Reporting live from the capital of Northern Ireland
22-04-2008
We've had the time of our lives...
Ja u hoort het beste blogkinderen, wij zijn hier stilaan melig en ja zelfs sentimenteel aan het worden wantmorgen al verlaten wij onze tweede thuis in Belfast en begeven ons - na een korte tweedaagse in Dublin - wederom richting Belgisch thuisfront.Beide ouderlijke totemparen kijken nu al vol ongeduld uit naar onze aankomst in Charleroi maar wij genieten nog met volle teugen van onze laatste momenten in dit land van Whiskey en Honing ( voor de kenner: Irish mist).
Uw twee heldinnen kennende, weet u natuurlijk dat wij dit land nooit zouden verlaten zonder er eerst deftig onze stempel op te drukken wij hebben dan ook morgen een meeting geregeld met niemand minder dan de Ierse president. Dit zijn onze agendapunten:
Meer stoepvegers in Belfast teneinde hondenpoep aan schoenen te vermijden.
Alle mensen met de naam PieterBoeynaems mogen NIET in het bezit zijn van een TOETER ( Of andere lawaaimakende objecten - Ik denk hierbij vooral aan synthesizers en dergelijke apparatuur).
Op St-Patricks day willen wij een 3u durend concert van The Backstreet boys ( inclusief Meet & Greet, want wij willen ook wel eens lachen) en uiteraard gratis drank!
Een verbod op tracksuits en marginale haartooien tijdens het nachtleven.
Gaatjes in het raam bij de taxidiensten.
U denkt misschien, beste lezer, dat wij een slag van een hurlingbat hebben gekregen of dat wij u aan het lijntje aan het houden zijn wel, laat mij u vertellen dat geen van beide scenarios van toepassing is. Wij gaan wel degelijk de president van Ierland opzoeken! Hoe vraagt u ? Wel, onze coördinator ( Mr. Frank Hennessy, die we trouwens gestolen hebben van onze buren) was zo vriendelijk ons uit te nodigen op een van zijn tripjes naar het parlement in Dublin. Wij zullen er niet alleen een rondleiding krijgen, maar ook een gesprek met de Minister of State en zelfs een vragenuurtje met de president. Jochei! We voelen ons belangrijk! Na ons leerrijk dagje in het Ierse parlement resten ons nog 2 dagen in de wondermooie stad Dublin, alwaar uw twee lieftallige reporters en hun koene Hercules ( Pieter genaamd) een hostel hebben geboekt. Van daaruit is het vrijdagnamiddag helaas alweer richting Belgium-Belgique en zit voor ons het avontuur hier erop! (Snif, snif, snuit en snotter!)
Voor ons waren het drie leerrijke, fijne, zotte, amusante, geweldige, formidastische, schitterende, dronken (soms), dansende, spetterende, grappige, olierijke, vettige, ongelofelijk interessante en zalige maanden! We zullen onze tijd hier NOOIT vergeten en komen zeker nog terug!
One day well return here, when the Belfast wind calls again
Wij hebben nog slecht, ja zelfs, hartverscheurend nieuws, want met dit laatste blogverslag, laten wij ook u, de lezer van deze ontzettend interessante en fijne blog achter en zeggen wij u met pijn in het hart vaarwel ! Duizend maal dank voor de lieve berichtjes op ons gastenboek en de toffe reacties op onze verslagen! Ze hebben ons altijd heel veel deugd gedaan!
Als afsluiter nog een kleine Quote van ons aller Pieter in een poëtische bui :
Bloempjes verwelken, scheepjes vergaan, maar onze Erasmuservaring blijft altijd bestaan.
Liefste thuisblijvers/thuisgekomene/huisgenoten en ander gespuis
Wij willen deze gelegenheid niet voorbij laten gaan om u te laten meegenieten van de flaters uit Hawthorn 44 (onszelf en Aleks niet meegerekend, dan weet u wel over wie ik het heb, nietwaar...)
[Pieter laat ons trouwens bij deze weten dat hij zijn radicaal veto stelt voor dit bericht, maar daar houden wij - zoals u allang gedacht had natuurlijk - geen rekening mee!]
[De persoon in kwestie zou ons beter eens trakteren op een gigantische taart met bergen slagroom want het is dankzij ons dat zijn langgezochte toeter uit het stof (of stort, wat was het ook alweer??) van zijn kamer tevoorschijn is gekomen.]
Goed, het echte nieuws nu:
Accident grave, vers van de pers, nieuwsflash, nieuwsflash!!
Gisteren zaten we, zoals altijd, ijverig te werken in de bib tot plots een wervelwind onze eigenste Pieter binnenwaaide. Nog helemaal in shock begon hij een ellenlang relaas te brabbelen van zijn bewogen dag. Dit is wat wij ervan hebben verstaan: Blijkbaar was Pieterman s morgens opgestaanmet een nogal vervelend, kriebelend gevoel in zijn oor. Hij had er dan ook niets beter op gevonden dan met een oorstokje eens goed in zijn oor tekoteren ( lees: rammen!). Het resultaat kan u al raden, bij het verwijderen van het oorstokje uit zijn oor, hoorde hij een plotse PLOEP en voor het eerst in zijn leven werd alles in zijn linkerhersenhelft muisstil. In paniek is hij dan maar naar de dokter gesneld! MAAR, wat onze held niet wist is dat je hier, voordat je op consultatie mag, een hele reeks nutteloze papieren moet invullen! Het zou een heus karwei worden waarbij wij, onderwijl onze giechel onderdrukkend, hem graag hebben geassisteerd!
