AVDE=================================================================
EN DE WINNAARS ZIJN+++++++++++++++BEKENT

In het voorjaar tussen einde show seizoen en begin kweek seizoen worden de winnaars van het voorbije jaar in de bloemen gezet op de diverse clubfeesten. Als ik terugblik op de voornaamste ankerpunten in het show seizoen zie ik bij de bultjes steeds dezelfde namen terug komen.

Als we beginnen met de grootste  1dag show van het jaar  deze van BPC-  Antwerpen, welke we kunnen aanzien als de eerste echt belangrijke afspraak van het jaar waar iedereen top wil zijn met zijn vogels. Het was hier dat Dick Van Brenk zijn adelbrieven voor de eerste maal op tafel legde en met de beste bult in show huiswaarts keerde en één eerste uppercut uitdeelde met zijn super bultjes. Met Wim Hofman en Patrick Teichmann als keurmeesters was dan ook de top aanwezig als het over bultjes keuren gaat, dit belette niet dat één slechte verliezer het niet kon nalaten deze mensen te bestempelen als Pipo.

 De volgende afspraak die er toe doet in het jaar was de Gouden Ring show te Roeselare, de meest precieuze meerdaagse show in België kreeg dit jaar af te rekenen met de gevolgen van de vogelgriep. Het was dan ook spijtig dat sommige buitenlandse deelnemers geen vogels konden insturen wegens vervoersverbod in hun land. Geen erg er bleven nog voldoende liefhebbers en kwaliteit aanwezig voor de reeksen van de Belgische bult te bevolken, de afwezigen hadden ongelijk of waren nog niet hersteld van hun uppercut.

Met een beperkte ploeg bultjes bleek deze show een succesverhaal voor mezelf, met driemaal goud, tweemaal zilver en drie maal brons keerden ze huiswaarts.

Voor de liefhebbers van onze nationale trots is er begin november met de Bultenshow van Spy ook altijd nog een ankerpunt om naar uit te kijken. Iedereen weet dat het hier steeds de beste zijn die de strijd aangaan voor de beste in show. Sommigen haken dan ook af door de hoge kwaliteit van de bultjes die hier steeds aanwezig zijn. Ook hier was het weer Dick Van Brenk die uit het verre Langbroek ergens tegen 4 uur in de morgen vertrokken was om hier te zegevieren met beste bult in show. Wie hier ook met één super stam in zijn kaarten liet zien was niemand minder dan de veelvuldige wereldkampioen Wim Hofman hij behaalde dan ook de titel van beste stam in show.

Al deze shows kaderen in een interclub ingericht door de federatie van de  “Belgische postuur kanarieclub” of de B.P.C.  Op het einde van de rit komen hier de sterkste kwekers/ tentoon stellers van een ras boven drijven, en mag men terecht fier zijn als men bij de besten behoord in dit klassement. Als men de lijn van de beteren in dit klassement  doortrekt naar het W.K. zien we hier ook dezelfde namen terug komen en behalen zij de meeste medailles in Rosmalen met de Belgische Bult, op een toevallige uppercut uitzondering na.

Avde=================================

DE TELLER STAAT OP NUL

Met het WK te Rosmalen kwam er een einde aan het show seizoen 2014 en werd de teller weer op nul gezet. Met de kweek nemen we een nieuwe aanvang naar het nieuwe show seizoen 2015 dat ditmaal zal eindigen op het WK te Portugal. Voor de bultjes naar het WK vertrokken werden deze opgelicht zodat eens ze terug zijn zij direct kunnen starten met de kweek.

De eerste nestjes zijn dan ook al gevuld met eitjes en sommige popjes zijn al aan het broeden zodat we binnen een tien tal dagen de eerste bultjes mogen verwachten. De voorbereiding verliep voorbeeldig zonder enige strubbeling laat ons hopen dat dit de voorbode is van een goede kweek.

Voor mij bestaat een goede kweek uit 200 à 250 jonge bultjes, de 48 koppels welke ik samenstelde moeten de klus maar klaren en deze verwachting inlossen. Maar de weg naar een goede kweek is bezaaid met vallen en schietgeweren, er kan 1000 en 1 dingen mislopen.

De eerste vereiste om alles vlot te laten verlopen  is dat de vogels gezond zijn bij de aanvang van de kweek.  We mogen niet vergeten dat kweken voor onze kanaries een zware inspanning is en dat vooral de popjes de meeste offers dienen te brengen. Zoals steeds ga ik een 8 tal weken voor de aanvang van de kweek op bezoek bij de dierenarts voor mij is dat bij Trigenio te Nijlen. Na een onderzoek door Peter Coutteel werden men bultjes als gezond verklaard en was behandelen niet nodig.

De normale voorbereiding met wat vitaminen en mineralen ter ondersteuning voor de nakende kweek werden toegediend dus moeten ze er klaar voor zijn. Voor wat het eivoer betreft ga ik dit jaar een nieuwe toepassing uitproberen bij een aantal koppels en als de resultaten goed zijn gaat de vernieuwing zich doorzetten naar al de koppels. Het uiteindelijke doel is van tegen het einde van de kweek zonder commercieel eivoer te gaan kweken. Als het waar is dat de uiterst kleine hoeveelheden chloor in leidingwater of de verwaarloosbare hoeveelheden van nitriet of wat dan ook in sla of appels een slechte invloed hebben op de kweek resultaten van onze kanaries. Wat moet ik dan denken van de stoffen die worden toegevoegd aan commercieel eivoer on dit tot 18 maanden houdbaar te maken na fabricatiedatum?

Zoals elk jaar komt er weer wat nieuw op de markt  dit jaar is het  Perle Morbide  . Het was al een twee tal jaar aan het sluimeren maar dit jaar is het hot dankzij een goede setting in de markt en de nodige reclame. Op fluisterende toon en met geheimzinnige papiertjes die de naam vermelden zo gaat men met dit nieuwe wonderkind om, kweken was nog nooit zo gemakkelijk als men maar Perle Morbide voedert. Als we de samenstelling eens onder de loep nemen is er niets nieuw onder de zon, geen enkel ingrediënt laat een betere kweek verwachten. Maïs, gemalen tarwe, gemalen haver, maïsglutenmeel, kokosolie, sojaolie, aardappeleiwit zijn geen wondermiddelen en de rest zijn kunstmatige kleur stoffen en wat vitaminen of aminozuren die in elk vitaminepreparaat voor vogels zijn terug te vinden.  Wie het zich wil aanschaffen moet er naar op zoek aangezien het op niet veel plaatsen te verkrijgen is dit ondersteund natuurlijk de wonderbaarlijke geheimzinnige kwaliteiten die men er aan toe dicht.

Zo nieuw is het trouwens niet het is al een aantal jaren op de markt, oorspronkelijk komt het uit Amerika de firma Pretty –Bird van de pellet voeding heeft het al lang in haar gamma en voor de helft van de prijs.

