Heel lang geleden dat ik hier nog ben komen schrijven... Wim en ik hebben in deze tijd ups en downs gehad...
Momenteel zit ik met maagpijn, hartkloppingen en spierpijn en een algemeen misselijk gevoel...
Mijn familie en Wim's ouders weten alles ondertussen want mijn gezondheid begon eronder te lijden.
Ondertussen heeft Wim dan ook maar eens het hoognodige gesprek gevoerd met zijn ouders over hun gedrag tegenover ons als het over de opvoeding van onze kinderen gaat... En gezien de omstandigheden waar Wim en ik nu mee moeten omgaan heeft Wim om afstand gevraagd en ook meteen duidelijk gemaakt dat ooit terug contact met mij waarschijnlijk niet zal gebeuren. Hij heeft gevraagd om ons rust te gunnen.... Rust.... Een woord dat mijn schoonmoeder duidelijk NIET kent! Vandaag heeft ze het zover gedreven dat mijn deur dicht is! Niet normaal dat mens... Ze maakt onze situatie alleen maar moeilijker met haar gezeik en is echt alles wat we tot nu toe iets of wat weer hadden opgebouwd aan het kapot maken. Alleen heeft Wim het precies niet echt door hoe ver het nu gekomen is. Ik ben hier echt fysiek en mentaal kapot van en ik wil dat niet meer. Ik voer al 7-8j een strijd met dat mens en ik heb nu wel andere prioriteiten! Nee voor haar telt alleen zij!!! En zij wil duidelijk niet dat het weer goed komt tussen ons...
Morgen onze eerste sessie bij de relatietherapeute... Dan gaat de aandacht weer even naar ons...
Tja babbelen... Lukt niet meer zo goed bij ons hé.
Maarjah hij kan er toch niks aan doen dat een vriendin van mij hem smst? (zegt hij dan hé,
op zo'n zeer onschuldige toon bah!) Pfft hij heeft mij pas gezegd dat ze gesmst heeft nadat zij heeft gezegd dat hij er beter eerlijk over is want dat
zij al tegen mij gezegd had dat ze hem berichten had gestuurd! Ik dacht dat
hij men vertrouwen zou terugwinnen?
Ik mocht alle smsjes lezen als ik wou, maar dan waren
zijn 'grootse plannen' geen verrassing meer want jah dat heeft hij haar
allemaal verteld. Heb dus niks gelezen, ik had zoiets van 'doe wat je wilt met
wie je wilt waar je wilt'... Kan me allemaal niet schelen, hij doet maar.
Ik was echt razend dat hij opeens met een 'vreemde' vrouw
wel kan praten en zen plannetjes allemaal tegen vertellen enz. Als hij zo is,
wel met zo iemand ga ik niet verder!
Ik had hem goed onder zen neus gewreven hoe stom hij is
dat hij het niet aan men hartsvriendin verteld heeft, dat hij te stom was om te beseffen dat zij
toch net iets meer 'invloed' op mij heeft en dus beter alles eens aan haar had
verteld ipv aan iemand die hij 1 keer heeft ontmoet! Dat hij niet beseft hoe ik mij nu voel? Vertrouwen
zakt alleen maar verder zo!
Heb hem gezegd dat hij nog met de grootste verrassing van
de wereld kan afkomen, hij komt grandioos te laat!!! Hij heeft al 2.5 maand
laten schieten om zich te bewijzen! En ik heb het dan niet over dure cadeaus...
Want jah hij begint dan altijd over dat we het geld niet hebben... Het gaat me
niet over geld om het goed te maken, mijn liefde is helemaal niet te koop!!!
Het gaat over kleine dingen, ontbijtje op bed, eens op de
kids letten dat ik een uurtje in bad kan op men gemak, of effe alleen kan gaan
winkelen,... Kleine dingen genoeg!
