Niet tevreden met huidig moment - negativiteit

Wanneer we niet tevreden zijn betekent dat eigenlijk dat we niet volledig in het nu zijn. We zitten met onze gedachten in het verleden: kunnen bepaalde aspecten er van niet loslaten of willen teruggrijpen naar bepaalde momenten. Ofwel zitten we in de toekomst: hopen op beter, creaties maken, fantasieën...

We creëren dus als het ware innerlijke problemen met betrekking tot het reizen naar verleden en toekomst. Problemen kunnen we dan ook zien als creaties van ons denkpatroon die we niet kunnen oplossen in het heden, maar zich richten op een nog niet gekende toekomst of een reeds afgespeeld verleden ( niet meer wijzigbaar). 

We maken zo enorm veel problemen gericht op de toekomst, vaak gepaard gaande met angst. Stel je zelf dan gewoon de vraag: kunnen/moeten deze problemen dan ook nu ogenblikkelijk opgelost worden ?

Je kent het antwoord nu zelf. Dus volgende keer zeg je gewoon ik maak er geen problemen van want er is geen enkel probleem gericht op het nu, misschien in de toekomst ;-)

Als we meer aandacht richten op wat we aan het doen zijn dan louter en alleen het resultaat begeven we ons ook in het huidige moment. Gewoon tevreden zijn met wat is. Dit kan resulteren in meer vreugde en rust. Dus spits je meer toe op het 'hoe' dan op het 'wat'!

Ikzelf als perfectionist streef altijd naar het beste resultaat. Als ik het bereik dan spreek ik over succes, maar ga ik onder mijn 'ingebeelde doelstelling' dan voel ik een vorm van falen. Maar zullen mijn 'successen' en mijn 'falen' iets veranderen aan mijn denk - en gevoelswijze ? Tuurlijk, maar niet als ik bewust word dat geen enkel succes me het ultieme blijvende geluk zal brengen. Het is juist een tijdelijk genot.

Dus als we in het nu leven dan leren we dat we niet meer afhankelijk hoeven te zijn van onze toekomst voor vervulling en tevredenheid. Er is namelijk geen verlossing of een term als 'er komt alleen beter'. Dus change je mindset en stop de ingebeelde lijdensweg en maak een leidersweg voor jezelf.

Als we leren om niet meer terug te grijpen naar ons verleden kunnen we gewoon aanvaarden hoe we als mens nu zijn. Er is geen psychische behoefte om anders te worden.

En wanneer we leren niet meer afhankelijk te zijn van de toekomst vol 'vervulling en tevredenheid' zijn we op goede weg. Er is niets of iemand die je in de toekomst gelukkiger zal maken of completer. Zo realiseer ik me nu ook dat ik nog op zoveel mogelijk plaatsen in de wereld mag komen ze geen invloed gaan hebben op mijn geluk.

In onze ware innerlijke natuur zijn we al compleet. Als we dat beseffen dan kunnen we onszelf verlossen van het uiterlijke najagen. Moeilijke opdracht misschien, maar wat een verlossend gevoel uiteindelijk.

We hoeven dus geen doelen als opgejaagd wild door angst, ontevredenheid of de behoefte om iemand ander te worden na te streven.

Wil wel nog zeggen dat we eveneens niet passief moeten worden en moeten vrezen om te mislukken. Je mag gemotiveerd blijven zolang je geluk er maar niet van hoeft af te hangen.

Wanneer we deze ingesteldheid begrijpen zal het ego aan kracht verliezen om ergens anders te willen vertoeven dan het heden. 

We zijn reeds compleet, we zijn geslaagd! Wat wil je nog meer ...?

 

Onverwachtse levenslessen

Geregeld ga ik in Arugambay gaan eten in restaurant/bar Siams View, alwaar ze een beperkte kaart hebben, maar altijd met heerlijke wisselende Thaise gerechten. De kokkin is van Thaise origine en serveert kwaliteit. 

Gisteren 18 mei 2014 geniet ik dan ook van een rode curry, om wat later te genieten van een liveband reggae/jam. De leden van de groep zijn reizigers die elkaar hier leerden kennen. Diverse nationaliteiten, verschillende instrumenten, ... Kortom eerlijke muziek met een mix aan klanken en stemmen.

Geregeld zie ik hier een een westerse man meehelpen in het restaurant. De man was me al geregeld opgevallen gezien zijn 'zenuitstraling'. Wat later op de avond komt de man me vergezellen om een babbeltje te slaan. Al vlug blijk dat de man Nederlandse roots heeft wat het voor mij aangenaam maakt om mijn eigen 'taaltje' te spreken. De man reisde zo goed als zijn hele leven de wereld af en verblijft nu reeds 11 jaar in Sri Lanka, daarvoor leefde hij 9 jaar in India.

Tijdens het gesprek heb ik al vlug door dat de man wijsheid beschikt in een niet opdringerige nuchtere vorm. We hebben het over werk,relaties, spiritualiteit, ... kortom het leven op zich.

We blijven daarbij vooral hangen bij het onderwerp 'relatie'. De man brengt me ter kennis dat hij binnen een maand 60 jaar wordt en hier getrouwd is met een Sri lankaanse weduwe met 5 kinderen. Hij had dit alles niet gepland, maar de relatie kent een pure vorm. 

Hij brengt me ter kennis dat hun werelden zo verschillend zijn. Zo kan zijn vrouw niet lezen en schrijven en kwam zij nooit buiten haar dorp. Eveneens is stromend water een uniek gegeven voor haar.

De manier hoe hij over haar spreekt is zo mooi en eerlijk. Zo brengt hij ter kennis dat hun relatie jaar na jaar sterker wordt. Ik breng hem ter kennis dat het vaak een omgekeerde vorm kent en ben dan ook geïnteresseerd naar de 'formule'. Hij brengt me al lachend ter kennis 'geen verwachtingen hebben van een relatie'. De woorden dringen in zijn puurheid tot me door en kan hem alleen maar gelijk geven.

We creëren namelijk altijd verwachtingspatronen hoe onze partner zich moet gedragen en zodra we al die creaties scheppen is het eigenlijk al gedoemd om te mislukken.

Hij vraagt me wat later: 'weet je wanneer je klaar bent voor een relatie?'. Ik kijk zwijgzaam en geïnteresseerd toe en krijg het antwoord 'als je geen relatie meer nodig hebt en alleen kan zijn'. 'Zo niet leef je als twee invaliden die elkaar leegzuigen met onmogelijke verwachtingen'. 

Zijn woorden interpreteer ik als pure waarheid. Wanneer je niet tevreden bent met jezelf kan je u ook niet volledig geven in een relatie...

Nutteloos en eindeloos geweld

Ik deelde jullie in mijn vorige blog al mee dat je voorzichtig moet zijn als je als westerling met een tuktuk rondrijdt in Arugam bay gezien ze al rap denken dat je hun business wil inpalmen.

Tot hier toe kende ik weinig tot geen problemen. Zo had ik eens een platte band en hielpen de andere tuktukdrivers mij om deze te vervangen. Toen ik echter een paar dagen terug wakker werd en me klaarmaakte om te gaan surfen stelde ik vast dat de linkerbuitenspiegel van mijn tuktuk werd afgebroken, dit duidelijk kwaadwillig. Gevoelens van boosheid kwamen dan ook bij me op, waarop ik me naar de stelplaats van de andere tuktukdrivers begaf. Ik deelde hen mee op een rustige, maar duidelijke toon, dat als één van hen problemen met mij heeft ze dat niet moeten uitwerken op de tuktuk, die bezit is van een vriendelijke man. Ze kunnen zich dan tot mij wenden om het probleem aan te pakken. Geen van hen weet van niets natuurlijk... De spiegel heb ik zelf kunnen fixen, dit wel op Srilankaanse wijze

Na een tijdje reizen kan ik ook een onderscheid opmerken tussen de verschillende religies als boeddhisme, hindoeïsme en moslim. Laat me duidelijk stellen dat ik niet wil gaan veralgemenen.

Wat ik nu wel opmerk in Arugam bay, alwaar een moslimcultuur heerst, is dat de algemene sfeer meer gespannen is. Komt dit door het conflict in het verleden tussen de overheid en de Tamils of ligt het aan een andere basis...

Als je hier op straat loopt kom je ook zelden een vrouw tegen. Het valt zo op dat je u afvraagt waar al die lokale vrouwen zijn.

De mentaliteit die heerst onder de lokale mannen naar de westerse vrouwen toe betreft voor mij een jammer gegeven. Zo gedragen zij (opnieuw geen veralgemening) zich al eens als opgehitste honden als ze een westerse vrouw zien.

Zo betreft een Spaanse vrouw, uit de reeds opgebouwde kennissenkring, hier een mooi voorbeeld van. Op een morgen besloot zij om een strandwandeling te maken, maar dit weg van de toeristische plaats. Wanneer zij zich settelt om te rusten op het strand komt een lokale man naar haar toe om zijn broek af te steken en al zijn mannelijkheid ten toon te spreiden. Zij maakt zich kwaad en brengt hem ter kennis dat ze de politie zal bellen, waarop de man het op een lopen zet. Het verhaal is nog niet gedaan...

Zij besluit door te wandelen en enkele minuten later merkt zij een andere man op die opnieuw haar aandacht wil trekken door zijn broek af te steken... Zij schenkt hier geen aandacht aan en wandelt verder, waarop zij opmerkt dat nu een derde man haar volgt met zijn fiets.

Zij voelt angst en kan wat verder op een oudere vrouw opmerken die aan het werken is voor haar woning. Zij snelt zich naar de vrouw en maakt met gebaren duidelijk wat er gaande is. De oude vrouw neemt hierop haar schoen en begeeft zich met vele gebaren en boosheid naar de man op de fiets. Deze kiest vervolgens het hazenpad.

Er zijn zo nog enkele andere voorbeelden van het opgehitste gedrag van de lokale mannen ten aanzien van westerse vrouwen...

Een aantal dagen terug was er ook een party in whiskeypoint, dewelke ik éénmaal in het verleden bijwoonde. Zoals ik zei één keer was meer dan genoeg voor me. 

Toen ik de dag na de party om 5 uur arriveerde in whiskeypoint om te surfen verneem ik van een tuktukdriver dat er gisterenavond een zwaar gevecht was tussen lokale jongeren. Lokaal is misschien het foute woord gezien het een gevecht was tussen een kerel van Arugam bay en kerels van Hikkaduwa ( alwaar ik reeds verbleef in het verleden). 

Wanneer het seizoen afgelopen is in Hikkaduwa komen heel wat jongens van Hikkaduwa afgezakt naar Arugambay om hier opnieuw de business op te starten, dit natuurlijk met veel afkeer van de lokale mensen van Arugam bay, gezien ze dit zien als het afnemen van hun business.

De kerel van Arugam bay was op de fuif in gesprek geraakt met een westers meisje, waarop een kerel van Hikkaduwa hem kwam vragen waarom hij met dat meisje aan het praten was. De gemoederen geraakten verhit ingevolge te veel alcohol, waarop ze op de vuist gaan. Wat later kwamen nog enkele kerels van Hikkaduwa de boel versterken door met een tiental de ene man uit Arugam bay te bewerken met stokken. De man wordt uiteindelijk afgevoerd naar het plaatselijke ziekenhuis, maar aangezien zijn verwondingen te erg zijn, kunnen ze hem niet helpen. Hij wordt uiteindelijk overgebracht naar het ziekenhuis in Kandy. Zijn oogkas is ondermeer gebroken en dient voor twee weken in het ziekenhuis te verblijven.

Wat later op de dag ga ik gaan eten in foodhut, alwaar ik kind aan huis ben. De eigenaar spreekt me aan over het gevecht en brengt me ter kennis dat de familie en vrienden van het slachtoffer een klopjacht zullen openen naar alle kerels van Hikkaduwa, die momenteel in Arugam bay verblijven en ja hoor dat doen ze ...

Gisteren, 10 mei sta ik te wachten voor mijn guesthouse om met enkele kennissen, dewelke verblijven in het naastliggende guesthouse iets te gaan eten. Plots zie ik een 8 tal jongeren met stokken in de richting van mijn guesthouse komen. Zij betreden het guesthouse en gaan daarbij vervolgens als wilden te keer ten aanzien van een lokale kerel, die op dat ogenblik in het guesthouse zit. Ik moei me niet in het gevecht, maar al vlug zie ik dat hun stokken in het rond vliegen. Ik besluit dan maar deze stokken weg te werken, dit terwijl andere lokale mannen de 'opgehitste wildemannen' proberen kalmeren. Ik verneem later dat het gevecht verband houdt met het eerder gevecht in whiskeypoint. De jongen die hier werd aangevallen is afkomstig uit Hikkaduwa.

Wanneer wij enkele uren later terugkomen van ons restaurantbezoek zie ik op het midden van de rijbaan een ander gevecht aan de gang. Gewoon doorrijden denk ik bij mezelf, maar tegelijkertijd veel gevoelens van 'waar zijn jullie in godsnaam mee bezig'.

Aangekomen in mijn guesthouse heb ik nog een gesprek met een vriendelijke lokale man en vraag hem wat hun bedoeling is. Hij deelt me mee dat ze nu gewoon wraak willen nemen ten aanzien van alle aanwezige mensen uit Hikkaduwa. Ik vraag hem of dit een oplossing biedt ? Hij kijkt me aan en brengt me ter kennis dat dit inderdaad geen oplossing biedt, maar dat het deel uitmaakt van de manier waarop hier dingen worden aangepakt. Door gewoon te praten geraken dingen in deze regio vaak niet opgelost. Zo komt de historiek van de onderdrukte Tamils en het gevecht met de overheid weer naar boven...

Sorry dat ik drie weken niets neerpende, maar had daar even de behoefte niet toe, maar hier ben ik terug . Ongeveer 3 weken terug kwam ik op aanraden van het Duitse koppel dat ik leerde kennen in Kandy ( zie vorige blogs ) aan in Hikkaduwa. Deze plaats is zeer aanlokkelijk voor toeristen aangezien het mooie uitgestrekte strand en natuurlijke de bijhorende zee.

Bij aankomst was het voor mij dan ook terug wennen om terug westerlingen te zien, aangezien ik de eerste maand van mijn trip zo goed als enkel op plaatsen kwam zonder toeristen.