 Dat het kiemzaden zou vervangen is een commerciële leugen en slaat nergens op het is totaal onwaar en dan al zeker naar voedingswaarde toe het kan hoogstens de rusk of couscous vervangen in het eivoer door het rul te maken. Dat ze het graag eten is waar maar de meeste mensen eten ook graag friet en taarten die zijn lekker, maar of het goed is?

Welke weg ik moet gaan en welk type bult ik moet kweken is nog een raadsel aangezien enkele wijze zich gaan buigen over de toekomst van de bult. Men denkt er aan de standaard aan te passen, met het argument dat de hedendaagse bult is geëvolueerd. Is deze evolutie dan wel in de goede richting geweest? Is het niet zo dat men vogels moet trachten te kweken welke naar de standaard toe evolueren. Als de standaard niet meer beantwoord aan de hedendaagse bult zijn er dan in het verleden foute keuzes gemaakt? Zijn er toen zaken extra beloond die niet gevraagd werden en zo de bult liet evolueren van de standaard weg. Moet ik nu van die kleine bultjes met een werkhouding in cijfer 1 gaan kweken, of net die lange smalle met gestrekte Gibber poten. Er moeten ook meer punten komen op de bevedering stelt men voor, en bij één andere houdingvogel schaft men juist de rubriek bevedering af, ofwel zijn al de neges zwart of wel geen enkele. Men moet wel weten wat men wil natuurlijk anders word vogels kweken naar de standaard moeilijk.

We zien wel waar het schip strand misschien zit er wel meer toekomst in de Parijse Frisé die in bestelling zijn en maak ik volgend jaar een volledige overstap naar dit ras zodat dit kweekjaar wel eens men laatste zou kunnen zijn als Belgische Bult liefhebber.

AVDY++++++++++++++++++++++++++++++++++++

963 IS BINGO

Het 963^ste  van in het totaal 992 gekweekte bultjes in de vijf jaar dat ik nu terug bezig ben met men hobby,
zorgde er voor dat ik één van men vooropgestelde doelen kom waarmaken. Het behalen van een gouden en zilveren medaille op één WK.  Het schenkt me dan ook veel voldoening in mijn hobby en geeft me nog meer motivatie om het in de komende jaren nog beter proberen te doen. Nog één doel te gaan maar dan wel eentje dat 1313 maal moeilijker is dan een gouden medaille behalen op het WK te Rosmalen. Het zal niet eenvoudig zijn om dit doel te treffen aangezien het goed verscholen zit in een Antwerps fort, en men elk jaar maar één poging mag doen om de oppergaai te bemachtigen.

Als voorbereiding op dit WK werden men bultjes ingestuurd voor de Gouden ring show in Roeselare, met driemaal goud, tweemaal zilver en drie maal brons keerden ze huiswaarts. Dit resultaat stemde mij optimistisch en liet uitschijnen dat alles goed zat. Eens temeer daar dit behaald werd door een eerder beperkte ploeg bultjes, aangezien ik zelf verstek moest geven wegens het bezoek aan een show in Istanbul.

Tussen Roeselare en Rosmalen trachtte ik ze een optimale verzorging te geven zodat ze in topconditie konden vertrekken naar Nederland. Zelden verliep een voorbereiding zo onvoorspelbaar als nu, en hoe korter hun vertrek zich aankondigde hoe slechter ze er uitzagen. Nog nooit zat de bevedering week na week losser op de borst dan nu, ik stelde mij dan ook de vraag wat ik nu toch mis kon doen?  Een van de taken in de laatste jaren van men werkverleden was “troubleshooting” of met andere woorden uitzoeken hoe of waarom iets mis gaat of kon gaan. Met deze ervaring voor ogen wist ik dat de eerste vraag was “wat veranderde er ten opzichte van toen het nog goed ging?”

Wat veranderde ik in de laatste weken wat invloed kon hebben op de bevedering? De gedachte was nog niet koud of het vermoeden kwam bij me op dat de manier van baden totaal was veranderd en wel eens de boosdoener kon zijn. Ten gevolge van een besmetting met trichomonas  ergens half oktober stelde ik mij ook weer de vraag wat ging er mis. Trichomonas was me als ex-duivenmelker maar al te goed bekend, duiven hebben hier vaak last van, maar bij kanaries komt het zelden voor. Ik kwam tot de conclusie dat het badwater wel eens de oorzaak kon zijn van deze besmetting. Ik bied hen steeds regenwater aan om een bad te nemen dit kon de oorzaak zijn van de besmetting. Ik schakelde dan ook over op kraantjeswater waaraan ik Borat en glycerine toevoegde en verder wat Serinol. Deze Serinol is het enige wat ik normaal toevoegde aan het regenwater maar de rest niet.

 Voor Roeselare liet ik men TT-vogels +- één maand rusten in een buitenvlucht waar ze konden baden als de hemelsluizen opengingen en verder niets. In de voorbereiding op Roeselare werden ze terug opgekooid en kregen ze kraantjeswater aangeboden met borat en glycerine als badwater en dit tweemaal per week. Ik besloot van terug over te schakelen op regenwater maar ditmaal werd het eerst aan de kook gebracht om elke besmetting te voorkomen, en zie na een badje met regenwater beterde de bevedering terug en toen ze afreisden naar Rosmalen was alle weer bijna bij het oude.

Met het gekende resultaat als gevolg, van niets in vijf jaar naar een gouden en zilveren medaille op het WK. De naam dat ik wereldkampioen ben(geweest) draag ik mee tot het einde der dagen, tot spijt van wie het benijde, en wees maar zeker dat die er zijn. Maar nu komt het moeilijkste, namelijk bevestigen en bewijzen dat het geen toevalstreffer was.

Rosmalen bracht de bevestiging van wat we al gans het show seizoen konden vaststellen  de nieuwe grootmeester met de Belgische bult draagt de naam Dick Van Brenk en komt uit Nederland. Hij wist dan ook de meeste medailles weg te kapen met de Belgische bult, wie ook weer terug aanknoopt met zijn verleden als wereldkampioen is Wim Hofman hij wist een gouden medaille te behalen met stam. Verder werden er nog door Tomas Hernandez (zilver) en Princen J (goud stam) medailles behaald.

Zielig was ook om vast te stellen dat vroegere pseudo kampioenen hun verdere afgang niet konden stoppen en met een totaal voorbijgestreefd type Belgische bult probeerden hun wil op te leggen aan anderen. De keurmeesters van dienst trapten niet in deze val en beloonden dan ook dit totaal achterhaald type van Belgische bult maar matig met punten zoals het hoort, nu nog afwachten tot de Belgische keurmeesters de durf kunnen opbrengen om dit ook op de Belgische shows te doen. Nog zieliger waren de beschimpende opmerkingen ten opzichte van de keurmeesters die tot Pipo werden bevorderd, en de beloonde Belgische bultjes die in zijn ogen werden gedegradeerd tot onwaardige kampioenen. Of hoe rancuneus kan een klein mensje zijn die denkt dat alleen hij de waarheid in pacht heeft of bultjes kan keuren?