Ik heb hem gezegd dat ik dit weekend waarschijnlijk
weekendje bij iemand anders zou zijn, dan piepte hij ineens wel anders... wou
meteen weten bij wie en of hij mij nog op andere gedachten kon brengen... Jah zo ist weer makkelijk hé, als ik dreig dan doet meneer
zijn best, pech zo werkt het niet!
Mijn vriendin had hem goed op de hoogte gebracht want hij wist
dat ik weer wat ontdekt had in zen facebook!
Ik zei tegen Wim dat HIJ zo in de fout gegaan is en HIJ het nu het makkelijkst van
iedereen heeft, hij krijgt via vriendinnen en mijn blog gewoon de pap in de mond...
Hij is alleen te stom om het dan nog te verstaan (en de blog effectief te
lezen). Vraag me echt af of hij er echt wel voor wil vechten of dat hij mij
gewoon zo ver drijft dat ik degene ben die de beslissing maakt om weg te gaan.
En ook al is Wim nu 'grootse plannen' aan het voorbereiden (heeft hij verklapt aan men vriendin)! Hij heeft 2,5
maand verknoeit door zo te doen en mij aan men druppel laten komen door zo te
doen. Alles wat hij nu uit de kast haalt is gewoon grandioos te laat! Het ergst
van al is dat hij een 'vreemde' vrouw nodig heeft om hem aan zen verstand te
brengen dat hij mij echt kwijt aan het spelen is en dat hij dringend 'in gang moet
schieten'. Als hij dat zelf niet eens beseft heeft in al die tijd.....
Er is weer wat tijd verstreken... En is er al moeite gedaan door Wim? NEE!
Op een bepaald moment word ik boos, weet niet meer wanneer of waarom, maar opeens sist Wim naar me 'heb nu toch eens geduld!' Ik antwoord dat ik al 2 maanden wacht op 'zich bewijzen', moet ik dan nog meer geduld hebben?! Hij mompelt nog een keer 'heb maar geduld'... Mijn geduld is echter op! Is 2 maanden geduld niet lang genoeg? Het lijkt gewoon alsof Wim door wil gaan alsof er nooit iets gebeurd is! Dat gaat gewoon niet!!! Elke dag denk ik meermaals aan wat er gebeurd is, ik kan mezelf er gewoon niet over zetten. En Wim ziet het niet, of wilt het misschien niet zien... Ik denk er meer en meer aan om men valiezen te pakken en te vertrekken, Wim heeft een kans gevraagd zich te bewijzen, maar ik zie NIKS! En als hij zegt 'geduld hebben' dan denk ik dat ik al geduld genoeg heb gehad. Er moet echt NU iets gebeuren/veranderen/...
Hij is ook weer ziek, oké kan hij niks aan doen, maar in mijn ogen vind ik het weer een mooi excuus om 'zich bewijzen' weer wat uit te stellen en op die manier te hopen dat ik 'wel zal koelen zonder blazen'. Ik voel me vaak een naïeve trut omdat ik hier nog zit, zijn was, plas, strijk, eten nog doe! Hem opbellen als ik iets wil vertellen of vragen... Eigenlijk allemaal pure gewoonte! Ik vraag me dus af of k hier nog zit uit gewoonte of omdat ik hem echt graag zie?
Gisteren kwamen we thuis en de vuilniszak was niet meegenomen. Ik vroeg waarom hij daar nog snel iets bij had aangehangen aan die vuilniszak en hij zei dat dat er al langer aan hing dus ik vroeg waarom hij het überhaupt dan er bij had aangehangen en opeens kreeg ik als antwoord 'och zaag'! Bam, vlam in men gezicht! Razend was ik, furieus zelfs! Hoe durft hij mij zo noemen, nadat ik gewoon een vraag stel?! En wetende dat hij nu helemaal niet met zo'n woorden moet gooien! Ik was s'middags nog speciaal neusspray voor hem gaan halen, wel hij kon hem steken waar de zon niet schijnt... Nog zo'n naïeve daad van mij, stomme trut dat ik ben.
