Guy Vandendriessche Oyez ! Oyez ! Oyez ! Aandacht ! Aandacht ! Boeren, Burgers en Buitenlui !...Ja, zo begint een Engelse 'town crier', een Vlaamse 'belleman' of een Nederlandse 'stadsomroeper' zijn betoog. U krijgt hier een overzicht van de herkomst van deze beroepsactiviteit, met een blik in het verleden en hoe het op de dag van vandaag nog steeds, zij het nu eerder als hobby of toeristische attractie, in ere wordt gehouden.
Hier kunnen jullie dan ook mijn reilen en zeilen als de Izegemse stadsomroeper volgen, vanaf het begin (met de opening van de Izegemse Centrale Doortocht in 2004)tot op heden. De nieuwste berichten staan telkens bovenaan.
Lees er alles over op dit blog. WELKOM ! En vooral : Zegt het voort ! Zegt het voort !
30-05-2008
Bellemannen : Gilden en Verenigingen
Het is me wat, dat wereldje van bellemannen en stadsomroepers.
Reeds voor de tweede keer gaat het Wereldkampioenschap voor Bellemannen niet door : afgelast in 2007 in het Zuid-Afrikaanse Pieter Marietzburg en voor 2009 trekken de sponsors zich nu al terug uit Nieuw-Zeeland.
En hoe draait het in Europa...?
Het is hier in België allemaal begonnen met de Gentse ORDE VAN BELLEMANNEN in 1984 met aansluiting bij de Engelse Ancient and Honorable Guild of Town Criers. Nog geen 10 jaar later werd er in de schoot van die 'ORDE' overgegaan tot de oprichting van een vzw. 'GILDE VAN DE BELLEMANNEN VAN HET EUROPESE CONTINENT', die de Town Criers (Bellemannen) van het Europese vasteland zou moeten verenigen (kwestie van 'andere landen' te vlug af te zijn...), maar volledig op Engelse leest is geschoeid. Gezien de enige gekende 'waalse' stadsomroeper toch niet veel goesting heeft om zich daarbij aan te sluiten, kon je evenwel spreken van een VLAAMSE VERENIGING voor BELLEMANNEN. Bleek ook al niet interessant meer te zijn, want met het oog op het ontstaan van Nedervlaanderen (?) staat er reeds een BROEDERSCHAP van BELLEMANNEN en OMROEPERS der LAGE LANDEN in de steigers, enerzijds een gilde die zich heeft afgescheurd van de EERSTE VERENIGING van STADS- en DORPSOMROEPERS NEDERLAND, anderzijds een vereniging dat ertoe streeft om Vlaamse en Nederlandse stads- en dorpsomroepers per gelegenheid uit te wisselen. Eigenlijk slim bekeken, want de 'werking' in beide landen is totaal verschillend. Je kunt er maar iets van opsteken... En nu komt daar nog eens de privaat opgerichte STICHTING GILDE DER STADSOMROEPERS bij. Weg van het Europese vasteland hebben we dan de gevestigde waarden met voor Groot-Brittannië het Engelse ANCIENT and HONORABLE GUILD of TOWN CRIERS, de Schotse LOYAL COMPANY of TOWN CRIERS, de Canadese ONTARIO GUILD of TOWN CRIERS en het AUSTRALIAN GUILD of TOWN CRIERS. Daarnaast hebben we nog het AMERICAN GUILD of TOWN CRIERS.
Naast de bestaande Vereniging voor Stads- en Dorpsomroepers Nederland is er bij onze Noorderburen een nieuwe 'belleman'-organisatie opgericht :
de Gilde der Stadsomroepers
De stichting heeft ten doel het instandhouden van het cultureel erfgoed in Nederland, in het bijzonder het ambachtelijk gilde van stadsomroeper.
De stichting tracht dit doel onder meer te bereiken door:
*** het bevorderen van culturele contacten met andere gemeenten *** internationale uitwisseling;
*** voorlichting geven aan jeugd;
*** het organiseren van culturele en/of ambachtelijke evenementen;
*** het uitdragen van het gilde van stadsomroeper;
*** het samenwerken met andere organisaties op het gebied van culturele uitwisseling, alsmede al hetgeen met het vorenstaande in de ruimste zin verband houdt of daartoe bevorderlijk kan zijn.
The bells are ringing, summoning all criers to the Ontario Town Crier Championships being held this year in Collingwood Ontario.
The three days of celebrations starts with a parade on Friday, June 27th and ends with the AGM on Sunday the 29th. It is a three cry competition and the host crier, Ken Templeman, has chosen topics that will challenge the writing skills of every crier.
Among the topics, each attending crier receives a copy of “Glory: a lamentable condition of affairs” by Morgan Ian Adams.
In 1903, 13-year-old Glory Whalen disappeared on her way to school. Her body was found the next day; she had been hit with a blunt object, and then shot in the head. But aside from the fatal shot, the girl was not ‘outraged’, and the few coins she had tucked into the folds of a handkerchief remained untouched.
Her killer was never found, and the tale remains a compelling unsolved mystery and a unique chapter of Collingwood history. It could also be considered one of the oldest ‘cold’ cases in the Province of Ontario and each crier has to prepare a cry based on this true tale.
The other cries include a congratulatory cry from the CrierÂ’s municipality to Collingwood on the occasion of its sesqui-centennial, and a historic cry based on information sent to each crier.
Criers who have not registered are asked to contact Ken immediately.