VDEA=================================================

SNOEPJES VOOR ONZE KANARIES

Kanaries zijn te gronde zaadeters en hun hoofdmenu kan dan ook best als basis bestaan uit zaden. Verdere lusten ze zo wat alles wat men ze voorschotelt van fruit over groenten tot eten voor mensen, wist u dat het in Engeland bij topkwekers een goed bewaard geheim is van gekookte of ongekookte patatten aan de vogels te voederen met het inzicht de bevedering te verbeteren? Men moet ook niet bevreesd zijn om Koolhydraatrijk voedsel als versnapering aan de vogels te geven zoals bv gekookte spaghetti of rijst maar overdrijven is wel uit den boze natuurlijk.

Wat men nooit aan kanaries moet aanbieden zijn avocado’s, of chocolade ze bevatten stoffen die voor de vogels giftig zijn. Ook voedingstoffen voor de mensen die niet moeten worden aangeboden zijn voedsel dat grote hoeveelheden vet, zout, suiker, kleurstoffen en conserveermiddelen die nog niet eens goed voor ons zijn, laat staan voor onze vogels. Ook voedsel, zoals snoep, chips en gefrituurd eten moeten gewoonweg niet worden aangeboden aan onze kanaries.

Een snoepje dat men ze wel kan aanbieden is een paté die men zelf kan maken en op 5 min klaar is, en wees maar zeker ook al proefden ze hem nog nooit ze zullen er verlekkerd op zijn. Het mooie aan deze paté is dan nog dat men hem kan geven ter ondersteuning bij de kweek om de jongen mee te voeren, hij heeft dan ook alles in zich om als eivoer te dienen.

Hoe gaat men nu te werk om deze paté aan te maken?

Ingrediënten die men nodig heeft:

250 cl halfvolle melk, één ei,

85à90 gr couscous, en één koffielepel honing.

Werkwijze voor de bereiding:

Stap 1:

Men brengt de melk samen met het losgeklopt ei onder roeren tot tegen het kookpunt, men kan zien dat de juiste temperatuur is bereikt als er aan de zijwand van de kookpot luchtbellen gaan opborrelen. Het mengsel niet laten doorkoken anders gaat dit schiften.

Stap 2:

Draai het vuur uit maar laat de kookpot op de kookplaat staan, voeg nu onder roeren de couscous toe en blijf goed verder roeren tot het mengel gaat indikken, eens het mengel de viscositeit (dikte) heeft bereikt van goede rijstpap haalt men de kookpot van de kookplaat en voegt één koffielepel honing toe en meng verder tot een homogene brij. Opgepast eens het mengsel gaat indikken bestaat het gevaar dat de kookpot op de bodem gaat aanbranden, zeker niet langer op de kookplaat laten staan.

Stap 3:

Men stort het mengsel nu uit in een glazen of metalen kom waarbij men best een laagdikte van 1.5 tot 2 cm kan nastreven om het afkoelen te vergemakkelijken, na het afkoelen kan men het in blokjes verdelen en aan de vogels voederen in een hoeveelheid die men voor eivoer zou hanteren.

Stap 4:

Observeer nu uw vogels bij het aanbieden van dit snoepje en geniet bij de aanblik van kanaries die verlekkerd zijn op iets wat u zelf bereide voor hen. Bewaren kan men dit snoepje 3 tot 4 dagen in de ijskast daarna kan men het best niet meer aanbieden aan de vogels.

AVDE.   


OP BEZOEK IN ISTANBUL.............

Op het W.K. in Bari kreeg Willy en Maurice de vraag om als keurmeester te fungeren voor de 5^de Club Show Istanbul Border & Fife Fancy, en werd ze positief beantwoord.
l 

 Door omstandigheden bleek het voor Maurice niet mogelijk om zijn belofte na te komen. Een vervanger zoeken met een zelfde visie op de Border als deze die heerst binnen het partnerschip was dan ook geen eenvoudige opgave. Na enig zoekwerk kwam men bij mij terecht, alle kennis begint bij zelfkennis en zonder de ondervinding en ervaring die Maurice bezit zou dit niet eenvoudig zijn. Ik was wel bereid om als kenner van het huis als assistent en klankbord voor Willy op te treden tijdens de keuring in Istanbul.

Het was dan ook op de morgend van vrijdag 5 december dat we samen richting Zaventem vertrokken, om tegen 8 uur richting Istanbul te vliegen. In de vroege namiddag arriveerden we in het hotel na een voorspoedige vlucht. Het hotel was gelegen aan de voet van het oude Istanbul achter de oude ommuring van de stad en in de schaduw van de Sofia en Blauwe moskee. Aan de voorkant vanuit ons raam kregen we zicht op de zeestraat tussen Europa en Azië met in de verte de brug over de Bosporus. Na kennismaking met de andere keurmeesters bleek dit een bonte mengeling te zijn van meerdere nationaliteiten.

Op zaterdag morgend stroomden de vogels binnen en na de middag konden Italiaanse, Portugese, Ierse en Belgische keurmeesters aan hun taak beginnen, ze kregen 830 Yorkshires, 1300 Glosters, 250 Borders, 80 Fife fancy en verder nog Norwish en Cresten te keuren.

Het was voorzien dat Willy om 13.30h een aanvang zou nemen met de keuring, uiteindelijk was het 15.30h   voor hij kon starten. Aangezien sommige Borders een reis van 1000 km achter de rug hadden en de mindere kwaliteit van de verlichting in de hal zorgde er voor dat sommige vogels een vermoeide en slaperige indruk gaven, en namen ze de nodige tijd in beslag om zich te laten zien. Er werd gekeurd op het Engelse systeem naar de beste 7 vogels van de show. Tegen de klok van 19 uur was de klus geklaard, en was de winnaar bekend.

Willy liet tijdens de keuring zien dat hij de materie van de border tot in de puntjes beheerst, smaken verschillen natuurlijk maar de beste vogels stonden op de hen toekomende plaats. Voor mij was dit een uitgelezen kans om ervaring te mogen opdoen door deze keuring van zeer kort bij te volgen uitgevoerd door iemand die zich kan scharen bij de vijf beste kwekers ter wereld van dit ras.

