Een klap. Je logt in bij Facebook en leest de status van Rudy Vanschoonbeek. Dirk Verbruggen overleden? Wat, waar, hoe? Je raadpleegt Google en vindt uiteindelijk toch een bericht op de website van Knack:
http://www.knack.be/kanaal/mensen/mechelse-schrijver-dirk-verbruggen--58--overleden/site72-section9-article32099.html
Alleen Gazet van Antwerpen en De Morgen blijken er ook over te berichten in de krant. De man verdient meer. De man verdiende geen kanker. Niet dat wie dan ook kanker verdient. Zucht.
Dirk Verbruggen was één van mijn literaire helden, met veel gretigheid ontleende ik als tiener en twintiger alls wat ik van hem kon vinden in de bib van Bonheiden. Ik schreef zelfs een lofdicht dat het literaire tijdschrift Concept zo'n vier jaar geleden publiceerde. Toen had ik nooit durven dromen dat ik de man ooit zou ontmoeten. Op 31 maart 2008 berichtte ik op deze blog kort over die ontmoeting. Na die ontmoeting op de uitreiking van de Jules van Campenhoutprijs mailden we een paar keer, in één van die mails nodigde hij mij en vriendin Sylvie Marie uit voor een glas op een terras aan een zonovergoten Mechels plein. Het heeft niet mogen zijn. Dirk, het ga je goed.
dirk verbruggenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
laat het letters sneeuwen, spaar ons niet.
stroboscoop op sint-romboutstoren, jij daarboven.
dichter die de stad feeëriek met woorden wit.
maan de maneblussers tot slow motion,
dwarrel hen het bovenzinnelijke voor de voeten
en schud god de hand.
als analfabeten zullen we spelen, hier beneden, in onze mechelse steegjes.
leer ons lezen.
© David Troch
verschenen in Concept, mei 2005
|