Crew89 en terug naar Grand Junction. Terug naar Brussel
Onze laatste ochtend in de Hab. Ik heb mijn bagage gemaakt en rekening gehouden met het feit dat ik best mijn wasgerief in de handbagage zou meenemen. In geval van verlies van mijn bagage zou ik mij tenminste kunnen wassen. Het was lang wachten op crew89. We besloten om buiten te wachten. Er was een zonnetje komen opdagen en buiten was het best te doen. We maakten grappen en verlangden om in de verte het geluid van een auto te horen. Eindelijk was hte zove. Zij hadden een grote 4x4 kunnen huren. We gaven hen een oprecht warm onthaal en de handover duurde langer dan vorzien. We wilden het hen zo gemakkelijk mogelijk maken en vertrokken tenslotte na het maken van de laatste groepsfotos. De Hab verdween achter de heuvel en we reden de vertrouwde weg richting asfalt... In Grand Junction gebeurde iets grappigs. We waren nog maar net in de bewoonde wereld of er zat een politiewagen achter ons. Paul zat aan het stuur en hij stopte in Hollow Mountain. Hij had (ietsje) te vlug gereden. Persoonlijk geloof ik er niets van, ik denk dat de Cop gewoon een wagen met nummerplaat uit Colorado wou doen stoppen. Toen hij zag dat we allemaal marsonauten waren liet hij ons gaan (met een waarschuwing). Paul was van plan om ons zo rap mogelijk in Grand Junction te krijgen vanwege de hamburger en de douche... Na die waarschuwing reden we echter mooi volgens de snelheidsborden..... We waren al 100km ver toen de eerste GSM belde. Het was de Blackberry van Steve. De oproep was echter voor Paul. Vreemd....Bleek dat iemand van crew 89 zijn jas in de auto had laten liggen en ze zaten achter ons aan met New Blue het voertuig voor noodgevallen van de MDRS. Ze vroegen ons om een kwartiertje aan de kant te staan en op hen te wachten! Onze crew die anders zo vriendelijk en beheerst was begon nu luid te protesteren, we konden het niet geloven dat wij nu moesten stoppenen wachten. Ik had de oplossing gevonden: de jas in een zak stoppen en in de sneeuw begraven aan een mijlpaal en dan verderrijden. Helaas was er geen GSM contact meer mogelijk om te zeggen op welke mijlpaal de jas was. We hebben 40 min gewacht! De zwartste humor kwam boven....Eindelijk dook New Blue in de verte op. De jas verd vlug overhandigd en weg waren wij. De zonsondergang was adembenemend in het mooie landschap.We hadden nog goed 2u te rijden. Onze maag rommelde zo erg dat we besloten om niet te gaan douchen. Eerst de hamburger dan de douche in het hotel. In Grand Junction waren wij de properste gasten aan tafel in het eerste resturant de we tegenkwamen. Het eten was heerlijk, de amerikanen kennen er wat van! We dronken ook een streekwijntje. Omdat ik morgen de eerste was die zou vertrekken (om 06.45) besloten wij dat ik de wagen terug zou brengen naar AVIS. Normaal had dit al moeten gebeuren maar omdat het zo laat was en Avis gesloten was mochten wij die wagen gewoon op de parking van de luchthaven zetten en de sleutels in een voorziene bus achterlaten. Ik wou die wagen echter eerst testen voor ik morgen vroeg moederzielalleen naar de luchthaven zou rijden. De wagen bleek automatisch te zijn, en na wat uitleg kon ik hem in gang krijgen en rijden. Het probleem was toen er een rood licht kwam. Uit gewoonte wou ik naar eerste versnelling schakelen. Mijn linkervoet duwde stevig op een pedaal die echter niet de koppeling was maar de rem! Met gierende banden gwam de auto veel te snel tot stilstand. De bagage van achter vloog naar voor en de arme mannen van de crew voelden hun hamburger in de maag slingeren. Ik kreeg te horten dat dit erger was dan de terugkomst in de atmosfeer, erger dan 10 G-forces! Na alles wat we hadden meegemaakt was dit nu hun laatste beproeving. Lachend toonde ik mijn talenten door de grote auto mooi voor het hotel te parkeren. We moesten helaas afscheid nemen maar we hielden het kort want we verlangden voor de douch. Ik deelde mijn kamer met Paul en hij mocht eerst douchen omdat ik nog de fotos naar Diego wou doorgeven. Het bed was heerlijk: zacht, proper en groot. Ik dacht aan mijn vlucht morgen. Ik zou erg vroeg moeten opstaan, ik wilde om 05.00u op de luchthaven