___________ kabouters krijg je niet klein _________
__________________ of, wat doet David Troch in de wereld?______________
04-11-2008
Boekenbeurs Bonheiden
Niet alleen Antwerpen heeft tradities. In mijn geboortedorp Bonheiden organiseert het Davidsfonds al voor de 41ste keer een boekenbeurs in Parochiezaal De Krekel (Dorp 63).
Ik ben er met pen in de hand te vinden op donderdag 6 november tussen 20u en 22u en op zaterdag 8 november tussen 13u30 en 15u30. Wie mij wil ontlopen, kan er ook terecht op vrijdag tussen 20u en 22u, op zaterdag voor 13u30 en tussen 15u30 en 18u en zondag tussen 10u en 18u.
Ik ben te koop. Stap de betere boekhandel binnen en schaf er u mijn nieuwe dichtbundel laat[avond]taal aan. De binnenflaptekst verklapt dit over de inhoud:
Minimale taferelen vol dagelijks jolijt, dat lijkt één van de rode draden in laat[avond]taal te zijn. Lijkt, want in deze bundel van David Troch weet je het nooit. De dichter toont een vreemde voorliefde voor woorden als geen en niet. Alsof hij in een welles-nietesspelletje is verwikkeld met alles dat hem omringt en het bestaan ervan wenst te ontkennen; er is geen wereld luidt het dan ook in één van de gedichten uit de afsluitende cyclus zij zo. Wereld of niet, laat[avond]taal is bevolkt door oude mensen, dorpscafés, zakdoeken, ontbijttafels, slaapkamers, kerkhoven, dure autos en een Hollywoodactrice die bij de dichter in bed belandt.
Laat[avond]taal, David Troch, 2008, Poëziecentrum. Onder redactionele leiding van Hedwig Speliers. Paginas: 60, Prijs: 17,50 euro, Afmetingen: 150 mm x 200 mm, ISBN 978 90 5655 174 2
Nieuws over signeersessies, optredens en de officiële voorstelling volgen!
Warempel, stilte heerst hier. En toch, en toch. Het waren woelige maanden waarover ik veel had kunnen vertellen. Nog dit jaar woon ik niet meer waar ik altijd woonde. Nog dit jaar zijn de treinritten langer. Nog dit jaar vindt u mij aan de rand van de stad.
Programma Een (uit het hoofd) geleerde inleiding. Een bericht van Hilde Van Belle over schrijvende journalisten. Een actueel aanbod van literaire fictie. Een muzikale pauze met The Shelter Tapes. Een babbel en een drankje.
(Journalisten als) reporters van fictie bevat naast voorpublicaties uit de nieuwe romans van Bob Van Laerhoven, Christiaan Weijts en Louis Van Dievel ook bijdragen van Geert Stadeus, Stefaan Van Laere, Salah Hassan, Jetteke van Wijk, Dirk Draulans en Peter Mangel Schots.
Het nummer is samengesteld door de redactieleden Dimitri Bontenakel, Sven Peeters en David Troch.
Datum:
donderdag 26 juni 2008
Tijd:
om 20u
Locatie:
Lessius Hogeschool, Departement Toegepaste Taalkunde, campus Sint-Andries (Belpairezaal)
Please make sure that Wireless LAN/Bluetooth is turned-off when using your notebook PC in an airplaine to avoid interference with flight navigation system. Midden augustus vlieg ik naar Macadonië voor de Struga Poetry Evenings. Eens zien of ik met behulp van mijn nieuwe laptop het vliegtuig uit de lucht kan halen, zou een terrorist denken. Ik ben geen terrorist. Ik terroriseer de mensheid hoogstens met mijn woorden. Benieuwd hoeveel vijanden ik straks in dat verre land maak.
Gelieve de ooievaar op de parking niet te voederen. Neem het voedsel dat u kocht mee naar huis. Ondanks onze rode prijzen betaalde u er een behoorlijk bedrag voor. Wees niet te kwistig. Elke cent telt. Een ooievaar heeft geen last van slinkende koopkracht. Dierenpark Planckendael is vlakbij. Wij zijn geen ornithologen, maar als wij op één horen dat die beestjes naar Niger vliegen, vindt hij de weg naar Muizen wel terug. Of zij.