s'Avonds dringt het hem precies door dat ik kwaad ben, ik schreeuw dat op dit moment zo'n woord genoeg is om mijn valiezen te doen pakken. Hij zegt gewoon dat hij het zo niet bedoeld had en komt een beetje aan mij plakken en rond mij hangen. Hij zorgt dat de keuken s'avonds opgeruimd en proper is, maar als dat zijn 'zoenoffer' was, dan heeft hij verkeerd gedacht, want dat is gewoon de normale gang van het huishouden!
Hij kan maken dat hij een goeie zet doet, want mijn emmertje loopt bijna over....
Zo, na een weekje vakantie ben ik er weer.... De vakantie had ons deugd moeten doen, zeker na men knoop die ik doorgehakt had. Vakantie was voor mij niet zo geslaagd. Ik heb de kinderen zien genieten dus dat maakt me wel gelukkig, maar voor de rest...
Ik had echt zoveel verwacht van deze reis, misschien té veel en is daarom de teleurstelling des te groter. Ik had veel daden van Wim verwacht, geen woorden. 'Als je dit of dat eens wil doen, doe maar hé, ik pas wel op de kids' dat was zowat het enige wat hij gezegd heeft zodat ik even tot rust zou kunnen komen. Maar was het niet de bedoeling dat er aan 'ons' gewerkt werd! De jongste zit ondertussen op flesvoeding en mijn hele familie was mee op reis. Hij kon makkelijk een paar uurtjes aan hun vragen om op de kids te letten en mij te verrassen ofzo.
Als ik aan vriendinnen vraag of hij mij nu niet als een prinses zou moeten behandelen of dat dat overdreven is van mij, antwoorden ze allemaal dat hij mij zeker als een prinses (of koningin met hun woorden) moet behandelen! I don't feel like a princess!
Ik zie constant het beeld tussen Lizzy en Wim, in ALLES vind ik wel iets wat me eraan doet denken. Ik kan zo niet leven en ik vraag me af of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb een knoop doorgehakt en zou dus moeten doorgaan... ik zou nu een punt achter mijn gedachten moeten kunnen zetten en alleen maar naar de toekomst kijken. Knoop doorgehakt is knoop doorgehakt, maar ik kan niet verder! Ik zit steeds opnieuw en opnieuw de film tussen hun 2 af te spelen. Ik geraak niet af van de vraag 'WAAROM?' en zeker waarom zij, waarom Lizzy???!!! Ik gooi ook verwijten naar zen hoofd bij de minste discussie of irritatie en mezelf kennende zal ik dat blijven doen, omdat ik wil dat hij evenveel pijn voelt als mij! Maar hij zal nooit die pijn voelen, hoeveel 'steken' ik hem ook geef. Als hij niet hetzelfde mee maakt weet hij toch niet hoeveel pijn het ECHT doet! Ik vrees ook door dat ik steeds verwijten naar hem gooi ik hem gewoon wegduw en waarschijnlijk rechtstreeks in de armen van iemand anders... Wim had me gezegd dat hij zou begrijpen als ik nu in het begin nog geïrriteerd zou rond lopen, hem steken zou geven, niet happy zou zijn, er nog vaak over zou beginnen,... Jaja hij zou het allemaal begrijpen! Juist niks, elke keer ik iets zeg of doe dan krijg ik een diepe zucht van Wim of zelfs de vraag 'wat er nu eigenlijk is?'... Pfffttt!!!
Ik voel me zo vaak zo lelijk, Lizzy is namelijk niet 'moeders mooiste'. Ze behoort zelfs eerder tot 'de marginalen' onder ons... Dat het uitgerekend met haar moest gebeuren maakt dat ik me echt lelijk en vies voel. Als dat Wims smaak is....
