In de middeleeuwen zijn er duizenden mensen aan de pest gestorven... De longpest, de builenpest, de zwarte pest... ze namen Europa in en over.
Dit is één van de leerstofonderdelen op het programma van het derde jaar geschiedenis. Ikzelf heb die lessen altijd heel leerrijk gevonden en ook mijn leerlingen vonden het wel eens leuk om bioloog in "de duistere eeuwen" te spelen. Ook wees ik hen op de impact van het woord "pest". Het wordt altijd in een negatieve context gebruikt: "de pest aan iets hebben, iets verpesten,..."
En zo dus ook PESTEN. Tegenwoordig weer alom in the picture door de campagne van Ketnet. 4 stipjes op je hand plaatsen als teken dat je tegen pesten bent. En alle scholen (lager én middelbaar) springen op de kar en delen stippen uit dat het een lieve deugd is! En terecht, want pesten is verschrikkelijk en moet zoveel mogelijk aangepakt worden.
Toen ik deze week te horen kreeg dat mijn oudste zoon zich misdroeg in de tekenschool en dat hij kinderen van hun werk hield en opzettelijk stoorde, heb ik hem dus eens goed zijn levieten gelezen. Hem duidelijk gemaakt dat zo'n gedrag ab-so-luut niet kan. En toen kwamen er traantjes en vroeg ik waarom hij weende. Hij antwoordde: "Ik wil helemaal niet meer naar de tekenschool, ik vind het daar niet leuk!" En na een paar keer aandringen kwam uiteindelijk de reden waarom hij niet meer wilde gaan en waarom hij zo "stoer" deed... Hij wordt gepest en uitgelachen. Door het vriendinnengroepje van zijn zus...
Ik was er even niet goed van... Hij durft wel meer een leugentje om bestwil uit zijn mouw te schudden, maar ik voelde meteen aan dat dit écht was. De manier waarop hij begon te snikken, waarop hij zich terugtrok in de zetel, met een vorm van schaamte in zijn ogen, omdat hij toegegeven had gepest te worden.
Later die dag heb ik de dochter geconfronteerd met zijn verhaal en ze gaf alles toe. Ik had tranen in mijn ogen toen ik haar berispte. Ze noemde hem "stom en dik" en dat zijn heel gemene dingen. Ik herkende de onmacht bij mijn zoon, omdat ik zelf ook nog gepest ben. De hedendaagse pest is terrein aan het winnen. Voor mij mag ze opnieuw uitgeroeid worden...
Ik hecht veel belang aan de vrijetijdsbesteding van mijn kinderen. Ik wil dat ze hobby's hebben, liefst een sport, maar iets creatiefs kan zeker ook. En dus begon de zoektocht naar leuke invullingen van woensdagnamiddagen of weekends.
Voor de dochter had ik al snel iets geschikt gevonden. Ze blijkt een meer dan gewone interesse te hebben voor dansen. Daarom traint ze nu al drie jaar in een leuke dansschool. Haar juf neemt alles op een speelse manier op, zonder aan discipline of kwaliteit in te boeten. Die toewijding resulteert jaarlijks in een spetterende dansshow, waar ik elke keer weer het zakdoekje moet boven halen, omdat mijn moedergevoel overloopt -letterlijk- van trots. Verder gaat de dochter naar de tekenschool en is ze een graag geziene meid in de jeugdbeweging.
De zoon is kieskeuriger wat zijn vrije tijd betreft... Het liefst van al zou hij weekends na elkaar games uitproberen en ze van A tot Z in één ruk uitspelen. Maar daar kan ik dus onmogelijk mee akkoord gaan. Hij gaat op zondag graag naar de jeugdbeweging, omdat hij daar "zijn beer" kan uitlaten: hij mag crossen, smossen, onnozel en stoer doen en niemand die daar een probleem mee heeft. Op woensdag gaat hij ook naar de tekenschool, maar hij heeft me al een aantal keer duidelijk gemaakt dat het toch niet helemaal zijn ding is. En dan is er de eindeloze zoektocht naar een geschikte sport... Voetbal? Nee (gelukkig niet!) Dan maar judo... te technisch en te statisch voor hem. Tennis? Geen echte interesse voor... En dan is er mountainbiken. Dat is echt iets voor hem. Hij lijkt wel vergroeid met zijn fiets (die oorspronkelijk van mij was, maar toch alleen maar stof stond te vergaren in de garage). Maar waar kan hij dat in groepsverband gaan doen? En dan nog een groter dilemma... dikwijls gaan die mountainbiketochten door op zondag, de dag van de jeugdbeweging...
