Verbroedering van de Belisol Trappers met de Gaffelo's (voorheen VDB cycling).
Vorige week zondag was VDB (Guido Van den Broek) na een rit met Gaffelo onwel geworden. Bleek dat Guido een hartinfarct had gedaan. Gelukkig had men dat snel door, Guy werd met de MUG naar het ziekenhuis gevoerd. Daar kreeg hij een stent in de kransslagader, en is nu aan de beterhand.
Zoveel beter zelfs, dat hij ons naar gewoonte verwelkomde in zijn keuken. "Pak maar weg , hé mannen" : thee en gebak voor ieder die dat wou. Zo gezellig bij mekaar, rond de keukentafel, op een zondagmorgen, je staat er niet bij stil, maar dat zijn de momenten die je moet koesteren.
De opkomst voor deze rit was redelijk : Tom Neelen, Peter Nelen, Eric Van Oevelen, Arjan Korevaar, Eric Lambrechts, Jeroen Peeters. Voor Belisol : Theo De Backer, René Van Loon, Maurits Costermans, Daan Beyers.
Van bij de start zat de vaart er in. Eric van Oevelen en Tom Neelen aan kop. Ideaal fietsweer, uitstekende wegen. Zodat we na een uur en een kwartier al binnen denderden in Willemstad. Even halt gehouden bij de brandweerkazerne.
Dan terug richting Horendonk. In Dinteloord splitste de groep : Tom, Eric en Jeroen naar rechts voor een extra 20 km. De 7 anderen draaiden linksaf. Maurits en Peter gaven om de beurt het tempo aan. In het zicht van Roosendaal loste ook René regelmatig de koplopers af.
Rond halftwaalf parkeerden we onze fiets tegen de gevel van de Gaffel. Daar werd dan verder verbroederd. Eerst chocomelk, daarna kwamen straffere dranken op tafel. Guy VDB vervoegde het gezelschap.
Oef, 't zit er weer op. Deze rit, maar ook het Belisol Trappers seizoen. Vaststelling : de verbroederingsritten (één op Wildert, één op Horendonk) waren de snelste.
Vijf Belisol Trappers aan de start voor deze toerrit die werd georganiseerd door WTC De Pomp.
Maurits, Steven, Ludo, Theo en Daan.
Het was droog toen we van start gingen om 08u30. Maar na een uurtje begon het te regenen. En dan wordt in het wiel zitten minder aangenaam, want krijg je voortdurend de spetters van de voorganger in het gelaat. Maar het was de eerste keer sinds lange tijd slecht weer. Dus het deerde ons niet, als echte flandriens vochten we tegen weer en wind.
We hadden gekozen voor de 90 km. En we moesten de hele afstand met ons vijf afmalen. Geen renners om bij aan te pikken, ook achter ons geen volk te bespeuren.
Onze sterke mannen, Steven en Maurits, reden voortdurend op kop. Het parcours was voornamelijk op Nederlands grondgebied, en het moet nog maar eens gezegd : de wegen en fietspaden lagen er voortreffelijk goed bij. Natuurlijk moesten we gezien het natte wegdek voorzichtig zijn bij het aansnijden van de bochten.
Op een twaalftal km van de meet geeft Theo aan dat hij last heeft aan zijn oog. We stoppen een paar keer, en hij probeert verder te rijden met een bril van neef Ludo.
Dat gaat een tijd beter, maar het is toch niet helemaal goed. Een zakdoek om te deppen helpt wel, en zo kunnen we het laatste stuk toch nog samen afleggen.
Nat, verkleumd, maar toch weer blij dat we de 92 km reden op een dag dat je ook kon verkiezen om in de zetel te blijven.
Kleurrijk schouwspel bij sportcentrum "De Pit", plaats van de inschrijvingen voor de Avalon Classic, een fietstocht voor het goede doel.
Het lijkt wel een mierennest bij de inschrijvingstafel, al die liefhebbers van de fiets. 1755 deelnemers ! Verdeeld over 6 afstanden.
Met twee Belisol Trappers, Theo en Daan, voor de 90 km.