Ik kan zo niet verder leven en vraag me af of ik wel de juiste keuze gemaakt heb. Vrienden raden me aan om even apart te wonen, je weet immers pas wat je mist als je het niet meer hebt. Maar dan zou ik constant denken wat Wim aan het doen is en vooral met wie en waar. Ik vertrouw hem voor geen haar meer! En dat is geen goede basis voor een relatie! Dus misschien heb ik inderdaad de verkeerde keuze gemaakt....
In tussentijd zijn mijn emoties een rollercoaster geweest... Ik heb zelfs contact gehad met een dame die ook gescheiden is met kids en die nu een eigen huis heeft kunnen kopen via sociaal woningfonds. Ik heb met haar gemaild over het feit of ik het financieel zou halen alleen en hoe zij het allemaal rond krijgt. Want Wim had een paar dagen dat hij echt niet te genieten was en ik was daardoor zo boos, ik vond niet dat hij het recht had om zo te doen tegen mij! Ook al was hij gewoon moe of even een 'ambetante dag'! Op dit moment vind ik niet dat hij daar recht op heeft... Door die dagen dat hij had neigde ik meer om van hem weg te gaan!
Dan draait hij weer 180° en is weer poeslief en dan draaien mijn gevoelens ook weer 180°...
Gisterenavond
tegen Wim gezegd dat het echt zen laatste kans was om nu eens echt alles te
vertellen, dat het echt het laatste gesprek zou zijn voor ik men beslissing zou
nemen... Opeens wist hij dingen wel die hij daarvoor zogezegd niet meer wist.
En kon hij wel alles tot in detail vertellen. Had opeens een 'gerust' gevoel,
dat ik EINDELIJK de waarheid wist. Heb dus besloten hem een 2de kans te
geven... Het zal nog een moeilijke en lange weg worden, maar ik hoop dat we er
samen sterker uit gaan komen. Hij zei dat hij besefte dat ik nog een hele tijd
nood zal hebben om erover te praten en dat er wel eens verwijten en 'steken'
zullen vallen, maar dat hij dat begrijpt en vindt dat dat mijn 'recht' is. Hij
wil echt nu samen een gelukkig leven opbouwen samen met de kids.
Heb hem wel gezegd dat als hij wil dat ik ECHT gelukkig ben, 'ons nieuw leven'
zonder zijn moeder zal moeten zijn. Hij zei dat hij nooit beseft heeft hoe erg
dat mij pijn gedaan heeft en hoe erg ik me daarin heb opgejaagd al die jaren.
Maar dat hij de laatste tijd echt zag dat het niet meer ging en het gedrag van
zen moeder zelf ook niet meer normaal vindt en dat hij voelde dat het eraan zat
te komen dat hij ging moeten kiezen. Zondag is in onze ogen dus 'een
afscheidsfeestje', zowel afscheid van zen moeder als het hoofdstuk afsluiten en
begin van een nieuw Ik hoop zo dat we er sterker uitkomen! En ik hoop zeker dat ik niet weer zo'n obsessief jaloers wicht wordt... Zo wil ik echt niet zijn! Tijd zal raad brengen...
Ik blijf hier bloggen en men gevoelens neerpennen, want het wordt nog een lange weg!
Hoe kunnen we nu praten als Wim - weer eens - ligt te snurken in de zetel?!
Pfft meer kan ik niet schrijven.. Hetzelfde blijft door me heen spoken opnieuw en opnieuw en opnieuw.. Dat het niet de enige keer was met Lizzy en dat Wim wel goed genoeg weet wat er juist gebeurd is toen!
Ik heb hem zelfs daarnet nog gezegd dat ik de laatste 2 dagen meer gedacht heb aan weggaan dan aan bij hem blijven en toch kan hij gewoon in slaap vallen alsof het niks is!
Gisterenavond hebben Wim en ik nog maar eens gepraat... Hij kreeg de keuze van mij: ofwel de echte waarheid vanaf nu over alles, ofwel pak ik men valiezen.
