Het nieuwe jaar weer in,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

vol van ieders wensen zoals elk jaar.

Maar ze zullen toch niet uitkomen,

en dan zeggen ze weeral; ‘We zijn er voor elkaar.’

Alsof dat iets helpt,

en terwijl iedereen daar in zijn mooiste kleren zit.

En probeert grappen te maken,

stookt oom ruzies op en ook de haard met de kolenkit.

De soep is te koud, de rekening te gepeperd,

de slakken op de salade extra aangerekend,

een ‘supplement’ noemen ze dat,

wat dat ook betekend.

Geld vergeten, belachelijk gemaakt voor het hele restaurant,

vader aan zijn oren getrokken,

moeten afwassen,… zonder vaatwasmachine.

de ober die probeerde de tijd te klokken.

Maaltijdcheques, helaas niet bij,

geld gaan halen, twee uur moeten wachten.

Mijn grootvader zat al aan de wijn,

en zong ‘White Christmas’ , terwijl hij te hard lachte.

De familie betaalde te samen,

afwas gedaan, de terugreis nog niet.

Samengepropt in een kleine wagen,

met afgezaagde liedjes van Herman Gaaikevliet.

Ik weet niet waarom iedereen zo doet,

mijn cadeau was ook tegengevallen,

‘het samenzijn van de familie’ zeiden mijn ouders.

Omdat ze niet een beter excuus eruit konden brallen.

Als laatste nog een slijmerige lik van mijn hond,

een smakkende zoen van grootmoeder,

als laatste de zware kater op mijn bed,

wat een onbeschaamd zwart loeder.

Je begrijpt nu hopelijk wel hoe ik me voel,

want niet alleen het ijs is bij Nieuwjaar te koel.