Schilderij 'Town Crier and his family' : de stadsomroeper van Laren
JOSEPH RAPHAEL (American, 1869-1950) The Town Crier and his Family 1905 Signed l/c: Jos. M. Raphael Oil on canvas 78 x 66 inches Provenance: Raphael Weill, San Francisco, by 1906 Gift of Raphael Weill to the M.H. de Young Memorial Museum (now the Fine Arts Museums of San Francisco), Jan. 3, 1908
Exhibitions: Paris, Salon of the Societe des Arts Francais, 1905 (received honorable mention) Chicago, Art Institute of Chicago, Nov. 1905, (titled 'Public Crier and his Family') San Francisco, Mark Hopkins Institute, Fifty-Third Exhibition of the San Francisco Art Association, March 12 - April 1906, cat. no. 272, pg. 19, (illustrated) (titled 'The New Town Crier'), owned by Mr. Weill San Francisco, Bohemian Club, Green Room, 1908 San Francisco, Golden Gate Park Memorial Museum, First Exhibition of Painting and Sculpture by California Artists, 1915, cat. no. 127 San Francisco, Golden Gate Park Memorial Museum, Second Exhibition of Painting and Sculpture by California Artists, 1916, cat. no. 129 Oakland, Oakland Museum of Art, 1960-1976
Artist: Joseph Raphael was one of the most original impressionist painters from Northern California, and his work was extremely influential in the development of Impressionism in the state. Although essentially an expatriate, he stayed closely connected to San Francisco returning frequently from Belgium and the Netherlands and regularly sending paintings for exhibition. His european residency exposed him to the work of the French impressionists, Van Gogh and the Dutch modernist painters whose exposure drew him toward a post impressionist handling of paint. He exhibited in the Panama-Pacific International Exposition in San Francisco in 1915, the Panama California International Exposition in San Diego the same year, and numerous exhibitions with the San Francisco Art Association and at the Oakland Art Gallery.
He began his training at the California School of Design under Arthur Mathews, then continued at the Ecole des Beaux Arts in 1902. He chose to leave this school and join the Academie Julian where he could pursue his interest in Impressionism. During these early years, he divided his time between Paris and the artist colony at Laren, near Amsterdam. Living primarily in Laren, he painted mainly figurative compositions executed in a dark manner derived from the Dutch masters. He achieved considerable success in this style; his large oil 'La Fete du Bourgmestre' received an honorable mention at the Paris Salon of 1906 and was subsequently purchased by a group of friend in San Francisco and given to the San Franciso Art Association. In 1910, he had a solo exhibition at the San Francisco Institue of Art and beginning in 1913 Helgesen Galleries, an important venue for modernist art gave him annual exhibitions at its location on Sutter Streeet. He also participated in the annual group shows at the Institute of Art.
By 1912, he was married and residing in the rural suburb of Brussels, Uccle and in 1914 purchased land and built a small house in Krikeput (Cherry Valley) just southof Uccle. There he had views southeast to Lindebeek Village which would figure often in his art and Papakasteel (the Pope's Castle). Here he worked out of doors turning to flowering fields of tulips, hyacinth, rhododendrons, fruit orchards and weeping willows for his subject literally engulfing himself in nature. His work of this period is distinguished by thick, turbulent brushwork similar to that of van Gogh whose work he had no doubt seen in exhibitions in Paris and Amsterdam in 1905. He sent his paintings to his patron Albert Bender in San Francisco who encouraged patronage of Raphael's work especially among the large Jewish community of the Bay Area. He was awarded a silver medal at the Panama Pacific International Exposition in San Francisco in 1915 where six of his paintings were exhibited.
During World War I, his subjects varied from scenes of family life to documenation of the disturbing wartime events as they unfolded in their lives. Raphael and his family, four daughters and one son remained in Belgium until 1929. By the early 1930's Raphael and his family were living in a suburb of Leiden, in Holland and the artist painted often in nearby Bruges. In 1939, warned of the growing hostilities toward Jews in Europe by his devoted friend Bender, he returned to San Francisco where he was to spend the rest of his life. His paintings are noted for their thick, expressive application of paint and stroke-by-stroke build-up of color. Primarily an oil painter, Raphael also expressed himself through watercolors, etchings, pen and ink drawings, and woodcuts.
Subject: 'The Town Crier and his Family' is one of the artist's two best known works painted during the his first decade of painting in Holland at the artist colony of Laren. The other monumental group portrait also of 1905 was the celebrated 'La Fete du Bourgmestre' depicting the mayor of Laren. Laren was home to the Hague School (1870-1900) which had as its members such artists as Willam and Jacob Maris, Hendrick Mesdag and Jozef Israels. Their tonal palette and interior figural compositions appealed to the artist as did their naturalistic imagery. Raphael's powerful rendering of Dutch peasantry also incorporated elements of portraiture from such 17th century Dutch masters as Frans Hals and Rembrandt. These Salon paintings were well received in Paris as well as in exhibitions in the United States at the Chicago Art Institute, the Pennsylvania Academy and the San Francisco Art Institute.
The painting depicts Jan de Leeuw who was town crier and 'afslager' of Laren. In his role as 'afslager', he auctioned houses and land as well as oversaw the sale of home contents and paintings. The sealed papers in his left hand pertain to his duties as 'afslager'. The rattle depicted in this painting has resided in the De Leeuw family, by descent from Jan De Leeuw (1890-1973) who was town crier of Laren from his father before him (also a town cirer) and grandfather portrayed here. Raphael also made a painting of Mien De Leeuw. The earring that is evident worn by De Leuuw might suggest that the subject was a fisherman, as there were fishing villages near Laren but according to an elderly resident of the village, men in Laren were known to wear an earring as well.
Fortunately, the painting survived the San Francisco earthquake of 1906, and that year was acquired by Raphael Weill, a successful drygoods merchant who owned the White House Department Store. A strong supporter of the arts, he donated the work to the M.H. de Young Memorial Museum (now the Fine Arts Museums of San Francisco) in 1908.
The Gallery wishes to thank Ineke Middag and Agnes de Rijk of the Singer Laren Museum for their generous assistance in our research and cataloguing of this painting.
The next festival will take place on MONDAY 13TH APRIL 2009, starting at 11 am.
The festival is held in the historic village of Mells, Nr Frome and is the perfect family day out, with fun to be had by all.
Last year saw the return of the ever popular Town CrierÂ’s competition, and other attractions included a Marshall Arts display, Morris Dancing, Circus Skills Workshop and a Tug of War. In addition, Lord Oxford kindly opened Mells Manor gardens to the public.