 Een erg vermoeiende dag werd afgesloten in een typisch Turks restaurant, daar waar het in Engeland een dinner en dance  was, opteerde men hier als muzikale begeleiding voor opzwepende Turkse klanken. De plaatselijke Willy Sommers en Laura Lynn maakten hun opwachting en de Turkse klassiekers die ze brachten zette gans het restaurant in rep en roer, de plaatselijke schonen jong en oud brachten met zwoele buikdansbewegingen menig Turks hoofd op hol. Het eten was lekker de conversatie wat minder gezien de nodige decibels en de taal die echt geen binding heeft met de onze. Met de nodige vertalingen van Haluk Sermet en op een groot overdekt dakterras waar de decibels wat minder waren ontwikkelde er zich een erg interessant gesprek over hun manier van kweken en verzorgen van de vogels.

Na een verkwikkende nacht rust en uitgebreid ontbijt dat we samen nuttigden met enkele Belgische bezoekers aan de show vertrokken we op zondag voormiddag richting Azië. We reden richting Bosporus, in het Turks de Boğaziçi, Karadeniz Boğazi, het is een belangrijke zeestraat die Istanbul opsplitst in een Europees en een Aziatisch gedeelte, het verbindt de Zee van Marmara met de Zwarte Zee. De brug is één van de grootste bruggen ter wereld met een lengte van 1590 meter en een breedte van 39 meter. Het wegdek hangt maar liefst 65 meter boven de Bosporus. Helaas is het hiermee ook een populaire plek voor mensen die zelfmoord willen plegen en om deze reden is de brug verboden voor voetgangers en fietsers. We kregen op het hoogste punt een indrukwekkend uitzicht over de wereldstad die Istanbul is, er leven 17.000.000 mensen in deze stad die vanop dit hoger gelegen punt zonder einde lijkt.

Na de middag brachten we een bezoek aan de show, hier konden we een ongelooflijk aantal Yorkshire bewonderen en vaststellen dat de Ierse keurmeesters de lichtere types prefereerden. Dit was niet geheel tot tevredenheid van de liefhebbers en inrichters, we konden zelf vaststellen dat de bevedering soms te wensen overliet maar het volume zat wel daar waar het dient te zitten, wat soms wel eens anders is bij de vogels die ik thuis te zien krijg.

Bij de Glosters was  te zien dat groen geen kleur is die de Turkse liefhebbers aanspreekt, veel Glosters die overwegend vetstofkleurig waren. Er was wel kwaliteit aanwezig, maar veel vetstofkleurige vogels moeten nog een eindje gaan voor ze het vereiste niveau zullen halen. Hier was het Marc De Keyser met nog twee andere keurmeester die 1300 Glosters diende te keuren.

Bij de Norwich was het Nottet Alain die de dienst uitmaakte om de vogels van de nodige punten te voorzien, ook een behoorlijk aantal cresten was aanwezig.

Bij het bezoek aan de Borders kregen we positieve opmerkingen te horen over de verrichte keuring, deze werd nog bevestigd door Engelse keurmeesters die aanwezig waren. Wat de kwaliteit van de aangeboden Borders betreft was deze erg verschillend, sommige waren echt wel goed maar groen was ook hier het kind van de rekening.

 Het kleine broertje van de border de Fife fancy blijkt niet zo populair te zijn in Turkije met maar 80 aanwezige vogels was dit aan de lage kant. We kregen  echt wel kleine vogeltjes te zien die dan ook de typische gebreken lieten zien van die kleinere types.  Ik denk dat mits de juiste inbreng van goede Fife fancy exemplaren uit België er een mooie toekomst in het verschiet ligt voor de liefhebber die deze link maakt.

Ook was er een aanzienlijk aantal vogels aanwezig in de verkoopzaal, hier werden vooral de zwaardere rassen en Glosters aangeboden. Aan Yorkshire geen gebrek hier en in een kwaliteit die menig liefhebber in België zou doen watertanden. Ook de grotere frise rassen werden te koop aangeboden, wat men hier niet te zien krijgt zijn houdingvogels ook achter Fife Fancy moet men op zoek gaan. Aan kandidaat kopers geen gebrek nooit zoveel vrouwen met jonge kinderen op een vogel verkoop aanwezig gezien dus de toekomst lijkt me hier verzekerd.

Zondag avond in het hotel bij een goede tas koffie en nagenietend van ons verblijf stelden we vast einde goed al goed. Tot Marc de Keyser ons de vraag stelde of wij nog een kamer hadden voor de nacht, en hoe we dan wel zouden thuis komen op maandag? We hoorden het in Istanbul donderen en dit bij heldere hemel ook al was het donker, wegens de staking in België werden alle vluchten naar Zaventem  gecanceld en dit niet enkel op maandag maar voor de twee tot drie volgende dagen. Wij hadden dan wel geen vlucht naar huis meer voor maandag maar de Marc had zelfs geen bed meer om in te slapen. Uiteindelijk konden we op maandag een vlucht op Keulen boeken en kwamen we ergens tegen 20 uur  toe in Begijnendijk. Zowel voor Willy, Marc als voor mezelf was einde goed al goed.

Van in het hotel kregen we zicht op de Bosporus met in de verte kleine vissersbootjes die daar dag en nacht lagen te vissen

Op één van men ochtendwandelingen nog geen 2 min van het hotel kreeg ik een heel ander Istanbul te zien.

Winter in Istanbul net anders dan in België

Het hotel was ok

Dakterrassen zijn op elk huisje groot of klein aanwezig ook ons hotel bezat een ruim dakterras, een overdekt gedeelte waar we in de morgen ons ontbijt nuttigden, en een open waar het aangenaam vertoeven was bij 23°C zoals Willy en Lucien laten zien.

De Belgen waren goed vertegenwoordigd.

Liefde is !!!!!!!  Een foto maken van uw echtgenote op een dakterras in Istanbul

Op zondag brachten we een bezoek aan het hoogste punt van Istanbul dat in Azië is gelegen

Zicht over Istanbul met in de verte de brug over de Bosporus

Beste Yorhshire in show

Vijfde beste in show maar naar bevedering toe de beste van de zeven best geklasseerde vogels

De keuring werd gevolgd door de aandachtige liefhebbers

De keurmeesters aan het werk bij de yorkshire

Zicht in de zaal met de 840 aanwezige yorkshire

Zicht in de verkoop hal

De kwaliteit aan Yorkshire die hier te koop was zou in de handen van een bekwame kweker het mogelijk maken om binnen de twee jaar aan te sluiten bij de top in België, de prijs(300 euro) was in verhouding tot de kwaliteit zeker niet te hoog

avde

Enkele indrukken die ik kon opdoen tijdens men ochtendwandelingen

Een typisch steegje in het oude Istanbul gelegen buiten het toeristische centra

Vergane glorie volledig uit hout opgetrokken

Ook dit is het hedendaagse Istanbul, het contrast tussen arm en rijk, tussen modern en traditioneel, tussen voor en tegen standers van president Erdogan is voelbaar aanwezig.

Op 5 min wandelafstand van het hotel lag de Sofia moskee badend in de zon op een zondagmorgen, maar vergis u niet de ingang was bewaakt door gewapende soldaten die foto’s maken onmiddellijk verboden.

