Vandaag zijn we vrijdag 21 maart en gisteren haalde ik reeds aan dat ik met vele vragen zit omtrent het leven van de monniken in dit klooster. Inneke heeft reeds kunnen regelen dat we toch een groepsdiscussie kunnen hebben met de Servische monnik die hier reeds 4 maanden verblijft.
In de morgen worden we aangesproken door de Servische monnik dat de groepsdiscussie zal worden overgenomen door de Hongaarse monnik aangezien hij de omgeving gaat bekijken alwaar de lokale bevolking voor hem een Kuti zal bouwen.
De vriendelijke en Hongaarse monnik staat ons vervolgens te woord tijdens de groepsdiscussie. Ik zal de vragen structuren in vraag en antwoord. Ter info het betreft een jonge monnik (ongeveer 25 jaar) die een jaar terug zijn robe kreeg en reeds 2 maanden in dit klooster verblijft.
Vraag: kan je iets meer zeggen over je leven hier in het klooster (dagindeling) ?
Antwoord: we hebben onze eigen vrijheid en delen die zelf in.
Vraag : zijn er groepsmeditaties, persoonlijke leergesprekken met de hoofdmonnik ?
Antwoord: neen die zijn er niet. Wij doen de meditaties op ons zelf alsook het leerproces.
Vraag: door je kennis en vragen te delen met de andere monniken leer je toch van elkaar ?
Antwoord: geen duidelijkheid, knikt met de schouders...
Vraag: heb je het er zelf niet moeilijk mee dat jullie in vrij grote rijkdom leven hier en er een groot contrast is met de lokale bevolking.
Antwoord : de lokale bevolking heeft het ons, dus er is geen probleem.
Vraag: de Servische monnik is nu gaan kijken naar een stuk land. Hoe gaat dit in zijn werk ?
Antwoord: het is niet zo eenvoudig hier om een stuk land te kiezen, aangezien het een natuurreservaat is. Maar als de lokatie die de monnik in gedachten heeft wordt goedgekeurd is het de sangha ( lokale bevolking ) die de kuti betaalt en bouwt.
Vraag: ik heb enorm veel respect voor het leven als monnik, maar hoe ga je als jonge monnik met de seksualiteit ( ze moeten zich onthouden van seksuele handelingen ) om.
Antwoord: in andere kloosters alwaar wel aandacht wordt geschonken aan het leerproces rond boeddhisme kunnen monniken met deze vragen te recht. Hier is het iets waar je individueel mee omgaat. Geen echte duidelijkheid verkregen.
Vraag: jullie ontvangen veel ( eten, financiële middelen, etc ) van de sangha. Doen jullie ook dingen terug voor de Sangha ?
Antwoord: heel vaag antwoord dat men wel bezoeken regelt bij mensen thuis en dat dan problemen kunnen worden besproken met de monniken.
Vraag: hebben jullie mogelijkheden tot internet etc. Inclusief mogen monniken naar films kijken ?
Antwoord: ik heb mijn eigen tablet met 3G verbinding. Het zal niet echt toegelaten zijn om voorbeeld films te bekijken, maar het wordt getolereerd.
Vraag: is het niet moeilijk om je leven te leiden als monnik volgens de principes die Boeddha meer dan 2500 jaar terug bepaalde ?
Antwoord: het is inderdaad moeilijk om in de huidige maatschappij als monnik te leven volgens deze waarden, zeker in het westen is het bijna onmogelijk aangezien je volledig afhangt van de plaatselijke bevolking die voor je moeten zorgen als voor een kind.
Vraagstelling op weg naar de tempel wanneer ik twee monniken volop zie bellen met hun smartphone: naar wie bellen de monniken zo vaak ?
Antwoord : geen idee ( lacht verlegen ) en wandelt rustig verder.
Mijn conclusie: de monnik kwam zeer verlegen over alsof hij bij deze vragen zelf nog niet echt had stilgestaan. Nogmaals er zijn kloosters alwaar er wel een tijdschema is per dag en er onderricht is door de hoofdmonnik. Dus ik wil jullie zeker geen vertekend beeld geven.
De monnik kwam zelf tegen de middag bij me met een zelfgeschreven briefje alwaar ik op internet een lijst kan vinden met andere kloosters dus heel lief : bkhikku nyanatusita Forest monasteries.
Ps: vandaag pas ontbeten om 7:15 uur - dus geleefd volgens de 8 sila's . Wat sila's zijn leg ik in een ander stukje uit.
----------
In de namiddag stelt onze kranige Emma van 72 jaar voor om een wandeling te maken naar een waterval. Zij was hier vorig jaar ook en weet ongeveer de weg. Nu om even te schetsen kan ik u meedelen dat de weg stijl naar boven gaat doorheen theeplantages op oneffen onverharde wegen, waarbij er stukken zijn doorheen rivieren omgeven met rotsblokjes. Emma neemt hierbij haar eigen tempo aan, maar doet het toch allemaal maar mooi. Hier kunnen velen van ons nog van leren.
De twee honden van de eigenaar van het huis besluiten ons te vergezellen, mooi hoe de honden deel uitmaken van onze roedel en daarbij zelf de weg voor ons tonen. De ene hond loopt vooraan om de weg te tonen en de andere loopt achterop. Echt mooi om het dierlijke instinct te aanschouwen.
Wij komen uiteindelijk aan bij een heel klein mini dorpje zeg maar met hoogstens 8 kleine huisjes. Iedereen komt spontaan naar buiten uit hun huisje. Vaak gezinnen van kleinkind tot grootmoeder. Ik groet hen nederig met de woorden 'Ayubowan (goeiendag)', waarop ze ons hartelijk begroeten. Er is zelf een gezin die ons een poosje vergezelt. Wat verderop is een klein barakje, alwaar je watermeloenen kan kopen. Ik besluit er eentje te kopen en deze in stukken te laten snijden. Heerlijk om deze te proeven bij temperaturen boven de 30 graden. Gewoon genieten van fruit tussen mooie lokale mensen - dan denk ik 'het leven kan toch zo mooi zijn in zijn eenvoud'.
Wij besluiten een stukje verder te lopen, waarbij we opmerken dat de lokale vrouwen op weg zijn naar de waterloop om hun kledij te wassen. Ėėn vrouw spreekt vrij goed Engels, waarop ik haar vraag of we mogen pootje baden in de rivier. Tuurlijk mag dit en heerlijk is het om een koude verfrissing te nemen. Er komt zelf een man bij me met een emmertje zodat ik mijn bovenlijf kan verfrissen. Echt super hoe de lokale bevolking je opneemt in hun gemeenschap. Prachtige mensen, meer kan ik niet zeggen.
Ongeveer een week terug kreeg ik tijdens de retraite in het meditatiecentrum een briefje toegestopt van de Nederlandse vrouw Inneke met volgende woorden : 'je vraagstelling tijdens de dhammatalk deed me onmiddellijk denken aan een woudmonnik in Sri Lanka, Bhante Silikaweesi, dewelke reeds al naar Nederland kwam. Hij leidt een woudklooster in Bambarella. Ik ga hem bezoeken, misschien is het ook iets voor jou, denk wel dat het zou klikken tussen jullie.'
Het eerste wat bij me opkomt 'dat gaat niet gaan Michaël, je moet tot het einde van de maand in Nilambe blijven'. Dat leg ik mezelf al onbewust op, toch ga ik niet akkoord met mijn gedachtengang en besluit met een open geest de dingen op mijn pad een kans te geven.
Ik verneem uiteindelijk na de retraite dat Gemma en Liev van de Belgische groep, eveneens geïnteresseerd zijn om naar het woudklooster te gaan.
Op woensdag 19 maart is het dan ook zo ver om de daad bij het woord te voeren. Om 6:30 uur worden we in Kandy, meer bepaald in het guesthouse Forest Glenn opgepikt door 2 mensen van de Sangha (gemeenschap) van bovenvermelde monnik, vergezeld van Inneke.
Weg zijn we voor een bijna 2 uur durende rit naar het woudklooster, waarbij ik met drie vrouwen heel krap, maar zonder klagen, plaats neem op de achterbank. Tijdens de rit verneem ik dat deze monnik meer dan 1000 volgelingen heeft in zijn gemeenschap - krijg hier al een raar gevoel bij ...
Bij het naderen van het klooster merk ik al rap op dat we in een prachtig natuurgebied zijn te recht gekomen: wonderbaarlijk berglandschap, watervallen, ...
Bij aankomst sta ik nog meer versteld wanneer ik het eigenlijke woudklooster kan aanschouwen. Het woudklooster is omgeven door dit prachtige berglandschap, een waterval, ... Ja woorden schieten mij te kort om al dit moois te omschrijven. Niet alleen de natuur is onbeschrijfelijk, maar eveneens het hele klooster.
Het eigenlijke klooster is opgebouwd uit een tempel, omgeven door verschillende Kuti's, alwaar 4 lokale monniken en 2 buitenlandse monniken verblijven. Verschillende van deze Kuti's zijn opgetrokken in de rotsen zelf, heel prachtig. Toch brengt dit alles bij mezelf een dubbel gevoel op als ik deze Kuti's kan vergelijken met een luxe bungalows in een 4 sterren resort. Groot contrast als je vergelijkt in wat voor kleine armtierige huisjes de lokale bevolking leeft.
Er is zelf een wachtlijst voor monniken aangelegd, dewelke zo'n kuti willen betrekken. Ik zou hier ook wel kunnen leven
Wij krijgen de kans om in het nabijgelegen huis te verblijven van iemand die tewerkgesteld is - lees de monniken bedient in het klooster.
De man is zeer hartelijk. Ik weet zelf niet hoe hij noemt, maar als ik mij inbeeld dat hij zijn huis als het ware afstaat aan 4 buitenlanders, kan die man alleen een heel groot hart hebben. Als ik me dan de bedenking maak dat er momenteel 2 'vreemden' mijn huisje betrekken tegen betaling is dit contrast enorm groot. De mensen hier doen alles voor hun Sangha.
Ik betrek een klein kamertje, alwaar de mieren over de muur lopen en beestjes in de matras zitten. Ik ga niet over tot klagen en besluit wel op de grond te slapen.
Om even dieper in te gaan op het begrip Sanga kan je dit eigenlijk het best vertalen als een boeddhistische gemeenschap vaak verbonden aan een klooster. Heel eenvoudig: zonder deze mensen is er geen mogelijkheid voor de monniken om te overleven. De Sanga verziet hen van eten en donaties.
In het eigenlijke klooster zie ik veel werklieden. Zij vegen de paden, gaan over tot het bouwen van nieuwe Kuti's etc. De eigenlijke monniken zie ik weinig doen. Zij moeten gewoon zorgen dat ze voor 12 uur hebben gegeten. Zij mogen volgens hun geloof na 12 uur niet meer tot de zonsopgang. Tegen half elf zie je dan ook de plaatselijke bevolking (sangha) afzakken naar het klooster met meer dan 14 verschillende soorten gerechten (curry's, dal, ...). De monniken worden nadien rijkelijk bedient. Ik kan me er soms heel moeilijk in vinden. Maak mij dan al rap de bedenking wie zijn eigenlijk de nederige gelovigen: de monniken of de mensen die hen dienen ?
Nadat de monniken hebben gegeten zijn wij aan de buurt. Ik kan alleen maar zeggen dat het eten heel lekker is.
Op de eerste dag kies ik twee momenten uit om te gaan mediteren in de tempel. Ik merk op dat ik daar alleen zit. Ik verneem nadien dat de monniken enkel 's avonds om half zeven chanten ( boeddhistische gebeden als het ware die worden gezongen ).
