Bij het opstellen van de kalender was het plan : 70 km samen met de fietsvrienden van Ludo Kuppens.
Een dag of tien geleden een mailtje van Ludo : "'t Is maar om te zeggen dat wij al aan 90 km per rit zitten momenteel met
gemiddelde van rond de 30.
Is dat teveel voor jullie ?".
Het was een vrij belabberd voorjaar wat betreft het fietsen. Te weinig getraind. Maar, dapper als we zijn, deed René Van Loon een voorstel : "We kunnen starten met de grote
jongens en zien waar we eventueel moeten afhaken. Om dan tegen ons eigen tempo (en redelijk choco) terug naar de Wildert te rijden.
Onderweg kunnen we dan via sluipwegen ergens in de buurt van de 70 km uit komen."
Behoorlijk nerveus en onzeker reed ik zondagmorgen richting Wildert. Bijeenkomst op het dorpsplein (vroeger heette dat gewoon de Beylestraat). Jo De Smet was er al. Jo was al van zaterdag in afzondering gegaan, ergens in het Stabroekse. Kwestie van op tijd te zijn. Trouwens tegen halfnegen was iedereen present.
We gingen snel van start, in de Sint Jansstraat was het 'getten' om bij te blijven. Vanaf de Nolse Baan werd het tempo gelijkmatiger. Posities werden ingenomen. Theo De Backer werd met zachte hand aangemaand door Maurits Costermans om meer vooraan te fietsen. In de buik van het peloton. Een zeer goede raad, want dan wordt je als het ware meegezogen door de groep, en Theo kon de hele rit (schijnbaar) moeiteloos volgen.
De groene tenue met sponsor 'fietsatelier Wannes' was in de meerderheid. Maar ook het hemelblauw van Belisol was goed vertegenwoordigd. Daar zorgden onder meer Peter Van Aert, Steven Van Aert, Laurens van Aert voor. In Nederland is het verplicht om op het fietspad te rijden. Met zo'n omvangrijke groep is dat soms smal. Gevolg : een valpartij. Er haakten enkelen in mekaar, nog proberen overeind te blijven, maar Herman Leys viel. Gelukkig in de zachte berm, zodat hij ongeschonden verder kon.
Op een fietspad langs het water, nog voor de Bocht Van Bath, reed René Van Loon plat, achterband. Gelukkig konden we weer beroep doen op de ervaring van Maurits. Een bandenwissel in recordtijd : binnenband eruit, boosdoener ijzeren pinnetje verwijderd, nieuw bandje, bommetje, klaar. Natuurlijk wachtte de groep, even gelegenheid om te eten, en dan verder. We zaten dan aan ongeveer op de helft, 50 km.
Na het keerpunt hadden we vooral de wind mee, dat ging lekker. Maar ik hing achteraan, en dan is het na elke bocht weer bijtrekken om niet gelost te worden. Aan de rekker hangen noemen ze dat. Op een gegeven moment dacht ik dat we in de verte de toren van de Rommershoef al zagen. Helaas, het was de kerktoren van Ossendrecht nog maar. Een fata morgana dus, in volle inspanning.
Over de grens, op de Huybergse baan, kregen mijn benen het moeilijk. Ik kon het wiel voor mij niet meer houden en moest afhaken. Gelukkig had Ludo Kuppens het gezien. Hij liet zich uitzakken, wachtte tot ik terug wat gerecupereerd was. Hij zette me volledig uit de wind, ik moest maar volgen. Strak maar gelijkmatig tempo. Wat was hij sterk ! Meter voor meter kropen we weer dichter bij. Dank zij de verkeerslichten aan de Luien Hoek konden we net op tijd terug aansluiten. Merci Ludo !