We hebben de dag dat het gebeurd is nog maar eens overlopen.. daar waar hij eerst altijd antwoordde dat hij dat niet meer wist, wist hij het nu opeens wel! En dan begon hij dus opnieuw aan zen verhaal nu wist hij wel
wat er gezegd werd op msn (eerst waren ze naast elkaar op pc via msn elkaar
aan het opgeilen), dat wist hij vorige keren dat we het erover hadden zogezegd
niet!! En dan zei Lizzy blijkbaar dat als ze allebei met 'goesting' zaten ze daar
iets moesten aan doen (via die msn chat dus). En dan is zij naar boven gegaan
zei Wim, ik zei 'ja en dan wist je dat je moest volgen ofzo?' Nee ze keek nog zo eens naar hem, ja kan me al voorstellen wat voor blik! En dan zijn ze naar boven gegaan en beginnen kussen en dan heeft zij haar
slaapkleed uitgedaan Vorige keer zei hij nog dat ieder zen
kleren aangehouden had, nu is het weer kleren uit! En dan heeft hij zen broek
uit gedaan en hebben ze verder gekust (al geloof ik daar niks van dat ieder
braaf zen eigen kleren heeft uitgedaan!). Als je begint te kussen met 'goesting
tot seks' dan ga je daarin op en doe je elkaars kleren uit... (ofwel kijk ik
teveel tv). Maar bon dan heeft zij uit haar schuif condoom gepakt en aan hem
gegeven, heeft hij zen onderbroek uitgedaan en die condoom aangedaan en dan is
hij 'over haar gegaan' hé. Ja dat stukje zit altijd duidelijk in zen verhaal van
die condoom, beetje té duidelijk
Daarna is hij naast haar gaan liggen en vroeg zij aan hem of
het goed was en of hij het lekker vond en hij heeft ja gezegd Vorige keer was er
niks gezegd na de daad had Wim gezegd, nu herinnert hij het zich wel?! Pfft!
Dan is haar kind beginnen wenen en is ze hem gaan halen
en ermee naar beneden gegaan en dan heeft Wim zen kleren aangedaan en ook naar
beneden gegaan en nog wat op de pc zegt hij.
Vorige keren was het dat zij haar gaan douchen was, dat wist hij
nu ineens niet meer juist! Iets erna belde ik dat ik klaar was met men
examen en dan is hij me komen halen aan school
Vorige keren als we erover gepraat hebben zei Wim ook dat ze geen contact meer hadden
gehad (behalve dan de 4de juni vorig jaar) en nu ineens hebben ze daarna nog een keer op
msn gebabbeld erover, dat het absoluut niet mocht uitkomen, want dat zij haar vent
graag ziet en Wim mij...
Het voelt nog altijd niet juist ik ken Lizzy wel douchen, niet
douchen wat was het nu?... Ze hebben daarna nog samen gedoucht en 'nagenoten', ben
ik gewoon zeker van!! Zij is zo'n 'douche madam', douchte soms 3 keer op een dag!
Voor mij is het belangrijk dat ik echt alles weet, zelfs de
details!
Mijn gevoel is blijkbaar altijd al juist geweest en ik voel
dat het nog altijd niet de waarheid is!
Zoals ik op een forum gelezen heb... Die vrouw zei 'ik wou
alles weten, hoe kwetsend ook, tot in het kleinste detail, want anders maakte
ik er men eigen fantasieverhaal van dat vééél erger was dan wat er echt gebeurd
was' en zo is dat bij mij ook!
Heb zin om Wim een sms te sturen... dat hij nog maar eens
goed moet nadenken en alles in zen hoofd goed moet overlopen over wat er
gebeurd is, want dat men valiezen gepakt en gezakt staan!!
