. Ik moest meerdere keren te voet, hoge drops, stenen, steile rotspartijen,... Manmanman dit had ik nog nooit gezien!
De klim naar de 4e special (2e lus) op 1050m ging er helemaal over. Een uur omhoog op de bike en dan nog een dik uur stappen, bike duwen, bike dragen. Tot zelfs het pad ophield en we de lintjes naar de top moesten volgen loodrecht omhoog en met een stormwind die me uit evenwicht bracht. Onmenselijk, afzien. Ik dacht echt aan stoppen na deze lus. De mooie special die bijna een half uur duurde maakte dan weer veel goed, kicken! Nog 1 special en dan passeerde ik weer de bevoorradingzone aan de finish, ik was nu al zeker 8u onderweg...
Blij dat ik weer de tijdslimiet haalde, mijn moraal had een boost gekregen nadat ik zag dat ik 2e stond. Ik ging dan maar ineens door met de 3e lus, echter in deze lus zat ook nog een tijdslimiet voor de laatste special. Bang dat ik deze niet ging halen fietste ik toch stevig door. De 7e special kwam er een dame kort na mij aan om te starten. Ze stelde voor dat ik als 1e ging, er hing spanning want we wisten beiden dat we voor het podium reden maar we wisten niet hoe goed de ander was. Ik voelde me goed en nam de uitdaging aan. Met extra druk reed ik nu nog sneller maar moest ook wel weer een paar keer van de fiets wegens té gevaarlijk, minuten nadat ik aankwam nog geen dame te zien. Dat zat goed!
De tijdslimiet voor de laatste special werd ook gehaald, ik had nog een half uur marge. Iedereen die het haalde ging achter de bocht en uit het zicht van de jury meteen de kant in om even te rusten. Special 8 was er weer goed over en ook glad, ik ging nu 3x tegen de grond terwijl ik de hele dag nog niet was gevallen... Er zaten ook nog pittige klimmetjes in en de benen waren al zo kapot na 12u fietsen en wandelen. Van sprinten -zoals je normaal doet in een special- was amper nog sprake en telkens ik viel schoten mijn bovenbenen in kramp.
Eindelijk de finish! En dan was het nog niet gedaan, nog helemaal terug naar de échte aankomst zonder te weten hoe ver dit nog was. Een beetje de hel...
Na dik 13u werd mijn "gouden brevet" op mijn nummer geplakt, nog nooit had ik zolang op de fiets gezeten. Ik was op maar super tevreden, ik dacht dat ik 2e was maar er was blijkbaar nog een dame achter mij die in de specials sneller was. Ik werd dus 3e en wat teleurgesteld maar toen ik zag achter wie, dan was dat een hele prestatie!
Winnares was de bekende Nadine Sapin (Scott) die al een mooi palmares heeft o.a 2x winnares van de Franse enduro series en de loodzware Trans Vesubienne en 2e was de Duitse Kerstin Kogler die voor het BMC enduro Team rijd. Ik mocht dus best tevreden zijn! Er waren maar 4 dames die alle lussen hebben uitgereden binnen de tijdslimiet, dat zegt ook al wat. Nu heb ik zoiets van "dit nooit meer" maar tegen volgend jaar zal de goesting er weer wel zijn om weer zo af te zien ;)
Graag wil ik de ouders van Alex Marchal bedanken voor hun goede zorgen (en extra hoofdlamp :) ) tijdens de Epic en de mannen van MTBclinics voor de sfeer en het leerrijke en leuke bootcamp in Spanje de week nadien! Top kunnen trainen om mijn techniek weer wat bij te schaven!
Zaterdagavond pas kunnen vertrekken naar Remouchamps en dat was nodig want het uur werd verzet en we moesten al om 8u starten en vanaf 6.30u inschrijven. In Werner zijn bloemencamionette geslapen, omgetoverd in mobilhome.