En dus heeft hij nog altijd geen sport gevonden waar hij all-the-way voor kan gaan. Ik hoop dat dat snel komt, want soms heeft hij zoveel energie dat hij hier de muren op loopt. Tiens... misschien moet ik me eens informeren over muurklimmen.
De kids zitten nog altijd volop in hun project over "sterren en planeten" en nu worden de ouders blijkbaar ook ingeschakeld. De zoon had een duidelijke opdracht gekregen: de 27(!) manen van Uranus namaken... Gelukkig is de papa creatief ingesteld en gingen ze aan de slag met waterballonnen, kranten en véél behangerslijm om kleine maantjes te creëren. Heel de living vol papier-maché-bolletjes die nu liggen te drogen, om morgen (hopelijk) overschilderd te worden.
De dochter moest intussen een verhaal bedenken over een reis naar de maan en dat dan ook nog eens uittypen op de computer. Ook zij ging vlijtig aan de slag en in een mum van tijd stond er een kort, maar krachtig ruimteverhaal op pc.
Ik ben altijd voorstander van muziek in huis. Dus tijdens de ruimtevaart werken stond er een mengeling van hedendaags-alternatief en jaren '90-techno op. Ik vind het ge-wel-dig dat mijn kids in huis rondlopen terwijl ze een deuntje uit mijn tijd neuriën. Zo geef ik -mijns inziens- een beetje cultuur door en tegelijkertijd kan ik iets over "mijn tijd" vertellen, want daar zijn de kids meestal wel nieuwsgierig naar. Juist zoals ik vroeger graag luisterde naar de verhalen van mijn ouders hun jeugd, zo horen mijn kids ook graag mijn verhalen. Dat schept een band, dat schept genegenheid. En dan bloei ik open.
Ik heb me deze week niet laten vangen aan het huiswerk-monster. Elke avond hebben de kids en ik hard gewerkt aan hun weekpakket. De ene dag rekenen, de volgende dag dictee oefenen, dan weer wereldoriëntatie (of hoe noemen ze dat tegenwoordig?) met oefeningen opzoeken via Google Earth en nog een gedicht uitzoeken voor de poëzieweek. Alles tiptop in orde. Dus toen ik deze morgen als eerste de deur uitging, was ik gerust dat ze goed voorbereid waren op de komende week. Ik had zelfs nog na het ontbijt tegen de dochter gezegd dat ze haar agenda, map, spellingboek én gedicht in haar boekentas moest steken.
Dus groot was mijn verbazing toen ik deze namiddag thuis kwam... Op de tafel en op de vensterbank zag ik... agenda's, weekpakketten, spellingboeken en gedichten, die lagen te kreunen om zich naar school te reppen, maar die geen centimeter vooruit kwamen. Eén ding was IK blijkbaar vergeten... hoe vergeetachtig de jeugd van tegenwoordig kan zijn...
Op zaterdag gaat de dochter traditiegetrouw dansen. Ze is al volop aan het oefenen voor de dansshow in april en dus mag ze geen enkele training meer missen. Die dansles is voor mij het uitgelezen moment om even voor mezelf te zorgen. Ik zit in de cafetaria, met zicht op het danslokaal en doe dan dingen waar ik anders niet of weinig aan toe kom: lezen, een planning maken voor volgende week of mijn moeder meenemen om bij te kletsen. Gisteren was ze weer van de partij en dan vliegt dat uur voorbij. We blijven babbelen, giechelen, anekdotes vertellen,... En dan blinken we beide van trots als we naar onze dansende meid kijken en zien dat ze het zo goed doet en fijn vindt.
Deze ochtend stond er een verjaardagsfeest voor de oudste kids gepland. Ik had de stomme fout gemaakt om te beloven dat we daarna nog naar de film zouden gaan. Maar dat bleek al snel onhaalbaar wat tijdsindeling betreft. Dus toen ik ze van het feestje ging halen, moest ik tot mijn scha en schande opbiechten dat er geen film zou komen... Als reactie -zoals ik verwacht had- veel geblaas, gezeur, tegengepruttel, lange gezichten, verwijten en traantjes. Om het leed te verzachten, zijn we dan toch nog pizza gaan eten, want ik voelde me schuldig. Ik heb me voorgenomen niets meer op voorhand te beloven. De teleurstelling in hun blikken zullen me nog een tijdje bijblijven... En langs de andere kant denk ik "Komaan, het is toch maar een film...?!" Maar dan denk ik terug aan hoe teleurgesteld ik was als kind, wanneer er iets niet door ging. Ik heb dus weer iets bijgeleerd vandaag...
