Na een goede nachtrust en een rustige dag (mét eerste kickboksles) volgt het verslag van onze gletsjertocht:

Maandag 20 september 2010, heel erg vroeg 's ochtends liep de wekker af. De nacht was kort geweest, heel kort want we zijn tot in de vroege uurtjes in de weer geweest om alles in te pakken, auto's in te laden, aanhangwagens te organiseren en alle andere dingen die typisch zijn wanneer je de dag nadien vertrekt. Het pikte dus toch wel lichtjes en iedereen was vrij rustig aan het ontbijt. Maar eens de klok 06.30 sloeg schrokken we wakker en heerste er opnieuw de gezellige drukte van veel te veel mensen in een veel te kleine ruimte in onze keuken. Tien minuten later stonden we "bijna" vertrekkensklaar aan de gymzaal. Snel nog een laatste briefing en dan hop, de auto's in en wegwezen. 

Noël was chauffeur van dienst en we deelden een superfancy "electronic" car met Jon en Deborah. De toon was meteen gezet en we waren in de mood voor een lange roadtrip. Gewapend met koekjes, chocolade, appelsap en nog wat andere dingen waren Deb en ik vastbesloten om niet in slaap te vallen op de achterbank. De jongens voorin geloofden er knijt van dat het ons zou lukken en dit gaf ons extra motivatie. 

Roadtrip in Noorwegen is best wel grappig aangezien je meer over het water moet dan over de "road" en onze eerste stop was al omstreeks 07u30: ferry voor 7 minuten. Iedereen de auto uit, het dek van de boot op en titanic naspelen. Bij momenten werden we toch wat raar nagekeken door de lokale bevolking . Na deze korte overzet kropen we de auto in voor langere tijd, 2 uur rijden richting Tørvikbygd om daar opnieuw de ferry te nemen naar Jondal. De ferrytocht duurde iets langer en na een klein halfuur zetten we terug voet aan land om nog een drie kwartier verder te rijden. We sloegen kamp op 'net buiten Jondal'. We hebben ondertussen al door dat wanneer Noren zeggen 'net buiten' je toch mag rekenen op een klein uurtje rijden . 

De natuur was ongelooflijk, je kan je bijna niet voorstellen dat je echt midden in het landschap staat. Het voelt heel onrealistisch en onvoorstelbaar dat het echt bestaat. Van slapen in de auto was dus geen sprake, we keken onze ogen uit en waren sprakeloos. 

Aangekomen op basecamp reorganiseerden we de auto's om meteen door te rijden naar de gletsjer. Een klein kwartiertje steil bergop door zo onaangetast ruw landschap kreeg ons zowaar nog stiller. Eénmaal boven, aan de voet van de gletsjer schudde Sigur ons wakker en eiste onze volledige concentratie. Gletsjertochten zijn overweldigend maar je moet er steeds je gedachten bijhouden. Safety first, weet je wel!

Eerst checken of iedereen voldoende gekleed was tegen de koude, van onder naar boven, van binnen naar buiten: 

- dikke wollen sokken

- wollen ondergoed, skibroek

- wollen ondergoed, fleecetrui, windstopper, fleece, ski-jas

- buff, muts, waterproof handschoenen

Vervolgens moesten we speciale, bijna onbuigbare klimschoenen aan die de koude van het ijs zouden buiten houden. Klimharnas (full body), helm, ice-axe (ijsbijl), crampoons (stijgijzers) en de rest van de uitrusting volgde in gestaag tempo. Vervolgens verdeelden we ons in twee groepen om ons aan het hoofdtouw in te binden. Op basis van klim- en buitensport"ervaring" kregen we een plaats toegewezen. Ik stond voorlaatste in touw 1, met achter mij Noël. Op dezelfde hoogte in touw 2 stonden Anders en Jon. Voor de verduidelijking: de meest ervaren personen stonden achteraan, leerkrachten vooraan. Na het checken van alle knopen en safety check bij elkaar konden we vertrekken voor onze eerste stappen op het ijs van Folgefonna.  

We leerden basic movements en onze Jon Waine style was bij momenten meer dan hilarisch. Nadat iedereen het stappen met crampoons min of meer onder de knie had werd het tijd voor “easy climbing”. De max gewoon, de ene cravasse na de andere in en terug omhoog klimmen met niets anders dan een ijsbijl en stijgijzers onder je voeten. Meteen werd ons ook duidelijk waarom de meest ervaren personen achteraan in het touw stonden, je bent veel minder beveiligd achteraan dan vooraan en je bent meer op jezelf aangewezen. Bovendien zijn we “gewend” om kalm te blijven en kunnen we beter inschatten hoe erg de situatie is.