Deze morgen om 9u dan, ging Pieter opnieuw naar de dokter deze keer mét ingevulde papieren! Het werd een lachertje, letterlijk, want na een grondig onderzoek van Pieters gehoorgang, kon zelfs de dokter haar lach niet onderdrukken. Nog nooit in haar carrière had zij zoiets gezien! U kan zich al onze reacties inbeelden maar pas op, het wordt nog beter! Onze vriendelijke dokter schreef onze Pieter olijfolie ( Jaja, je leest het goed) voor die hij elke dag, druppelsgewijs, in zijn oor moet gieten! Nu moeten jullie weten, het woord druppelsgewijs is naast voorzichtig ook een woord dat niet in Pieter zijn woordenboek voorkomt. Het desbetreffende vloeistofje werd door hem dus in overvloedige, niet zo goed gedoseerde mate, in zijn oor gegoten. Resultaat: Pieter hoort al de hele dag zompigheid in zijn oor! Als je de persoon in kwestie dus wilt aanspreken moet je ervoor zorgen dat je de juiste kant te pakken krijgt. In dit geval, de rechterkant.
U ziet, beste lezer, wij konden u dit onmogelijk onthouden aangezien het ons, elke keer opnieuw, met vreugde vervult
Als voorlaatste punt willen we nog melden dat er nieuwe fotos op de space van Sophie te vinden zijn. ( Dra ook op de space van Joline, als haar computer een beetje meewil!). Daarnaast vermelden wij met spijt in het hart dat we nog een blogpost zullen plaatsen vooraleer wij woensdag richting Dublin vertrekken waar wij de president zullen ontmoeten! Hoezee!!
U bent dus nog niet van ons verlost!
Genietend van de laatste dagen
Joline en Sophie
VOETNOOT: Op de blog van Pieter zal dezer dagen een bericht verschijnen waarin hij ons, zijn vriendinnetjes en tevens goede huisgenoten die altijd met veel toewijding voor hem hebben gezorgd, als zijnde leugenachtige wezens en dramaqueens bestempeld. Ook heeft hij sinds kort de neiging om grove leugens over ons te verspreiden
Beste bloglezers, wij willen u TEN STERKSTE aanraden geen woord van zijn hersenspinsels te geloven aangezien hij deze neergekrabbeld heeft in dronken toestand!
VOETNOOT 2: We willen ook nog even reageren op Pieter zijn blogverwijten als waren wij van laag niveau. Wij geven slechts accuraat weer wat er dagelijks gebeurt en ja, wij verbloemen zelfs nog de waarheid, uit angst dat uw tedere (nog Belgisch gekleurde) lezersoren, de harde waarheid niet kunnen verdragen...
Er is er hier eentje triest Zijn favoriete speeltje is plotseling verdwenen en wij, de meisjes van Hawthorn 44, zijn die beschuldigende blikken, verwijzende vingers en trieste ogen beu! Daarom een oproep aan iedereen die een oranje-wit-groen gekleurde toeter ziet, gelieve hem persoonlijk af te leveren in Hawthorn Street 44 en tover opnieuw een lach op onze Pieter zijn gezicht!
Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Alle bezoekers hebben de weg naar huis veilig gevonden en passen ginds opnieuw goed aan aan het dagelijkse leven. Of het bij ons binnenkort ook zo zal lopen, is een andere vraag. En eerlijk gezegd twijfelen we er beiden sterk aan. Pas op, begrijp ons niet verkeerd! We zullen enorm blij zijn om alle achtergelaten schapen opnieuw te kunnen begroeten en te kunnen soigneren, maar we zullen het hier ook enorm hard missen. Maar kom, daar mogen we nu nog niet aan denken. We zijn hier nog even en die tijd moeten we dus goed gebruiken denken we zo stilletjes in ons hoofd (niet-expliciete verwijzing naar Samson, ongelofelijk hoe die hond zowel ver als dicht bekend is jaja, ook bij de Hollanders)!
Om den draad terug op te pikken Het vertrek van de buren hebben we niet zomaar laten voorbij gaan. De achterblijvers (zijnde Pieter en Sophie) hadden s morgens nog een versje in elkaar geknutseld om onze dankbaarheid, vriendschap en appreciatie voor de 2 maanden beleef vele fijne uren met de buren uit te drukken. Maar toen het hele gezelschap met hebben en houden (man, wat een volksverhuizing!) op de bus zat, voelden we onze toch wat intriest. Pieter haalde zijn toeter (toen nog niet Missing In Action) nogmaals boven en blies een vaarwel-serenade voor onze goede vrienden en hop, daar draaide de bus de hoek om en weg zijn zij. Het is moeilijk te beschrijven wat je voelt als je zon bus ziet wegrijden en je weet dat er mensen inzitten die je maar wat graag hebt. Ook konden we ons niet voorstellen hoe zij zich voelden of wat er zich op de bus afspeelde.
En daar stonden we dan. Als zogezegd laatste 2 Belgen want Joline en Aleks waren mee naar Dublin om afscheid te nemen; Pieter en Sophie hadden of verwachtten bezoek en bleven daarom thuis.
Om de eenzaamheid van ons af te blazen, wandelden we met Sophies ouders naar Queens en showden een nog voor hen onbekend deel van de stad. We trokken die avond huiswaarts, Sophie niet wetend wat thuis te verwachten (Pieter had haar reeds voorbereid op het ergste) aangezien de buren er 3/4 van hun mondvoorraad en huishoudelijke spullen gedropt hadden. Als ik u vertel dat we voor de volgende week geen boodschappen meer moesten doen, is het sprekend genoeg niet?