De twee groten gingen al een aantal jaren naar de scouts en dat vonden ze echt wel leuk. Maar de scouts is best wel ver van waar we wonen en het over-en-weer-gerij begon me soms wel wat te veel te worden. En vermits ik voorstander ben om zoveel mogelijk in je eigen dorp/stad te ondernemen, waren de scouts dit jaar in de vergetelheid geraakt. Mede door uitstapjes op zondag, of door een zondag-pyjamadag werden de scoutsplannen opgeborgen.
Tot vorige week, toen ik besefte dat de jeugdbeweging toch wel een meerwaarde is voor opgroeiende kinderen. Samen spelen, samen delen, leren omgaan met elkaar, zelfredzaamheid tonen, vriendjes maken en plezier beleven. Op weekend gaan, in de zomervakantie op kamp! Dat wou ik hen eigenlijk niet langer ontzeggen. Plus -laat ons eerlijk zijn- is het ook een meerwaarde voor mama's die graag op zondag namiddag (of tijdens de examens van de leiding op vrijdagavond) even willen uitblazen én bijtanken.
Dus ben ik aan het googelen geslagen en heb ik de mogelijkheden in onze woonplaats op een rijtje gezet. Een hele resem scouts-, chiro-, ksa-, klj- en nog veel meer groepen passeerden de revue. Het was een fluitje van een cent... mailtje naar de leiding, kids welkom.
Daarom zit ik nu,op vrijdagavond, met een lekker glas rode wijn in de zetel. Straks komen mijn kapoenen thuis, waarschijnlijk met leuke, nieuwe scouts verhalen. En ondertussen heb ik bijgetankt, letterlijk én figuurlijk.
Mijn kids werken rond het project "sterren en planeten" in de klas. In groepjes van drie moeten ze alles weten te ontdekken over de ster/planeet die ze toegewezen hebben gekregen. De zoon kreeg Uranus toegewezen, de dochter de maan (die technisch gezien noch ster, noch planeet is...). Na de verplichte sessie weekpakket (cfr. blog van dinsdag) en de oefeningen op pc over de maaltafels, konden we dan na het avondeten iets opzoeken over Uranus...
Ik weet nog dat ik als kind uiterst geboeid zat te luisteren naar mijn vader toen hij vertelde over de Aarde en Mars en diens manen Deimos en Phobos... In een tijd van alleen boeken en encyclopedieën kon ik mijn fantasie de vrije loop laten en kon ik me maar een vaag beeld vormen van die vreemde werelden die me zo boeiden.
Anno 2018 is het niet moeilijk om je er iets bij voor te stellen, met dank aan YouTube. Even "Uranus" ingeven en de filmpjes flitsen voor je ogen. Hoe Uranus zijn draai-as niet dezelfde is als die van onze Aarde. Hoe het magnetisch veld alle kanten op zwiept en dusdanig de dodelijke zonnewinden niet kan afweren. Hoe de oppervlakte van deze planeet niet solide is, maar een mengeling van gesteente, ijs en een mengeling van water, methaan en ammoniak.
Ik moet zeggen, IK heb wat bijgeleerd deze avond bij het bekijken van deze filmpjes. Wat mijn zoon en dochter hebben bijgeleerd? Dat het gas methaan geproduceerd wordt door de koeien als ze een scheetje laten...
Mijn kleine man heeft nog steeds een veel te hoge temperatuur. En deze nacht heeft hij alle sterren uit de hemel gehoest. Dus na het kinderarts-débacle en de interventie op spoed, stond er vandaag weer een bezoek aan de huisarts gepland. En deze keer moest er bloed getrokken worden... bij mij 4-jarige deugniet, die de laatste tijd zo bleek ziet als een plattekaasje. Hij kent de huisarts al heel goed, hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Oortjes kijken, varkensneus maken, mondje open en AAA zeggen, het gaat zoals een fluitje van een cent. En dan kwam de prik-vlinder eraan...een scherpe naald met zijvleugeltjes, precies een vlindertje. In eerste instantie was kleine man niet gealarmeerd, ook al had de huisarts hem alles al van A tot Z uitgelegd in kindertaal. Tot de gevreesde PRIK er kwam... En zoals dikwijls bij jonge kinderen is het even zoeken naar de ader. De gilletjes en de overvloedige tranen die over zijn wangen rolden, raakten me diep. En toch is hij een flinke jongen geweest, want hij heeft niet bewogen bij de bloedafname. Hij bleef maar kijken naar die venijnige naald die in zijn armpje bleef steken. En die uitdrukking op zijn gezicht... die neem ik als mama weer voor lange tijd mee. Want welke mama wil haar kleintje nu zo pijn zien hebben? Ik heb thuis dan maar een traan weggepinkt
Elke week op dinsdag krijgen mijn twee oudste kids huiswerk mee naar huis, een weekpakket waar ze de hele week mee aan de slag moeten. De bedoeling is dat de nieuwe leerstof door de juf in de klas uitgelegd wordt en dat de leerlingen dan zelfstandig hun bundeltje afwerken. Wat ze in de klas niet gedaan krijgen, moeten ze dan in het weekend verder thuis vervolledigen.