Elke keer ik meer dreig komt er meer uit... En herinnert hij
zich ineens wel van alles! Dit doet gewoon zo'n pijn !!!
Pfft weet het echt niet meer Waarom kon hij van de eerste
keer niet alles eerlijk vertellen?? Ik moet dreigen en roepen en tieren om de
waarheid uit zen mond te krijgen! Hoe kunnen we dan verder?? Als hij nu nog
niet eens eindelijk EERLIJK kan zijn??
De jongste en ik zijn ziek geweest dus heb me even daarop geconcentreerd...
Wim heeft even beseft hoe zwaar het allemaal wel voor mij is (denk ik), nadat ik een nacht op de zetel geslapen heb.. Hij lag al te slapen en ik kon gewoon niet naast hem gaan liggen. Om 6u s'ochtends komt Wim in paniek naar beneden en vraagt waarom ik op de zetel lig. Hij zei dat als er iemand daar zou moeten liggen, hij dat zou moeten zijn en als ik niet samen in bed wil slapen ik dat gewoon moet zeggen tegen hem... De volgende dagen is hij extra lief... Hij is ook extra lief in bed, té lief... Ik schiet die nacht recht en vraag of hij zichzelf wel normaal vindt? Hij zegt niks en zegt alleen 'sorry'... Weer een bevestiging dat hij alleen aan 1 ding kan denken!
Tijdens familie etentjes op zondag zorg ik dat ik er deftig uitzie en ik krijg complimenten a volonté, maar vanbinnen ga ik kapot! Ik moet bijna weer werken na mijn bevallingsverlof, maar dat zie ik helemaal niet zitten... Ik leef nog in een roes, ben als een zombie en eet nog altijd gewoon omdat het moet voor de borstvoeding... Een paar weekjes extra thuis kan ik wel gebruiken!
Ik heb nog altijd geen definitieve beslissing genomen en dat moet ik dringend eens gaan doen, want het maakt het anders alleen maar moeilijker! Ik ben alleen zo verward! Ik word heen en weer geslingerd tussen boosheid, verdriet, angst,... Ik heb ook nog steeds het gevoel dat hij mij niet maar 1 keer bedrogen heeft. En zolang dat gevoel niet weg gaat dan kan ik mezelf er moeilijk over zetten.
We hebben 1 nacht tot een of 3 zitten praten, nu ja praten... Ik praat vooral, Wim zegt amper iets... Ik ben doodeerlijk en zeg hem dat ik soms zo boos op hem ben dat hij mij een ander leven ontzegd heeft. Ik zie men kinderen zo graag, maar 5 jaar geleden toen het gebeurde was ik pas een maand erna zwanger van de oudste. Als hij dus eerlijk alles had opgebiecht als het gebeurd was dan had ik een heel ander leven gehad! Ik had iets anders kunnen studeren (ja ik was amper 18j als ik zwanger raakte van de oudste), met iemand anders verder kunnen gaan,... Aarrrgghhh dat maakt me soms zo woedend!! Men vriendin zegt me dat ik gewoon een beslissing moet maken en niet steeds moet nadenken over het 'wat als'...
Ik heb altijd al gezegd toen 2013 eraan zat te komen dat dat een ongeluksjaar zou zijn voor mij... Ben nogal zo bijgelovig namelijk! Gelukkig werd de jongste nog net in 2012 geboren, anders is het maar heel ongepast om 2013 je ongeluksjaar te noemen.
Gisteren was Wim een dag thuis omdat we s'middags na school 2 vriendjes van de oudste mee naar huis zouden nemen en hun mee zouden nemen naar een spelletjesnamiddag. Je zou zeggen dat je dan in de voormiddag als de oudste op school is wel tijd hebt om even te praten? Maar niet dus! Wim deed weer maar eens zijn gewone dagdagelijkse dingen en praatjes... We gingen als een normaal gezin naar de winkel, de auto wassen, naar de glasbak,... En ik onderga het allemaal, met enorm veel pijn weliswaar, maar ik vind het nu eenmaal niet aan mij om telkens te vragen om te praten! HIJ heeft een kans gevraagd om zich te bewijzen en het goed te maken, dus moet hij dat dan maar doen ook! Weet je dat Wim zelfs durft te vragen wat er scheelt als ik met een lange lip loop???