Entry to the event is free. Parking in the official car parks only £4.
The attractions at the Mells Daffodil Festival are ideal for families with children of all ages.
Please support the event by using the official car parks.
Wie wordt de nieuwe stadsomroeper van Enkhuizen (Nl) ?
Wie wordt de nieuwe stadsomroeper van het Nederlandse Enkhuizen?
Enkhuizen heeft nog steeds geen nieuwe stadsomroeper. Na de pensionering van Dick Jans heeft zijn opvolger zich nog niet gemeld. Samen met een verslaggever ging hij op zoek naar een opvolger...
Dick Jans (85), oud-stadsomroeper van Enkhuizen, maakt zich zorgen. Over zijn opvolger. Of eigenlijk over het gebrek daaraan. Jans nam in maart afscheid en kreeg bij die gelegenheid de gouden speld van de gemeente. Liever zou hij echter zien dat iemand zijn kostuum en bel komt overnemen. ,,Het zou toch jammer zijn als dit ambt voor Enkhuizen verloren gaat'', stelt hij.
The town crier in Annan used this. Before there were newspapers and radios he went round the town shouting out the news! It is 200 years old.
Annan Town CrierÂ’s bell
19th century u Annan, Dumfriesshire
Last used for the announcement of the accession of George VI in 1936.
This plain item of town regalia is perhaps the most poignant of souvenirs from a bygone era.
By the 19th century most towns throughout Britain could boast a town crier. The person was usually a man, but sometimes a woman, who possessed a loud, clear voice. They would ring the bell to attract attention and then call out public announcements such as the death of a prominent person, the opening of a public building or a new proclamation of law.
The last time this particular bell was rung in Annan was at the accession of George VI in 1936. The use of the radio, newspapers and television has long since relegated this once important form of communication to a quaint tradition.
Parr, Joseph - Town Crier of Derby JOSEPH PARR was born in Derby in 1790. Little is known of his life and background, although he was once one of the most immediately recognised of Derby's citizens.
In the mid-nineteenth century he was Derby's town crier, described in a contemporary directory as 'Pindar and common crier of Derby. ' Although the role still exists in a number of towns and cities, it does so only as a novelty and tourist attraction, yet in Parr's time the position was considered fundamental to the spread of news and the making of important announcements to a town's citizens.
Although newspapers and broadsheets existed, many people were unable to either read or afford them, so verbal communication (traditionally at high volume) was considered the most effective way of disseminating information to the masses.
When standards of education improved as the Victorian age advanced, the need for a town crier diminished, and indeed Joseph Parr was the last in the original long line of criers for Derby. The position was resurrected in 1989 when Derby once again appointed a town crier, but on this occasion as little more than a civic curiosity and an ambassador for the city.
Perhaps the term 'Pindar' used to describe Parr should be explained. Pindar was a Greek lyric poet who lived circa 518 BC to 438 BC - centuries later his name was still being attached to anyone with a particular talent for creating good poetry or amusing odes, the sort of thing a town crier would incorporate into his 'act' for entertaining effect.
Joseph Parr died in Derby in 1868, aged 78. His home had been in St. Alkmund' Church Yard. He is believed to have been a descendant of a decayed branch of a local family which had rented space in the Shambles since 1540 and had produced a mayor in 1723.
The picture of Parr shown here is a daguerrotype photograph taken circa 1859, when Parr was about 70. He wears the crier's 'uniform' and carries the bell with which he would noisily preface his announcements and proclamations.
De bedoeling van 'Bazel walst' is dat alle aanwezigen om 20.30 uur samen de St. Bernarduswals dansen rond de kerk. Vanaf 16 uur kon onder de leiding van de Temsense belleman Gerard Vercauteren deze oude balzaalwals op het kerkplein worden aangeleerd.
Het waren de bewoners van het Koningin Astridplein (Kerkplein) die Bazel Walst organiseerden op 17mei. Zoveel mogelijk koppels probeerden er om 20.30uur op de tonen van een authentiek Decap-straatorgel de Sint-Bernarduswals uit te voeren op een sfeervol verlicht en verkeersvrij kerkplein. De activiteit startte om 16uur met het aanleren van de dans. Het mooist verklede koppel anno 1900 onving een verrassingsprijs. Na de dans kregen de dansers een Bazels drankje.
Het kerkplein kreeg ook nog eens een aangepast decor en werd tegen de avond feeëriek verlicht. Iedereen was uitgenodigd. Wie het wou, kon komen in aangepaste klederdracht anno 1900, wat velen dan ook deden.
De foto's zijn van Joke en werden me toegestuurd door de Belleman !
10.30 uur: Ontvangst op de markt van de stadsomroepers door de burgemeester van Breukelen. Uitwisseling van geschenken;
11.00 uur: Officiële opening door burgemeester en wethouders + 1e trekking winnaar tassenactie. Aansluitend rondgang over de markt met burgemeester en wethouders en uitreiking attentie aan kooplieden die het langst op de markt staan;
11.30 uur: Stadsomroepers maken ronde en doen hun roep;
13.30 uur: Stadsomroepersconcours;
15.15 uur: Prijsuitreiking door de burgemeester aan drie prijswinnaars concours. Elk half uur is er een trekking van een winnaar van de tassenactie en de markt cadeaubonnen.
Totaal verrast was Willem Lentink, de marktmeester van Breukelen, toen hij door Wim de Smit, spreker en deelnemer van het stadsomroepersconcours, naar voren werd geroepen. Al 25 jaar vervult Lentink deze taak en dat wilen de marktkooplui niet zonder huldiging voorbij laten gaan. Hij kreeg een nieuwe kruiwagen die helemaal gevuld was met cadeaus uit alle kramen. Hij werd toegezongen, er werd een speciaal gedicht over hem voorgedragen en hij ontving een plaquette voor zijn lange staat van dienst.