De grafsteen van de grote Ali Baba was net achter de hoek aan het hotel, van de 1000 rovers geen enkele te bespeuren, waar die zaten was ook voor mij een raadsel.

In deze straatjes aan de Grand Bazaar verloor ik even het noorden, een taxi bracht me terug naar het hotel.

Istanbul by night

avde

Verschillende speciaal clubs van postuurvogels richten hun show samen in om de kosten te drukken, een overzicht:

Willy Winkelmans van het partnerschap Winkelmans&Torfs  de  zevenvoudige wereldkampioenen met de Borders aan het werk als keurmeester.

Marc de keyser als keurmeester van de Glosters

Waar men gaat langs Gloster wegen overal komt men de rozetten van de Lucien tegen. De Firma “Standing Engraving NV” uit Mechelen verzorgden ook hier de award voor de prijswinnaar bij de Glosters

De Norwish kanaries werden beoordeeld door Nottet Alain

Ook de cresten waren aanwezig

Met 1300 aanwezige Glosters was dit ras het best vertegenwoordigd

De stand van de kleurkanaries kon +-200 vogels verwelkomen

De prijswinnaars bij Fife Fancy

De prijzentafel

Tweede beste border in show

Winnaar van meerdere reeksen en tweede, vierde, zesde en zevende beste border in show Tufan Güngör

+- 250 Borders waren aanwezig

Willy bij het in ontvangst nemen van een aandenken als keurmeester van deze show.

Ik nam de honneurs waar voor Maurice

Kadir de winnaar van de dag samen met Willy en ikzelf

avde........

De dieren van Istanbul..........

Naar gewoonte maakte ik ook hier men ochtendwandelingen door de ontwakende stad, in de kleine steegjes ontmoette ik de dieren van Istanbul. Op een van deze wandelingen verdwaalde ik in de wirwar aan steegjes in de omgeving van de grote Bazaar, geen nood de gele taxi’s zijn met honderden aanwezig en in geen tijd was ik terug aan het hotel.

Zwerfkatten behoren tot de vaste bewoners van deze stad men komt ze overal tegen, het moeten er honderden zijn zo niet duizenden.

Katten en parkingwachters komen in gans Istanbul veel voor, parkeerplaatsen zijn big business in deze overbevolkte stad.

Kraaien zijn ook hier in grote mate aanwezig het gaat om de bonte kraai een ondersoort van de bij ons voorkomende zwarte kraai.

In Turkije verwacht men Turkse tortelduiven natuurlijk maar ze leken helemaal niet op deze die ik kende. En het gekoer klonk anders, meer een hollere drieklank, woewoewoe, na enig opzoekwerk kwam ik uit bij de palmtortel of  Senegalese tortel, in Istanbul zijn ze niet inheems en vermoedelijk uit kooien ontsnapt.

Ook de stads duiven zijn in mindere maten aanwezig en leven onbezorgd.

De stadsduiven van Istanbul zijn blijkbaar niet op de hoogte van het spreekwoord “leg niet al uw eieren in één nest “

Na Brussel koloniseren halsband parkieten ook Istanbul, ze zijn minder in aantal dan in Brussel maar men kan hun kreten overal waarnemen in de stad.

De vele zwerfhonden zijn groot van gestalte en erg vreedzaam ze worden dan ook door iedereen getolereerd.

avde

HOMELAND VAN DE BORDER.

Na de verhalen van Willy en Maurice over hun bezoek in 2013 aan de show van de Border Convention in Fleetwood, en hun voornemen om dit jaar terug te gaan was men besluit snel genomen. En zo was het op de vrijdagmorgen van 14 november tegen de klok van kwart voor zes dat Maurice me oppikte en we richting Begijnendijk reden. Klokslag zes uur vertrokken we richting Fleetwood de chauffeur van dienst was Willy een ritje van 10 uur zat er aan te komen(dachten we). Tegen de klok van 8 uur was voorzien dat we de trein zouden nemen en door de Kanaaltunnel richting Engeland zouden sporen. Er bleek wat vertraging op de trein te zitten maar de sfeer was goed en de babbel vlot dus lieten we dit niet aan ons hart komen, wisten wij veel dat dit een voorbode was.

 Eens de  Kanaaltunnel door stoomden we richting Londen over de M1  tot de brug over de Theems verliep alles vlot, vanaf nu stremde het verkeer soms, Willy merkte op dat zolang we rijden we niet stilstaan. Wisten wij veel dat stilstaan in het verloop van de verdere reis een sleutelwoord zou worden, net als bij ons bezoek aan Phil Warnes vlotte het verkeer niet echt goed. We moesten onze reistijd bijstellen maar ja een uurtje later was geen ramp natuurlijk dan was het maar 16 uur als we toekwamen, wie zou daar om malen de babbel was nog steeds vlot en de sfeer goed. En dan plots op  +- 100km voor het bereiken van onze eind bestemming  gedaan met rijden we stonden stil op de M6. De dame met de lieve stem op de Yorkshire radio wist ons te vertellen dat de M6 was afgesloten in beide richtingen wegens een ongeval met een vrachtwagen die geladen was met chemisch spul en dat dit hevig brandde. Nog een geluk bij een ongeluk dat we juist aan een afrit waren en de snelweg konden verlaten, we zouden verder gaan langs de binnenwegen en dan maar wat later arriveren dachten we. We gingen er van uit dat drie snuggere Belgen al die Engelsen te snel af waren door de snelweg tijdig te verlaten, was dat even een domper toen we in het stadje Winwick toekwamen en alles pot dicht zat. Vanaf nu was het met een slakkengangetje dat we nog vooruit kwamen, elk kruispunt en rotonde was bumper aan bumper aanschuiven en goed opletten. We zouden Fleetwood  pas  bereiken na 14 uur rijden, over de laatste 100 km deden we 3 uur wat erg vermoeiend moet geweest zijn voor de chauffeur.

 Maar uiteindelijk bereikten we het The North Euston Hotel in Fleetwood waar we na een maaltijd konden bijkomen van de reis. Men moet weten dat dit hotel is afgehuurd door de Border Convention en op een paar uitzonderingen na al de deelnemers van de show er ook verblijven. Willy en Maurice werden al snel erkend als Border mannen en bezoekers van vorig jaar ze verbroederden dan ook met de Engelse Liefhebbers. Dit heel gebeuren en zijn omgeving waarin ze plaats vind geeft de geest en de manier weer van de Engelse en hoe zij de hobby beleven. The North Euston Hotel stamt uit de Victoriaanse tijd gebouwd tussen 1837 en 1841 en ademt nog steeds de grootsheid uit van deze tijd, met enorme lusters in Tiffany stijl aan het plafond en tapijten in koninklijk rood door gans het hotel. Dit  Titanic aandoend decor van grootsheid en rijkdom en de onmiddellijke omgeving van de zee schept een unieke sfeer van verbroederende adellijke grootmeesters kwekers van de Border. Op de vooravond van hun hoogtepunt van het jaar is dit de voorbereiding op de hoogmis die eindigt met de kroning van de nieuwe koning der Borders voor het eerstvolgende jaar. Dit geeft recht op onsterfelijke roem door uw naam bij te mogen schrijven in de archieven van de Border Convention die terug zou gaan tot het jaar 1824 ten tijde van Victoria.

