pagina voor roofvissers vanaf heden vissen we niet meer uit kayaks ,maar kan je onze visavonturen volgen met onze boot
28-07-2011
snoekbaars weetjes
Familie indeling
Percidae
Wetenschappelijke naam
Sander lucioperca (Stizostedion lucioperca)
Bijnaam
Buitenlandse namen
Pike-perch (GB) Sandre (Fr) Zander (D)
Afbeelding
klik voor grotere afbeelding
Max. Lengte (M/F)
130 cm
Max. Gewicht
20 kg
Max. Leeftijd
16 jaar
Typische kenmerken
Lang en slank spoelvormig lichaam. Grote bek die eindigt achter de ogen. Scherpe tanden. Geen stekels op het kieuwdeksel, wel op de rugvinnen. De rugvinnen zijn gescheiden en de voorste vin bestaat vooral uit stekels. Eindstandige bek. De glasachtige ogen hebben een speciale violetachtige kleur die wat kan oplichten door reflectie.
Vindplaats
In dieper, kalm en verduisterd water, liefst niet te veel stroming. Hij verkiest ook een meer stevig aanvoelende bodem. Troebel water is de favoriet en zijn zicht is hiervoor goed aangepast, dit in tegenstelling tot de snoek. Liefst zuurstofrijk water, want hij is gevoelig voor lage zuurstofconcentraties. Verdraagt dan wel weer goed warmte. Kan wel even overleven in matig brak water als die periode niet te lang duurt. Leeft soms in scholen, vooral in de paaitijd, maar is verder wel solitair.
Minimum maat: 40 cm.
Uiterlijk
Groenbruine rug met zwarte vlekken, witte buik. Kleine schubben.
Voortplanting
April tot mei of wanneer de watertemperatuur rond de 15°C bedraagt. De geeloranje eitjes worden afgezet in een kuil in de bodem, liefst beschermd door bv takken of plantenwortels. Het mannetje maakt het nest en verdedigt het broed. Bovendien houd hij het nest schoon, voorziet het legsel van vers en zuurstofrijk water door met staart en vissen te waaien. Bij voedselschaarste is er soms kannibalisme. Bij de ideale temperatuur komen de eitjes uit na 1 week. Na 1 jaar zijn ze ongeveer 15 à 20 cm, afhankelijk van het voedselaanbod en na 2 jaar gaat het naar de 25 cm. Geslachtsrijp vanaf 25 cm lengte (2jaar) voor de mannetjes en 40cm (3jaar) voor de vrouwtjes.
Voeding
De kleine snoekbaarsjes eten vooral zooplankton en watervlooien. Bij een lengte van meer dan 10 cm is het alleen vis. Hij kan vangsten aan die bijna de helft zijn van zijn eigen lengte. Vaak slikt hij alles meteen door en vissen gaan er eerst met de staart in. Heeft een duidelijke visbestand regelende func
Snoekbaars
Beschrijving
De snoekbaars (Sander lucioperca) dankt zijn naam aan zijn langgerekte baarsachtige lichaam met snoekachtige kenmerken. Een volwassen snoekbaars wordt gemiddeld 40 tot 50 centimeter lang. Deze soort kan maximaal uitgroeien tot 130 cm. Hij komt met name voor in grote, diepe meren en grote rivieren. Ook in ondiepe (vermeste) meren, kanalen en vaarten wordt hij aangetroffen. Belangrijk is de aanwezigheid van voldoende prooivis. Hij heeft voorkeur voor troebel en (matig) voedselrijk water.
Bescherming
De snoekbaars heeft de status "ingeburgerd". Dat houdt in dat hij van nature niet voorkomt in Nederland, (exoot) maar al meer dan 100 jaar een zichzelf instand houdende populatie vormt. Hij staat niet op de Rode Lijst. En hij heeft geen bijzondere wettelijke status.
De baars is een zijdelings samengedrukte, vaak hoogruggige vis met duidelijk tweedelige rugvin, het voorste deel daarvan stekelstralig; flanken met donkere dwarsbanden, buik- en aarsvinnen rood aangelopen.
