Vandaag wordt weer een andere dag, we trekken de woestijn in. Jieha! Maar eerst in de voormiddag door een stenen vlakte. Snelheid wordt wat opgedreven hetgeen een kick geeft. Dilemma : rijden we in de sporen van onze voorgangers of maken we een nieuw spoor? Voorlopig blijven we in het bestaande spoor. Via de gewone weg steken we de Atlas over en rijden we tot bij 'chez le Pacha' een klein hotelletje in het laatste dorp voor de woestijn. Hier zwemmen we nog even en lunchen we. Daarna wordt onze 'voortrein' gesperd om makkelijker door het zand te kunnen rijden en wordt de airco afgezet en de verluchtingsroosters gesloten. We kwamen aan als derde, dus we vertrekken ook als derde. Dit is een leuk voordeel omdat je dan minder kans hebt om in een kolonne terecht te komen. Duinen op, duinen af, losse zand, harde zand, diepe sporen,... Het vergt allemaal grote concentratie van zowel chauffeur als co-piloot, maar het is ongelooflijk. We voelen ons als kleine kinderen in de zandbak! Met heel plezant speelgoed. Afspraak aan 'de waterput'. In het midden van de woestijn staat hier effectief een waterpomp! Ze doet vooral dienst als drinkplaats voor de kamelen. Eigenlijk dromedarissen, want kamelen hebben we hier nog niet gezien. We worden weer om de 2 minuten gelost om nog wat verder te crossen. Afspraak aan 'waypoint 82'. Die waypoint zijn eigenlijk de referentiepunten van onze Tripy, het gps-systeem dat we gebruiken. Hier verzamelen we om dan in kolonne naar het bivak te rijden. Iedereen zijn auto geparkeerd en we worden ontvangen door een Berbers orkestje. Het duurt niet lang of iedereen is aan het dansen. Ja, zelfs wij! Ondertussen is de zon weg, staat de volle maan aan de hemel en draait de dieselgenerator op de achtergrond om elke tent van een vleugje electriciteit te voorzien voor een lamp. Na het aperitief gaan we aan tafel en krijgen we harrirra (een berberse soep) en couscous. Lekker! Groot kampvuur achteraf brengt een leuk sfeertje naar boven. Jammer dat we een regenbui over ons krijgen. Tja, we zitten nu eenmaal in het midden van de woestijn, waar het amper regent! Maar, de berbers hebben aan alles gedacht en we kunnen binnen zitten in een lemen hutje. Er wordt lustig verder gedanst op de lokale tonen van fluit en drum. Alleen jammer dat de grondbedekking een soort tapijt is die als ze nat wordt naar kameel ruikt. Na een vermoeiende dag, zoeken we onze tent op. 4 lemen muren, met een grote doek over. Ruikt niet echt fris, maar een zyrtec en een puffertje doen wonderen, we overleven dit wel. Afspraak morgenochten om 5u30 om naar de zonsopgang te gaan kijken. We zullen nog wel zien...
Na het ontbijt zijn we vandaag vertokken voor een tocht van 250 km. Een eerste deel door de zuidelijke oasen. Dit is onbeschrijfelijk mooi. Met de hummer door een half-uitgedroogde rivierbedding, palmbomen overal. We komen op plaatsen waar de co-piloot moet uitstappen om de chauffeur meter per meter te begeleiden. Bergaf valt dat nog mee, bergop lijkt het onoverkomelijk, maar de hummer kruipt letterlijk steen per steen naar boven. Ook dat is heel indrukwekkend! Weer prachtige vergezichten, maar toch weer anders. Smiddags geluncht en gezwommen, wat echt deugd deed. Luxe alom en vooral lekker! In de namiddag langs de vallei van de dra. 3000000 palmbomen staan er in deze vallei. De grootste verzameling ter wereld. We komen weer langs authentieke dorpjes waar de kinderen stylo's, bonbon en dirhams vragen. We hebben geleerd om onze ramen gesloten te houden. We komen aan in zagorda, vanwaar het per kameel 52 dagen rijden is naar timboektoe! We slapen in hotel riad bin salaam. Autheniek, kleurrijk, lekker eten onder de blote hemel! Tof in den hof!
