Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
15-04-2014
Shimano Epic Enduro: 3e plaats!
"Doe je ook niet mee aan de Epic Enduro?" vroeg teammaatje Alexandra. En zodoende was ik ingeschreven zonder eigenlijk te weten wat deze wedstrijd inhield... Een "vergissing" bleek nadien, toen ik een maand later eens tijd had om de Franse website te doorploeteren wist ik niet wat ik zag! Euhm...dat is dus 90km, 4.300 hoogtemeters en 8 specials op één dag??? En de snelsten werden verwacht er zo'n 9u over te doen? Oepsie!!! :) Er werd gereden in 3 lussen van ong 30km met een 3-tal specials. Na één lus passeerde je telkens terug de start/finish en je moest binnen de tijdslimiet daar zijn, anders mocht je de volgende lus niet aanvangen. Zo kon je brons (1 lus), zilver (2) of goud (3 lussen) halen. Enkel voor goud was er een klassement. Zware kost...niet zomaar op't gemakje naar boven peddelen. Nuja, ik had al betaald enzo dus ik deed maar mee, die tijdslimiet en lange klimmen zouden daarbij wel eens in mijn voordeel kunnen zijn.
Jammer genoeg voor Alex brak zij een week voor deze enduro haar pols en kon niet mee.
Donderdagavond 3 april was het dan zover, ik reed mee met het busje van MTBclinics richting Zuid-Frankrijk om er daarna nog een stage (Ride2Hell Bootcamp) in Noord Spanje bij aan te plakken. Onderweg een kort nachtje in een F1 hotelletje om dan in de late namiddag in Mons La Trivalle te arriveren. Na het ophalen van de startnummer met de wachtrij en in orde brengen van het materiaal was het al snel laat en dus meteen eten en in bed voor weerom een korte nacht.
Om 3u ging de wekker al. Jaja, de start was al om 5u en de 1e special was een nachtelijke special. Er werd met de 500 deelnemers tegelijk vertrokken, een klim van een uurtje... Mooi zicht die lange sliert lampjes in de donkere nacht. Ik probeerde deze klim zo snel mogelijk te doen zodat ik zeker niet lang moest wachten om de 1e special te starten. Zodoende wou ik met voldoende marge de 2e lus kunnen aanvangen. De nachtspecial was er al een ferme, a la "enduro Ambleve" die al geld als de moeilijkste in België, maar dan in het donker! Ik dacht "waar ben ik aan begonnen?" en "als dit al de nachtspecial (= makkelijkste) is, wat gaan we dan nog allemaal onder de wielen krijgen??"...
De volgende twee klimmen en specials dacht ik dit nooit uit te rijden, zo zwaar, zo steil. Ik was superblij met het 28-tands voorblad XX1 dat ik nog speciaal hiervoor kreeg van het team. De afdalingen gingen mijn petje te boven, dit was echt downhill. Ik moest meerdere keren te voet, hoge drops, stenen, steile rotspartijen,... Manmanman dit had ik nog nooit gezien!
De klim naar de 4e special (2e lus) op 1050m ging er helemaal over. Een uur omhoog op de bike en dan nog een dik uur stappen, bike duwen, bike dragen. Tot zelfs het pad ophield en we de lintjes naar de top moesten volgen loodrecht omhoog en met een stormwind die me uit evenwicht bracht. Onmenselijk, afzien. Ik dacht echt aan stoppen na deze lus. De mooie special die bijna een half uur duurde maakte dan weer veel goed, kicken! Nog 1 special en dan passeerde ik weer de bevoorradingzone aan de finish, ik was nu al zeker 8u onderweg...
Blij dat ik weer de tijdslimiet haalde, mijn moraal had een boost gekregen nadat ik zag dat ik 2e stond. Ik ging dan maar ineens door met de 3e lus, echter in deze lus zat ook nog een tijdslimiet voor de laatste special. Bang dat ik deze niet ging halen fietste ik toch stevig door. De 7e special kwam er een dame kort na mij aan om te starten. Ze stelde voor dat ik als 1e ging, er hing spanning want we wisten beiden dat we voor het podium reden maar we wisten niet hoe goed de ander was. Ik voelde me goed en nam de uitdaging aan. Met extra druk reed ik nu nog sneller maar moest ook wel weer een paar keer van de fiets wegens té gevaarlijk, minuten nadat ik aankwam nog geen dame te zien. Dat zat goed!
De tijdslimiet voor de laatste special werd ook gehaald, ik had nog een half uur marge. Iedereen die het haalde ging achter de bocht en uit het zicht van de jury meteen de kant in om even te rusten. Special 8 was er weer goed over en ook glad, ik ging nu 3x tegen de grond terwijl ik de hele dag nog niet was gevallen... Er zaten ook nog pittige klimmetjes in en de benen waren al zo kapot na 12u fietsen en wandelen. Van sprinten -zoals je normaal doet in een special- was amper nog sprake en telkens ik viel schoten mijn bovenbenen in kramp.
Eindelijk de finish! En dan was het nog niet gedaan, nog helemaal terug naar de échte aankomst zonder te weten hoe ver dit nog was. Een beetje de hel...
Na dik 13u werd mijn "gouden brevet" op mijn nummer geplakt, nog nooit had ik zolang op de fiets gezeten. Ik was op maar super tevreden, ik dacht dat ik 2e was maar er was blijkbaar nog een dame achter mij die in de specials sneller was. Ik werd dus 3e en wat teleurgesteld maar toen ik zag achter wie, dan was dat een hele prestatie!