Het lichaam van de baars is iets gedrongen, zijdelings samengedrukt, bij oude dieren tamelijk hoog van rug. Lengte 20-35 cm, maximaal 50 cm. Kop groot, met vrij lange, stompe snuit; mondspleet tamelijk groot en eindstandig. Kieuwdeksels benedenwaarts in een spitse doorn uitlopend. Schubben klein, van het ctenoïde type; zijlijn volledig ontwikkeld.
De baars is een zijdelings samengedrukte, vaak hoogruggige vis met duidelijk tweedelige rugvin, het voorste deel daarvan stekelstralig; flanken met donkere dwarsbanden, buik- en aarsvinnen rood aangelopen.
Rugvin tweedelig, het voorste deel langer en alleen door stekelstralen gesteund; buikvinnen, aarsvin en tweede rugvin weekstralig, op de eerste (stekelvormige) straal na. Rugzijde donker grijsbruin tot olijfkleurig, flanken lichter met 5- 9 brede, donkere dwarsbanden; buik zilverwit, soms met roze gloed. Buikvinnen en aarsvin (soms ook de staartvin) rood aangelopen, bij sommige populaties (bijv. in het Bodenmeer) geel.
De baars is een zijdelings samengedrukte, vaak hoogruggige vis met duidelijk tweedelige rugvin, het voorste deel daarvan stekelstralig; flanken met donkere dwarsbanden, buik- en aarsvinnen rood aangelopen.
Het lichaam van de baars is iets gedrongen, zijdelings samengedrukt, bij oude dieren tamelijk hoog van rug. Lengte 20-35 cm, maximaal 50 cm. Kop groot, met vrij lange, stompe snuit; mondspleet tamelijk groot en eindstandig. Kieuwdeksels benedenwaarts in een spitse doorn uitlopend.
Voorste rugvin met een zwarte vlek bij de achterrand. 58-68 schubben op de zijlijn. Vinstralen: voorste rugvin Xlll-XVII, achterste rugvin H1/13- 16, aarsvin 11/8-10, borstvin 14, buikvin 1/5.
Snoekbaarzen (Sander-soorten) zijn veel slanker, hebben veel meer schubben op de zijlijn en missen rode kleuren in de vinnen. De Pos en zijn verwanten (Gymnocephalus-soorten) alsook de Zonnebaarzen (Lepomis-soorten) hebben een ingekeepte, maar niet volledig gedeelde rugvin. Zingel-soorten zijn veel slanker, met een haast rolrond lichaam. Bij Micropterus-soorten is het voorste rugvindeel opvallend veel lager dan het achterste.
De reusachtige, bijna 8000 soorten tellende orde der Baarsachtigen (Perciformes) geldt als de hoogst ontwikkelde visgroep. Kenmerkend zijn de tweedelige rugvin (waarvan het voorste deel door stekelstralen wordt gesteund), en de ctenoïdschubben die door hun gekamde rand de vis een ruw aanvoelend oppervlak verlenen. De orde wordt in ongeveer 150 families onderverdeeld; de meeste zijn zeebewoners, slechts enkele (soms wel soortenrijke) families leven in zoet water. De Echte baarzen (Percidae) behoren tot de laatste groep; ze hebben zich waarschijnlijk in Noord- Azië uit mariene voorouders ontwikkeld, want daar leven nu nog de meeste soorten. Ze hebben zich echter over alle gematigde landstreken op het noordelijk halfrond verspreid. De weinig gespecialiseerde, zich gemakkelijk aanpassende Baars is in Europa de algemeenste vertegenwoordiger van zijn familie. Hij bewoont zowel stilstaande als stromende wateren, dringt plaatselijk ook in brak water door (Oostzee!) en stijgt in gebergten tot ca.1000 m op. Kleine, sterk verslibde en ondiepe wateren worden gemeden, maar in grotere meren, plassen en traag stromende rivieren met harde (zandige of stenige) bodem is de Baars een van de algemeenste vissoorten. In de jeugd leven ze in scholen nabij de oevers of in ondiep water; grotere exemplaren trekken