Het eerste wat mij in het oog springt is de surfers die samen in de verte in de zee zitten wachten om de juiste golf te trotseren. Voor mij ziet het er bijna magisch uit.

In het guesthouse 'why not' waar ik verblijf is eveneens een surfshop gevestigd. Waarbij ik vaststel dat ze ook surflessen geven. Uit interesse besluit ik eens langs te gaan bij de eigenaar. De eigenaar is op dat moment een jointje aan het roken en brengt me vriendelijk ter kennis dat het nu een slechte periode is om hier te leren surfen. De golven zijn te wild en te kort... Hij sluit af met de woorden 'ga naar willigama'.

Een dag later besluit ik een andere lokale surfleraar aan te spreken die me onmiddellijk wil les geven tegen een hoge prijs natuurlijk ;-). Toch voelt mijn karma niet zo goed aan bij deze kerel , maar we spreken af om morgen om 9 uur mijn eerste les aan te vatten.

Die morgen zelf stond ik vroeg op om op het stand te mediteren. Nadien nam ik ontbijt in mijn guesthouse, waarbij ik een vriendelijke 'goedemorgen' kreeg van een echte surfdude - afgebleekt lang blond haar, bruin gebrande huid, ...

Wat me opviel is dat het de eerste vriendelijke toerist is die me hier aanspreekt.

Een dag later is het zo ver om bijna mijn eerste les aan te vatten. Ik bestelde ontbijt maar het blijft maar weg, straks kom ik nog te laat.

Op het moment dat ik eindelijk mijn ontbijt krijg, komt dezelfde surfkerel die ik hierboven reeds omschreef, ook zijn ontbijt nuttigen. Iets in mij zegt 'spreek die kerel aan'.

Ik zeg 'niet gaan surfen ?', waarop hij me ter kennis brengt in het Engels met een Russische accent 'elke dag al twee uur gesurft, nu vermoeid'. Hij vraagt me daarbij om plaats te nemen aan zijn tafel.

Ik breng hem ter kennis dat ik straks mijn eerste surfles heb, waarop hij me onmiddellijk ter kennis brengt dat ik niet moet gaan, aangezien dit geen goeie plaats is om te leren surfen.

Het gesprek gaat heel spontaan verder tussen ons, waarbij hij zelf surfen vergelijkt met meditatie. Bij het surfen moet je namelijk volledig in het nu zijn, aangezien het anders risky business is. Hij brengt me plots uit het niets ter kennis dat hij zelf een surfleraar is die hoofdzakelijk in Bali verblijft.

Hij was het bedrijfsleven in Rusland beu en besloot twee jaar terug naar Bali trekken om daar nauwer in contact te komen met het surfen.

Uiteindelijk stelt hij zich voor als Greg en brengt me ter kennis dat hij in de namiddag voor 4 dagen naar Wiligama trekt aangezien er aldaar een nieuw surfkamp zal doorgaan. Hij nodigt me uit om samen met hem naar daar te gaan. Hij wil me daarbij tussendoor gratis surfles geven. Ik denk bij mezelf waarom ook niet hè....

In de namiddag word ik opgepikt en weg zijn we naar Wiligama. Aangekomen in het hotel worden we te woord gestaan door de eigenaar - gelijkende op Snoopdog . In de avond word ik uitgenodigd om een bbq bij te wonen, die eigenlijk hoofdzakelijk bestaat uit Russen. Ik word hartelijk ontvangen en hebben een lekkere visbbq. De Russen gaan wild te keer met wiskey en jointjes, maar ik laat het geheel aan mij voorbij gaan en dat wordt gerespecteerd door hen.

Een dag later vangt mijn eerste surfles aan. Eindelijk is het zo ver om de eerste stappen in de 'surfwereld' te zetten. Greg leert me daarbij de veiligheidsvoorschriften en de correcte positie op het bord aan. Ik leer dit vrij vlug aan, waarop Greg besluit me mee te nemen in het water en te oefenen op de 'witte golven'. Ik moet daarbij op het bord gaan leggen en bij de eerste volgende golf duwt hij op de staart van mijn bord om wat kracht bij te zetten. Hup ik jump op mijn bord en weg zijn we. De eerste keer de goeie keer . Het gevoel is zalig en ik wil meer. Al vlug zegt Greg tegen me dat ik zeer vlug leer en het nu tijd is om zelf verder te oefenen. En oefenen doe ik...

Al vlug liggen mijn twee knieën open van het vele oefenen op het softbord. Twee dagen later vraagt Greg me mee naar de line up alwaar de andere surfers hun golven afwachten. Ik slaag er in eerste instantie niet in om enige golf te pakken, maar ik geef niet op. Ik moet wel zeggen de golven in Wiligame zijn niet zo hoog dus ideaal om te beginnen. Na blijven oefenen en enkele frustraties slaag ik er toch in. Ik kan in weinig woorden omschrijven hoe het voelt om op te staan op een bord en de kracht achter je te voelen van de natuur. 

Na 4 dagen keren we terug naar Hikkaduwa, alwaar de golven veel hoger gaan. Er is ook een rif ( rotsen onder het wateroppervlak). Dus als je een echte wipe out hebt en vervolgens een 'wasmachine effect', is het mogelijk dat je in contact komt met het rif.

We komen ongeveer aan om 17 uur en Greg nodigt me uit om samen naar de line up ( plaats waar de surfers samen zitten om de golven te nemen ) te peddelen. De golven zijn op dat ogenblik behoorlijk woest en onstuimig. Hij peddelt voor me uit, maar ik kan moeilijk volgen door de opslaande golven. Ik gebruik namelijk een longboard en hij een shortboard. De woorden spreken voor zich. Ik kan er wel aan toevoegen dat je met een shortboard kan 'duck diven' ( onder de golf duiken), dit terwijl je met een longboard enkel een 'eskimorol' ( op het moment dat de golf komt onder je bord gaan hangen om zo niet meegenomen te worden door de golf ) kan doen.

Het kost me enorm veel kracht om door te peddelen, na ongeveer 15 minuten slaag ik er in om bij de andere surfers te gaan zitten. Dit zijn zo goed als allemaal ervaren surfers. Dat zie je gewoon aan hun bruingebrande gezicht en houding. Greg kijkt me aan en steekt zijn duim omhoog. Ik weet nog niets af van de regels op de line up en besluit dan mijn ogen maar de kost te geven. Ik voel me zelf nog niet in staat om zelf een golf te nemen. Ik ben nog te veel onder de indruk van de andere surfers en de vrij hoge golven, maar opnieuw geven we niet op. De surfers zijn echt super vriendelijk voor me wanneer Greg ze zegt dat ik nog maar een paar dagen surf. Een Israëlische surfer roept naar mij 'you got the balls'. 

Wanneer ik nadien uit het water kom, zonder een golf te pakken natuurlijk, spreekt Greg me zeer gemoedelijk aan met de woorden 'nu ben je een surfer, je geeft niet op en je hebt geen schrik'.

Die avond ga ik gaan eten in het beste restaurant van Hikkaduwa en omstreken 'Ranjiths beach hut'. In het restaurant komen vele surfers hun maaltijd nuttigen en 

wordt muziek als 'guns & roses', ac/dc, ... door de speakers gejaagd. De komende week en een half besluit ik daar dan ook mijn ontbijt, luch en avondeten te nuttigen.

Aangekomen in het restaurant zitten enkele surfers samen en word ik aangesproken door de Israëlische surfer die ik later leer kennen als Offer. Hij nodigt me uit om aan hun tafel te komen zitten. Ik maak daarbij kennis met Offer en zijn travelmate Oeriël. Deze kerels hebben heel wat surfervaring opgedaan gedurende de jaren in hun eigen land en andere landen als Mexico etc.

Het is een gezellige avond, waarbij ik leer dat ze eigenlijk vrij vroeg onder de wol kruipen om 's morgens rond 5u30 te gaan surfen. Ik word hierbij uitgenodigd om hen te vergezellen op dit vroege uur.

Vroeg uit de veren, wat water drinken en een banaan nuttigen en weg zijn we naar het strand. Wanneer ik aankom op het strand zie ik enkele Engelse dronken meiden op het strand het feestje voortzetten van de avond daarvoor. Wanneer ze me opmerken hoor ik ze van alles mompelen, maar ik ben op dit vroege uur niet opgezet met dronkemanspraat of beter vrouwenpraat. In de verte zie ik enkele surfers stretchen alvorens ze in het water gaan. Ik besluit hun voorbeeld te volgen en nadien het water in te peddelen. Het is prachtig om op dit vroeger uur in de zee te gaan en de zon te zien opkomen. Gewoon magisch spiritueel voor mij ...

Langs de andere kant voel ik me enorm zenuwachtig om naar de line up te peddelen. Wat volgt is veel trachten te peddelen op advies van Offer en zijn vrienden om toch maar een golf te kunnen nemen. Wat volgt is de ene wasmachine naar de andere, waarbij één golf me goed te grazen neemt. Ik voel de kracht van de golf over me heen slaan en me meesleuren onder het wateroppervlak. Onder me kan ik het rif voelen en lijkt het alsof ik seconden lang onder ben. Je kan het vergelijken met een heel krachtige wasmachine waarin je zit opgesloten. Ik voel angst, maar geen paniek. Ik probeer rustig te blijven tot het voorbij is. Wanneer ik uiteindelijk terug boven kom en naar adem grijp krijg je een dubbel gevoel van adrenaline en anderzijds een opluchting van 'oef het is voorbij'. Ik besluit gewoon terug naar de line up te peddelen en zie dat de andere surfers over me waken.

De dagen daarop besluit ik opnieuw niet op te geven, maar alles verloopt heel moeizaam door mijn vermoeide lichaam na de vele uren peddelen. Eveneens zijn de wonden op mijn knieën veel dieper gegaan. Een golf pakken lukt nog steeds niet , maar als ik toekijk hoe zelf ervaren surfers moeilijkheden hebben om een golf te pakken in deze omstandigheden geef ik nog niet op.

Toch ben ik al rap voor een week uit, wanneer Offer mijn knieën inspecteert. Hij is lifeguard in zijn land en geeft me het advies om uit het water te blijven met mijn knieën aangezien de wonden vrij diep zijn en de kans op infectie vrij groot is. Ik ga naar de plaatselijke apotheker om antibioticaspray en allerhande aan te kopen . Wat volgt is een week van frustraties. Ik wil terug in het water, maar het enige wat ik kan doen is toekijken vanuit een strandstoel zoals vele andere toeristen. Ik hoor jullie al denken toch ook leuk, toch niet voor mij hoor. Gewoon op het strand zitten en niets doen - not done for me . Toch moet ik toegeven dat de surfers een gezellige familie vormen. Het enige wat me stoort is dat er tussendoor veel wordt gesmoord, vooral onder de Israëlische surfers, toch wil ik dit ook niet veralgemenen. Accepteren wat is zeker

Na een week kan ik terug het water in en zijn de wonden zo goed als genezen. Heb dan toch wel de pech dat de golven zeer hoog zijn zeker... Vele surfers blijven uit het water, maar ik kan niet wachten om te peddelen. Ik besluit dan ook om met veel moeite naar de line up te peddelen en mijn vrienden terug te vergezellen. Het gevoel zit terug goed en dit moment met hoge golven is goed om terug een goed gevoel te krijgen zonder paniek. Ik krijg meer vertrouwen geleidelijk aan en kan al pogingen ondernemen om recht op te gaan staan op mijn bord, doch na enkele seconden lig ik er al terug af .

Samen met de Israëlische surfers, die ondertussen goede vrienden zijn geworden, leren wij ook een Franse surfer kennen die momenteel in Australië woont. Guillaume is een zeer relaxte kerel die als wijnsommelier werkt in Australië en aldaar leerde surfen. Guillaume houdt ervan om gitaar te spelen en daar kunnen wij dan ook ten volle van genieten op het strand. Zijn Engels met Frans accent is gewoon super om te horen

De daaropvolgende 2 dagen zijn de golven 'shit' (zoals de surfers dat hier noemen): te hoog en onstuimig, je ziet vele surfers in het water gaan, maar er even vlug terug uitkomen. Ik besluit dan maar verder op, alwaar de golven behoorlijk kleiner zijn, verder te oefenen.

Wanneer ik enkele kleine golfjes kan nemen en vervolgens terug peddel, zie ik wat verder op mensen in paniek reageren. Wanneer ik opkijk zie ik een drenkeling in het water met het hoofd naar beneden.

Ik besluit naar hem toe te peddelen en slaag er samen met twee andere surfers in om hem op een surfbord te leggen en terug te peddelen naar het strand. Op het strand heerst er heel wat paniek onder de aanwezigen. 

Ik heb er geen goed teken in wanneer ik de man inspecteer (bepaalde plaatsen op het lichaam hebben reeds een blauwe kleur), toch ga ik over tot EHBO, maar alle hulp is te laat...

De dag nadien verneem ik dat het een Franse onderdaan is van ongeveer 50 jaar oud. Enkele lokale mensen bedanken me nogmaals voor de hulp.

Ik besluit in de morgen opnieuw uit te peddelen, maar het beeld van de dode man, flits nog geregeld door mijn hoofd...

In Ranjits restaurant verneem ik dat diezelfde dag wat verder op nog iemand verdronk. Het probleem is dat mensen de kracht van de golven onderschatten. Wanneer een golf inslaat in het wateroppervlak is er ook vaak een sterke onderstroom. Wanneer mensen dan gaan zwemmen in de zee worden ze al vlug naar de zee toegetrokken en wanneer er dan hoge golven opduiken kan paniek dodelijk zijn... Als surfer heb je het geluk dat je surfbord je steeds terug naar boven brengt.

Na ongeveer een week en een half in Hikkaduwa krijg ik het gevoel dat het welletjes is geweest om hier te verblijven. Ik ben de oppervlakkige feestjes beu en wil mijn  surfen verder bevorderen. Ik verneem dat vele mensen naar Arugam bay trekken, alwaar het seizoen nu van start gaat en er eveneens zeer goede surfsport te vinden zijn. Ik besluit dan ook mijn trip naar daar te plannen.

Wanneer ik rondvraag vind ik 5 personen die mij willen vergezellen. Georgië en Patrizia zijn afkomstig uit Italië en zijn beiden bezig met professionele fotografie en de 3 Israëlische surfdudes - Ofer, Oeriël en Samuel zeggen ook toe voor de trip naar Arugam bay. Dezelfde avond vragen we nog rond naar een chauffeur met een busje. Alles is geregeld.

