Ja, spijt komt na de zonde…. Slechts drie onder ons mogen zich terecht eigenaar noemen van de enige echte Jan Bogaert Classic Bidon (naast de enkele duizend andere deelnemers, die evenwel slechts replica’s mochten ontvangen).

   
                       JAN                                                                      BOGAERT                                                     CLASSIC

Omstreeks 09.00u zondag 10-06-2012 duwen Theo, Rene en Edwin hun fietsschoenen in de klikpedalen en verlaten zij de startplaats Temse.

Al onmiddellijk moet er geklommen worden (De Temseberg zeker?). Iets verder een eerste noodkreet: Theo zijn computerke is van zijne velo gedonderd! We stoppen, keren terug, zoeken in de grasberm: er ligt van alles, maar geen fietscomputerke.

Geen erg , Theo had er blijkbaar toch al een ander besteld….en zoals de dokter van de ‘echte’ Lotto-Belisol - ploeg het hem had gezegd, doet het eens goed te rijden zonder al die snelheids-, afstands- en andere gegevens te kennen… Als uitleg om de computerpil door te slikken kan dat tellen.

Als we terug in ons ritme zijn, kunnen we aanpikken bij een groepke van 9 man met een volg-vrouw met aanhangwagen. Die mannen trappen een goed tempo van ca 30km/u .

Theo gaat bij onze mederijders informeren welke afstand die rijden…. De 70km zo blijkt.

Omdat we in ’t wiel rijden goed zijn en eigenlijk niet weten welke pijlen of kleuren we moeten volgen om de 90 km-rit te doen, besluiten we de 9 te volgen: ondertussen kunnen wij van ons ritje genieten: het zonneke schijnt, de wind steekt niet te veel stokken in de wielen en de omgeving valt mee. Wel een paar kilometerstroken van ambetante kasseiweg : met zijn allen achter elkaar op de slechts ca 40cm brede betonpaadjes, wederzijds naast de kasseien…. En af ten toe de kasseien eens kruisen… Hier zijn we niet erg scheutig op.

Ook de kwaliteit van sommige macadam- en betonbaantjes is ‘aboninabel’… Op een gegeven moment komen we zelfs een kookpot tegen op onze weg.

Ondertussen zijn we Belsele, Sinaai en Moerzeke gepasseerd.. en voor dat we het goed en wel beseffen zij we aan de bevoorrading (Hondenclub Dog & Dream, Lepelstraat Wachtebeke) gearriveerd.

We moeten wel die 9 gasten in’ t oog houden wanneer die terug vertrekken, dan kunnen we ook de rest van de rit die hun wiel houden. We hebben juist onze energiedrank op en de schil van ons halve banaan in de vuilnisemmer gedropt, als de kreet van Rene weerklinkt : ‘Die mannen met hun volgmadam vertrekken!’

Als de weerlicht springt Rene op zijne fiets en plant zich alvast voor de rijdende volgmadam. Net als Edwin en Theo willen aanpikken vanachter de remorque van de volgmadam roept Theo naar Edwin om te stoppen…. Zijne helm stond nog niet vast op zijne kop…. En die zonder handen vastmaken is geen optie, gezien de weggesteldheid … en hij is al een computerke kwijt vandaag, den Theo, dus liever ook geen tanden.. Dus stilhouden, helm tegoei op ’t kopke en riemke aantrekken. Ondertussen zijn die gasten, Rene en de volgmadam al wel uit het zicht. Theo plant zich in het wiel van Edwin en samen dichten zij in no time het gat (niet ‘van’, maar ‘tot aan’ de volgmadam).

We rijden langs het domein Puyenbroek te Wachtebeke, dan Eksaarde, de kasseistroken van Daknam-Lokeren (vergelijkbaar met de Donderij van de Ronde) , om zo via Waasmunter , Elversele en Tielrode terug Temse te bereiken.

Zoals paarden die hun stal geroken hebben kriebelt het bij sommigen om de laatste kilometers nog eens deftig op de trappers te duwen. Zo springt Edwin in Tielrode naar het wiel van een passerend nobele onbekende en dicht even later Rene het gat.. Snelheden over de 40km/u worden gehaald. Dan is de eindmeet in zicht. We worden onthaald door de ‘Joe Piller Band’ en zetten ons met een drankske aan een tafeltje tussen de honderden andere wielertoeristen, waarbij ook Jan Bogaert himself van de partij is: het was weer een ritje om geen spijt van te hebben.

Tot …Bornem…?

Dit schitterend relaas van de rit kwam uit het toetsenbord van Edwin Spoelders.