Wat was het een slecht weer! De regen kwam er Â’s morgens met bakken uit. Toch kon dat de omroepers niet deren. Met zÂ’n elven plus de presentator Fred Martens, waren ze present in Breukelen, een mooi klein stadje, gelegen onder de rook van Utrecht. De omroepers werden met hun escortes ontvangen op het gemeentehuis, een prachtig ouderwets groot herenhuis dat zich in een mooi park bevindt. Na de koffie met een plaatselijke lekkernij gingen zij zich omkleden in de ook aan het park grenzende brandweerkazerne.
En toen de markt op. Daar werden de geloofsbrieven dan wel de presentjes van de omroepers in ontvangst genomen door de burgemeester, Dhr. Mik.
Totaal verrast was Willem Lentink, de marktmeester van Breukelen, toen hij door Wim de Smit, spreker en deelnemer van het stadsomroepersconcours, naar voren werd geroepen. Al 25 jaar vervult Lentink deze taak en dat wilen de marktkooplui niet zonder huldiging voorbij laten gaan. Hij kreeg een nieuwe kruiwagen die helemaal gevuld was met cadeaus uit alle kramen. Hij werd toegezongen, er werd een speciaal gedicht over hem voorgedragen en hij ontving een plaquette voor zijn lange staat van dienst.
Wim de Smit had voor iedere omroeper een sponsor geregeld en die werden luidkeels over de markt aangeprezen. Het weer begon te veranderen en het werd zowaar droog.
Na de lunch ging het van acquit. De opdracht, 50 jaar weekmarkt, de verplaatsing van de markt naar de Kerkbrink en de sponsor werd door iedereen goed verwoord.
De jury stond voor een zware taak. Maar ze kwamen er uit en wel met een heel verassende uitslag.
Derde was Geert Veen, tweede was Henk van den Nieuwenhuizen en eerste wasÂ….. niemand minder dan, de aspirant omroepster uit Capelle aan de IJssel, Lydia van de Ruit. Een knappe prestatie om, als je voor de tweede keer mee doet, alle gelouterde omroepers achter je te laten.
vlnr: Henk van den Nieuwenhuizen, Lydia van de Ruit en Geert Veen.
Nu nog een kleine anekdote die er die dag gebeurde. De omroepers stonden onder een nog niet ingerichte kraam te schuilen terwijl de burgemeester alles in ontvangst aan het nemen was. Henk Bijlsma, uit Bolsward, stond eveneens onder zoÂ’n kraam, en al twee keer was het volgelopen zeildoek door een onverwachte windstoot geledigd. Net op het moment dat hij naar voren geroepen werd, om zijn presentje aan te bieden, gebeurde dit weer en pakweg 5 liter water belandde pardoes in zijn nek. De omroepers, burgemeester en het aanwezige publiek kwam niet meer bij! Echter Henk deed net of hij van de prins geen kwaad wist en bood statig zijn cadeau aan. Hij heeft het wel de hele dag moeten aanhoren van zijn collega omroepers.
BREUKELEN - De stadsomroeper van Zandvoort Klaas Koper, heeft er overduidelijk veel plezier in om zijn roep met harde gong aan te vangen. Het stadsomroepersconcours werd afgelopen vrijdag op de weekmarkt in Breukelen gehouden in verband met de festiviteiten rondom het vijftig jarig bestaan van de markt. Het concours bestond uit twee onderdelen, een verplichte roep over een Breukels onderwerp, zoals de markt of een van de kramen en een vrije roep over de plaats van herkomst.
Hij leeft tussen duizenden boeken, doopte zijn huis om tot bibliotheek en werkt zelf ook in een bibliotheek. Volgens sommigen is hij een miskend genie, volgens anderen een hedendaagse nar. Aan het woord, de belleman van Kortrijk.
Over zijn literaire exploten en zijn bewondering voor ‘Dostojewski’. De bibliotheek zet het relaas van Peter Arthur Caesens voor u op een rij.
Wie wil kan een filmpje zien van de Abib. Zet uw geluid aan. Het is met machtige muziek van Janacek. En daarna een interview. Surf naar: http://bibliotheekkortrijk.blogspot.com/ En scroll daar naar 7 mei: op het Nachtkastje van Peter Caesens.
Volgend bericht bereikte mij van de Voorzitster van de Honourable Guild of Town Criers of new Zealand via 'Daily Report of World Town Crier Registry Group Activity'.
Op de webside van Voorzitster Caroline Robinson staat nog steeds vermeld dat het WK 2009 zou doorgaan in Palmerston, Nieuw-Zeeland. Ondertussen is daar enige verandering in gekomen. Toen dat aangekondigt werd, waren de onderhandelingen met het stadsbestuur aldaar nog volop aan de gang. Hoewel ze het eerst wel zagen zitten om dit tweejaarlijkse evenement eens naar dit deel van de wereld te halen, haakten ze even plots weer af : geen geld !
Dus bij deze : ( na het fiasco van Zuid Afrika 2007...) volgend jaar geen WK in N.Zeeland !
Belleman Gerard Vercauteren geflankeerd door de 'Jeugdbellevrouw 2008, Blomme Maes, de overige kandidaten de juryleden waaronder zittend o.m. Jeugdbelleman 2007 Jef De Mayer, schepen van jeugd Debby Vermeiren, en uiterst rechts Joke van de jeugddienst van Temse
Op zondag 11 mei werd de wilfordkaai in Temse door de jeugddienst van de gemeente en de organisatie ‘Jeugd Temse in beweging’ omgedoopt tot ‘speelkaai’. Naar analogie met een stripverhaal van Jommeke ’Kinderen baas’ konden de kids van Temse zich eens goed uitleven op de diverse attracties. Er was niet enkel een klimmuur maar ook een schminkstand, men kon rollen in het ballenbad, jumpen in een springkasteel, er was een speleobox in de vorm van een reuzegrote olifant, een stepparcours en nog veel meer. Om vier uur was er dan de verkiezing van de ‘Jeugdbelleman 2008’ De uittredende jeugdbelleman Jef De Mayer mocht de vele aanwezigen op de zonovergoten kaai welkom heten zodat de eigenlijke verkiezing kon beginnen. Nadat de 9 kandidaten hun oproep uitvoerden mocht de jury onder leiding van Schepen van jeugd Debby Vermeiren in conclaaf gaan om een oordeel te vellen maar omdat dat een aartsmoeilijke keuze was mocht Gerard Vercauteren, de volwassen belleman van Temse, de knoop doorhakken .Zo werd Blomme Maes, de enige vrouwelijke deelnemer, gekroond tot ‘Jeugdbellevrouw 2008'.
