Sorry dat ik drie weken niets neerpende, maar had daar even de behoefte niet toe, maar hier ben ik terug . Ongeveer 3 weken terug kwam ik op aanraden van het Duitse koppel dat ik leerde kennen in Kandy ( zie vorige blogs ) aan in Hikkaduwa. Deze plaats is zeer aanlokkelijk voor toeristen aangezien het mooie uitgestrekte strand en natuurlijke de bijhorende zee.

Bij aankomst was het voor mij dan ook terug wennen om terug westerlingen te zien, aangezien ik de eerste maand van mijn trip zo goed als enkel op plaatsen kwam zonder toeristen.

Het eerste wat mij in het oog springt is de surfers die samen in de verte in de zee zitten wachten om de juiste golf te trotseren. Voor mij ziet het er bijna magisch uit.

In het guesthouse 'why not' waar ik verblijf is eveneens een surfshop gevestigd. Waarbij ik vaststel dat ze ook surflessen geven. Uit interesse besluit ik eens langs te gaan bij de eigenaar. De eigenaar is op dat moment een jointje aan het roken en brengt me vriendelijk ter kennis dat het nu een slechte periode is om hier te leren surfen. De golven zijn te wild en te kort... Hij sluit af met de woorden 'ga naar willigama'.

Een dag later besluit ik een andere lokale surfleraar aan te spreken die me onmiddellijk wil les geven tegen een hoge prijs natuurlijk ;-). Toch voelt mijn karma niet zo goed aan bij deze kerel , maar we spreken af om morgen om 9 uur mijn eerste les aan te vatten.

Die morgen zelf stond ik vroeg op om op het stand te mediteren. Nadien nam ik ontbijt in mijn guesthouse, waarbij ik een vriendelijke 'goedemorgen' kreeg van een echte surfdude - afgebleekt lang blond haar, bruin gebrande huid, ...

Wat me opviel is dat het de eerste vriendelijke toerist is die me hier aanspreekt.

Een dag later is het zo ver om bijna mijn eerste les aan te vatten. Ik bestelde ontbijt maar het blijft maar weg, straks kom ik nog te laat.

Op het moment dat ik eindelijk mijn ontbijt krijg, komt dezelfde surfkerel die ik hierboven reeds omschreef, ook zijn ontbijt nuttigen. Iets in mij zegt 'spreek die kerel aan'.

Ik zeg 'niet gaan surfen ?', waarop hij me ter kennis brengt in het Engels met een Russische accent 'elke dag al twee uur gesurft, nu vermoeid'. Hij vraagt me daarbij om plaats te nemen aan zijn tafel.

Ik breng hem ter kennis dat ik straks mijn eerste surfles heb, waarop hij me onmiddellijk ter kennis brengt dat ik niet moet gaan, aangezien dit geen goeie plaats is om te leren surfen.

Het gesprek gaat heel spontaan verder tussen ons, waarbij hij zelf surfen vergelijkt met meditatie. Bij het surfen moet je namelijk volledig in het nu zijn, aangezien het anders risky business is. Hij brengt me plots uit het niets ter kennis dat hij zelf een surfleraar is die hoofdzakelijk in Bali verblijft.

Hij was het bedrijfsleven in Rusland beu en besloot twee jaar terug naar Bali trekken om daar nauwer in contact te komen met het surfen.

Uiteindelijk stelt hij zich voor als Greg en brengt me ter kennis dat hij in de namiddag voor 4 dagen naar Wiligama trekt aangezien er aldaar een nieuw surfkamp zal doorgaan. Hij nodigt me uit om samen met hem naar daar te gaan. Hij wil me daarbij tussendoor gratis surfles geven. Ik denk bij mezelf waarom ook niet hè....

In de namiddag word ik opgepikt en weg zijn we naar Wiligama. Aangekomen in het hotel worden we te woord gestaan door de eigenaar - gelijkende op Snoopdog . In de avond word ik uitgenodigd om een bbq bij te wonen, die eigenlijk hoofdzakelijk bestaat uit Russen. Ik word hartelijk ontvangen en hebben een lekkere visbbq. De Russen gaan wild te keer met wiskey en jointjes, maar ik laat het geheel aan mij voorbij gaan en dat wordt gerespecteerd door hen.