zijn. Mijn maag kromp samen bij het gedacht dat ik met die wagen moest rijden. Zou ik hem weer in gang krijgen? Geen domme dingen doen zo als de remvoorval van vanavond? Zou de politie ook achter mij aanzitten? Het schoot mij binnen dat ik niet eens mijn rijbewijs meehad! Ik probeerde alle gedachten te verzetten en te slapen. Ik had de rust nodig want morgen was een zware dag en maandag moest ik weer werken. Hoe meer ik probeerde de slaap te vatten hoe ongeruster ik werd. IK zou zeker nooit de parking van Avis vinden.... Om 04 u ben ik opgestaan zonder ook maar een uur geslapen te hebben. Ik was nog nooit zu vlug aangekleed en mij bagage sleurde ik to in de auto. Het moeilijkste moest nu komen. Tot mijn verrassing bleek alles zo simpel...gewoon op D zetten en gas geven. Er waren ook geen rode lichten. Alles was groen op weg naar de luchthaven. Het was altijd rechtdoor en na 5 min stond ik op de parking van AVIS geparkeerd! Het was 04.20! Ik moest nu zo lang wachten op mijn vlucht! Het probleem was mijn bagage. Ik had teveel rotsen en stenen meegebracht en ik had overgewicht. Ik moest het dus allemaal overhevelen in mijn handbagage.... Ik kwam zonder problemen in Salt Lake City. De luchthaven zat vol met ski-touristen. Op het moment dat de Gate openging kreeg ik te horen dat er in Atlanta problemen waren. Iedereen met een connectie vlucht vóór 16.45 was die vlucht zeker kwijt door het slechte weer. Ik chekte vlug het vertrekuur van mijn vlucht naar Brussel: 16.25! Ik zou die vlucht niet halen!!!Neen! Ik kreeg zoveel adrenaline in mijn aders dat ik op de mevrouiw vloog die het bericht juist had doorgezegt. Ze keek en moet mijn gezicht gezien hebben, want ze vond direct de oplossing. Er stond een vliegtuig op het punt te vertrekken naar JFK in New York. Daar zou er een vlucht zijn naar Brussel met veel vrije plaatsen. Het probleem was de vluvht naar JFK, die vol was. Na lang onderhandelen mocht ik toch mee. Met mijn handbagage vol rotsen, zonder ticket en zonder boarding kaart vloog ik door de luchthaven naar de andere terminal waar de vlieger naar JFK op mij zat te wachten. Ik zou dus toch nog in Brussel geraken. Helaas niet vanavond zo als ik eerst had gedacht maar morgen vroeg. In New York moest ik de situatie uitleggen aan de check in. Gelukkig mocht ik mee en kreeg ik een boarding kaart, maar mijn bagage was nog in Salt Lake City. Niet erg.... Ik was thuis om 13u en ben rechtstreeks gaan werken. Ik was al meer dan 30u wakker na de nacht in Grand Junction waar ik ook al niet geslapen had. Maar ik was zo gelukkig dat ik terug was dat ik mij niet eens moe voelde!!
Vanmorgen heb ik tot 9u geslapen! Er was niets speciaals te doen. Het schoot ons binnen dat de vlaggetjes van de veldstudie nog ter plaatse waren. We moesten het opkuisen. Diego en ik hebben de ATV's genomen en zijn naar alle 5 sites geweest. Het was weer moeilijk rijden, alles zat onder water of in de modder. Terug in de Hab ben ik aan de vuile klus begonnen de ATV's te kuisen. Ik wilde ze proper achterlaten voor de volgende crew. Alles was vuil eraan: zelfs de zadel en het stuur...Het was moeilijk werken want we hebben weinig water en de klei plakte goed. Ik deed het graag, want ik was tenminste buiten. Binnen waren de mannen aan het stofzuigen en opruimen. We hebben veel stenen en fossielen verzamelt, die moesten allemaal terug weg. Om 13u had ik een afspraak met Astrolab. Het was daar 21u. Ik had een power-point opgestuurd en de jongeren zouden vragen stellen via chat. Het was erg plezant om het te doen, het leek alsof de afstand erg klein was tussen ons. Na deze chatsessie ben ik terug aan het werk gegaan.... De Hab is aan het veranderen. Alles is opgeruimd, proper en iedereen is bezig te werken voor de volgende crew. We maken ons zorgen voor morgen, de weg ligt er erg modderig bij en is onberijdbaar. We vrezen dat crew89 er niet zal geraken. We maken veel grappen, want we willen hier allemaal morgen weg, niets zal ons tegenhouden om een douche te nemen in Grand Junction. We mailen naar crew89 dat ze zeker een 4x4 wagen moeten huren...hopelijk lukt het allemaal.(desnoods rij ik de 300km met de rover!!!!)