Grootste verrassing voor mij was toen we na afloop Café Volksvriend binnenkwamen. Dat zat daar stampvol ! Geen kruk of stoel meer vrij. Dat had ik zelfs in de glorieperiode van de voetbal niet gezien, zoveel volk bij den Backer. De wielerploegen, waaronder wij en 't Pedalleke, die 's morgens nog apart waren vertrokken, zaten nu gezellig te verbroederen. Leuk ook dat Jef Kuppens even goedendag kwam zeggen. En natuurlijk dank aan Herman Beyers, die het parcours had uitgetekend. Prachtige omloop. En dat het wat meer kilometerkes waren dan eerst gezegd, nemen we niet kwalijk.
We hebben het toch maar weer geDaan.
Sportieve groeten, en tot de volgende (waarover binnenkort meer).
Zondag 15 april staat een verbroederingsrit op het programma : samen met de wielervrienden van Ludo Kuppens rijden we de grens over en de Hollandse polder in. Ongeveer 70 km.
Bijeenkomst dorpsplein Wildert (Sint Jansstraat tegenover nr 84 (zaal FLORA).
Het is nog donker als ik uit Hoboken vertrek, richting Horendonk. Halfweg een SMS-je van Theo "Gaan jullie vertrekken of is het te nat?". Ik heb thuis buienradar geraadpleegd. '3 uur vooruit' viel dat nogal mee. Een paar mm neerslag. Dus beantwoord ik met "Ja, ik ben op weg". Bijna ben ik nu in Essen. Telefoon. Het is René Van Loon. Hij is al op den Kraaienberg. Plichtsgetrouw, want hij is tenslotte de organisator van deze einde seizoensrit."Daan, ge moet niet komen hoor. Veel te slecht weer : windstoten, regen en nog eens regen op komst". Okido, maar ik ben er bijna, en dus besluit ik om even goedendag te komen zeggen. Daar zitten we dan, aan de keukentafel bij Guy VDB. Guy, René en ik. Ons besluit is genomen : het is te zot om met dit weer op de koersfiets te kruipen. Guy schenkt een bakje thee, we keuvelen nog wat.
Plots komen een achttal supergemotiveerde "jonger dan ons"-atleten de nu te kleine keuken binnenvallen : Ik herken Steven Van Aert, Ludo Kuppens, Peter Verleysen (Belisol), en van VDB Cycling Thijs Elst, Wannes Anthonissen, Hendrik en Jef Van Loon. Oei, hier is geen ontkomen aan : dan wordt er toch gereden. Niet naar Willemstad. Maar naar de Oesterdam ! Zo'n jeugdig enthousiasme mogen we niet ontgoochelen, dus gauw de fiets uit de auto, en tegen negen uur rijden we de grens over, richting Tholen.
We zijn een paar kilometer ver, het gemiezer gaat over in regen. Stortregen. Plassen groeien aan. In het wiel zitten is niet aan te raden, dan hang je vol opspettend slijkwater. Op den duur heb je geen droge draad meer aan je lijf. En denk je : 'waar zijn we mee bezig?; 'dit is toch niet gezond?' .
Maar rijdendeweg vergeet je de nattigheid en de kilte. Leuke babbels, strak tempo. En plots zijn we er : de magische Oesterdam. Trainingsparcours van Dumoulin, Van der Poel, Campenaerts en andere bekende vrienden van de fiets. Voor een groot deel hebben we de wind mee. Maar tegen het einde maakt de dam een bocht naar links. En dan is de wind pal op de kop. Zo in groep tegen de wind in beuken, een waaier vormen, schouder aan schouder er tegen aan. Het doet wat met een mens.
Na de Oesterdam gaat het gemakkelijker : wind in de rug, het is nu droog en zelfs de zon komt er door. Via Wouw en Nispen komen we aan De Gaffel. Beste café van Essen. Want de Gaffel houdt speciaal open op zondag voor de GVDB-boys. Kletsnat, maar heelhuids en zonder kleerscheuren zetten we de fiets tegen de gevel. Iedereen blij dat we deze rit toch maar weer gedaan hebben.