Veel rust werd ons niet gegund, want de volgende dag zouden er 6 (u leest het goed ZES) vrienden van Pieter op bezoek komen. Met Sophies broer ook in huis de eerste avond en de tweede avond Joline die naar huis kwam, betekende dat een constante van 9 (u leest het goed NEGEN) mannen en vrouwen in onze compacte woonkamer. Gezellig was het wel! De arme zielen hadden er weliswaar een reis van 13 uur opzitten om hun goede Chiromakker te bezoeken. Rechtstreekse vlucht afgelast, lang moeten wachten op een vlucht naar Dublin, in Dublin enkel een bus naar Belfast Airport en dan nog een bus naar het stadscentrum. De mannen en vrouwen van de Chiro van Zoersel konden bijna geen PAP meer zeggen. Maar we hebben ze met alle zorg proberen opnemen in de Hawthorn-familie.
Toen zij uiteindelijk vertrokken, moeten we eerlijk toegeven dat we een beetje in een zwart gat vielen. We genoten nog wat van onze vrije dagen en legden een datum vast waarop we opnieuw zouden beginnen werken, zijnde vandaag.
Pieter ging opnieuw lesgeven, Aleks en Sophie bezochten hun stageschool en Joline zat thuis te zwoegen op een taak voor St. Marys. Daartussen werden er nog boodschappen gedaan, gekookt en afgewassen en bezochten we Briege (onze surrogaatmama) om enkele praktische zaken te regelen.
U ziet, tijd wordt hier nuttig besteed aangezien ze steeds meer als zand door onze vingers glipt!
Even een blogstilte voor de storm. En die laatste is nu zeker aangekomen in Belfast! Het bezoek komt en gaat even snel als het goede weer Ook onze eerste Belgische vriendjes zijn huiswaarts vertrokken, wat bij sommigen onder ons toch wel tot kleine stroompjes water op de wangen leidde.
Een groen plaatselijk feestje vond plaats op 17/03: St. Patricks Day. Werkelijk alles kleurde groen in en rond de stad: de kleren, onze woonkamer, de gekke attributen die we bij hadden, op ons hoofd droegen of aan onze nek hadden hangen. Gelukkig was het prachtig weer, want alles vond plaats in open lucht. We werden eerst getrakteerd op een parade met een hoop wagens, maar onze aandacht werd meer getrokken naar de mensen die langs straat liepen dan naar de praalwagens zelf. Bepaalde figuren in deze stad moeten echt niet veel moeite doen om de centre of attention te worden (en dat is niet noodzakelijk positief bedoeld). Buiten optredens van bepaalde BIs was er in de stad zelf niet erg veel te doen, maar we maakten zelf plezier voor 10. We zochten de lokale pub op waar de jeugd zich al goed liet gaan (om niet te zeggen, zich poepeloere zat dronk) om daarna met hun zatte botten op straat ambras te staan maken om een of ander afgesnoept liefje en door de Crimestoppers (plaatselijk politie die rondrijdt in tanks) gefilmd te worden. Een geslaagde groen dag dus!
Samen met St. Patricks Day begon ook de laatste week van mijn stage. Ik dacht dat ik het tot hier toe wel redelijk goed gedaan had en dat de incidentjes die er geweest waren binnen de perken bleven. Te snel gesproken blijkt achteraf. Want die week heb ik meer stoelen en andere zaken door de lucht zien vliegen dan in alle andere weken van de stage. Dan kwam er nog eens bij dat een geplande voetbalmatch voor de leerlingen niet doorging en de week was goed ingezet. Lang duurde de week uiteindelijk niet aangezien het paasweekend voor de deur lag en de leerlingen s middags op Witte Donderdag en Goede Vrijdag geen les hadden. Op vrijdag werd er wel een klein afscheidsfeestje gegeven om Deena en mij uit te zwaaien op Corpus Christi College. Als teaching trainee word je hier echt wel verzorgd, want zowel Joline als ik kregen flessen wijn mee naar huis als kaartjes en 1000 bedankjes van leerlingen en leerkrachten. Of hoe fijn het wel niet is om hier student teacher te zijn!
De paasvakantie is nu aangebroken en het bezoek vult ons huisje met warmte (net zoals de mazoutketel onze keuken met stank vult. Vorige week was onze olie op en moest er dus bijgevuld worden. Maar aangezien we met lucht in de leidingen zaten, is er iemand de lucht komen verwijderen, maar die is precies vergeten de bout opnieuw hard genoeg aan de draaien waardoor er nu een geur van naft de hele keuken domineert Byebye geur van lekker eten, want zelfs ons brood smaakt er op den duur naar. Maar geen paniek, de huisbaas is verwittigd en is onderweg, hopelijk ).
Tijdens het weekend verjaarden Fre en Joline, dus hadden we al weken op voorhand een heus Birthdayweekend gepland. Maar aangezien we geen rekening hadden gehouden met het feit dat het paasweekend was en alle winkels dus redelijk gesloten waren, was het krabben en zoeken om nog een uitgebreid ontbijt in elkaar te knutselen voor de 2 feestvarkentjes. Na het uitwisselen der pakjes hebben we er een rustige dag van gemaakt om ons s avonds helemaal te kunnen laten gaan op het verjaardagsfeestje!
Op Paaszondag zijn enkelen onder ons de zonden van de avond ervoor gaan wegwassen door de Paasmis bij te wonen die opgeluisterd werd door een Gregoriaans Koor dat bestond uit welgeteld 4 man en dus absoluut geen koor was. Grappig was het wel, vals ook en we hebben ook onze portie religieuze ingetogen momenten gehad voor deze maand.