Een dag later vangt mijn eerste surfles aan. Eindelijk is het zo ver om de eerste stappen in de 'surfwereld' te zetten. Greg leert me daarbij de veiligheidsvoorschriften en de correcte positie op het bord aan. Ik leer dit vrij vlug aan, waarop Greg besluit me mee te nemen in het water en te oefenen op de 'witte golven'. Ik moet daarbij op het bord gaan leggen en bij de eerste volgende golf duwt hij op de staart van mijn bord om wat kracht bij te zetten. Hup ik jump op mijn bord en weg zijn we. De eerste keer de goeie keer . Het gevoel is zalig en ik wil meer. Al vlug zegt Greg tegen me dat ik zeer vlug leer en het nu tijd is om zelf verder te oefenen. En oefenen doe ik...

Al vlug liggen mijn twee knieën open van het vele oefenen op het softbord. Twee dagen later vraagt Greg me mee naar de line up alwaar de andere surfers hun golven afwachten. Ik slaag er in eerste instantie niet in om enige golf te pakken, maar ik geef niet op. Ik moet wel zeggen de golven in Wiligame zijn niet zo hoog dus ideaal om te beginnen. Na blijven oefenen en enkele frustraties slaag ik er toch in. Ik kan in weinig woorden omschrijven hoe het voelt om op te staan op een bord en de kracht achter je te voelen van de natuur. 

Na 4 dagen keren we terug naar Hikkaduwa, alwaar de golven veel hoger gaan. Er is ook een rif ( rotsen onder het wateroppervlak). Dus als je een echte wipe out hebt en vervolgens een 'wasmachine effect', is het mogelijk dat je in contact komt met het rif.

We komen ongeveer aan om 17 uur en Greg nodigt me uit om samen naar de line up ( plaats waar de surfers samen zitten om de golven te nemen ) te peddelen. De golven zijn op dat ogenblik behoorlijk woest en onstuimig. Hij peddelt voor me uit, maar ik kan moeilijk volgen door de opslaande golven. Ik gebruik namelijk een longboard en hij een shortboard. De woorden spreken voor zich. Ik kan er wel aan toevoegen dat je met een shortboard kan 'duck diven' ( onder de golf duiken), dit terwijl je met een longboard enkel een 'eskimorol' ( op het moment dat de golf komt onder je bord gaan hangen om zo niet meegenomen te worden door de golf ) kan doen.

Het kost me enorm veel kracht om door te peddelen, na ongeveer 15 minuten slaag ik er in om bij de andere surfers te gaan zitten. Dit zijn zo goed als allemaal ervaren surfers. Dat zie je gewoon aan hun bruingebrande gezicht en houding. Greg kijkt me aan en steekt zijn duim omhoog. Ik weet nog niets af van de regels op de line up en besluit dan mijn ogen maar de kost te geven. Ik voel me zelf nog niet in staat om zelf een golf te nemen. Ik ben nog te veel onder de indruk van de andere surfers en de vrij hoge golven, maar opnieuw geven we niet op. De surfers zijn echt super vriendelijk voor me wanneer Greg ze zegt dat ik nog maar een paar dagen surf. Een Israëlische surfer roept naar mij 'you got the balls'. 

Wanneer ik nadien uit het water kom, zonder een golf te pakken natuurlijk, spreekt Greg me zeer gemoedelijk aan met de woorden 'nu ben je een surfer, je geeft niet op en je hebt geen schrik'.

Die avond ga ik gaan eten in het beste restaurant van Hikkaduwa en omstreken 'Ranjiths beach hut'. In het restaurant komen vele surfers hun maaltijd nuttigen en 

wordt muziek als 'guns & roses', ac/dc, ... door de speakers gejaagd. De komende week en een half besluit ik daar dan ook mijn ontbijt, luch en avondeten te nuttigen.

Aangekomen in het restaurant zitten enkele surfers samen en word ik aangesproken door de Israëlische surfer die ik later leer kennen als Offer. Hij nodigt me uit om aan hun tafel te komen zitten. Ik maak daarbij kennis met Offer en zijn travelmate Oeriël. Deze kerels hebben heel wat surfervaring opgedaan gedurende de jaren in hun eigen land en andere landen als Mexico etc.

Het is een gezellige avond, waarbij ik leer dat ze eigenlijk vrij vroeg onder de wol kruipen om 's morgens rond 5u30 te gaan surfen. Ik word hierbij uitgenodigd om hen te vergezellen op dit vroege uur.

Vroeg uit de veren, wat water drinken en een banaan nuttigen en weg zijn we naar het strand. Wanneer ik aankom op het strand zie ik enkele Engelse dronken meiden op het strand het feestje voortzetten van de avond daarvoor. Wanneer ze me opmerken hoor ik ze van alles mompelen, maar ik ben op dit vroege uur niet opgezet met dronkemanspraat of beter vrouwenpraat. In de verte zie ik enkele surfers stretchen alvorens ze in het water gaan. Ik besluit hun voorbeeld te volgen en nadien het water in te peddelen. Het is prachtig om op dit vroeger uur in de zee te gaan en de zon te zien opkomen. Gewoon magisch spiritueel voor mij ...