Dat is dus de theorie... Maar de praktijk heeft me al dikwijls geleerd dat we op zondagavond nog aan de slag moeten met zoon-en (soms ook) dochterlief. Meestal maakt de dochter er geen drama over en begint ze plichtsgetrouw aan de nog af te werken oefeningen. Maar de zoon is "A master in evasion" geworden. Hij heeft de hele week door elke avond een ander excuus klaar om toch maar niet aan dat huiswerk te moeten beginnen: "De juf heeft dat nog niet uitgelegd, dat moesten we nog niet maken, dat doe ik morgen wel in de klas,..."
En alle lappen krijgt hij het voor elkaar om een hele week niets te moeten doen. Omdat ik moe ben en even een me-time wil, omdat ik zijn huiswerk vergeten ben, omdat HIJ zijn huiswerk "vergeten" is op school, omdat ik vind dat hij niet elke avond moet werken, omdat er iets gepland stond,...
Dan begint de miserie op zondagochtend... Als ik hem attent maak op het feit dat hij aan zijn huiswerk moet beginnen, steekt de koppigheid weer op. Een standaard NEE, gevolgd door een rits ideeën die hij liever wil uitvoeren op zondag. Een gezeur en een afsluitende scheldparade aan mijn adres, en dan de traantjes... wanneer hij beseft dat hij niets zinnigs meer in te brengen heeft. Elke zondag opnieuw... tot treurens toe...
Dus deze week heb ik mezelf voorgenomen me niet te laten inpakken door die snotter van 9 jaar. Vandaag is het dinsdag en hij heeft al 2,5 oefeningenblad afgerond. Ik neem me voor om deze week voet bij stuk te houden, zodat we zondag gewoon nog eens moeten kijken of alles goed ingevuld is. Want ik weet niet of het besmettelijk is, maar soms heb ik de indruk dat ik ook last krijg van huiswerkitis.
De jongste telg in ons gezin is al een aantal dagen buiten strijd. Niets speciaals zullen jullie denken, elk kind is toch eens ziek? Jawel, maar bij nummer drie begint er toch een chronisch kantje op te steken... Even de statistieken erbij halen: 5x antibioticakuur in 2017 om luchtweginfecties tegen te gaan. En dit telkens gepaard gaande met uit-de-pan-swingende koorts. Wel, ik heb de indruk dat mijn mannetje beestjes in zich aan het kweken is die resistent zijn tegen antibiotica.
En dus met meneertje naar de huisarts, die hem al heel lang opvolgt en die ook vond dat het tijd was voor verdere stappen. Goed, doorverwijzing naar de kinderarts.... In het weekend steeg de koorts tot 40°C en dus vond ik het welletjes geweest. Telefoon naar de wachtdienst van kinderartsen. "Nee mevrouw, de kinderarts is opgeroepen, er zijn een aantal patiënten niet komen opdagen en dus is ze niet beschikbaar en kan u niet komen."... "HUH? Excuseer? Dit is toch de WACHTDIENST?!" "Wel mevrouw, dan moet u naar spoed gaan."
Ligt het aan mij of is het steeds moeilijker om een kinderarts te zien te krijgen? Willen die dan alleen maar de "erge en met aanziende"-ziektes behandelen?! Nu goed, ik met mijn rillende en ijlende ventje naar spoed, waar ze ons snel en zeer professioneel geholpen hebben.
Moraal van het verhaal?... Kinderartsen hoeven voor mij niet meer. Het lijkt me wel een uitstervend ras met hoogheidswaanzin. Lang leve de huisarts en thumbs up voor de mensen op spoed die heel kindvriendelijk met kleine en zieke deugnieten omgaan. Spreek me gerust tegen als jullie andere (en hopelijk fijnere) ervaringen hebben.
