Dat leven is voor mij heel serieus geworden.  Vroeger kon niks me raken, ook al had ik een serieuze rugzak kunnen vullen doorheen mijn leven.  Mijn oom gestorven op zijn 12, ongeval.  Een jeugdvriendin op mijn 14 verloren: badje nemen enkele dagen voor Kerst en CO² vergiftiging.  Allerlei jeugdvrienden verloren vanaf 18j door auto-ongevallen.  Beide grootouders verloren langs moederskant, mijn arme oma is in feite gestorven uit verdriet van mijn eerder vermelde oom, enkele jaren nadat ze haar man, mijn peetvader had verloren.

Zo ging het maar, en op bepaald moment ben ik gekraakt, of gewoon ongevoelig geworden voor deze zaken.  Drie zelfmoorden op enkele maanden tijd in mijn omgeving.  Mijn neef, een ex klasgenoot van me die op dat moment close was met iemand die ik goed ken, en een jeugdvriend (mijn broer zijn beste vriend).  Op dat moment had ik geleerd dat rouwen niet te lang hoeft te duren, zolang je die personen niet in je hart vergeet.  Het is in die periode ook ergens dat ik Hans Teeuwen leerde kennen en alles ging relativeren.  Je moet tenslotte die kracht van ergens halen, al heb ik altijd wel een sterk karakter gehad.  Het is allemaal zo zijn gang blijven gaan, een omgeving kan tenslotte toch niet zonder af en toe een nieuw overlijden.  Toen begonnen de kanker slachtoffers te komen.  Iets waarover ik altijd heb gezegd " dat is het enige waar ik bang van ben in mijn leven".  En je kan dit best letterlijk nemen, als je al eens achtervolgd bent door een gek met mes, ondertussen al drie keer aan een terreuraanslag bent ontsnapt door uiteenlopende redenen (al is dit relatief in sommige gevallen, maar je denkt er wel eens over na)  en al eens bent bestormd en ineengeschopt voor een voetbalwedstrijd.  Een zestal jaar geleden leerde ik mijn vriendin kennen, en na anderhalf jaar ofzo, kregen we dan ook te horen dat haar broer kanker had, een gevecht dat hij niet meer kon winnen, al heeft hij lang en moedig gevochten.  Ik was er bij wanneer hij zijn laatste adem uitblies, iets dat ik nooit van mijn leven zal vergeten.  Het was ook ik die de boodschap moest overbrengen aan mijn stiefzoon, op dat moment denk ik 10j oud, en zijn wereld stortte ineen, aangezien dit twee een intense band hadden de jaren ervoor.  Nog steeds kon ik alles relativeren.  Na een tijdje kregen we te horen dat mijn opa ook gevat was door de vuile ziekte.  Na het verlies van mijn oma, bleef hij nog steeds zijn sociaal leven onderhouden door een kaartje te leggen.  Na een flauwte nam men hem mee voor controle naar het ziekenhuis. Twee zaken werden vastgesteld: kanker en Alzheimer.  Hoe hard kan het leven je aanpakken.  Zijn ganse leven keihard gewerkt en dan krijg je dit nog eens.  Het verwonderde gezicht van hem als je zegt "dag opa" en mijn gezicht niet meer kunnen plaatsen.  Hem horen zeggen dat alles pijn doet, dat hij niet weet dat dit dagelijks is, dat hij dit alles dagelijks vergeet door Alzheimer.  Dit zijn dingen die ik niet meer zo kon relativeren.  Zeker niet omdat ik nog de hoop had gehad dat hij mijn dochtertje kon leren kennen, helaas is dit niet meer gelukt.  Na haar geboorte werd ik helemaal te gevoelig voor alles wat te maken heeft met het leven.

Enkele maanden geleden sloeg ik helemaa mea culpa.  Een ex-collega die een goeie vriendin was geworden was haar geluk gaan beproeven in het buitenland, de liefde van haar leven ontmoet, en dit werd gezegendd door de geboorte van hun zoontje, net rond hetzelfde moment als je je dochter aan de wereld wil tonen.  Je verliest elkaar beetje uit het oog doorheen de jaren, je liked elkaars babyfoto's eens en ziet daar plots een rare tekst staat waarbij je je zorgen maakt.    Haar liefde, op zeer korte tijd van diagnose naar terminaal gegaan, hem niet eens kunnen ontmoeten.  Hoe fair kan het leven zijn? 

Nu weer enkele maanden later.  Deze morgen open ik mijn FB, en het eerste was ik zie: een ex collega, altijd happy en single mama van twee tieners.  De kracht en spirit in een persoon gebundeld. "Beste vrienden", gevolgd door de boodschap dat ook zij terminaal is.

Dat ze haar laatste maanden zodanig wil spenderen door bezoek te krijgen en dingen te doen.    Ook hier zal ik wel uit geraken, maar je begint je stilaan de vraag te stellen waarom het allemaal nog hoeft.  Er is maar een antwoord, om het met de woorden van Hank Moody te zeggen uit de serie Californication  "At the end of the day, it's all about her. It's always been about her."

Je kan maar hopen dat het jou niet overkomt, en als het gebeurt, dat je er op tijd bij bent, en dat je sterk genoeg bent om ervoor te vechten.  Het zijn ook je geliefden die alles moeten doormaken, en die graag hun geliefde persoon niet willen afgeven.  Het leven is altijd een gevecht geweest.  Een om aandacht, om geld, om goeie jobs, om liefde, maar vooral om het leven, en hoe je dit leeft.  Je hebt er tenslotte maar één!