Maandag zijn Tom en Maarten aangekomen (2vriendjes uit Gent) en die vinden het hier precies wel leuk, want ze blijven een dag langer in Belfast dan gepland (dan gaan ze Dublin onveilig maken). We hebben ze al alle kanten van Ierland laten zien (de stad zelf natuurlijk, op dinsdag een trektocht door de Mourne Moiuntains en een bezoekje aan Newcastle nee, niet in de UK, een muraltoer, Cave Hill dat plots tot Gayville gebombardeerd werd, woeps, van een verspreking gesproken) en nog zoveel meer.
Met het bezoek van vrienden uit België, kwam ook het eerste echte afscheid van ondertussen-vrienden (lees: Erasmussers) die donderdagmiddag huiswaarts keerden. We konden ze natuurlijk niet laten vertrekken zonder een afscheidsfeestje op woensdagavond in Broadway 27 bij Katrijn, Jeroen en Thomas (met dank aan Katrijn voor de chocoladefondue, de chips en ik-weet-al-niet-meer-wat-nog-allemaal). Daar de Belgen er een traditie op nahouden van grote lawaaimakers te zijn (lees: Pieter die godganse dagen op die f*cking toeter van St. Patricks Day loopt te blazen), namen we voor een tweede keer afscheid van onze vriendjes aan de Jurys Inn, waar hun bus richting Dublin vertrok. We zwaaiden hen uit met een Belgische vlag, liederen, veel knuffels, hier en daar een traan en met de belofte elkaar zeker nog terug te zien/horen in de nabije tot ver(de)re toekomst.
Vrijdag zijn twee vriendinnen van mij aangekomen (Eliza en Hannelore) en zondag komen mijn ouders en broer voor enkele dagen de stad onveilig maken. Op dinsdag komen er 6 vrienden van Pieter tot hier gevlogen om de stad te bezetten en ik denk dat het dan bijna gedaan is met de bezoeken uit het vasteland.
Maandag nemen we met veel spijt in het hart afscheid van onze buren. Ik kan nu al zeggen dat ze gemist zullen worden like hell. Er ging hier namelijk geen dag voorbij zonder dat we elkaar zagen, samen aten, een filmpje keken, grappen en grollen maakten, muziekjes uitwisselden, samen een tripje maakten Dat is nu eenmaal het negatieve kantje aan Erasmus, maar we zijn blij met de supermooie momenten die we samen gehad hebben! *SnifSnif*
En dan plots valt ons oog op de rechterkant van onze blogpagina en zien we staan dat ons hier nog minder dan 30 dagen resten. En dan krijgt een mens al eens een krop in zijn keel. En dan kan een mens al eens beginnen terugkijken op dingen die hier gebeurd zijn en die we hier beleefd hebben en dan kunnen we dankbaar zijn voor alles. En dan kijkt een mens uit naar wat volgende maand ons brengt.
Hows that for a melancholic ending for fuck sake!!
Xx Joline en Sophie
PS: Nieuwe foto's zijn te bezichtigen op de space van Sophie.
Kan u net als ons maar niet genoeg krijgen van onze oogverblindende schoonheid ? Dan hebben wij goed nieuws voor u! Er staan namelijk weer een hele hoop van die overheerlijke foto's online en dat op de space van Joline!
U als lezer/ kijker krijgt dit maal te zien:
- Foto's van de international week met daarbij de Euroquiz, het Eurovision songfestival en de uitstap naar de Giant's Causeway en de Bushmills distillery.
- Foto's van ons tripje met gehuurde auto's, richting het Westen.
- Foto's van Kerstavond ( een feest dat bij ons dit jaar op 9 maart viel)
- Foto's van de ouders van Joline op bezoek in ons nederige stulpje in Hawthorn street.
We leven nog, half, want na een hele week van lessen volgen na het zelf geven van lessen, zijn we allen blij dat het weekend er is! En met het weekend komt onze roadtrip er ook aan. We vertrekken morgen op een tochtje door Ierland met 10 gegadigden met 2 kleine autootjes, die we vandaag al uitgetest hebben en die goed bollen op deze soms wel hobbelige Ierse wegen.
Maar eerst afgelopen week (International Week), die hectisch was en tof tegelijk. De lezingen waren misschien niet altijd even interessant, maar sommige dingen kunnen we zeker gebruiken voor onze latere teaching career. We kregen lectoren en onderwerpen over ons heen uit Spanje, Slovakije, Amerika (fuck yeah!), Nederland, België en zo verder, gaande van goed verstaanbaar tot praktisch onverstaanbaar Engels. Van literatuur in het post-Troubles tijdperk tot een hele fotoreportage van een Poolse die met haar man naar India op reis ging en daar inspiratie vond voor haar schilderijen (in pointillistische stijl dan nog), als we het deze week niet zagen, gaan we het nergens zien! De (soms saaie) lessen werden afgewisseld met wat leuke extraatjes die speciaal voor ons Erasmussers georganiseerd werden.
Op maandagavond werden we verwacht op een heuse Euroquiz, die we jammer genoeg niet wonnen. Daar moesten we antwoorden uit onze mouw schudden op vragen zoals Welke stad is de 2de grootste van Ierland na Dublin? en Voor welk muziekinstrument werd het stuk Silent Night geschreven?. Het beantwoorden van deze vragen laat ik aan jullie over Mochten jullie echter grijs worden van ambetantigheid omdat jullie desbetreffende antwoorden niet vinden op Wikipedia en konsoortige webstekken, stuur ons maar een mail en wij verlossen u uit u onwetendheid Ignorence is bliss zeggen ze dan!