De fietscomputer afgelezen :
Trip distance : 76.026
Max Speed : 63.5
Average speed : 28.7
Trip time : 2u38'47''
Calorie : 1602
Applaus voor mezelf (1ste in het klassement 2017), en ook voor René (2de) en Theo (3de).
Ook proficiat Steven, die dank zij de deelname vandaag een plaats opschuift, voorbij de Jo. En proficiat Ludo Kuppens, eerste punten gehaald dit seizoen. En hij wil volgend jaar ook een rit organiseren, met de Bosrand vrienden.
Voila, tiende en laatste rit van het seizoen zit er op. Kom goed door de winter, en tot volgend jaar in maart.
Om 08u30 stonden 7 Belisol Trappers aan de start. Zeven. Theo en Daan natuurlijk. Maar ook Peter en Steven Van Aert. En die hadden voor versterking gezorgd : Jan Gommeren, Peter Verleysen en Wout. Ook die laatsten voor de gelegenheid in (rode) Lotto Belisol outfit.
Heerlijk fietsweer. Het reed vlot, ons treintje Belisol. Man in vorm Steven gaf meestal het tempo aan, maar het moet gezegd, iedereen deed een deel van het kopwerk. En vooral, niemand moest de rol lossen. We vormden echt wel een homogeen groepje, die mannen moeten gewoon aansluiten bij de Belisol Trappers.
De tocht - 90 km - liep bijna volledig over de Nederlandse fietswegen. We reden net niet tot Willemstad. Meer dan tevreden kwamen we weer heelhuids en pechvrij in Essen aan, op het terrein van het parochiecentrum.
Nu nog even de conditie op peil houden, want er wacht nog één rit dit seizoen : de verbroederingsrit op den Uil, met de Guy Van den Broek boys.
Drie Belisol Trappers aan de inschrijvingstafel : Daan, René, Theo.
Uitstekend fietsweer : droog, niet te koud, weinig wind.
René, naast wielrenner ook voetbaltrainer, moest kort na de middag in Berendrecht zijn om zijn ploegske te coachen. Omdat hij in uitstekende "vorm" verkeerd, en zijn voetbalhelden niet in de steek wou laten, zette René er flink vaart in. In het zog van een grotere groep met aanvaardbaar tempo. We laten hem het zelf vertellen :
"Ik ben, zonder stop, en zonder drank (en bijpassende live-muziek) doorgestoomd
naar Berendrecht. Edoch niet na langs de EHBO-post te zijn geweest want met
gehavende knie uit de strijd gekomen. Valpartij in het pelotonnetje vlak voor
mijn neus. Een valpartij was niet meer te vermijden maar gelukkig kon ik de
drie mannen voor mij nog ontwijken. Met de knie op het fietspad beland en knie
geschaafd. Das was alles en bovendien was de verwonding zeer oppervlakkig. Die
valpartij zag ik gelukkig redelijk goed aankomen. Een (vrouwelijke) bestuurder
van een auto wilde zich per se vanuit tegenovergestelde richting langs de
fietsers wurmen op een versmald deel bij het buitenrijden van het ene of het
andere dorp. De helft van het pelotonnetje was er al langs maar een aanrijding
met de auto in kwestie viel achteraan in de groep niet meer te vermijden . Het
zag er in den beginne allemaal erg uit maar ik denk (en hoop) dat het bij lichte
blikschade aan de auto (en de fietsen?) gebleven is. Omdat er genoeg volk bij
was, heb ik het allemaal niet al te nadrukkelijk meer gevolgd en heb ik mijn rit
vervolgd."
Gelukkig viel de schade dus mee, René was op tijd in Berendrecht, én zijn ploegje won met 23-1 !
Daan en Theo hadden wat meer tijd, deden het iets kalmer aan, op eigen tempo. Theo vindt de hellingen leuk, als het bergaf gaat. Er moest heel wat geklommen worden. Soms steil en dan hoorde je de kettingen kraken, soms lange stukken vals plat.