De dag nadien zijn we weg voor een 7 uur durende rit, maar de tijd gaat vlug voorbij als je met aangename mensen optrekt. Aangekomen nemen we tijdelijke afscheid van de Israëlische kerels ( zij verblijven in een ander guesthouse) en nemen wij onze intrek in 'beachhut'. Dit guesthouse is de place to be voor lekker eten en een leuk onderkomen. Bovendien heerst er een positieve sfeer onder de gasten.

De dag nadien ga ik van de ene surfshop naar de andere om een goede prijs te regelen voor een surfbord. Na een paar shops te hebben afgelopen en hen te hebben meegedeeld dat ik het voor een maand wil huren kan ik uiteindelijk een goede deal sluiten.

Nu nog geschikt transport vinden om naar de verschillende surfspots te trekken, want telkens een tuktukdriver vragen loopt hoog op in de kosten. Misschien kan ik zelf een tuktuk huren en genieten van optimale vrijheid ?

Na drie uren rondvragen kan ik uiteindelijk een tuktuk strikken voor 900roepies per dag (iets minder dan 5 euro per dag), dit wel enkel als ik hem een maand huur. Als ik jullie vertel dat een ritje naar whiskeypoint 1000 roepies kost is dit een veel betere oplossing. De man waarvan ik hem huur heeft ook niet zo breed, dus ik vind dit een goede wisselwerking.

Ik verneem wel van vele toeristen en lokale mensen dat ik moet opletten met de lokale tuktukdrivers. Die denken reeds vlug dat je hun klanten wil afpakken en zouden dan ook beschadigingen kunnen aanbrengen aan je tuktuk. Zo zijn er reeds verschillende verhalen. Je moet ook beschikken over een internationale rijbewijs. Ik beschik enkel over een Belgisch rijbewijs, maar besluit het toch te wagen ;-) ( i know ik moet het voorbeeld geven zeker).

De komende dagen besluit ik dan ook enkele kennismakingspraatjes te maken met verschillende tuktukdrivers en al vlug kennen ze mijn naam en heerst er een positieve sfeer. Het is zalig om op elk uur van de dag dergelijk transport te hebben. 

Zo sta ik vaak op om 4:30 uur om vervolgens om 4:40 uur mijn surfbord op mijn tuktuk te binden en door te rijden naar mijn vaste surfspot 'whiskeypoint'.

Gewoon zalig om als eerste aan te komen en te genieten van de opkomende zon vanuit het water. Ik moet wel zeggen dat er om 5:30 uur reeds een tiental andere surfers in het water aan het peddelen zijn . Meestal surf ik 2 à 3 uren, maar nadien ben ik meer dan voldaan en tegelijkertijd fysiek op van al dat peddelen.

Nadien rijd ik terug naar mijn guesthouse om te genieten van een lokaal ontbijt ( stringhoppers, dhalcurry en coconutsambal) - food for champions. Ik kan ook gebruik maken van de keuken van het naastliggende restaurant 'foodhut'. Dat is ideaal voor mijn voedselintolerantie met betrekking tot melk, suiker en tarwe. Ik vond hier namelijk in de supermarkt soyamelk en rijstbloem terug, waardoor ik mijn eigen pannenkoeken kan maken. Wanneer ik hier in de keuken de pannenkoeken omhoog gooi om ze nadien te draaien in de pan staan ze steeds versteld te kijken . De kok is ondertussen en goeie kameraad geworden en leerde me ook al roti's maken met rijstbloem.

Na mijn ontbijt ga ik meestal wat rusten om vervolgens te mediteren en af en toe een uitstap te plannen, hier kan je namelijk op bepaalde plaatsen olifanten en krokodillen spotten, als je geluk hebt. 

Het meest van al kan ik genieten van een meditatie tijdens de zonsondergang op het strand. Nadien eet ik dan in het guesthouse of in een ander restaurant, dit meestal met enkele kennissen uit het guesthouse. Ik merk wel bij me op dat ik tijd nodig heb om alleen door te brengen. Zo kan je hier in het guesthouse gemakkelijk in de avond met meer dan 20 mensen samen zitten en uren doorpraten. Toch verkies ik er voor om rustig op mijn kamer te zitten en mijn blog wat bij te werken en/of een film te bekijken.

Wat nog bij me opkomt is dat drie dagen terug, meer bepaald op zaterdag 3 maart, de golven extreem hoog waren. In de avond besluit ik dan ook mijn tuktuk te nemen en word ik vergezeld van Ross, een Engelse kerel in opleiding als dokter en een Nederlandse toffe kerel, Jesse. Jesse is out for surfing gezien pijn in zijn ribben, maar wil ons vergezellen om foto's te nemen. 

Aangekomen in whiskypoint merken we op dat er maar 2 surfers in het water zijn. De andere aanwezige surfers zitten langs de kant toe te kijken. We merken op dat de golven zeer hoog en woest zijn ingevolge de weersomstandigheden. Het is tevens aan het regenen op het ogenblik van onze aankomst. Ik voel me net als Keanu Reeves in de klassieker Point Break. Ik voel angst, kijk in de ogen van Ross en vervolgens besluiten we het er op te wagen.

Het kost me enorm veel kracht en tientallen minuten om door de wilde golven door te peddelen naar de line up. Eenmaal daar word ik door een hoge golf opgepikt en naar de nabijgelegen rots gesleurd. Ik denk bij mezelf fuck, dit komt niet goed, maar Boeddha waakt blijkbaar over me...

Deze weersomstandigheden geven me als het ware een extra kick en adrenaline om door te gaan. Ik kan maar aan 1 ding denken 'Damn ik wil hier golven pakken'. Met al de kracht die me nog rest besluit ik hard te peddelen voor een hoge golf die opsteekt en ja hoor ik voel dat ik weg ben. Ik voel de enorme kracht onder mijn bord en voel me koning op het water. De regen en de toekijkende surfers maken het plaatje compleet. Voor het eerst voel ik me iets beter dan de term 'beginner'. Met mijn lijf vol adrenaline verlaat ik het water en geniet ik na van de foto's die Jesse voor me nam.

De laatste dagen zat ik tevens met een moeilijk vraagstuk voor mezelf 'wordt het Bali of India zoals gepland'. Door de surfverslaving kwam het meer en meer in me op om mijn volgende reisbestemmingen te wijzigen in Bali in plaats van India. Bali betreft namelijk een surfparadijs. Het twijfelen maakt me lastig, maar uiteindelijk besluit ik toch om mijn koers door te zetten naar India. Ik wil namelijk mijn reis zo compleet mogelijk maken en daarbij enorm veel verschillende indrukken opdoen. Ik kan kiezen om mijn reis volledig op het surfen te storten, maar denk daarbij dat ik vele andere ervaringen (meditatie, rondtrekken, klimmen in de bergen, cultuur,...) zal missen.

Sinds twee dagen terug geef ik ook meditatieles op het strand voor de geïnteresseerden. Vandaag namen tien mensen van verschillende nationaliteiten deel en na afloop kreeg ik veel positieve reacties. Er wordt me gevraag om de lessen door te zetten. Het geeft me zoveel voldoen als ik mensen zie genieten van de meditatiemomenten...

Ik denk hier nog een tiental dagen te blijven en vervolgens door te reizen naar Colombo om mijn visa nog eens te verlengen voor een maand. Ik wil namelijk het noorden van Sri Lanka nog afreizen en tevens moet ik nog het nodige regelen voor mijn visa voor India - wordt vervolgd

À Time to relax

Vandaag 26 maart 2014 om 6 uur nog maar eens mijn rugzak gepakt en nadien goed ontbeten in het guesthouse 'Ratna Gem Halt' in Ratnapurna ( echt een goede plaats, propere kamers en meer dan lekker lokaal eten).

Klaar nu om door te reizen naar Hikkaduwa. Deze bestemming stond niet op mijn lijstje, maar op aanraden van het Duitse koppel dat ik leerde kennen in Kandy ( zie andere blogtekst) toch maar overwogen om aldaar een tussenstop te maken.

Het betreft een toeristische trekpleister in het zuiden, kortom zon, zee en strand.

Er staat me wel nog een reisje met bus en trein te wachten, aangezien je geen rechtstreekse verbinding hebt van Ratnapurna naar Hikkaduwa. 

In eerste instantie de bus genomen vanuit Ratnapurna naar Panadura, goed voor twee uur en een half. Heb er niet veel van gewerkt gezien mijn ogen vaak dichtvielen, toch nog vermoeid na de beklimming van Adams Peak .

Nadien van daaruit te voet naar het treinstation gewandeld. Aangekomen aan het loket krijg ik te horen dat de trein zonet is aangekomen en op het punt staat te vertrekken. Wat ben ik een lucky guy voor mijn eerste treinervaring in Sri Lanka.

De trein zit volledig vol, toch nog een plaatsje gevonden naast een vriendelijke lokale man die me helpt met mijn rugzak. De man stelt zich voor als Saden. Hij is tewerkgesteld bij de spoorweg als security agent. Ik verneem tevens dat hij woonachtig is in Matare. Deze bestemming staat eveneens op mijn lijstje. De man overhandigt mij zijn gsmnummer en wil graag mijn gids zijn aldaar gedurende mijn verblijf, dus heel mooi meegenomen.

Onderweg passeren wij langs de kustlijn, alwaar vele plaatsen werden getroffen door de tsunami. De man duidt me daarbij de zwaar getroffen gebieden toen der tijd aan, de meeste plaatsen zijn zo goed als heropgebouwd voor het toerisme.

Na ongeveer 2 uur brengt mijn buurman mij ter kennis dat ik aan de volgende halte dien af te stappen. Bij het afstappen komen er direct een viertal locals naar me toe om me met van alles en nog wat te helpen. Na een tijdje krijg je daar een 6de zintuig voor, ze dragen ook meestal een wit hemd. Gewoon kort en bondig zeggen 'ik heb niets nodig, ik ken de plaats'.

Met de tuktuk word ik afgezet aan het guesthouse 'why not'. Het guesthouse geeft uit op het strand dus heel eenvoudig en aangenaam.

Zowel bij het ontbijt, lunch en avondeten kan je genieten van de zeebries en het mooie uitzicht.

Ik verneem dat het toeristische seizoen hier zo goed als voorbij is. De plaats is vooral aantrekkelijk voor surfers. Ik kom er hier nog een paar tegen. De typische kerels met dreadlocks en tattoos.

Naast mijn guesthouse is een surfshopje gevestigd dat wordt gerund door een lokale kerel. Ik zag hem deze middag enkele golfjes pakken en moet zeggen die kerel kan er wat van.

Na het surfen ging hij slapen in zijn shop om nadien een jointje te smoren in zijn ligzetel. Mijn interesse is wel gewekt in het surfen en besluit hem dan ook eens aan te spreken. Met bloeddoorlopen ogen, maar toch heel vriendelijk, brengt hij me ter kennis dat het momenteel geen goede periode is om als beginner te leren surfen. De golven zijn te kort en te dicht bij het strand.

Besluit dan maar wat inkopen te doen in de lokale shops ( lekkere ananas, papaya en mango ) om nadien zelf een duikje te nemen in de zee.

Moet zeggen het voelt goed aan om hier even tot rust te komen, toch zijn er momenten van eenzaamheid, aangezien je dergelijke prachtige locaties graag wilt delen. Je kan natuurlijk niet alles willen in het leven natuurlijk...

Adam's Peak

Gisteren, maandag 24-03-2014 besloot ik om mijn kuitjes te pijnigen op de 2243 meter hoge berg Adam's Peak (Sri Pada). Voor zowel het boeddhisme, het christendom, het hindoeïsme en de islam geldt de berg als heilig.

Pelgrims lopen de berg op, over een van de routes naar boven, die alle bestaan uit duizenden traptreden; de kortste route via Hatton bestaat uit 6442 treden. De tocht omhoog duurt enkele uren. Langs het pad dat verlicht is met lantaarns wordt drank en fruit verkocht en kan gerust worden. Iedere Sri Lankaan wordt geacht deze tocht minstens eenmaal in zijn leven te maken.

Ik besluit echter het pad berg op te lopen via Ratnapurna, dit betreft de langste weg goed voor meer dan 8000 treden en volgens de Lonely Planet goed voor 6 à 7 uren trapjeslopenplezier ;-).

Waar de meeste mensen er voor kiezen om de tocht in de nacht aan te vatten en alzo bij aankomt de zonsopgang te zien besluit ik om in de ochtend reeds mijn tocht aan te vatten en zowel de zonsondergang als opgang mee te pikken. Daarvoor moet je wel overnachten in een slaaphal op te top. Voor wat hoort wat natuurlijk.

Om vijf uur loopt mijn wekkertje af om vervolgens om half zes te ontbijten, echter is de vrouw die het ontbijt bereidt in mijn guesthouse dit vergeten. De manager en hulp doen er echter alles aan om toch mijn ontbijt nog in tijd te kunnen serveren alvorens de tuktuk mij komt ophalen om me naar het busstation te brengen. Ja hoor, het lukt hen een heerlijk ontbijt bestaande uit Rice coconutmilk, dal curry en sambal te serveren. We kunnen er tegen aan.

Na een busrit van een uurtje, vergezelt van vele schoolgaande kinderen, kom ik aan op de bestemming 'Carney Estate'. De lokale mensen zetten mij op weg en via een aantal kleine shopjes, alwaar ik rantsoen insla (roti, bananen, crackers en pindarepen) vat ik de eerste treden aan van velen. 

Ik besluit om het uur een aantal minuten te rusten om nadien verder te gaan. Het is vrij bewolkt, maar toch een unieke kans om te genieten van het hooggebergte gepaard gaande met zijn natuur. Onderweg kruis ik vele lokale mensen die reeds de top hebben bereikt. Zij ogen allen vermoed, maar een vriendelijke lach kan er nog altijd af.

Hoe hoger ik stijg hoe kouder het wordt en na uiteindelijk 4 uurtjes en een half zet ik mijn voeten op de laatste treden. Ik moet eerlijk zeggen dat het laatste half uurtje toch pittig begon aan te voelen in mijn bovenbenen. Zou zeggen alle lady's die een strakke poep en billen willen ga je gang ;-).