Op dinsdag werden we getrakteerd op een heuse Historical Pub Tour door de stad. We bezochten er logischerwijze- de vele pubs die Belfast rijk is. Sommigen onder ons hadden er wel wat meer van verwacht, maar het was ook niet mogelijk om met onze toch wel grote groep in elk café halt te houden voor een pintje of een Irish Mist. Misschien waren we dan nu nog onderweg Niet iedere cafébaas ziet graag een groep luidruchtige Erasmussers zijn pub binnenstromen en er een spoor van gescheurde bierkaartjes, half gesmolten ijsblokjes en omver gestampte glazen achterlaten de niet-gebroken Guinnessglazen zijn hier trouwens erg in trek bij de buitenlanders en ook wij hebben al ons steentje bijgedragen ter in stand houding van die traditie-. We zetten ons feestje dan maar verder in een karaokebar dichter bij huis, waar we de ziel uit het lijf zongen maar toch ook een beetje kwaad waren op de diskjockey van dienst die weigerde Summer Nights uit Grease te draaien!
Woensdag werden we één voor één dagtrippers van het eerste uur en trokken we voor een hele dag naar de Giants Causeway (een prachtig stukje natuur, zoals de reisgids het zo mooi beschrijft) en de Bushmills Distillery (ofte whiskystokerij) te gaan. Groot was onze vreugde toen we te horen kregen dat we eerst whisky gingen proeven en daarna de reus een bezoekje zouden brengen. We kregen er een monotone rondleiding maar daarna mochten we whisky proeven. En omdat de stokerij dit jaar zijn 400ste verjaardag viert, kregen we ook de kans om een whisky van 12 jaar oud te proeven (naast de originele, die van 10 jaar oud en een warme whisky met kaneel, water en suiker). Mjam mjam! Vol goede moed en al wat opgewarmd op de toen toch wat winderige dag stapten we op de bus om 20 minuten later gedropt te worden aan de Giants Causeway. Bij sommigen was het godendranje van ervoor al naar het hoofd gestegen en was het afdalen van de cliff net iets moeilijker dan voorzien, maar we geraakten allemaal heelhuids beneden. Daar konden we genieten van water, wind en de zeshoekige pilaren die de Causeway beschermd gebied maken.
Donderdagavond was er de slotactiviteit: Eurovisie songfestival. Je kan het al raden: er werd van elk aanwezig land een act verwacht en er moesten dan ook punten gegeven worden. België werd vertegenwoordigd door ALLE Belgen jawel, we zijn met 15 en we paaiden het publiek met onze multiculturele versie van Alle kleuren van K3. Ook dit keer wonnen we niet, maar werden we 4de (en ja, we hebben de Hollanders verslagen)!
Men zegt De tijd gaat snel, gebruik hem wel maar het valt ons pas hier op hoe snel alles werkelijk gaat. Met deze wijsheid heb ik al genoeg van u tijd verspild om hier af te sluiten en u nog te melden dat er een nieuwe lading fotos op mijn space te vinden zijn.
Om het blijvende snakken naar informatie te bevredigen: hier een nieuwe blogpost!
Eerst en vooral even melden dat er nieuwe fotos te bezichtigen zijn op mijn space (dra zal ook die van Joline ge-update worden).
Het eerste bezoek hebben we dit weekend gehad de ouders van Joline zijn een weekendje overgevlogen van het koude Belgium naar het nog koudere Belfast om ons te verblijden met hun gezelschap natuurlijk, chocolade, Humos, Chocotoffs, klaaskoeken (onze nieuwe Antwerpese vrienden kenden dit niet, stel je voor!), dvds van series zoals Little Britain, Het Eiland, Blackadder en nog meer van die goodies!
Maar het feit dat we nu al bezoek kregen, sloeg ons later dit weekend met een serieuze hamer op het hoofd ( en twas geen van plastiek) we zijn hier vandaag precies 1 maand! Waar zijn die weken naartoe gevlogen? En although dat we nog wel eventjes te gaan hebben, we denken nog lang niet aan naar huis gaan! Er is nog zoveel dat we hier moeten doen en zien en meemaken en beleven en genieten en ontdekken. We schrikken telkens als we onze blog openen: oh nee, nog maar X-aantal dagen we moeten al naar huis! Maar we wijken af Het bezoek dus.
Hoe fijn het ook is om bezoek te krijgen en veel te gaan bezichtigen, iets gaan drinken en/of eten, een uitstapje naar hier en naar daar te maken, het gevoel van leegte na het afscheid is des te groter. Ook bij ons was het niet anders. Zelfs bij mij piekte het een beetje toen Joline haar ouders afscheid namen Dat belooft voor de volgende lading die hier gedropt wordt, omstreeks Saint Patricks Day (17 maart).
Maar until then hebben we nog wel veel te doen. De stage duurt voor Joline nog 1 week (deze week) en voor mij nog 2 weken (aangezien mijn school 1 week dicht was voor krokusvakantie). Die verloopt doorgaans goed bij ons alle twee. Maar het is een hele andere cultuur en dus ook een hele andere manier van lesgeven en met de leerlingen omgaan. Je kan het systeem hier niet vergelijken met het ASO, BSO en TSO in België. Leerlingen doen op hun 11 jaar een 11+ test en die bepaald of ze naar een high school of een grammarschool mogen. Of om het met simpele woorden te zeggen: ze bepalen met die test of je slimmer of dommer bent dan de gemiddelde Noord-Ierse leerling. Als je voldoende haalt ga je naar een grammarschool en ga je ofwel naar de unief og hogeschool. Wanneer je in de high schools terecht komt, wordt je een vak geleerd (maar eerst moeten ze slagen voor hun GCSE's). Blijven zitten is iets dat hier niet bestaat. De leerlingen gaan altijd maar verder: als je het niveau aankan, kom je in een GCSE klas terecht en kan je verder studeren, anders niet. Ook Darwin heeft de weg naar Belfast gevonden...