Al gauw konden we aanpikken bij een groepje, gesponsord door 'Barry Callebaut'. Van de chocolade. Leuke groep, gezellige babbel. Maar op een gegeven moment de splitsing met de 70 km. Weg chocolade renners, en we moesten met twee verder. Of toch niet, een mevrouw volgde in ons wiel. Mee over de hellingen van Pajottenland. Mooie vergezichten. Kasteel van Gaasbeek. Ook enorm veel verkiezingsborden. Hopelijk doen de verkozenen iets aan de wegen. Want we kregen mooie stroken asfaltweg onder de wielen, maar ook waren er aanzienlijk veel fietspaden in afschuwelijk slechte staat !
Ook na de bevoorrading reed de 'gezelschapsdame' met ons mee. Ondertussen vernamen we dat de mevrouw in Tremelo woont, en dat ze wekelijks een paar keer de Sven Nijs route rijdt als training. Vandaar dat ze geen problemen had met die beklimmingen. We pikten aan bij een duo met goed tempo voor ons.
Ik was net aan het denken dat het lekker liep, dat het kwaadste voorbij was. En dan gebeurt het. Op ongeveer 10 km van de finish : smalle weg, scherpe bocht naar links. Plots doemt voor ons een auto op. Geen plaats om mekaar te kruisen. Dus gooit de eerste van ons groepje de remmen dicht. Zijn maat kan stoppen door tegen het achterwiel te rijden. Theo, die derde rijdt, kan ook tijdig stoppen. Maar geraakt niet uit zijn klikpedaal. Hij kantelt, valt achterover, fiets over hem heen ... in een moddersloot ! Belisol tenue helemaal besmeurd, armen en benen onder het slijk.
Gelukkig was het een val uit stilstand, in de zachte berm. Theo houdt er niets aan over, tenzij een beetje jeuk van de brandnetels. En de mevrouw geeft nog wat goede raad hoe hij zijn tenue best kan wassen.
Eens op het aankomstplein, was die val gauw vergeten en konden we genieten van de zon, veel volk, en live music.
Vier Belisol Trappers reden de fietsdodentocht van Bornem editie 2018. En ze brachten het er levend van af. Want met de gevreesde hitte viel het nog al mee. En we deden de hellingen op een rustig tempo. Onderweg leek het ook wat minder druk dan vorige jaren (vandaag gelezen dat er 4647 deelnemers waren).
Zaterdag 08u30. Vier Belisol Trappers op de afspraak in Burcht. Jo, René, Daan, Theo.
We vertrokken vrij rustig. Tot we werden voorbijgestoken door een 'individueel'. Maar die zag dat niet zo zitten, vier man in zijn wiel. Hij kon wel een stukske rijden : aanvankelijk tegen 32 km/h, maar hij dreef de snelheid op tot 35-36 per uur. En hij ging ontzettend snel door de bochten. Langs het smalle fietspad werd dat wat te gevaarlijk, en dus haakten we af. Een tijd later kwamen we in het zog van een groep "allerlei" : KBC, BMC, TREK en zoveel andere merknamen. Eens uitgerust vonden we het tempo wat traag, en we reden weg van deze groep. Nog voor de bevoorrading snelden "de schapekoppen" ons voorbij. We volgden, maar weer werd het wat link bij die snelheid, en we zochten ons eigen tempo. Jo was in zijn nopjes : Elversele, Tielrode, bijna tot Hamme : het parcours liep door zijn geboortestreek en het moet gezegd, het Waasland is prachtig om te fietsen.
Na de drankpauze moesten we nog 30 km doen. Ieder reed zijn deel op kop. Tussen km 65 en 70km een erg knappe beurt van René. Die zit in grote form zeg ! Helaas kan hij er volgende maand in Bornem niet bij zijn.
Het was warm, maar op de fiets voel je toch altijd een zuchtje wind, dus het was draaglijk. Kwart voor twaalf arriveerden we aan het voetbalstadion van Burcht - Waaslandia.
De statistiekn : 82 km. Gemiddeld 28 km/h. Per persoon 1524 kcal verbruikt. Een equivalent van ongeveer 7 blonde Leffe's.