Wat ook het geslacht is, wij willen niet dat de ooievaar op onze parking blijft. Als iedereen hem eten toestopt, al is het maar een handvol kruimels, vrezen we dat hij niet meer te verjagen is. Wij zijn daar eerlijk in. Wij hopen dat u onze openhartigheid op prijs stelt en danken u voor uw medewerking en uw begrip.
Dat ik ervan droom om elk boek dat ik ooit las in dezelfde kamer te zien. Ik mag hopen dat het een kamer is van vele vierkante meters. Houten boekenrekken, eikenhouten vloer, dito leestafel, schommelstoel, een voorraad van de beste whisky en kristallen glazen. Ik weet precies hoe die kamer eruit moet zien.
Een tijdje terug maakte ik een profiel aan op Facebook. Vele uitnodigingen om toepassingen op dat profiel te installeren, vind ik maar niks. Maar 'visual bookshelf' heeft wel wat. Al ontbreekt dan elke aanwezigheid van hout en is het llouter virtueel. Met het tooltje kan je de boeken die je ooit las opsommen. Staat het boek niet in de lijst, voeg je die eenvoudig toe. Dat deed ik bijvoorbeeld met het boek dat ik na drie dagen openbaar vervoer achter de kiezen zal hebben: Groener gras van Annelies Verbeke.
Niet dat ik van plan ben om mijn hersenen zodanig te pijnigen tot ik mij de titels herinner van alle boeken die ik ooit las, maar 'visual bookshelf' kan toch enigszins mijn schamele droom vervangen.
Zullen we het na een week wereldkundig maken? Vooruit dan. Laat het vuur maar lopen.
Elke geschiedenis heeft zijn voorgeschiedenis, daar wijd ik niet teveel over uit. Wat is dat is of dat zal zijn. En wat zal zijn is een dichtbundel bij Poëziecentrum. Kort. Bondig. Een precieze publicatiedatum is er niet. In september, in oktober. Nog wat zomer, al wat herfst.
Waar leest u? Antwoord niet: nergens. U bent geen analfabeet, u leest dit. Dus, doet u het liever niet in bed, omdat u daarin uitsluitend slaapt, snurkt en sekst, mij best. Feit is, u leest. Of u nu een toilet, een treincoupe of een comfortabele bureaustoel verkiest, u heeft vast uw lievelingsplek voor een boek, een bijsluiter en ondertitels.
Het zou best kunnen dat de mannetjes en de vrouwtjes van vzw De Schaduw het liefst in de woonkamer lezen. Waarom doopt een mens een avond in Ardooie anders Literaire Living?
Hoe de heren en dames ook aan het idee kwamen, de aankleding was gelukt. Zetels op het podium, zetels in de zaal. En kerkstoelen omdat de plek in niemandsland vroeger een kapel bleek. Gezellig.
Jammer maar helaas, niet iedereen op het podium bracht die gezelligheid over. Soms is het goed een niet al te best getraind kortetermijngeheugen te hebben. In ieder geval, ik weet niet wat het was, een allergie voor voormalige kapellen misschien, maar de heren Luuk Gruwez en Peter Verhelst leken last te hebben van hun stem. De ene verloor mettertijd aan souplesse, de andere kuchtte steevast tussen twee gedichten door. Wat uiteraard niets afdoet aan de kwaliteit van hun poëzie. Maar qua sprankeling moesten ze het zaterdagavond wel afleggen tegen Eva Cox en Serge Dichters Dansen Niet Van Duijnhoven. Al ving ik in verband met die laatste op dat de wat oudere dametjes en heertjes thuis nooit zon rumoer maken in hun woonkamer. Natuurlijk, zij kijken naar televisie zonder klank en lezen de ondertitels.