Langs de andere kant voel ik me enorm zenuwachtig om naar de line up te peddelen. Wat volgt is veel trachten te peddelen op advies van Offer en zijn vrienden om toch maar een golf te kunnen nemen. Wat volgt is de ene wasmachine naar de andere, waarbij één golf me goed te grazen neemt. Ik voel de kracht van de golf over me heen slaan en me meesleuren onder het wateroppervlak. Onder me kan ik het rif voelen en lijkt het alsof ik seconden lang onder ben. Je kan het vergelijken met een heel krachtige wasmachine waarin je zit opgesloten. Ik voel angst, maar geen paniek. Ik probeer rustig te blijven tot het voorbij is. Wanneer ik uiteindelijk terug boven kom en naar adem grijp krijg je een dubbel gevoel van adrenaline en anderzijds een opluchting van 'oef het is voorbij'. Ik besluit gewoon terug naar de line up te peddelen en zie dat de andere surfers over me waken.

De dagen daarop besluit ik opnieuw niet op te geven, maar alles verloopt heel moeizaam door mijn vermoeide lichaam na de vele uren peddelen. Eveneens zijn de wonden op mijn knieën veel dieper gegaan. Een golf pakken lukt nog steeds niet , maar als ik toekijk hoe zelf ervaren surfers moeilijkheden hebben om een golf te pakken in deze omstandigheden geef ik nog niet op.

Toch ben ik al rap voor een week uit, wanneer Offer mijn knieën inspecteert. Hij is lifeguard in zijn land en geeft me het advies om uit het water te blijven met mijn knieën aangezien de wonden vrij diep zijn en de kans op infectie vrij groot is. Ik ga naar de plaatselijke apotheker om antibioticaspray en allerhande aan te kopen . Wat volgt is een week van frustraties. Ik wil terug in het water, maar het enige wat ik kan doen is toekijken vanuit een strandstoel zoals vele andere toeristen. Ik hoor jullie al denken toch ook leuk, toch niet voor mij hoor. Gewoon op het strand zitten en niets doen - not done for me . Toch moet ik toegeven dat de surfers een gezellige familie vormen. Het enige wat me stoort is dat er tussendoor veel wordt gesmoord, vooral onder de Israëlische surfers, toch wil ik dit ook niet veralgemenen. Accepteren wat is zeker

Na een week kan ik terug het water in en zijn de wonden zo goed als genezen. Heb dan toch wel de pech dat de golven zeer hoog zijn zeker... Vele surfers blijven uit het water, maar ik kan niet wachten om te peddelen. Ik besluit dan ook om met veel moeite naar de line up te peddelen en mijn vrienden terug te vergezellen. Het gevoel zit terug goed en dit moment met hoge golven is goed om terug een goed gevoel te krijgen zonder paniek. Ik krijg meer vertrouwen geleidelijk aan en kan al pogingen ondernemen om recht op te gaan staan op mijn bord, doch na enkele seconden lig ik er al terug af .

Samen met de Israëlische surfers, die ondertussen goede vrienden zijn geworden, leren wij ook een Franse surfer kennen die momenteel in Australië woont. Guillaume is een zeer relaxte kerel die als wijnsommelier werkt in Australië en aldaar leerde surfen. Guillaume houdt ervan om gitaar te spelen en daar kunnen wij dan ook ten volle van genieten op het strand. Zijn Engels met Frans accent is gewoon super om te horen

De daaropvolgende 2 dagen zijn de golven 'shit' (zoals de surfers dat hier noemen): te hoog en onstuimig, je ziet vele surfers in het water gaan, maar er even vlug terug uitkomen. Ik besluit dan maar verder op, alwaar de golven behoorlijk kleiner zijn, verder te oefenen.

Wanneer ik enkele kleine golfjes kan nemen en vervolgens terug peddel, zie ik wat verder op mensen in paniek reageren. Wanneer ik opkijk zie ik een drenkeling in het water met het hoofd naar beneden.

Ik besluit naar hem toe te peddelen en slaag er samen met twee andere surfers in om hem op een surfbord te leggen en terug te peddelen naar het strand. Op het strand heerst er heel wat paniek onder de aanwezigen. 

Ik heb er geen goed teken in wanneer ik de man inspecteer (bepaalde plaatsen op het lichaam hebben reeds een blauwe kleur), toch ga ik over tot EHBO, maar alle hulp is te laat...