Winnares was de bekende Nadine Sapin (Scott) die al een mooi palmares heeft o.a 2x winnares van de Franse enduro series en de loodzware Trans Vesubienne en 2e was de Duitse Kerstin Kogler die voor het BMC enduro Team rijd. Ik mocht dus best tevreden zijn! Er waren maar 4 dames die alle lussen hebben uitgereden binnen de tijdslimiet, dat zegt ook al wat. Nu heb ik zoiets van "dit nooit meer" maar tegen volgend jaar zal de goesting er weer wel zijn om weer zo af te zien ;)
Graag wil ik de ouders van Alex Marchal bedanken voor hun goede zorgen (en extra hoofdlamp :) ) tijdens de Epic en de mannen van MTBclinics voor de sfeer en het leerrijke en leuke bootcamp in Spanje de week nadien! Top kunnen trainen om mijn techniek weer wat bij te schaven!
Zaterdagavond pas kunnen vertrekken naar Remouchamps en dat was nodig want het uur werd verzet en we moesten al om 8u starten en vanaf 6.30u inschrijven. In Werner zijn bloemencamionette geslapen, omgetoverd in mobilhome.
Er werd in groep naar de 1e special gereden waar er per 2 werd gestart. Ik startte als laatste van de dames en moest tegen een man rijden wegens onpaar aantal. Het eerste stuk was lang rechtuit knallen over wat wortels en dan begon een leuke singletrack. Geen man meer te zien maar na enkele bochtjes moest ik al roepen voor een dame. En nog wat verder zag ik er 3 in een treintje...ff negatieve gedachten, maar direct opzij gezet en beginnen roepen als een gek :). Gelukkig werd ik niet lang opgehouden want er volgde een breder stuk waar ik voorbij kon. Het werd steeds technischer, een foutje op gladde wortels en ik moest een voet zetten. Op het einde een paar gladde steile bochtjes en een opstropping, jammer.
Toch een goed gevoel om mee te starten.
De volgende specials waren nog leuker en technischer en de verbindingstukken bevatte lange klimmen. Teammaatje Alex die als 2e dame startte achter de Franse winnares (Elodie) van vorig jaar, wist te vertellen dat ze Elodie had kunnen bijhalen. Het zag er dus goed uit!
Ik vond het lastig om telkens 4 dames in te halen maar ze probeerden steeds snel opzij te gaan, al was dat niet altijd mogelijk. Ik amuseerde me en ik had me al een beetje bij een 3e plek neergelegd. Na de 3e special met super veel stenen stond de Francaise haar band te vervangen en hebben wij even geholpen. Dit opende misschien deuren, al wisten we niet of ze tijdens de special al plat had.
Met meer vechtlust en hoop naar de 4e special. Ik vond deze best moeilijk, maakte wat foutjes. Geen Alex te zien dus was ze al doorgereden naar 5. Aan de start daar geen Alexandra...Iemand zei dat ze gevallen was en teammaatje Rianne kreeg ook dit slechte nieuws via GSM. Special 5 was best snel met een paar korte knikjes bergop en bergaf maar daarom niet minder moeilijk.
Ondertussen liep het bericht binnen dat Alex haar pols had gebroken.
Special 6 was echt bangelijk met zeer steile stukken en stenen, de laatste special was vrij kort, op het einde werd ik nog even opgehouden.
Nu was het maar afwachten tot het podium. Alex liep ondertussen rond met haar arm in een draagdoek. Ik had gewonnen! Ik was blij maar anderzijds vond ik het jammer van Alex en ook van Elodie. Ik had ze liever op hun waarde geklopt.
Nu de tijden bekend zijn was ik blijkbaar toch meestal sneller dan de Francaise, Alex was sneller dan mij. Dus Alex op 1 en ik op 2 had correct geweest. Spijtig.
Teammaatje Rianne reed uit ondanks een harde val en Daniël Prijkel werd knap 3e. We wensen Alexandra een snel herstel toe!
Donderdagavond vertrek ik naar Frankrijk voor de "Epic Enduro" op zaterdag, 90km en 4000HM afzien...
Zondag stond mijn eerste enduro wedstrijd op het programma en het beloofden fysieke en glibberige specials te worden.
Er waren wat buitenlanders onder de 12 dames. Bij enduro blijft het spannend tot de laatste minuut omdat je niet rechtstreeks tegen elkaar rijd. Teamgenote Alexandra Marchal zou een stevige concurrente worden, wij zijn aan elkaar gewaagd.
In onze nieuwe Maloja tenues begonnen we aan de eerste klim die ons naar special 1 leidde. We mochten als team achter elkaar starten, dikke fun! Om de 15 seconden starten en "GO!". Volle bak sprinten, hopen dat je goed door de gladde bocht komt en hop, ogen op het volgende stuk... Weer een gladde bocht en dan een lange rechte afdaling, onderbroken door een omgevallen boom waardoor je even hup, een "wallride" tegen de bergflank moest doen. Hier heb ik teveel geremd. De volgende bochten liepen niet lekker, de vork dook helemaal in en maakte het moeilijk sturen, daar was de finish al. Geen goed gevoel over deze special, temeer omdat Alex achter mij startte en al direct na mij aan de finish was. Ik had het gevoel dat ik er nog moest in komen, de ondergrond beter inschatten en nog wat moest wennen aan de nieuwe Lapierre 27.5. Ik zette mijn vork harder en liet wat lucht uit mijn Continental banden.
Blijkbaar hielp dit en kwam ik steeds meer in de "flow". Het ging steeds beter maar het werd ook moeilijker. Ik maakte geen fouten maar ik reed ook niet op 100% omdat het glad lag. De 2e special had op het einde een haakse steile en gladde bocht, er lagen al rijders een paar meter beneden. Ik kon goed kort aansnijden, zette mijn voet op het talud en liet de bike glijden. Kon mooi zo direct verder sprinten naar de finish. Wat een zalig gevoel! De 3e special werd ik even gehinderd door mijn voorligster.
Met een beter gevoel ging ik de middagpauze in, het bleef gelukkig zo goed als droog.
Nog 3 specials volgden, in 2 er van moest je een heel steil technisch klimmetje op. Veel moesten er te voet maar ik kon blijven rijden mede dankzij de EI-shock die zich automatisch lockte. Jammer genoeg kon ik op het laatste stuk mijn voorligster niet passeren door technisch steile bochten en een smal recht stuk. Dit waren fysiek ook zeer zware specials: een paar minuten alles geven en totaal kapot aankomen om daarna weer doodleuk omhoog te fietsen naar de volgende adrenalinekick... Dat is dus enduro!