Het was even windstil op mijn blog. Nu een kleine storm met dit bericht: gisteren won ik met mijn gedicht doorgewinterd de Jules Van Campenhoutprijs voor poëzie. Kleine ik treedt daarmee in de voetstappen van voorgangers als Norbert de Beule, Dirk van Bastelaere en Peter Verhelst.
Dat er een vijfhonderd inzendingen waren, is mooi. Dat ook mijn drie andere ingezonden gedichten (innig, nooit alleen en ouderdomsoefening) eveneens de bloemlezing haalden, is mooi. Dat de jury onder andere bestond uit Mark Van Tongele en Dirk Verbruggen, is mooi.
De Jules van Campenhoutprijs maakt deel uit van De Prijzen van Meise, daarbij ook de Ward Ruyslinckprijs voor kortverhaal, de Maurits Naessensprijs voor teken- en schilderkunst en het Jeanne Streulensjuweel voor toneel. De uitreikingen gebeurden in stoomtreinvaart. Werden de schilderijen nog geprojecteerd op de achtergrond, er werd geen stukje toneel gebracht, geen fragment uit een kortverhaal gelezen, geen gedicht voorgedragen.
Gemiste kansen.
En toch nog met plezier blijven zitten voor het optreden van Fay Lovsky en Geert Chatrou, tweevoudig wereldkampioen kunstfluiten. Wat me niet de opmerking gaat ontlokken dat de wonderlijke jongedame (met eervolle vermelding) en ik fluitend naar huis reden na x aantal glazen rode wijn en aangename gesprekken met Dirk Verbruggen, Theo Slachmuylders (voorzitter van de JVC-prijs), Rita Van Hauwermeieren (winnares in 2006 en jurylid bij deze editie) en Yerna Vandendriesche.
Hoeveel en welke boeken las jij al dit jaar? Die vraag stel ik mij regelmatig. En al is het nog maar februari, ik vergeet nu al titels. Een blog is een handig geheugensteuntje, leerde ik. Tegelijkertijd vervangt het ook de Excellijstjes die ik vroeger bijhield. In die lijstjes niet alleen titel en auteur van de boeken die ik las, ik noteerde ook het jaar van uitgave en het aantal bladzijden dat het boek telde. Want, zo redeneerde ik, je kan wel trots verkondigen dat je in een jaar tijd honderd boeken hebt verslonden, maar hoeveel bladzijden zijn dat dan? Zo gek was ik.
En nog gekker. Ik noteerde ook de cds die ik me aanschafte (auteur, titel, jaartal), de films die ik zag (titel van de film en in welke bioscoop) en de dvds die ik bekeek.
Een dergelijke administratie hou ik er nu niet meer op na. Nu heb ik deze blog. En kan ik niet alleen mezelf maar wie dan ook vertellen dat ik mij ondertussen ook amuseerde met De onverschilligen van Alberto Moravia (254 blz.) en Lunar Park van Bret Easton Ellis (381 blz.).
Wie weet maak ik straks in december, net zoals ik dat vroeger deed, een rangschikking met al dat leesvoer
Zaterdag, midden februari, Gent. De eerste bioscoopfilm dit jaar: Sweeny Todd. De wonderlijke jongedame is verzot op alles wat Tim Burton ooit maakte. De introductie vooraf door Kurt Vandemaele is verhelderend, schept nog meer verwachtingen. De wonderlijke jongedame zegt dat zon praatje voor elke film zou mogen. Vraag is of het op den duur niet als een belerend lesje overkomt. Ook de film lokt een vraag uit bij de wonderlijke jongedame, of Johnny Depp nog zonder speciaal kapsel kan spelen. Hier zorgt het, net als bij Jack Sparrow uit de Pirates of the Caribbean-trilogie, voor een ijzersterke vertolking. En hoe Burton alles in beeld brengt, bijvoorbeeld hoe het kleurgebruik duidelijk verduistert bij de wat, euh, duistere scènes. Magistraal. Misschien moet ik toch maar eens de dvd van Big Fish huren. De wonderlijke jongedame vraagt daar straks al jaren naar.