De sneeuw is niet weg. Het smeltwater loopt in beekjes en alles is modderig. De hemel is grijs en het is koud... We beslissen om het te wagen. Wij willen onze Geo-tag EVA doen. Paul, Laksen en ik starten de ATV's met volle moed. Het kan ons allemaal niet veel schelen. Al na 200m merken wij dat de weg niet meer te doen is. We moeten een berg op. Mijn rover slipt zijwaarts en ik krijg hem niet meer recht. Paul zit een beetje hogerop ook vast in de modder. Alleen Laksen die nog beneden is roept door de radio dat we het moeten opgeven. Op de berg kan ik niet eens draaien. De wielen gooien de pakken klei omhoog maar de rover wil niet draaien. Ik moet afstappen en probeer de achterkant in de juiste richting te duwen. Ook Paul moet hetzelfde doen. De banden zijn niet meer te zien, er plakt en dikke laag kleierop. Als bruine marsmannetjes staan wij weer beneden. We beslissen om niet op te geven. We nemen een omweg van 4km...Het rijden valt niet mee... langzaam komen wij hogerop waar er nog sneeuw ligt. In de sneeuw is het gemakkelijker rijden. Wij volgen onze GPS route nog 4km maar dan zijn wij het spoor kwijt. In de sneeuw kunnen wij niet veel zien en we komen tot de vaststelling dat het een verloren zaak is. We keren terug. Helaas is intussen meer sneeuw gesmolten en de modderige weg die we eerst waren gereden zat helemaal onder water. Ik hef mijn voeten op terwijl ik door het water rijd. Paul raast er dorheen en hij is kletsnat als we terug in de Hab zijn. Wij beslissen dat het niet meer de moeite is om zelfs buiten te komen. Onze missie op mars zit erop. Vandaag en morgen blijven we binnen en overmorgen komt crew89 ons aflossen. De rest van de dag heb ik geslapen! Ik ben in de late namiddag ben ikopgestaan en heb mijn materiaal gereinigd. Mijn GPS, de hoes van mijn fototoestel, de radio en de handschoenen. Mijn schoenen zal ik nooit meer proper krijgen, ik zal ze niet terug op aarde meenemen.... De rest van de dag is zelfs internet uitgevallen. Er ligt sneeuw op de schotel en we verliezen het contact met de sateliet. Af en toe heeft iemand de moed om de sneeuw af te vegen, dan kunnen we onze emails en raporten verzenden. We spelen kaarten, kijken naar en film en wachten af... tot morgen niet meer zo propere Marsonaut Bianca
De storm die wij gisteren in de verte gezien hadden bleek een sneeuwbui te zijn. Er lag wel 10 à 20 cm sneeuw. Iedere morgen starten we de ATV's om ze op te warmen en een remtest te doen. Vandaag was het wel bijzonder prettig om even in de sneeuw te rijden. In de namiddag hebben wij een poging gedaan om Cactus Road in Kaart de brengen, maar de stekelige dame heeft inderdaad niet het laatste woord gezegt. Het was onmogelijk om de trail te volgen. De sneeuw was beginnen smelten en het marslandschap was omgetoverd in beekjes en modder. Bij het rijden moest ik nu en dan de modder van mijn bril vegen want het spatte omhoog van alle kanten. Sommige SF bronnen noemen dit proces op mars terraformatie...ha, ha, ha!!! we zitten op Green Mars! Het probleem was nadien de opkuis. We moesten de pakken modder van de ATV's krabben. We besloten om vandaag geen EVA's meer te doen om de ATV's te sparen en de ruimtepakken niet onnodig te bevuilen. Het einde van onze missie is in zicht en al ons werk is gedaan. Deze crew heeft veel kunnen realiseren. Wij hebben twee uitstekende ingenieurs. Paul en Laksen hebben de Hab perfect draaiende gehouden en dat gaf ons ruimte om veel te kunnen doen. Andere crews hebben helaas hun tijd gespendeerd met het repareren van gebarsten en vervrozen buizen en pompen. Vanavond zullen we weer lekker koken. Morgen is onze laatste dag want vrijdag zullen we de laatste rapporten schrijven en de opkuis doen voor crew89. Modderige Marsonaut Bianca