Volgende week hebben we nog International Week: een hele week lessen volgen die gegeven worden door lectoren van over heel de wereld en ja, ook België is vertegenwoordigd met een lezing over History of the Euro allen daarheen dus Na het harde zwoegen valt er ook nog heel wat leuks te beleven die week (en we krijgen er 4 credits voor dus what the hell) zoals een quiz met alle Erasmussers, een historical pub tour en nog van dat moois. Maar daarover volgende week meer!
En anders? Het leven gaat hier rustig zijn gangetje: in de week wordt er een beetje gewerkt en weggegaan en in de weekends wordt er meestal een uitstap naar hier of daar gepland. Verder koken, eten, internetten, socializen, drinken, jaywalken, hondendrol-stappen, boodschappen doen, wassen, drinken (of heb ik da al gezegd), wandelen, roeien, kijken, fotos trekken, lopen, lesgeven, verslagen typen, voetballen, spinnen, tinwhislen, fish-and-chippen, flipfloppen, ijsberen, lachen, kietelen, missen en drinken we verder, op naar wat de volgende maand ons brengen zal!
Hunkerend naar nieuws hangt u ongetwijfeld elke avond voor uw computer en dan nog het liefst met uw neus tegen het scherm geplakt, vuilaards! Je beseft immers dat ergens in het verre Noord- Ierland twee jonge deernes de tijd van hun leven hebben! En gelijk hebt u, want de bewijzen zijn alweer online te bewonderen in een nieuw fotoalbum op de space van Joline! Bekijken die handel!
Er zijn ondertussen al 2 drukke weken stage voorbij gevlogen en vele, vele, vele, lange, lange, lange avonden vol melk, honing, koekjes, bier, bushmills, pizza, fish and chips, filmpjes, lesvoorbereidingen, reflecties, literatuur, zever, gezever en rhihanna op de radio ( ze komt trouwens ons strot uit die stomme koe!).
Enkele statistieken:
- Aantal flessen bushmills: 3 - Aantal flessen melk: 4 - Aantal potten honing: 2 - Aantal pakjes koeken: 12 - Aantal wandelingen naar stadscentrum: 38 - Aantal Ieren versierd: 0 ( duh! logisch!) - Aantal filmpjes: 7 - Aantal lessen gegeven: 13 - Aantal keer bus gemist: 1 - Aantal keer bijna overreden door taxi: 3 - Aantal keren beschonken thuiskomen: 0,5 ( bier niet sterk genoeg) - Uitslag patience: Sophie 0 - Joline 3 - Aantal keer Rhianna op de radio deze week: 12394353355030... veel te veel! - Favoriete quote: " I have troublems" - Meest opgedrongen accent: Antwerps - Grootste ergernis: hondenpoep op de straat en aan je schoenen - Grootste meevaller: een dag zonder hondenpoep!
Ook kunnen wij u melden dat wij in blijde verwachting zijn van twee "verse" nog onschuldige huisgenoten uit Antwerpen. Zij zullen hier nederstrijken en hun nestje bouwen op maandag 18 februari. We zijn benieuwd hoe dat zal aflopen! De vogelbescherming werd reeds op de hoogte gebracht en ook wij nemen onze voorzorgen. Je weet maar nooit...
Hiermee laten we jullie eenzaam en alleen achter daar in het verre België en wensen wij jullie een goede nacht!
Sophie en Joline
P.S.: U hoeft zich geen zorgen te maken, wij waren tijdens het opstellen van dit bericht niet beschonken noch high!
P.S.S.: No animals were hurt during the making of this message. ( Only one salmon got severly injured, both emotionally and physically. We wish him all the best of luck in his upcoming recovery. )
P.S.S.S.: Tijdens het schrijven van dit bericht, behaalde Sophie haar eerste patience-overwinning! Driewerf hoera! De stand is 1-3.
De eerste week van de stage zit erop en amai, hebben wij afgezien! Alle twee kwamen we 's avonds thuis, blij een vertrouwd gezicht te zien en elk met onze eigen verhalen, het één al indrukwekkender dan het ander. Want oh jee, we maken hier wat mee! Soms denken we dat we op een andere planeet verzeild geraakt zijn, want de leerlingen hier zijn (om het grof te zeggen, maar het IS echt zo) ... dom, maar o zo grappig! Een greep uit de verschillende quotes die ons deze week naar ons hoofd geslingerd werden (tussen de 1000 andere vragen die de leerlingen ons stelden): - Miss, is Hitler dead? - Miss, can I come home with you and be your slave? - Miss, is Belgium flat? - Miss, do you have decent houses in Belgium? - Miss, how do you spell novel?
En zo kunnen we nog een eindje doorgaan
Joline gaat samen met Katrijn naar school in St. Patricks Highschool in Lisburn; bij brave kindjes zo te horen! Ze zijn galant, vormen een erehaag wanneer ze moet passeren en houden de deur voor haar open Het enige nadeel is dat ze een helse tocht af te leggen heeft voor ze ter plaatse geraakt: vroeg opstaan (zelfs een oploskoffie maakt dat niet goed), wandelen naar de bushalte, 45 minuten op de bus zitten (en niet in slaap proberen vallen) en dan in Lisburn aangekomen nog een 20-tal minuten te voet om het ochtendhumeur van zich af te stappen. De leerlingen begroetten haar in een prachtig grijs-zwartgekleurd uniform en poogden eindeloze keren om haar naam correct uit te spreken, wat hilarische taferelen opleverde! Na enkele vruchteloze pogingen, gaf Joline het op en schreef ze haar naam uit: von cares bilk of hoe de lessen fonetiek toch nog zinvol waren! Haar taak bestaat erin de leerlingen uitvoerig kennis bij te brengen in de onderdelen der geschiedenis, drama en Engels.