Als haar ouders, schepen Hugo Maes en Linda Van Buynder, het goedvinden mag ze Gerard Vercauteren de komende maanden vergezellen bij het bellen in de straten van Temse.
It is with regret that we give notice of the death of William Chapman,
Crier of Newent Gloucestershire.
Condolences to his family and friends for their loss.
The funeral will be Private.
COMMUNITY SAYS FAREWELL TO TOWN CRIER
Report from The Citizen newspaper 09:00 - 14 May 2007
Newent is mourning the loss of one of its most colourful characters - town crier Willium Chapman. His death will come as a shock to many people who became used to seeing him at the Onion Fair each year.
Willium, aged 87, died in the early hours of Friday at Gloucestershire Royal Hospital following a chest infection. His passion as a crier was forged many years ago when he answered a job advert in Wimborne Minster in Dorset.
He moved to Gloucestershire in the early 90s with his late wife, Doris, and volunteered his services to Newent Town Council, where he insisted on being called Willium, rather than William.
Willium was in the Royal Army Medical Corp during the war and his work led to him become a paramedic in London and Dorset before retiring in the early 80s.
His son-in-law, the Rev Geoff Crago, said: "He had quite a loud voice, although not so much in recent years. He always laughed about how it wasn't as loud as that of the crier in Gloucester, Alan Myatt, who I believe has an especially loud voice."
Good friend Bill Offord said he was shocked and saddened by Willium's death. He said: "I went to visit him last week. He was certainly a very colourful character in dress and manner. He did a lot for Newent and attracted many tourists. He had a very commanding voice. He will be missed greatly."
Willium was in uniform most Saturdays and took part in many special events over the years. He was particularly pleased to be involved in the re-establishment of the Newent Onion Fair, which has become a well-attended annual event."
Town Clerk Deirdre Rosser said: "He was a really well-known figure in town and I'm sure he will be missed by everyone, including the visitors, who used to look forward to seeing him at events."
Willium leaves daughter Christine, son-in-law Geoff and granddaughters Clare and Anna. His funeral will be a private cremation and it is hoped that a memorial service will be arranged soon.
4de Belgische Kampioenschap voor Bellemannen 2008 - Zele
Reeds voor de vierde maal wordt er sinds de oprichting van de Gilde van Bellemannen Europese Continent in 1999, in België een Kampioenschap voor Stads- en Dorpsomroepers (in de volksmond 'bellemannen') ingericht. Het blijft echter een Vlaams onderonsje, want Walen doen er niet aan mee ...
Ik zal er niet bijzijn vanwege mijn gebroken hiel.
Na Temse in 2005, Oudenaarde in 2006 en Veurne in 2007, heeft de Gemeente Zele zich kandidaat gesteld om het Kampioenschap 2008 op zijn grondgebied te laten doorgaan en wel op zondag 11 mei, een dag die samenvalt met Moederdag en de Zeelse feesten.
Tijdens de Zeelse Feesten van verleden jaar (toen al niet naar de zin van het Pius X-instituut, organisator van de Pinksterfeesten aldaar...), kreeg schepen van Toerisme Geert Roosenboom (Open VLD) de suggestie om dit jaar het Belgisch Kampioenschap voor Bellemannen te organiseren in Zele. 'Dit is een positief gegeven, dat zeker in aanmerking komt voor de opening van het toeristisch seizoen en de Zeelse Feesten 2008', zei hij in een interview met De Gentenaar.
Alvast een goede keuze, want ze hebben daar sinds enkele jaren een biezonder goede belleman aan het werk gezet. De gastheer is aldus Odilon Wiels.
Programma :
10.00u : de academische zitting op het Gemeentehuis en er is een doorlopende tentoonstelling over 'de belleman'. 11.00u : de eerste 'roep' dat zal handelen over de eigen stad of gemeente. 12.30u : middagmaal 17.00u : de tweede 'roep' moet een ode zijn aan de gaststad (Zele) 18.00u : de derde 'roep' is een opgelegd thema (tot op heden onbekend) 19.00u : bekendmaking van de resultaten en de uitreiking van de trofee. 20.00u : avondmaal
Overwinnaar en voor de derde keer op rij de beste belleman van Belgisch Vlaanderen :
Joris Goens uit Veurne !
Goens was heel zeker van zichzelf. Hij moest en zou voor de derde keer op rij kampioen worden. 'Nu voel ik mij pas echt de kampioen', zei hij zondagavond na afloop van het kampioenschap. Zijn echtgenote Monica was als escorte mee op het podium gekomen. Het was de allereerste keer dat ze dit deed.
(schets van de Izegemse caricaturist Hanzz)
Joris Goens nam voor de vierde keer deel aan het Belgisch kampioenschap. De eerste keer werd hij vierde, maar daarna elk jaar kampioen.
'Ik ben niet meer zo zenuwachtig, kan betere teksten maken en mijn stem klinkt ook veel vaster dan een paar jaar geleden', zegt hij. Iets wat zijn echtgenote overigens beaamt. 'Ik had hem wel op het hart gedrukt dat er nog punten waren waar hij moest op letten', zegt ze. 'Bijvoorbeeld dat hij niet teveel met zijn hoofd mag schudden'.
Veel tijd om feest te vieren hadden de kersverse kampioen en zijn gevolg niet. Maandag werden ze verwacht op de bloemenmarkt in Veurne.
Hoewel Goens vlot won, was de concurrentie vrij groot. Er namen negen bellenmannen uit heel Vlaanderen deel aan het kampioenschap.