Vanmorgen ben ik opgestaan en onmiddellijk naar buiten gelopen. Na een nacht in het slaaphok heb ik zuurstof en koude lucht nodig. Het helpt niet enkel om wakker te worden het levert ook adembenemende foto's op. Ik klim naar de Musk waar we geen ruimtepak hoeven aan te doen. De rest van de voormiddag heb ik huishoudelijke taken verricht en mij zitten ergeren aan de internetverbinding die niet werkte. Je zit zo ver van thuis en internet is het enige venstertje naar de vertrouwde wereld. Paul, Laksen en David hebben de radioteleskoop definitief afgewerkt. De antennemasten moesten beter gefixeert worden. In de late namiddag zijn David, Laksen en ik onze Geo-tagging EVA gaan doen. Gisteren waren wij de weg kwijt toen wij op zoek waren naar Cactus Road. Wij wilden de toegang opnieuw zoeken en dan verder rijden tot het einde. Helaas is het zo als de naam zegt een stekelige route. We vonden de toegang maar niet. Ik heb een klim op een heuvel gedaan om de weg te vinden maar het haalde niets uit. Tenslotte ben ik off-road gaan rijden met mijn GPS wijzend in de richting waar ik naartoe moest.Ik vond tussen de rotsen een soort rivierbedding waar er heel oude bandensporen waren. Ik heb een gat in de lucht gesprongen. Dit MOEST Cactus Road zijn. Wij zijn verder gereden maar in de verte zagen wij storm opkomen. Het begon ook donker te worden. Wij zijn 10 min verder gereden en hebben dan besloten om morgen verder te rijden. Ik denk dat Cactus Road niet het laatste woord gezegt heeft..... Ik was erg blij toen we de Hab bereikten. Niet te vatten hoe zo een stoffige, krappe capsule voor 6 mensen een thuis kan zijn. Je bent er geborgen, en dat is wat telt op deze planeet mars. Mijn officieel Mars Society portret ;) Tot Morgen! Marsonaut Bianca
Vanmorgen lag er een laagje sneeuw in het marslandschap. Diego heeft zijn EVA afgelast omdat plantjes rapen in de sneeuw niet meevalt. Laksen en ik hebben dan een GEO-EVA gedaan met de rovers. We wilden deze keer naar het laatste waypoint van Cactusroad. Helaas waren wij de trail kwijt 2km voor de eindbestemming. Wij zijn teruggereden en hebben een nieuwe trail ontdekt die niet op de kaart stond. Als pionniers zijn wij die trail gevolgd. Wij kwamen terecht in een adembenemende canyon heel ver weg van de Hab. Je kon er in de verte de controletoren van het vliegveldje van Hanksville zien. Op weg terug naar de Hab kwam er een kruispunt en we besloten uiteraard ook die nieuwe weg te verkennen. Ik besloot om de Hab in mijn GPS in te geven, ik begon het niet meer te betrouwen.... Terwijl ik Laksen aan het volgen was besefte ik, dat ik eigenlijk ijskoud begon te krijgen. Hopelijk vonden we vlug een weg terug naar de Hab. En dan gebeurte het: de batterij van mijn GPS liet het afweten. Ik begon al aan een rampscenario te denken, want we hadden zelfs geen radiocontact meer met de Hab. Ik bleef maar achter Laksen rijden. Na lange tijd kwamen we aan een kruispunt en mijn hart deed een sprongetje: ik herkende dat! Ongeloofelijk maar waar! Die éne rots, zat in mijn geheugen gegrift. In een landschap van canyons, rotsen en zandvlaktes had ik die éne rots onmiddellijk herkend. Dit moet diep in onze genen zitten van toen we nog Neandertalers waren. Het herkennen van dat ene detail die de juiste weg naar huis wees...8km verder waren wij eindelijk terug in de Hab me blauwe vingers en een blaas op springen. Het was cooking day en ik besef dat eten meer en meer belangrijk begint te worden. We dromen al van de maaltijd die we in Grand Junction zullen nemen, wat we zullen eten en welk dessert we zullen kiezen. We besloten ons niet in te houden en de laatste Cornet beef te verorberen. We dromen van een warme douche of nog beter van een stoombad of een sauna...Omdat het buiten zo slecht weer is beginnen we aan onze persoonlijke verzorging. Het was aanstekelijk. Eerst was het Paul die zijn 10-daagse stoppelbaard wilde scheren. Dan hebben Diego