Met gekneusde vleugels stortte zij ter aarde neer, waar de andere feeën zich over haar ontfermden. Zal zij ooit nog een mensenjongen beminnen?
Feeën leven in een andere wereld dan deze der mensen, maar staan wel met de mensenwereld in verbinding. En net zo voel ik me in relatie tot de samenleving van hier en nu.
Vanuit dit feeënperspectief zal ik af en toe mijn beeld op gebeurtenissen en situaties schilderen. Comentaar op zaken die ikzelf en anderen meemaken of op actualiteiten. Dit alles wil ik opsmukken met poëzie, zowel uit eigen als andermans hart, en met wat grafisch werk.
Ik hoop dat zo nu en dan iemand er iets aan heeft.
Liefs Berkana
25-11-2006
Ik beken: mijn brood is ook op krediet gekocht
Vandaag was het dus Internationale Niet-winkeldag. Aangezien ik er niet was in geslaagd om tijdens de afgelopen dagen mijn noodzakelijke boodschappen voor de komende week af te handelen, ben ik een paar uur geleden thuisgekomen van de plaatselijke supermarkt met een rekening van 62 euro. Dit waren 62 euro die ik eigenlijk nog niet eens in mijn bezit heb. Ze behoren in feite toe aan mijn bank en ik zal ze met intresten moeten terugbetalen. Er was ook brood bij mijn boodschappen, dus koop ik zelfs mijn brood op krediet. Volgens een krantenbericht van vandaag gebeurt dat wel meer. Er zat ook niets anders op, want morgen komen de kids weer voor een week bij mij wonen. Zelf zou ik bijvoorbeeld kunnen vasten, maar dat kan ik moeilijk aan mijn kinderen opleggen. Dus moest er wat gekocht worden, hoewel ik daar strikt genomen geen geld voor had.
Ondertussen vertelt men ons dat reclame goed is voor de economische groei. Welke economische groei? Ik zie overal rondom mij reclame iets wat me overigens ongelofelijk stoort maar van groei merk ik niet veel. Het gaat me elke maand een beetje slechter. Bovendien voel ik me al enkele maanden niet echt gezond meer. Vreemd... dat had ik ook al in de krant gelezen: Alleenstaande moeders in slechtere gezondheid. En dan hebben die single moms ook nog een grotere kans op depressies, aldus het artikel. Maar geen nood, meldt een ander krantenbericht, er wordt aan gewerkt om depressie uit de taboesfeer te bevrijden. Gelukkig maar dat het leven me niet alle dagen zo de strot uithangt, want anders moest ik weer een krediet van 10 euro opnemen om het forum van de Belgische liga van Depressie bij te wonen.
van lijkbleek water waarin hemel en afgrijzen versmelten.
Enkel voor jou is dit, berooide, voor je vrouw en je grond,
voor je werktuig en je hond, als een les om het bedelen te leren.
Het water stijgt niet tot de huizen der heren
met dat eeuwige sneeuwwitte boord om hun nek.
Eet dit verwoestende slijk en dit puin dat opzwemt
met je doden, kabbelend naar de zee,
naast povere tafels, naast ontwrichte bomen
die hun wortels tonen bij elke golfduik.
Ja, het zijn niet de koningen, presidenten en generaals, bij wie het water tot aan de lippen zal stijgen. Het zijn ook niet de grote aandeelhouders, de leden van de RvB of de politici, die een boterham minder zullen moeten eten. Het is het volk dat de lasten draagt, het volk dat verzuipt.
* Vertaling door Barber Van de Pol Gevonden in De mooiste van Neruda (samengesteld door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem en uitgegeven bij Lannoo/Atlas) De originele versie vind je hier
Goh, dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan: regelmatig iets voor je blog schrijven. Er is niemand die je een deadline oplegt en er is altijd wel wat anders te doen dat dringender is. Ondertussen alweer een paar boeken volgeschreven... in m'n hoofd. Maar niets op de weblog, niets op een andere digitale datadrager, zelfs niets op papier.