'S avonds wordt er nog een extra maaltijd voor ons bereid door de plaatselijke bevolking. Tijdens het chanten komen de heerlijke geuren van het eten de tempel binnen. Voel mij daar wat ambetant door, aangezien de monniken niet meer mogen eten.
Ik besluit dan ook nadien een monnik aan te spreken om hem mee te delen dat ik ga trachten ook niet meer te eten na twaalf uur. Lees proberen, aangezien ik heel graag eet. Die beslissing wordt door de monnik zeer gerespecteerd... Wordt vervolgd.
Ik denk bij mezelf ik blijf hier langer om het leven van een monnik beter te gaan begrijpen, maar ik moet mijn mening al vlugger terug schroeven een dag later...
Vandaag zijn we donderdag 20 maart 2014 ik besluit al om 5:30 uur op te staan om te gaan mediteren. Bij aankomt in het klooster zie ik al veel werklieden in de weer, maar geen monnik te bespeuren. Tegen het einde van mijn meditatie hoor ik stemmen om de achtergrond, inderdaad de monniken schuiven om 6:30 de voetjes onder tafel. Nadien mogen wij opnieuw genieten van een uitgebreid ontbijt.
De monniken stellen ons voor om samen een wandeling te gaan maken wat op zich heel lief is. Opnieuw krijg ik wel bedenkingen als ik de monniken op de wandeling in de weer zie met hun iPhone en gesofistikeerd fototoestel.
Plots stoppen we bij een prachtig huis dat toebehoort aan de baas van een theeplantage. Wij dienen even te wachten bij het huis, terwijl de monniken het huis betreden. Even later worden wij ook binnen geroepen om het mooie huis binnenshuis te bewonderen. Één van de monniken gaat gaan poseren op één van de bedden en vraagt om een foto te nemen, dan denkt mijn ego spontaan 'there is à big ego' en voel ik mij heel onwennig bij het hele gebeuren. Ik mis de liefdevolle vriendelijkheid die ik in het verleden wel al bij andere monniken kon ervaren.
Mijn hart wordt boos bij het aanvoelen van deze vorm van boeddhisme die heel veel uiterlijke rijkdom ten toon spreid. Dit staat ver van de leer van de boeddha...
Ik weet dan ook op dit moment nog niet of ik langer zal blijven dan zaterdag. Ik bestudeer mijn vorm van boosheid en blus het met de schoonheid van de natuur.
Laat me duiden dat dit niet het leven is dat alle monniken hier leiden. Er zijn veel andere vormen die wel veel nederigheid ten toon stellen en ook veel terug doen naar de plaatselijke samenleving. Kijk maar eens terug naar het leven in het nonnenklooster, alwaar de belevenis veel dieper gaat.
Het is net twaalf uur gepasseerd en ik heb rijkelijk mijn maagje gevuld met al het lekkers dat opnieuw door de plaatselijke Sanga werd gebracht, dit met het achterhoofd niet meer te eten voor zonsopgang.
Om 14 uur besluit ik samen met Gemma, een meer dan kranige dame vol energie, nederige wijsheid en bovenal met de volle leeftijd van 72 jaar, inderdaad je leest het goed een goeie wandeling van ongeveer 5 km te maken doorheen heuvelachtig landschap. Wij worden vergezeld van Liev, een heel warme vrouw die op een dag staat van haar 58ste verjaardag. Inneke, rond de 50 jaar, besluit de dag alleen door te brengen in het klooster.
We vervolgen onze weg doorheen het prachtige landschap op een boogscheut van het natuurreservaat 'knuckels' richting Bambarella. Mooie berglandschappen met het geluid van watervallen en vele vogeltjes op de achtergrond maken het idyllisch.
Onderweg worden onze wegen gekruist door theeplukkers ( steeds vrouwen ), dewelke zeer hard werk verrichten, maar toch steeds een parelwitte lach op hun gezicht toveren bij het zien van ons.
Aangekomen in het heel kleine dorpje stellen wij vast dat er toch veel bedrijvigheid is: de lokale bevolking is zich aan het wassen in de rivier, alwaar ze ook hun kleren wassen en vervolgens laten drogen op de rotsen. Prachtig hoe dit alles wordt klaargespeeld in eenvoud. Geen badkamer, noch wasmachine meer nodig...
In het dorpje zijn slechts twee kleine winkeltjes, zeg maar kleine houten barakjes. De lokale bevolking is blijkbaar niet gewoon om westerlingen te treffen want ze werpen een nieuwsgierige, maar vriendelijke blik.
Gemma heeft zin in een thee, waarop we besluiten een man bij het barakje aan te spreken. Hij nodigt ons uit in het kleine barakje, alwaar we in een heel kleine ruimte mogen plaatsnemen aan een primitief tafeltje: gewoon een belevenis op zich.
Er wordt thee bereid alsook worden ons heerlijke linzengebakjes aangeboden. Damn wat eet ik die graag, maar neen ik besluit niet te eten.
Een van de aanwezige mannen in het barakje kan vrij vlot Engels en deelt ons mee dat er een prachtige waterval is op 1 km loopafstand. Wij besluiten dan ook een kijkje te gaan nemen. Gemma zit nog vol energie, ik sta steeds versteld van haar mogelijkheden op 72 jarige leeftijd, want als je de getallen omdraait kom je aan die van mij .
Via een mooi stijgend paadje komen we uit op het zicht van een waterval. Ik kan weinig woorden bedenken die deze schoonheid van de natuur kunnen weergeven. Ik zou het waarschijnlijk verpesten, dus ga wijselijk zwijgen.
Op terugweg komen wij opnieuw de plaatselijke hardwerkende bevolking tegen die met heel weinig moet rondkomen, maar zij blijven toch lachend door het leven gaan. Ik denk dat ik nog veel van hen kan leren.
Plotse hevige regenbui, waarop ik de dames meedeel dat ik bij de eerstvolgende passage van een auto ga liften. Mijn woorden zijn nog niet uitgesproken of ik hoor een vrachtwagen naderen, alwaar in de laadbak vier werklieden hevig aan het zingen zijn. Ik hou de vrachtwagen tegen, waarop wij direct mogen meerijden. De passagier voorin maakt onmiddellijk plaats om Gemma te laten zitten. Liev en ikzelf nemen plaats in de laadruimte en weg zijn we doorheen de regen. De werklieden besluiten verder te zingen. Twee werklieden slaan met bouten op het chassis om alzo een ritmisch geluid te creëren, dit terwijl een andere aan het zingen gaat en eentje in de handen gaat klappen. Ik besluit gewoon mee te klappen en te genieten van het moment vol eenvoud, maar ooooh zo mooi plezier.
Wat verder worden we afgezet, waarbij we hen uitvoerig bedanken.
Aangekomen besluit ik nog even te gaan mediteren in het klooster om nadien het chanten bij te wonen van de monniken.
Nadien staan toastjes en bananen voor ons klaar. Ik besluit niet toe te happen.
Het is nu 21 uur en de honger slaat wel toe. Nie neuten, Nie pleeujen gelijk ze zeggen.
Mijn besluit na 2 dagen: beter om als warm mens in de wereld te staan en je 'innerlijke wijsheid (aanvoelen)' te delen met je omgeving in plaats van een leven te leiden als een letterlijk rijke monnik. Voor mezelf krijg ik pas voldoening van het leven als ik een meerwaarde beteken voor de medemens en daar bij kan nederigheid een heel mooi gegeven vormen.
Dinsdag 18 maart gaan we met een deel van de Belgische groep en het Letse meisje naar het Springhill Monastery, dit betreft een woudklooster net voorbij Kandy.
Wanneer wij aan het wachten zijn op onze busjes brengt Paul ons ter kennis dag hij zich heel ziek voelt en zal moeten afhaken. Paul is normaal steeds de sterke en organiserende kracht in dit geheel.
Wij besluiten toch te gaan, maar wanneer Gemma plots aanhaalt 'Michaël jij kan misschien de groep vertegenwoordigen en wat leiding nemen' gaat mijn hartslag plots omhoog.
Alvorens wij het woudklooster gaan bezoeken dienen wij eerst onze maagjes te vullen. Al aarzelend stel ik aan de groep voor om in een restaurant te gaan eten in Kandy, alwaar ik reeds lekker en goedkoop ging eten. De groep ontvangt mijn initiatief positief en wij besluiten aldaar met 15 man te gaan eten.
Ik vraag nog eens aan de garçon of we vegatable rice curry kunnen krijgen voor de hele groep. Geen probleem zegt de man, elk 125 roepies, zoals ik reeds in het verleden kon ervaren ( 1 euro : 175 roepies ).
Uiteindelijk eten wij heel lekker, maar wanneer we de rekening krijgen betreft de kostprijs per persoon plots 900 roepies. Dit betreft nog steeds niet veel, maar voor mij betreft een afspraak nakomen nog steeds hetzelfde als in mijn thuisland en voel me daarbij verantwoordelijk over de groep.
Ik spreek de garçon vriendelijk aan die de rekening brengt maar die zegt plots dat er extra salade bij was etc. Ik breng mijn vriendelijkheid wat correcte assertiviteit bij waarbij uiteindelijk wat van de prijs wordt gedaan. Plots komt er een onverwachte reactie van iemand uit onze groep, die zelf niet weet wat de discussie betreft, aangezien hij niet met ons mee at. Iets in de zin van 'ga je u blijven opjagen, sebiet betaal ik jullie eten ze'. Ik probeer de reactie te begrijpen en blijf er wonderbaarlijk rustig bij, mede doordat de andere leden mij steunen. Zo zie je maar proberen verantwoordelijkheid nemen en goed doen voor je medemens is niet altijd aan gemakkelijk gegeven. Chapeau hoe Paul het altijd klaar speelt in zijn rust.
Vervolgens begeven we ons met gevulde maagjes naar het bovenvermelde woudklooster. Wij staan allemaal versteld over de mooie omgeving waarin het woudklooster is gevestigd alsook over het prachtige klooster op zich.
Wij worden ontvangen door een goedlachse, zeer toegankelijke monnik met een positieve uitstraling. Een waar genoegen om hem te ontmoeten. Zoals me werd gevraagd introduceer ik onze groep bij de monnik en betuig daarbij het respect dat hij tijd voor ons wou vrijmaken.
Hij heeft ons vervolgens op een aangename en komische manier een rondleiding doorheen het woudklooster.
Nadien brengt de monnik ons een verhaal uit de sutta's. Hij vergelijkt onze mind met een stad uit de middeleeuwen, dewelke is gebouwd op een stevige fundering, met een gracht, een stadspoort, poortwachters en soldaten.
Ik ga zijn dhammatalk op een simpele en korte manier trachten samen te vatten:
Met de stevige fundering brengt hij ons ter kennis dat we moeten geloven in de sterkte van meditatie - tot wat meditatie kan leiden.
Met de gracht bedoelt hij dat er een barrière moet worden aangescherpt in de mind. Het verschil leren kennen tussen het bewuste 'het heden' en het onbewuste 'creaties van het verleden en toekomst'.
De poortwachters zijn onze 'alerte aandachtzaamheid'. Je niet laten meeslepen in je gedachten en emoties, maar ze gaan bestuderen, ze niet zomaar als waarheid aannemen.
De soldaten kunnen gezien worden als de regelmatige training. Regelmatig mediteren om de geest te sterken, zodat deze bij onverwachte en moeilijke situaties kan leren op een bewuste correcte manier te handelen.