Wil hierbij vermelden dat dit een pelgrimstocht betreft, die vele lokale mensen ondernemen om spiritualiteit te winnen. Zij doen dit ook vaak om een ziek persoon in de familie beterschap toe te wensen.

Ik heb dan ook vaak tijdens deze tocht stilgestaan bij mijn grootmoeder, die opnieuw opgenomen is in het ziekenhuis voor haar longen. Ik vernam reeds van mijn mama dat ze terug aan de betere hand is, toch blijft het nog afwachten...

Iets na 12 uur ben ik al op de top, nog een tijdje tegen zonsondergang denk ik bij mezelf. Ik ben nog niet goed bekomen of er komt me een militair te gemoed om mij vriendelijk te verzoeken mijn schoenen te ontdoen en een t-shirt met mouwen aan te trekken. Dat was ik sowieso van plan aangezien deze kan worden uitgewrongen van al het zweet . 

Wanneer ik mij aan het omkleden ben in de slaaphal word ik onmiddellijk aangesproken door een vriendelijke lokale man, die me vraagt of ik geen honger heb na al dat wandelen. Ik vraag hem vriendelijk 'Yes, how much for à meal ?'. Waarop hij me zegt dat ik niets hoef te betalen. Het is namelijk voor zijn gemeenschap een belangrijke offerdag, waarbij eten werd bereid en dit wordt geschonken als Dana ( in het boeddhisme: iets geven met vreugde uit je hart, zonder iets terug te verlangen ). De man neemt me mee naar een hal, alwaar ik een bord rijst met curry en patatjes krijg voorgeschoteld. Voor het eerst dien ik hier wel te eten met mijn handen zoals de lokale bevolking. Moet zeggen dat lukt vrij aardig. Ik moet wel opletten dat ik als linkshandige het eten niet aanraak met dit hand, aangezien dit hier voor iets anders dient ;-).

Na op kracht te zijn gekomen besluit ik mijn slaapplaats te installeren in de slaaphal. Daar zijn geen bedden voorzien, dus dat wordt op de grond slapen.

Op het ogenblik dat ik mijn slaapzak aan het uitladen ben stel ik vast dat alle lokale mensen hier reeds aanwezig hun gerief aan het pakken zijn om terug af te dalen. Ik denk bij mezelf oei dat wordt hier eenzaam. 

Gelukkig krijg ik een meer dan aangenaam telefoontje van Valerie, waarna ik besluit eens de voetafdruk van Boeddha te aanschouwen in het tempeltje boven de slaaphal. Als je de hele geschiedenis wil moet je maar eens googelen. Kan je zeggen dat de voetafdruk wel 2 meter lang is .

Rond 16 uur komen er geleidelijk weer nieuwe lokale mensen aan. Terwijl ik aan het uitrusten ben op mijn slaapzak komt er een vriendelijke meisje naar me toe die zich voorstelt als Dynouska. Zij is hier afgezakt samen met haar buren om een offer te brengen aan Boeddha.

Zij vraagt me bijna smekend of ze met mij wat mag praten om alzo haar Engels te verbeteren. Zij staat op het punt om naar de universiteit te gaan om Frans en Duits te leren. Zij zou namelijk graag in de toekomst als gids mensen rondleiden in haar thuisland. Waar bij ons meisjes op de leeftijd van 20 jaar al volwassen ogen zijn ze hier nog enorm jong, maar tegelijkertijd zeer wijs in hun denken.

Ik word nadien door haar buren gevraagd om hun ceremonie bij te wonen, waarbij een monnik overgaat tot chanten. Wanneer de lokale mensen opmerken dat ik heel wat teksten kan meechanten (geleerd in Nilambe meditation center) krijg ik veel bewondering en respect.

Het meisje zegt dat ik veel van boeddhisme ken en niet naar de hel zal gaan ( laat ons hopen ).

Doorheen de avond heb ik nog enkele gesprekken met haar en de lokale politieagent. Ik verneem dat hun opleiding maar 2 maand duurt en ze op pensioen mogen op hun 55ste . Hun salaris ligt wel ietsjes lager...

Tegen half 7 kan ik de zonsondergang minimaal op camera vastleggen door de vele wolken. Toch is het een gezellig gebeuren in aanwezigheid van een 30 tal lokale mensen. Inderdaad geen andere westerlingen op te merken.

Het is op dit uur behoorlijk koud dat ik zelf besluit om een trui aan te trekken alsook mijn muts. 

Wanneer ik tegen 20 uur plaatsneem op mijn slaapzak stel ik vast dat er al een aantal mensen aan het slapen zijn. Het is onvoorstelbaar dat er eveneens heel wat oudere mensen deze klim maken alsook mensen met kinderen en zelfs baby's. Daar kan ik enkel respect voor opbrengen.

Daar is plots Daynouska terug. Zij heeft in haar handen een pakje vast verpakt in krantenpapier. Ze zegt 'prepared also diner for you'. Ik moet dit aanvaarden eveneens als Dana. Bij het openen zit mijn eten verpakt in een plastiekzakje. Opnieuw kan ik genieten van de enorme warme vriendelijkheid van de lokale bevolking. Ik kan er nog steeds niet bij hoe hartelijk zij zijn.

Nadien word ik ongeveer na elk uur gewekt door het lawaai van nieuwe lokale mensen die zijn gearriveerd en zich ook een slaapplekje aan het uitzoeken zijn. Tegen een uur of 3 stel ik vast dat een lokale man zo goed als tegen me aan ligt en aan de andere zijde eveneens enkele kinderen hun plekje aan het uitzoeken zijn naast me. Tegen 4 uur stel ik vast dat de hele slaapzaal vol ligt met mensen. Ik kruip nog eens diep in mijn slaapzak, draai me nog eens om aangezien het liggen op de vloer begint zeer te doen aan mijn heupen .

Tegen 5 uur sta ik op om me vervolgens een weg te banen tussen alle andere slapende mensen. Even wat water in het gezicht en me vullen met enkele crackers. Bij buitenkomst stel ik vast dat er al heel wat mensen zich hebben geïnstalleerd op de tribune, georiënteerd naar de zonsopgang toe. Voor het eerst zie ik andere westerlingen. Deze staan bijna allen te trillen van de kou en zien er heel vermoed uit. Dan heb ik er toch nog goed aangedaan om hier te slapen, ook al was het heel primitief, maar zo'n mooie ervaring. Enkele lokale mensen merken me op en zeggen spontaan 'goodmorning. Sleep well sire ?'

Ik installeer me ook op de tribune. Alwaar ik in afwachting in gesprek raak met een Australische vrouw, dewelke reeds 30 jaar gehuwd is met een Sri Lankeese man. Zij runnen samen een restaurant in Colombo.

Tegen 6 uur kunnen wij heel langzaam de mooie warme tinten opmerken die zich blootstellen aan de horizon. Ongeveer tegen half 7 gaat de zon in al haar glorie schijnen aan de hemel. Echt prachtig om de eerste stralen te voelen op je snuit...

Nadien mijn buikje vullen met Roti ( brood ) en bananen, die ik nog over heb van mijn rantsoen. Slaapzak opgeborgen en weg zijn we naar beneden.

Na 3 uur en 15 minuten ben ik weer beneden. Ik moet wel toegeven dat mijn knieën en kuiten er genoeg van hebben. Ik ben vermoeid en op weg naar de bushalte. Onderweg staan een 5 tal straathonden al grommend me op te wachten. Ik besluit gewoon door te lopen en zelfzeker over te komen. Toch is er nog één die probeert in mijn been te bijten, maar draai me om en zet een grote stap in zijn richting ( dankjewel Cesar Milan voor je technieken ).

Uiteindelijk zie ik een bus wegrijden van zijn halte en zet een spurtje in gang om alzo op de bus te springen. Blijkbaar verkeerde bus dus er terug af.

30 minuten later heb ik mijn bus richting Ratnapurna city. Aldaar een goeie maaltijd genuttigd in mijn guesthouse om nadien een tukje te doen, had dit echt nodig.

Nadien nog een bezoek gebracht aan Rafti en haar familie, dewelke ik beloofde om voor mijn vertrek afscheid te nemen. Onderweg koop ik wat fruit om aan de familie te overhandigen. Ik word weer hartelijk onthaalt met thee en verse kokosnoot. Opnieuw staan ze er op dat ik naar het trouwfeest van hun dochter zal komen.

Ik lig nu in mijn bed en klaar om in te dommelen. Morgen zak ik af naar Hikkaduwa een strandstadje, om even tot rust te komen en een frisse duik te nemen. Wordt vervolgd.

Genoeg is genoeg!

Gisteren, maandag 22 maart 2013 werden wij op de laatste dag in het luxueuze woudklooster gevraagd door de hoofdmonnik of wij hem willen vergezellen naar een ceremonie dat plaatsvind nabij Kandy. Hij kent aldaar een rijke Sri Lankeese vrouw die jarig zou zijn. Het zou een grote eer zijn moesten wij die bijwonen. Stil bij mezelf denk ik 'zou je niet beter een ceremonie leiden voor een arm vrouwtje', maar uit respect voor het hele gebeuren en het gegeven toch een kans te geven zeggen wij gezamenlijk toe.

In de ochtend worden wij opgepikt en vervoerd naar een meer dan prachtig landgoed op het Elpitiya Estate, alwaar wij hartelijk worden onthaald met een kopje thee door de eigenares en de diensters. 

Uit een kennismakingsgesprek kan ik opmaken dat de eigenares de dochter is van vroegere gouverneur van Sri Lanka. Het prachtige huis in Engelse stijl is aan de binnenzijde bekleed met foto's van belangrijke ontmoetingen. Zo kan ik vaststellen dat er een foto aan de muur prijkt van een ontmoeting met koningin Elisabeth 2 in 1954 op desbetreffend landgoed.

Vandaag de dag runt de vrouw nog steeds een theeplantage en natuurlijk bijhorende fabriek, dewelke wij later op de dag zullen bezoeken.

Na een half uur wordt duidelijk dat de vrouw in kwestie pas morgen jarig is en er helemaal geen sprake is van een ceremonie. Terwijl wij onze thee nuttigen in een aparte ruimte stel ik vast dat de hoofdmonnik in een andere ruimte vertoefd en daarbij druk in de weer is met 3 gsmtoestellen en een tablet. Als de cirkel nog ronder kon zijn...

Mijn eerste indruk van de dag: die hoofdmonnik is gewoon de manager van zijn eigen business, waarbij hij zijn Sangha rijkelijk laat groeien met rijke burgers om zo meer rijkdom te verharen. Ik weet nog altijd niet wat wij doen in dit rijkelijke huis, maar ik denk dat het gewoon goed overkomt dat er blanke mensen vertoeven in zijn aanwezigheid. De monnik doet ook geen enkele moeite om ons beter te leren kennen. 

Na de welkomstthee worden wij door de chauffeur naar het lager gelegen ouderlijke huis gebracht dat volledig werd gerestaureerd. Het landgoed werd in de jaren 80 getroffen door zware overspoelingen, maar zoals reeds gezegd volledig hersteld en nu dienstig als guesthouse of zeg maar luxe hotel. Het is echt een heel mooi landgoed van 195 jaar oud. Voor de geïnteresseerden: Elpitya Walauwa - 1 nacht 70 euro. Je kan het vergelijken met een sprookjesmuseum.

Op het landgoed krijgen wij een rondleiding door de opzichter. Daarbij brengt hij ons bij één van de bomen ter kennis dat de vruchten van de boom worden gebruikt in de ayurvedische behandeling. De vruchten zijn me echter onbekend, maar wanneer hij de noot toont van de vrucht en me laat proeven wordt het duidelijk dat het om nootmuskaat gaat. Eigenlijk wel fascinerend dat ik voor het eerst in mijn leven een nootmuskaatboom zie ( krijg spontaan zin in bloemkool in bechamelsaus met veel muskaatnoot, mmm lekker ).

Wij worden eveneens begeleid naar een meer dan prachtige rivier, alwaar in de verte mensen hun was aan het doen zijn. 

Via een mooi wegeltje doorheen een plaatselijke dorpje wordt mijn aandacht getrokken door jongeren, dewelke cricket aan het spelen zijn. Ik kan het niet laten om even van dichterbij te gaan kijken, waarop één van de jongeren mij zijn crickethonk, of hoe moet ik dat anders beschrijven, overhandigt. De andere jongeren werpen de bal naar mij, waarbij ik er uiteindelijk na drie pogingen in slaag om een treffer te maken. Super gewoon, zou hier wel de hele middag kunnen blijven in plaats van mij te begeven onder al dat luxueuze gedoe zonder verdere inhoud.

Tegen de middag mogen wij onze voetjes onder tafel schuiven en wordt ons een meer dan rijkelijke maaltijd voorgeschoteld. De hoofdmonnik heeft ondertussen zijn buikje al vol gegeten en is toe aan een middagdutje.

Wij zitten ingevolge aan tafel af te wachten wat er ons in feitelijk nog staat te wachten. Wij begrijpen nog steeds de meerwaarde niet echt van ons bezoek. Ik merk geen meditatiesessie noch chanting op, dit terwijl de hoofdmonnik me dit nochtans had beloofd.

Mijn buikje begint hier stilaan genoeg van te krijgen, maar besluit de rust te bewaren. In de namiddag krijgen wij de kans om de manager van de theefabriek te treffen en daarbij een rondleiding te krijgen. Toch eindelijk eens iets leerzaams opgestoken met betrekking tot het proces van thee.

Nadien worden wij teruggebracht naar het landhuis, alwaar de hoofdmonnik uiteindelijk is uitgeslapen, maar druk in de weer is met zijn gsmtoestellen. Je zou voor niets vermoeid geraken van al die businesscalls ;-).

Bij die monnik is ook niets van nederigheid op te merken, praatjes en noch eens praatjes. Uiteindelijk verkrijgen wij het verlossende nieuws dat de chauffeur ons zal afzetten bij ons guesthouse Forest Glenn, wat niets te vroeg komt .

Uiteindelijk steekt hij nog een praatje tegen mij af dat hij er voor heeft gezorgd dat het bovenvermeld landhuis, dat nu dienst doet als guesthouse, kon gerestaureerd worden voor een bedrag van 27 miljoen ( vraag mij niet of het om roepies gaat of euro's ). Hij vervult zijn praatje met de woorden dat hij regelmatig met zijn monniken daar gratis verblijft.