En dit is ze dan : de nieuwe bellemankaart met de activiteiten voor 2008 van de gemeente Temse.
Temse heeft de laatste 25 jaar grote inspanningen geleverd op het vlak van toerisme. In het raam van zijn promotie wordt sinds 2000 jaarlijks een bellemankaart uitgegeven, met aan de ene zijde een foto van belleman Gerard Vercauteren in een typisch Temses kader en op de keerzijde de hoogtepunten van het toeristisch seizoen. Deze maand verscheen dus die nieuwe bellemankaart.
Het was dit jaar de bedoeling de jubilerende hostessen - zij bestaan al 50 jaar - met de belleman te laten poseren aan het gerestaureerde oude gemeentehuis, maar aangezien de restauratie nog volop aan de gang is, wordt dat scenario verschoven naar volgend jaar. De belleman is nu vereeuwigd met de Schelde en de oude Scheldebrug. Volgend jaar zal dat beeld niet meer te zien zijn, want in mei-juni 2009 wordt de nieuwe brug in gebruik genomen. De nieuwe bellemankaart is gratis te verkrijgen bij een aantal gemeentelijke diensten. Horecazaken, winkeliers e.a. die er een aantal op hun toonbank willen leggen, kunnen er ophalen in het toeristisch infokantoor De Watermolen (aan de Wilfordkaai) en de belleman Gerard zelf heeft er ook altijd op zak als hij in zijn champettersuniform op pad is.
Stadsomroepersconcours in Elburg, Nederland 2008 : resultaat
ELBURG - 6 mei 2008
Stadsomroeper Peer Witzel uit Alphen aan de Maas weet het zeker : 'Met vis van het Bottertje blijft u weg bij dokter en apotheker.' Er was dit keer ook een vrouwelijke deelnemer. Lydia van de Ruit vertegenwoordigde het plaatsje Capelle aan de IJssel, de woonplaats van onze Minister-President Balkenende : 'Zou Jan-Peter mee naar Elburg, dat vond ik top, maar helaas, zijn snipperdagen waren op.'
Toen er nog geen kranten, radio, tv en internet waren, maakten overheden in steden en dorpen gebruik van een omroeper. Deze maakte dan de goede en de slechte nieuwtjes bekend bij de bevolking. Tegenwoordig is het zijn van omroeper puur hobby. Een hobby die overigens zeer wordt gewaardeerd door het gemeentebestuur omdat het een bijzondere manier is van reclame maken voor de stad of het dorp en het omliggende gebied.
Uiteindelijk bepaalde de jury, bestaande uit Harmke de Lange (echtgenote van burgemeester Frans de Lange), Marianne Hulst (ondernemer in de Vesting) en Laura van der Linde (eindredacteur Huis aan Huis), wie de drie beste roepers waren. Derde werd Klaas Koper die een overtuigend en trots verhaal vertelde over Zandvoort. Geanimeerd spreker Henk van de Nieuwenhuizen uit Oisterwijk werd tweede en de jury viel als een blok voor de uitstraling en het verhaal van Peer Witzel uit Alphen aan de Maas. Elburger Herman Hartgers werd overigens vierdeÂ… net als de overige deelnemers. En die redenatie typeert gelijk de gezellige onderlinge sfeer.
Boeren, burgers en buitenlui! Ze worden vandaag in Elburg toegesproken op het concours voor stads- en dorpsomroepers.
ELBURG - Peer Witzel uit Alphen aan de Maas weet het zeker 'Met vis van het Bottertje blijft u weg bij dokter en apotheker.'
Er was dit keer ook een vrouwelijke deelnemer. Lydia van de Ruit vertegenwoordigde het plaatsje Capelle aan de IJssel, de woonplaats van onze Minister-President: 'Zou Jan-Peter mee naar Elburg, dat vond ik top, maar helaas, zijn snipperdagen waren op.'
Toen er nog geen kranten, radio, tv en internet waren, maakten overheden in steden en dorpen gebruik van een omroeper. Deze maakte dan de goede en de slechte nieuwtjes bekend bij de bevolking. Tegenwoordig is het zijn van omroeper puur hobby. Een hobby die overigens zeer wordt gewaardeerd door het gemeentebestuur omdat het een bijzondere manier is van reclame maken voor de stad of het dorp en het omliggende gebied.
Uiteindelijk bepaalde de jury, bestaande uit: Harmke de Lange (echtgenote van burgemeester Frans de Lange), Marianne Hulst (ondernemer in de Vesting) en Laura van der Linde (eindredacteur Huis aan Huis), wie de drie beste roepers waren.
De top 3 van het concours in Elburg, samen met de jury
Derde werd Klaas Koper die een overtuigend en trots verhaal vertelde over Zandvoort. Geanimeerd spreker Henk van den Nieuwenhuizen uit Oisterwijk werd tweede en de jury viel als een blok voor de uitstraling en het verhaal van Peer Witzel uit Alphen aan de Maas.
Elburger Herman Hartgers werd overigens vierdeÂ… net als de overige deelnemers. En die redenatie typeert gelijk de gezellige onderlinge sfeer.
Het Noord-Amerikaanse Belleman Kampioenschap 2008 vond plaats in Annapolis / Maryland (http://www.ci.annapolis.md.us/) van 1 tot 4 mei 2008, en dit valt samen met het 'Charter Fest', een van de evenementen op 'Annapolis Alive' wat dan weer een reeks festiviteiten is die jaarlijks terugkomt ter gelegenheid van de herdenking van de charterondertekening in 1708 door de toenmalige Engelse Koningin Anne.
De deelnemers overnachtten in het Doubletree Hotel Annapolis, een kadootje van Watermark, de hoofdsponsor van het evenement.
En ze werden nogal in de watten gelegd, die deelnemers. Na de VIP-receptie en de persconferentie op vrijdag 2 mei was er na het ontbijt in het William Paca House § Garden op zaterdag 3 mei een eerste 'roep'. Na de lunch (plaats nog niet bepaald) ging de competitie door in het Maryland State House. Daarna volgde er wat vrije tijd, het avondmaal en tenslotte de prijsuitreiking.