Nogmaals ik schets dit nu heel simpel, maar simpelheid leidt vaak tot duidelijkheid ;-).
Nadien besluit ik de monnik te bedanken in naam van de groep voor de mooie namiddag. Wanneer ik hem meedeel dat we in naam van de groep Dana willen schenken, voor ons een financiële bijdrage, brengt hij ter kennis, op een speelse manier, dat hij liever chocolade wil.
Nu had Nine van onze groep toevallig chocolade bij, waarop dit aan de monnik ter kennis wordt gebracht. Hij brengt ons ter kennis dat hij geen eten mag aanvaarden na 12 uur, waarop ik hem zeg 'jij mag het misschien niet aannemen, maar ik kan het wel in jullie frigo leggen'. De monnik kijkt me met fonkelende ogen aan .
Nadien wordt onze groep afgezet aan het prachtige guesthouse Forest Glenn, dat ondertussen mijn thuishaven is geworden in Sri Lanka. Ik ben vermoeid van de dag, mede doordat ik deze zoveel als mogelijk in goeie banen wou leiden.
Een goeie douche en een gezellige avond samen met Bert, Alain en Gemma laadt me echter opnieuw op met nieuwe energie ( een tuktuk rit met 4 achter in, een lekker gemberthee, ...). Trust me het zit soms in kleine dingen met goed gezelschap .
Maandag 17 maart, de laatste dag van de Belgische groep in Nilambe, brachten we met een groot deel van de Belgische groep en een Lets meisje een bezoek aan een nonnenklooster, ik vermoed Dhammavivikarema ( vergeef me als ik fout ben).
Ik bezocht het klooster drie jaar terug en merk bij aankomst op dat het uitgebouwd is tot een heel mooi klooster. In het klooster leven 2 buitenlandse nonnen, waaronder een Duitstalige vrouw (volgde eveneens de 10 daagse retraite met ons mee) en een Engels meisje. Verder zijn er nog 2 lokale nonnen, waarvan één de hoofdnon betreft. Zij draagt reeds 40 jaar haar robe.
De hoofdnon komt bij aankomst bij me en deelt me mee: 'Hey i know you, you visite the monastery before'. Voel me al direct thuis, mooi dat ze zich dat nog kan herinneren.
Wij mogen hun chanting bijwonen voor ze het middagmaal nutten. Nadien stellen wij vast dat de lokale bevolking, dewelke het niet zo breed heeft, uitgebreid heeft gekookt voor ons. De nonnen moeten eten voor 12 uur, waarbij ons wordt gevraagd of wij hun bedelnap willen vullen met het eten. Normaal gezien gaan deze nonnen elke morgen met hun bedelnap op ronde om alzo eten te verkrijgen van de lokale bevolking. Het eten was zeer uitgebreid en rijkelijk lekker ( dal, curry's, ananas, watermeloen, yoghurt, ...)
Nadien kunnen wij overgaan tot een vragenuurtje met de Duitse en Engelse non. Ik zal deze hieronder trachten te structuren.
Vraag: is er een verschil tussen een monnik (man) en non (vrouw) ?
Antwoord: als een man besluit in te treden als monnik is dat eigenlijk een grote eer. Terwijl als een vrouw beslist om non te worden binnen het boeddhisme dit op veel tegenstand kan botsen aangezien een vrouw wordt gezien om thuis te blijven en bij te dragen in de huishoudelijke taken.
Een vrouw kan ook maar éénmaal non worden. Wanneer zij wenst uit te treden is dit een definitieve beslissing. Een man kan als monnik 7 keer aftreden en weer intreden.
De monnikenkloosters worden ook uitvoerig gesteund door de overheid en plaatselijke bevolking (eten, financieel vlak, ...), dit terwijl de nonnenkloosters het veel moeilijker hebben om met betrekking tot deze zaken rond te komen.
Er is ook een zekere 'hiërarchie' binnen hun leven. Heel eenvoudig is degene die zijn robe eerder heeft verkregen hoger in hiërarchie. Dus een monnik lager in rang moet dan links van de monnik hoger in hiërarchie gaan zitten. Voor nonnen geldt dezelfde regelgeving, maar een non ongeacht haar jaren robe zal steeds moeten buigen voor een jongere monnik.
Conclusie: er is binnen deze regelgeving weinig emancipatie en is het dus veel moeilijker om als non te leven, daarbij nog niet gesproken van alle algemene regels ( sila's) die moeten worden gevolgd.
Vraag : mogen monniken/nonnen aan sport doen ?
Antwoord: zowel nonnen als monniken mogen niet in het openbaar aan sport doen. Wel mogen zij oefeningen doen buiten het publieke zicht, zeg maar op hun eigen kamer.
Vraag: wat doen jullie terug voor de gemeenschap ?
Antwoord: wij bezoeken zieke mensen, geven onderricht aan kinderen, gaan bij begrafenissen langs bij de naasten, ...
Vraag: kan je iets meer zeggen over jonge kinderen die als monnik intreden ?
Antwoord: vaak zijn hier in Sri Lanka vrij grote arme gezinnen. Dan laten zij hun zoon intreden zodat die een beter leven kan leiden ( school, omgeving, ...). Vanaf de leeftijd van 12 jaar kan die dan zelf de beslissing maken om als monnik verder door het leven te gaan of zijn robe te ontdoen.
Na het vragenuurtje gaat een mooi ritueel door, waarbij wij allen dienen in een cirkel te zitten samen met de nonnen. Dan wordt een groot wit touw doorgegeven die we allen dienen vast te houden. Dan gaan de nonnen over tot het chanten om bescherming te bieden ( mensen die een lange reis maken, mensen die gaan samenwonen, een huis bouwen, etc...). Ik vind het gewoon altijd een zeer mooi spiritueel gegeven. Nadien wordt het touw terug aan de nonnen doorgegeven, waarna het in kleinere stukjes wordt geknipt.
Dan mag je één voor één bij de nonnen gaan, waarbij het touwtje als armbandje rond je pols wordt geknoopt. De nonnen zeggen daarbij nog een aantal woorden ( vraag mij niet precies wat).
Conclusie: de nonnen hebben het harder te verduren dan de monniken, doch heb ik kunnen opmerken dat zij heel wat terugdoen naar de samenleving zoals hierboven reeds omschreven. Zij nemen hun geloof met discipline en nederigheid aan, heel anders dan het leven van de monniken dat ik van dicht kon meemaken bij het woudklooster.
--------
's Avonds hebben wij onze laatste meditatie in Nilambe. Paul besluit in schoonheid te eindigen met een eindconclusie zoals de indianen het deden met een waterpijp. Wij hebben geen waterpijp maar besluiten het stokje van de klankschaal te gebruiken. Wij dienen in een cirkel te gaan zitten waarbij het stokje wordt doorgegeven. Degene die de stok ontvangt mag dan vrijblijvend enkele woorden delen, dit terwijl de anderen gewoon luisteren zonder tussen te komen.
Ik ben aan de beurt en besluit de groep een voor mij belangrijke boodschap mee te delen: ik breng hen ter kennis dat ik drie jaar terug enorm in mijn spiritualiteit keerde in het centrum en dacht de 'spirituele bagage' die ik had verworven volledig over te kunnen dragen in het westen. Ik weet zelf nog goed dat ik op een avond in Ehipassiko te Antwerpen (meditatiecentrum alwaar het voor mij allemaal begon), vlak na mijn reis in Sri Lanka in 2011 een korte voordracht gaf aan de aanwezige mensen, waarbij ik zei dat ik hoopte 10 procent van mijn opgedane kennis in Nilambe te kunnen behouden tijdens mijn dagdagelijkse leven. Hierop deelde Paul me mee 'Michaël als het 1 procent zou zijn, zou ik al heel tevreden zijn'. Die woorden zijn me altijd bijgebleven en zo liep het ook.
Ik verviel opnieuw deels in mijn gejaagde bestaan, beëindigde mijn relatie, stootte vaak mijn kop, maar de 1 procent bleef gelukkig hangen om mijn 'spiritueel pad' en emotioneel aanvoelen niet zo maar op te geven ;-).
Kortom wil ik de mensen behoeden voor de valkuilen in ons dagelijkse bestaan. Een mooie meditatieplaats in Nilambe in een oase van rust is niet de werkelijkheid waarin wij leven, waarbij de onvermijdelijke moeilijkheden van het dagdagelijkse bestaan de kop kunnen opsteken. De mooie uitdaging daarbij is om te leren om te gaan met die problemen en de opgedane bagage tijdens de retraite trachten te gebruiken, ook al is dat moeilijk. Kortom nuchter blijven in het hele gegeven, maar trachten zoveel mogelijk in het nu te leven - beter om 1 seconde in het nu te leven dan een heel leven in het verleden of toekomst
De stok wordt doorgegeven waarbij heel mooie dingen worden gezegd. Zo zegt Gemma: mijn land is nu omgeploegd en daar moet ik nu maar mee aan de slag -mijn vertaling: fysieke en emotionele pijn kwamen tijdens de retraite los, maar dat is mooi om even bewust van te worden en daar in het westen mee verder te gaan.
Freddy heeft het dan weer over de verbondenheid die hij waarnam tijdens het verblijf in Nilambe. Het woordeloze contact, de nederige vriendelijkheid en hartelijkheid. Ik kan hem volledig begrijpen dat we hier in alle eerlijkheid onze emoties kunnen laten spreken zonder veroordeeld te worden.
Liev heeft het dan weer over het door de poort stappen van de angst. Toen zij haar reis aanvatte op de luchthaven van Zaventem was zij niet in het bezit van een paspoort. Zij diende in transit te gaan en ervoer daarbij angst. Zij overwon haar angst door deze te aanvaarden en verder ter gaan. Zo zie ik het ook, angst kan een positieve leidraad zijn om verder te gaan op je pad als je er niet blijft in hangen maar doorzet! Betreedt eens het onbekende en laat je comfortzone los.
Mijn ego wordt eveneens gestreeld wanneer Bert aanhaalt dat ik een toffe buurman was in de kutiruimtes en eveneens als Liev meedeelt dat ik een aangenaam en lieve man ben. Deze woorden kwamen uit hun hart en vulden mijn hart met warmte. Dankjewel daarvoor.
Op het moment dat ik dit laatste stukje schrijf gaat de eigenaar van de woning, Milagage, zoals elke avond aan het chanten in zijn eigen meditatiekamertje. Heel mooi om zijn toewijding tot het boeddhisme te mogen aanhoren terwijl ik in zijn zetel zit.
Zaterdag 15 maart vindt de herdenking plaats van Godwin Samararatne. Om even kort te schetsen betreft dit de voormalige spirituele meester van het centrum. In 2000 stierf hij aan een leverziekte en sindsdien wordt elk jaar zijn dood herdacht binnen het Nilambe centrum.
Het is vandaag zijn 14de remembering day. Zoals ik reeds 3 jaar terug kon vaststellen zakken vandaag eveneens vele lokale mensen alsook westerlingen af naar het centrum. Dat is niet onbegrijpelijk als je u kan inbeelden wat voor een warm man hij moet zijn geweest in al zijn eenvoud. Een man met weinig aandacht voor zijn eigen agenda en vooral veel aandachtzaamheid voor alle anderen. Dit is een korte schets die ik kan maken uit ervaringen die werden gedeeld door mijn 'spritituele meester' Paul van Hooydonck die met enorm veel warmte over hem kan vertellen. Voor hem zijn woorden te kort om te beschrijven hoe belangrijk die man in zijn leven was.
