Een week terug kreeg ik in de voormiddag een verontrustend telefoontje van mijn mama met de mededeling dat mijn grootmoeder in allerijl werd overgebracht naar de spoedafdeling van het UZ - Gent ingevolge ernstige ademhalingsproblemen. Aldaar aangekomen werd ik op de spoed opgewacht door mijn tante en mijn moeder terwijl de dokters en verpleegkundigen de eerste zorgen toebrachten aan mijn grootmoeder. Jobgerelateerd had ik al een aantal keer kennis gemaakt met deze spoedafdeling, maar eens een belangrijk iemand in je leven dient verzorgt te worden op deze afdeling kijk je met machteloze ogen toe en tegelijk ook met enorm veel respect voor het verplegende personeel dat de juiste beslissingen moet stellen in soms een korte tijdspanne.
Daar zat ik dan te wachten op een stoel, terwijl ik plots werd vergezeld van een fysiek - en mentaal gehandicapte jongen, dewelke ongeveer even oud was als ik. De jongen zei heel eenvoudig 'mensen hier pijn, wij geen pijn'. Ik keek de jongen aan en kon alleen maar antwoorden met de woorden 'inderdaad daar heb je gelijk in'. De jongen had slechts één arm, maar zag zichzelf niet als een patient/slachtoffer. Zo zag ik hem ook niet, eerder als een opgewekte jongen.
Wat later werd ik tevens vergezeld door zijn pleegmoeder, dewelke ik later leerde kennen als Viviane. Viviane een vrouw van rond de 60 bracht me ter kennis dat ze een boerderij had te Wachtebeke, alwaar ze zorgt voor drie geadopteerde kinderen, waaronder de jongen die zonet mijn aandacht had getrokken met zijn eenvoudige, maar duidelijke woorden.
Op de boerderij staat zij in voor de dagdagelijkse verzorging van de dieren (paarden, geitjes, kippen, ...) alsook voor haar kinderen. Twee jaar geleden stierf haar man, waardoor zij genoodzaakt is om de gehele verzorging op zich te nemen, maar weet je dat ik Viviane op geen enkel moment hoorde klagen over de situatie. De vrouw straalde een opgewekte energie uit en bracht me op een rustige manier ter kennis 'zolang je voor andere kan zorgen, zonder dat je zelf zorgen nodig hebt mag je uzelf een gelukkig persoon prijzen' en om het te volmaken bracht ze me ter kennis 'in het leven moet je vooruitkijken en niet te lang dobberen als er zich problemen stellen'. Net zoals bij de jongen kon ik tegen Viviane alleen maar uitbrengen 'inderdaad daar heb je gelijk in'.
Het gesprek ging nog even verder, waarbij de reden van haar spoedbezoek naar voor kwam. Viviane had een mentaal achtergesteld meisje, dewelke af en toe inspringt op de boerderij, overgebracht naar de spoedafdeling aangezien zij al geruime tijd kampt met gezondheidsproblemen. Thuis wordt er niet echt omgekeken naar het meisje, waardoor Viviane zich genoodzaakt voelt om voor haar te zorgen.
Door de manier waarop Viviane tegen mij haar verhaal overbracht had ik niet meer het gevoel dat ik in een hectische spoedafdeling aanwezig was, maar eerder dat ik op een meditatiekussen zat op een heel serene plaats, luisterende naar een spirituele leermeester.
De vrouw had haar hele leven gezorgd voor andere mensen (runnen van een crisisopvang, adopteren van kinderen, ...) en had dit ook niet anders gewild. Het zorgen voor andere mensen bracht haar voldoening.
Toen we het gesprek aan het afronden waren bracht ze me nog ter kennis 'het probleem voor vele mensen is geld. Als je een dak boven je hoofd hebt en je hebt elke dag eten op de plank dan ben je een rijk mens. Geld is een betaalmiddel, meer niet'. Opnieuw kon ik deze wijze woorden alleen maar beamen.
De boeddha zit in ieder van ons, maar voor mij is Viviane één van de boeddha's van de huidige maatschappij. Prachtige onverwachtse ontmoeting in een niet zo leuke situatie.