Genoeg is genoeg zoals Gemma het zou zeggen ;-)

Ik besluit dan ook mijn ongenoegen, teleurstelling, misnoegen, ... Op een gestructureerde en duidelijke manier ter kennis te brengen aan Ineke, dewelke enorm veel respect heeft voor deze monnik. Ik deel mee dat ik tijdens mijn verblijf in het klooster enkel bloot werd gesteld aan uiterlijke rijkdom en nul komma nul aan innerlijke wijsheid. Ik zag een manager die gebruik maakt van de goedgelovigheid van de lokale bevolking en alles behalve een nederige monnik. De reden dat ik dit meedeelde aan Ineke is om haar ogen te laten openen. Ik weet niet of dat mijn taak was, maar mijn intuïtie zij dat het moest. Dus Ineke als je dit leest was het om je even tot nadenken te stemmen.

Mijn conclusie: net zoals een politieuniform macht en misbruik kan tot gevolg hebben kan een monnikenrobe een machtspositie te weeg brengen met ongekende grenzen. Jammer dat ook hier onrechtvaardigheid is op te merken, maar wat ben ik blij om deze kant van de medaille ook eens te hebben gezien.

Ik wil nog besluiten dat ik voor de rest drie prachtige dagen heb doorgebracht en daarbij heel wat mooie momenten heb beleefd met Ineke, Gemma en Liev. Vele diepgaande gesprekken met veel wijsheid. Zo zie je maar dag je geen robe moet dragen om dit te vergaren ;-).

's Avonds kan ik samen met Gemma nog een mooie babbel hebben met Paul, dewelke geen veroordelende positie inneemt, maar wel dergelijke vorm van machtsmisbruik binnen het boeddhisme reeds kon waarnemen. Hij deelt me mee dat wanneer monniken en andere mensen vele praatjes maken dit meer dan genoeg zegt en dat is ook zo. Less is sometimes more.

Vanaf nu zeg ik tegen elke bedelaar op straat, en dat zijn er hier veel, wordt gewoon monnik mijn vriend ;-).

De sila's

Tijdens mijn verblijf in Nilambe kwam ik in contact met een Duitse non - zeg maar een vrouwelijke monnik . Zij is van Duitse origine en ik was zeer geïnteresseerd in haar levensloop en doorgemaakte proces om non te worden.

Tijdens een gesprek diende ik de nodige afstand te houden, want als je van het tegengestelde geslacht bent mag je voorbeeld niet naast elkaar gaan zitten.

De non is ongeveer 55 jaar en kende een normaal leven in Duitsland waarbij ze als verpleegster in een ziekenhuis werkte. Zij kwam in Duitsland in contact met yoga en vervolgens maakte ze de evolutie door naar het boeddhisme en meditatie. Zij reisde naar Sri Lanka om zich te verdiepen in het gegeven en bracht vele bezoeken aan het Nilambe meditation center. Na een poos verbleef ze er diverse maanden en begon het zaadje in haar te groeien naar het nonnenschap.

Zij keerde terug naar Duitsland, maar toen haar moeder stierf en haar dochter groot genoeg was om op eigen benen te staan, gooide zij definitief het roer om en trok naar Sri Lanka, alwaar zij nu leeft in een klein nonnenklooster.

Zij leeft heel toegewijd en nederig en raadde me aan om eens te leven volgens de 8 Sila's - Morele voornemens. Om alle duidelijkheid er zijn er 227 voorgeschreven, maar 8 vond ik nog net kunnen

De vijf sila's had ik al reeds geleefd tijdens mijn retraite:

1. Het nemen van leven - ik neem me voor me daarvan te onthouden.

2. Het nemen van wat niet gegeven is - " "

3. Seksuele activiteit - " " 

4. Het spreken van onwaarheden - " " 

5. Het nemen van geestbenevelende middelen ( alcohol en drugs) - " "

Deze drie sila's nam ik er nog extra bij tijdens 1 dag van mijn verblijf in het woudklooster:

6. Het nuttigen van voedsel buiten de gestelde uren ( geen voedsel vanaf 12 uur tot zonsopgang - " "

7. Dans, zang, muziek, shows, het gebruik van parfum en decoraties gericht op het aantrekkelijker maken van het lichaam - " "

8. Het gebruik van luxueuze zit - en ligplaatsen - " "

Groepsdiscussie met een monk

Vandaag zijn we vrijdag 21 maart en gisteren haalde ik reeds aan dat ik met vele vragen zit omtrent het leven van de monniken in dit klooster. Inneke heeft reeds kunnen regelen dat we toch een groepsdiscussie kunnen hebben met de Servische monnik die hier reeds 4 maanden verblijft.

In de morgen worden we aangesproken door de Servische monnik dat de groepsdiscussie zal worden overgenomen door de Hongaarse monnik aangezien hij de omgeving gaat bekijken alwaar de lokale bevolking voor hem een Kuti zal bouwen.

De vriendelijke en Hongaarse monnik staat ons vervolgens te woord tijdens de groepsdiscussie. Ik zal de vragen structuren in vraag en antwoord. Ter info het betreft een jonge monnik (ongeveer 25 jaar) die een jaar terug zijn robe kreeg en reeds 2 maanden in dit klooster verblijft.

Vraag: kan je iets meer zeggen over je leven hier in het klooster (dagindeling) ?

Antwoord: we hebben onze eigen vrijheid en delen die zelf in. 

Vraag : zijn er groepsmeditaties, persoonlijke leergesprekken met de hoofdmonnik ?

Antwoord: neen die zijn er niet. Wij doen de meditaties op ons zelf alsook het leerproces.

Vraag: door je kennis en vragen te delen met de andere monniken leer je toch van elkaar ?

Antwoord: geen duidelijkheid, knikt met de schouders...

Vraag: heb je het er zelf niet moeilijk mee dat jullie in vrij grote rijkdom leven hier en er een groot contrast is met de lokale bevolking.

Antwoord : de lokale bevolking heeft het ons, dus er is geen probleem.

Vraag: de Servische monnik is nu gaan kijken naar een stuk land. Hoe gaat dit in zijn werk ?

Antwoord: het is niet zo eenvoudig hier om een stuk land te kiezen, aangezien het een natuurreservaat is. Maar als de lokatie die de monnik in gedachten heeft wordt goedgekeurd is het de sangha ( lokale bevolking ) die de kuti betaalt en bouwt.

Vraag: ik heb enorm veel respect voor het leven als monnik, maar hoe ga je als jonge monnik met de seksualiteit ( ze moeten zich onthouden van seksuele handelingen ) om.

Antwoord: in andere kloosters alwaar wel aandacht wordt geschonken aan het leerproces rond boeddhisme kunnen monniken met deze vragen te recht. Hier is het iets waar je individueel mee omgaat. Geen echte duidelijkheid verkregen.

Vraag: jullie ontvangen veel ( eten, financiële middelen, etc ) van de sangha. Doen jullie ook dingen terug voor de Sangha ?

Antwoord: heel vaag antwoord dat men wel bezoeken regelt bij mensen thuis en dat dan problemen kunnen worden besproken met de monniken.

Vraag: hebben jullie mogelijkheden tot internet etc. Inclusief mogen monniken naar films kijken ?

Antwoord: ik heb mijn eigen tablet met 3G verbinding. Het zal niet echt toegelaten zijn om voorbeeld films te bekijken, maar het wordt getolereerd.

Vraag: is het niet moeilijk om je leven te leiden als monnik volgens de principes die Boeddha meer dan 2500 jaar terug bepaalde ?

Antwoord: het is inderdaad moeilijk om in de huidige maatschappij als monnik te leven volgens deze waarden, zeker in het westen is het bijna onmogelijk aangezien je volledig afhangt van de plaatselijke bevolking die voor je moeten zorgen als voor een kind.

Vraagstelling op weg naar de tempel wanneer ik twee monniken volop zie bellen met hun smartphone: naar wie bellen de monniken zo vaak ?

Antwoord : geen idee ( lacht verlegen ) en wandelt rustig verder.

Mijn conclusie: de monnik kwam zeer verlegen over alsof hij bij deze vragen zelf nog niet echt had stilgestaan. Nogmaals er zijn kloosters alwaar er wel een tijdschema is per dag en er onderricht is door de hoofdmonnik. Dus ik wil jullie zeker geen vertekend beeld geven.

De monnik kwam zelf tegen de middag bij me met een zelfgeschreven briefje alwaar ik op internet een lijst kan vinden met andere kloosters dus heel lief : bkhikku nyanatusita Forest monasteries.

Ps: vandaag pas ontbeten om 7:15 uur - dus geleefd volgens de 8 sila's . Wat sila's zijn leg ik in een ander stukje uit.

----------

In de namiddag stelt onze kranige Emma van 72 jaar voor om een wandeling te maken naar een waterval. Zij was hier vorig jaar ook en weet ongeveer de weg. Nu om even te schetsen kan ik u meedelen dat de weg stijl naar boven gaat doorheen theeplantages op oneffen onverharde wegen, waarbij er stukken zijn doorheen rivieren omgeven met rotsblokjes. Emma neemt hierbij haar eigen tempo aan, maar doet het toch allemaal maar mooi. Hier kunnen velen van ons nog van leren.

De twee honden van de eigenaar van het huis besluiten ons te vergezellen, mooi hoe de honden deel uitmaken van onze roedel en daarbij zelf de weg voor ons tonen. De ene hond loopt vooraan om de weg te tonen en de andere loopt achterop. Echt mooi om het dierlijke instinct te aanschouwen.

Wij komen uiteindelijk aan bij een heel klein mini dorpje zeg maar met hoogstens 8 kleine huisjes. Iedereen komt spontaan naar buiten uit hun huisje. Vaak gezinnen van kleinkind tot grootmoeder. Ik groet hen nederig met de woorden 'Ayubowan (goeiendag)', waarop ze ons hartelijk begroeten. Er is zelf een gezin die ons een poosje vergezelt. Wat verderop is een klein barakje, alwaar je watermeloenen kan kopen. Ik besluit er eentje te kopen en deze in stukken te laten snijden. Heerlijk om deze te proeven bij temperaturen boven de 30 graden. Gewoon genieten van fruit tussen mooie lokale mensen - dan denk ik 'het leven kan toch zo mooi zijn in zijn eenvoud'.

Wij besluiten een stukje verder te lopen, waarbij we opmerken dat de lokale vrouwen op weg zijn naar de waterloop om hun kledij te wassen. Ėėn vrouw spreekt vrij goed Engels, waarop ik haar vraag of we mogen pootje baden in de rivier. Tuurlijk mag dit en heerlijk is het om een koude verfrissing te nemen. Er komt zelf een man bij me met een emmertje zodat ik mijn bovenlijf kan verfrissen. Echt super hoe de lokale bevolking je opneemt in hun gemeenschap. Prachtige mensen, meer kan ik niet zeggen.

Dinsdag 18 maart gaan we met een deel van de Belgische groep en het Letse meisje naar het Springhill Monastery, dit betreft een woudklooster net voorbij Kandy.

Wanneer wij aan het wachten zijn op onze busjes brengt Paul ons ter kennis dag hij zich heel ziek voelt en zal moeten afhaken. Paul is normaal steeds de sterke en organiserende kracht in dit geheel.

Wij besluiten toch te gaan, maar wanneer Gemma plots aanhaalt 'Michaël jij kan misschien de groep vertegenwoordigen en wat leiding nemen' gaat mijn hartslag plots omhoog. 

Alvorens wij het woudklooster gaan bezoeken dienen wij eerst onze maagjes te vullen. Al aarzelend stel ik aan de groep voor om in een restaurant te gaan eten in Kandy, alwaar ik reeds lekker en goedkoop ging eten. De groep ontvangt mijn initiatief positief en wij besluiten aldaar met 15 man te gaan eten.

Ik vraag nog eens aan de garçon of we vegatable rice curry kunnen krijgen voor de hele groep. Geen probleem zegt de man, elk 125 roepies, zoals ik reeds in het verleden kon ervaren ( 1 euro : 175 roepies ). 

Uiteindelijk eten wij heel lekker, maar wanneer we de rekening krijgen betreft de kostprijs per persoon plots 900 roepies. Dit betreft nog steeds niet veel, maar voor mij betreft een afspraak nakomen nog steeds hetzelfde als in mijn thuisland en voel me daarbij verantwoordelijk over de groep.

Ik spreek de garçon vriendelijk aan die de rekening brengt maar die zegt plots dat er extra salade bij was etc. Ik breng mijn vriendelijkheid wat correcte assertiviteit bij waarbij uiteindelijk wat van de prijs wordt gedaan. Plots komt er een onverwachte reactie van iemand uit onze groep, die zelf niet weet wat de discussie betreft, aangezien hij niet met ons mee at. Iets in de zin van 'ga je u blijven opjagen, sebiet betaal ik jullie eten ze'. Ik probeer de reactie te begrijpen en blijf er wonderbaarlijk rustig bij, mede doordat de andere leden mij steunen. Zo zie je maar proberen verantwoordelijkheid nemen en goed doen voor je medemens is niet altijd aan gemakkelijk gegeven. Chapeau hoe Paul het altijd klaar speelt in zijn rust.

Vervolgens begeven we ons met gevulde maagjes naar het bovenvermelde woudklooster. Wij staan allemaal versteld over de mooie omgeving waarin het woudklooster is gevestigd alsook over het prachtige klooster op zich. 

Wij worden ontvangen door een goedlachse, zeer toegankelijke monnik met een positieve uitstraling. Een waar genoegen om hem te ontmoeten. Zoals me werd gevraagd introduceer ik onze groep bij de monnik en betuig daarbij het respect dat hij tijd voor ons wou vrijmaken.

Hij heeft ons vervolgens op een aangename en komische manier een rondleiding doorheen het woudklooster.

Nadien brengt de monnik ons een verhaal uit de sutta's. Hij vergelijkt onze mind met een stad uit de middeleeuwen, dewelke is gebouwd op een stevige fundering, met een gracht, een stadspoort, poortwachters en soldaten.

Ik ga zijn dhammatalk op een simpele en korte manier trachten samen te vatten:

Met de stevige fundering brengt hij ons ter kennis dat we moeten geloven in de sterkte van meditatie - tot wat meditatie kan leiden.