Gedichtendag. Vandaag is het precies een week minder lang wachten op de editie van 2009. Benieuwd waar ik dan sta voor te lezen. Vorige week deed ik dat samen met de wonderlijke jongedame te Kalmthout in de voormalige woonst van Ernest Albert, een plaatselijke kunstenaar die overleed nog voor ik geboren was. Was het daarom dat de wonderlijke jongedame en ik elkaar wel eens afwisselden met een gedicht dat de dood zijdelings aanraakte? Wellicht niet, het is moeilijk om tijdens een voordracht van drie kwartier géén gedicht over de dood te brengen. En, sinds wanneer de man dood is, ontdekte ik nu pas via Google. Wat een internettende mens toch bijleert op een dag. Maar goed, Gedichtendag dus. Het was geweldig, haast bij het publiek op de schoot en dat publiek aan onze lippen. En de knetterende open haard die het allemaal nog eens romantisch maakte ook. Zoiets mag het volgend jaar weer zijn. Of opteer ik dan toch voor een schouwburg, een microfoon en een publiek dat je niet ziet door verrekte verblindende spots?
Het lezen van een goed boek vraagt het lezen van nog een goed boek. Hoe meer goede boeken je na mekaar leest, hoe groter de kans dat je plots een slecht boek in handen hebt. Blind voor slechte boeken ben ik niet. Lees: ik krijg het nauwelijks over mijn hart om slechte lectuur vroegtijdig dicht te klappen en naar andere lectuur te grijpen.
Bij de laatste drie boeken die ik las, kwam het geen moment in me op het boek voordat ik het uit had snoeihard door een volle treincoupé te werpen of thuis doodeenvoudig rustig weer in de kast te zetten. Ik weet nu dat Ruth Laster voor Poolijs niet zomaar de debuutprijs ontving. Ik weet nu dankzij Maanlichtmoerassen dat Al Galidi mij niet alleen met zijn poëzie in de ban kan houden. En ik weet allang dat Amélie Nothomb één van die schrijfsters is waarvan ik elke roman gretig lees. Wie bij ander werk van haar moet slikken omdat het hem wat te gortig wordt, begint misschien beter niet aan Zwavelzuur. Reality tv waarbij een concentratiekamp het decor vormt, het is geen lachertje.
Hoe gretig ik tegenwoordig met mijn extra leestijd omga. Ook literaire tijdschriften moeten er massaal aan geloven. Recent achter de kiezen: het recente theaternummer van Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, het septembernummer 2007 van De Revisor, het Japannummer van Revolver en het open source en sampling nummer van Deus Ex Machina.
Dat laatste tijdschrift bleek tijdens het lezen in de tram een wat onhandig formaat te hebben. Gelukkig waren de teksten van bijvoorbeeld Norbert De Beule, Christian Weijts en Annelies Verbeke verrekte interessant en van een hoog niveau. En dat schrijf ik niet omdat er binnenkort vier van mijn gedichten in DEM mogen prijken.
Over de andere tijdschriften ben ik een vergelijkbare mening toegedaan. Verhelderend bijvoorbeeld om gedichten van meerdere Japanners te verorberen. Of om poëzie vertaald uit het Hindi in De Revisor te vinden. En dat Gierik Jan Fabre wist te strikken voor een bijdrage? Chapeau!
Overigens is het best bijzonder als je in de trein een andere jongeman in pakweg Nieuw Zuid ziet bladeren.
Vrijdag heb ik the middle of nowhere gezien. Daar loodste mijn Mio mij foutloos naar toe. Handig, zon gps. Zeker als je in de zwiepende regen door onbekende en onverlichte straten rijdt. Hier links, daar rechts. Ik raakte steeds verder van de bewoonde wereld. Ik keek argwanend naar het kleine schermpje op mijn vooruit, schudde ietwat vertwijfeld mijn hoofd bij elke nieuwe instructie van de Nederlandse vrouwenstem. Nee, een blind vertrouwen in elektronische toestellen heb ik niet.