Een mooie rit, het ging verrassend goed.
Wel moe, maar volDAAN.
Tot de volgende : Bornem, fietsdodentocht 100 km, zondag 5 augustus.
Drie locomotieven (Edwin, Maurits, Ludo) en drie wagonnetjes (Daan, Theo, René).
Al liep het anders dan gedacht. Na ongeveer 15 km werden we ingehaald door Pek & Slik, een groep van ook 6 renners.
Een succesvolle samensmelting. Want nu hadden we een mooi peloton, en Edwin en Maurits aan kop bepaalden het tempo.
De andere groep wou iets terug doen, en twee van hen namen de leiding over. Voor we er erg in hadden waren we al halfweg. Bevoorrading.
We besloten om het tweede deel ook met Pek en Slik te rijden, want dat was echt een goed tempo. Edwin en Arthur deden de ganse tijd kop.
Finish na 80.5 km.
De opkomst in het sportpark van Kalmthout was meer dan behoorlijk. Het weer heel goed, de organisatie prima. Bediening aan de tafel, een gratis pannenkoek. Meer moest dat niet zijn. Een rit die we volgend jaar weer op de kalender zullen zetten.
René die in Essen compleet choco was tijdens de rit van 'kom op tegen kanker' en sindsdien niet meer op de fiets zat ...
Theo die nog maar een dag terug was na de reis en zijn koerstenue bleef 2 weken in de valies ...
Daan was zo vermoeid dat hij twijfelde om mee te doen in Branddonk ...
Wat moest daar van komen?
Gelukkig was er den Edwin. Meer dan ooit onze kopman. Letterlijk. Edwin op kop, een strak maar gelijkmatig tempo. Als een metronoom, zei René. En wij in het wiel.
Herman Frison stuurde ons door het vlakke landschap van de Noorderkempen. En een stukje Nederland. De wegen waren prima, op een paar 'macadamspleten' na, en de onvermijdelijke gevaarlijke oversteken van drukke autobanen.
Leuk gevonden op het einde waren de bordjes. Dat gaf moed :
- aankomst op 10 km
- aankomst op 5 km
- proficiat u bent op 1 km van de finish
We bereikten de aankomst gezond en wel. 85 km, gemiddelde 29km/h. Geheel de verdienste van Edwin.
Op de foto onderaan een renner in het groen, van Crelan Charles. Die pikte onderweg aan, nog voor de bevoorrading, en reed de rest van de tocht met ons mee. Hij deed ook een deel van het kopwerk, deze sympathieke Waaslander uit Temst (Temse). Eigenlijk verving hij zo een beetje de Jo.
Bij het opstellen van de kalender was het plan : 70 km samen met de fietsvrienden van Ludo Kuppens.
Een dag of tien geleden een mailtje van Ludo : "'t Is maar om te zeggen dat wij al aan 90 km per rit zitten momenteel met
gemiddelde van rond de 30.
Is dat teveel voor jullie ?".
Het was een vrij belabberd voorjaar wat betreft het fietsen. Te weinig getraind. Maar, dapper als we zijn, deed René Van Loon een voorstel : "We kunnen starten met de grote
jongens en zien waar we eventueel moeten afhaken. Om dan tegen ons eigen tempo (en redelijk choco) terug naar de Wildert te rijden.
Onderweg kunnen we dan via sluipwegen ergens in de buurt van de 70 km uit komen."
Behoorlijk nerveus en onzeker reed ik zondagmorgen richting Wildert. Bijeenkomst op het dorpsplein (vroeger heette dat gewoon de Beylestraat). Jo De Smet was er al. Jo was al van zaterdag in afzondering gegaan, ergens in het Stabroekse. Kwestie van op tijd te zijn. Trouwens tegen halfnegen was iedereen present.
We gingen snel van start, in de Sint Jansstraat was het 'getten' om bij te blijven. Vanaf de Nolse Baan werd het tempo gelijkmatiger. Posities werden ingenomen. Theo De Backer werd met zachte hand aangemaand door Maurits Costermans om meer vooraan te fietsen. In de buik van het peloton. Een zeer goede raad, want dan wordt je als het ware meegezogen door de groep, en Theo kon de hele rit (schijnbaar) moeiteloos volgen.