Er werd in groep naar de 1e special gereden waar er per 2 werd gestart. Ik startte als laatste van de dames en moest tegen een man rijden wegens onpaar aantal. Het eerste stuk was lang rechtuit knallen over wat wortels en dan begon een leuke singletrack. Geen man meer te zien maar na enkele bochtjes moest ik al roepen voor een dame. En nog wat verder zag ik er 3 in een treintje...ff negatieve gedachten, maar direct opzij gezet en beginnen roepen als een gek :). Gelukkig werd ik niet lang opgehouden want er volgde een breder stuk waar ik voorbij kon. Het werd steeds technischer, een foutje op gladde wortels en ik moest een voet zetten. Op het einde een paar gladde steile bochtjes en een opstropping, jammer.
Toch een goed gevoel om mee te starten.
De volgende specials waren nog leuker en technischer en de verbindingstukken bevatte lange klimmen. Teammaatje Alex die als 2e dame startte achter de Franse winnares (Elodie) van vorig jaar, wist te vertellen dat ze Elodie had kunnen bijhalen. Het zag er dus goed uit!
Ik vond het lastig om telkens 4 dames in te halen maar ze probeerden steeds snel opzij te gaan, al was dat niet altijd mogelijk. Ik amuseerde me en ik had me al een beetje bij een 3e plek neergelegd. Na de 3e special met super veel stenen stond de Francaise haar band te vervangen en hebben wij even geholpen. Dit opende misschien deuren, al wisten we niet of ze tijdens de special al plat had.
Met meer vechtlust en hoop naar de 4e special. Ik vond deze best moeilijk, maakte wat foutjes. Geen Alex te zien dus was ze al doorgereden naar 5. Aan de start daar geen Alexandra...Iemand zei dat ze gevallen was en teammaatje Rianne kreeg ook dit slechte nieuws via GSM. Special 5 was best snel met een paar korte knikjes bergop en bergaf maar daarom niet minder moeilijk.
Ondertussen liep het bericht binnen dat Alex haar pols had gebroken.
Special 6 was echt bangelijk met zeer steile stukken en stenen, de laatste special was vrij kort, op het einde werd ik nog even opgehouden.
Nu was het maar afwachten tot het podium. Alex liep ondertussen rond met haar arm in een draagdoek. Ik had gewonnen! Ik was blij maar anderzijds vond ik het jammer van Alex en ook van Elodie. Ik had ze liever op hun waarde geklopt.
Nu de tijden bekend zijn was ik blijkbaar toch meestal sneller dan de Francaise, Alex was sneller dan mij. Dus Alex op 1 en ik op 2 had correct geweest. Spijtig.
Teammaatje Rianne reed uit ondanks een harde val en Daniël Prijkel werd knap 3e. We wensen Alexandra een snel herstel toe!
Donderdagavond vertrek ik naar Frankrijk voor de "Epic Enduro" op zaterdag, 90km en 4000HM afzien...
Zondag stond mijn eerste enduro wedstrijd op het programma en het beloofden fysieke en glibberige specials te worden.
Er waren wat buitenlanders onder de 12 dames. Bij enduro blijft het spannend tot de laatste minuut omdat je niet rechtstreeks tegen elkaar rijd. Teamgenote Alexandra Marchal zou een stevige concurrente worden, wij zijn aan elkaar gewaagd.
In onze nieuwe Maloja tenues begonnen we aan de eerste klim die ons naar special 1 leidde. We mochten als team achter elkaar starten, dikke fun! Om de 15 seconden starten en "GO!". Volle bak sprinten, hopen dat je goed door de gladde bocht komt en hop, ogen op het volgende stuk... Weer een gladde bocht en dan een lange rechte afdaling, onderbroken door een omgevallen boom waardoor je even hup, een "wallride" tegen de bergflank moest doen. Hier heb ik teveel geremd. De volgende bochten liepen niet lekker, de vork dook helemaal in en maakte het moeilijk sturen, daar was de finish al. Geen goed gevoel over deze special, temeer omdat Alex achter mij startte en al direct na mij aan de finish was. Ik had het gevoel dat ik er nog moest in komen, de ondergrond beter inschatten en nog wat moest wennen aan de nieuwe Lapierre 27.5. Ik zette mijn vork harder en liet wat lucht uit mijn Continental banden.