We zijn beiden al vlijtig in ons papierwerk gevlogen. Artevelde laat er geen gras over groeien Elke dag moeten we opschrijven wat we elk lesuur gedaan hebben, weekly overviews maken, vuile zelfreflecties doen ( hét codewoord van Artevelde) en dan moeten we dat ook nog eens doen voor St. Marys University College. We spenderen in het algemeen meer tijd aan al het papierwerk dan aan onze lesvoorbereidingen, want ja, daar zijn we ook al aan begonnen!
Bij mij gaat het er iets ruwer aan toe (en ligt de school iets minder ver. Na 10 minuutjes van de Belfast-lucht gesnoven te hebben, bereik ik de schoolpoort). De enkel-uit-mannen-bestaande schoolbevolking ziet er soms nogal angstaanjagend uit in hun grijs-zwarte uniformpjes, maar Deena en ik proberen er ons vrouwtje te staan! Met sommige jongens kan je op 35 minuten zelfs geen 2 bladzijden uit een boek lezen, met andere kan je dan weer prachtig werk verrichten. Constant loven is de boodschap. Sommige jongens komen uit zo'n verscheurde achtergrond, je kunt het je niet voorstellen. In één van mijn year 10 klassen zijn ze dit schooljaar begonnen met 16 leerlingen en nu schieten er nog 3 over De reden waarom laat ik aan jullie verbeelding over. Wat ik wel opmerkte, is dat voor sommige leerkrachten een goede fysiek hier noodzakelijk is: ze moeten de kunst van het ontduiken van rondvliegende projectielen wel erg goed onder de knie hebben als ze op Corpus Christi College willen overleven.
Met dit gegeven in het achterhoofd, achtten we het noodzakelijk onze fysiek een beetje aan te scherpen en gingen we vrijdagavond voor de eerste maal de gym op school uitproberen. Gratis en voor niks sporten, wat wil een mens nog meer! Joline temde achtereenvolgens de spinfiets, de loopband en roeimachine en ik voetbalde met de andere Erasmus-studenten. Na een dik uur van activiteit, we went to hit the showers, kookten we ons potje en gingen we een drankje nuttigen in de Robinsons (een Ierse pub) om daarna nog een klein feestje te bouwen in ons huisje en dan onder de wol te duiken.
Vandaag, zaterdag, was een culturele dag. We hebben opnieuw een wandelingetje gemaakt naar Queens en deze keer in de zon! Joline heeft er tickets kunnen bemachtigen voor An evening with EELS, ik ga de opera-toer op en ga binnenkort naar Madame Butterfly, we hebben The Bookshop at Queens geplunderd door er klassiekers te kopen voor £1, 99 per boek (KOOOPPJJEEEESSS)! Daarna een witte chocolademelk met marshmellows gaan drinken en we voelden ons nog nooit zo één met de stad!
We beginnen ons meer en meer thuis te voelen!
Groetjes en dikke zoenen van jullie twee sterreporters,
De tweede reeks foto's staan online op de space van Joline! Je vindt er een kijk in onze keukenkast, onze frigo, het eerste wasje, ons huisje en onze eerste fieldtrip! ENJOY!
Kleine wasjes, grote wasjes doe ze in de wasmasjien!
Greetings! We come with good tidings and news...
WE ARE STILL ALIVE AND KICKING!
Het heeft hier vanacht gesneeuwd, tot in onze living! Jaja u hoort het goed, het witte goedje kwam via onze schouw binnenvallen en bleef er gezellig liggen... Deze morgen dan, werden we tot ons groot genoegen ( ahum) wakker gemaakt door de lokale jeugd, die met veel jolijt, jeugdig enthousiasme en vooral veel lawaai sneeuwballen uitwisselde op straat! Sneeuw in Belfast betekent zoveel als: blijf thuis van je werk en doe vooral zo weinig mogelijk! Een wijze raad die wij met veel plezier opvolgen natuurlijk Gelukkig zijn we lekker voorzienig geweest en deden we reeds gisteren de nodige inkopen om niet te verhongeren in die vreselijke sneeuwstorm, die uiteindelijk nog geen 3 cm sneeuw opleverde.
We ontdekten tijdens onze ruige tocht de plaatselijke slagerij, met de allures van het strand van Blankenberge, inclusief zand en frigobox-toeristen en de plaatselijke kruidenierswinkel. De shopkeeper van dienst onderwierp ons aan een kruisverhoor over onze afkomst en onze mannelijke voorkeuren en verzekerde ons dat een vriendje hebben hier zo weinig betekent als een intelligent woord van Laura Lynn. Hij was ervan overtuigd dat eens een "echte" Belfaster ons zou betoveren, wij als een blok zouden vallen voor zijn al even geblokte verschijning.
Vandaag is ook een historische dag! Niet alleen zijn wij hier exact een week, maar we zijn ook eindelijk begonnen aan ons papierwerk voor school ( jaja, we moeten hier ook werken, in tegenstelling tot wat sommigen wel niet denken) EN we deden vandaag ook een eerste kookwasje! Wat een avontuur!
Maandag begint voor ons de stage. Sophie staat in Corpus Christi College, een all-boys school in het centrum van Belfast en ikzelf in Saint-Patrick's High school in Lisburn, een gemengde school ongeveer 8km van hier. De stage zal ongeveer 4 weekjes duren, dus we zien het nog helemaal zitten!
We houden jullie zeker op de hoogte van onze avonturen in het highschool-landschap!
