Hier lig je dan, zo onschuldig.

Doodziek, ik voel me zó schuldig.

Schuldig omdat ik je niet helpen kan.

Ik word er gewoon ongelukkig van.

Je zegt, ‘’ jij niet verdrietig moeten zijn! Jij blij moeten zijn!’’

Maar het doet zo’n pijn.

Jou daar zien te liggen, en weten dat je niks kan doen.

Elke keer, geef je mij een knuffel en een zoen.

Dan denk ik, wat zou ik doen als jij er niet was ?

Ik weet nog, wij die samen speelden in het gras.

Nu lig je hier, te vechten voor je leven.

Pas 4, en al zoveel moeten geven.

Ik kijk zo uit naar die dag,

die dag dat jij naar huis mag.

De dag dat jij genezen bent.

De dag dat jij geen pijn meer kent.

Dan gaan we weer samen spelen in het zand.

En lopen we overal naar toe, hand in hand.

Zoals we eerst altijd deden.

Want dan heb je genoeg gestreden!

Dan mag je genieten van het leven.

Want het heeft je nog zoveel te geven.

12-03-2010 om 22:36 geschreven door BBgedichten.