Na het ontbijt op zondag 4 mei werden de deelnemers en hun escortes een rondrit aangeboden op de Naval Academy § Historic Annapolis, een bezoek aan het Hammond Harwood House en een 40-minuten durende cruise in de haven.
Er lagen zelfs plannen op tafel om een voorafgaandelijke 'Junior Town Crier Competition' te organiseren voor leerlingen van de plaatselijke lagere scholen, met de steun van het Chesapeake Children's Museum in Annapolis.
Groepsfoto ter gelegenheid van de 10-jarig bestaansviering van de American Guild of Town Criers, gehouden in Milford / Ohio in november 2007 laatstleden.
It helps that Mark Molnar not only speaks loudly, but has something to say.
With a booming voice that commands attention and lung capacity on his side, the cityÂ’s town crier bellowed to bronze in a North American mouthpiece showdown this weekend.
Molnar regaled judges with three cries about hometown St. Catharines, host city Annapolis, Md., and William, Penn.
“They like a bit of humour in a cry. They like it interesting,” Molnar said Monday, explaining how judges work.
“I try to liven it up a bit. I try to put some life into what I say, and I think that works for me.”
The North American Town Crier Competition saw 24 orators from B.C. to Bermuda pitch their pipes.
Competitors had to submit in writing three cries between 100 and 125 words prior to the competition. One of the five judges read along during their performances, giving penalty points if a word was mispronounced or skipped.
Town criers were also judged on their entrances and exits, content of the cries and clarity and volume, which Molnar said he rarely has a problem achieving.
“Some of the guys, by the second cry they were hoarse. As soon as that happens, you’re in trouble,” said Molnar, who warms up his voice before events.
All competitors had to be officially appointed by a municipality and be members of a guild. The majority were from Ontario, which has the largest population of town criers.
In Niagara alone, there are official town criers in Thorold, Niagara-on-the-Lake, Niagara Falls, Port Colborne and Welland, while the Town of Lincoln is also covered by Molnar.
OntarioÂ’s criers are of a high quality, with Port Perry and Kingston representatives taking the top two spots. The provinceÂ’s competition, in which Molnar will be taking part, is held in June.
Molnar seemed born to use his chops. In the early Â’80s, while in the navy, he stumbled upon the first town crier world championships taking place in Halifax.
“I turned to the person beside me and said, ‘I could do that,’ ” he recalled. The Halifax town crier overheard him and invited Molnar onstage, where he managed to call out with the best of them.
Years later, at a charity event in Port Dalhousie, Molnar noticed the crier was from out of town.
After learning the official St. Catharines crier had moved to Korea five years earlier, Molnar asked the city to appoint him to the job.
A crier contest was held in 2004, and Molnar won.
Since then, heÂ’s been a frequent guest of the Niagara Wine Festival, Santa Claus parade and Canada Day events, among dozens of other public and private occasions, much to his delight.
It seems the shiny pewter plaque from the North American competition is icing on the cake.
“What other job do you get to dress up funny and yell at people,” he asks, “and they can’t yell back?”
David McKee, a town crier since 1991 in Brantford, Ontario, performs in the North American Town Crier Championships at the Annapolis City Dock.
The North American Town Crier Championship is held in Annapolis this year to commemorate the 300th anniversary of the chartering of Annapolis in 1708. (Sun photos by Doug Kapustin )
It's not easy working in a dying medium. In a modern world ablaze in BlackBerry-ing, Wi-Fi-ing, 24-hour-news-streaming glory, it takes a certain kind of man to dress up in frilly clothes and stroll into the town center with nothing but his voice and a shiny bell to tell people what they need to know.
But the world needs town criers, several of them said yesterday as they prepared to belt out their cries in historic Annapolis. It needs them at ribbon-cuttings, centennial celebrations and special events that require a flair for the dramatic and historical that only a town crier can provide.
As part of its 300th anniversary, Annapolis got an industrial-strength dose of that drama yesterday. Two dozen of North America's elite criers converged on City Dock to battle for the title of Best Town Crier. Among the contestants were a man from Ontario who wrote the book on town cries; a legally blind town crier; and a local favorite, William North-Rudin, a slightly intimidated first-timer from Alexandria.
"I'm coming in with low expectations," said North-Rudin, who with three years was one of the least experienced criers. "I mean, some of these guys have been doing this 20, 30 years."
Especially fearsome, he explained, was the contingent of Canadian criers. For more than a decade, they have dominated the North American championships, dazzling judges with their ornate, gold-trimmed coats and clarion-clear voices.
This year, 17 of the 24 contestants hailed from Canada. Among them was grizzled veteran Bruce Kruger, 59, a former North American champion and third-place winner in the 2001 world competition.
The list of dignitaries Kruger has cried for includes the king of Norway, Queen Elizabeth II, two Canadian prime ministers and the former president of India.
But like any pro at the height of his game, Kruger, from Ontario, played down his accolades. Winning isn't everything, he said, "it's really about the camaraderie, being with your peers."
Town crying, he explained, is a gentlemanly affair. There's no glowering, no intimidation. Trash-talking is kept to a minimum. But that doesn't mean the criers don't take it seriously.
There's an art to it, say the experienced criers. A good crier knows he's not the star attraction but an attention-grabber to introduce the main event. You've got to be concise yet colorful. You need the look and voice of authority, they say.
Most important, you need a touch of comedy, though town-crier humor often veers toward the esoteric. (Jokes yesterday included references to dukes of York and 18th-century kings.)
"You're not going for belly laughs, mind you, but you want some smiles," said Peter Davies, a crier from Nova Scotia.
A pleased audience, after all, is often a town crier's only reward. Most are unpaid ceremonial positions. Some receive a stipend to cover dry-cleaning bills and travel expenses. But it's a far cry from the golden era of their trade.