en Laksen en ik ons ook gewassen. Van mij was het 1 week geleden.... We zagen er uit als andere mensen en besloten portretfotos te nemen. We namen als achtergrond de marsvlag, de plaat van de Mars Society en een poster van Mars. De keuken zag er uit als een fotostudio, met statief en al. Het was bijzonder grappig, we voelden ons als echte NASA-astronauten. Voor avondeten hebben wij weer zo lekker mogelijk gekookt en ik heb muffins gebakken. Maar de top was dat wij ook VERSE GROENTEN hadden!!! Waar kwamen die vandaan? Het waren Diego's Alfalfa sprouts uit de greenHab. Hij heeft ze met veel geduld doen kiemen en bij de warmte gehouden. Dit was dus onze eerste oogst op mars!!! Propere Marsonaut Bianca met propere crew88
Vandaag is het zondag en we hebben een beetje uitgeslapen. Precies een half uur langer dan gewoon!. Na het ontbijt waar we de laatste muffins verorbert hebben (foei, mag niet want het is non-cooking day dus mogen we enkel het eten van de studie gebruiken...) Diego en ik zijn ons veldwerk gaan doen. Het was erg grappig, want terwijl hij plantjes stond te rapen (en ik op hem te kijken) was hij uit volle borst aan het zingen. Hij dacht waarschijnlijhk dat ik hem niet kon horen want de radio was af. Hij liet zich echt gaan, maar ik kon het duidelijk horen door de helm. 's middags heb ik twee pakken noedels naar binnen geschrokt en Laksen en ik zijn begonnen aan ons GPS project. We willen alle ATV-trails op Google maps zetten met foto's en al. We besloten erg ver te rijden tot Muddy Creek, dat is het einde van waar je kan rijden (want een diep ravijn). Het viel niet mee om de route te volgen. De GPS stuurde ons een berg op en ik kreeg echt schrik. Laksen naar boven de berg op. Ik heb even getwijfeld en dan goed gas gegeven. Het ging zeker 45° omhoog. Helaas gebeurde hetgeen ik juist schrik voor had. Mijn rover kon niet meer verder en begon achteruit te slippen. Ik ben 20m naar beneden gegleden. Ik stond te beven maar gelukkig nog in leven. Laksen heeft dan de afdaling gedaan en we hebben besloten een andere route te nemen naar Muddy Creek. Dit was pas rijden! Over bulten en rotsen, ook in diepe ravijnen waar er smeltwater was. De modder vloog vrolijk omhoog. Ik stopte elke 500m om een foto te nemen. IK heb een GPS op mijn fototoestel aangesloten. Elke foto kan ik nu terugvinden op Google maps. Muddy Creek was zo als verwacht prachtig om te zien. Die lange en moeilijke weg was de moeite geweest. Voor avondeten hebben wij een blijk "Kung Fu Chicken" opengedaan en water bijgevoegd. Het zijn zo van die gekke namen, er is ook een "Forever Young Macaroni", "Texas Chicken BBQ" ... Ik ben blij dat het morgen cooking-day is... Avontuurlijke marsonaut Bianca
Vanmorgen heb ik iemand gelukkig gemaakt. Ik had een goede nacht, mijn hoofdpijn is over en ik ben mooi om 07.30 wakker geworden. Ik heb mijn jas aangedaan en de zonsopgang gefotografeert. Na het ontbijt is iedereen aan zijn werk begonnen en ik heb besloten om aan de voedingsinventaris te beginnen. Ja, ook hier op mars van die zever!!! Ook op mars schuiven we die dingen op de lange baan...Ik heb dus besloten om korte metten te maken en ben begonnen met tellen van blikken, pakken en dozen. Boven de slaapruimtes is er een zolderdje waar de meeste voorraad zit. In een hoekje was er een plastiek curver-box met kleine blijkjes erin. We hebben hier normaal geen kleine blikjes! Nieuwsgierig ben ik gaan kijken en wat een verrassing: het is CORNED BEEF!!!Stel je voor: je bent al een week op mars-dieet (geen vlees, geen vet, geen verse groenten...) en dan vind je Corned Beef. Het was nog niet eens vervallen!!! Ik heb daarmee Paul kunnen verrassen. Onze "american footballer" is namelijk een hoog-calorie vleesdieet gewoon. Ik heb 's middags aardappelpuree met Corned Beef gekookt. Met een lekker tomatensausje...heel de Hab rook naar lekker eten. Maar niet allen Paul was dolgelukkig. Ook Laksen en Diego en David hebben goed toegehapt. Commandant Steve is veganist (tant pis pour lui!)