De dokters brachten uiteindelijk de diagnose dat er een vernauwing was vastgesteld in de kransslagader van mijn grootmoeder. Na observatie op de afdeling hartbewaking werd een stent geplaatst, dewelke een goed verloop kende.
Mijn grootmoeder is momenteel stabiel en aan de betere hand.
Ik ben 27 jaar en sta op het randje van een burn out ingevolge mijn perfectionistische-nooit-tevreden-mentaliteit in mijn job als flik. Jaren en dagen gaan voorbij zonder maar eens te luisteren naar mijn 'inner restless monkey'. Blijf ik mijn innerlijke stem naar aanvaarding negeren of laat ik mijn angst toe om verandering te creëren ? Ik koos voor het laatste en liet mijn ego deels los. In een daaropvolgende tijdspanne van nog geen 2 maand besloot ik loopbaanonderbreking te nemen om mijn weg op het Oosterse pad (Sri Lanka, India, Nepal,...) te bewandelen met als enig doel mijn 'inner monkey' te leren begrijpen. Van flik tot boeddhistisch beoefenaar neem ik jullie graag mee op mijn nog onbekend pad...
In de week van 20 december 2013 trok ik een weekje
naar Oostende enerzijds om enkele gedachten te laten uitwaaien en anderzijds
dikke knopen door te hakken.
Tijdens één van mijn avondlijke strandwandelingen liet
ik me weer mee glijden in de innerlijke gedachtengang zonder enig bewustzijn
van het mooie gebeuren 'de dans van de zee'. De natuur schudde me wakker en
bracht me terug naar het 'hier' en het 'nu'.
Ik besloot om mijn ervaring te verwerken in volgend
gedicht:
Ik bewandel de vlakte...
Laat me vangen in gedachten, emoties - probeer
controle te krijgen op wat niet is.
Toch merkt ze me op - streelt mijn gezicht. Toont
betekenis.
Hij neemt waar - soms dichter en ook weer niet.
Ze leidt me mee - innerlijke stilte treedt op,
ingevolge zijn nachtelijk lied.
'ik' ben in het nu... is zij de wind en hij de zee
?
Na een weekje frisse zeelucht kon ik mijn zwaarste
knoop doorhakken, namelijk mijn innerlijke onrust met betrekking tot een jaar al of niet te gaan reizen te omhelzen en ingevolge loopbaanonderbreking aan te vragen.
Al een geruime tijd gaat mijn interesse uit naar emotionele intelligentie, leven en lijden, onze zoektocht naar geluk etc. Door de jaren heen heb ik over desbetreffende onderwerpen dan ook uitvoerig gepraat met mensen die er voor openstaan, mensen waaronder naaste vrienden, kennissen, 'vreemden', .... Mijn conclusie daarbij is dat iedereen zijn eigen 'zware' rugzak draagt tijdens de beklimming van de persoonlijke levensberg. Vaak is de rugzak gevuld met bagage uit het verleden (werk, familie, relaties, ...) en wordt de berg alleen maar steiler door het huidig maatschappelijk denkpatroon dat is gebaseerd op 'presteren' en het bekomen van 'materieel welvermogen'. Ik wil hiermee geen negativiteit spuwen naar onze samenleving, meer eerder een bewustzijn creëren. Vaak, inclusief mezelf, houden mensen een masker voor om hun kwetsbaarheid en innerlijke ziel te verbergen, toch heb ik al kunnen ervaren bij veel mensen dat éénmaal dit masker is gevallen er een heel mooi persoon naar boven komt. Er is niets mis met het ego te laten varen en je kwetsbaarheid te tonen. Beter om opnieuw bewustzijn toe te laten in ons leven dan enkel te focussen op een vluchtige 'vind-ik-leuk-maatschappij/opzoek-naar-gelukmaatschappij'. Ikzelf tracht ook mijn rugzak stilaan te ledigen en mezelf bij te brengen dat ik niet moet spurten op de berg, maar hem ook kan bewandelen binnen mijn eigen mogelijkheden