6 leuke specials achter de rug en dan wachten op de uitslag. Het werd een 2e plek achter teammaatje Alex Marchal het verschil was slechts 30 seconden! Er had dus misschien wel meer ingezeten als ik er direct goed aan begonnen was en zonder gehinderd te worden maar Alex verdiende het. De 3e plek was voor de Nederlandse Kiona Harbers, 2 minuten na mij.
Bij de Elite mannen werd teamgenoot Daniël Prijkel 5e.
Volgende week "Enduro d'Ambleve" in Remouchamps. Die staat bekend als de mooiste én technisch moeilijkste van België met vooral veel stenen. Vorig jaar werd ik 2e na een Francaise, hopen dat ik dit kan evenaren!
zondag vertrok ik met Rob + wat goede hoop naar Dinant voor de eerste Wallonia Cup. Goede hoop omdat mijn eerste testen ronduit slecht waren en die van vrijdag was een pak beter.
Het parcours lag er droog bij. De afdaling naast de trappen baarde me zorgen omdat ik te weinig ruimte had met mijn breed stuur.
De start werd een halfuur verlaat wegens een fiasco aan de inschrijving. Problemen met de lock-out van de vork zorgden dat ik hem niet kon blokkeren op o.a de startklim.
De start ging goed, we moesten een aparte "startloop" doen met een heel lange wegklim. Het tempo lag wel hoog maar ik kon nog net mee, al leek het of de rest er minder moeite mee had. Voor het einde plaatsten de eersten een verwachtte versnelling en alles lag uit elkaar. Na de startronde hing ik nog 7e maar Nele Van Maldegem en een Nederlandse hingen in mijn wiel. We bleven een paar rondjes in elkaars buurt maar Nele was heel sterk op de vlakke stukken. Toen we op een asfaltstuk kwamen met stevig windop reed ze van mij weg, de Nederlandse bleef in mijn wiel hangen en na dit stuk sprintte ze me voorbij en reed ook van me weg. Ik bleef ze in de lange bosklim in het vizier houden maar op het einde van de ronde zag ik ze niet meer. Aan de trappen kom ik haast ten val door...inderdaad dat brede stuur in de draad.
De laatste ronde was er eentje teveel, ondanks een gelleke in de voorlaatste ronde kwam ik er niet meer door. Totaal geparkeerd! De moraal was ook 0, ik reed ziels alleen rond, echt niet plezant...
9e van de 10 is echt slecht, al was het een sterk deelnemersveld met Pauline Prevot die wint. Verder waren de Belgisch Kampioen, kampioene marathon en Vlaams kampioen van de partij. Zwaar teleurgesteld en ontgoocheld...Waar was de tijd dat ik hier 3x op rij won? Die test van vrijdag is misschien een verzachtende omstandigheid? Laat ons hopen.
Volgende week andere koek: enduro in Esneux.
Zondag was het supermooi weer en trok ik naar Spa om eens goed bergop te trainen (en bergaf ook natuurlijk ;) ). Er was een toertocht met op de langste afstand een chrono, ideaal dus want sommige stukken waren apart van de tochtrijders en ook zou deze veel technischer zijn. Het was stikdruk, nog nooit gezien... Er waren ook veel rijders met endurofietsen en/of fully's.
Kom ik daar toch niet 2 mannen van de enduro tegen! We zijn dan samen vertrokken maar er diende zich al meteen een eerste klim aan en het was al snel duidelijk dat mijn tempo voor hen te hoog lag. Ik ben dan alleen verder gereden zodat ik toch kon trainen. De klimmen reed ik tegen omslagpols en de stukken tussenin probeerde ik in de duurzone te zitten (lage hartslag) en reed ik rustig. De afdalingen probeerde ik zo snel en zuiver mogelijk te rijden maar dit was soms moeilijk met al dat volk.
Het werd een zalig tochtje! Het leek wel of we in het zuiden van Frankrijk aan het rijden waren: zo droog en warm! Het spijtige was dat de splitsingen best laat en onduidelijk waren. Er stonden ook afstanden op de bordjes/pijlen maar om die te lezen moest je er al met je neus op gaan staan.
Er waren echt zo'n gave afdalingen bij, wat n plezier! In het begin volgden de steile klimmen elkaar snel op, de ene muur na de andere. Gelukkig was dit in het begin. Daarna werd het iets rustiger.
De beentjes deden pijn door de zware intervals van zaterdag maar draaiden toch vlotjes. Op het einde waren ze wel op, al wou ik nog zo graag langer rijden! Het was gewoon spijtig dat het al gedaan was, ik had echt zin in nog een rondje :)
Toporganisatie (pijlen wel iets duidelijker) en veel waar voor je geld. Dat ik deze nooit eerder ontdekt hebt!?? Staat vanaf nu elk jaar op m'n agenda :)
Vrijdag voelde ik me onwel, het leek er op of de griep me in z'n greep had. Heel vroeg al bed in en blijkbaar had dit wel geholpen.
Zaterdag was het dan zover, beetje spannend, de eerste XC koers van het seizoen! Normaal starten we in maart maar deze kleine koers was er bijgekomen. Het werd dus een "testwedstrijd" voor iedereen. Even kijken waar je staat. Daarbij duren dit soort wedstrijdjes maar 1u ipv 1.5u, een goede training.
Het was nat en koud op het fort van Barchon, bij Luik. Het parcours lag er glad bij, kende weinig hoogteverschillen en had één lange loopstrook. De enkele steile afdalingen werden al lopende genomen.
De massastart, 4 of 5 categorieën te samen ploeterden door het veld. Moesten door een smalle doorgang met een file als gevolg. Dan verder via een bemodderd paadje, een stuk kon je rijden maar bijna de helft moest je lopen. Met mijn Continental Mountain Kings kon ik verder rijden dan anderen en mijn beentjes wat sparen. Het lopen ging anders ook wel goed.