... Dat is typisch mars: gelukkig zijn met de kleine dingen, maar ook gelukkig zijn met de grote dingen. Neem nu de Henry Mountains in de verte bij zonsondergang. Da's ook genieten. Of de Mons Olympus, de hoge mesas en de diepe arroyos...Ik krijg er maar niet genoeg van die kleuren en de blauwe lucht. En s'nachts zijn er zovele sterren dat ik niet meer mijn vertouwde sterrenbeelden kan zien. Cassiopea verdwijnt in alle sterretjes van de melkweg...Op aarde, en meer bepaald in Dikkebus zie ik soms alléén Cassiopea (met moeite!). In de namiddag (en met meer energie dan gewoon) zijn Diego en ik begonnen aan een virtual-reality 3D tour van de Hab. Tijdens de EVA heb ik ongeveer 1800 foto's genomen van de Hab en de omgeving. Van alle hoeken en perspectieven. Diego heeft ook 300 foto's genomen We willen die verwerken met speciale software. Als het lukt word dit de max! Omdat het cooking day is heeft David vanavond échte rijst gekookt met Tofu. Ik wou graag muffins bakken. Maar hoe doe je dat, als je geen ingrediënten hebt? Van mijn inventaris wist ik dat er bloem was en bakpoeder. Dat waren volgens mij al de belangrijkste dingen. Ik had het gedacht "als alles goed is wat er inzit dan moet het goed zijn". Ik heb alles in een kom gegooid: bloem, bakpoeder, melkpoeder, gee (geklaarde boter die lang houdbaar is), eiwitpoeder snuifje zout en gevriesdroogde abrikozen. Ik heb dan water bijgevoegd tot de massa mij normaal leek en goed geklopt. Gelukkig hebben we in de Hab een goede oven. Wat eruitkwam waren bleke madeleines....maar ze waren heerlijk. Net niet te zoet, zacht van binnen en niet te droog. Ze waren op in een "flut". Dat maakt mij gelukkig. Als de ingenieurs improviseren om de radioteleskoop te herstellen, kan ik ook improviseren met voeding. De crew word er vrolijk van in deze barre marsatmosfeer. Elk zijn stiel, hé! Tot morgen, Marsonaut Bianca
Vannacht heb ik o zo slecht geslapen! Ik werd wakker omdat ik droomde dat mijn hond op mij gesprongen was en hij mijn gezicht helemaal aan het aflikken was. Ik voelde zijn koude neus tegen mijn hals duwen... Ik schoot wakker en botste met mijn hoofd tegen Paul's bed die boven mij is... Als je zo in het hok ligt weet je niet of het dag of nacht is. Wat heb ik toch hoofdpijn...Op aarde moet het al ochtend zijn, maar hier was het nog maar 01u. Ik had buiten mijn fototoestel op statief gezet om gans de nacht foto's te nemen. Ik wilde graag gaan checken maar luiheid hield me tegen. Ik mis mijn kinderen, mijn ventje en mijn hondje.. Dat lawaai toch! Is dat een pomp? Of een ... Gisterenavond laat heb ik nog een mail gekregen van het Space Camp. Ik mag daar gaan werken deze zomer. Joepiii, op dat antwoord zit ik al maanden te wachten. Nu liggend in mijn hok, voel ik helemaal niks om tegaan. Weeral een paar weken weg ver van thuis....Space Camp zou voor 3 weken zijn. Waar ben ik eigenlijk mee bezig?! Als ik terug ben ga ik nooit meer weg... Ik zal dat morgen terugmailen naar Space Camp. Dat ik mij terugtrek! Vanmorgen heb ik besloten om even te wachten met mijn terugtrek van Space Camp. Ik zou er mischien later spijt van krijgen. Ik heb nog steeds hoofdpijn. Wat scheelt er toch? Whaaw, ik ben net terug van een EVA met mijn favoriet Opportunity. Ik heb een paar gesteenten gevonden met extremofielen (endolieten) Onder de microskoop kan je duidelijk zien dat het algen zijn. Ze leven in het gesteente. Als je zo iets vind op mars krijg je eeuwige roem. De zonsondergang was weer de moeite, de kleuren zijn schitterend. Mijn hoofdpijn is gelukkig ook weg. Terug in de Hab hebben we de rovers mooi onder een hoes gestoken. Dat helpt om ze morgen weer op te starten.