Ik las ook al boeken over hem. Boeken die hij niet zelf schreef, maar die uit vele talks en notities werden samen gegoten in boekvorm. Het is zo mooi hoe je kan leren uit zijn eenvoudige maar heel wijze woorden 'be your own best friend, become friends with your emotions, etc. Ik kan het iedereen aanraden.
Als je op Google eens Godwin Samararatne intikt zal je wel op zijn persoonlijke pagina te recht komen, alwaar eveneens audio-opnames zijn terug te vinden. Neem even de tijd om meer te ontdekken over deze prachtige man.
Om even terug te gaan naar de dag zelf kan ik u meedelen dat het altijd een waar genoegen is om de professor in boeddhisme verbonden aan de Peradinaye universiteit aan het woord te horen. De man heeft zo'n kennis en is tegelijkertijd zo toegankelijk. Hij komt elk jaar opnieuw terug naar de herdenking om zijn goeie vriend te herdenken.
Er volgde een uiteenzetting over de 4 edele waarheden en het achtvoudige pad, dewelke ik later verder zal bespreken voor de geïnteresseerden onder jullie.
Stop met plannen in de toekomst en meer in het nu te leven. De toekomst is een creatie van het nu moment, kortom niet reëel. Ik kijk ook te vaak op mijn uurwerk, waarbij er gedachten opkomen van straks moet ik maken dat ik daar ben etc, terwijl ik op dat moment het moment van het Nu zou moeten appreciëren. Hiermee bedoel ik niet dat je moet stoppen met plannen, maar plan enkel wat essentieel is.
Stel je eens de vraag 'wat ontbreekt er op dit moment?'
Of zoals mijn meditatieleraar Paul Vipassanameditatie (inzichtsmeditatie) omschrijft: werp het licht van bewustzijn op wat is.
Als je op een bepaald moment beseft dat je niet aanwezig bent in het nu, zoals ik dat vaak vaststel in mijn meditaties is dat al mooi. Want op het ogenblik dat je het denkt ben je er terug bij
Wees als een getuige, een toeschouwer van je gedachten en emoties, ga gaan observeren. Als ik een voorbeeld kan geven ivm met de rugpijn die ik ervoer dan voelde ik emoties als angst 'shit ik moet mss mijn wereldreis opgeven' en eveneens afkeer naar mezelf 'weer typisch dat mij dit moet overkomen'. Vervolgens komen sterkere gedachten als 'ik keer gewoon terug naar huis, ik geef het op'. Als je dan van op een afstand kijkt zie je dat dit creaties zijn, mezelf laten lijden. Zonder verwachtingen te creëren en gewoon geduldig in het Nu te blijven zouden deze 'gedaanten' al andere vormen kunnen aannemen. Ik zou er dus geen persoonlijke probleem van mogen maken, moeilijk inderdaad, maar het zou me zo veel sterker maken. Im still in progress to understand this...
Donderdag 13 maart, een dagje na een behandeling bij de fysiotherapeut voelt mijn lichaam al veel beter aan. Terug wat balans tussen lichaam en geest.
Ik besluit daarop de draad terug op te pikken en mijn retraite verder te zetten in het meditatiecentrum. Radji, ondertussen een goeie kameraad geworden, brengt me met zijn tuktuk naar het busstation in Kandy, alwaar ik vervolgens de bus neem richting Galaha.
Het wordt echter een hels ritje doorheen de bergen met vele bochten naar links en rechts. De chauffeur heeft blijkbaar haast want gaat flink te keer. Voor me zit een jonge moeder met haar twee kinderen, waarvan eentje vermoedelijk nog geen 2 jaar oud is en net in haar broek heeft gedaan. Het is daarbij zeer warm in zo'n bus dus verder hoef ik geen uitleg te geven ;-). De mama gaat gewoon heel rustig over tot het verversen van de baby.
Wat later komt een moeder met haar jonge spruit naast me zitten. Tussen al de drukte door ( schokkende overvolle bus, warmte, ... ) gaat zij over tot het geven van borstvoeding. Ik denk bij mezelf het kan toch allemaal zo gemakkelijk zijn hè, alleen maken wij het graag moeilijk. Er is ook veel hoffelijkheid waar te nemen onder de bevolking. Wanneer een oudere dame of een moeder met kind de bus betreedt gaat men spontaan hun plaats afstaan. Liefdevolle vriendelijkheid is een klein gebaar, waar jezelf zoveel voldoening kan uit halen.
Na de busrit die mijn rug flink doorheen schudde, maar mij tegelijkertijd opnieuw de plaatselijke cultuur liet opsnuiven ben ik klaar om af te stappen aan de office junction en de 3 km lange weg doorheen de prachtige theeplantages verder te zetten richting Nilambe meditation center. Wat ben ik opgelucht en blij om terug in de stilte te treden.
De dagen daaropvolgend merk ik geleidelijk aan verbetering in mijn rug. Ik voel dat de oefeningen die de fysiotherapeut me gaf zijn vruchten begint af te werken.
Kan terug genieten van een prachtige omgeving tussen de vele makakeaapjes en de mooi gebekte vogeltjes ...
Vandaag zijn we dinsdag 11 maart 2014. Laten we even 4 dagen terug gaan in de tijd op het ogenblik dat ik Kundulina Yoga aan het beoefenen ben. Tijdens de sessie voeren we oefeningen uit, dewelke energetisch opwekkend zijn, mijn lichaam ziet dat toch even anders ...
Tijdens een onschuldige oefening voel ik plots dat er iets in mijn rug schiet ter hoogte van mijn schouderblaren. Ik denk bij mezelf het zal wel overgaan, maar tijdens de daar opvolgende meditaties word ik keer op keer naar stekende pijn afgeleid in mijn rug alsof ze met naalden in mijn lijf zitten, dan liever een tatoonaald hoor ;-).
De dag nadien opnieuw hetzelfde probleem, waarbij ik aan de yogaleraar Urbaine vraag om bij aanvang van de les eens rond te vragen of er toevallig geen kinesist aanwezig is. Niemand blijkt me te kunnen helpen. Wel is er één vrouw, dewelke achter me zit in de les en meedeelt 'ik zie dat je energie geblokkeerd zit, ik doe lichaamswerk en wil je wel proberen helpen'. Na de yogales deelt ze me mee dat mijn schouders volledig geblokkeerd zitten. Zij merkte op dat ik in de meditatiesessies te veel in concentratiemodus ga en daarbij mijn lichaam vergeet te ontspannen. Ik zou tevens te veel mediteren met mijn derde oog. Inderdaad wat is een derde oog hoor ik jullie net als mij denken. Wel dat is eigenlijk een derde denkbeeldig oog tussen je twee normale ogen ;-), dat je kan gebruiken in je meditaties. De vrouw in kwestie zou al deze energievelden kunnen opmerken. De vrouw begint vervolgens mijn bovenarm, schouders en rugzijde te masseren - niet op de traditionele manier, maar op een healingwijze. Zonder maar één woord te hoeven zeggen weet zij perfect de plaatsen aan te doen, dewelke zeer pijnlijk en geforceerd zitten. Na een sessie van 1 uur voel ik een energie in mijn lichaam stromen, dewelke ik nog nooit eerder ervoer.
Hilde, de lieve vrouw in kwestie, deelt me mee dat ik de mogelijkheid beschik om mij zelf te kunnen healen. Normaal zou ik hier zeer sceptisch tegenover staan, maar naar haar wonderbaarlijke behandeling moet ik dit toch als waar aannemen. Zij brengt mij termen als kruinchakra en energie leiden in je lichaam ter kennis.
Ze brengt mij ter kennis dat toen ze aankwam in het meditatiecentram onmiddellijk mijn 'uitgesproken' energie opmerkte. Ik sta verbaasd te kijken maar tegelijk streelt het mijn ego.
Hilde zegt me er wel bij dat ze de geforceerde wervel niet kan verhelpen, maar dat de pijn zou moeten afnemen. En inderdaad de pijn neemt af. Morgen zal ze de sessie herhalen ( Hilde als je dit zou lezen, meer dan hartelijk dank voor al je hulp). De dag nadien is de pijn al veel minder, maar de wervel zit nog steeds geblokkeerd. Ik probeer er rustig bij te blijven en vriend te worden met mijn pijn, zoals dat in meditatie wordt aangeleerd, maar de pijn begint zijn spel te winnen van mij. Mijn gemoedstoestand gaat van rust naar opgefoktheid. Ik denk bij mezelf 'moet dit mij fucking nu gebeuren'.
Toch voel ik enorm veel dank voor de hulp van Hilde en andere Belgen in het centrum, dewelke me één voor één wouden helpen. De Belgen kunnen inderdaad een warm hart toedragen .
De pijn houdt aan waarop ik ten rade ga bij Upul, leider van het centrum en tegelijkertijd een zeer rustig en wijs man. Hij brengt me ter kennis dat ik best naar een ayurvedisch kliniek kan gaan.
Zogezegd zo gedaan begeef ik mij de dag nadien, gisteren dus, samen met tuktukdriver Ravi richting kliniek, dit op vele hobbelige paadjes. In een primitief gebouw zijn er al een aantal lokale mensen voor mij aan het wachten. Ik als blanke krijg plots voorrang, waarop een zeer onwennig gevoel bij me opkomt.
Een dokteres staat mij in gebrekkig Engels, maar op lieve wijze ter woord. Ik doe mijn verhaal, waarop ik krijg te horen, zonder maar eens naar mijn rug te hebben gekeken 'no problem medecine herbs and massage will fix it'. Ik denk stil bij mezelf wat kruiden en massage nemen een geblokkeerde wervel niet weg hoor.
Volgende vraag aan de dokteres 'geen kinesist of specialist in de buurt?' Antwoord '1ste x ray sire'. Samen met Ravi dan maar een half uurtje tuktukken richting de 'xray building'. Aangekomen in een heel klein gebouwtje dienen we ons naar de achterzijde te begeven, aldaar word ik begeleid naar een meer dan primitief 'xray toestel'. Ik neem plaats, lach eens mooi en klaar zijn de foto's. Nadien wordt me gevraagd waar de pijn zich eigenlijk situeert...
Ik ontvang mijn foto's en begeven ons terug naar het ayurvedisch kliniek. De dokteres bekijkt de foto's en zegt dat alles in orde is. Ik voel wel dat mijn twee wervels op elkaar zitten te duwen, maar no questions anymore.
Ik krijg poederkruiden voorgeschreven en een soort siroop. Vraag me niet naar de inhoud, maar ik zou deze drie dagen moeten innemen. Vervolgens moet ik mij naar de eigenlijke ziekenboeg begeven, alwaar mensen heel primitief in ziekenbedjes zijn ondergebracht, denk velen met een veel groter probleem dan ik.
Ik word door een verpleger begeleid naar de massagetafel. Ik dien mijn bovenstuk logischerwijze te ontdoen, waarbij er in geen mum van tijd 5 verplegers komen kijken naar mijn tatoeage, nadien vergezelt van nog een aantal andere patiënten. Gefascineerd blijven ze allen kijken terwijl ik een doodgewone massage krijg met warme olie, wat bananenbladeren er op en tis in orde. Ik dien morgen terug te komen voor een nieuwe behandeling.
Met mijn ayurvedische kruiden terug richting meditatiecentrum. Om mijn gevoel te beschrijven 'Damn waarom ben ik niet in België en ga ik niet naar mijn kinesist die op 5 min van mijn deur woont en dit in 5 minuten oplost'.
Vervolgens inspecteer ik eens de meegeleverde kruiden, dewelke perfect in een oosterse bereiding verwerkt kunnen worden, aangezien ik enkel de geur van komijn kan waarnemen.