Met de gracht bedoelt hij dat er een barrière moet worden aangescherpt in de mind. Het verschil leren kennen tussen het bewuste 'het heden' en het onbewuste 'creaties van het verleden en toekomst'.

De poortwachters zijn onze 'alerte aandachtzaamheid'. Je niet laten meeslepen in je gedachten en emoties, maar ze gaan bestuderen, ze niet zomaar als waarheid aannemen.

De soldaten kunnen gezien worden als de regelmatige training. Regelmatig mediteren om de geest te sterken, zodat deze bij onverwachte en moeilijke situaties kan leren op een bewuste correcte manier te handelen.

Nogmaals ik schets dit nu heel simpel, maar simpelheid leidt vaak tot duidelijkheid ;-).

Nadien besluit ik de monnik te bedanken in naam van de groep voor de mooie namiddag. Wanneer ik hem meedeel dat we in naam van de groep Dana willen schenken, voor ons een financiële bijdrage, brengt hij ter kennis, op een speelse manier, dat hij liever chocolade wil.

Nu had Nine van onze groep toevallig chocolade bij, waarop dit aan de monnik ter kennis wordt gebracht. Hij brengt ons ter kennis dat hij geen eten mag aanvaarden na 12 uur, waarop ik hem zeg 'jij mag het misschien niet aannemen, maar ik kan het wel in jullie frigo leggen'. De monnik kijkt me met fonkelende ogen aan .

Nadien wordt onze groep afgezet aan het prachtige guesthouse Forest Glenn, dat ondertussen mijn thuishaven is geworden in Sri Lanka. Ik ben vermoeid van de dag, mede doordat ik deze zoveel als mogelijk in goeie banen wou leiden.

Een goeie douche en een gezellige avond samen met Bert, Alain en Gemma laadt me echter opnieuw op met nieuwe energie ( een tuktuk rit met 4 achter in, een lekker gemberthee, ...). Trust me het zit soms in kleine dingen met goed gezelschap .

Bezoek aan een nonnenklooster

Maandag 17 maart, de laatste dag van de Belgische groep in Nilambe, brachten we met een groot deel van de Belgische groep en een Lets meisje een bezoek aan een nonnenklooster, ik vermoed Dhammavivikarema ( vergeef me als ik fout ben). 

Ik bezocht het klooster drie jaar terug en merk bij aankomst op dat het uitgebouwd is tot een heel mooi klooster. In het klooster leven 2 buitenlandse nonnen, waaronder een Duitstalige vrouw (volgde eveneens de 10 daagse retraite met ons mee) en een Engels meisje. Verder zijn er nog 2 lokale nonnen, waarvan één de hoofdnon betreft. Zij draagt reeds 40 jaar haar robe.

De hoofdnon komt bij aankomst bij me en deelt me mee: 'Hey i know you, you visite the monastery before'. Voel me al direct thuis, mooi dat ze zich dat nog kan herinneren.

Wij mogen hun chanting bijwonen voor ze het middagmaal nutten. Nadien stellen wij vast dat de lokale bevolking, dewelke het niet zo breed heeft, uitgebreid heeft gekookt voor ons. De nonnen moeten eten voor 12 uur, waarbij ons wordt gevraagd of wij hun bedelnap willen vullen met het eten. Normaal gezien gaan deze nonnen elke morgen met hun bedelnap op ronde om alzo eten te verkrijgen van de lokale bevolking. Het eten was zeer uitgebreid en rijkelijk lekker ( dal, curry's, ananas, watermeloen, yoghurt, ...)

Nadien kunnen wij overgaan tot een vragenuurtje met de Duitse en Engelse non. Ik zal deze hieronder trachten te structuren.

Vraag: is er een verschil tussen een monnik (man) en non (vrouw) ?

Antwoord: als een man besluit in te treden als monnik is dat eigenlijk een grote eer. Terwijl als een vrouw beslist om non te worden binnen het boeddhisme dit op veel tegenstand kan botsen aangezien een vrouw wordt gezien om thuis te blijven en bij te dragen in de huishoudelijke taken.

Een vrouw kan ook maar éénmaal non worden. Wanneer zij wenst uit te treden is dit een definitieve beslissing. Een man kan als monnik 7 keer aftreden en weer intreden.

De monnikenkloosters worden ook uitvoerig gesteund door de overheid en plaatselijke bevolking (eten, financieel vlak, ...), dit terwijl de nonnenkloosters het veel moeilijker hebben om met betrekking tot deze zaken rond te komen.

Er is ook een zekere 'hiërarchie' binnen hun leven. Heel eenvoudig is degene die zijn robe eerder heeft verkregen hoger in hiërarchie. Dus een monnik lager in rang moet dan links van de monnik hoger in hiërarchie gaan zitten. Voor nonnen geldt dezelfde regelgeving, maar een non ongeacht haar jaren robe zal steeds moeten buigen voor een jongere monnik. 

Conclusie: er is binnen deze regelgeving weinig emancipatie en is het dus veel moeilijker om als non te leven, daarbij nog niet gesproken van alle algemene regels ( sila's) die moeten worden gevolgd.

Vraag : mogen monniken/nonnen aan sport doen ?

Antwoord: zowel nonnen als monniken mogen niet in het openbaar aan sport doen. Wel mogen zij oefeningen doen buiten het publieke zicht, zeg maar op hun eigen kamer.

Vraag: wat doen jullie terug voor de gemeenschap ?

Antwoord: wij bezoeken zieke mensen, geven onderricht aan kinderen, gaan bij begrafenissen langs bij de naasten, ...

Vraag: kan je iets meer zeggen over jonge kinderen die als monnik intreden ?

Antwoord: vaak zijn hier in Sri Lanka vrij grote arme gezinnen. Dan laten zij hun zoon intreden zodat die een beter leven kan leiden ( school, omgeving, ...). Vanaf de leeftijd van 12 jaar kan die dan zelf de beslissing maken om als monnik verder door het leven te gaan of zijn robe te ontdoen.

Na het vragenuurtje gaat een mooi ritueel door, waarbij wij allen dienen in een cirkel te zitten samen met de nonnen. Dan wordt een groot wit touw doorgegeven die we allen dienen vast te houden. Dan gaan de nonnen over tot het chanten om bescherming te bieden ( mensen die een lange reis maken, mensen die gaan samenwonen, een huis bouwen, etc...). Ik vind het gewoon altijd een zeer mooi spiritueel gegeven. Nadien wordt het touw terug aan de nonnen doorgegeven, waarna het in kleinere stukjes wordt geknipt.

Dan mag je één voor één bij de nonnen gaan, waarbij het touwtje als armbandje rond je pols wordt geknoopt. De nonnen zeggen daarbij nog een aantal woorden ( vraag mij niet precies wat).

Conclusie: de nonnen hebben het harder te verduren dan de monniken, doch heb ik kunnen opmerken dat zij heel wat terugdoen naar de samenleving zoals hierboven reeds omschreven. Zij nemen hun geloof met discipline en nederigheid aan, heel anders dan het leven van de monniken dat ik van dicht kon meemaken bij het woudklooster.

--------

's Avonds hebben wij onze laatste meditatie in Nilambe. Paul besluit in schoonheid te eindigen met een eindconclusie zoals de indianen het deden met een waterpijp. Wij hebben geen waterpijp maar besluiten het stokje van de klankschaal te gebruiken. Wij dienen in een cirkel te gaan zitten waarbij het stokje wordt doorgegeven. Degene die de stok ontvangt mag dan vrijblijvend enkele woorden delen, dit terwijl de anderen gewoon luisteren zonder tussen te komen.

Ik ben aan de beurt en besluit de groep een voor mij belangrijke boodschap mee te delen: ik breng hen ter kennis dat ik drie jaar terug enorm in mijn spiritualiteit keerde in het centrum en dacht de 'spirituele bagage' die ik had verworven volledig over te kunnen dragen in het westen. Ik weet zelf nog goed dat ik op een avond in Ehipassiko te Antwerpen (meditatiecentrum alwaar het voor mij allemaal begon), vlak na mijn reis in Sri Lanka in 2011 een korte voordracht gaf aan de aanwezige mensen, waarbij ik zei dat ik hoopte 10 procent van mijn opgedane kennis in Nilambe te kunnen behouden tijdens mijn dagdagelijkse leven. Hierop deelde Paul me mee 'Michaël als het 1 procent zou zijn, zou ik al heel tevreden zijn'. Die woorden zijn me altijd bijgebleven en zo liep het ook. 

Ik verviel opnieuw deels in mijn gejaagde bestaan, beëindigde mijn relatie, stootte vaak mijn kop, maar de 1 procent bleef gelukkig hangen om mijn 'spiritueel pad' en emotioneel aanvoelen niet zo maar op te geven ;-).

Kortom wil ik de mensen behoeden voor de valkuilen in ons dagelijkse bestaan. Een mooie meditatieplaats in Nilambe in een oase van rust is niet de werkelijkheid waarin wij leven, waarbij de onvermijdelijke moeilijkheden van het dagdagelijkse bestaan de kop kunnen opsteken. De mooie uitdaging daarbij is om te leren om te gaan met die problemen en de opgedane bagage tijdens de retraite trachten te gebruiken, ook al is dat moeilijk. Kortom nuchter blijven in het hele gegeven, maar trachten zoveel mogelijk in het nu te leven - beter om 1 seconde in het nu te leven dan een heel leven in het verleden of toekomst

De stok wordt doorgegeven waarbij heel mooie dingen worden gezegd. Zo zegt Gemma: mijn land is nu omgeploegd en daar moet ik nu maar mee aan de slag -mijn vertaling: fysieke en emotionele pijn kwamen tijdens de retraite los, maar dat is mooi om even bewust van te worden en daar in het westen mee verder te gaan.

Freddy heeft het dan weer over de verbondenheid die hij waarnam tijdens het verblijf in Nilambe. Het woordeloze contact, de nederige vriendelijkheid en hartelijkheid. Ik kan hem volledig begrijpen dat we hier in alle eerlijkheid onze emoties kunnen laten spreken zonder veroordeeld te worden. 

Liev heeft het dan weer over het door de poort stappen van de angst. Toen zij haar reis aanvatte op de luchthaven van Zaventem was zij niet in het bezit van een paspoort. Zij diende in transit te gaan en ervoer daarbij angst. Zij overwon haar angst door deze te aanvaarden en verder ter gaan. Zo zie ik het ook, angst kan een positieve leidraad zijn om verder te gaan op je pad als je er niet blijft in hangen maar doorzet! Betreedt eens het onbekende en laat je comfortzone los.

Mijn ego wordt eveneens gestreeld wanneer Bert aanhaalt dat ik een toffe buurman was in de kutiruimtes en eveneens als Liev meedeelt dat ik een aangenaam en lieve man ben. Deze woorden kwamen uit hun hart en vulden mijn hart met warmte. Dankjewel daarvoor.

Op het moment dat ik dit laatste stukje schrijf gaat de eigenaar van de woning, Milagage, zoals elke avond aan het chanten in zijn eigen meditatiekamertje. Heel mooi om zijn toewijding tot het boeddhisme te mogen aanhoren terwijl ik in zijn zetel zit.

Remembering Godwin

Zaterdag 15 maart vindt de herdenking plaats van Godwin Samararatne. Om even kort te schetsen betreft dit de voormalige spirituele meester van het centrum. In 2000 stierf hij aan een leverziekte en sindsdien wordt elk jaar zijn dood herdacht binnen het Nilambe centrum. 

Het is vandaag zijn 14de remembering day. Zoals ik reeds 3 jaar terug kon vaststellen zakken vandaag eveneens vele lokale mensen alsook westerlingen af naar het centrum. Dat is niet onbegrijpelijk als je u kan inbeelden wat voor een warm man hij moet zijn geweest in al zijn eenvoud. Een man met weinig aandacht voor zijn eigen agenda en vooral veel aandachtzaamheid voor alle anderen. Dit is een korte schets die ik kan maken uit ervaringen die werden gedeeld door mijn 'spritituele meester' Paul van Hooydonck die met enorm veel warmte over hem kan vertellen. Voor hem zijn woorden te kort om te beschrijven hoe belangrijk die man in zijn leven was.

Ik las ook al boeken over hem. Boeken die hij niet zelf schreef, maar die uit vele talks en notities werden samen gegoten in boekvorm. Het is zo mooi hoe je kan leren uit zijn eenvoudige maar heel wijze woorden 'be your own best friend, become friends with your emotions, etc. Ik kan het iedereen aanraden.

Als je op Google eens Godwin Samararatne intikt zal je wel op zijn persoonlijke pagina te recht komen, alwaar eveneens audio-opnames zijn terug te vinden. Neem even de tijd om meer te ontdekken over deze prachtige man.

Om even terug te gaan naar de dag zelf kan ik u meedelen dat het altijd een waar genoegen is om de professor in boeddhisme verbonden aan de Peradinaye universiteit aan het woord te horen. De man heeft zo'n kennis en is tegelijkertijd zo toegankelijk. Hij komt elk jaar opnieuw terug naar de herdenking om zijn goeie vriend te herdenken.

Er volgde een uiteenzetting over de 4 edele waarheden en het achtvoudige pad, dewelke ik later verder zal bespreken voor de geïnteresseerden onder jullie.

Losmaken van tijd: 

Stop met plannen in de toekomst en meer in het nu te leven. De toekomst is een creatie van het nu moment, kortom niet reëel. Ik kijk ook te vaak op mijn uurwerk, waarbij er gedachten opkomen van straks moet ik maken dat ik daar ben etc, terwijl ik op dat moment het moment van het Nu zou moeten appreciëren. Hiermee bedoel ik niet dat je moet stoppen met plannen, maar plan enkel wat essentieel is. 

Stel je eens de vraag 'wat ontbreekt er op dit moment?'

Of zoals mijn meditatieleraar Paul Vipassanameditatie (inzichtsmeditatie) omschrijft: werp het licht van bewustzijn op wat is.