Dit bleek een meer dan pluspunt te zijn. Na een aantal uur klimmen werd het voor sommigen van ons toch fysiek erg lastig en binnen in zo een cravasse kan het best 10° kouder zijn dan boven. En boven is het al vriestemperatuur dus dat zegt genoeg. Luke kreeg het heel erg moeilijk in een technisch moeilijke cravasse en Noël en ik waren de enigen die nog beneden waren. Luke raakte helemaal onderkoeld en bij gebrek aan een ander rescueteam speelden wij maar voor 113. Ik wist dat mijn emergency blanket ooit nog een keer van pas zou komen en nadat we hem helemaal hadden ingewikkeld trachtten we met onze lichaamswarmte hem terug op te warmen; spektakel verzekerd! Thee en suikers werden aangevoerd en ik hield hem aan de praat (mijn kennis over Bach is weer helemaal opgefrist) tot wanneer onze leerkracht de echte rescuers kon bereiken. Onze hele reddingsoperatie werd snel tot een goed einde gebracht en we slaagden er zelfs in om Luke eigenhandig uit de cravasse te krijgen waarna we hem aan de goede zorgen van het reddingsteam overlieten.

We bleven nog even rondhangen op de glacier om te genieten van het gigantisch prachtige uitzicht en keerden dan terug richting base camp. We werden onderweg al uitgedaagd door onze leerkrachten om vuur te stoken door enkel 1 lucifer te gebruiken. Professioneel als we zijn hadden we zelfs maar een halve lucifer nodig en wonnen we de weddenschap. Hout hakken, kamp opzetten, vuur maken, onszelf warm houden en dan gezellig eten rond het kampvuur schetst het verloop van de avond.

Sigurd en Pjer waren heel erg geïnteresseerd in België en met ons drieën hebben we verschillende pogingen ondernomen om uit te leggen wat er nu eigenlijk gaande is maar het is zo verschrikkelijk ingewikkeld geworden dat zelfs wij niet meer kunnen volgen en dan maar een simplistische versie van de feiten hebben gegeven. We hebben zelfs de derde pagina van de Noorse krant gehaald. Hoe erg moet het dan al niet zijn

Na alles te hebben opgeruimd doken we met z’n allen de lavvu in, normaal ruimte voor 8 personen maar willen of niet met 13 zouden we erin slapen. Hoe dichter tegen elkaar hoe warmer en zo geschiedde. Nog geen twee minuten lagen we neer of iedereen lag al mijlenver op weg naar dromenland. Een diepe slaap na een vermoeiende dag!

Dinsdagochtend verlieten we ons kamp rond 10u om tot 18u30 op de gletsjer rond te wandelen. We werden gewaarschuwd dat het harder zou worden dan maandag, ten eerste duurde de tocht langer en was hij fysiek ook lastiger. Vorige week heeft het hier gesneeuwd en dat zorgde voor een sneeuwlaag van om en bij de 60cm op de gletsjer. Niet bepaald gemakkelijk om in te wandelen maar zo snel krijgen ze ons niet klein!

Vol goede moed en enthousiasme begonnen we aan ons avontuur. We hadden niet zoveel geluk met het weer als de dag voordien, bij bepaalde momenten zag je de persoon voor je gewoon niet lopen door de mist. Maar dat heeft ook zijn charme, het gevoel van verdwaald te zijn maar toch te weten waar je bent gevolgd door prachtige opklaringen waarbij je Stord zowaar zag liggen! Omgeven door niets anders dan ijs, sneeuw, rotsen en meren voel je dat je echt klein bent.

Traag wandelen en voldoende breaks nemen zorgen ervoor dat je niet begint te zweten maar toch genoeg warmte produceert om niet af te koelen. Op tijd en stond eten en vooral niet vergeten drinken waren meer dan codewoorden voor onze leerkrachten. Ze waren geweldige gidsen en hebben ons onvergetelijke momenten bezorgd!

Woensdag keerden we terug huiswaarts. Op onze weg terug hielden we halt in Odda, een industriestadje waar België ooit nog een fabriek heeft opgericht (we zijn ondertussen wel failliet maar toch). Even buiten Odda namen we de tunnel onder de gletsjer om er een prachtige waterval en vallei te bezoeken. Overweldigd door de prachtige natuur werd onze vermoeidheid gewoon weggeblazen en wandelden we twee uur lang door fantastisch gebied. Zelfs de speleologiegrotten heb ik overleefd en ik ben geen fan van kleine ruimtes maar dit was ongelooflijk!! Angst verdwijnt gewoon als sneeuw voor de zon bij het zien van de omgeving!

Tegen een uur of zes moesten we onze ferry halen, overbodige stops om lokaal fruit te kopen tegen een spotprijsje, koffie aan te schaffen voor onze chauffeurs en ijsjes voor de passagiers sloegen die plannen echter aan diggelen en we zagen de ferry net voor onze neus vertrekken. Twee uur wachten was het harde verdict. Gelukkig was er de supersfeer en iedereen bleef goedgezind.