Genoeg historie terug naar het heden, na een verkwikkende nachtrust en een Engels ontbijt full option en voor de Maurice een eitje met bacon, konden we er weer even tegen. In de voormiddag brachten we een eerste bezoek aan de Marine Hall, we waren wat laat om als steward te kunnen aantreden maar konden wel even binnen om de keurmeesters aan het werk te zien, wat bij hoogste uitzondering toegestaan is. Ook hier was het decor in victoriaanse stijl er heerste een sfeer vergelijkbaar met een kunstenaar die een creatie van hoger bestaan gestalte geeft. De aanwezigen schuifelen door de zaal en spreken met gedempte stem, ze dragen de borderkooien alsof het goudstaven zijn. Ik durf de vraag te stellen of ik enkele foto’s mag maken, de weigering om dit te doen komt met een blik alsof ik vraag om te mogen vloeken in de micro tijdens de paus wijding in Rome.

 In de namiddag is de show dan open voor het publiek, de hoog opgevoerde spanning is voorbij en de harde realiteit komt aan de oppervlakte. Vooreerst het aantal Borders is beduidend lager dan vorig jaar met +- 550 vogels dit is aan de lage kant, vorig jaar werden nog +-900 borders geshowd. De juiste oorzaak was niet bekend of wilde men ons niet vertellen, voor de opening van de show werd geopperd dat het lage aantal Borders ruimschoots zal goedgemaakt worden door de hoge kwaliteit van de aanwezige vogels. Ook dit was niet volledig waar er waren topvogels te zien maar ook echt mindere Borders  en dit niet alleen in de novice klasse.

 Ik zie wat ik zie en bij een onderlinge landen wedstrijd tussen de drie beste border kwekers van België en al wat ik hier zie, durf ik niet te zeggen wie met de overwinning aan de haal zou gaan maar de Belgen zijn zeker niet bij voorbaat verloren zeker weten. We monsterden de Borders welke zich wisten te onderscheiden, en merkten nog wat kleine foutjes op zoals een keelstreepje hier of daar, maar er was één constante bij de winnaars ze stonden allen hoog op de poten en lieten voldoende dijen zien. De beste in show hoe kon het ook anders was een Border van het gekende huis Phil Warnes, het was een top Border maar niet van het gehalte van zijn winnaar van vorig jaar. De dominantie was dit jaar ook wat minder uitgesproken maar vergist u niet bij nader inzien en het monsteren van een van de zwaarste reeksen, bleek weer maar eens wat voor een klasse Borders deze mens bezit. Hij is en blijft met voorsprong de beste kweker van het ras hoor, en dan werd volgens onze bescheiden mening een van zijn beste exemplaren nog niet eens geklasseerd.

De avond werd dan weer gevuld door deelname aan de Dinner & dance van de Border Convention in het hotel, en verder afgesloten door te verbroederen met de aanwezige Engelse, Ierse of Schotse grootheden van de borderwereld. William (Willy) zoals hij daar word genoemd moet in een van zijn vorige levens duidelijk in deze contreien vertoefd hebben aangezien het niet opviel dat hij een Belg was onder de Engelstaligen. We vermaakten ons door te genieten van de sfeer en het goede gezelschap, dit maal was de taal nog een barrière voor de Maurice maar tegen volgend jaar in december als hij de Noord-Ierse Bordershow zal jureren samen met William en dit op uitnodiging van Robbert Bennett zal dit geen probleem meer zijn, zeker weten.

 Ik ontmoete hier  mensen waarmee ik wel vriend was op facebook maar die ik nog nooit in levende lijve zag.  Kennis maken met andere liefhebbers uit totaal andere streken is steeds een verrijking aan kennis en inzichten. Na nog een bezoek op zondag voormiddag aan de show namen we afscheid van de aanwezige liefhebbers en zetten we tegen 13 uur de terugreis in. Met de slechte ervaring in het achterhoofd van de heenreis waren we wel wat bevreesd, maar onze vrees bleek onterecht de sfeer bleef goed maar de babbel ebde stilaan weg de vermoeidheid nam de bovenhand, enkel William bleef bij de pinken en bracht ons veilig thuis.

Het land, de mensen, het landschap, de oer conservatieve instelling en een bevolking die tradities hoog in het vaandel draagt maakt van Engeland een land naar men hart waar ik me best zou kunnen thuis voelen, ik zie mij hier al wonen in een cottage op den buiten tussen uitgestrekte velden en natuur. Dit land en deze show te kunnen bezoeken samen met collega vogelliefhebbers Willy en Maurice geeft me een gevoel van voldoening dat ik weer een ervaring rijker ben en ik ben hen dan ook dankbaar dat ze positief antwoorden op men vraag of ik mee kon gaan. Op naar ons volgende avontuur Istanbul we komen er aan.

avde        

In de late vooravond komen we toe in Fleetwood  de vuurtoren of  The  Upper Lighthouse  geeft aan dat we aan de zee zitten meer bepaald de Irish Sea  en het bushokje symboliseert de Engelse tradities

De morgenstond heeft goud in de mond, met deze aanblik door het venster van de monding van de  River Wyre  werd ik wakker, hij nodigde mij dan ook uit om elke morgen een ochtendwandeling te maken in de schemer van de nakende dag.

avde

We verbleven in The North Euston hotel dat zijn naam dankt aan de tijd toen dit het eindpunt was voor de treinen langs de westkust van Engeland , wie verder wilde naar  Schotland nam hier de veerboot naar Ardrossan. In het park voor het hotel bevindt zich een herdenkingsteen van de eerste trein naar Fleetwood(15 July 1840.)

herdenkingsteen van de eerste trein naar Fleetwood(15 July 1840.)

Als ik me vanuit het raam even naar links draaide kreeg ik zicht op de Irish Sea met op de voorgrond  The  Lower Lighthouse dat werd gebouwd rond 1840 net als de rest van het oudere gedeelte van Fleetwood.

Op een van men ochtendwandelingen bracht ik een bezoek aan het  Fleetwood Memorial Park  dat werd aangelegd ter nagedachtenis van de gesneuvelden uit  wereldoorlog  14-18

Het podium der winnaars

Hier was het hem om te doen the one and only show of The British Border Fancy Canary Clubs

En de winnaar was? Juist eentje van de Living Legend  Phil Warnes

De show vond plaats in de Marine Hall welke gelegen is vlak aan de zee, de lichtinval die geschiede door een indrukwekkende koepel welke was afgeschermd door een even indrukwekkend glasraam.