Blijkbaar hielp dit en kwam ik steeds meer in de "flow". Het ging steeds beter maar het werd ook moeilijker. Ik maakte geen fouten maar ik reed ook niet op 100% omdat het glad lag. De 2e special had op het einde een haakse steile en gladde bocht, er lagen al rijders een paar meter beneden. Ik kon goed kort aansnijden, zette mijn voet op het talud en liet de bike glijden. Kon mooi zo direct verder sprinten naar de finish. Wat een zalig gevoel! De 3e special werd ik even gehinderd door mijn voorligster.
Met een beter gevoel ging ik de middagpauze in, het bleef gelukkig zo goed als droog.
Nog 3 specials volgden, in 2 er van moest je een heel steil technisch klimmetje op. Veel moesten er te voet maar ik kon blijven rijden mede dankzij de EI-shock die zich automatisch lockte. Jammer genoeg kon ik op het laatste stuk mijn voorligster niet passeren door technisch steile bochten en een smal recht stuk. Dit waren fysiek ook zeer zware specials: een paar minuten alles geven en totaal kapot aankomen om daarna weer doodleuk omhoog te fietsen naar de volgende adrenalinekick... Dat is dus enduro!
6 leuke specials achter de rug en dan wachten op de uitslag. Het werd een 2e plek achter teammaatje Alex Marchal het verschil was slechts 30 seconden! Er had dus misschien wel meer ingezeten als ik er direct goed aan begonnen was en zonder gehinderd te worden maar Alex verdiende het. De 3e plek was voor de Nederlandse Kiona Harbers, 2 minuten na mij.
Bij de Elite mannen werd teamgenoot Daniël Prijkel 5e.
Volgende week "Enduro d'Ambleve" in Remouchamps. Die staat bekend als de mooiste én technisch moeilijkste van België met vooral veel stenen. Vorig jaar werd ik 2e na een Francaise, hopen dat ik dit kan evenaren!
zondag vertrok ik met Rob + wat goede hoop naar Dinant voor de eerste Wallonia Cup. Goede hoop omdat mijn eerste testen ronduit slecht waren en die van vrijdag was een pak beter.
Het parcours lag er droog bij. De afdaling naast de trappen baarde me zorgen omdat ik te weinig ruimte had met mijn breed stuur.
De start werd een halfuur verlaat wegens een fiasco aan de inschrijving. Problemen met de lock-out van de vork zorgden dat ik hem niet kon blokkeren op o.a de startklim.
De start ging goed, we moesten een aparte "startloop" doen met een heel lange wegklim. Het tempo lag wel hoog maar ik kon nog net mee, al leek het of de rest er minder moeite mee had. Voor het einde plaatsten de eersten een verwachtte versnelling en alles lag uit elkaar. Na de startronde hing ik nog 7e maar Nele Van Maldegem en een Nederlandse hingen in mijn wiel. We bleven een paar rondjes in elkaars buurt maar Nele was heel sterk op de vlakke stukken. Toen we op een asfaltstuk kwamen met stevig windop reed ze van mij weg, de Nederlandse bleef in mijn wiel hangen en na dit stuk sprintte ze me voorbij en reed ook van me weg. Ik bleef ze in de lange bosklim in het vizier houden maar op het einde van de ronde zag ik ze niet meer. Aan de trappen kom ik haast ten val door...inderdaad dat brede stuur in de draad.
De laatste ronde was er eentje teveel, ondanks een gelleke in de voorlaatste ronde kwam ik er niet meer door. Totaal geparkeerd! De moraal was ook 0, ik reed ziels alleen rond, echt niet plezant...