4u : klaarwakker! het uurverschil eist zijn tol. De spanning voor de eerste dag zal er ook wel voor iets tussen zitten heel waarschijnlijk. Toch maar wat blijven liggen en als ne mens dan net terug begint in te dommelen, wordt er om 4u45 opgeroepen voor het gebed. Door de straten weerklinken arabische klanken... Stipt om 6u45 gaat de telefoon voor de wake-up call. Snel klaarmaken, aankleden en dan naar het ontbijt. Lanzarotte in het achterhoofd laten we voorlopig de (salmonella) eitjes voor wat ze zijn en eten wat fruit en koffiekoeken. Nog even tanden poetsen en is op de pot gaan zitten (ja sorry, maar in de woestijn...) en dan uitchecken en naar de parking. We kregen gisteren tijdens de briefing bij loting auto nummer 12 toegewezen. Vandaag wil dat zeggen dat we ook als 12e vertrekken. Telkens met 3 minuten tussen de verschillende teams.. We kruipen hoog in onze tank en vertrouwen vanaf nu op onze 'tripy'. Tripy is een belgisch gps-systeem speciaal ontwikkeld om ralleys mee te doen. We zijn dus afhankelijk van het 'bolleke-pijltje' systeem. De eerste 30km stuurt men ons langs gewone wegen om de auto wat gewoon te worden. We vermoeden dat dit de gevaarlijkste van de trip zouden kunnen worden, remember the african way of driving... En dan plots, na 500m rechtsaf de piste op. Hobbel en sobbel, putten, keien, maar vooral : adembenemende vergezichten. Wonderlijke kleurschakeringen gaande van oker over taupe naar donkerrood. We rijden door dorpjes waar kinderen in de meest kleurrijke klederdracht komen bedelen aan de auto. Ze kennen maar 3 woorden : stylo, bonbon en dirham. Er werd ons afgeraden om te stoppen en in te gaan op hun vragen. In het begin doen we dat dan ook braaf. Als er eens ergens een kind alleen loopt, geven we wel eens een snoepje. Ze zijn toch zo schattig. Maar het blijft, voor hen, levensgevaarlijk. Als chauffeur zie je niet wat er gebeurt rond zo'n hummer. Een kind van 4 verdwijnt zo onder je wielen. Zo rijden we van dorpje naar dorpje, waar je duidelijk merkt dat de tijd 70 jaar is blijven stilstaan. Transportmiddel bij uitstek is de ezel, was wordt te drogen gehangen in de bomen, bakstenen worden van aarde en stro gemaakt en te drogen gelegd in de zon. We zijn onderweg naar Telouet waar ons een welgekome lunch te wachten staat. Tomatenslaatje met 2 soorten tagine. (omelet en een stoofpotje met wortel) nog een muntthee en alweer tijd om met 2 minuten verschil te vertrekken. De piste die nu voor ons ligt is er één die men aan het verbreden is. Allemaal losse grove kiezel, waar de auto op danst en waar je toch geconcentreerd en gecontroleerd over moet. Vooral bergaf, voor je het weet schuif je de ravijn in. Maar, we zijn goed aangekomen in een bar waar we een thee krijgen als 4-uurtje. Het laatste stuk is weer een ander soort piste. Eigenlijk rijden we door een vlakte waar gewoon wat sporen staan van voorgangers. Wij zijn nummer 10 in de rij, maar aangezien iedereen voor ons het verkeerde padje koos, rijden wij nu plots 3de. Hetgeen aangenamer is omdat je dan minder vertraagd wordt door het stof van je voorgangers. We rijden bijna letterlijk door de decors van bekende films als kingdom of heaven, babel, asterix en cleopatra,... Indrukwekkend! Terug op asfalt en afspraak in het tankstation, want met de 250km die we vandaag gedaan hebben is den bak half leeg. Zo'n hummertje drinkt wel wat! Met de olieprijzen die ze hier hanteren speelt dat ook niet zo'n rol. 0,50 euro voor een liter benzine! Aangekomen in ons hotel riad tichka salam nemen we een lekkere douche en worden we getrakteerd op een aperitief omwille van de verjaardag van één van de deelnemers. Om 9u eten we typische marrokaanse dingen. Nog een kleine wandeling en ons bed in, want morgen belt men ons weer om 6u45 wakker. Slaapwel!