De moed schuift nog wat verder in de schoenen als ik opmerk dat er gewoon niets van beterschap is. Hierop spreek ik yogaleraar 'urbaine' aan om mij gewoon eens volledig naar achter te drukken om die wervel alzo goed te krijgen, maar ja zoiets werkt natuurlijk niet en creëerde alleen maar meer pijn, waarop ik zelf mijn meditaties diende te staken.
Waar je op zo'n prachtige plaats een gevoel van innerlijke rust zou moeten ervaren komt er eigenlijk heel veel onrust op de loer liggen.
Ik geef niet op en besluit telefonisch contact op te nemen met de lieve dame van het guesthouse Forest Glenn in Kandy. Ze brengt me ter kennis 'kom naar Kandy en ik breng je wel naar een ayurvesdisch kliniek'. Denk bij mezelf 'not again'. Toch dringt ze er op aan om langs te komen.
Vandaag opnieuw veel pijn, meditatiesessie in de morgen overgeslagen, en mijn rugzak gepakt richting Kandy. Alvorens mijn vertrek eerst wel de ayurvedisch wonderkruiden in de vuilbak geworpen.
Via de overvolle bus richting Kandy, waarna ik me met de tuktuk begeef naar het prachtige guesthouse. Ik word aldaar te woord gestaan door de lieve dame, waarop ik mijn verhaal doe. Zij kijkt na het aanhoren van mijn verhaal ook zeer bedenkelijk en zegt 'tuurlijk kunnen kruiden u niet helpen voor een geforceerde rug'. Eindelijk iemand die mij begrijpt :-p.
Zij besluit telefonisch contact op te nemen met een zeer goede dokter volgens haar. Afspraak is geregeld om 18 uur mag ik langsgaan. Ik laat mijn moed niet zakken, maar als deze arts me niet kan helpen keer ik terug naar belgenland. Thats the otherside of me - alst mij echt beu is, ist mij beu'
Besluit in tussentijd eens de stad Kandy te gaan verkennen. Aan het prachtige kandylake kan ik genieten van het wonderbaarlijke uitzicht over de watervlakte, vervolgens een lekkere maaltijd verorberd voor nog geen 1,50 euro.
Het is zo ver de tuktukdriver Raji brengt me naar het Suwasenevana hospital. Ik dien mij eerst aan te bieden aan de receptie en verkrijg daarbij volgnummer 23. In de wachtzaal zie ik vervolgens enorm veel lokale patiënten wachten. De verpleegster komt iedereen dan op nummer afroepen. Ik merk al rap op dat je gewoon aan de deur moet wachten tot de verpleegster komt en inderdaad ik spreek de verpleegster aan, waarop ik 2000 roepies ( ongeveer 12 euro dien te betalen ). Na ongeveer 5 min later is het al mijn buurt. Dokter Suraweera staat me vrij nors te woord, waarop hij mijn rug inspecteert. Krijg vervolgens een blad mee dat ik morgen om 16:15 dien terug te komen bij de psychotherapeut Senaka Diverathne. Ik die dacht dat ik morgen terug richting het meditatiecentrum kon gaan. Rustig blijven is de boodschap en wat is nu eigenlijk mis met die rug ?
Bij aankomt in het guesthouse is er reeds een Duits koppel aanwezig. Wij maken daarbij een babbel, die we samen aan tafel verder zetten met een heerlijke maaltijd bereidt door Indra, de lieve vrouw van het guesthouse, hierboven reeds omschreven. We zullen er maar het beste van maken hè. Eens kijken wat morgen brengt ...
Vandaag opgestaan met opnieuw pijnsteken. Lekker ontbeten en dan een fikse wandeling richting Maha viharaya, betreft een groot boeddhabeeld van 88 feet en ligt op 850 feet boven het stadsniveau. Tijdens het wandelen bijna geen pijn en het zicht van op de top over de stad is nice !
Nadien doorgewandeld naar Kandy lake om Malwatte Maha Vihara, betreft tempel nabij het meer. Niets speciaal om zien, wel mooie tempel alwaar vele monniken woonachtig zijn.
Besluit nadien een lekkere iced coffee te drinken vlakbij de tempel van de tand en nadien een lekkere maaltijd te spijzen voor nog geen 1 euro. Ik ben een flinke eter, maar krijg deze zelf niet op . Dus als je ooit besluit Kandy te verkennen zeker gaan eten in Midlands Deli in D.S. Senanayake street, vlakbij het meer. Lust je liever Pizza Hut hoef je gewoon maar de straat over te steken .
Onderweg meermaals aangesproken door de lokale bevolking ivm mijn tatoeage 'very nice sire, lovely tattoo, ....'
Net even een korte meditatie in mijn guesthouse, douchen en dan binnenkort opnieuw naar het ziekenhuis - fingers crossed.
Net terug van het ziekenhuis. Eindelijk een positieve ervaring met de fysiotherapeut Senaka Divarathne. De man straalde vriendelijkheid uit en direct een positief gevoel. Hij voelde direct waar het probleem zat en heeft me eerst 20 min onder een warmtelamp gelegd om vervolgd heel intensief te gaan masseren en mij in allerlei bochten te wringen, wel met veel verlichting van pijn tot gevolg.
Ik zat met een gekantelde wervel die in vervolgens mijn spieren blokkeerde. Ik hoef in de ochtend en avond een aantal oefeningen te doen en drie dagen voltaren te nemen. Ik mag ook niet langer dan 30 minuten meer in dezelfde houding mediteren. Hopelijk verdwijnt de pijn volledig.
Alvast terug positief ingesteld en morgenvroeg terug naar Nilambe Meditation Center. Trip Goes further en Fysieke pijn tot bevrijding is zo goed als fixed!
Eveneens een heel positief telefoontje gehad van iemand die op me wil wachten ;-)
Na een weekje in Nilambe is Vlad, de potige kerel reeds beschrijven in mijn blog, mijn maatje hier in stilte. We doen dit eigenlijk volledig in stilte, aangezien Vlad de Oekraïner geen Engels begrijpt. We drukken ons voornamelijk uit in gebarentaal, maar toch is er een begripvolle band tussen ons. Vlad is een gepensioneerde politieagent. In zijn land ga je reeds op pensioen op je 43 ste met iets van 530 euro in de maand. Vlad is getrouwd en heeft twee zoons. De ene is yogaleraar en de andere eveneens politieagent.
Tijdens de werkmeditatie van ėėn uur ( werkmeditatie is werken in stilte waarbij je werk verricht die een meerwaarde hebben voor je medegroep ). Zo vegen Vlad en ikzelf al eens samen de paden in de 'zentuin' met eenvoudige bezemstelen etc. Je bent je daarbij bewust van je handelingen. Gewoon leven in deze eenvoud met inspirerende mensen kan verrijkend werken.
Vandaag, vrijdag 7 maart nam ik Vlad mee op een wandeling buiten het centrum. Ik weet namelijk iets hoger dan het centrum gelegen een heel mooie plaats liggen alwaar je een prachtig uitzicht hebt over een bergdal. We zaten daarbij samen in stilte op een rots. Vlad keek me aan en sloot zijn handen in de bidpositie om me te bedanken voor dit mooie uitzicht. Mensen gelukkig maken kan in kleine dingen zitten als je het weet te appreciëren. Vlad nodigde me reeds uit om zijn thuisland te bezoeken en bij hem te logeren. Wie weet plannen voor de toekomst ;-)
Verder kan ik veel appreciatie opbrengen voor mijn buurman Bert. Na mijn vraagstelling tijdens de avondtalk hoe het mogelijk is de inspirerende omgeving en inzichten over te brengen in onze westerse maatschappij zat er een briefje onder mijn deur. Bert beschreef daarbij zijn dankbaarheid naar mij voor de mooie vraagstelling. Bert is priester over een kleine gemeenschap. Er wordt niet gesproken tegen elkaar, maar bij het kruisen steeds een vriendelijke gebaar. Soms moet dat niet meer zijn.
Enkele dagen later wordt ik aangesproken door Filip, een Belgische grappige kerel met een heel mooi hart. De man spreekt me aan en deelt me mee dat hij nooit had verwacht dat ik een Belg was. Hij dacht dat ik al veel langer in het centrum verbleef. Hij deelde deze woorden mee die me meer dan raakten : ik heb nog geen enkele monnik gezien die zo'n uitstraling heeft als jou. Ik wist even niet meer wat zeggen hier op. Hij maakte zelf een buiging voor me. Toen was ik pas helemaal van de kaart.
Ik word hier gewoon geapprecieerd in al mijn eenvoud. Zonder dat ik me maar op ėėn of andere manier moet bewijzen. Is dit ook mogelijk in onze maatschappij ?
Stop met oordelen: die is zus of zo, zonder de persoon te kennen. Wij kunnen enkel iemand een label opkleven. Want mijn gedachten kunnen onbekende personen, gewone voorbijgangers niet be(ver)oordelen. Laat staan dat die dat kan over personen die je al wat beter kent. Toch gaat onze geest aan de hand van gedachten een persoonlijkheid geven aan personen. Ga maar eens op een bus zitten en vervolgens rondkijken naar alle aanwezigen en je zal zien dat je 'god de oordeler wordt'. Zou je gewoon kunnen kijken zonder enig oordeel ? Misschien wel als je gewoon bewust in het heden vertoeft.
So don't judge others even not yourself. Become your own best friend and the friend of others.
Een topic van de eerst avondtalk op de retraite. Inderdaad waarom zouden we gaan mediteren eerlijk ?
Als je vraagt aan mensen waarom ze naar de gym gaan of regelmatig gaan lopen, zwemmen... Kunnen wij daar heel eenvoudig en een eenduidig antwoord op formuleren : het is goed voor mijn fysiek, ik word er sterker door, ik voel me goed in mijn vel na een workout etc.
Wel meditatie is eveneens een workoutprogramma, maar dan één om onze mind te trainen. Onze spieren in de mind aanscherpen. Voor je aan zo een training begint is het raadzaam om te weten hoe die 'geest' eigenlijk werkt en welke oefeningen zijn aangewezen, zoals het een meerwaarde biedt alvorens je naar de gym gaat te weten welk fitnessprogramma op jou is afgestemd.
Ik legde reeds uit dat onze geest voortdurend afdwaalt met gecreëerde verhalen in het verleden en de toekomst, dat het een ego creëert waar we ons mee gaan identificeren keer op keer en vergeten eens in het 'mooie nu' aanwezig te zijn. Het is zoals op het perron staan wachten op de trein en de trein van jouw leven voorbij zien gaan aan volle snelheid zonder er zelf op te zitten.
Wel meditatie kan ons leren bewust te worden van de gedachten in ons hoofd - het aanscherpen van onze aanwezigheid. Het kan je leren emoties en fysieke sensaties thuisbrengen in je lichaam.
Het brengt innerlijke vrede, rust, ruimte in het hoofd. Kortom het sterkt je in het dagelijkse bestaan om te leren omgaan met moeilijke situaties en die hebben we allemaal wel eens te verduren. Eveneens niet onbelangrijk het leert je het menselijke aspect beter te begrijpen: waarden als empathie, mededogen etc.
Jullie hebben nu al wat meer duiding over het waarom. Het hoe leg ik uit in een volgend schrijfwerkje.