9e van de 10 is echt slecht, al was het een sterk deelnemersveld met Pauline Prevot die wint. Verder waren de Belgisch Kampioen, kampioene marathon en Vlaams kampioen van de partij. Zwaar teleurgesteld en ontgoocheld...Waar was de tijd dat ik hier 3x op rij won? Die test van vrijdag is misschien een verzachtende omstandigheid? Laat ons hopen.
Volgende week andere koek: enduro in Esneux.
Zondag was het supermooi weer en trok ik naar Spa om eens goed bergop te trainen (en bergaf ook natuurlijk ;) ). Er was een toertocht met op de langste afstand een chrono, ideaal dus want sommige stukken waren apart van de tochtrijders en ook zou deze veel technischer zijn. Het was stikdruk, nog nooit gezien... Er waren ook veel rijders met endurofietsen en/of fully's.
Kom ik daar toch niet 2 mannen van de enduro tegen! We zijn dan samen vertrokken maar er diende zich al meteen een eerste klim aan en het was al snel duidelijk dat mijn tempo voor hen te hoog lag. Ik ben dan alleen verder gereden zodat ik toch kon trainen. De klimmen reed ik tegen omslagpols en de stukken tussenin probeerde ik in de duurzone te zitten (lage hartslag) en reed ik rustig. De afdalingen probeerde ik zo snel en zuiver mogelijk te rijden maar dit was soms moeilijk met al dat volk.
Het werd een zalig tochtje! Het leek wel of we in het zuiden van Frankrijk aan het rijden waren: zo droog en warm! Het spijtige was dat de splitsingen best laat en onduidelijk waren. Er stonden ook afstanden op de bordjes/pijlen maar om die te lezen moest je er al met je neus op gaan staan.
Er waren echt zo'n gave afdalingen bij, wat n plezier! In het begin volgden de steile klimmen elkaar snel op, de ene muur na de andere. Gelukkig was dit in het begin. Daarna werd het iets rustiger.
De beentjes deden pijn door de zware intervals van zaterdag maar draaiden toch vlotjes. Op het einde waren ze wel op, al wou ik nog zo graag langer rijden! Het was gewoon spijtig dat het al gedaan was, ik had echt zin in nog een rondje :)
Toporganisatie (pijlen wel iets duidelijker) en veel waar voor je geld. Dat ik deze nooit eerder ontdekt hebt!?? Staat vanaf nu elk jaar op m'n agenda :)
Vrijdag voelde ik me onwel, het leek er op of de griep me in z'n greep had. Heel vroeg al bed in en blijkbaar had dit wel geholpen.
Zaterdag was het dan zover, beetje spannend, de eerste XC koers van het seizoen! Normaal starten we in maart maar deze kleine koers was er bijgekomen. Het werd dus een "testwedstrijd" voor iedereen. Even kijken waar je staat. Daarbij duren dit soort wedstrijdjes maar 1u ipv 1.5u, een goede training.
Het was nat en koud op het fort van Barchon, bij Luik. Het parcours lag er glad bij, kende weinig hoogteverschillen en had één lange loopstrook. De enkele steile afdalingen werden al lopende genomen.
De massastart, 4 of 5 categorieën te samen ploeterden door het veld. Moesten door een smalle doorgang met een file als gevolg. Dan verder via een bemodderd paadje, een stuk kon je rijden maar bijna de helft moest je lopen. Met mijn Continental Mountain Kings kon ik verder rijden dan anderen en mijn beentjes wat sparen. Het lopen ging anders ook wel goed.
Ik had geen idee van mijn positie maar maakte er gewoon een stevige training van. Ik nam geen risico's en liep de eerste afdaling, de tweede nam ik rijdende en glijdende via de "chicken-way" omdat het steilste stuk (en het korste) er zo glad bij lag dat er te voet vanaf gaan niet ongevaarlijk was. Teammaatje Alex Marchal reed die wel maar kwam ten val waardoor ze haar 3e plek verloor aan Hilde Quintens. Ondertussen had ik te horen gekregen dat ik 2e lag, het liep lekker en ik voelde me goed, had veel power in de beentjes.