Iets voor 21u zijn we dan toch thuisgeraakt en konden we (eindelijk) na 3 dagen terug onder de douche kruipen, een goed uitgebakken hamburger met ketchup eten en ons bed inploffen. Ten minste dat was het plan, tot wanneer we alle rommel zagen staan en een beetje verantwoordelijkheidsgevoel voelden opkomen. Toch maar even opruimen en was sorteren! Vele handen maken licht werk en dus was de klus vlug geklaard, al lagen we toch niet voor 1 uur in ons bed.

Deze ochtend was het dus uitslapen geblazen, al had ik om 11u toch afspraak met Noël voor eerste kickboksles. Nooit gedacht dat ik het nog leuk zou vinden om mensen te slaan maar het gaat mij eigenlijk nog wel af. Van 11 oktober tot 15 oktober geef ik samen met Noël kickbokskamp in Haugesund en dus moet ik wel leren! Aandachtspunten, bewegingsverloop en foutenanalyses… zelfs hier in Noorwegen blijven ze mij achtervolgen

24-09-2010 om 13:39 geschreven door bea  

Gearriveerd van gletsjertrip, ben redelijk doodop van terugreis en unpacking maar het was meer dan de moeite waard!!! 
Zo onwerkelijk, het is bijna niet te geloven dat het echt bestaat, alsof je door een foto wandelt... 

Uitgebreider verslag volgt later, maar ik heb het overleefd en ben niet weggegleden in de eindeloos diepe "cravasses", geen blijvende schade opgelopen. Wel pijnlijke kuiten en een roodverbrand gezicht maar dat neem ik er graag bij! Hopelijk niet de laatste keer dat ik er geweest ben, mag samen met Anders en Noël in de zomervakantie terugkomen om opleiding tot "glacierguide" (gletsjergids) te volgen. En als het dit jaar niet meer is dan kom ik zeker later terug! Onbeschrijfelijk voor woorden dus check facebook -> filmpjes staan er al op, foto's volgen zeker later maar die moet ik nog even verzamelen  

En wat gebeurt er daar allemaal in België, we halen zelfs de derde pagina in een nationale Noorse krant: "Fordamper Belgia?"... Vrij vertaald: "België gedoemd?" Heb nog nooit in mijn leven zoveel keer moeten uitleggen wat er daar nu eigenlijk aan de hand is en geen kat die snapt hoe het zo ver is kunnen komen en waarom onze staatsstructuren zo ingewikkeld zijn. Wel grappig want zelf de brug/tunnel kwestie in Antwerpen is bijna voorpagina-nieuws. België is hot in Norway

23-09-2010 om 00:28 geschreven door bea  

Na een stevig feestje gisterenavond (om alle geslaagden van 2e zit te vieren en het verdriet van de niet-geslaagden te verdrinken) is het vandaag inpakken geblazen. Om 18u hebben we laatste check-up van materiaal, planning & weersvoorspelling en als alles goed verloopt vertrekken we 12u later (! jaja ook in Noorwegen moeten we dus blijkbaar wel een keer vroeg opstaan) met auto, boot, ferry en local transport richting Jondal.

Jondal is een "klein" dorpje aan de voet van de gletsjer. Vandaar gaan we proberen om de gletsjer op te klimmen wat door de weersomstandigheden een hele uitdaging zal worden voor sommigen uit de groep. Er ligt momenteel zo een 20cm verse sneeuw, het is er -10°C en het stijgingspercentage dat we moeten overwinnen wil ik zelf niet eens op voorhand kennen

Maandag, dinsdag en woensdag verblijven we dan in onze lavvu's op deze reusachtige ijsmassa en zonder ongelukken zijn we maandagavond laat terug in Rommetveit en kunnen we een lekker warme douche nemen... 

Tussendoor moet ik ook nog leren kickboksen want van 11 oktober tot en met 15 oktober geef ik samen met Noël (LO-student Antwerpen & internationaal kickbokser) sportkamp in Haugesund. Kwestie van ons verblijf op te vrolijken met een stageperiode dachten ze hier =) We verblijven tijdens die week in de kerk van Haugesund en die ziet er heel anders uit dan je zou denken. Gymzaal, internetverbinding en slaapzalen is nu niet meteen het beeld dat in je hoofd verschijnt als je aan een kerk denkt maar in Noorwegen is alles mogelijk!

Dank u mama voor het wijzen op de spelfout, ik heb ze ondertussen aangepast maar als ik een excuus mag inroepen: ik schrijf enkel nog Nederlands als ik mijn blog schrijf. Het liefst zou ik die ook in het Engels beginnen posten maar dan verlies ik waarschijnlijk zoveel lezers dat ik beter geen meer schrijf Heel veel groetjes!

19-09-2010 om 13:46 geschreven door bea