Buggenhout is één van de mooiste ritten, die moet zeker op de agenda blijven.
Eerder twee duo's : Steven en René in eigen tempo, Daan en Theo ook eigen tempo maar iets trager.
Het parcours werd lichtjes gewijzigd tegenover de vorige edities. Bredere wegen had ik de indruk. Mooie panorama's en vergezichten onderweg. Eerste bevoorrading na 40 km. Tweede stop in Steenhuffel, deze keer niet alleen voor een verfrissende Palm. Maar ook de gebruikelijke bananen, peperkoek, en suikerwafels stonden klaar.
Toenemende aanwezigheid van 'kickbikers', die de 100 km al steppend afleggen op een trottinnet.
En we werden voorbijgereden door een geslaagde lookalike Peter Sagan, wel zonder wheelie. Opvallend veel deelnemers met materiaalpech langs de weg.
Dit jaar 4889 deelnemers, zo'n 800 minder dan vorig jaar. Wel aangenaam fietsweer, zo'n 22°C.
Leuke verrassing in de aankomstzone. Francis kwam gedag zeggen. En niet met lege handen. Hij trakteerde met een heerlijke (Lierse) rijstvlaai. Mooie afsluiter van deze zeer geslaagde toerrit.
En voor de diehards was er dan nog een laatste beklimming, de Lindenberg. Ook hier viel alles in de smaak.
O ja, de volgende rit : zaterdag 2 september, de Avalon classic in Buggenhout. Be there !
Het kan nog beter, maar dit was toch al een prachtig ensemble aan de start van de toertocht in Burcht.
"Gezapige" Edwin vanaf de eerste meter op kop. Wat een luxe ! Gestayerd worden, uit de wind gezet, gewoon 'follow the leader'. De Belisol Trappers netjes op een rij, 80 km kriskras door het Waasland. Mooi parcours.
Pas op het laatst, op de viaduct over de E17, kreeg de Jo een klop van de hamer. Eiste het bourgondisch leven zijn tol? Te weinig gefietst de laatste weken. Theo hielp hem door de laatste kilometers.
Maar het was wel lang wachten op het duo. René en Edwin, op alles voorbereid, stonden al klaar langs de weg.
Daar kwamen ze dan : blijkbaar op het einde nog een wegvergissing, ze zaten op de omloop van de 25 km gezinstoer.
Nog even nakaarten over deze vlekkeloze rit. Het is allemaal weer goed gegaan. Vive Le Vélo !
Zaterdag 15/7/2017 : BURCHT - toertocht door het Waasland
Toertocht door het Waasland
Toertocht door het Waasland voor de wielerrecreant. In samenwerking met de Vlaamse wielrijdersbond. Programma: 80km, afgepijld, Bevoorradingsposten, Douches, Bewaakte fietsenstalling Gratis tombola, Ruime parkeergelegenheid.
Antwerpen - Belgian Cycling Championship Happening 24/6/2017
Zaterdag 24 juni, daags
voor het BK Wielrennen, verwelkomen we de wielertoeristen in Antwerpen!
Komend weekend is Antwerpen voor even
de fietshoofdstad van België. Op zondag 25 juni strijden de profs om de
nationale driekleur tijdens het BK wielrennen. Daags voordien, zaterdag 24
juni, krijgen de wielertoeristen de kans om Antwerpen en haar omgeving al
fietsend te verkennen over een parcours van 55, 90 of 120km.
Met start en aankomst aan het Havenhuis
vertrekt het parcours over mooie, brede fietspaden door de haven richting het
noorden. Laat je overweldigen door de maritieme kathedralen in de haven, de
comfortabele fietspaden, een "mental game" met de wind op de Oesterdam en het
uitgestrekte heidegebied van de Kalmthoutse Heide.