Bijlagen:
Feetwood 2014 024BIS.jpg (161.2 KB)   

Impressie van de show

Vorige week was Paul Huyghe en zijn vrouw nog  betrokken in een ongeval op weg naar de Border&Fife show van Pijpelheide, maar gedreven als hij is nu al aanwezig op deze show en met de wagen.

avde

Willy en Maurice met George Eltringham – Chairman Border Convention

John Furley samen met Winkelmans&Torfs , John Furley heeft toegezegd om als keurmeester te fungeren voor de borders in 2015 op de show van de Vlaamse Border & Fife fancy club. En Winkelmans & Torfs gaan in 2015 als keurmeesters naar de Noord –Ierse border show op vraag van Robert Bennett.

avde

DAAR GAAN WE WEER

Na een kleine pauze gaan we weer van start, de avonden worden langer en er heerst een relatieve rust in de volière. De bultjes zijn aan hun welverdiende winterrust toe en zitten voorlopig op een daglengte van 9 uur. We gaan verder waar het stopte de 1-dag show van Antwerpen, één week later was de  tentoonstelling op het dorp van Pijpelheide  ingericht door “de Heikneuter “  dit is de plaatselijke vogelvereniging waar ik lid van ben. Met een tiental bultjes was ik aanwezig en met drie kampioene titels was ik tevreden. Wie de show van Pijpelheide nog nooit bezocht gaat het niet geloven maar het aantal en de kwaliteit van de aangeboden postuurvogels is uitstekend. Voor wie Yorkshire wil zien is deze show een must, buiten de speciaal shows voor Yorkshire  kan men bijna nergens zoveel vogels zien op een show in België.

Ook de  Diamond Bird Show kreeg in dit weekend zijn verloop en ook hier was ik present met men bultjes, het opsplitsen van uw show team is nooit aan te raden maar ik wilde hier aanwezig zijn. En het resultaat was niet zo slecht met 5 x goud, 3 x zilver en 2 x brons hoefde ik niet te blozen, natuurlijk moet men dit alles in zijn juiste context zien.

Nog een week later, we zijn dan ergens tegen 15 oktober ben ik te gast met 15 bultjes in het Hagelandse  Houwaart de plaatselijke Uil hier richt een tentoonstelling in. In een klein parochiezaaltje met goed 500 vogels, gedragen door een kern van vriendelijke  gemotiveerde medewerkers die u graag zien komen, en een prijzentafel die er mag zijn, en ja de frietketel  ontbrak niet voor mij is dit nostalgie en gezelligheid  ten top. Ver weg van soms verzuurde deelnemers die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en zelfs weigeren hun prijs in ontvangst te nemen als de uitslag niet hun verwachting inlost. Men komt ze al eens tegen op de Haute couture shows en dit alles omdat ze denken dat hun marktaandeel in gevaar is.

Ondertussen zijn men eerste schuchtere stapjes gezet op het gladde ijs van de keurmeesters piste, na de theorie die me eenvoudiger leek ben ik aan de praktijk toe. Net als de scheidsrechters in het voetbal krijgen de keurmeesters vaak te horen dat ze er het minst van kennen. Wel men waardering voor deze mensen is nog gestegen, men moet er maar gaan aanstaan wetende dat men meer liefhebbers zal moeten ontgoochelen dan vreugde te bezorgen. Er wordt aan keurmeesters de meest vreemde gaven toegekend, zo zouden ze bijna al de stamnummers kunnen onthouden en het record ringnummer lezen staat op 1 sec naar ik hoor, wat niet zo snel is aangezien het gemiddelde 1.5 sec zou bedragen. Alle gekheid op een stokje natuurlijk maar ik stel vast dat elke keurmeester waar mee ik samenwerkte in eer en geweten een verantwoord aantal punten probeerde toe te kennen waar de vogel recht op heeft. Men mag ook niet vergeten dat zonder scheidsrechter(keurmeester) er geen voetbal wedstrijd(tentoonstelling) kan plaatsvinden, en dat de supporters(vogelliefhebbers) van hun eigen ploeg(vogels) nooit de fouten zien die de scheidsrechter (keurmeester)ziet, maar wel deze van de tegenstander die de scheidsrechter dan volgens hen weer niet ziet.

De weg is nog lang natuurlijk en op ervaring kan ik nog niet terugvallen maar de praktijk  is de beste leerschool , met ervaren keurmeesters mogen meelopen die u in de geheimen of gebreken van elk ras inzicht geven maakt het wel erg boeiend.

Voor wat shows betreft was de bulten show van Spy men laatste deelname voor dit jaar ik ga de winterse rust van de bultjes niet in de war sturen door veel wisselende lichturen. De beste bultjes mogen zich gaan voorbereiden op het WK. In Nederland als de vogelgriep geen roet in het eten gaat gooien, naar ik verneem gaat men bij de C.O.M verder onder het motto hoe meer wereldkampioenen hoe meer vreugde. Op het einde van het verhaal gaat dit één ontgoochelde geven en 29.999 wereldkampioenen. Naar ik verder verneem denkt de Europese wielerfederatie (UEC)  ook in dezelfde richting één wereldkampioen per kleur van fiets waarop ze rijden bij het overschrijden van de aankomstlijn.

Op zaterdag 4 oktober was Antwerpen weer het Mekka voor de postuurkanarie liefhebber, deze kwamen dan ook uit alle windstreken van Europa afgezakt om de hoogmis van de 1 dag shows in België ten levenden lijve te kunnen ervaren. En dat Europa voor deze show weldra te klein word werd bewezen door bezoekers uit Brazilië en een Amerikaanse keurmeesteres die de grote plas overstak om hier de Glosters te komen beoordelen, het gezicht van deze show krijgt stilaan een wereldomvattende uitdrukking.

B.P.C Antwerpen slaagt er telkens weer in om te verbazen met de organisatie van de “The Standing 1 Day show” hiermee stellen zij al jaren de standaard voor wat betreft 1 dag show in België. En dit onder leiding en met steun van voorzitter Lucien Schoovaerts die er elk jaar in slaagt om zijn bestuur en vele helpende handen te motiveren om er een succes van te maken. Dat hij nog vele shows mag organiseren en België op de kaart blijft zetten bij de buitenlandse postuurkanarie liefhebbers ondanks de soms felle stormen die hoge bomen moeten doorstaan.

Natuurlijk konden mijn bultjes op dit groots podium niet ontbreken, met een ploeg van 20 bultjes moesten zij de kleuren van hun baasje gaan verdedigen. Met reekswinnaars bij de intensieven en deze met witte ondergrond en 9 bultjes die geplaatst werden en een derde beste van het ras( intensief bultje) was ik best tevreden.