Ik had geen idee van mijn positie maar maakte er gewoon een stevige training van. Ik nam geen risico's en liep de eerste afdaling, de tweede nam ik rijdende en glijdende via de "chicken-way" omdat het steilste stuk (en het korste) er zo glad bij lag dat er te voet vanaf gaan niet ongevaarlijk was. Teammaatje Alex Marchal reed die wel maar kwam ten val waardoor ze haar 3e plek verloor aan Hilde Quintens. Ondertussen had ik te horen gekregen dat ik 2e lag, het liep lekker en ik voelde me goed, had veel power in de beentjes.
Op het einde had ik schrik voor materiaalpech. Alles begon vreemde geluiden te maken, de modder klonterde aan de fiets.
Gelukkig hield mijn Lapierre het en finishte ik als 2e dame. De Franse crosster Pauline Delhaye won. Tevreden en toch wat onverwacht. Na twee kwakkeljaren is het weer maar aankijken hoe het dit seizoen gaat lopen in XC. Door deze prestatie heb ik er in ieder geval weer goeie moed op!
Graag wil ik nog Frank bedanken om mij te bevoorraden.
Zondags ontvingen we onze nieuwe Lapierre endurofietsen van Fietsshop Uitgeest en deden we een technische endurotraining met het team in Couvin.
Volgende XC wedstrijd zal 16 maart in Dinant zijn, een mooi technisch parcours ligt op ons te wachten :)
HOPPA! Weer een deftig bandensetje ontvangen van Continental. Deze keer ga ik de Xking in RaceSport-uitvoering aan de tand voelen. Benieuwd of ik hem tubeless krijg want deze is hier eigenlijk niet voor bedoeld... Maar een wedstrijdrijder hecht belang aan gewicht (zeker bij de 29er wielen/banden)dus waarom dit niet proberen om 70g per band te winnen? :) Ik houd jullie op de hoogte! ;)
Als "newbee" endurorijdster wou ik testen hoe het rijd met "gewone" schoenen op flat pedals. Ik gebruikte in een bikepark deze combinatie maar dit was niet echt een succes. Als cross-country renster wil ik liever vast zitten, zeker bij sprongen en drops, maar met het voordeel van het groot draagvlak van een DH pedaal. Fietsshop Uitgeest bezorgde me daarom de nieuwste Teva's voor klikpedalen (de Pivot) en de stoere Mallet DH pedalen.
Teva Pivot schoenen
Vol ongeduld begon ik met het monteren, je kan de plaatjes ook via de binnenkant monteren. Ik wou dit doen omdat het mij zo makkelijker leek om ze terug los te krijgen omdat de schroeven op die manier niet blootgesteld worden aan nat en vuil. Dit bleek alleen niet zo gemakkelijk, je moet alle veters losmaken en de tong wegduwen, een lastig werkje dus.
De zone waarop het plaatje past is van metaal, goed gezien van Teva! Bij mijn XC-schoenen werd die zone dikwijls beschadigd door de pedalen. De zool is vrij zacht en lijkt me veel grip te bieden op het pedaal, of het ook voldoende grip geeft op de grond kon ik later testen.
De schoenen zitten lekker en voelen niet log en zwaar aan ondanks hun uitzicht. Handig is de brede strapsluiting, die houd niet alleen de veters op hun plaats maar zorgt ook voor meer steun bij het trappen.
Cranckbrothers Mallet DH pedalen
De grip van de pedalen (480g) kan je afstellen zoals je wil met de schroefjes, je draait ze ver uit voor veel grip. Door de grote openingen is er weinig kans op modder die zich vastzet, iets waar de Cranckbrothers al langer bekend om staan.
De test!
Deze uitstekende combinatie kon ik uitvoerig testen tijdens een enduro training in de Ardennen. De omstandigheden hiervoor waren ideaal: het was droog maar de ondergrond was nog zeer vettig van de afgelopen regen. Verder was het best koud, maar ik die daar altijd last van heeft hield nu de voetjes lekker warm!
Het eerste gevoel is goed, de schoenen zitten strak genoeg en ik heb veel steun op de pedalen. Bergop kan ik net zo hard aan de pedalen trekken als met de XC-schoenen. De brede strap zorgt daar mee voor, het voelt een beetje als een XC-schoen.
Een obstakel, ik wil uitklikken maar het lukt niet meteen en ik ga tegen de grond...Het in-en uitklikken is toch anders dan met een XC-schoen, waarschijnlijk vanwege het meer verzonken plaatje. Een extra shim kan hier de oplossing bieden. Na een half uurtje ben ik er toch al vlot mee weg en alles loopt lekker.
In de gladde bochten kan ik makkelijk een voetje zetten om dan meteen mijn voet gewoon op het pedaal te zetten zonder in te klikken, klaar voor het volgende tricky stuk! Dit is echt prachtig! Zeker in gladde condities waar de technische stukken of haarspeldbochten elkaar snel opvolgen blijkt deze combinatie geweldig.
De meerwaarde is dus echt het "ongeklikt" kunnen afdalen op steile, tricky stukjes zodat je meteen kan reageren, om dan meteen erna in te klikken om even bergop door te trekken.
Te voet voelen de Teva's heel soepel, bijna als sportschoenen, maar dan met voldoende grip. Hoewel op steilere natte stukken ze soms wegschuiven, ondanks de diepe groeven in de voorvoet. Misschien zijn kleine toppen (studs) welkom voor een volgende upgrade?