De groene tenue met sponsor 'fietsatelier Wannes' was in de meerderheid. Maar ook het hemelblauw van Belisol was goed vertegenwoordigd. Daar zorgden onder meer Peter Van Aert, Steven Van Aert, Laurens van Aert voor. In Nederland is het verplicht om op het fietspad te rijden. Met zo'n omvangrijke groep is dat soms smal. Gevolg : een valpartij. Er haakten enkelen in mekaar, nog proberen overeind te blijven, maar Herman Leys viel. Gelukkig in de zachte berm, zodat hij ongeschonden verder kon.
Op een fietspad langs het water, nog voor de Bocht Van Bath, reed René Van Loon plat, achterband. Gelukkig konden we weer beroep doen op de ervaring van Maurits. Een bandenwissel in recordtijd : binnenband eruit, boosdoener ijzeren pinnetje verwijderd, nieuw bandje, bommetje, klaar. Natuurlijk wachtte de groep, even gelegenheid om te eten, en dan verder. We zaten dan aan ongeveer op de helft, 50 km.
Na het keerpunt hadden we vooral de wind mee, dat ging lekker. Maar ik hing achteraan, en dan is het na elke bocht weer bijtrekken om niet gelost te worden. Aan de rekker hangen noemen ze dat. Op een gegeven moment dacht ik dat we in de verte de toren van de Rommershoef al zagen. Helaas, het was de kerktoren van Ossendrecht nog maar. Een fata morgana dus, in volle inspanning.
Over de grens, op de Huybergse baan, kregen mijn benen het moeilijk. Ik kon het wiel voor mij niet meer houden en moest afhaken. Gelukkig had Ludo Kuppens het gezien. Hij liet zich uitzakken, wachtte tot ik terug wat gerecupereerd was. Hij zette me volledig uit de wind, ik moest maar volgen. Strak maar gelijkmatig tempo. Wat was hij sterk ! Meter voor meter kropen we weer dichter bij. Dank zij de verkeerslichten aan de Luien Hoek konden we net op tijd terug aansluiten. Merci Ludo !
Grootste verrassing voor mij was toen we na afloop Café Volksvriend binnenkwamen. Dat zat daar stampvol ! Geen kruk of stoel meer vrij. Dat had ik zelfs in de glorieperiode van de voetbal niet gezien, zoveel volk bij den Backer. De wielerploegen, waaronder wij en 't Pedalleke, die 's morgens nog apart waren vertrokken, zaten nu gezellig te verbroederen. Leuk ook dat Jef Kuppens even goedendag kwam zeggen. En natuurlijk dank aan Herman Beyers, die het parcours had uitgetekend. Prachtige omloop. En dat het wat meer kilometerkes waren dan eerst gezegd, nemen we niet kwalijk.
We hebben het toch maar weer geDaan.
Sportieve groeten, en tot de volgende (waarover binnenkort meer).
Zondag 15 april staat een verbroederingsrit op het programma : samen met de wielervrienden van Ludo Kuppens rijden we de grens over en de Hollandse polder in. Ongeveer 70 km.
Bijeenkomst dorpsplein Wildert (Sint Jansstraat tegenover nr 84 (zaal FLORA).
Het is nog donker als ik uit Hoboken vertrek, richting Horendonk. Halfweg een SMS-je van Theo "Gaan jullie vertrekken of is het te nat?". Ik heb thuis buienradar geraadpleegd. '3 uur vooruit' viel dat nogal mee. Een paar mm neerslag. Dus beantwoord ik met "Ja, ik ben op weg". Bijna ben ik nu in Essen. Telefoon. Het is René Van Loon. Hij is al op den Kraaienberg. Plichtsgetrouw, want hij is tenslotte de organisator van deze einde seizoensrit."Daan, ge moet niet komen hoor. Veel te slecht weer : windstoten, regen en nog eens regen op komst". Okido, maar ik ben er bijna, en dus besluit ik om even goedendag te komen zeggen. Daar zitten we dan, aan de keukentafel bij Guy VDB. Guy, René en ik. Ons besluit is genomen : het is te zot om met dit weer op de koersfiets te kruipen. Guy schenkt een bakje thee, we keuvelen nog wat.