------
Op het einde van bovenvermelde topic vroeg ik aan mijn meditatieleraar Paul hoe we in staat kunnen zijn de aangeleerde waarden in het meditatiecentrum terug te brengen in ons vluchtige bestaan in het Westen. Hier zit iedereen op dezelfde golflengte, is er mogelijkheid tot 6 uur per dag meditatie en is er een ongelofelijk prachtige natuur aanwezig die je al voor een groot deel 'zen' maakt.
Als ik dan de vergelijking met mijn 'thuisfront' maak, zit ik niet op dezelfde golflengte met de meeste mensen in mijn omgeving. Al vaak gehoord van 'heb je u pilletjes al genomen ?' Of 'nog niet klaar voor de psychiatrie'.
Wel het antwoord dat ik kan geven is dat onze maatschappij de psychiatrie is met al zijn verlangens , behoeftes, materialistische grijpen, die nooit 100 procent bevredigend kunnen zijn en de mensen, inclusief mezelf doen leiden. We vergeten de warmte en vriendelijkheid in ons uit te stralen naar onze medemens. We lopen gestresst en gejaagd bezig als robotten gestuurd door de 'computermaatschapij'
Als we kunnen leren dat het geluk in onszelf zit dan lijkt het me inderdaad de moeite waard om er werk van te maken en geloof me het is geen gemakkelijke opdracht. Toen ik in 2011 terugkwam van Sri Lanka kon ik me nog maar moeilijk aanpassen aan de 'drukte'. Mijn relatie liep op de klippen en in plaats van 'zen' te leven ging ik na een tijdje over naar de 'darkside' of life. Ik dacht zo'n leven is hier toch niet mogelijk en besloot dan maar op het vluchtige bestaan te storten van 'sex, drugs en rock en roll. Ik was teleurgesteld, ik dacht al de waarden die ik had gevoeld in het Oosten, die innerlijke vrede en vriendelijkheid, te kunnen behouden in mijn westerse bestaan, maar faalde. Mijn rust veranderde geleidelijk in onrust en mijn vriendelijkheid kende niet meer dezelfde waarde.
Hiermee wil ik besluiten verwacht geen 'wauw momenten' het is gewoon een oefening in bewustzijn. Het is niet zweven in een andere wereld. Het vraagt enkel een beetje discipline al is het maar 30 minuutjes per dag.
Je dagdagelijkse leven kan bestaan uit meditatie. Je hoeft daar voor niet op een kussen te gaan zitten voor een altaar. Gewoon bewust je tanden poetsen: weten hoe je tandpasta smaakt, je tandenborstel aanvoelen op je tanden, zonder al aan het denken te zijn wat je zou aandoen van kledij en wat je vanavond gaat eten. Gewoon even het nu toelaten.
Een douche nemen: voel het warme water van je douche, ruik de zeep zonder in innerlijk gesprek te zijn met jezelf ( wat moet ik doen op het werk, wie gaat de kinderen afhalen van school).
Genoeg stof voor vandaag begin beetje door te drammen krijg ik het gevoel.
Voor ik bovenvermeld stukje schreef en op weg was naar mijn kamer hoorde ik geritsel in het struikgewas, toen ik opkeek zag ik op nog geen halve meter van mij een slang van ongeveer 3,5 meter door het struikgewas sluipen. Ik ben niet zo'n fan van dergelijke beestjes, maar bleef verwonderd kijken hoe de slang uiteindelijk met zijn elegantie in een boom klom. Zie je bewust kijken zonder weg te zweven in andere gedachten ;-)
Dag vijf in het het centrum betekent het begin van de 10 daagse retraite in volledige stilte. De retraite en meditatiemomenten worden in hoofdzaak gegeven door mijn eigen meditatieleraar Paul. Paul zakte samen met 20 andere Belgen af naar Sri Lanka om ze in te leiden in het hele gebeuren.
Het weerzien met Paul kent altijd een soort magisch gevoel. Ik heb namelijk alles te danken aan hem met betrekking tot boeddhisme en meditatie. Het mooie aan Paul is zijn eenvoud. Hij maakt van meditatie geen 'wauw gebeuren', maar een praktische tool die kan helpen in het dagelijkse leven. Hij leefde daarbij zelf 12 jaar in Azië en weet waar het om gaat. Hij weet als geen ander dat er enorm veel valkuilen zijn in ons dagelijkse bestaan om de beoefening naar bewustzijn, meditatie dus, langs de kant te schuiven.
Er wordt ons gevraagd om eveneens geen boeken te lezen gedurende de retraite, dit enkel om niet afgeleid te worden en volledig bewust te worden wat er allemaal in ons omgaat en gebeurt en trust me dat is heel wat als je het aandurft. Ik kan het iedereen aanraden het is een boeiende reis naar je 'zijn'.
Op de gang waar ik slaap is er eveneens een onderdaan van Oekraïne. Een typische potige ketel met een karakterkop. De man heeft het heel moeilijk aangezien hij geen Engels begrijpt, noch kan lezen. Ik help hem soms met kleine dingen op weg en hij apprecieert dit enorm. In ruil wil hij me dan altijd overladen met koekjes en chocolade. Krijg het hem maar niet uitgedrukt dat ik niets in ruil hoef . De potige kerel blijkt gewoon een man te zijn met vele waarden en een goed hart.
Verder kan ik vele andere 'nieuwelingen' in het centrum helpen met praktische zaken die soms moeilijk zijn in het begin van je aankomst. Het doet gewoon deugd om mensen te kunnen helpen in de kleine dingen. Er wordt niet gepraat, maar een vriendelijke blik zegt zo veel meer!
Ik probeer de stilte volledig in me toe te laten en bewust te zijn van het huidig moment. Ik ga hier op een kalme manier mee om en doe het niet op de geforceerde wijze zoals in 2011. Geen verwachtingen spannen maakt het allemaal iets losser in het hoofd.
Zit wel nog met de vraag hoe je dit alles aan technieken en innerlijke rust kan omzetten naar ons dagelijkse bestaan met onze vele afleidingen in het soms gejaagde leven. Wordt vervolgd...
--------
Zit voor me uit te kijken en probeer bewust te blijven van wat ik hoor en zie. Ik zie een prachtige natuur met bergen op de achtergrond en een kleurenpaneel van diverse groene tinten. Ik hoor het water kabbelen van het vijvertje in ons zentuintje. Plots wordt mijn bewustzijn pas echt in het 'nu' getrokken wanneer een Arend vol fierheid rondzweeft boven het centrum. Ik merk hem op in al zijn trots. Hij is de koning van de lucht en aanschouwt zijn rijk. Wauw-momentje.
--------
Daarnet kennismaking gemaakt met een voor mij nieuwe yogavorm. We hebben namelijk twee uur 'mindfulness in motions' vrij in te vullen in yoga, tai chi etc. In de voormiddag wordt deze gegeven door een yogalerares die hier op retraite is en in de namiddag door Urbaine, een Belg die toebehoort aan de groep van Paul. Urbaine gaf zich vrijwillig op om les te geven. Dit lied vele vragen reizen bij mezelf en sommige anderen. Mijn kortzichtige denken dacht 'amaai hoe kan die man met een redelijk buikje yogales geven'. Terwijl ik dit dacht was er een meisje in de meditatieruimte die gewoon letterlijk vroeg van 'heb jij wel ervaring ?'. Wel en of, die man heeft massa's kennis en brengt die op de juiste manier over. Wat heb ik genoten van deze yogavorm! Alwaar ik bij andere yogavormen al vlug last krijg van mijn onderrug (mijn ego vond het namelijk nodig op 17 jarige leeftijd 230 kg te deadliften etc. ;-) ) kan ik over deze vorm enkel met lof praten.
Je ziet maar wat je denkt te zien, beantwoordt niet altijd aan de realiteit.
Wel een geforceerde wervel gehad, waarbij Urbaine zich over mij wou ontfermen ( dank daarvoor ).
Tijdens onze retraite is het mogelijk om een persoonlijk interview te hebben met de leraar. Voor mij vormt dit vrij toegankelijk aangezien Paul - mijn leraar in meditatie eveneens een zeer goede spirituele vriend is geworden.
Ik struggle tijdens mijn meditatie steeds weer met wederkerende vragen in mijn denkend hoofdje 'wat met je toekomst ?'. Als deze gedachte zich opsteekt mag ik er zeker van zijn dat er eveneens angstgevoelens bij te pas komen voor het onbekende. Ik weet dan wel dat angst voor de toekomst overbodig is aangezien dit zich niet afspeelt in het heden.
Ik besluit deze vraag toch voor te leggen aan Paul, waarbij hij me zeer rustig en overtuigend ter kennis brengt 'zoek niet naar antwoorden, de antwoorden komen naar jou' 'zie dit hele gebeuren als een queeste'. Zijn woorden brengen mij innerlijke rust en zeg tegen mezelf 'volg gewoon je pad'.
Zo zie je nogmaals zorgen maken voor de toekomst levert enkel veel negatieve energie op in je bovenkamer en je zo belangrijke lichaam.
Ik zit reeds drie dagen in het meditatiecentrum, waarbij ik besloot deze in complete stilte door te brengen - lees geen conversaties met medebewoners, enkel nog innerlijke conversaties, waar ik niet altijd controle over heb.
Door in volledige stilte te zijn besef ik maar al te goed dat ons denkmolentje -innerlijke praatjes nooit stilstaat. De meesten onder ons, waaronder ikzelf, hebben weinig bewustzijn met betrekking tot onze gedachten. Als je eens stil zou staan bij dat waar je de hele dag aan loopt te denken zou je verwonderd staan. We denken aan het verleden, brengen het verleden dan eens in een ander kleedje terug naar het 'heden' of maken creaties, fantasieën naar de toekomst. Wat ik mij hier analyseer is hoeveel van wat ik denk is waarheidsgetrouw ? Stel die vraag maar eens voor jezelf als je wil.
Het wordt nog erger als ons gedachten een negatief denkpatroon volgen en geloof me dat doen ze vaak in ons onderbewustzijn. Ik laat het invullen aan jezelf over met betrekking tot negatieve gedachten die je vaak ervaart.
Sommige gedachten komen keer op keer terug, waardoor ze permanent fluctueren in onze geest, waardoor ze enorm sterk zijn aan geloofwaardigheid. Gedachten als faalangst, minderwaardigheid ...
Waar ik toe wil komen is dat het geheel aan denken ons eigenlijk voortdurend afleid van het heden of het nu - moment. Eigenlijk is het NU het enige waarheidsgetrouwe en hoe vaak zijn we eigenlijk nog bewust van dit moment. Onze gedachten kunnen namelijk niet leven in het heden en dat maakt ze bang ze grijpen graag terug naar het verleden en naar toekomst, dat is hun voer om te overleven. In het Nu lijden ze honger. Maar waarom is het zo moeilijk om het heden te ervaren ? Deels zoals hier boven al omschreven : gedachten hebben geen voeding in het heden.
Anderzijds omdat het moment van gewoon nu 'zijn' vaak niet voldoende voor ons is. We, onze gedachten, voegen er graag iets aan toe. In het huidig moment leven maakt ons angstig. Het is te gewoon - nothing special. We lopen in het park, maar zien het geheel aan natuurelementen niet meer. We lopen al te denken aan wat we vanavond zullen eten of wat er op de werkagenda staat voor morgen.
We worden eigenlijk slaaf van onze gedachten. Gedachten die niet reëel zijn en waar we ons geleidelijk aan mee gaan identificeren. Ons ego is eigenlijk ontstaan uit dit denkpatroon. Neem die gedachten weg en wie ben je dan nog echt, zonder creaties die we zelf hebben ingevuld ?