Conclusie
+ combinatie vastzitten voor sprints, bergop rijden, makkelijke afdalingen en als flats in tricky stukjes
+handig bij koude/natte omstandigheden
+stevige Teva's voor enduro/freeride/DH gebruik die toch het rendement geven van een XC-schoen
+(bergop) wandelen met Teva's gaat heel soepel
+Cranckbrothers geven veel grip en voldoende steun
+Cranckbrothers blijven moddervrij
-in-en uitklikken vergt wat gewenning
-Teva's hebben te weinig grip bij het steil bergop wandelen op vettige ondergrond
Donderdag werkte ik nog een training van 4u af en reed daarbij nog 2 rondjes op het nieuwe parcours. Het beviel me helemaal, het zware weidestuk achteraan- dat altijd onder water stond- werd eruit gelaten.
Toen ik vrijdag bij de verkenning op de bergjes geraakte en zag dat anderen er moeilijkheden hadden steeg mijn vertrouwen, en ik had er al zoveel zin in! Voor wij startten begon het te regenen, het werd dus afwachten hoe het erbij zou liggen.
Halfweg de start werd ik bijna gesandwiched en moest ik in de remmen en helemaal buitenom. In het veld liep het goed, ik zat rond de 39e plaats. Ik had het gevoel dat mijn tubes te plat stonden maar ik durfde niet te wisselen omdat de omloop er toch gladder bij lag dan voordien. Op het laatste veldstuk en de lange asfaltstrook aan de finish was het stevig windop, doodgaan.
In de 3e ronde ging Hilde Quintens mij voorbij toen ik aan de bergjes probeerde te fietsen maar zij liep. Ik kon nog redelijk aansluiten maar zodra we op het asfalt windop kwamen zag ik ze steeds verder wegrijden...sterke madam.
Op de lange modderstrook aan de VIPtent wou ik blijven fietsen. Gewoon omdat ik er lol in had als de toeschouwers riepen, als overwinning voor mezelf en als handige krachttraining. :)
De laatste 2 rondes kwam ik nog dichter op iemand, eindelijk een doel om naartoe te rijden. Het ging er ook om spannen of ik in dezelfde ronde mocht blijven of de jury mij eruit zou nemen wegens 80%-regel. Ik mocht door en dat gaf me weer een boost. Ik zat bijna in haar wiel maar ze versnelde terug en zo werd ik 41e op 53 starters.
Hier kon ik wel tevreden mee zijn gezien de aanwezigheid van de hele wereldtop (omwille van WB Zolder). Zelf had ik een goed gevoel, goeie benen en technisch maakte ik amper foutjes.
Dit was mijn laatste wedstrijd voor Lapierre-Hope Houffalize, vanaf 1 januari zal ik voor alle disciplines uitkomen voor Fietsshop Uitgeest, gesponsord door Lapierre bikes. Ik ben uitermate blij dat zij mij niet enkel steunen in hun specialiteit, de enduro discipline (downhillers hebben ze ook), maar dat ze mij ook willen steunen in de cross en de XC MTB. Echt top!
Vrijdags 3 rondjes gereden en het beloofde zware kost te worden met pittige loopstroken, niet mijn ding... Anderzijds zat er ook een plezant stukje in met opeenvolgende bergjes en een kombocht. De strook naast de materiaalpost na de brug was mijn "gasgeef"-stuk, daar voelde ik me goed want door kon je tenminste eens goed doorfietsen.
Vandaag (zaterdag) weer met fietske en rugzak naar de koers, hoe zalig! Ik heb enkel het drogere gedeelte met bochtjes en bergjes verkent, de weide lag sowiezo zwaar, daar doorploeteren had weinig zin.Ondanks de thuiswedstrijd keek ik er wat tegen op door de weersomstandigheden en de staat van het parcours.
Vertrokken vanop de voorlaatste rij en opgeschoven tot halfweg toen we de blubber indoken. Ze liepen me langs alle kanten voorbij, aan de balkjes leek het wel of ik helemaal laatst reed. Demotiverend :( In het volgende stuk weer aan kunnen sluiten maar je kon er nergens voorbij. Aan mijn lievelingsbergjes werd het lopen door de drukte. Eindelijk, het lange stuk aan de post, volle bak gaan en ik kon wat plaatsen winnen. Het zware weidestuk daarna was weer afzien.
In de 2e ronde win ik nog een plek door in de kombocht mooi binnendoor te gaan en toch nog boven te geraken. Eigenlijk een fantastische actie waar ik toch trots op ben :)
De voorlaatste ronde wissel ik pas van fiets (de reservefiets rijdt niet zo goed als de Lapierre) maar ik kan links niet inklikken en verlies tijd. De Francaise zit terug in mijn wiel, ik rijd eigenlijk met één been en pas na de loopstrook in de weide geraak ik in mijn pedaal. Ze is me echter net gepasseerd en als ik terug tot in haar wiel geraak zijn we al aan de brug en moeten we stoppen... Heel jammer dus een plaats kwijt op een stomme manier.
Zo eindig ik pas 30e van de 39. Ik houd hier toch maar een raar gevoel aan over: enerzijds kon ik niet diepgaan zoals vorige week, anderzijds kon ik blijven rijden en vond ik dat het snel gedaan was. Ik was precies ook helemaal niet moe toen ik aankwam.
Door niet specifiek voor de cross te trainen (vorig jaar wel) verlies ik veel op de zware stukken en loopstroken. Ik moet op de fiets kunnen blijven ;)
Vrijdag laatste cross in de buurt: Loenhout! Daarna afwachten of ik het BK mee ga doen. Rucphen (Nl) (of Leuven), Lille en Oostmalle staan nog wel op mijn kalender.
Zaterdag gaan kijken bij de jeugdinitiatie en veel MTBschool-bikertjes gezien. Zelf goed kunnen trainen en verkennen.
Had er wel een goed oog in, zo'n bosparcours ligt deze mountainbikester wel! Jammer vond ik het stuk dat weggevallen was en in de plaats een stom rondje rond een weide dat glad lag. Ik had al een week last van de rug maar dat ging mij geen parten spelen dacht ik.
Zondag met fietske en rugzak naar onze buurgemeente en meteen goed opgewarmd, dan nog paar rondjes op het parcours. De gladde weide bleef me zorgen baren, ik ging een paar keer bijna onderuit in de bochten.