zich in dieper water terug en gaan solitair leven. Jonge Baarzen eten in hoofdzaak zoöplankton, maar zoeken ook de bodem af naar insectenlarven en kleine kreeftjes; later worden ze steeds roofzuchtiger en gaan ze op een dieet van voornamelijk kleine vissen over, waaronder ook hun eigen soort. Echt groot worden ze eigenlijk alleen in diepe, relatief voedselarme wateren. In ondiepe of overbemeste meren kunnen ze de zuurstofarme diepe waterlagen niet veroveren; hier blijven Baarzen ook op hoge leeftijd klein. Maar ze kunnen al bij een lengte van 10 cm geslachtsrijp worden, Kommervormen worden zulke kleinblijvende exemplaren genoemd. Vanuit het oogpunt van de visser/hengelaar is hun aanwezigheid niet gewenst, maar voor de soort is dat een zinvolle aanpassing aan een beperkte leefruimte of een schaars voedselaanbod. In plaats van een paar grote vissen kunnen daar zo vele kleintjes leven, wat de populatie stabieler maakt. Het is geen toeval dat juist onze meest succesvolle vissoorten (waaronder de Blankvoorn) dit vermogen tot het ontwikkelen van kommervormen delen. In grote wateren met een rijke structuur kunnen diverse ecotypen van de Baars naast elkaar bestaan; te onderscheiden zijn een kleinblijvende vorm uit de litorale zone (in Duitsland Krautbarsch genoemd), naast een grote, donkergekleurde vorm uit diep water (Tiefenbarsch) en soms een blekere vorm uit open water (Jagdbarsch) die op de wijze van Snoekbaars jaagt; in Nederland onderscheidt men de kommervormen als zwarte baars. Wel zijn alle tussenvormen denkbaar, en lang niet overal vindt men de typen in herkenbare vorm terug. Men heeft Baarzen ook in formatie zien jagen: dan brengt een gezelschap Baarzen een school jonge vissen zo diepgaand in verwarring, dat sommige daarvan de aansluiting missen en voor de zintuigen van de Baarzen als individu waarneembaar worden; en alleen zulke afgedwaalde visjes kunnen gericht achtervolgd en gevroten worden. Baarzen paaien van maart tot juni bij watertemperaturen van 7-8 °C. Een enkel vrouwtje kan tot 200000 eitjes afzetten; ze verlaten het moederdier in lange, gelei-achtige snoeren die kriskras over waterplanten, stenen of andere objecten komen te hangen. De eitjes worden dadelijk na de afzetting bevrucht, en daarbij kunnen verscheidene mannetjes betrokken zijn. De jonge visjes komen na 2-3 weken uit het ei. Baarzen groeien niet zo snel, maar leven lang; bij een lengte van 30-40 cm zijn ze ongeveer 15 jaar oud. Ze worden al na 2-3 jaar geslachtsrijp. Economische betekenis heeft de Baars alleen in gebieden waar meren en rivieren weinig andere grote vissen herbergen; zo bij voorbeeld in het Bodenmeer, waar de marenes de voornaamste handelsvis zijn. Maar ook voor de lJsselmeervissers is hij niet onbelangrijk. In Zwitserland wordt jaarlijks ongeveer 2000 ton Baars gevangen, in Finland zelfs ca. 8000 ton. Baars smaakt prima, al is hij graterig; op de markt wordt hij meestal als filet aangeboden. Hengelen kan ook, met bijna alle soorten kunst- of levend aas, met haken, buggen, lepels, pluggen, spinners, streamers en paternosters. Zo men wil, natuurlijk; maar de bestanden van deze opportunistische soort zijn nergens in hun voortbestaan bedreigd, al zijn ze plaatselijk aan fluctuaties onderhevig.
Van West-Europa tot in Siberië; niet echter op het Iberisch Schiereiland, in Midden- en Zuid Italië, het westelijk Balkangebied, Schotland en West-Scandinavië.