Op het einde had ik schrik voor materiaalpech. Alles begon vreemde geluiden te maken, de modder klonterde aan de fiets.
Gelukkig hield mijn Lapierre het en finishte ik als 2e dame. De Franse crosster Pauline Delhaye won. Tevreden en toch wat onverwacht. Na twee kwakkeljaren is het weer maar aankijken hoe het dit seizoen gaat lopen in XC. Door deze prestatie heb ik er in ieder geval weer goeie moed op!
Graag wil ik nog Frank bedanken om mij te bevoorraden.
Zondags ontvingen we onze nieuwe Lapierre endurofietsen van Fietsshop Uitgeest en deden we een technische endurotraining met het team in Couvin.
Volgende XC wedstrijd zal 16 maart in Dinant zijn, een mooi technisch parcours ligt op ons te wachten :)
HOPPA! Weer een deftig bandensetje ontvangen van Continental. Deze keer ga ik de Xking in RaceSport-uitvoering aan de tand voelen. Benieuwd of ik hem tubeless krijg want deze is hier eigenlijk niet voor bedoeld... Maar een wedstrijdrijder hecht belang aan gewicht (zeker bij de 29er wielen/banden)dus waarom dit niet proberen om 70g per band te winnen? :) Ik houd jullie op de hoogte! ;)
Als "newbee" endurorijdster wou ik testen hoe het rijd met "gewone" schoenen op flat pedals. Ik gebruikte in een bikepark deze combinatie maar dit was niet echt een succes. Als cross-country renster wil ik liever vast zitten, zeker bij sprongen en drops, maar met het voordeel van het groot draagvlak van een DH pedaal. Fietsshop Uitgeest bezorgde me daarom de nieuwste Teva's voor klikpedalen (de Pivot) en de stoere Mallet DH pedalen.
Teva Pivot schoenen
Vol ongeduld begon ik met het monteren, je kan de plaatjes ook via de binnenkant monteren. Ik wou dit doen omdat het mij zo makkelijker leek om ze terug los te krijgen omdat de schroeven op die manier niet blootgesteld worden aan nat en vuil. Dit bleek alleen niet zo gemakkelijk, je moet alle veters losmaken en de tong wegduwen, een lastig werkje dus.
De zone waarop het plaatje past is van metaal, goed gezien van Teva! Bij mijn XC-schoenen werd die zone dikwijls beschadigd door de pedalen. De zool is vrij zacht en lijkt me veel grip te bieden op het pedaal, of het ook voldoende grip geeft op de grond kon ik later testen.
De schoenen zitten lekker en voelen niet log en zwaar aan ondanks hun uitzicht. Handig is de brede strapsluiting, die houd niet alleen de veters op hun plaats maar zorgt ook voor meer steun bij het trappen.
Cranckbrothers Mallet DH pedalen
De grip van de pedalen (480g) kan je afstellen zoals je wil met de schroefjes, je draait ze ver uit voor veel grip. Door de grote openingen is er weinig kans op modder die zich vastzet, iets waar de Cranckbrothers al langer bekend om staan.
De test!
Deze uitstekende combinatie kon ik uitvoerig testen tijdens een enduro training in de Ardennen. De omstandigheden hiervoor waren ideaal: het was droog maar de ondergrond was nog zeer vettig van de afgelopen regen. Verder was het best koud, maar ik die daar altijd last van heeft hield nu de voetjes lekker warm!
Het eerste gevoel is goed, de schoenen zitten strak genoeg en ik heb veel steun op de pedalen. Bergop kan ik net zo hard aan de pedalen trekken als met de XC-schoenen. De brede strap zorgt daar mee voor, het voelt een beetje als een XC-schoen.
Een obstakel, ik wil uitklikken maar het lukt niet meteen en ik ga tegen de grond...Het in-en uitklikken is toch anders dan met een XC-schoen, waarschijnlijk vanwege het meer verzonken plaatje. Een extra shim kan hier de oplossing bieden. Na een half uurtje ben ik er toch al vlot mee weg en alles loopt lekker.