Weer een goeie start en kunnen opschuiven van laatste rij naar midden van het pak. Aan de balkjes dacht ik slim te zijn en het geharrewar voor te zijn door ook de bocht erachter te lopen en dan pas op te springen... Een verkeerde gok. Er kwam geen opstropping in die bocht, ik won er dus niets mee, verloor zelfs even wat meters om terug op te springen. Kreeg het gat wel mooi terug dichtgereden. Goede 1e ronde, al verloor ik de aansluiting in...jaja die gladde weide.
Op het lange stuk asfalt kwam Hilde Quintens mij voorbij gesjeesd bij het ingaan van de 2e ronde. Ik kon vrij goed aansluiten bij de Nederlandse Ilona Meter en Hilde maar zodra we op het einde weer op dat weitje kwamen moest ik weer 10tallen meters prijsgeven. Dat gat kreeg ik niet meer dicht en na een paar rondes zag ik ze niet meer rijden. Ik moest oppassen want Gertie Willems zat me op de hielen en ik kreeg last van de rug en pijnuitstraling naar één been. De laatste 2 rondes kreeg ik nog de Tsjechische Jelena in het vizier, ik bleef jagen en de laatste ronde zat ik dan toch bijna in haar wiel. Op die weide...jaja u raad het al. Ik haalde op de baan nog alles uit de kast maar het lukte net niet, 19e van de 27. Mocht nog gerust een ronde langer zijn! Hilde werd 16e dus er was wel wat meer mogelijk denk ik...
Achteraf gezien mochten tubes nog wat platter maja, gisteren vond ik ze dan weer te plat. Bandendruk, het blijft ni simpel :)
Nog met fietske in den donkere terug naar huis, zalig.
Goed gevoel, goede benen (jammer van dat ene been), leuk parcours, leuke supporters,.... Aangemoedigd worden door kids ("komaan Juf Kristien!") doet wat met je. Speciale ervaring ook, zo rijden bij kunstlicht en eens gene domme kemel geschoten en/of op TV geweest ;) :P
THX aan Frank & Robke voor de goeie zorgen en kiné Mieke Oostvogels voor het soigneren van de rug!
Zaterdag nam ik bij wijze van training nog eens deel aan een cross. Ik ken dit parcours nog van het BK van 2 jaar (?) terug, best leuk.
Ik had slechte benen en probeerde dan maar zoveel mogelijk op het parcours te rijden in de hoop dat ik het eruit zou fietsen. Helaas verbeterde dat gevoel niet.
Aan de start merk ik dat ik plat sta achteraan, geen tijd meer en Rob staat al in de post... Ondanks dat had ik eens een goeie start: meteen goed weg en ik kon opschuiven! Echter op het einde van het asfalt begon mijn wiel te slingeren, ik verloor wat plaatsen. In het speeltuintje werd ik opgehouden doordat iemand met haar stuur achter een paaltje in een haakse bocht bleef hangen. Ik zie er een deel voorbijgaan aan de buitenkant. Ik rij wat ik kan maar ik zit echt op de velg, ik hang nu helemaal laatste. Eindelijk, de materiaalpost! Een goeie wissel door Rob en ik kon beginnen aan de inhaalrace, nu al wetende dat ik waarschijnlijk de laatste ronde eruit zal moeten...
Ik voel meteen het grote verschil tussen mijn vertrouwde Lapierre en de 2e hands gele fiets van 2007 die een pak zwaarder is en gewone bandjes heeft. Ik had hier ook nog niet op gereden sinds vorig jaar... Maar soit, ik kon tenminste verder. Al vrij snel had ik iemand te pakken: erop en erover. Op de dijk merk ik nog meer het verschil tussen tubes en bandjes: ik werd een beetje door elkaar geschud en dat deed geen deugd aan mijn nek. Hopla ik kon weer aansluiten en kom wat onder de mensen, weer kan ik er een paar voorbijgaan.
Ik zag Anja Geldhof rijden en had de indruk er zo naartoe te kunnen maar dat sloeg toch tegen. De beentjes draaiden vierkant.
Ik maakte de fout om steeds te proberen door die ene langere zandstrook aan de post te rijden. In de verkenning lukte dit en ik was daar zo trots op dat het persé nog eens moest lukken! :) Daardoor verloor ik wel telkens weer mijn voorsprong, een domme zet dus.
Ergens in het zand bots ik op mijn voorganger die zich vastrijd, mijn voorwiel zit vast. Ik moet even stoppen om de rem te verstellen en moet weer terug achtervolgen.
Het laatste stuk gaat een Engelse mij nog voorbij, ik wist dat ze voor de balkjes stonden om je eruit te nemen dus ik geef nog even het volle pond. Ik voel dat er achter mij iemand komt en als ze langszij komt doe ik de deur dicht. Vorige wedstrijd werd ik telkens in de kant gereden toen ik iemand voorbij wou, ik dacht nu eens slimmer en steviger te zijn. Me niet laten doen. Als ik haar voorbij laat in de bocht zie ik dat het de winnende dame is...Compton. Ik voel me slecht, schuldig. Dit had ik niet gewild!
Achteraf bleek dit dan ook nog eens op TV te zijn geweest, het kon niet erger :(. Ik heb mijn excuses aangeboden, ik heb er gewoon de hele nacht van wakker gelegen!
Ik werd nog 30e, dus een 7-tal rensters ingehaald. Lijkt niet veel maar ik heb toch het gevoel dat ik deed wat nog haalbaar was.
Nu 3 crossen op 3 pech gehad of iets voorgehad...het mag gaan stoppen. Volgende week Bosduin Kalmthout, ik zal alles uit de kast halen voor mijn supporters in deze "thuismatch"!
Afgelopen zaterdag reed ik het Provinciale Kampioenschap cyclocross mee. Dit eigenlijk beetje uit verplichting, omdat je anders de week erop niet mag starten en ik wou graag de Scheldecross meedoen. Vandaar...