De dag nadien verneem ik dat het een Franse onderdaan is van ongeveer 50 jaar oud. Enkele lokale mensen bedanken me nogmaals voor de hulp.

Ik besluit in de morgen opnieuw uit te peddelen, maar het beeld van de dode man, flits nog geregeld door mijn hoofd...

In Ranjits restaurant verneem ik dat diezelfde dag wat verder op nog iemand verdronk. Het probleem is dat mensen de kracht van de golven onderschatten. Wanneer een golf inslaat in het wateroppervlak is er ook vaak een sterke onderstroom. Wanneer mensen dan gaan zwemmen in de zee worden ze al vlug naar de zee toegetrokken en wanneer er dan hoge golven opduiken kan paniek dodelijk zijn... Als surfer heb je het geluk dat je surfbord je steeds terug naar boven brengt.

Na ongeveer een week en een half in Hikkaduwa krijg ik het gevoel dat het welletjes is geweest om hier te verblijven. Ik ben de oppervlakkige feestjes beu en wil mijn  surfen verder bevorderen. Ik verneem dat vele mensen naar Arugam bay trekken, alwaar het seizoen nu van start gaat en er eveneens zeer goede surfsport te vinden zijn. Ik besluit dan ook mijn trip naar daar te plannen.

Wanneer ik rondvraag vind ik 5 personen die mij willen vergezellen. Georgië en Patrizia zijn afkomstig uit Italië en zijn beiden bezig met professionele fotografie en de 3 Israëlische surfdudes - Ofer, Oeriël en Samuel zeggen ook toe voor de trip naar Arugam bay. Dezelfde avond vragen we nog rond naar een chauffeur met een busje. Alles is geregeld.

De dag nadien zijn we weg voor een 7 uur durende rit, maar de tijd gaat vlug voorbij als je met aangename mensen optrekt. Aangekomen nemen we tijdelijke afscheid van de Israëlische kerels ( zij verblijven in een ander guesthouse) en nemen wij onze intrek in 'beachhut'. Dit guesthouse is de place to be voor lekker eten en een leuk onderkomen. Bovendien heerst er een positieve sfeer onder de gasten.

De dag nadien ga ik van de ene surfshop naar de andere om een goede prijs te regelen voor een surfbord. Na een paar shops te hebben afgelopen en hen te hebben meegedeeld dat ik het voor een maand wil huren kan ik uiteindelijk een goede deal sluiten.

Nu nog geschikt transport vinden om naar de verschillende surfspots te trekken, want telkens een tuktukdriver vragen loopt hoog op in de kosten. Misschien kan ik zelf een tuktuk huren en genieten van optimale vrijheid ?

Na drie uren rondvragen kan ik uiteindelijk een tuktuk strikken voor 900roepies per dag (iets minder dan 5 euro per dag), dit wel enkel als ik hem een maand huur. Als ik jullie vertel dat een ritje naar whiskeypoint 1000 roepies kost is dit een veel betere oplossing. De man waarvan ik hem huur heeft ook niet zo breed, dus ik vind dit een goede wisselwerking.

Ik verneem wel van vele toeristen en lokale mensen dat ik moet opletten met de lokale tuktukdrivers. Die denken reeds vlug dat je hun klanten wil afpakken en zouden dan ook beschadigingen kunnen aanbrengen aan je tuktuk. Zo zijn er reeds verschillende verhalen. Je moet ook beschikken over een internationale rijbewijs. Ik beschik enkel over een Belgisch rijbewijs, maar besluit het toch te wagen ;-) ( i know ik moet het voorbeeld geven zeker).

De komende dagen besluit ik dan ook enkele kennismakingspraatjes te maken met verschillende tuktukdrivers en al vlug kennen ze mijn naam en heerst er een positieve sfeer. Het is zalig om op elk uur van de dag dergelijk transport te hebben. 

Zo sta ik vaak op om 4:30 uur om vervolgens om 4:40 uur mijn surfbord op mijn tuktuk te binden en door te rijden naar mijn vaste surfspot 'whiskeypoint'.

Gewoon zalig om als eerste aan te komen en te genieten van de opkomende zon vanuit het water. Ik moet wel zeggen dat er om 5:30 uur reeds een tiental andere surfers in het water aan het peddelen zijn . Meestal surf ik 2 à 3 uren, maar nadien ben ik meer dan voldaan en tegelijkertijd fysiek op van al dat peddelen.