Toch stond ik plots vlak voor het Mols Pierement, synoniem voor the middle of nowhere. De naam alleen al. Ik had vooraf kunnen bedenken dat een dergelijke locatie op een vergeten plek weggemoffeld zou liggen en ik niet nog even ongestoord door het centrum van Mol zou kunnen wandelen.
Dan maar meteen naar binnen en een praatje slaan met Dirk De Boeck, centrale gast en organisator van de avond. Hij excuseerde zich dat hij me vooraf geen programma had doorgegeven. Geen probleem, toen het na alle andere dichters voor drie minuten mijn beurt was, ging ik zonder papier voor de microfoon staan en droeg losjes vier gedichten voor. Het wekte zowaar verbazing op. En reacties als u heeft een mooie voordraagstem en u heeft een eigen stijl, een stijl die ik nooit eerder zag.
Omdat ik nieuwe gedichten niet meteen uit het hoofd ken, droeg ik na een pauze het is , een cyclus in wording, voor met behulp van papier. Ik kreeg de indruk dat niet iedereen van het overwegend oudere publiek mee was. Ik kan het mis hebben, maar mogelijk zagen zij meer in de eendimensionale poëzie die het leeuwendeel van de andere dichters van papier aflas.
Eén van die andere dichters was Danny Smolders, u mogelijk bekend van het radioprogramma Hallo Hautekiet. Het is gek om zo iemand plots zijn poëzie te zien voordragen en het niet gewoon te horen op een woensdagmiddag in je jongenskamer waar je vergeefse moeite deed om te studeren voor één of andere belangrijke test.
Toch waren het niet zijn teksten die mij het meest bekoorden, wel die van Jacqueline die samen met haar latrelatiepartner Serge de muzikale kleinkunstintermezzi verzorgde. Al was de zangstijl niet altijd even loepzuiver. Al moest ook zij stiekem haar teksten van het papier aflezen.
Een afsluitende koffie nog en mijn gps zorgde ervoor dat ik uit the middle of nowhere kwam en een uur later in mijn riant rijtjeshuis stond.
Nog niet één inderhaast neergekrabbeld woord vandaag. Niet op de achterkant van een bierviltje. Niet op de voorpagina van de krant. Niet op de zool van een schoen in een vergeefse poging mijn lievelingsbalpen weer aan de praat te krijgen. Ik heb geen lievelingsbalpen. Ik heb geen favoriete plek om te schrijven. De gemoedstoestand maakt me ook al niet uit. Ik hoef niet dronken te zijn. Ik hoef niet nuchter te zijn. Het enige dat moet, is elke dag iets, al zijn het maar een handvol woorden. Ook een handvol woorden kunnen een mens gek maken.
Morgen: een podium, een micro en zo mogelijk ook publiek. Ja, Gedichtendag valt vroeg in Mol. Vergeef de organisatoren, het is hun eerste keer, en rij aan met volle bussen. En wel naar het Mols Pierement, Stokt 126 te Mol. Niet alleen ik, niet alleen de organisatoren verwachten u er om 20u, ook een achttal andere dichters.
Viert u Gedichtendag nog het liefst van al op Gedichtendag? Ik hou u niet tegen. Nog in het minst als u kiest voor poëzie rond het haardvuur. Jawel, in de woning van kunstschilder Ernest Albert, Hortensiadreef 31 te 2920 Kalmthout zorgen de wonderlijke jongedame en ik op donderdag 31 januari vanaf 20u30 voor knetterende romantiek.
Er zijn twee regels die je moet onthouden. Regel 1, een vrouw heeft altijd gelijk. Regel 2, in geval van twijfel over haar gelijk, herinner je regel 1. Dat zei mijn vader altijd. Sommige Nederlandse dames delen graag hun wijsheid met Vlaamse dames op de trein. En met iedereen die toevallig in dezelfde treincoupé zit. Later verklaart ze dat ze er altijd al van gedroomd heeft om ooit met een grote vrachtwagen, maar dan echt met een grote, van Spanje naar Nederland te rijden. De lading van die grote, maar dan echt grote vrachtwagen is bovendien niet zomaar willekeurig. Het moet en zal een lading sinaasappelen zijn.