Onze laatste ochtend in de Hab. Ik heb mijn bagage gemaakt en rekening gehouden met het feit dat ik best mijn wasgerief in de handbagage zou meenemen. In geval van verlies van mijn bagage zou ik mij tenminste kunnen wassen.
Mijn officieel Mars Society portret ;)
Vanmorgen lag er een laagje sneeuw in het marslandschap. Diego heeft zijn EVA afgelast omdat plantjes rapen in de sneeuw niet meevalt. Laksen en ik hebben dan een GEO-EVA gedaan met de rovers. We wilden deze keer naar het laatste waypoint van Cactusroad. Helaas waren wij de trail kwijt 2km voor de eindbestemming. Wij zijn teruggereden en hebben een nieuwe trail ontdekt die niet op de kaart stond. Als pionniers zijn wij die trail gevolgd. Wij kwamen terecht in een adembenemende canyon heel ver weg van de Hab. Je kon er in de verte de controletoren van het vliegveldje van Hanksville zien. Op weg terug naar de Hab kwam er een kruispunt en we besloten uiteraard ook die nieuwe weg te verkennen. Ik besloot om de Hab in mijn GPS in te geven, ik begon het niet meer te betrouwen.... Terwijl ik Laksen aan het volgen was besefte ik, dat ik eigenlijk ijskoud begon te krijgen. Hopelijk vonden we vlug een weg terug naar de Hab. En dan gebeurte het: de batterij van mijn GPS liet het afweten. Ik begon al aan een rampscenario te denken, want we hadden zelfs geen radiocontact meer met de Hab. Ik bleef maar achter Laksen rijden. Na lange tijd kwamen we aan een kruispunt en mijn hart deed een sprongetje: ik herkende dat! Ongeloofelijk maar waar! Die éne rots, zat in mijn geheugen gegrift. In een landschap van canyons, rotsen en zandvlaktes had ik die éne rots onmiddellijk herkend. Dit moet diep in onze genen zitten van toen we nog Neandertalers waren. Het herkennen van dat ene detail die de juiste weg naar huis wees...8km verder waren wij eindelijk terug in de Hab me blauwe vingers en een blaas op springen.
Vandaag is het zondag en we hebben een beetje uitgeslapen. Precies een half uur langer dan gewoon!. Na het ontbijt waar we de laatste muffins verorbert hebben (foei, mag niet want het is non-cooking day dus mogen we enkel het eten van de studie gebruiken...)
Zonsopgang vanuit de keuken
Geo- EVA
Spirit en Opportunity
Vannacht heb ik o zo slecht geslapen! Ik werd wakker omdat ik droomde dat mijn hond op mij gesprongen was en hij mijn gezicht helemaal aan het aflikken was. Ik voelde zijn koude neus tegen mijn hals duwen... Ik schoot wakker en botste met mijn hoofd tegen Paul's bed die boven mij is... Als je zo in het hok ligt weet je niet of het dag of nacht is. Wat heb ik toch hoofdpijn...Op aarde moet het al ochtend zijn, maar hier was het nog maar 01u. Ik had buiten mijn fototoestel op statief gezet om gans de nacht foto's te nemen. Ik wilde graag gaan checken maar luiheid hield me tegen. Ik mis mijn kinderen, mijn ventje en mijn hondje.. Dat lawaai toch! Is dat een pomp? Of een ...