Vandaag de grote dag, vertrek voor de 6daagse. Gelukkig moeten we pas om 11u30 op de luchthaven zijn, wat ons de nodige tijd geeft om rustig de valiezen te maken. Het enige wat we moeten meenemen zijn rijbewijs, paspoort en zonnemelk. Nog wat tshirts en korte broeken en klaar. Zoals altijd is mopi goed op tijd om ons naar de luchthaven te voeren. Voor de niet insiders, mopi zijn moeke en nonkel pie. (aka barts ouders) Door de gietende regen naar zaventem. In de vertrekhal staat er al een groepje medereizigers. Veel bekende gezichten van op de preselecties, maar toch ook wat onbekenden. De sfeer zit er meteen goed in. Walen en vlamingen doen hun best om elkaars landstaal te spreken. Dewever moest ons bezig zien... Inchecken, douane en duty free shopping. Na 2 uur zitten we op het vliegtuig. Vlucht AT677 is klaar om te vertrekken, maar wacht nog op een vrij slot. Voorlopig staat de deur van de cockpit nog open. Met 9/11 in het achterhoofd... En ja hoor, bedankt Sarkozy, omwille van de stakingen in Frankrijk mogen we voorlopig niet over Frankrijk vliegen. Vermoedelijk vertrek om 14u40 ipv 13u30. Goe bezig... Toch om 14u15 vertokken. Aangename vlucht met alle opschriften in het arabisch, wat meteen de sfeer zet. Vooral van de veiligheidsdemo in het arabisch steken we veel op. Geland om 15u26 lokale tijd, aanschuiven aan de paspoortcontrole en hier zijn we. Zonnig, blauwe hemel, 26 graden en een goede ontvangst door de organisatie. De shuttle in, op weg naar het hotel, meteen ervaren we 'the african way of driving' ! Witte lijnen zijn voor mietjes, voorrang is 'op goed gevoel' en vooral voor dieren en kinderen moet je oppassen brommertjes beladen met mannen, vrouwen en kinderen komen van overal. Liefst nog met alle 3 op één brommertje. De uitvinder van de claxon doet hier gouden zaken. Gelukkig rijden wij vanaf morgen off-road, weg van de drukte van de stad! In ons hotel 'tikida garden' (best western) worden we onthaald met, hoe kan het ook anders, Marokkaanse thee. Valiezen worden naar de kamer gebracht, wat dan weer goed is voor onze rug! Meteen kleren uit en zwembroek aan. Het water is fris, dat de zon aan het ondergaan is doet er geen goed aan. Na een half uurtje terug naar de kamer voor een warme douche, want om 19u worden we in de lobby verwacht voor de briefing!
Een paar mensen waren een paar minuten te laat voor de briefing, en ze hebben het geweten. Het tijdschema van de volgende dagen zal STRIKT moeten gevolgd worden. Logisch, het is niet zomaar een toeristisch rondritje en regels moeten er zijn. Er deden het ons al 800 deelnemers voor, de organisatie is dus niet aan hun proefstuk toe.
Na de briefing eten, nog een kleine wandeling rond het hotel en onze nest in. Morgen worden we gewekt om 6u45, wij vertrekken met auto nummer 12 om 8u24, geen minuut vroeger of later! Zoals gezegd, strikt is men wel...
Vandaag begon slecht, Barts GSM had de hele nacht gepiept. Dan toch maar opgestaan om de kluis open te doen en hem af te zetten. Het was het alarm om te melden dat de vakantie gedaan was. Dat we daar zelf niet zijn opgekomen.... Nog wat in bed gelegen en dan gestart met pakken. Schelpjes en koraaltjes niet vergeten.... Gauw gaan ontbijten met een laatste keer lekker fruit en bediening langs alle kanten. Daarna nog 2 uurtjes van de zon genieten want straks zal er ons gat weer afvriezen. Terug naar het koude België, waar het Carnaval is, maar toch zitten we een beetje met een dubbel gevoel. Dit hotel is ons ding niet maar het koude België spreekt ons nog minder aan. Na nog een douche en een laatste hamburger de bus op en naar Liberia voor de vlucht naar huis. Ook het luchthaven gebouw is er één zonder ramen of vensters. Dat is toch een opvallend aspect van de openbare gebouwen in Costa Rica. Iedereen op het vliegtuig, en dan moet er nog getankt worden. Gelukkig zitten er twee symphatieke dames achter ons. We gaan meteen aan de babbel en doen dat tot aan het eten. Ze komen terug van een rondrit in Mexico en avonturen worden uitgewisseld. De tijd gaat snel. Nog wat proberen te knorren, want we verliezen tenslotte 7 uur van onze kostbare nacht. Eénmaal geland, blijkt dat het vliegtuig geen parkeerplaats krijgt. Nog 15 minuten extra tijd om aan het koude uitzicht te wennen. En hop, naar de valiezen waar onze jassen inzitten. Bij het openen van de valies merken we al snel dat het koraal van hendrik een klein geurtje heeft afgegeven. Nog even adressen wisselen met de 2 dames en naar huis, verwarming aan en valiezen leegmaken...
Ongelooflijk mooie en deugddoende vakantie achter de rug. We vragen ons af hoe lang het duurt voor we terugkeren....
Vandaag laat opgestaan, wel 7u15! We zijn helemaal aangepast aan de lokale tijd. Bart raakt zoals thuis moeilijk uit zijn bed! We beginnen met tegenzin aan de kou in België te denken. Het is moeilijk voor te stellen dat het daar 30° kouder, grijs en mistig is. We besluiten om er ons niets van aan te trekken en een wandeling te maken aan het strand. We gaan ver tot voorbij een rotspunt waar het zand plots mooi wis is en bezaaid met stukjes koraal. Helemaal alleen en ver verwijderd van de slome hotelgasten wagen we het om in onze pure te gaan zwemmen. Extra spannend als er een boot in de verte voorbij komt. Als we na een tijdje drogen op een houten stam die op het strand ligt, zien we wat verderop een grote troep gieren kabaal maken. Wat dichterbij zien we dat ze zich te goed doen aan het kadaver van een dolfijn van zo'n andedrhalve meter. Hendrik vindt ook nog een mooi stuk koraal en neemt het mee naar huis. Als dat maar goed komt aan de douane.
We hoorden net dat er in België 1000 km file is en wij zagen dat er 2 mensen voor ons stonden aan het ontbijtbuffet... ieder zijn zorgen....
Vandaag met de boot naar een nabijgelegen strand gevaren met een bootje vol "oude belgen". In "playa del coco" zouden we wel wat mooie spullen en souvenirs vinden hadden ze bij 'Riu' gezegd, maar het was onze 2de toeristenval. Toch hebben we op het strand gezien hoe pelikanen vissen. Ze vliegen even boven het water en laten zich dan op een vis vallen. Dat doen ze in formatie en dat is wel een spectaculair zicht. In plaats van 3 uur op playa del coco te blijven, zoals we de boot reserveerden, zijn we na een uurtje al rond het dorpje gestapt en hebben de boot terug genomen. Nadien zijn we gaan snorkelen in het warme water. Het zicht was relatief goed en dus zagen we heel wat visjes. Van grijs naar blauw en zelfs een mooie zwarte met blauwe bolletjes. Wat verder ook kogelvissen in alle formaten en kleuren. Na nog wat roggen en 2 tonijnen besluiten we terug uit het water te gaan. Het zwemmastker is wat klein en duwt hard op onze neus en tanden. Hendriks tanden kosten al genoeg.
's Avonds lekker gegeten in Ocotal, het steakrestaurant van het hotel. Het was vandaag een hete dag.
Het ontbijtbuffet is hier enorm, wat een keuze van alles is er een overvloed. We besluiten met de wagen naar "playa grande" te gaan, een mooi strand een 10-tal km verder. Het is hier wat mooier en minder desolaat dan aan het hotel. Pelikanen scheren rakelings over de golven, fregatvogels blijven verstild zweven hoog in de lucht,.... dit is vakantie. Het is een mooi groot strand met slechts enkele vakantiegangers. Na een wandeling over het strand besluiten we naar "playa flamingo" te gaan waar er iets meer volk blijkt te zijn. Toch is er nog steeds 100m voor je een volgende strandganger tegen komt. Hier zijn de golven iets minder hoog, maar beter om te bodysurfen. Rond 3 uur besluiten we naar het hotel te gaan want we voelen de zon op onze huid. Agnes van de GPS stuurt ons langs de meest ondenkbare wegjes. Op een bepaald moment rijden we een poort door en zowel wij als de GPS zijn de weg kwijt. Na wat rijden in de richting waar we denken terug op een "normale straat" te komen blijkt het toch niet te lukken en rijden we maar terug van waar we komen. Eénmaal terug op het juiste pad, wordt de weg alleen maar slechter: diepe groeven, geulen, dikke stenen, alles komen we tegen. Niet voor niets dat de GPS zegt "Only 4x4 with high clearance" (enkel 4x4 op hoge poten). Maar, we volharden in de boosheid en gaan toch verder. Plots een tegenligger, een "monster jeep", dat vinden we nu ook wat overdreven... tot op het moment dat de GPS zegt : "Cross the River". We moeten tussen 2 dikke bomen, een riviertje door. Hendrik stapt uit en begeleidt Bart bij de oversteek. Gelukkig is het droog seizoen, in het regenseizoen hadden we zeker rechtsomkeer gemaakt. Terug in het hotel duiken we direct het zwembad in en bestellen we een drankje. Van de bush in de bar Vanavond eten we Japans in een themarestaurant van het hotel. We doen dit naast de dikste Amerikaan van het hotel. Kolosaal is die man, zijn vrouw ook trouwens. Hij kweekt vee en tarwe in Kansas. Als hij 's ochtends op zoek gaat naar zijn traktoren, moet hij meer dan 250 km rijden.... Het Japans was lekker!
We hebben slecht geslapen en het heeft de hele nacht geregend. Nog steeds wat motregen als we naar het noorden vertrekken. De weg is lang maar we stoppen ergens om naar wilde krokodillen te kijken. Ze zijn echt en we zijn een beetje onder de indruk. Dat zijn we niet van het hotel, nogthans een 5-sterren. Maar het is een mastodont met 701 kamers. Er is één ding dat ons opvalt, er hangt hier een sfeer van verveling. Iedereen is "All-In" en dat geeft dus een meute gepensionneerde mensen die op barkkrukjes en strand- of zwembadstoelen hun cocktails drinken. Tot overmaat van ramp wordt er dan een openlucht aerobics georganiseerd. Details besparen we jullie.... We drinken zelf ook een Piña Colada y un Caiperiña. Omdat dit ons voldoende lijkt voor 1 namiddag, besluiten we het autoverhuurbedrijf te bellen en vragen we of we de auto 3 dagen langer kunnen huren. Het kan jammer genoeg maar 1 dag langer. Beter dat dan niets... We laten het hotel op ons 'inwerken' en we kruipen in ons bed
Zitten net aan een tafeltje in Manuel Antonio, op het strand 30°, zacht windje, muziek op de achtergrond... Het paradijs bestaat dus toch. Vanochtend met Andrew een boottocht gemaakt door het mangrovebos. Hij vertelde over de verschillende types mangrove. Rode -waarvan de bloemetjes rood zijn, witte - de grootste met dikke stammen die +/- 2m boven de waterspiegel pas beginnen (de rest zijn wortels) wit omdat de stam bedekt wordt met witte korstmossen. Zwarte - met ondergrondse wortels en de ananasmangrove die meer palmvoetwortels heeft en blaadjes in de vorm van een ananasblad. Andrew is een mooie surferboy van 20 jaar. Zijn vriendin wil naar de US gaan maar we zeggen dat hij beter in het mooie CR blijft. Hij brengt ons ook naar een stuk in het woud waar we de capucijnaapjes kunnen voederen. Een goei truuk natuurlijk. Eén van de beestjes komt op het dak van de boot zitten en eet uit ons hand. Daarnaast zie we reigers, strandlopers en een heuse zeearend! Dat was waarschijnlijk ons laatste uitstapje, maar 't was zeker de moeite. Nu liggen ze aan 't strand van Manuel Antonio ergens onder een mooie ficus. De golvens zijn goed, het windje is ok en de zon zit achter lichte bewolking. Bijna de hele tijd in het warme water gezwommen en 'gebodysurft'! Tijdens de terugrit naar het hotel staan we in de file aan het stemlokaal. Vandaag wordt hier een nieuwe president verkozen. 'Laura' haalt het, met maar liefst 46% van de stemmen. 's avonds zijn ze gaan eten in een mooi restotje en gepraat met een gepensioneerde amerikaan die per jaar 2 maanden in CR verblijft. Hij gaf ons nog tips voor mooie stranden in Guanacaste. Het eten (steak op de BBQ) was heel lekker en goed gebakken. Ze kunnen er hier wat van. In een mega plens bui terug naar het hotel gereden en meteen ons bedje in! Slaap wel
vanochtend toch al tot 6u30 geslapen, als we het zullen gewoon zijn moeten we naar huis.
na het ontbijt hebben we onze zakken gepakt en zijn we richting zuiden vertrokken. toch een trip van +/- 200km, over heel erg steile en kronkelige wegen, maar wel in matig goede staat. De Ticos zijn rustige chauffeurs, soms te rustig naar onze goesting, ze zijn hoffelijk, vertragen als er voetgangers zijn, kortom voorbeeldig...
om 13u zijn we dan aangekomen in Manuel Antonio, hier is het zeeeeer warm, maar minder vochtig, wat het toch iets aangenamer maakt. we zijn te vroeg, onze kamer is nog niet klaar. Na een ananassapje worden we dan door manuel naar onze kamer gebracht. airco staat aan, leuk om binnen te komen. gelukkig is de trend van het verkleinen van de bedden niet doorgezet en hebben we nu terug een megabed ter beschikking.
even naar het private strand van het hotel getrokken, maar dat was veeel te rustig voor een stille oceaan, precies het meer van hofstade. de zon bijna onder en wij terug naar het zwembad van het hotel.
Als avondeten hebben we sushi gegeten en dat was erg lekker. Als er iets is waar men ons schrik van had aangejaagd was het wel de voeding en tot nu toe (we blijven voorzichtig) hebben we nog niets voor gehad. Het was een beetje een overgangsdag vandaag want vanaf morgen zal het wat rustiger worden. B&H
In dit TE amerikaanse resort ontbeten, lekker maar die amerikanen zijn zo'n boeren. Eten alleen met hun vork, praten veel te luid en denken dat de wereld van hen is.... om je aan te ergeren dus. Redelijk vroeg vetrokken op uitstap. Terug dus de 9km tot op de grote baan. We zijn nog maar 2 km op de grote baan of we worden door een flik van ongeveer 60jaar aan de kant gezet. We zien meteen dat hij een soort speedgun vast heeft. Beweert die man dat wij 80!!!!! reden waar we maar 40 mogen. Ge moet weten dat ge in Costa Rica gewoon geen 80 kunt rijden. Zeker daar niet, is vlak aan een school en daar zijn overal verkeersremmers waar ge stilstaand over moet. Rijbewijs.... Habla Espanol? We spreken het niet, doen zeker geen moeite en houden ons dan ook van den grootsten domme. We verstaan wel dat dit 26.000 Colones zou kosten. (ongeveer 30 Euro) Hij komt terug naar de auto en zegt : So, no habla Espanol. blablabla tralala 20 Dollars (ongeveer 15 Euro). Wat blijkt, we hadden de keuze, ofwel 26.000 Colones officieel, ofwel 20 Dollar in tzwart..... Over corruptie gesproken, eerst ons verkeerdelijk betichten van overdreven snelheid en dan dit. We hebben hem dus gauw 20 dollar in zijn handen gestopt en wij weg. Op zoek naar vulkaan Poas, in vogelvlucht 24km, maar 75km via de weg. Is een actieve vulkaan waar een meer in ontstaan is. mooie omgeving, mooie foto's gemaakt. Daarna een koffie gedronken en een stukje cake gegeten. Volgende stop zijn de watervallen van La Paz. Blijkt dat die geïntegreerd werden in een mooie tuin, eerder een dierentuin. Volière met inheemse vogels, kikkerterrarium en een locatie waar collibris gevoed worden. Heel mooie foto's volgen. Dan terug naar het hotel gereden om ons te verfrissen en nu rijden we tot op de 'hoofdbaan' om daar iets te zoeken om te eten. Vermoedelijk een steak gebakken op houtskool. Slaap wel B en H
Lang geslapen, tot 6u10, weer bezoek gehad van de collibri. Vertrokken aan de mooie Caraibische kust waar het nu drukkend warm en zonnig is. Na nog wat foto's te hebben genomen zijn we doorgereden naar San Jose, de hoofdstad. Nu eten we net voorbij de hoofdstad ergens in een eetstalletje. Het feit dat we wat moeten wachten op ons eten doet ons vermoeden dat het vers is. Het zicht aan de achterkant van dit winderige restaurant is adembenedemd. We eten kipfilet met het nationale gerecht 'rijst en zwarte bonen, gekookt in kokosmelk', klein slaatje, hoopje geroosterde groenten en 2 sneden gebakken banaan, lekker..... Teleurstelling, ze maakt geen expressokoffie, alleen maar Cafe Negro. Dit alles voor 7920 Colones, minder dan 10 Euro. De vriendelijkheid van de Tico's (Costa Ricanen) blijft ons verbazen. Oke, dat je met azijn geen vliegen vangt, maar dat zouden ze bvb in Spanje toch ook al moeten weten.... Ons hotel ligt deze keer 9km van de 'hoofdbaan', zo'n half uurtje rijden.... is dus 18 km/u.... Eenmaal aangekomen worden we alweer hartelijk ontvangen. Krijgen onze kamer (minichalet) toegewezen, waar zowaar een open haard aanwezig is en twee amerikaanse schommelstoelen.... de bedden, die worden hoe langer hoe kleiner... nu hebben we beide een enkel bed. Tijdens het inchecken hebben