De Pontische baars (Percarina demidoffi) is een kleinblijvende, tot 10 cm lange vis uit de verzoete noordelijke delen van de Zwarte Zee en de benedenlopen van de daarin uitmondende rivieren, met name de Dnestr, Zuidelijke Bug en Dnepr. Deze vis is tamelijk kleurloos, haast doorschijnend, afgezien van ca. 9 zwarte vlekken omtrent de zijlijn en zwarte voorranden aan de buikvinnen; voorts heeft hij een sterk gereduceerde beschubbing in de voorste lichaamshelft. Hij is sterk op de bodem georiënteerd en leeft in grote scholen. Hij paait s zomers bij temperaturen boven 20 °C, zowel in brak als zoet water; de eieren komen al na 2 dagen uit. Net als de Pos (Gymnocephalus cernuus) produceert deze soort veel slijm, onder meer uit grote kliergroeven op de kop. Welke functie dat slijm heeft, is nog onduidelijk; in elk geval maakt deze eigenschap hem ongeliefd bij vissers, die hun netten daardoor versmeerd zien. En al kan men er geen directe economische waarde aan hechten, toch is de Pontische baars wel een belangrijke prooivis voor de Snoekbaars.
De baars (Perca fluviatilis) komt voor in zowel helder stilstaand als stromend water, zoals kanalen en vaarten. Er wordt gepaaid in ondiep water tussen waterplanten, boomwortels en dode takken.
Jonge baars leeft, tot een lengte van ongeveer 14 cm, van zooplankton. Hierna gaat hij geleidelijk meer vis eten. Als er onvoeldoende jonge vis te vangen is, schakelt hij niet over op vis en blijft hij klein. Deze kleine baarzen worden dan bij een lengte van 12.5 cm al geslacht Bescherming
De soort staat niet op de Rode Lijst. Hij heeft geen bijzondere wettelijke status.
srijp. Indien er voldoende voedsel (jonge vis) aanwezig is, kunnen baarzen tot 50 cm groot worden. De baars is een zeer algemene vis. Hij komt vrijwel door het hele land in bijna alle watertypen voor. Waarnemingenkaart:
Klasse: Pisces (vissen) Orde: Salmoniormes (zalmen) Familie: Esocidae (snoeken) Geslacht en soort: Esox Lucius (Europese snoek)
Kenmerken
Snoeken hebben een langgerekt lichaam dat aan de zijkant ietwat afgeplat is. De eveneens afgeplatte kop heeft een "eendensnavel". De bek is voorzien van veel scherpe tanden. De rug is grijsgroen met soms een roodbruine weerschijn. De zijden zijn groenachtig met gele vlekken, die soms in strepen uitlopen, de buik is vlekkerig grijs en wit.
Biotoop
Leven bij voorkeur in ondiepe oevergebieden waar veel planten groeien.
Verspreidingsgebied
Snoeken leven in stilstaand en stromend water in bijna heel Europa en in de gematigde zones van het noordelijk halfrond.
Maten, gewicht, leeftijd
Lengte tot 140 cm; gewicht tot 30 kg; kunnen ouder dan 10 jaar worden, maar worden meestal maar een paar jaar oud.
Voortplanting
In maart tot mei is de paaitijd en worden 40.000 tot 500.000 eitjes gelegd die na 10-15 dagen uitkomen.
Leefgewoonte
Blijft tussen de waterplanten wachten tot er een prooi voorbij komt.
Voedsel
Vissen, maar hij eet ook amfibieën en zelfs watervogels en ratten.
Rover
De snoek is een echte roofvis. Hij vangt alle soorten vis, zelfs zijn kleinere soortgenoten zijn niet veilig. maar meestal zijn het toch de zieke of zwakke vissen die hij eet. Deze zwakke vissen zijn makkelijker te vangen. Dit zorgt ervoor dat de visstand in water waar de snoek voldoende in voorkomt gezond blijft. De snoek kan prooien aan tot ca. 75 % van zijn eigen lichaamslengte.