Ik had net een zware trainingsweek en ook vrijdag heb ik gewoon een training afgewerkt. Verder was ik redelijk goed hersteld van mijn val, enkel nog nekpijn waarvoor ik naar de kiné ga.
Rob ging mee en we troffen er een plezant parcours met bos en korte bergjes; dat zag ik wel zitten! :)
Ik moest helemaal achteraan starten en kon niet opschuiven. Aan de balken kwam iemand ten val en ik werd opgehouden, toch kon ik stilaan wat opschuiven. Af en toe werd ik nog opgehouden door dames jeugd en het parcours leende zich niet echt om overal voorbij te steken. Ik had zware benen maar het gevoel was goed.
Halfweg koers kwam ik ten val aan de trappen, ik botste met mijn scheenbeen tegen een trap en schoof er van af. Pijnlijke zaak en m'n hele scheen lag open... Het moest weer lukken, ik had nummer 13...
De laatste rondes kwam ik wat in de clinch met 2 dames die mij niet voorbij wilden laten. Telkens werd ik in de kant gereden of sneden ze mijn bocht af als ik binnendoor wou. Zo verloor ik jammer genoeg nog 1 plek en werd ik 13e algemeen.
Er was geen aparte uitslag provinciaal, beetje raar maar ja, dat deed er toch niet toe.
Een goeie training en mijn 1e cross (die ik uitreed althans). Normaal dus Scheldecross en daarna wat crossen voor eigen volk. Ik kijk er naar uit!
Toertocht Woensdrecht (Nl) met nieuwe Lapierre bike
Na een weekje gedwongen rust door mijn val in Gavere, zat ik zaterdag al eens op de fiets maar niet voor lang. Nekpijn en hoofdpijn speelden me nog parten, ook de looptraining was daardoor geen succes (schokken).
Vandaag -zondag- gekozen voor een toertocht in eigen streek: Woensdrecht ligt hier net over de grens. Meteen een goeie gelegenheid om mijn nieuwe MTB & nieuwe Continental banden eens te testen. Testen is nodig omdat deze fiets afgemonteerd is met het nieuwe Sram XX1, dit wil zeggen met 1 blad vooraan en 11 tanden achteraan. Geen chainsuck meer, ketting kan er niet af door het speciale "+ en - vertanding" en natuurlijk wat lichter zonder voorderrailleur en shifter! De Continentals voor het eerst tubeless gemaakt, alsook voor het eerst met Mountain King II die meer moddergericht is dan de allround X-King.
Met de fiets richting Woensdrecht over de baan en het valt op dat de Mountain Kings best goed bollen en geen vervelend lawaai maken. Na een half uurtje kom ik al pijlen tegen in Huybergen, dus daar meteen ingepikt. Veel singletracks en leuke stukjes, de meesten zijn me wel bekend. Op vettige stukjes klieft de Mountain King mooi rechtdoor, waar de Vredesteins of Xkings wel eens durfden uit te schieten naar links of rechts. Hier en daar laat de organisatie technisch leuke stukjes liggen, spijtig :(. De bevoorrading laat ik voor wat het is en ik "cruise" lekker door. Voorlopig nog geen nekpijn.
Ook in mul zand trekken de banden hun plan, je zou denken dat hij zich ingraaft maar dit valt goed mee! De bike voelt licht aan, bolt vlot over alle wortels en putten en trekt hard op. De XX1 schakelt soepel en snel, soms zelfs té snel zodat ik een tandje te ver zit.
Mijn tempo is niet om over naar huis te schrijven maar dat heb je als je op hartslag rijd... Ik maal de 45km rustig af en trek eens door op de bergjes. Af en toe duikt toch even nekpijn op...
Dan nog terug over de baan naar huis en een 3,5u gefietst. Dik tevreden, zowel over bike & banden als over mijn herstel. Over de conditie zullen we het even niet hebben :)
Na 1 maand training besloot ik om te starten in de superprestige te Gavere. Vorig jaar startte ik al op 1 november in de Koppenberg maar nu wou ik wat langer opbouwen met duurtrainingen. Ik vond dat het MTB-seizoen er onder geleden had.
Gavere lag me vorig jaar wel met die klimmetjes en afdalingen maar nu lag het er veel slechter bij. Gelukkig had ik een nieuwe fiets gekregen van Lapierre en mijn Team fietsshop Uitgeest waardoor mijn verzet beter aangepast is.
Bij de verkenning viel me op dat de beschermende kussens van de steile afdaling te hoog bovenaan hingen en het laatste stuk niet beschermden, net waar je veel snelheid kreeg en dan ook nog een bocht moest nemen. De loopstroken lagen zeer zwaar door de kleimodder, niks voor mij...
De wedstrijd van de nieuwelingen liep zodanig uit dat ik mijn sprints niet meer kon trekken aan de startzone. Ik besloot rustig te starten. Ik geraakte niet meteen in mijn pedaal waardoor ik achteraan belandde. De eerste afdaling was chaos zoals altijd, een kleine opstropping. De eerste loopstrook viel ik helemaal stil maar zodra ik terug op de fiets zat liep het weer lekker.
De inhaalrace kon beginnen! Ik was mooi aan het opschuiven tot ik de 2e keer bij de beruchte afdaling kwam...
Ik wou zo weinig mogelijk remmen omdat je dan begon te schuiven. Plots slaagt mijn fiets naar rechts in een geultje en ik val, ik knal daarbij keihard met mijn gezicht tegen een paaltje van de linten. Daarna weet ik het een stukje niet meer... Blijkbaar even buiten bewustzijn geweest.
Ik hoor van alles en plots lig ik in de EHBO-tent. Iemand vraagt mijn ogen te openen maar dat lukt niet. Kloppende pijn aan de hele rechterkant van mijn gezicht en ook mijn nek. Ze trekken mijn ogen dan maar open en schijnen met een lichtje. Ik ben bang, bezorgd dat mijn oogkas of jukbeen gebroken is. Praten gaat moeilijk. Ik krijg nu 1 oog open en zie allemaal bezorgde mensen.