Nadien rijd ik terug naar mijn guesthouse om te genieten van een lokaal ontbijt ( stringhoppers, dhalcurry en coconutsambal) - food for champions. Ik kan ook gebruik maken van de keuken van het naastliggende restaurant 'foodhut'. Dat is ideaal voor mijn voedselintolerantie met betrekking tot melk, suiker en tarwe. Ik vond hier namelijk in de supermarkt soyamelk en rijstbloem terug, waardoor ik mijn eigen pannenkoeken kan maken. Wanneer ik hier in de keuken de pannenkoeken omhoog gooi om ze nadien te draaien in de pan staan ze steeds versteld te kijken . De kok is ondertussen en goeie kameraad geworden en leerde me ook al roti's maken met rijstbloem.

Na mijn ontbijt ga ik meestal wat rusten om vervolgens te mediteren en af en toe een uitstap te plannen, hier kan je namelijk op bepaalde plaatsen olifanten en krokodillen spotten, als je geluk hebt. 

Het meest van al kan ik genieten van een meditatie tijdens de zonsondergang op het strand. Nadien eet ik dan in het guesthouse of in een ander restaurant, dit meestal met enkele kennissen uit het guesthouse. Ik merk wel bij me op dat ik tijd nodig heb om alleen door te brengen. Zo kan je hier in het guesthouse gemakkelijk in de avond met meer dan 20 mensen samen zitten en uren doorpraten. Toch verkies ik er voor om rustig op mijn kamer te zitten en mijn blog wat bij te werken en/of een film te bekijken.

Wat nog bij me opkomt is dat drie dagen terug, meer bepaald op zaterdag 3 maart, de golven extreem hoog waren. In de avond besluit ik dan ook mijn tuktuk te nemen en word ik vergezeld van Ross, een Engelse kerel in opleiding als dokter en een Nederlandse toffe kerel, Jesse. Jesse is out for surfing gezien pijn in zijn ribben, maar wil ons vergezellen om foto's te nemen. 

Aangekomen in whiskypoint merken we op dat er maar 2 surfers in het water zijn. De andere aanwezige surfers zitten langs de kant toe te kijken. We merken op dat de golven zeer hoog en woest zijn ingevolge de weersomstandigheden. Het is tevens aan het regenen op het ogenblik van onze aankomst. Ik voel me net als Keanu Reeves in de klassieker Point Break. Ik voel angst, kijk in de ogen van Ross en vervolgens besluiten we het er op te wagen.

Het kost me enorm veel kracht en tientallen minuten om door de wilde golven door te peddelen naar de line up. Eenmaal daar word ik door een hoge golf opgepikt en naar de nabijgelegen rots gesleurd. Ik denk bij mezelf fuck, dit komt niet goed, maar Boeddha waakt blijkbaar over me...

Deze weersomstandigheden geven me als het ware een extra kick en adrenaline om door te gaan. Ik kan maar aan 1 ding denken 'Damn ik wil hier golven pakken'. Met al de kracht die me nog rest besluit ik hard te peddelen voor een hoge golf die opsteekt en ja hoor ik voel dat ik weg ben. Ik voel de enorme kracht onder mijn bord en voel me koning op het water. De regen en de toekijkende surfers maken het plaatje compleet. Voor het eerst voel ik me iets beter dan de term 'beginner'. Met mijn lijf vol adrenaline verlaat ik het water en geniet ik na van de foto's die Jesse voor me nam.

De laatste dagen zat ik tevens met een moeilijk vraagstuk voor mezelf 'wordt het Bali of India zoals gepland'. Door de surfverslaving kwam het meer en meer in me op om mijn volgende reisbestemmingen te wijzigen in Bali in plaats van India. Bali betreft namelijk een surfparadijs. Het twijfelen maakt me lastig, maar uiteindelijk besluit ik toch om mijn koers door te zetten naar India. Ik wil namelijk mijn reis zo compleet mogelijk maken en daarbij enorm veel verschillende indrukken opdoen. Ik kan kiezen om mijn reis volledig op het surfen te storten, maar denk daarbij dat ik vele andere ervaringen (meditatie, rondtrekken, klimmen in de bergen, cultuur,...) zal missen.

Sinds twee dagen terug geef ik ook meditatieles op het strand voor de geïnteresseerden. Vandaag namen tien mensen van verschillende nationaliteiten deel en na afloop kreeg ik veel positieve reacties. Er wordt me gevraag om de lessen door te zetten. Het geeft me zoveel voldoen als ik mensen zie genieten van de meditatiemomenten...

Ik denk hier nog een tiental dagen te blijven en vervolgens door te reizen naar Colombo om mijn visa nog eens te verlengen voor een maand. Ik wil namelijk het noorden van Sri Lanka nog afreizen en tevens moet ik nog het nodige regelen voor mijn visa voor India - wordt vervolgd