Hoe kunnen we leren omgaan met onze gedachten. Je kan ze enerzijds gewoon eens observeren en je realiseren dat het gewoon gedachten zijn. Dat je er geen identificatie bij moet gaan zoeken. Dat noemen we ook bewustzijn creëren. Bewustzijn brengt ons steeds terug naar het 'hier en nu'. Is al mooi als je bewust kan zijn van je gedachten !
Anderzijds kan je ook leren in het 'moment te zijn'. Dit vraagt geduld, nogmaals aangezien het heden ons angstig maakt. Je kan voorbeeld gewoon naar een landschap kijken zonder te interpreteren, zonder te hoeven denken. Het vraagt concentratie en geduld, maar is zeker de moeite waard om te stoppen slaaf te zijn van onze gedachten.
Wat wij hier doen in het meditatiecentrum is technieken aanleren om in het hier en nu te zijn. Daar gaat het principe van meditatie eigenlijk om, gewoon in het nu zijn. Daarvoor zijn verschillende technieken, waaronder het steeds terugkomen naar de ademhaling, gewoon luisteren naar de geluiden, allemaal factoren die je terugbrengen naar het huidige reële moment.
Om nog even dieper in te gaan op het aspect gedachten - voor zij die willen natuurlijk:
Wat is eigenlijk het proces in het opkomen van gedachten ? Ze roepen emoties op. Afhankelijk van onze gedachten positieve of negatieve emoties. De positieve willen we behouden, in die staat blijven en met de negatieve gaan we in conflict.
Vaak aanhoudende gedachten kunnen daarbij permanente emoties zaaien. Die emoties komen dan plots op zonder dat we nog bewust zijn van hun oorsprong. Voorbeeld plots angst voelen opkomen, zonder eigenlijk te weten waar die vandaan komt. Ze komt eigenlijk terug uit een jarenlang verleden gedomineert door negatieve denkpatronen bij onszelf: gedachten over falen, onzekerheid etc.
Gedachten en emoties gaan ook voortdurend in conflict met elkaar. Om terug naar het voorbeeld van angst te gaan zal je wanneer je angst voelt gedachten creëren van 'ik wil die emotie niet', waardoor het gevoel angst nog meer wordt gevoed.
Verder is er ook een vicieuze cirkel tussen gedachten en emoties. Voorbeeld je voelt je verdrietig. De emotie verdriet is aanwezig en plots begin je te denken aan het gemis van een dierbare. Je voedt jezelf daarbij met nog meer pijn, waardoor de emotie nog sterker zal aanvoelen.
Je kan bij zulke momenten gewoon leren dat de emotie er wel degelijk is, maar dat die werd gecreëerd door een gedachte - een creatie, die niet aan de werkelijkheid beantwoordt. Je hoeft gewoon maar te observeren, wees een stilzwijgende getuige van het proces.
We moeten eigenlijk leren, stap voor stap, om ons los te koppelen van gedachten. Zolang we ons niet loskoppelen zal pijn ( zowel negatieve gedachten - emoties ) een permanent begrip blijven. Wanneer we in het nu-moment leven kan er geen pijn zijn. Het vormt een proces van aanvaarding en bewust zijn, een moeilijk aan te leren proces, maar met zo veel voldoening.
Dieren leven eigenlijk steeds in het nu. Zij kennen geen toekomst of verleden. Zij hoeven niet aan elkaar te vragen hoe laat het is. Zij kennen enkel 'het is nu-tijd'. Bij dit schrijfmoment zit ik buiten onder een afdakje. Het regent hier voor het eerst en op nog geen halve meter van mij passeert een klein aapje. Hij of zij negeert me en zit in zijn nu-moment.
Conclusie: ongecontroleerd denken creëert vaak pijn --> negatieve emoties. Leer in Het nu te leven. Aanvaard het heden zoals het is, net alsof het je eigen keuze was en je krijgt geen innerlijke conflicten meer.
Troost je met de gedachte : het is moeilijk voor iedereen ;-)
( lees dit alles nog eens na in mijn Tuki, dit onder het muskietennet met enkel ligt van de iPad - nog 92 procent batterij over )
Zaterdag 1 maart, vroeg opstaan om te ontbijten en vervolgens door te reizen naar het meditatiecentrum, alwaar ik in 2011 ook drie weken verbleef. Tijdens het ontbijt kennis gemaakt met een vriendelijk koppel uit Duitsland. Zo'n kennismakingsgesprek doet altijd deugd met andere reizigers.
Na mijn boeltje te hebben ingepakt de tuk-tuk op richting busstation. Bij aankomst is de bus met bestemming Galaha reeds in beweging. Al lopende op de bus 'gesprongen' met hulp van de plaatselijke bevolking. Weg zijn we richting het meditatieoord. Enkele lokale mensen hebben het reeds door dat ik ga gaan mediteren, waarop ik enorm veel respect ontvang.
Na 2 uur aangekomen aan de voet van de berg, waarop het centrum is gelegen. Wanneer ik de bus uitstap word ik onmiddellijk aangesproken door een tuk-tuk driver met de woorden ' welcome back sire, still remember you'. Wanneer ik opkijk herken ik die kerel inderdaad. Grappig dat hij me 3 jaar later nog stil herkent. Ik besluit de berg te voet op te gaan goed voor een klein uurtje berg opwaarts.
Eindelijk de poort van het centrum bereikt, rust en voldoening na de 'klim' treden op. Upul, de leider van het centrum staat me te woord en overhandigt me enkele kaarsen en een deken ( geen elektriciteit in het center ).
Ik krijg kuti nr 8. Een tuki is een heel klein kamertje ( 1,5 op 3 meter ), heel wat minder oppervlakte en luxe dan onze Belgische gevangenissen , doch het minimum aan comfort brengt me steeds rust. Weinig input, less is more.
Tijdens mijn eerste verkenning in het centrum kom ik 2 mensen tegen die ik reeds ken van drie jaar terug, een Chinese jongen en een oudere vrouw ( nationaliteit niet gekend ). Ze knikken zonder woorden met een blik van 'welkom terug bekende'.
De eerste meditatiesessies vormen voor mij te lang, een sessie van 1 uur à 1 uur en een half brengen mij al na 30 minuten onrust en pijn in het lichaam. Het vele mediteren en in stilte zijn voelen als een afkickprogramma voor een heroïnejunk. Ik krijg ook af en toe te maken met een 'cold turkey', gepaard gaande met gedachten 'kerel stop daar gewoon mee'. Het is zwaar om de 'adrenalinejunk' in me te laten afkicken. Alwaar ik in mijn job vroeger enorm veel voldoening en adrenaline voelde bij bepaalde interventies ( heterdaad dieven pakken, aan een auto hangen van een verdachte, in gevecht gaan met een verdachte die zonet een fles aan stukken sloeg om als wapen te gebruiken, ...) dien ik hier terug te keren naar mijn innerlijke stilte. Ik voel een bewustzijn dat de nood aanwezig is naar 'innerlijke stilte' en aanvaarding.
Tijdens dag 2 van mijn verblijf ken ik al enkele momenten van innerlijke stilte. Mijn innerlijke gedachtenstemmetjes die me steeds afleiden naar verleden en toekomst, kennen soms pauzes in het 'hier en nu'. Mijn gedachten hebben dit niet graag en brengen me dan een cocktail van gemis aan personen die je nauw aan het hart liggen. Ik laat me niet vangen door die 'mindgames' en neem de stelling aan when its ment to be, it will be' en zullen de waardige personen op je wachten.
Bijna tijd voor de avondsnack 'toast' en nadien chanting. Om 20:00 uur is het hier pikdonker en dus slapenstijd. Ik ken een goeie nachtrust in mijn kleine hutje.
Vandaag, vrijdag 28 februari bood ik me bij openingstijd aan bij de immigratiedienst van Colombo. Ik dacht bij mezelf dat het er vrij rustig zou zijn gezien het vroege uur, doch niets minder waar - nr 48 in de rij. Het duurde uiteindelijk 3 uur om mijn visum verlengt te krijgen voor 2 maanden extra tot ergernis van vele westerlingen. Zo zag ik er vloeken en opjagen, dit terwijl de lokale mensen rustig hun buurt konden afwachten. Ik koos dan ook maar om de mentaliteit van het Oosten op te nemen.
Even kort de procedure uitleggen: met je volgnummer dien je uw buurt af te wachten tot je wordt geroepen om je papieren af te geven bij de beambte, nadien mag je terug gaan wachten met je volgnummer tot je wordt afgeroepen om je betalingsdocument af te halen. Met dit document moet je vervolgens naar de betalingsdienst om nadien weer je buurt af te wachten met je volgnummer. Als je dan wordt afgeroepen mag je uiteindelijk je afgestempeld paspoort gaan halen. Dan zou je al eens denken dat het bij ons een papierwinkel is
Had gehoopt om vandaag nog in het Nilambe meditation center te arriveren, maar door de vele wachturen is dat niet gelukt. Dan maar in eerste instantie besloten om de trein te nemen richting Kandy, maar bij aankomst bleek de eerst volgende trein maar na 3 uren wachttijd te vertrekken. Dan maar de plaatselijke bus genomen - enigste blanke jongen again. Na drie uur gearriveerd in Kandy. Verblijf opnieuw in het guesthouse, alwaar ik drie jaar terug ook verbleef. Warm ontvangst, aangezien de mevrouw nog wist dat ik Michael de flik ben.
Vandaag met enkele lokale mensen gesproken. Ze zijn hier zeer vriendelijk. Kreeg zelf visitekaartjes van enkelingen die me willen helpen als ik problemen zou hebben.
Dag vier in het meditatiecentrum brengt mij bij de noemer 'ego'. Als je ego zou kunnen omschrijven, hoe zou jij dat dan verwoorden ?
Ik zie het als een identiteit gecreëerd door mijn verstand, dit door een aaneenschakeling van gedachten uit het verleden. Kortom mijn gedachten vormen mijn 'ik'. De 'ik' die ik denk te zijn om het gemakkelijk te maken. Maar is die 'ik' werkelijkheid, als je eens terugdenkt over mijn reeds geschreven hoofdstuk 'ons innerlijk denkertje' ?
Ik heb me al gerealiseerd dat mijn 'ik' door de jaren heen al vele evoluties en gedaanten heeft gekend. Als ik tien jaar was : 'Michael de Power Ranger', als ik 13 was 'Michael de mountainbiker - met het doel alleen maar profwielrenner te worden' als ik 16 jaar was 'Michael de powerlifter - met als droom een eigen fitnesscentrum te openen en sterk te zijn', Michael op zijn 18de 'veel geld verdienen en met een BMW rijden', op mijn 23ste - politieagent worden en iets bijdragen tot de maatschappij, ...
De Michael vandaag is gewoon aan het proberen alles te vatten en los te laten
Kortom 'ik' omschrijven is onbegonnen werk met al zijn evoluties en verlangens. Want elke gedaante creëert verwachtingen met zijn illusionaire 'vallen' en negativiteit. Want al de identiteiten die ik tot nu toe heb bereikt of beter heb proberen bereiken brachten me geen voldoening enkel hunkering naar nieuw en betere identiteiten die me eindelijk gelukkig kunnen maken.
Ons ego is voortdurend op zoek naar heelheid, zoals ikzelf heb nog steeds het gevoel niet volledig te zijn - niet goed genoeg te zijn. Het wil altijd meer en beter, kortom de perfecte persoonlijkheid creëren. Zo leven in de val van die gedachte is lastig en creëert enorm veel 'leegte - no satisfaction'. We openen als het ware de jacht om ons ego - lees de 'ik' te bevredigen. Die kan door het najagen van macht, geld, bezit,... Wanneer we een deel van ons ego hebben bevredigd zijn we tijdelijk voldaan, inderdaad tijdelijk want het is nooit genoeg en eigenlijk een bodemloos gat naar verlangens en begeerte. Zonder dit te beseffen komt er enorm veel onrust naar boven vaak in combinatie met een laag zelfbeeld.
