Omstreeks 10h00 deze ochtend kwamen de autoriteiten van Sao Tomé aan boord om alle nodige documenten in orde te brengen. Op het dek wemelt het al van de arbeiders die de lading containers van de Safmarine Onne zullen overbrengen op kleinere schepen. Tegen 11h00 mogen Werner en ik samen met de autoriteiten neerdalen in een kleine motorboot die ons naar het vaste land zal brengen.

Het is paaszondag en deze namiddag bemerken we weinig activiteit in de kleine haven van Sao Tomé. Het schip zal tot morgenavond voor anker blijven en dus besluiten we om deze nacht op het eiland door te brengen. De hele dag gingen we op verkenning bij de lokale bevolking. Ik kan dit nauwelijks in woorden omschrijven maar zoveel armoede heb ik nog nooit gezien. Op het strand hebben we uren staan kijken naar de vissers die de vangst van vandaag binnenhaalden. De lokale specialiteit van Sao Tomé is de Blauwe Merlijn. Een grote blauwe vis van om en bij de 2 meter die vooral opvalt vanwege zijn 70cm. lange zwaardachtige neus.

Het is 1h30 ’s nachts. Onder de indruk van wat we vandaag te zien kregen, besluiten we om een nachtwandeling bergopwaarts te maken. Een half uur later staan we buiten het centrum, in het pikkedonker, op een klein weggetje. Omringt door bomen, houten hutten en wegstervende klanken bedenken we dat het niet ons allerbeste idee was om alleen op stap te gaan. Unaniem beslissen we om terug te keren. Maar die unanimiteit verdwijnt al gauw wanneer we op de tast elk een andere kant willen uitgaan. Uiteindelijk geraken we dan toch terug op een hoofdweg waar we door de schamele verlichting opnieuw gerustgesteld zijn. Enkele meters verder worden we aangesproken door een jonge donkere schoonheid. Zonder schroom biedt ze ons haar lichaam aan. Met tactvolle bewegingen en enkele flarden Portugees proberen we duidelijk te maken dat we eigenlijk gewoon terug naar het centrum willen. De dame blijkt onze acrobatische codes te begrijpen en loodst ons in ruil voor een sigaret terug naar het marktplein. Nu we terug van de volle verlichting kunnen genieten valt het meteen op dat de donkere schoonheid een, in lompen gekleed, 16-jarig juffrouwtje is. Om onze behouden terugkomst te bezegelen, drinken we samen nog enkele glazen bier en besluiten dan om terug naar het hotel te gaan. De jonge dame prijst zichzelf opnieuw aan en blijkt nog lang geen afscheid te willen nemen. Na een reeks nieuwe pogingen om haar aanbod af te wimpelen, belanden we op een bankje voor de kust van Sao Tomé. In de verte krijgen we de schaars verlichte Safmarine Onne te zien. Ik wijs prompt in de richting van ons schip en haal mijn beste Spaans naar boven. “Mia casa”! Het meisje kijkt op en denkt nu dat we zeevaarders zijn. Opnieuw doet ze een voorstel. We menen te kunnen ontcijferen dat ze haar familie wil voorstellen. We verzekeren ons ervan dat het niet om andere bedoelingen gaat en besluiten ondanks het late uur om haar opnieuw te volgen. Een half uur later bevinden we ons terug in het donker, tussen de houten hutjes. Fluisterend gebaart ze dat we haar mogen vertrouwen en enkele passen verderop staan we voor een kleine houten paalwoning. Eenmaal binnen krijg ik prompt een krop in de keel. Een oppervlakte van 3m² met daarin een groot bed en een zetel. Een jonge man van rond de 20 verwelkomt ons in stilte. Naast hem staat een doodsbang, 6-jarig meisje. De jonge kerel biedt me een plaats in de zetel aan en haalt vervolgens een baby’tje uit het bed tevoorschijn. Het meisje dat ons hierheen bracht, neemt het kleintje op de arm en laat fier merken dat zij de moeder is. Ik kijk Werner geschrokken aan en tracht met een geïmproviseerde glimlach mijn emotie te verbergen. De jonge man keurt ons van top tot teen en lijkt vereerd met het bezoek van de twee blanke zeevaarders. In alle rust krijgt het baby’tje de borst toegediend. We hebben er nog een tijdje in stilte gezeten en keerden dan als een geslagen hond, vergezelt door de hele familie, terug naar het hotel. De nacht die volgde was kort maar het tafereel van het jonge moedertje zal me beslist nog lang bijblijven.

Maandag, 9 april 2007.

De hele dag hebben we in de haven staan filmen tot een agent van Safmarine omstreeks 18h00 het vertrek van het schip komt aankondigen. Enige tijd later staan we terug aan boord en rond 22h kijken we naar het mooie Sao Tomé, dat langzaam verdwijnt in de tropische nacht. Ik zal dit eiland wellicht nooit vergeten. De menslievendheid van de bewoners dat ondanks hun enorme armoede onvoorwaardelijke stand houdt, was voor mij een nooit geziene ervaring. Velen van ons kunnen er maar beter een voorbeeld aan nemen.