Als je op een bepaald moment beseft dat je niet aanwezig bent in het nu, zoals ik dat vaak vaststel in mijn meditaties is dat al mooi. Want op het ogenblik dat je het denkt ben je er terug bij

Wees als een getuige, een toeschouwer van je gedachten en emoties, ga gaan observeren. Als ik een voorbeeld kan geven ivm met de rugpijn die ik ervoer dan voelde ik emoties als angst 'shit ik moet mss mijn wereldreis opgeven' en eveneens afkeer naar mezelf 'weer typisch dat mij dit moet overkomen'. Vervolgens komen sterkere gedachten als 'ik keer gewoon terug naar huis, ik geef het op'. Als je dan van op een afstand kijkt zie je dat dit creaties zijn, mezelf laten lijden. Zonder verwachtingen te creëren en gewoon geduldig in het Nu te blijven zouden deze 'gedaanten' al andere vormen kunnen aannemen. Ik zou er dus geen persoonlijke probleem van mogen maken, moeilijk inderdaad, maar het zou me zo veel sterker maken. Im still in progress to understand this...

De draad terug opnemen

Donderdag 13 maart, een dagje na een behandeling bij de fysiotherapeut voelt mijn lichaam al veel beter aan. Terug wat balans tussen lichaam en geest.

Ik besluit daarop de draad terug op te pikken en mijn retraite verder te zetten in het meditatiecentrum. Radji, ondertussen een goeie kameraad geworden, brengt me met zijn tuktuk naar het busstation in Kandy, alwaar ik vervolgens de bus neem richting Galaha.

Het wordt echter een hels ritje doorheen de bergen met vele bochten naar links en rechts. De chauffeur heeft blijkbaar haast want gaat flink te keer. Voor me zit een jonge moeder met haar twee kinderen, waarvan eentje vermoedelijk nog geen 2 jaar oud is en net in haar broek heeft gedaan. Het is daarbij zeer warm in zo'n bus dus verder hoef ik geen uitleg te geven ;-). De mama gaat gewoon heel rustig over tot het verversen van de baby.

Wat later komt een moeder met haar jonge spruit naast me zitten. Tussen al de drukte door ( schokkende overvolle bus, warmte, ... ) gaat zij over tot het geven van borstvoeding. Ik denk bij mezelf het kan toch allemaal zo gemakkelijk zijn hè, alleen maken wij het graag moeilijk. Er is ook veel hoffelijkheid waar te nemen onder de bevolking. Wanneer een oudere dame of een moeder met kind de bus betreedt gaat men spontaan hun plaats afstaan. Liefdevolle vriendelijkheid is een klein gebaar, waar jezelf zoveel voldoening kan uit halen.

Na de busrit die mijn rug flink doorheen schudde, maar mij tegelijkertijd opnieuw de plaatselijke cultuur liet opsnuiven ben ik klaar om af te stappen aan de office junction en de 3 km lange weg doorheen de prachtige theeplantages verder te zetten richting Nilambe meditation center. Wat ben ik opgelucht en blij om terug in de stilte te treden.

De dagen daaropvolgend merk ik geleidelijk aan verbetering in mijn rug. Ik voel dat de oefeningen die de fysiotherapeut me gaf zijn vruchten begint af te werken.

Kan terug genieten van een prachtige omgeving tussen de vele makakeaapjes en de mooi gebekte vogeltjes ...

Yoga vs geforceerde ruggenwervel

Vandaag zijn we dinsdag 11 maart 2014. Laten we even 4 dagen terug gaan in de tijd op het ogenblik dat ik Kundulina Yoga aan het beoefenen ben. Tijdens de sessie voeren we oefeningen uit, dewelke energetisch opwekkend zijn, mijn lichaam ziet dat toch even anders ...

Tijdens een onschuldige oefening voel ik plots dat er iets in mijn rug schiet ter hoogte van mijn schouderblaren. Ik denk bij mezelf het zal wel overgaan, maar tijdens de daar opvolgende meditaties word ik keer op keer naar stekende pijn afgeleid in mijn rug alsof ze met naalden in mijn lijf zitten, dan liever een tatoonaald hoor ;-).

De dag nadien opnieuw hetzelfde probleem, waarbij ik aan de yogaleraar Urbaine vraag om bij aanvang van de les eens rond te vragen of er toevallig geen kinesist aanwezig is. Niemand blijkt me te kunnen helpen. Wel is er één vrouw, dewelke achter me zit in de les en meedeelt 'ik zie dat je energie geblokkeerd zit, ik doe lichaamswerk en wil je wel proberen helpen'. Na de yogales deelt ze me mee dat mijn schouders volledig geblokkeerd zitten. Zij merkte op dat ik in de meditatiesessies te veel in concentratiemodus ga en daarbij mijn lichaam vergeet te ontspannen. Ik zou tevens te veel mediteren met mijn derde oog. Inderdaad wat is een derde oog hoor ik jullie net als mij denken. Wel dat is eigenlijk een derde denkbeeldig oog tussen je twee normale ogen ;-), dat je kan gebruiken in je meditaties. De vrouw in kwestie zou al deze energievelden kunnen opmerken. De vrouw begint vervolgens mijn bovenarm, schouders en rugzijde te masseren - niet op de traditionele manier, maar op een healingwijze. Zonder maar één woord te hoeven zeggen weet zij perfect de plaatsen aan te doen, dewelke zeer pijnlijk en geforceerd zitten. Na een sessie van 1 uur voel ik een energie in mijn lichaam stromen, dewelke ik nog nooit eerder ervoer.

Hilde, de lieve vrouw in kwestie, deelt me mee dat ik de mogelijkheid beschik om mij zelf te kunnen healen. Normaal zou ik hier zeer sceptisch tegenover staan,  maar naar haar wonderbaarlijke behandeling moet ik dit toch als waar aannemen. Zij brengt mij termen als kruinchakra en energie leiden in je lichaam ter kennis.

Ze brengt mij ter kennis dat toen ze aankwam in het meditatiecentram onmiddellijk mijn 'uitgesproken' energie opmerkte. Ik sta verbaasd te kijken maar tegelijk streelt het mijn ego. 

Hilde zegt me er wel bij dat ze de geforceerde wervel niet kan verhelpen, maar dat de pijn zou moeten afnemen. En inderdaad de pijn neemt af. Morgen zal ze de sessie herhalen ( Hilde als je dit zou lezen, meer dan hartelijk dank voor al je hulp). De dag nadien is de pijn al veel minder, maar de wervel zit nog steeds geblokkeerd. Ik probeer er rustig bij te blijven en vriend te worden met mijn pijn, zoals dat in meditatie wordt aangeleerd, maar de pijn begint zijn spel te winnen van mij. Mijn gemoedstoestand gaat van rust naar opgefoktheid. Ik denk bij mezelf 'moet dit mij fucking nu gebeuren'.

Toch voel ik enorm veel dank voor de hulp van Hilde en andere Belgen in het centrum, dewelke me één voor één wouden helpen. De Belgen kunnen inderdaad een warm hart toedragen .

De pijn houdt aan waarop ik ten rade ga bij Upul, leider van het centrum en tegelijkertijd een zeer rustig en wijs man. Hij brengt me ter kennis dat ik best naar een ayurvedisch kliniek kan gaan. 

Zogezegd zo gedaan begeef ik mij de dag nadien, gisteren dus, samen met tuktukdriver Ravi richting kliniek, dit op vele hobbelige paadjes. In een primitief gebouw zijn er al een aantal lokale mensen voor mij aan het wachten. Ik als blanke krijg plots voorrang, waarop een zeer onwennig gevoel bij me opkomt.

Een dokteres staat mij in gebrekkig Engels, maar op lieve wijze ter woord. Ik doe mijn verhaal, waarop ik krijg te horen, zonder maar eens naar mijn rug te hebben gekeken 'no problem medecine herbs and massage will fix it'. Ik denk stil bij mezelf wat kruiden en massage nemen een geblokkeerde wervel niet weg hoor.

Volgende vraag aan de dokteres 'geen kinesist of specialist in de buurt?' Antwoord '1ste x ray sire'. Samen met Ravi dan maar een half uurtje tuktukken richting de 'xray building'. Aangekomen in een heel klein gebouwtje dienen we ons naar de achterzijde te begeven, aldaar word ik begeleid naar een meer dan primitief 'xray toestel'. Ik neem plaats, lach eens mooi en klaar zijn de foto's. Nadien wordt me gevraagd waar de pijn zich eigenlijk situeert...

Ik ontvang mijn foto's en begeven ons terug naar het ayurvedisch kliniek. De dokteres bekijkt de foto's en zegt dat alles in orde is. Ik voel wel dat mijn twee wervels op elkaar zitten te duwen, maar no questions anymore.

Ik krijg poederkruiden voorgeschreven en een soort siroop. Vraag me niet naar de inhoud, maar ik zou deze drie dagen moeten innemen. Vervolgens moet ik mij naar de eigenlijke ziekenboeg begeven, alwaar mensen heel primitief in ziekenbedjes zijn ondergebracht, denk velen met een veel groter probleem dan ik.

Ik word door een verpleger begeleid naar de massagetafel. Ik dien mijn bovenstuk logischerwijze te ontdoen, waarbij er in geen mum van tijd 5 verplegers komen kijken naar mijn tatoeage, nadien vergezelt van nog een aantal andere patiënten. Gefascineerd blijven ze allen kijken terwijl ik een doodgewone massage krijg met warme olie, wat bananenbladeren er op en tis in orde. Ik dien morgen terug te komen voor een nieuwe behandeling.

Met mijn ayurvedische kruiden terug richting meditatiecentrum. Om mijn gevoel te beschrijven 'Damn waarom ben ik niet in België en ga ik niet naar mijn kinesist die op 5 min van mijn deur woont en dit in 5 minuten oplost'.

Vervolgens inspecteer ik eens de meegeleverde kruiden, dewelke perfect in een oosterse bereiding verwerkt kunnen worden, aangezien ik enkel de geur van komijn kan waarnemen. 

De moed schuift nog wat verder in de schoenen als ik opmerk dat er gewoon niets van beterschap is. Hierop spreek ik yogaleraar 'urbaine' aan om mij gewoon eens volledig naar achter te drukken om die wervel alzo goed te krijgen, maar ja zoiets werkt natuurlijk niet en creëerde alleen maar meer pijn, waarop ik zelf mijn meditaties diende te staken.

Waar je op zo'n prachtige plaats een gevoel van innerlijke rust zou moeten ervaren komt er eigenlijk heel veel onrust op de loer liggen.

Ik geef niet op en besluit  telefonisch contact op te nemen met de lieve dame van het guesthouse Forest Glenn in Kandy. Ze brengt me ter kennis 'kom naar Kandy en ik breng je wel naar een ayurvesdisch kliniek'. Denk bij mezelf 'not again'. Toch dringt ze er op aan om langs te komen.

Vandaag opnieuw veel pijn, meditatiesessie in de morgen overgeslagen, en mijn rugzak gepakt richting Kandy. Alvorens mijn vertrek eerst wel de ayurvedisch wonderkruiden in de vuilbak geworpen.

Via de overvolle bus richting Kandy, waarna ik me met de tuktuk begeef naar het prachtige guesthouse. Ik word aldaar te woord gestaan door de lieve dame, waarop ik mijn verhaal doe. Zij kijkt na het aanhoren van mijn verhaal ook zeer bedenkelijk en zegt 'tuurlijk kunnen kruiden u niet helpen voor een geforceerde rug'. Eindelijk iemand die mij begrijpt :-p. 

Zij besluit telefonisch contact op te nemen met een zeer goede dokter volgens haar. Afspraak is geregeld om 18 uur mag ik langsgaan. Ik laat mijn moed niet zakken, maar als deze arts me niet kan helpen keer ik terug naar belgenland. Thats the otherside of me - alst mij echt beu is, ist mij beu'

Besluit in tussentijd eens de stad Kandy te gaan verkennen. Aan het prachtige kandylake kan ik genieten van het wonderbaarlijke uitzicht over de watervlakte, vervolgens een lekkere maaltijd verorberd voor nog geen 1,50 euro. 

Het is zo ver de tuktukdriver Raji brengt me naar het Suwasenevana hospital. Ik dien mij eerst aan te bieden aan de receptie en verkrijg daarbij volgnummer 23. In de wachtzaal zie ik vervolgens enorm veel lokale patiënten wachten. De verpleegster komt iedereen dan op nummer afroepen. Ik merk al rap op dat je gewoon aan de deur moet wachten tot de verpleegster komt en inderdaad ik spreek de verpleegster aan, waarop ik 2000 roepies ( ongeveer 12 euro dien te betalen ). Na ongeveer 5 min later is het al mijn buurt. Dokter Suraweera staat me vrij nors te woord, waarop hij mijn rug inspecteert. Krijg vervolgens een blad mee dat ik morgen om 16:15 dien terug te komen bij de psychotherapeut Senaka Diverathne. Ik die dacht dat ik morgen terug richting het meditatiecentrum kon gaan. Rustig blijven is de boodschap en wat is nu eigenlijk mis met die rug ?

Bij aankomt in het guesthouse is er reeds een Duits koppel aanwezig. Wij maken daarbij een babbel, die we samen aan tafel verder zetten met een heerlijke maaltijd bereidt door Indra, de lieve vrouw van het guesthouse, hierboven reeds omschreven. We zullen er maar het beste van maken hè. Eens kijken wat morgen brengt ... 

Vandaag opgestaan met opnieuw pijnsteken. Lekker ontbeten en dan een fikse wandeling richting Maha viharaya, betreft een groot boeddhabeeld van 88 feet en ligt op 850 feet boven het stadsniveau. Tijdens het wandelen bijna geen pijn en het zicht van op de top over de stad is nice !

Nadien doorgewandeld naar Kandy lake om Malwatte Maha Vihara, betreft tempel nabij het meer. Niets speciaal om zien, wel mooie tempel alwaar vele monniken woonachtig zijn. 

Besluit nadien een lekkere iced coffee te drinken vlakbij de tempel van de tand en nadien een lekkere maaltijd te spijzen voor nog geen 1 euro. Ik ben een flinke eter, maar krijg deze zelf niet op . Dus als je ooit besluit Kandy te verkennen zeker gaan eten in Midlands Deli in D.S. Senanayake street, vlakbij het meer. Lust je liever Pizza Hut hoef je gewoon maar de straat over te steken .

Onderweg meermaals aangesproken door de lokale bevolking ivm mijn tatoeage 'very nice sire, lovely tattoo, ....'

Net even een korte meditatie in mijn guesthouse, douchen en dan binnenkort opnieuw naar het ziekenhuis - fingers crossed.

