Anderhalve geleden maand een single meiske tegengekomen. Zeer mooie meid, die zeer lief overkomt. Tijdens de eerste date bleek er een serieuze klik te zijn, het was als het ware liefde op het eerste gezicht. De liefde was duidelijk wederzijds en ik had echt vlinderkes in m'n buik. Aan de smsjes en de msn gesprekjes te zien was het duidelijk wederzijds. 6 weken zagen we elkaar wekelijks, de liefde was passioneel en de sex was zalig. Ik had ondervonden dat er toch één en ander niet klopte bij deze dame.... Deze dame blijkt goede klant te zijn bij de psychiatrie en lijdt aan borderline... m.a;w. een "aandoening" waarbij plotse stemmingswisselingen normaal zijn. Ze heeft tevens een autistische zoon en ziet daar ook erg van af. De laatste week doet ze ineens zonder reden zeer afstandelijk en dat heeft me enorm veel verdriet gedaan. Sms-en worden zeer koel beantwoord en op msn lijkt het alsof ik geblokkeerd ben. Deze houding heeft me enorm veel pijn gedaan en ik heb echt zitten wenen gelijk een klein kind. In m'n leven ben ik nog maar zelden zo erg gekwetst geweest als nu... ik ben er ziek van.... nooit wil ik nog daten met een single vrouw. Een zeer goede vriendin die al 9 jaar m'n soulmate is heeft me nog verwittigd, maar ik wist het weer beter. Gelukkig kan ik maandagavond bij deze lieve vriendin terecht en kan ik eens goed uithuilen in haar armen....