Ze doen me nog een nekkraag om en voeren me af met de ambulance naar UZ Gent.
Daar steken ze een infuus en ik moet onder de scanner en nog wat foto's van romp en knie. Stilaan kom ik meer bij, al voelde ik me verschrikkelijk moe. Ik denk dat ik zeker de helft van de tijd daar geslapen heb! Mijn rechteroog gaat nog steeds niet open, zo moet het dus voelen als ze op uw "face" boksen :)
Eindelijk komt het verlossende bericht dat ik niks gebroken heb, waarschijnlijk wel een barstje in de oogkas en de sinus is wat geraakt. Ik moet daarom antibiotica om infecties te voorkomen. Verder een hersenschudding en een week werkonbekwaam.
Maandag en dinsdag heb ik veel geslapen. Vandaag, woensdag gaat al wat beter. Nog veel nekpijn en pijn aan oogkas en oog.
Ik hoop dat ik 30/11 kan starten op het Provinciaal Kampioenschap te Rijkevorsel.
Graag wil ik iedereen bedanken die me geholpen heeft: Eddy Vandervaeren die een eerste keer meeging als verzorger, Peggy (mama van Aurelie Vermeir) en alle andere helpende handen.
Mooie spulletjes aangekregen, nu nog testen...blubber genoeg voor deze grippy bandjes! Ben ook eens benieuwd hoe het tubeless maken zal verlopen met de Continental Revo Sealant (vloeibare latex). Ik houd jullie op de hoogte!
Vanmorgen al vroeg wakker dankzij het winteruur . Ik hoor de wind jagen en de regen kletsen, hmmm....Bovendien voel ik me al paar dagen niet al te best. Toch voelde ik me een beetje verplicht omdat deze tocht georganiseerd werd door toeristenclub "Hoekse Trappers" waar ik lang geleden bij begon te fietsen. Het klaarde al wat op en ik kreeg er wel zin in.
Met de fiets tot aan de start was al 15min extra duurtraining . Met een gezapig tempoke vertrok ik dan voor 40km fun, de hartslag was toch hoger dan normaal dus het werd echt een slakkegang . Als je als 3voudig kampioene langs alle kanten voorbij wordt gereden door bompa's en toeristen dan doet het hartje toch zeer. Maja, ik weet wel waar ik mee bezig ben, dat kan je van sommige hardrijders niet zeggen. Die denken dat ze Sven Nys zijn of dat het een of ander kampioenschap is en alles moet voor hen wijken tegen 30 per uur . Ik lach in m'n vuistje als de hardrijders beginnen stil te vallen ergens windop, ik rij ze voorbij met een soepele tred: NA! Als een beetje verder een paar stevige mannen een bergje amper op geraken ruik ik mijn kans, girlpower. Dit kan toch nog plezant worden
De lange rechte (lees: "saaie") stukken herval ik dan weer in mijn rol als slak. De bevoorrading wou ik links laten liggen tot ik bekend volk zie. Een korte babbel (is mountainbike echt een zomersport???) en de fiets weer op. Bijna rond, het bos uit en ineens begint da daar te drashen van ik kan ni meer!! Helse wind, striemende regen en zelfs hagel...HELP de wereld vergaat! Doorrijden, schuilen, doorrijden, schuilen...wat zal het worden? Doorrijden snel naar huis, straten staan blank. Bijna thuis: helblauwe lucht en stralende zon. Nou moe? Ze spelen hier met uw voeten (wielen)...
Blij dat ik onder een lekker warme douche kan. Voila, mijn eerste fietstrainingske zit er op: opbouwen naar volgend seizoen
Donderdagavond 10/10 kwamen er onheilspellende berichten binnen over sneeuw in Flims, de organisatie ging het parcours aanpassen. Vrijdagmorgen, net voor ik wil vertrekken check ik nog even de site en mijn mail en wat bleek...Afgelast! Er was zoveel sneeuw gevallen op korte tijd dat de wedstrijd onmogelijk werd.
Jammer, ik moest dat weekend dan maar anders zien op te vullen. Uiteindelijk ben ik 12e geworden in het eindklassement van de internationale Specialized-Sram enduro series. Niet slecht voor mijn 1e jaar, daarbij heb ik ook niet alles gereden.
Beste prestatie was een 9e plek in Willingen (D) en 2e plaats in de proloog van Kronplatz (It).
TE KOOP: Lapierre Prorace 29er carbon, 2013. Maat M. XTR achter, XT voor. XT cranck en shifters. Fox TCD met cashima coating. Formula remmen. Easton onderdelen en wielen. Slechts 6 maanden gereden, teamfiets goed onderhouden. Nieuwprijs 3400, nu 2100. Zonder pedalen, ander zadel mogelijk
. Ik hoor de wind jagen en de regen kletsen, hmmm....Bovendien voel ik me al paar dagen niet al te best. Toch voelde ik me een beetje verplicht omdat deze tocht georganiseerd werd door toeristenclub "Hoekse Trappers" waar ik lang geleden bij begon te fietsen. Het klaarde al wat op en ik kreeg er wel zin in.
. Met een gezapig tempoke vertrok ik dan voor 40km fun, de hartslag was toch hoger dan normaal dus het werd echt een slakkegang 
. Als je als 3voudig kampioene langs alle kanten voorbij wordt gereden door bompa's en toeristen dan doet het hartje toch zeer. Maja, ik weet wel waar ik mee bezig ben, dat kan je van sommige hardrijders niet zeggen. Die denken dat ze Sven Nys zijn of dat het een of ander kampioenschap is en alles moet voor hen wijken tegen 30 per uur 
Als een beetje verder een paar stevige mannen een bergje amper op geraken ruik ik mijn kans, girlpower. Dit kan toch nog plezant worden 