In de gladde bochten kan ik makkelijk een voetje zetten om dan meteen mijn voet gewoon op het pedaal te zetten zonder in te klikken, klaar voor het volgende tricky stuk! Dit is echt prachtig! Zeker in gladde condities waar de technische stukken of haarspeldbochten elkaar snel opvolgen blijkt deze combinatie geweldig.
De meerwaarde is dus echt het "ongeklikt" kunnen afdalen op steile, tricky stukjes zodat je meteen kan reageren, om dan meteen erna in te klikken om even bergop door te trekken.
Te voet voelen de Teva's heel soepel, bijna als sportschoenen, maar dan met voldoende grip. Hoewel op steilere natte stukken ze soms wegschuiven, ondanks de diepe groeven in de voorvoet. Misschien zijn kleine toppen (studs) welkom voor een volgende upgrade?
Conclusie
+ combinatie vastzitten voor sprints, bergop rijden, makkelijke afdalingen en als flats in tricky stukjes
+handig bij koude/natte omstandigheden
+stevige Teva's voor enduro/freeride/DH gebruik die toch het rendement geven van een XC-schoen
+(bergop) wandelen met Teva's gaat heel soepel
+Cranckbrothers geven veel grip en voldoende steun
+Cranckbrothers blijven moddervrij
-in-en uitklikken vergt wat gewenning
-Teva's hebben te weinig grip bij het steil bergop wandelen op vettige ondergrond
Donderdag werkte ik nog een training van 4u af en reed daarbij nog 2 rondjes op het nieuwe parcours. Het beviel me helemaal, het zware weidestuk achteraan- dat altijd onder water stond- werd eruit gelaten.
Toen ik vrijdag bij de verkenning op de bergjes geraakte en zag dat anderen er moeilijkheden hadden steeg mijn vertrouwen, en ik had er al zoveel zin in! Voor wij startten begon het te regenen, het werd dus afwachten hoe het erbij zou liggen.
Halfweg de start werd ik bijna gesandwiched en moest ik in de remmen en helemaal buitenom. In het veld liep het goed, ik zat rond de 39e plaats. Ik had het gevoel dat mijn tubes te plat stonden maar ik durfde niet te wisselen omdat de omloop er toch gladder bij lag dan voordien. Op het laatste veldstuk en de lange asfaltstrook aan de finish was het stevig windop, doodgaan.
In de 3e ronde ging Hilde Quintens mij voorbij toen ik aan de bergjes probeerde te fietsen maar zij liep. Ik kon nog redelijk aansluiten maar zodra we op het asfalt windop kwamen zag ik ze steeds verder wegrijden...sterke madam.
Op de lange modderstrook aan de VIPtent wou ik blijven fietsen. Gewoon omdat ik er lol in had als de toeschouwers riepen, als overwinning voor mezelf en als handige krachttraining. :)
De laatste 2 rondes kwam ik nog dichter op iemand, eindelijk een doel om naartoe te rijden. Het ging er ook om spannen of ik in dezelfde ronde mocht blijven of de jury mij eruit zou nemen wegens 80%-regel. Ik mocht door en dat gaf me weer een boost. Ik zat bijna in haar wiel maar ze versnelde terug en zo werd ik 41e op 53 starters.
Hier kon ik wel tevreden mee zijn gezien de aanwezigheid van de hele wereldtop (omwille van WB Zolder). Zelf had ik een goed gevoel, goeie benen en technisch maakte ik amper foutjes.
Dit was mijn laatste wedstrijd voor Lapierre-Hope Houffalize, vanaf 1 januari zal ik voor alle disciplines uitkomen voor Fietsshop Uitgeest, gesponsord door Lapierre bikes. Ik ben uitermate blij dat zij mij niet enkel steunen in hun specialiteit, de enduro discipline (downhillers hebben ze ook), maar dat ze mij ook willen steunen in de cross en de XC MTB. Echt top!