Plots komen een achttal supergemotiveerde "jonger dan ons"-atleten de nu te kleine keuken binnenvallen : Ik herken Steven Van Aert, Ludo Kuppens, Peter Verleysen (Belisol), en van VDB Cycling Thijs Elst, Wannes Anthonissen, Hendrik en Jef Van Loon. Oei, hier is geen ontkomen aan : dan wordt er toch gereden. Niet naar Willemstad. Maar naar de Oesterdam ! Zo'n jeugdig enthousiasme mogen we niet ontgoochelen, dus gauw de fiets uit de auto, en tegen negen uur rijden we de grens over, richting Tholen.
We zijn een paar kilometer ver, het gemiezer gaat over in regen. Stortregen. Plassen groeien aan. In het wiel zitten is niet aan te raden, dan hang je vol opspettend slijkwater. Op den duur heb je geen droge draad meer aan je lijf. En denk je : 'waar zijn we mee bezig?; 'dit is toch niet gezond?' .
Maar rijdendeweg vergeet je de nattigheid en de kilte. Leuke babbels, strak tempo. En plots zijn we er : de magische Oesterdam. Trainingsparcours van Dumoulin, Van der Poel, Campenaerts en andere bekende vrienden van de fiets. Voor een groot deel hebben we de wind mee. Maar tegen het einde maakt de dam een bocht naar links. En dan is de wind pal op de kop. Zo in groep tegen de wind in beuken, een waaier vormen, schouder aan schouder er tegen aan. Het doet wat met een mens.
Na de Oesterdam gaat het gemakkelijker : wind in de rug, het is nu droog en zelfs de zon komt er door. Via Wouw en Nispen komen we aan De Gaffel. Beste café van Essen. Want de Gaffel houdt speciaal open op zondag voor de GVDB-boys. Kletsnat, maar heelhuids en zonder kleerscheuren zetten we de fiets tegen de gevel. Iedereen blij dat we deze rit toch maar weer gedaan hebben.
De fietscomputer afgelezen :
Trip distance : 76.026
Max Speed : 63.5
Average speed : 28.7
Trip time : 2u38'47''
Calorie : 1602
Applaus voor mezelf (1ste in het klassement 2017), en ook voor René (2de) en Theo (3de).
Ook proficiat Steven, die dank zij de deelname vandaag een plaats opschuift, voorbij de Jo. En proficiat Ludo Kuppens, eerste punten gehaald dit seizoen. En hij wil volgend jaar ook een rit organiseren, met de Bosrand vrienden.
Voila, tiende en laatste rit van het seizoen zit er op. Kom goed door de winter, en tot volgend jaar in maart.
Om 08u30 stonden 7 Belisol Trappers aan de start. Zeven. Theo en Daan natuurlijk. Maar ook Peter en Steven Van Aert. En die hadden voor versterking gezorgd : Jan Gommeren, Peter Verleysen en Wout. Ook die laatsten voor de gelegenheid in (rode) Lotto Belisol outfit.
Heerlijk fietsweer. Het reed vlot, ons treintje Belisol. Man in vorm Steven gaf meestal het tempo aan, maar het moet gezegd, iedereen deed een deel van het kopwerk. En vooral, niemand moest de rol lossen. We vormden echt wel een homogeen groepje, die mannen moeten gewoon aansluiten bij de Belisol Trappers.
De tocht - 90 km - liep bijna volledig over de Nederlandse fietswegen. We reden net niet tot Willemstad. Meer dan tevreden kwamen we weer heelhuids en pechvrij in Essen aan, op het terrein van het parochiecentrum.
Nu nog even de conditie op peil houden, want er wacht nog één rit dit seizoen : de verbroederingsrit op den Uil, met de Guy Van den Broek boys.
BORNEM 2012