Het ego moet daarbij eveneens graag volbrengen wat het maatschappelijk denkpatroon schreeuwt: ten alle tijden geluk en plezier. We kunnen het thuisbrengen in termen van werk, relaties, status,... We moeten een bepaalde rol waarmaken voor onszelf en de buitenwereld.
Het klinkt misschien angstig, maar eigenlijk bestaat die gedachte van een 'ik' niet. Als ik kijk naar mijn gecreëerde 'ik' kom ik uit bij een adrenalinejunk die nooit innerlijke rust zal of kunnen ervaren en veel 'angsten' kent.
Kortom dit maken mijn gedachten me wijs en geven me ingevolge nog meer onrust.
Om nog wat verder te gaan: mijn ego geeft me veel faalangst en maakt dan maar van mij een perfectionist en controlefreak.
Dit alles klinkt misschien vrij negatief. Sorry, maar dat is enkel om wat duidelijkheid te brengen. Of zijn jullie tevreden met jullie 'ego' - lees gecreëerde persoonlijkheid ? Mijn boodschap: laat het ego gewoon varen en wees tevreden met wat er reeds is. Stop met te zoeken naar meer en beter. Klinkt eenvoudig, maar vraagt veel moed om het aan te durven.
Even het ego in verband brengen met mijn bovenvermelde 'angst'.
Hoe vaak ervaren we geen angst, angst in verschillende gedaanten: faalangst, spanning, bezorgdheid, nervositeit, angst voor de dood etc. Ik denk dat ieder wel dergelijke vormen bij zichzelf kan thuisbrengen. Kortom er is angst om te mislukken, angst voor verlies, angst om macht te verliezen,... Al deze bovenvermelde vormen naar emotionele angsten zijn eigenlijk gebaseerd op toekomst, nooit op heden. Wat als dit zou gebeuren of wat als dat ? Ken je dat beklemmende gevoel rond je hartstreek ?
Waar ik wil toe komen is dat die vele angsten eigenlijk creaties zijn van de gecreëerde 'ik'. Mijn en jouw ego heeft een onbewust verdedigingsmechanisme gecreëerd. Het voelt zich kwetsbaar en beperkt en vaak negatief. Jouw en mijn persoonlijkheid beperken ons voortdurend in ons zijn en laten ons nauwelijks toe nog echt te 'durven leven'.
Conclusie : wees bewust dat je ego slecht een klein deeltje is van een vele grotere taart - lees jouw capaciteiten, laat je er dus niet door beperken en meeslepen in angstgevoelens. Stop dreaming, start living!
Samengevat:
We hebben allemaal een verstand ( gelukkig ), maar dat verstand creëert gedachten (verleden en toekomst - nooit heden). Die gedachten hebben door de jaren heen een ego gevormd - wie we denken te zijn met zijn vele angsten. Dat ego misleidt ons voortdurend. Kortom leef wat meer in het 'nu' en wees bewust dat al je gedachten en emoties creaties zijn en niet tot jou behoren. Wees je bewust van een groter geheel. Noem het gerust gewoon 'zijn'.
Ik laat mijn ego hier al vrij goed los. Draag dagelijks witte kledij ( hoef niet na te denke welke kleuren en combinaties samen gaan), laat mijn baardgroei staan ( niemand die hier ooit zal om malen). Het kan deugd doen om even back naar basic te gaan en terug te leren waar het om gaat. Het leven is te mooi om ons te laten vangen aan bovenvermelde creaties.
Even ter zijde: vandaag kwam een baby aapje me even hallo zeggen. Hij verliet even zijn groep op verkenning naar 'mij'. Heel voorzichtig kwam die met zijn handje aan mijn broekspijp om vervolgens aan mijn been te ruiken. Ik was verwonderd van dit gebeuren en bleef dan ook heel stil staan om hem niet bang te maken, maar plots was hij weg. Toch een mooi moment
Het is zo ver met een rugzak van 19 kg en in het gezelschap van mijn beste buddy sta ik aan de incheckbalie. Wanneer ik tegen Kenneth zeg 'ben innerlijk zo rustig en eigenlijk wat loom' krijg ik het antwoord van een onbekende stem naast me 'das een goed teken'. Wanneer ik mijn hoofd draai in de richting van de stem zie ik een man van middelbare leeftijd, die ik rond de 60 schat. Uit het kennismakingsgesprek vernemen wij dat de man voor zijn werk al meer dan de helft van de wereld heeft afgereisd. Hij staat namelijk in voor de opstart van nieuwe bedrijven in het buitenland. Wat me tijdens het gesprek opvalt is dat de man zeer energiek oogt en enorm veel wijsheid ten toon legt. Wij vernemen uiteindelijk dat de man in kwestie 75 jaar is en nog steeds vol voldoening gaat gaan werken in het buitenland. Ik vraag zijn geheim om er zo energiek te blijven uitzien en krijg als antwoord 'gezond eten, weinig alcohol, geen cannabis smoren en veel reizen'. We kijken de man aan en kunnen hem alleen maar geloven
Enkele uren later sta ik op mijn tussenlanding in Istanbul naar de timetabel te kijken voor mijn vlucht naar Colombo (Sri Lanka) met als resultaat: gate not known yet. Ik word er aangesproken daar een priester, inderdaad een man gekleed zo als het hoort in die hoedanigheid. Hij zag me tijdens de vlucht naar Istanbul het boek lezen 'de kracht van het nu - eckhart tolle' en spreekt me aan over het belang van in het nu te leven. Hij trad in op zijn 26ste en leeft nu hoofdzakelijk in Johannesburg. Hij sluit af me volgende woorden 'als je eerlijk blijft met jezelf ben je op goede weg'.
Momenteel verblijf ik in Colombo, meer bepaald in het iets rustigere gedeelte 'cinnemon garden'. Ik slaap er in het huiselijke guesthousje 'parisare' dat wordt gerund door een oud Sri Lankees vrouwtje. Na lange tijd maakte ik opnieuw kennis met de plaatselijke busritten en de heerlijke Curry's. Hier zijn geen andere blanken, waardoor ik me opnieuw een buitenbeentje voel.
De afgelopen week voor mijn vertrek zijn me emotioneel zeer zwaar bevallen met betrekking tot het afscheid nemen van dierbaren. Ik zal daarbij zeker mensen vergeten, maar Tom, Bart, Kenneth, Kristof, Ellen, .... Merci voor de mooie momenten voor mijn vertrek. Wens eveneens enorm veel respect en dank uit te drukken naar mijn tante en mama. Om het even over mijn moeder te hebben : best mom in de world. Dan nog maar gezwegen over een pracht meid die op heel korte tijd enorm veel voor me is beginnen betekenen. Zal je zeker niet vergeten Valerie XXX De les van afscheid nemen: hoe pijnlijk het ook is, hoe mooi de betekenis van oprecht graag hebben tot uiting komt!
Is mijn werkelijkheid realiteit of die van jou, je baas, je
partner ?
Wat als we effectief gaan denken dat onze ervaringen
lees voelen en denken de enige waarheid is, zou het dan niet kunnen dat we met
heel wat problemen geconfronteerd worden ?
Als mijn werkelijkheid mijn enige waarheid verweven raakt
in jouw werkelijkheid met elk zijn eigen verwachtingspatroon dan kunnen er
inderdaad conflicten ontstaan.
Kijk maar eens bij jezelf en je omgeving. We komen er
allemaal wel eens mee in aanvaring : relationele problemen, issues op de
werkvloer etc. Met altijd een wederkerende basis : Een eigen
verwachtingspatroon dat in conflict komt met de realiteit.
Kijken we door een grotere bril dan zien we dagdagelijks
politieke conflicten in de wereld die leiden tot maatschappelijke problemen.
Problemen die we hebben leren benoemen als: oorlog, economische crisis etc.
Opnieuw door het niet stroken van verwachtingspatronen.
Maar laten we even terugkijken naar onze eigen leefwereld om
het probleem van de valse werkelijkheid te duiden. In mijn werkelijkheid moet mijn partner intelligent, knap en
humoristisch zijn en het liefst van al ook een prinses in de keuken, die tevens
op elk moment van de dag begrijpt hoe ik me voel en me daarbij de nodige
ademruimte geeft. Ik hoor jullie al denken good luck with it.
Kortom als ik het ego laat bepalen wat mijn werkelijkheid is
dan voel ik dagdagelijkse frustraties, angst en pijn, omdat ik voor mezelf een
werkelijkheid heb gecreëerd die in conflict leeft met de kracht van de
natuur, zijnde de enige werkelijkheid met een heel logische, maar moeilijk te
aanvaarden stelling: niets is controleerbaar.
In onze eigen leefwereld hebben we waarden en normen
ontwikkelt waarbij we de stelling plaatsen dat vrienden, kennissen, partner,
collegas er zich wel moeten naar gedragen. Die ontwikkeling gaat heel subtiel
te werk in ons onderbewustzijn.
Zolang de bovenvermelde personen zich gedragen naar de
wetten van onze leefwereld voelen we ons comfortabel, maar gaan ze tegen onze gedachtenstroom
in dan moet er opnieuw een kamp worden bevochten, waarbij we keer op keer
verliezen van talloze frustraties.
Nogmaals wil ik jullie duiden op het begrip niets is
controleerbaar in ons dagdagelijkse leven, noch de situaties noch de personen.
Je kan geen verwachtingspatroon boetseren voor je kinderen,
je ouders, En als je denkt van wel dan raad ik je aan om een
verwachtingspatroon voor jezelf te scheppen, waarbij je probeert om je
gedachten en emoties te controleren.
Het zou natuurlijk heel aangenaam zijn als we een mute
knop van het leven hadden om situaties en personen te kunnen controleren:
In de ochtend wil ik enkel rustige personen in mijn omgeving
en in de namiddag het liefst opgewekte personen. In de voormiddag wil ik tijdens het werken niet gestoord worden door talloze telefoontjes en als
s avonds naar huis rij wil ik dit filevrij.
Hoe kunnen we leren omgaan met het feit dat onze
werkelijkheid vaak in conflict gaat met de realiteit ?
Door te durven zeggen tegen jezelf dat wat je voelt,
denkt, verwacht, een creatie is door onze geest of de 'mind'.
Zo worden gedachten gecreëerd uit onze rugzak van het
verleden of uit verwachtingen/fantasieën naar de toekomst toe. Je kan je dan de vraag stellen of die gedachten,
verwachtingen, realistisch zijn.
Als je voorbeeld bij jezelf denkt die werkopdracht is boven
mijn niveau kan je dan werkelijk zeggen of dat waar is ? Is het effectief zo
dat je niet in staat bent om die opdracht tot een goed einde te brengen ? Of is
die gedachte gevormd door een onzekere/perfectionistische houding ? Wat doet
die gedachte met jou ? Wat als je tegen jezelf zou zeggen dat die opdracht
eigenlijk een piece of cake is ?
Hoe kunnen we de realiteit leren ervaren ?
De basis hiervoor is bewustzijn. Bewustzijn van de hele
waaier aan ervaringen in het hier en het nu.
Ik zal op een later moment dieper ingaan op het begrip bewustzijn.
. Wat sila's zijn leg ik in een ander stukje uit.