Mijn oudste zoon is negen jaar en hij denkt al jaren puber te zijn. Tegen spreken, de baas willen zijn over zijn jongere zus en broer, onbeleefde woorden gebruiken, met slaande deuren naar zijn kamer vertrekken,... Ik heb het allemaal al meegemaakt en hij moet nog tien worden
Ik heb me al dikwijls afgevraagd wat ik als mama verkeerd doe, of ik te streng ben, of ik niet streng genoeg ben, mijn hoofd al gebroken hoe ik de sfeer in huis kan verbeteren en mijn hart al op voorhand vastgehouden wanneer ik hem iets verbied. Ik kan alleen maar bedenken dat het de aard van het beestje is: opvliegend, koppig en zijn ongelijk niet willen toegeven. Ik durf te hopen dat hij op tijd leert wanneer de grens bereikt is. Nu kent hij geen grens, hij gaat er steevast over. Mijn man en ik moeten zijn grenzen instellen, maar ik besef dat ik dat niet ga kunnen blijven doen. En eigenlijk ben ik bang voor het moment dat ik hem ga moeten lossen. Hoewel ik hem soms tegen het plafond kan plakken van frustratie, toch blijft hij mijn kleine (bijna-even-groot-als-mama) jongen, die negen jaar geleden als kersverse baby in mijn armen lag...
Om een dino zoals ik het digitale tijdperk in te leiden, heb je veel overtuigingskracht nodig. En die kracht heb ik gekregen, vanuit een onverwachte hoek... door iemand die ik niet veel zie, maar die me wel op weg helpt om mijn saaie bestaan wat meer kleur te geven.
Hhhmm... saai... niet het meest positieve woord voor een getrouwde vrouw met drie kinderen en een fulltime job... maar wel realiteit Ken je dat gevoel, het is-het-dit-nu-syndroom? Heb ik hiervoor gestudeerd? Ben ik hiervoor al niet wat te oud? Om elke dag een routine te moeten ondergaan waar ik niet echt zélf voor gekozen heb?
Wel, het nieuwe jaar is ondertussen verwelkomd, de feestdagen met een kater en motilium verteerd en dus staan die goede voornemens weer te springen om eraan te beginnen...
Right...
Ik wil jullie graag meenemen naar het reilen en zeilen van mijn gezin, en hoe ik alles ervaar en probeer te kanaliseren. Want zeg nu zelf... waar halen we als vrouw kracht uit en modderen we verder aan? Juist, door al de verhalen van die àndere vrouwen die evenzeer soms het noorden kwijt zijn en de weg weer terug vinden door lotgenoten.
So, fasten your seatbelt and let's take this bumpy ride... Till next time TADA
Ik hecht veel belang aan de vrijetijdsbesteding van mijn kinderen. Ik wil dat ze hobby's hebben, liefst een sport, maar iets creatiefs kan zeker ook. En dus begon de zoektocht naar leuke invullingen van woensdagnamiddagen of weekends.
De kids zitten nog altijd volop in hun project over "sterren en planeten" en nu worden de ouders blijkbaar ook ingeschakeld. De zoon had een duidelijke opdracht gekregen: de 27(!) manen van Uranus namaken... Gelukkig is de papa creatief ingesteld en gingen ze aan de slag met waterballonnen, kranten en véél behangerslijm om kleine maantjes te creëren. Heel de living vol papier-maché-bolletjes die nu liggen te drogen, om morgen (hopelijk) overschilderd te worden.
Ik vind het ge-wel-dig dat mijn kids in huis rondlopen terwijl ze een deuntje uit mijn tijd neuriën. Zo geef ik -mijns inziens- een beetje cultuur door en tegelijkertijd kan ik iets over "mijn tijd" vertellen, want daar zijn de kids meestal wel nieuwsgierig naar. Juist zoals ik vroeger graag luisterde naar de verhalen van mijn ouders hun jeugd, zo horen mijn kids ook graag mijn verhalen. Dat schept een band, dat schept genegenheid. En dan bloei ik open. 
Ik heb me deze week niet laten vangen aan het huiswerk-monster. Elke avond hebben de kids en ik hard gewerkt aan hun weekpakket. De ene dag rekenen, de volgende dag dictee oefenen, dan weer wereldoriëntatie (of hoe noemen ze dat tegenwoordig?) met oefeningen opzoeken via Google Earth en nog een gedicht uitzoeken voor de poëzieweek. Alles tiptop in orde. Dus toen ik deze morgen als eerste de deur uitging, was ik gerust dat ze goed voorbereid waren op de komende week. Ik had zelfs nog na het ontbijt tegen de dochter gezegd dat ze haar agenda, map, spellingboek én gedicht in haar boekentas moest steken.
Willen die dan alleen maar de "erge en met aanziende"-ziektes behandelen?! Nu goed, ik met mijn rillende en ijlende ventje naar spoed, waar ze ons snel en zeer professioneel geholpen hebben.