Zodoende ben jij, lieve mijn-blog-bezoeker, ooggetuige van een herstartpoging. Ondanks het stille voornemen om niet alleen maar over mijn favoriete onderwerp te schrijven, wil ik het toch nog eventjes over ecologie hebben. Want is er de laatste tijd niet veel rond het thema te doen in de media? Een aantal nieuwsberichten van de afgelopen weken wekken in mij de drang te onderlijnen dat ik hier met mijn ecologisch getinte postings niet zomaar zever in pakskes aan het verkopen ben geweest. Eerst was er, zoals ik op 19 oktober aanduidde, de verklaring van President Morales omtrent zijn voornemen zich nog meer voor de belangen van Moeder Aarde in te spannen. Toen volgde een Italiaans onderzoek naar de toestand van Europese steden (PDF), waarin Antwerpen en Brussel weliswaar beter dan het gemiddelde scoorden voor wat afvalproductie, gescheiden huisvuilophaling en stikstofoxideconcentraties betreft, doch behoorlijk achterop hinkelen op vlak van fietspaden, openbaar vervoer, groene ruimtes en schone energie. Kort daarna verscheen dan weer de krantenkop 'België mist Kyotodoel volledig'. Wat blijkt? 'Indien ook bijkomende beleidsmaatregelen die al in de pijplijn zitten, in rekening gebracht worden, daalt de uitstoot (...) van België met een luttele 0,7 procent', terwijl de Belgische overheid zichzelf een daling van 7,5 procent tegen 2012 had opgelegd. En niet te vergeten was er Al Gore met zijn ecologische onheilstijding op Hollywoodformaat. Toen die in het nieuws kwam was het hek helemaal van de dam. Zo lanceerde De Standaard online de vraag: Wat doet u om het klimaat te redden? Blijkbaar lokt het shockeffect van de 'onaangename waarheid' heftige discussies tussen believers en non-believers uit. Een lezeres die haar maatregelen opsomt met mate consumeren, met mate de auto gebruiken, geen nodeloze verplaatsingen doen, met mate energie verbruiken, niet groter bouwen dan nodig,... krijgt daar prompt het verwijt naar het hoofd geslingerd dat ze de economie, en dus de welvaart, ontwricht door ecologisch bewust te leven. Om van achterover te vallen, vind ik dat. Ja, ik schreef het reeds eerder: om mij én de liberalen gelukkig te maken hebben we twee planeten nodig, no doubt! Ik bedoel, Ik leef toch niet om de economie in stand te houden, of... !?!
Wat is economie trouwens? Economie bestudeert de wijze waarop de mensen de schaarse goederen verdelen om hun behoeften te bevredigen, leerde ik ooit op school. Maar wat zijn behoeften? Mohandas Gandhi wees reeds op de spraakverwarring die het woord met zich meebrengt toen hij zei dat 'de Aarde wel onze behoeften kan bevredigen, niet echter onze gulzigheid.' De gulzige, elitaire minderheid van het mensenras lijkt echter niet van plan haar macht op te geven ten gunste van het overleven van ettelijke diersoorten, waaronder de mens. Maar ook gewone consumptieslaven reageren soms giftig op het prikkelwoord 'consuminderen' en trachten de inconvenient truth in de mate van het mogelijke te ontkrachten. De invloed van industrie op het klimaat zou slechts minimaal zijn. De pessimistische scenario's zijn leugens en verdraaide waarheden van mensen die belangen hebben in de ecologische sector. En bovendien zou het probleem eenvoudigweg met een grotere productie van kernenergie (even slikken!) op te lossen zijn. Waarom zouden ze dan ophouden hun innerlijke leegte te compenseren door middel van materieel schijngeluk dat de grenzen van de decadentie ver overschrijdt ?
In elk geval blijf ik, zoals ook tijdens de afgelopen decennia, ecologisch bewust leven. En blijkbaar lukt dat vrij goed, want volgens een paar online-tests is mijn consumptiegedrag relatief duurzaam. Met een ecologische voetafdruk van 1,3 ha blijf ik goed onder het verbruik van de gemiddelde wereldburger (2,2 ha) en onder dat van de gemiddelde Belg (4,9 ha). Voor de berekening van mijn voedselvoetafdruk kom ik uit op 0,55 ha, terwijl er met de huidige wereldpopulatie 1,80 ha per persoon beschikbaar is en een duurzame voedselvoetafdruk een oppervlakte van 0,90 ha mag beslaan.
Hmm, met het huidige bevolkingsaantal? Dus moet niet alleen de consumptie, maar ook de voortplanting teruggedrongen worden. Aiai...!!! Ik hoor het protest al rijzen: de vergrijzing, de drang van het individu om zijn/haar genetisch materiaal in stand te houden, kleuterjuffen en -meesters die hun job kwijtraken, en wie weet wat nog allemaal... Wat kan het leven toch gecompliceerd zijn.
[W]at bedoelt u met welvaart? Drie tv's, een walkman en achttien paar schoenen? Nee, in het zuiden gaat het om drinkwater, fatsoenlijk voedsel, betaalbare medicijnen. En we weten perfect hoe we dat voor mekaar kunnen krijgen. Het betekent dat we minder moeten investeren in het militaire apparaat en in alle oorlogswapens. Het betekent dat we moeten zorgen voor beter onderwijs, voor goedkopere geneesmiddelen. We weten ook dat we al die zaken niet zullen bereiken door economische groei. Integendeel, als je het overlaat aan de markt, hebben de mensen met het meeste geld het voor het zeggen. En raad eens wat mensen met geld willen? Alles wat hen nóg meer geld oplevert. (Dennis Meadows in Knack)