 Goede keurmeesters de beste kwaliteit aan bultjes afgevaardigd door de grootste liefhebbers van het ras uit de lage landen meer moet dat niet zijn. Wie deze storm kan doorstaan weet op welke plaats hij thuishoort, geluk heeft hier niets mee te maken, oude legenden worden hier genadeloos van hun voetstuk gelicht en nieuwe dynastieën staan hier op. Met Dick Van Brenk  is de nieuwe grootmeester de Johan Cruijff van de Belgische bult opgestaan, op de 1 dag show van West-Vlaanderen één week voor Antwerpen gaf hij zijn adelbrieven al af door bijna alles te winnen bij de bultjes. Met beste van het ras en beste bij de continentale rassen behaald Dick zijn tiende overwinning op elf deelnames aan deze Antwerpse show, enkel die andere grootmeester Wim Hofman kon deze reeks onderbreken, spijtig dat Wim samen met Patrick Teichman voor de nodige kwaliteit en kunde bij de keurmeesters moeten zorgen, en daardoor hun eigen kansen als bultspecialisten niet kunnen verdedigen.

 Wie Dick kent weet dat hij een grote kenner is van al de rassen die hij kweekt, maar de Belgische bult neemt wel een bijzonder plaatsje in, bultjes zijn dan ook geen hobby maar een passie. Wat hem vooral siert is dat hij niet alleen groot is als postuurkanarie kweker maar ook als mens, en steeds op een correcte manier omgaat met collega’s bulten liefhebbers zonder deze te kleineren. Dat in zijn bulten rijk de zon nooit mag ondergaan en het duizendjarig  mag duren, proficiat aan een leuke Nederlandse gozer genaamd Dick Van Brenk.

DE KOP IS ER AF

Op zaterdag jongst leden werden de jonge bultjes voor hun eerste opdracht naar Namen gestuurd, met 35 stuks zouden ze de kleuren gaan verdedigen voor hun baasje. Ze doen wat ze kunnen maar laten in extremis de overwinning liggen, met tal van geplaatste bultjes en met winst in vier van de vijf reeksen was het niet slecht te noemen. Voor het ras behaalden ze de plaatsen 2,3,4,5,6 en 7 wat ook niet slecht is maar de kers op de taart ontbrak, juist ja de eerste plaats in het ras was er niet bij. Het voelde aan alsof onze Belgen de koers controleren en dat Tom boonen in de sprint geklopt word voor de overwinning.

De beste moet het laken naar zich toehalen natuurlijk daar kan ik best mee leven, maar kom mij niet vertellen dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Of dat de 2^de plaats ook nog goed is, niets daarvan daar doe ik het niet voor. De winnaar Patrick Teichmann is dan ook geen kleine jongen maar een doorwinterde bult liefhebber die na enkele sabbat jaren terug aanknoopt met de overwinning. Als goede collega bultenliefhebber wens ik hem natuurlijk proficiat met zijn mooi bultje dat eerste van de gele reeks en het ras werd en de tweede beste van de show wist te worden.

Nu volgend weekend blijven de bultjes thuis (geen goede staart), ze zijn nu eens buiten geweest en zijn klaar voor de 1dag show van BPC- Antwerpen. Voor wat betreft het BPC gebeuren is dit buiten Roeselare al einde seizoen voor de bultjes ze mogen nog wat kermiskoersen rond de kerktoren doen, altijd leuk voor de vrouw zo een koffiemolen of waterkoker.

HET NIEUWE BEGIN

Het nieuwe show seizoen klopt weer op de deur, de teerlingen zijn geworpen er is nu geen weg terug we gaan bijna beoordeeld worden op onze daden. De woorden van hoe en waarom we een bepaalde koppeling uitvoerden smelten weg in de laatste zomerzon, ondanks de prachtige foto’s  van aanstormend geweld op facebook   van over de ganse wereld het gaat niet baten. Het uur van de waarheid nadert op 20 september te Spy  moeten de jonge bultjes voor de eerste maal de strijd aanbinden met deze van de andere vrienden van de Belgische Bult.

Het werk is ten einde 35 uitverkoren bultjes zitten te wachten om op vrijdag avond 19 september af te reizen naar de ONE DAY SHOW van BPC NAMUR. Deze show was me tot nu toe altijd gunstig gezind het was hier dat in 2011 de bultjes me voor de eerste maal een kippenvel moment bezorgden. De 79 een geel schimmel pop werd beste bult, beste continentaal ras en derde beste in show, spijtig dat ik deze zomer afscheid moest nemen van dit beestje, maar van op haar foto zal ze tot het einde der (liefhebberij) dagen me elke morgen fier aankijken. Het was ook hier dat in 2013 op de special bulten show een witte man met 100% Vetters bloed werd uitgeroepen tot beste bult in show en dit ondanks de hoge kwaliteit van de tegenstanders.

Wat voorbij is dient men te koesteren maar de wereld behoord toe aan de toekomst, en ieder maakt zijn eigen toekomst voor een stuk zelf. Of de liefhebberij van kweken en showen van postuurkanaries nog een toekomst heeft in België en in welke hoedanigheid is een groot vraagteken. Sommige zien de plaatselijke shows geen lang leven meer doormaken, anderen zien de toekomst in de speciaal shows voor bepaalde soorten en rassen. Wat het zal worden? Wie zal het zeggen misschien door samen te werken over de verschillende strekkingen heen en elkaar geen stokken in de wielen te steken maar elkaar te versterken kan er nog een mooie toekomst in het verschiet liggen voor onze hobby denk ik persoonlijk.

Van de oude garde kan men altijd wat opsteken zodoende ging ik eens op bezoek bij een oude krijger van vele veldslagen in het land van  Perwez-le-Marché. Als Président van Club Spécialisé pour Canaris Bossus  Belges  B.C.B  één van de oudste en gekendste speciaal club voor de Belgische Bult met een zelfstandige show, is een bezoek aan Gustave Rosart altijd een mooi vooruitzicht. Samen met het Belgische bult monument  Jos Vetters die op zijn 83 ste  nog steeds een spraakwaterval is vliegt de tijd voorbij tijdens de autorit naar Gustave. Ook de namiddag was in geen tijd voorbij na het bezoek aan de volières en het bewonderen van de Melado Tinerfeño die door Gustave bijna als enige in België gekweekt worden was het weer tijd om huiswaarts te keren. Gustave gaf ons nog mee dat 2015 een jubileumjaar is voor de club en dat hij hier een extra toets gaat aan geven, en nu er versterking is gekomen uit West-Vlaanderen hij nog lang niet aan stoppen denkt met de club.

Wie lid wenst te worden van deze club meent contact op met:

ROSART GUSTAVE           081/656107

Rue du Culot  80,    1360 Perwez