See ya next week! Cheerz loves !!! Sophie en Joline
Jullie zaten er al vol ongeduld op te wachten, wel het is eindelijk zover! Ze staan online de eerste foto's! Je vindt er een eerste impressie van ons huis, onze kamers, onze nieuwe vrienden, de stad en het marginale uitgangsleven... ENJOY
Tot de volgende update Sophie en Joline
PS: Voor de leken en de oudjes onder ons, check de space van Sophie of die van Joline via de link in de linker kolom en klik dan op de map eerste impressies van Belfast!
Na menig vloeken op het Quertyklavier tijdens het eerste lezen van mails en beantwoorden, wagen we ons aan een allereerste blogverslagje uit Belfast! Veilig afgezet door de oudjes op de luchthaven, checkten we in. Gelukkig waren we op voorhand tot de schandalige constatatie gekomen dat je maar 15 kg in plaats van 20 kg mag meenemen aan boord, dus waren we voorbereid! De vlucht ging gepaard met een licht tot hevig heen en weer geschok van het vliegtuig, maar we landden veilig in Dublin Airport (sjieke bedoening trouwens!). Daarna een busrit van een dikke 2u en we arriveerden in Belfast! We werden afgehaald door Peter Collins die ons voor een quick tour door de stad meenam en ons naar ons huisje bracht. Een greep uit de reacties toen we eenmaal binnen waren: OMG! DER ZIJN HIER GEEN KUSSENS OFWA? DER IS IER IN GEEN 10 JAAR GEKUIST! DER HANGEN NOG BROKKEN ETEN AAN HET BESTEK... Peter dropte ons bij onze buren (Ann, Rik en Fre) die hier al bijna een maand verblijven en zij toonden ons waar we wat konden vinden (aangezien we geen kussens of donsdeken hadden) en welke winkel het goedkoopste was. Ondertussen verkenden we het City Centre een beetje. Zaterdagavond na het eten van een simpele spaghetti (geen van ons had zin in een culinair hoogstaand gerecht, laat staan de energie om eraan te beginnen) en dan ploften we in onze plakkerige zetel ( nu reeds met laken bedekt) om een filmpje te zien. We hielden het na welgeteld 30 minuten voor bekeken en doken onder de vers gekochte wol.
Zondag lang geslapen natuurlijk en verder de stad verkend. Wel moeten we zeggen: de cliches zijn er om bevestigd te worden! Mannen, wanneer u hier naar een vrouw komt zoeken, moet u vallen op een van volgende types: - Ofwel Vicky Pollard in all her glory (want er lopen hier wel degelijk mensen zo rond. Voor de leken onder jullie: check DRINGEND "Little Britain") - Ofwel de Kate Nashes van deze werled (volgens ons allemaal klonen van elkaar) - Ofwel de types a la Amy Winehouse, met hetzelfde glamoureuse opgestoken haar, inclusief oogschaduw en veel te hoge hakken of schoenen in een kakkleur zoals daar zijn: fluogroen, fluoroze en fluogeel.
Vrouwen die ons een bezoekje willen brengen en hier naar een lief zoeken, volgende optie is de enige mogelijke: - een mengeling van het lichaam van Herr Seele, het haar van Thom Yorke en het gezicht van Pete Doherthy met het sexappeal van een dooie cavia... (da wordt dus geen Ier voor Sophie....DEFINITELY NOT!!!)
Ook hebben we ons eerste kotavontuur op zak: blijkbaar is de frigo hier het grootste vak en de ijskast het kleinste. Maar wij hebben dus alles (naar gewoonte) in het grootste vak gestoken, wat achteraf het diepvriesvak bleek te zijn... Resultaat: bevroren boter, yoghurt, melk... JOEPPIIIEEEEEE
We gaan verder in het leren kennen van andere Erasmussers, als daar zijn: Polen, Litouwers, Amerikanan, Hollanders, veel andere Belgen... Ook de school behoort nu tot bekend terrein (alhoewel we reeds verdwaalden in de eindeloze gangen...) en we volgende reeds onze eerste les (vlijtig al we zijn niewaar...) in Irish literature. Werk genoeg dus, de stage begint volgende week al en de papieren die we voor Artevelde moeten invullen elke week... Tis echt niet nix (ma de Arteveldes zullen ons wel begrijpen)!!
Hier is het in the mean time 10 voor 8 en dus beginnen wij serieuze honger te krijgen, ons vlees en rijst met zoet-zure saus wacht op ons om gekookt en gebakken te worden!
Het is eindelijk zover! Morgenochtend vroeg ( en u weet ongetwijfeld hoezeer uw twee favoriete reporters dat vroeg opstaan haten ) verlaten wij ons kleine Belgenlandje en vliegen vol verwachting westwaarts! Belfast ligt als een lichtpuntje aan de horizon op ons te wachten...
Als alles goed gaat, komen we aan rond 13u25 en worden door onze coördinator Peter opgepikt en naar ons studentenhuisje gebracht. Daar zullen wij 3 maanden van ons leven doorbrengen in het gezelschap van 2 studenten van de Karel de Grote Hogeschool uit Antwerpen ( jaja Belgen) maar aangezien zij pas aankomen eind februari hebben we de eerste weken het kot voor ons alleen! ;)
Voor de mensen die ons graag eens een briefjeu of kaartjeu schrijveuu of zij die liever es binnenwippeu, hier is ons adres: 44 Hawthorn Street Belfast, BT127 AQ
We houden jullie zeker op de hoogte van onze eerste kennismaking met "the city" en "the people"!
Welkom op onze blog! Jawel, u hoort het goed, zelfs computerleken zoals wij kunnen de dag van vandaag al een blog maken! Leve de technologie!
Op deze site kan je vanaf 26 januari, op regelmatige basis onze avonturen in Belfast volgen! Snuffel gerust eens rond, bekijk zeker onze foto's en check ons gastenboek of laat een berichtje na !