Vrijdags 3 rondjes gereden en het beloofde zware kost te worden met pittige loopstroken, niet mijn ding... Anderzijds zat er ook een plezant stukje in met opeenvolgende bergjes en een kombocht. De strook naast de materiaalpost na de brug was mijn "gasgeef"-stuk, daar voelde ik me goed want door kon je tenminste eens goed doorfietsen.
Vandaag (zaterdag) weer met fietske en rugzak naar de koers, hoe zalig! Ik heb enkel het drogere gedeelte met bochtjes en bergjes verkent, de weide lag sowiezo zwaar, daar doorploeteren had weinig zin.Ondanks de thuiswedstrijd keek ik er wat tegen op door de weersomstandigheden en de staat van het parcours.
Vertrokken vanop de voorlaatste rij en opgeschoven tot halfweg toen we de blubber indoken. Ze liepen me langs alle kanten voorbij, aan de balkjes leek het wel of ik helemaal laatst reed. Demotiverend :( In het volgende stuk weer aan kunnen sluiten maar je kon er nergens voorbij. Aan mijn lievelingsbergjes werd het lopen door de drukte. Eindelijk, het lange stuk aan de post, volle bak gaan en ik kon wat plaatsen winnen. Het zware weidestuk daarna was weer afzien.
In de 2e ronde win ik nog een plek door in de kombocht mooi binnendoor te gaan en toch nog boven te geraken. Eigenlijk een fantastische actie waar ik toch trots op ben :)
De voorlaatste ronde wissel ik pas van fiets (de reservefiets rijdt niet zo goed als de Lapierre) maar ik kan links niet inklikken en verlies tijd. De Francaise zit terug in mijn wiel, ik rijd eigenlijk met één been en pas na de loopstrook in de weide geraak ik in mijn pedaal. Ze is me echter net gepasseerd en als ik terug tot in haar wiel geraak zijn we al aan de brug en moeten we stoppen... Heel jammer dus een plaats kwijt op een stomme manier.
Zo eindig ik pas 30e van de 39. Ik houd hier toch maar een raar gevoel aan over: enerzijds kon ik niet diepgaan zoals vorige week, anderzijds kon ik blijven rijden en vond ik dat het snel gedaan was. Ik was precies ook helemaal niet moe toen ik aankwam.
Door niet specifiek voor de cross te trainen (vorig jaar wel) verlies ik veel op de zware stukken en loopstroken. Ik moet op de fiets kunnen blijven ;)
Vrijdag laatste cross in de buurt: Loenhout! Daarna afwachten of ik het BK mee ga doen. Rucphen (Nl) (of Leuven), Lille en Oostmalle staan nog wel op mijn kalender.
Donderdag 1 mei wou ik al graag het veeleisende parcours gaan verkennen maar ik moest aanwezig zijn op de scholenveldloop. Het onderwijs is niet altijd zoals sommigen denken ;) Taxi Rob heeft me opgepikt en zo zijn we savonds aangekomen in Houffalize.
Vrijdagmorgen de nummer afhalen en verkennen. Ik was er niet gerust in want het had nog geregend en naar het schijnt was het al supertechnisch met heel steile stukken met rotsen en wortels. Speciaal hiervoor had ik een dropperpost gemonteerd. Dat is iets uit enduro: een zadelpen die je zadel met een druk op een knop doet zakken en stijgen. Handig want zo heb je meer ruimte alsook verlaagt het je zwaartepunt. Dit gaat volgens mij in XC komende jaren toegepast worden doordat de parcours steeds extremer worden.
Het lag glad en ik had maar tijd voor 1 rondje want de Masters startten om 11u. Alles lukte buiten 2 stukjes afdaling waar ik van de fiets moest en ook 2 steile klimmetjes die te glad lagen. Ik had zere benen en met de endurowedstrijd op zaterdag (die ik wou winnen) besloot ik om op reserve te rijden.