Van maart tot en met april worden de eieren afgezet op dichtbegroeide plaatsen dicht onder het wateroppervlak. Als na ongeveer 13 dagen de eitjes uitkomen teren de jonge snoekjes nog enige tijd op hun dooierzak. De jonge snoekjes groeien zeer snel en eten watervlooien, vislarven en wormen. In het eerste jaar kan hij al 22 cm groot worden. Vanwege hun vroege geboorte en hun snelle groei zijn ze altijd verzekerd van voldoende prooi. Net als alle andere vissen wordt ook de snoek meestal niet ouder dan één jaar. Vissen zijn in hun eerste jaar het meest kwetsbaar. Een deel van de afgezette snoeken-eitjes komt niet eens uit, maar sterft af of wordt opgevreten door vissen of andere waterdieren. Ook de snoekjes die uit het ei komen hebben last van vraat door allerlei waterorganismen, waarbij ook ziekte en voedselgebrek een rol spelen. Bij een leeftijd van ca. 6 weken gaat kannibalisme onder soort- en leeftijdsgenootjes een grote rol spelen. Aan het eind van het eerste jaar blijft over het algemeen minder dan 1 % over van wat er uit het ei is gekomen.
Vooral veel helder water met waterplanten
Waterplanten zijn vooral belangrijk voor de eieren van de snoek en voor de jonge snoek. De eieren moeten kunnen worden afgezet op plantedelen. Wanneer eitjes niet aan planten hechten en naar de bodem zakken, beschimmelen ze en sterven ze af. Als een jong snoekje uit het ei komt, moet het zich kunnen vasthechten aan plantedelen, om te voorkomen dat het naar de bodem zakt en daar "stikt". Na een aantal weken gaan de jonge snoekjes, zo'n 4 cm groot, vis eten. Waterplanten zijn belangrijk voor de jonge snoek als schuilplaats, van waaruit prooien kunnen worden bejaagd. Diezelfde schuilplaats moet tegelijkertijd voorkomen dat de snoekjes door grotere soortgenoten worden opgegeten. Snoeken kunnen prooien eten tot ca. 75 % van hun eigen lichaamslengte!
Helder water is voor snoek belangrijk, omdat in helder water meer waterplanten groeien en waterplanten zijn belangrijk als schuilgelegenheid voor jonge snoek. De snoek maakt slechts deels gebruik van zijn ogen om prooien te vangen, maar vertrouwt hierbij vooral op zijn zogenaamde zijlijnorgaan. Dit orgaan kan de trillingen waarnemen, die een prooi maakt. In helder plantenrijk water zwemt over het algemeen minder vis (wel meer soorten) dan in diep, open en troebel water. In wateren waar nauwelijks waterplanten voorkomen vind je dan ook weinig, maar vaak wel grotere snoeken. Grotere snoeken trekken weg naar open water met meer geschikte prooien.
Vlugge bijters
Deze vissen hebben een eigen territorium, dat ze tegen indringers (andere grote snoeken) verdedigen. Deze indringers worden eerst uitgebreid gewaarschuwd dat ze moeten wegwezen. De snoek spert zijn bek open en neemt een dreigende houding aan. Als de desbetreffende indringer dan nog niet maakt dat ie wegkomt, gaat de snoek over tot de aanval. Dit leidt tussen twee snoeken tot een soort bekvechten'. De verliezer van een dergelijk gevecht zal uiteindelijk het gebied moeten verlaten. Het kan gebeuren dat een territoriale snoek een zwemmer beschouwt als indringer. De snoek constateert een grote zwemmer en een hoop tumult in zijn territorium en betekent meestal dat er een andere grote snoek is gearriveerd. De snoek zal eerst dreigen en als de zwemmer (die dat meestal niet ziet) dan niet wegzwemt, zal de snoek overgaan tot bijten. Zodra echter blijkt dat het hier geen andere snoek betreft, maar een mens, zal de snoek direct loslaten en vluchten. Een foutje, dus. Meestal zal de snoek zich echter realiseren dat een zwemmer geen andere snoek is en komt het niet tot bijten. Het kan ook gebeuren dat de snoek de zwemmer ziet als prooi. Snoeken staan vaak op scherp' om een langszwemmende prooi te grijpen. Het lijkt in ieder geval aannemelijk dat een snoek de wiebelende tenen van een mens, die met z'n voeten in het water zit, als lekker hapje ziet.
Ik ben paul en karin
Ik ben een man en woon in hoboken (belgie) en mijn beroep is magazijnier in drukkerij,karin huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/06/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vissen,lezen,reizen,.
we zijn een vissend koppel
beide geboren in 1962
en delen een gezamelijke passie
roofvissen
Inhoud:
