Ik ben Bernd Van Besauw
Ik ben een man en woon in Sint-Niklaas (Vlaanderen) en mijn beroep is Leraar.
Ik ben geboren op 04/02/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: duidelijk na het volgen van deze blog.
Kandidaat 15 op de N-VA lijst Sint-Niklaas
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Kleine draden die het verhaal bijeen houden.
11-09-2018
Een gewone vrouw...
V-dag -34
Daar zit op een terras in het niet zo verre Barcelona een vrouw. Een gewone vrouw, de blik in de ogen een mengeling van trots en triestheid. Haar man is er niet bij. Hij, voorzitter van een grote culturele Catalaanse organisatie die ijvert voor onafhankelijkheid, zit sinds 16 oktober in een Spaanse cel op beschuldiging van rebellie en opruiing. Nooit heeft hij geweld gebruikt of gepredikt, integendeel. Het was de Spaanse staat die met matrakken en kogels het Catalaans referendum van 1 oktober 2017 tot bloedens toe wou beletten. 7 jaar als hij wat geluk heeft, nadat Straatsburg zich over de zaak heeft gebogen. Het kunnen een paar jaar meer zijn. Europa maalt niet om volksnationalisten.
Onschuldig, ver weg van vrouw en kinderen. Hij heeft er drie, ik heb er twee.
Het kon ik zijn. Het kon gelijk wie van ons zijn. Ook ik ben een volksnationalist, ook ik ga prat op geweldloosheid, ook ik ijver voor een onafhankelijke staat binnen Europa.
Ik zie mijn kinderen om de andere week, niet vanachter een traliewerk in een verre doffe en beklemmende ruimte. Ik kan ze vastpakken zonder dat achter donkere zonnebrillen schuil gaande macho's ons argwanend gadeslaan. Ik zie hen 7 dagen lang en ken hun lief en leed. Ik zie hen naar hun moeder vertrekken in de wetenschap dat ze na een week terugkomen met nieuwe verhalen.
Ik wel, hij niet. Dat verschil heeft een naam: onrechtvaardigheid!
Wandelend doorheen de polder, bekruipt mij de neiging te zingen. De nostalgische kleuren van de avondlijke hemel werken in op het gemoed en al ras neurie en zing ik fluisterend zacht 'Fields of Athenry', één van Ierlands meest bekende protestliederen. Geen jamsessie in de lokale pub, geen gewonnen of verloren voetbalmatch van het nationaal elftal, geen wedstrijd van Celtic of Liverpool gaat voorbij zonder minstens één keer dit prachtig nummer van Pete St. John.
Een aanklacht tegen de door het Britse Imperium georchestreerde Ierse hongersnood. In wanhoop tracht een vader het opgeslagen graan te stelen voor zijn hongerend gezin. Het eindigt met het dramatisch vertrek van een gevangenschip naar Australië, de geliefden voorgoed uit elkaar trekkend.
Onrecht, al is het prachtig bezongen, is en blijft onrecht. Het nummer grijpt nog steeds naar de keel. Of het nu gezongen wordt door Paddy Reilly of door duizenden Ierse supporters op het moment dat hun team reeds 4-0 achter staat. De Franse en Duitse commentatoren zwegen uit eindeloos respect. Respect dat die Ierse paupers niet hadden onder de Britse Kroon.
Bernd
By a lonely prison wall, I heard a young girl calling
Michael they are taking you away
For you stole Trevelyn's corn so the young might see the morn
Now a prison ship lies waiting in the bay
Low lie the fields of Athenry
Where once we watched the small free birds fly
Our love was on the wing, we had dreams and songs to sing
It's so lonely round the fields of Athenry
By a lonely prison wall
I heard a young man calling
Nothing matters Mary when you're free
Against the Famine and the Crown, I rebelled they ran me down, now you must raise our child with dignity
Weinig nieuws onder de zon. Vlamingen zijn sterk in twee zaken: dubieuze leiders nalopen en de kleine garnalen doen boeten.
Laat er geen twijfel over bestaan, de ranzigheid van hele plejade aan memes, het seksisme, de verafgoding van het eigen getrainde lichaam,... het is me allemaal vreemd. Mijn Vlaanderen is kleurrijker dan de monotoon, uitgekraamd door de ene narcistische leider en gerepeteerd door zijn hersendode volgelingen. Hoe je sociale strijd en fierheid kan koppelen aan dit geraaskal is een na decennia nog steeds onbeantwoorde vraag. Toch valt er quasi elke generatie een deel van de Vlaamse jeugd voor de holle belofte te strijden voor een Vlaanderen dat eigenlijk nooit bestaan heeft.
Een afdoend antwoord op de oorzakelijke vraag zal heel veel nuances bevatten en bovendien individueler en diverser zijn dan het dystopisch wangedrocht dat dit clubje voorstaat. Terwijl de nymfomane leider angstig wegkruipt achter een 'schild' van waan en eigenwaan, blijven de 'vrienden' achter. De leider heeft een naam die uitgespuwd wordt en tegelijkertijd ook een gezicht waardoor de menselijkheid blijft. Ten lange leste rest een tocht door een politieke woestijn met de zekerheid ergens wel opgevist te worden. Het gezicht blijft immers.
De vrienden worden ook uitgespuwd. De ranzigheid van de randdebiel als pars pro toto voor elkeen die ook maar even gelinkt kan worden aan dit groepje malloten. Van de rijp voor de psychiatrie zijnde querulant over de leeghoofdige volger tot de en passant student. Allemaal van hetzelfde laken een pak. Geen 50 tinten grijs, allemaal zwart geschilderd, een ironie die velen ontgaat. Jan Modaal overgelaten aan zichzelf, uitgespuwd zonder hulplijn. Ook daar is Vlaanderen groot in. Ook daar worden fouten herhaald.
Gooi toch die tweede kans voor de onzichtbaren niet weg. Dat zou pas de bevestiging van hun waanidee zijn...een leven lang.
Het is verre van een opgewekte materie wat Dee Brown de lezer voorschotelt in dit boek. Het is het verhaal van het doordringen van de Westerse kolonisten in de traditionele leefgebieden van Amerika's oorspronkelijke bewoners, de Indianen. Het is een hartverscheurende neerslag van bedrog, bruut geweld en onnoemelijke wreedheden. Het is een mantra van steeds weer geschonden verdragen, ontrouw, terreur en moord. Het verhaalt de doelbewuste exterminatie van een jagers- en nomadencultuur.
Vandaag de dag zou de betere pers spreken van een genocide of schendingen van de menselijkheid. Of toch wanneer dit zich zou afspelen in een politiek strategisch belangrijk gebied. Darfour? Jemen? Palestina? Iemand?
Toen ik als tiener het boek las, was het niet anders. Ook dan moordde en onderdrukte de legale macht in Noord-Ierland, Chili, Palestina (toen reeds),...Tegenover de staat stond de moed der wanhoop - met al haar uitwasemingen en even groot leed. Maar een staat die moedwillig tweederangsburgers creëert? Die willens nillens mensen reduceert tot obstakels, dat kon en kan er bij mij niet in.
De geschiedenis van de tweede helft van de negentiende eeuw van Noord-Amerika greep bij het lezen naar de keel. Spijtig genoeg herhaalt die zich elke dag nog opnieuw en opnieuw en opnieuw... Bij elk nieuw bericht uit Turks Koerdistan, Jemen, Bougainville, Azawad stel ik mij de vraag hoeveel lijken er nog begraven moeten worden bij de bocht van een rivier.
Ik ben leraar geworden door foute voorbeelden. Wetend wat ik nu weet, moeten zij van wie ik nog steeds denk dat ze de beste waren die ik ooit gehad heb, ongeveer alles verkeerd hebben gedaan. Ze zullen steevast niet in orde geweest zijn met het behalen van alle eindtermen en het "leerlingvolgsysteem" zat in hun hoofd, niet in één of andere quasi onvindbare digitale map. Ze doceerden, vertelden en konden begeesteren zonder hoekenwerk of galgje. Remediëring bestond er in ons zelf te laten inzien dat kennis verwerven een mens vollediger maakt, sterker maakt.
Maar wat konden ze vertellen en boeien.
Straks vertrek ik naar mijn school en hoop ik toch weer een beetje op hen te lijken. Een jong leven eeuwig beroeren. Een mooier iets bestaat er niet - ook tracht men het elk jaar dieper te begraven onder een administratieve wurging.
Een beetje meer CTRL ALT DEL in de bureaucratie, het leven, het politieke maatpak. Een beetje meer leraar, een beetje minder leerkracht. Dat laatste lijkt te veel op een radertje dat de papiermolen dient recht te houden. Leerlingen, jongeren verdienen beter. Ze verdienen uitdagingen, na te jagen dromen, geloof in eigen mogelijkheden, een stem en een (ietwat) ouder luisterend hoor,..., al dan niet met baard.
1 september - het begin van het schooljaar valt dit jaar op een zaterdag. De grote vakantie rekt zich lui een paar dagen langer. In de ietwat verwilderde tuin passeren de herinneringen aan de voorbije maanden vlot. Vele, mooie. Vele mooie.
Ook het geluk gehad in het zog van een kameraad-kenner Vilnius te mogen verkennen. Een prachtige stad, eerder een immens uitgestrekt dorp. Een beeld dat bij blijft is het interieur van de duizenden albast-witte beelden in de Kerk van Sint Peter en Paul met als persoonlijk hoogtepunt de Magere Hein. Aan de voeten van de Heer des Doods een tiarra, een kardinaalsmuts, een kroon, een staf. De hoogste gezaghebbers buigen allen uiteindelijk nederig het hoofd voor het onvermijdelijke.
Nederigheid, mag het terug een plaats krijgen in het politiek hedonisme van vandaag?
Laten we het kort houden. Een echte politieke leider staat niet boven, maar tussen en zelfs onder het volk. Hoeveel 'verkozenen des volks' dit hier in Vlaanderen nog tot hun credo maken, mag iedereen voor zichzelf uitmaken. Het weekend staat voor de deur, in Sint-Niklaas met de traditionele vredesfeesten, dus de sfeer bederven is het laatste wat ik middels dit medium zal doen.
Voor Subcommandante Marcos van het EZLN in Chiappas, Mexico is het echter duidelijk. Het volk leidt, is de commandante, hij is slechts de subcommandante. Dat jij al decennia strijdt tegen onrecht en zijn politieke inspiratie en vorming eerder uit romans en wereldliteratuur heeft gehaald dan uit de massamedia, is ook voor deze bibliofiel dan ook nog eens aardig mee genomen. Maar dat is weer een ander verhaal.
Liederen. Ze bestaan om gezongen te worden, om te genieten, om elkaar te vinden rond een kampvuur met een glas Oude Geuze - al mag dat laatste ook wel donkere trappist zijn of een met turf doordrongen Whisky. Dat is nu eenmaal het voordeel van een metafoor, je kan er de eigen fantasie, de eigen verlangens in terugvinden. Wanneer je dat eenmaal beet hebt, is het niet zo moeilijk om het kampvuur door een oude platenspeler te vervangen en een met honing gezoete kop warme melk als drank van dienst de nemen.
Halverwege de jaren '80 van de vorige eeuw met dit toch een tafereel geweest zijn in meerdere huiskamers. Na het nieuws van kwart voor acht en het onder de aandacht brengen van disproportioneel fruit door de heer Pien, gaat de TV uit en wordt een lp opgelegd. Zo is 'in 't midden van 't gewoel' van Jef Elbers een grijsgedraaid stuk vinyl met een reeks klassiekers waar mijn vader steevast de volledige A-kant door heel de huiskamer liet galmen. 'In 't midden van 't gewoel', 'Eer Vlaanderen', 'De dag dat de oorlog is gedaan', 'De filé',..., en 'Solidariteit'.
In één lied de Vlaamse en volkse historische strijd, de mondiale ongelijkheid, de wapenwedloop, de uitwasemingen van het kapitalisme en communisme bezingen en aanklagen. Wie in een kleine drie minuten wil horen, waarom ik aan politiek doe, moet dit lied eens beluisteren. Er zit een goed metrum in en het rijmt, wat het aangenamer maakt dan gelijk welke brochure of kandidaten-dag.
Werk eens een tekstje uit. Stel jezelf eens voor. Het is voor de digitale pagina van de lokale afdeling. Die zelf-bewieroking is me vreemd. Wat dien je jezelf aan te prijzen? Je bent nu eenmaal wie je bent en je naasten kennen je. Blijkbaar dien je 'de burger' dat ook te laten weten. Bij deze:
'Het is voor iedereen een voorrecht om jongeren naar hun toekomst te mogen begeleiden. Als vader van twee tieners - Rinske en Jitse - maar ook als leraar heb ik dat voorrecht zelfs dubbel! Als leraar ben ik dan ook de tekstschrijver op het lied dan in elk kind te horen is. En die melodie is steeds een ode aan eenvoud, schoonheid, eigenheid,...
Opdat hun toekomst en de onze blijf gloren is dat schone, authentieke en eenvoudige leven gebaat bij de herwaardering van gewone en het nabije. Dat zijn onze naasten, onze buurt, onze dorpen en onze steden,...maar ook onze taal- en cultuurgemeenschap. Een vanzelfsprekend flamingantisme is me dan ook niet vreemd. Ik droom van een vrijer Vlaanderen: vrij van de overbodige Belgische constructie, maar evengoed vrij van de Vlaamse staatsdwang, bemoeizucht, bureaucratie, centralisme en grootheidswaanzin.
Dagelijks verleg ik zo een steentje in de drukke maatschappelijke stroom. Als vader, als leraar, maar vanuit mijn sociale gedrevenheid ook als syndicaal afgevaardigde op school en als OCMW-fractieleider voor N-VA Sint-Niklaas opdat iedereen deze droom zou mogen beleven.
Laat ons dus samen werk maken van een stad waar jong en oud zich veilig en thuis voelen, waar duurzaamheid centraal staat, waar armoede en eenzaamheid worden terug gedrongen, waar individuele vrijheid hand in hand gaat met respect voor cultuur, erfgoed en traditie, waar nieuwkomers deel worden van de samenleving, waar iedereen betrokken wordt bij het beleid en met elkaar.
Onderwijl is er tijd om te genieten van wat aangenaam is. Voor mij betekent dat een goed boek, een streekgerecht, een glas Geuze, de natuur,...
...of spring op zondag tussen twee en zes uur eens binnen in De Doolen in Doel. Ik ben er voor of achter de toog van het Goede Leven terug te vinden. Een toog van menselijkheid, een toog die om verhalen vraagt. Weest welkom!'
V-dag -46
