Een dag of tien geleden een mailtje van Ludo  : "'t Is maar om te zeggen dat wij al aan 90 km per rit zitten momenteel met gemiddelde van rond de 30.

Het was een vrij belabberd voorjaar wat betreft het fietsen.  Te weinig getraind.  Maar, dapper als we zijn, deed René Van Loon een voorstel : "We kunnen starten met de ‘grote’ jongens en zien waar we eventueel moeten afhaken.  Om dan tegen ons eigen tempo (en redelijk ‘choco’) terug naar de Wildert te rijden.  Onderweg kunnen we dan via sluipwegen  ergens in de buurt van de 70 km uit  komen."

Behoorlijk nerveus en onzeker reed ik zondagmorgen richting Wildert.  Bijeenkomst op het dorpsplein (vroeger heette dat gewoon de Beylestraat).   Jo De Smet was er al. Jo was al van zaterdag in afzondering gegaan, ergens in het Stabroekse. Kwestie van op tijd te zijn. Trouwens tegen halfnegen was iedereen present.

We gingen snel van start, in de Sint Jansstraat was het 'getten' om bij te blijven. Vanaf de Nolse Baan werd het tempo gelijkmatiger.  Posities werden ingenomen.  Theo De Backer werd met zachte hand aangemaand door Maurits Costermans om meer vooraan te fietsen.  In de buik van het peloton.  Een zeer goede raad, want dan wordt je als het ware meegezogen door de groep, en Theo kon de hele rit (schijnbaar) moeiteloos volgen.

De groene tenue met sponsor 'fietsatelier Wannes' was in de meerderheid.  Maar ook het hemelblauw van Belisol was goed vertegenwoordigd.  Daar zorgden onder meer Peter Van Aert, Steven Van Aert, Laurens van Aert voor.  In Nederland is het verplicht om op het fietspad te rijden.  Met zo'n omvangrijke groep is dat soms smal.  Gevolg : een valpartij.  Er haakten enkelen in mekaar, nog proberen overeind te blijven, maar Herman Leys viel.  Gelukkig in de zachte berm, zodat hij ongeschonden verder kon.

Op een fietspad langs het water, nog voor de Bocht Van Bath, reed René Van Loon plat, achterband.  Gelukkig konden we weer beroep doen op de ervaring van Maurits. Een bandenwissel in recordtijd : binnenband eruit, boosdoener ijzeren pinnetje verwijderd, nieuw bandje, bommetje, klaar. Natuurlijk wachtte de groep, even gelegenheid om te eten, en dan verder.  We zaten dan aan ongeveer op de helft, 50 km.  

Na het keerpunt hadden we vooral de wind mee, dat ging lekker.  Maar ik hing achteraan, en dan is het na elke bocht weer bijtrekken om niet gelost te worden.  Aan de rekker hangen noemen ze dat.  Op een gegeven moment dacht ik dat we in de verte de toren van de Rommershoef al zagen.  Helaas, het was de kerktoren van Ossendrecht nog maar.  Een fata morgana dus, in volle inspanning.

Over de grens, op de Huybergse baan, kregen mijn benen het moeilijk.  Ik kon het wiel voor mij niet meer houden en moest afhaken.  Gelukkig had Ludo Kuppens het gezien.  Hij liet zich uitzakken, wachtte tot ik terug wat gerecupereerd was.  Hij zette me volledig uit de wind, ik moest maar volgen. Strak maar gelijkmatig tempo.  Wat was hij sterk ! Meter voor meter kropen we weer dichter bij.  Dank zij de verkeerslichten aan de Luien Hoek konden we net op tijd terug aansluiten.  Merci Ludo !

Grootste verrassing voor mij was toen we na afloop Café Volksvriend binnenkwamen.  Dat zat daar stampvol ! Geen kruk of stoel meer vrij.  Dat had ik zelfs in de glorieperiode van de voetbal niet gezien, zoveel volk bij den Backer.  De wielerploegen, waaronder wij en 't Pedalleke, die 's morgens nog apart waren vertrokken, zaten nu gezellig te verbroederen.  Leuk ook dat Jef Kuppens even goedendag kwam zeggen.  En natuurlijk dank aan Herman Beyers, die het parcours had uitgetekend.  Prachtige omloop.  En dat het wat meer kilometerkes waren dan eerst gezegd, nemen we niet kwalijk.  

We hebben het toch maar weer geDaan.

Sportieve groeten, en tot de volgende (waarover binnenkort meer).