Stipt 08u30 vertrokken. Een tocht van 85 km, 413 hoogtemeters. Voor de "beter geoefende sportieveling" stond op de flyer. Aanloop van een 12-tal km, dan aangesloten bij een grote groep. Maar toen een paar wielerterroristen me begonnen uit te schelden, omdat ik uitweek naar het fietspad (zoals het hoort trouwens, en zoals de pijlen aangaven), had ik het gehad met die groep. Met drie op eigen tempo dan maar, en dat ging best goed. Juist voor de bevoorrading een klimmetje van 10 % naar de kerk van Kortenaken. Drinkbussen bijgevuld aan de Svensson drank-truck.
Langs autoluwe wegen verder, en het leek wel of al die anderen de 120 en 145km deden. Want we reden weer alleen, met zijn drieën. Lars als koptrekker. Maar wat waren bij momenten de wegen weer abominabel slecht. Twee steile hellingen dan, de Wijndries en de Schillekensberg. Niet direct gekend van de Tour de France. Maar voor mij lastig genoeg, zelfs op kleinste verzet.
We pikten weer aan bij een groep, deze keer geen terroristen. Met een mooi tempo de laatste 15 km afgemaald. De afstand en het heuvelend parcours, deze tocht was een goede voorbereiding voor Bornem.
Volgende maand weer een rit op de Belisol kalender :
Inschrijven, start en aankomst aan de voetbalkantine van FC Netezonen, Rundershoek 34, 2430Eindhout-Laakdal
We gaan voor de 85 km. Heuvelachtig:
Na de bevoorrading in Heide-Linter, gaat het langs rustige autoluwe wegen richting Hoeleden, Glabbeek-Zuurbemde, Kapellen en Molenbeek-Wersbeek. Na het kerkje van Wersbeek ligt de bekende steile klim van de Wijndries en verder
in Bekkevoort de Schillekensberg. In Schoonderbuken sluit het parcours terug aan bij de terugweg van de 120-145 km aan de Slangenberg. Mooie tocht door het heuvelachtige Hageland!
Drie Belisol Trappers aan de inschrijvingstafel, om 08u30.
Communiefeest, paardenweekend, fietsvakantie: daardoor niemand van Belisol Noord aan de start.
De eerste kilometers verliepen wat aarzelend. De ongewone bewegwijzering (rode pijlen), geen andere fietsers tenzij in tegengestelde richting. We dachten dat we verkeerd waren, op de route van de familietocht of zo. Tot we dan toch werden ingehaald door een groepje, en die gingen ook voor de 99km. Op de folder stond 94km, maar het waren er dus 5 meer.
Eens de grenspaal voorbij, op de heerlijke fietspaden en rijwegen van onze noorderburen, kregen we er zin in. Meer en meer renners kwamen aansluiten, het werd een grote groep. Achter ons hoorden we zeggen : "de groep wordt te groot, we zullen eens aan de boom schudden". Met die mannen aan kop ging het wat te snel, en moesten we afhaken. Op eigen kracht over de Oesterdam, wind tegen. Dan duurt de oversteek naar Tholen wel lang. Maar het ging al bij al redelijk vlot, en even daarna konden we aanpikken bij "The Eagles". Lekker tempo tot aan de bevoorrading op 63 km.
Het tweede deel begonnen we weer met ons drie. We werden bijgehaald en overstoken door een gemengde groep. Met 'gemengd' bedoel ik dat het een bonte verzameling aan truien was, zoals 't Kramikske, 't Ontstopperke, Lanxess enz. We lieten ons meedrijven zolang het kon. Maar bij een oversteek over een drukke baan splitste de groep, en raakte Theo geisoleerd. We waren toen al meer dan 80km aan het rijden.
René zat in de eerste groep, Daan en Theo deden het laatste deel kalm aan. De Verbindingsweg door de Kalmthoutse Heide kan dan ook lang duren. Moe maar voldaan werd de Gitok bereikt. René zat al op de bank met een blonde (Tongerlo).
BORNEM 2012