Net terug van het ziekenhuis. Eindelijk een positieve ervaring met de fysiotherapeut Senaka Divarathne. De man straalde vriendelijkheid uit en direct een positief gevoel. Hij voelde direct waar het probleem zat en heeft me eerst 20 min onder een warmtelamp gelegd om vervolgd heel intensief te gaan masseren en mij in allerlei bochten te wringen, wel met veel verlichting van pijn tot gevolg. 

Ik zat met een gekantelde wervel die in vervolgens mijn spieren blokkeerde. Ik hoef in de ochtend en avond een aantal oefeningen te doen en drie dagen voltaren te nemen. Ik mag ook niet langer dan 30 minuten meer in dezelfde houding mediteren. Hopelijk verdwijnt de pijn volledig.

Alvast terug positief ingesteld en morgenvroeg terug naar Nilambe Meditation Center. Trip Goes further en Fysieke pijn tot bevrijding is zo goed als fixed!

Eveneens een heel positief telefoontje gehad van iemand die op me wil wachten ;-)

Mooie ontmoetingen in eenvoud.

Na een weekje in Nilambe is Vlad, de potige kerel reeds beschrijven in mijn blog, mijn maatje hier in stilte. We doen dit eigenlijk volledig in stilte, aangezien Vlad de Oekraïner geen Engels begrijpt. We drukken ons voornamelijk uit in gebarentaal, maar toch is er een begripvolle band tussen ons. Vlad is een gepensioneerde politieagent. In zijn land ga je reeds op pensioen op je 43 ste met iets van 530 euro in de maand. Vlad is getrouwd en heeft twee zoons. De ene is yogaleraar en de andere eveneens politieagent. 

Tijdens de werkmeditatie van ėėn uur ( werkmeditatie is werken in stilte waarbij je werk verricht die een meerwaarde hebben voor je medegroep ). Zo vegen Vlad en ikzelf al eens samen de paden in de 'zentuin' met eenvoudige bezemstelen etc. Je bent je daarbij bewust van je handelingen. Gewoon leven in deze eenvoud met inspirerende mensen kan verrijkend werken.

Vandaag, vrijdag 7 maart nam ik Vlad mee op een wandeling buiten het centrum. Ik weet namelijk iets hoger dan het centrum gelegen een heel mooie plaats liggen alwaar je een prachtig uitzicht hebt over een bergdal. We zaten daarbij samen in stilte op een rots. Vlad keek me aan en sloot zijn handen in de bidpositie om me te bedanken voor dit mooie uitzicht. Mensen gelukkig maken kan in kleine dingen zitten als je het weet te appreciëren. Vlad nodigde me reeds uit om zijn thuisland te bezoeken en bij hem te logeren. Wie weet plannen voor de toekomst ;-)

Verder kan ik veel appreciatie opbrengen voor mijn buurman Bert. Na mijn vraagstelling tijdens de avondtalk hoe het mogelijk is de inspirerende omgeving en inzichten over te brengen in onze westerse maatschappij zat er een briefje onder mijn deur. Bert beschreef daarbij zijn dankbaarheid naar mij voor de mooie vraagstelling. Bert is priester over een kleine gemeenschap. Er wordt niet gesproken tegen elkaar, maar bij het kruisen steeds een vriendelijke gebaar. Soms moet dat niet meer zijn.

Enkele dagen later wordt ik aangesproken door Filip, een Belgische grappige kerel met een heel mooi hart. De man spreekt me aan en deelt me mee dat hij nooit had verwacht dat ik een Belg was. Hij dacht dat ik al veel langer in het centrum verbleef. Hij deelde deze woorden mee die me meer dan raakten : ik heb nog geen enkele monnik gezien die zo'n uitstraling heeft als jou. Ik wist even niet meer wat zeggen hier op. Hij maakte zelf een buiging voor me. Toen was ik pas helemaal van de kaart.

Ik word hier gewoon geapprecieerd in al mijn eenvoud. Zonder dat ik me maar op ėėn of andere manier moet bewijzen. Is dit ook mogelijk in onze maatschappij ?

Stop met oordelen: die is zus of zo, zonder de persoon te kennen. Wij kunnen enkel iemand een label opkleven. Want mijn gedachten kunnen onbekende personen, gewone voorbijgangers niet be(ver)oordelen. Laat staan dat die dat kan over personen die je al wat beter kent. Toch gaat onze geest aan de hand van gedachten een persoonlijkheid geven aan personen. Ga maar eens op een bus zitten en vervolgens rondkijken naar alle aanwezigen en je zal zien dat je 'god de oordeler wordt'. Zou je gewoon kunnen kijken zonder enig oordeel ? Misschien wel als je gewoon bewust in het heden vertoeft.

So don't judge others even not yourself. Become your own best friend and the friend of others.

Waarom mediteren ?

Een topic van de eerst avondtalk op de retraite. Inderdaad waarom zouden we gaan mediteren eerlijk ?

Als je vraagt aan mensen waarom ze naar de gym gaan of regelmatig gaan lopen, zwemmen... Kunnen wij daar heel eenvoudig en een eenduidig antwoord op formuleren : het is goed voor mijn fysiek, ik word er sterker door, ik voel me goed in mijn vel na een workout etc.

Wel meditatie is eveneens een workoutprogramma, maar dan één om onze mind te trainen. Onze spieren in de mind aanscherpen. Voor je aan zo een training begint is het raadzaam om te weten hoe die 'geest' eigenlijk werkt en welke oefeningen zijn aangewezen, zoals het een meerwaarde biedt alvorens je naar de gym gaat te weten welk fitnessprogramma op jou is afgestemd.

Ik legde reeds uit dat onze geest voortdurend afdwaalt met gecreëerde verhalen in het verleden en de toekomst, dat het een ego creëert waar we ons mee gaan identificeren keer op keer en vergeten eens in het 'mooie nu' aanwezig te zijn. Het is zoals op het perron staan wachten op de trein en de trein van jouw leven voorbij zien gaan aan volle snelheid zonder er zelf op te zitten.

Wel meditatie kan ons leren bewust te worden van de gedachten in ons hoofd - het aanscherpen van onze aanwezigheid. Het kan je leren emoties en fysieke sensaties thuisbrengen in je lichaam.

Het brengt innerlijke vrede, rust, ruimte in het hoofd. Kortom het sterkt je in het dagelijkse bestaan om te leren omgaan met moeilijke situaties en die hebben we allemaal wel eens te verduren. Eveneens niet onbelangrijk het leert je het menselijke aspect beter te begrijpen: waarden als empathie, mededogen etc.

Jullie hebben nu al wat meer duiding over het waarom. Het hoe leg ik uit in een volgend schrijfwerkje.

------

Op het einde van bovenvermelde topic vroeg ik aan mijn meditatieleraar Paul hoe we in staat kunnen zijn de aangeleerde waarden in het meditatiecentrum terug te brengen in ons vluchtige bestaan in het Westen. Hier zit iedereen op dezelfde golflengte, is er mogelijkheid tot 6 uur per dag meditatie en is er een ongelofelijk prachtige natuur aanwezig die je al voor een groot deel 'zen' maakt.

Als ik dan de vergelijking met mijn 'thuisfront' maak, zit ik niet op dezelfde golflengte met de meeste mensen in mijn omgeving. Al vaak gehoord van 'heb je u pilletjes al genomen ?' Of 'nog niet klaar voor de psychiatrie'. 

Wel het antwoord dat ik kan geven is dat onze maatschappij de psychiatrie is met al zijn verlangens , behoeftes, materialistische grijpen, die nooit 100 procent bevredigend kunnen zijn en de mensen, inclusief mezelf doen leiden. We vergeten de warmte en vriendelijkheid in ons uit te stralen naar onze medemens. We lopen gestresst en gejaagd bezig als robotten gestuurd door de 'computermaatschapij'

Als we kunnen leren dat het geluk in onszelf zit dan lijkt het me inderdaad de moeite waard om er werk van te maken en geloof me het is geen gemakkelijke opdracht. Toen ik in 2011 terugkwam van Sri Lanka kon ik me nog maar moeilijk aanpassen aan de 'drukte'. Mijn relatie liep op de klippen en in plaats van 'zen' te leven ging ik na een tijdje over naar de 'darkside' of life. Ik dacht zo'n leven is hier toch niet mogelijk en besloot dan maar op het vluchtige bestaan te storten van 'sex, drugs en rock en roll. Ik was teleurgesteld, ik dacht al de waarden die ik had gevoeld in het Oosten, die innerlijke vrede en vriendelijkheid, te kunnen behouden in mijn westerse bestaan, maar faalde. Mijn rust veranderde geleidelijk in onrust en mijn vriendelijkheid kende niet meer dezelfde waarde.

Hiermee wil ik besluiten verwacht geen 'wauw momenten' het is gewoon een oefening in bewustzijn. Het is niet zweven in een andere wereld. Het vraagt enkel een beetje discipline al is het maar 30 minuutjes per dag.

Je dagdagelijkse leven kan bestaan uit meditatie. Je hoeft daar voor niet op een kussen te gaan zitten voor een altaar. Gewoon bewust je tanden poetsen: weten hoe je tandpasta smaakt, je tandenborstel aanvoelen op je tanden, zonder al aan het denken te zijn wat je zou aandoen van kledij en wat je vanavond gaat eten. Gewoon even het nu toelaten.

Een douche nemen: voel het warme water van je douche, ruik de zeep zonder in innerlijk gesprek te zijn met jezelf ( wat moet ik doen op het werk, wie gaat de kinderen afhalen van school).

Genoeg stof voor vandaag begin beetje door te drammen krijg ik het gevoel.

Voor ik bovenvermeld stukje schreef en op weg was naar mijn kamer hoorde ik geritsel in het struikgewas, toen ik opkeek zag ik op nog geen halve meter van mij een slang van ongeveer 3,5 meter door het struikgewas sluipen. Ik ben niet zo'n fan van dergelijke beestjes, maar bleef verwonderd kijken hoe de slang uiteindelijk met zijn elegantie in een boom klom. Zie je bewust kijken zonder weg te zweven in andere gedachten ;-)

Dag vijf in het het centrum betekent het begin van de 10 daagse retraite in volledige stilte. De retraite en meditatiemomenten worden in hoofdzaak gegeven door mijn eigen meditatieleraar Paul. Paul zakte samen met 20 andere Belgen af naar Sri Lanka om ze in te leiden in het hele gebeuren.

Het weerzien met Paul kent altijd een soort magisch gevoel. Ik heb namelijk alles te danken aan hem met betrekking tot boeddhisme en meditatie. Het mooie aan Paul is zijn eenvoud. Hij maakt van meditatie geen 'wauw gebeuren', maar een praktische tool die kan helpen in het dagelijkse leven. Hij leefde daarbij zelf 12 jaar in Azië en weet waar het om gaat. Hij weet als geen ander dat er enorm veel valkuilen zijn in ons dagelijkse bestaan om de beoefening naar bewustzijn, meditatie dus, langs de kant te schuiven.

Er wordt ons gevraagd om eveneens geen boeken te lezen gedurende de retraite, dit enkel om niet afgeleid te worden en volledig bewust te worden wat er allemaal in ons omgaat en gebeurt en trust me dat is heel wat als je het aandurft. Ik kan het iedereen aanraden het is een boeiende reis naar je 'zijn'.

Op de gang waar ik slaap is er eveneens een onderdaan van Oekraïne. Een typische potige ketel met een karakterkop. De man heeft het heel moeilijk aangezien hij geen Engels begrijpt, noch kan lezen. Ik help hem soms met kleine dingen op weg en hij apprecieert dit enorm. In ruil wil hij me dan altijd overladen met koekjes en chocolade. Krijg het hem maar niet uitgedrukt dat ik niets in ruil hoef . De potige kerel blijkt gewoon een man te zijn met vele waarden en een goed hart.

Verder kan ik vele andere 'nieuwelingen' in het centrum helpen met praktische zaken die soms moeilijk zijn in het begin van je aankomst. Het doet gewoon deugd om mensen te kunnen helpen in de kleine dingen. Er wordt niet gepraat, maar een vriendelijke blik zegt zo veel meer!

Ik probeer de stilte volledig in me toe te laten en bewust te zijn van het huidig moment. Ik ga hier op een kalme manier mee om en doe het niet op de geforceerde wijze zoals in 2011. Geen verwachtingen spannen maakt het allemaal iets losser in het hoofd.

Zit wel nog met de vraag hoe je dit alles aan technieken en innerlijke rust kan omzetten naar ons dagelijkse bestaan met onze vele afleidingen in het soms gejaagde leven. Wordt vervolgd...

--------

Zit voor me uit te kijken en probeer bewust te blijven van wat ik hoor en zie. Ik zie een prachtige natuur met bergen op de achtergrond en een kleurenpaneel van diverse groene tinten. Ik hoor het water kabbelen van het vijvertje in ons zentuintje. Plots wordt mijn bewustzijn pas echt in het 'nu' getrokken wanneer een Arend vol fierheid rondzweeft boven het centrum. Ik merk hem op in al zijn trots. Hij is de koning van de lucht en aanschouwt zijn rijk. Wauw-momentje.

--------

Daarnet kennismaking gemaakt met een voor mij nieuwe yogavorm. We hebben namelijk twee uur 'mindfulness in motions' vrij in te vullen in yoga, tai chi etc. In de voormiddag wordt deze gegeven door een yogalerares die hier op retraite is en in de namiddag door Urbaine, een Belg die toebehoort aan de groep van Paul. Urbaine gaf zich vrijwillig op om les te geven. Dit lied vele vragen reizen bij mezelf en sommige anderen. Mijn kortzichtige denken dacht 'amaai hoe kan die man met een redelijk buikje yogales geven'. Terwijl ik dit dacht was er een meisje in de meditatieruimte die gewoon letterlijk vroeg van 'heb jij wel ervaring ?'. Wel en of, die man heeft massa's kennis en brengt die op de juiste manier over. Wat heb ik genoten van deze yogavorm! Alwaar ik bij andere yogavormen al vlug last krijg van mijn onderrug (mijn ego vond het namelijk nodig op 17 jarige leeftijd 230 kg te deadliften etc. ;-) ) kan ik over deze vorm enkel met lof praten.

Je ziet maar wat je denkt te zien, beantwoordt niet altijd aan de realiteit. 

Wel een geforceerde wervel gehad, waarbij Urbaine zich over mij wou ontfermen ( dank daarvoor ).

Tevens leerde ik kennismaken met Thai chi.