For centuries it was the way people got their news, shouted to them from the street corner. The criers were employed by kings to pronounce decrees and extol their exploits, but printing presses and increased literacy reduced the need. The criers became especially rare in this country after the American Revolution.
"We wanted to be free of all that British influence and tradition," said William Joseph, secretary of the American Guild of Town Criers, which has 37 members.
Joseph has seen an uptick in recent years as many towns appointed town criers to help celebrate their centennial and bicentennial anniversaries. Annapolis appointed its town crier, Frederick Taylor, two years ago. As the host and organizer, he was ineligible to compete this year.
The criers were judged on four criteria yesterday: content, clarity, sustained volume and deportment. Contestants had written out their cries ahead of time on scrolls. Any variation from the script -- a dropped word, an extra article -- meant penalty points.
"It takes guts to do this stuff. It's not for the faint of heart," said Betty Kading, 73, from Orangeville, Ontario, a crier for 19 years and the sole woman competing. "Your tongue can become your worst enemy. Of course, you rehearse what you're going to say, but the trick is to never memorize it."
For Bert Stevens, 63, that meant reading from large-size text. It was his first competition since losing his sight four years ago, and even for the 17-year veteran, it would be a tough performance.
Stevens walked up for his cry with his guide dog Bing, dressed in a matching frilly shirt. The cry came through loud and clear, but Stevens's hands shook nervously minutes later as he sat in the audience.
"It was harder than I thought," said Stevens, a crier from British Columbia. "My biggest worry was for Bing. He's never been in competition before."
In the end, after a day full of "hear ye," "oyez" and "milord," it was a Canadian who won. The first-place crier was Bill McKee, a police officer from near Toronto who last won in 2006.
Stevens, nonetheless, called the competition a success. He had entered thinking it would be his last. His cries had not been perfect -- he lost his place once and repeated two words. But by the end, he was already talking about entering the next competition, even if he had to learn Braille. "I mean, I'm a town crier. It's what I do," he said.
The North American Town Crier Championships originated in 1983, under the auspices of the Canadian Guild of Town Criers. There were NATC competitions in 1984 and 1985. The latter was held in Saint John, New Brunswick, Canada. In 1986 it was held in Kingston Ontario, Canada, sanctioned by the Canadian Guild of Town Criers. Daniel Richer dit la Fleche was host of the 1988 competition at North Bay, Ontario, Canada. Since he was a member of the Canadian Guild of Town Criers this was again the parent body. The 1991 NATC competition was in Decatur, Illinois, USA. again hosted by Daniel Richer dit la Fleche and under the sanction of the Canadian Guild of Town Criers. The 1994 competition was at Nemacolin, Pennsylvania, USA, hosted by Ron Amy, in place of Peter Cox, who was the organizer, and therefore under the sanction of the Nova Scotia Guild of Town Criers. The 1996 NATC competition was in Hamilton, Ontario, Canada and since it was hosted by Al Freeman was under the sanction of the Ontario Guild of Town Criers.
There, the members of the American Association of Town Criers, The Ontario Guild of Town Criers and the Canadian Guild of Town Criers, met and agreed to award the 1998 NATC championship to Chris Poole, Town Crier of Hinton, Alberta, Canada. It was under the rules of the Ontario Guild of Town Criers. The 2000 competition was awarded to Niagara Falls Canada but since this was not viable it was awarded to Chesterton Indiana, USA. Their "Wizard of Oz " Festival and Town Crier Competition is, at present, the longest running annual competition in North America, and it was considered appropriate that they should hold the North American Championships. As this was the USA and the American Guild of Town Criers had been chartered in 1997, their rules were used. On the Fifth of July 2002, The Carpenter's Company of Philadelphia and Rich Lalena, their Town Crier, conducted a very successful championship at Carpenter's Hall, Philadelphia, Pennsylvania, USA.
The North American Town Crier Championships have been fully sanctioned and open to all criers in North America. Because this is a North American open championship, it is the responsibility of the host guild to define the rules. This has made the NATCC one of the most innovative competitions among the many that I have attended. The tradition that was established by the Canadian Guild of Town criers in 1983 has been continued and has proven to be in good hands with Richard Lalena and the American Guild of Town criers for 2002.
Since the NATCC is open to all Town Criers and brings together people from across North America, it is, perhaps, more comprehensive than most. As a competitor since 1986, I would recommend this competition as a "True School for Town Criers." It is next to the Worlds in presenting a diversity of styles and lots of "stuff to steal."
Dit is de wedstrijdagenda van de Eerste Vereniging van Stads- en Dorpsomroepers Nederland. Het seizoen is in 2008 alweer begonnen. Er staan weer aardig wat wedstrijden op het programma.
Annapolis (Maryland) viert dit jaar zijn 300ste verjaardag. Reporter Jill Horner is live vanop City Dock waar ze enkele bellemannen heeft kunnen verzamelen voor een filmpje ...
Dreigende wolken kunnen meiboomplanting 2008 niet stoppen
Het was een koude en erg winderige woensdagavond op de Grote Markt. Opkomende grijze wolken kondigde bakken regen aan, doch gelukkig zonder druppel trokken de dreigende regenwolken voorbij. Zij hadden zeker de afscheidswoorden van meigraaf Stephanus I (Stephan Van Thournout) aanhoord, die de winter definitief goodbye zei. Meigravin Cora Meier had dan de eer om een echte lente te verwelkomen.
Meiboom
Na een ceremonie op het stadhuis werd de meiboom door de mannen van ’t Dorp, samen met de Koninklijke Harmonie Alexis Pierloz, de meigraaf en –gravin, de twee Hasseltse reuzen en de burgemeester met zijn schepencollege, stoetsgewijs via de Lombaard- en Hoogstraat naar de Grote Markt getransporteerd.
Ik ben Guy , en gebruik soms ook wel de schuilnaam 'De belleman'.
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Officiële Stadsomroeper van Izegem en museummedewerker.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Europese Snorrenclub Antwerpen.