Mijn hartsvriendin maakt zich zorgen en zegt dat ze het echt geen goed idee vindt dat Wim's ouders dit weekend langs komen. Ze denkt dat ik me niet ga kunnen inhouden en de boel gaat ontploffen... Wel dat is dan Wim zijn probleem! Als hij zelf niet eens beseft dat het niet goed is om nu gezellig zijn ouders uit te nodigen in deze situatie dan moet hij de gevolgen maar dragen, niet?
Wanneer de vriendjes van de oudste naar huis zijn begint Wim op zijn playstation te spelen, opeens bedenk ik me - tijdens een gesprek met een vriendin - dat Wim zijn resultaten van de geslachtziektes nog steeds niet binnen zijn. Ik vroeg hem dus of hij al resultaten van de geslachtziektes gekregen had. Nee zei hij Ik zei dat dat raar is want zoiets is na 3 dagen al in orde. Ik vroeg hem of hij wel gevraagd had om die geslachtziektes te testen? Jaja zei hij ik heb gevraagd om alles te testen. Ik zeg ja, maar geslachtziektes moet je specifiek vragen hé. Toen zei hij niks meer en wist ik genoeg! Ik heb hem duidelijk genoeg gezegd dat hij dat specifiek moest vragen! Ik zei dat hij dan naar de huisdokter moest bellen, om te zien of ze in het labo dat nog konden testen. Wim blijft gewoon op zen playstation spelen! Ik roep dat hij moest maken dat hij belt antwoordt hij seg wat maakt dat nu verschil of ik nu direct bel? Ik zei dat dat voor mij VEEEEL verschil maakt! Uiteindelijk zet hij zijn spelletje af en zit hij een half uur rond te draaien met de telefoon en kwam hij vragen wat hij moest zeggen aan de huisarts? Ja hallo?? HIJ moest maar zien dat hij het van de 1ste keer goed had gevraagd! Eindelijk belt hij en de huisarts vraagt hem om deze middag terug te bellen, de huisarts ging kijken of het labo het nog kon testen met het bloed dat ze van Wim hebben. De rest van de avond verloopt - weer maar eens - 'normaal'!
Vandaag 21/02: Wim stuurt mij net een sms om te zeggen dat ik naar onze touroperator moet bellen om een babypakket te bestellen voor de reis naar Turkije Ik hoop voor hem dat hij naar de huisarts gebeld heeft! Want mij nu even herinneren naar wie of wat ik moet bellen en dan zijn eigen telefoontjes niet doen?! Oh ik zou zo alles kapot gooien wat ik nu in men handen krijg! Ben echt razend!
Het huis ligt er vuil bij, een puinhoop! Maar het laatste waar ik nu zin in heb is het huishouden... Voel me gewoon leeg, op,...! Alles doet gewoon pijn! Op de kinderen kan je niets aanmerken, die hebben propere kledij, een dagelijks bad, vers eten en genoeg aandacht...
Als Wim nog lang zo normaal gaat doen en geen initiatief neemt, zal het niet lang duren voor ik men boeltje pak vrees ik! Soms zou ik Wim mijn blog willen laten lezen, zo kan hij zien hoeveel pijn hij me eigenlijk wel doet, want nu lijkt het alsof hij dat niet beseft (ook al zegt hij van wel)! Maar dat zou te makkelijk zijn voor hem, dan kan hij hier elke dag lezen wat hij fout doet in mijn ogen en kan hij zich elke dag snel herpakken... Nee dat zou echt wel te gemakkelijk zijn!
!!! 