we ons laten inschrijven voor een nachtwandeling door het bos. Nu ja nacht, om 18u is het hier al pikkedonker. Elk een zaklantaarn en samen met de gids het oerwoud in op zoek naar insecten, kikkers, slangen, spinnen. De oogst was groot. een slang, 5 soorten kikkers, wandelende takken, sprinkhanen in alle vormen en.... 2 tarantullas! Om 20u20 kreeg de gids de vraag via de radio of alles wel in orde was, we moesten al terug zijn... Dat heb je met 2 fanatichi. Dan maar wat gegeten in het hotel, maar niet voor herhaling vatbaar. Duur, te afgelekt en op zich wel lekker, maar we aten al lekkerder. Slaapwel
Vannacht heeft het veeeeel geregend maar toch bleef de jungle krijsen, tjirpen en piepen (en bleef ons hokje overeind) Vanochtend -we slapen al iets langer- op het terras in de hangmat gaan liggen om wat uit te rusten van het slapen. Een collibri kwam nectar zuigen uit een gemberbloem. Het beestje was iets groter dan een dikke mot! Even ging het van bloem tot bloem en toen schrok hij en was ie weg. Hebben we al gezewgd dat het hier extreem vochtig is? Zeker na de regen van vannacht is de lucht dik van het vocht. Papier krult op, boeken gaan open. Niets droogt: de zwembroeken blijven nat, schoenen stinken muf, kleren zijn klam,... Na het ontbijt zijn we naar de Manzanillo refuge gereden en hebben een tocht gemaakt met de lokale gids Carlos. Ook weer een fervente natuur en Costa Rica liefhebber. Tijdens onze 4 uur durende tocht zagen we kikkers, slangen, kevlar spinnen, brulapen en vooral veel mieren. Oh ja, ook termieten. Hij liet ze ons zien en proeven. ze zitten vol proteinen, bijten niet en zijn lekker. Na wat twijfelen probeerde Hendrik er wat en neen, het was niet vies. Het smaakt naar gepeperde stukjes komkommer. Niet slecht eigenlijk, ze kraken tussen je tanden en je weet nooit of je ze allemaal hebt. Na enkele minuten vond Hendrik er nog 1 tussen zijn tanden. De wandeling ging door jungle en langs het strand. Moet het betoog dat we gezweet hebben? De tocht was ons aangeraden door een koppeltje Fransen die een ontbijtstalletje runnen op het strand van Manzanillo. Ze belden met Carlos en zo kwamen we aan deze toer. Nog laarzen gehuurd met sexy sokken, water gekocht en extra muggenmelk.... klaar voor de strijd. Na de wandeling hebben we bij de Fransen pannekoeken met hesp en kaas gegeten en zijn we naar Puerto Viejo gereden om te mailen en geld te gaan halen 160.000 Colones, indrukwekkend niet. Hendrik kroop dan nog wat door het zwarte zand richting zee. Voor Bart was dat niet goed voor zijn gelnagels en kapsel. (en bleef hij in de auto zitten) Terug naar de lodge om ons te verfrissen en een uur niet te bewegen zodat het zweet kan opdrogen. In het donker zijn we dan terug naar Manzanillo gereden voor het diner bij Maxis, op aanraden van Carlos. Na een cuba libre en een caiperinia hebben we scampi gegeten met rijst,bonen en gebakken banaankoekjes.... weerom lekker. Ondertussen luisteren en kijken we naar de regen die met bakken valt. Gelukkig is dit het droge seizoen zeggen we tegen elkaar. De ruimte wordt insectenvrij gehouden door een 20 tal gekko's die op het plafond zitten en zich tegoed doen aan vliegen en muggen. Terug in Namuwoki gaan we nog iets drinken in een WIFI cafe bij een Argentijse oudere computertrees. Een toffe madam, al zag ze er wat verlopen uit. Laat gaan slapen deze keer : 9u30!
PS. Manzanillo : supergiftige boom, een tijdje eronder staan geeft brandwonden
Macadamia of Ironwood:gigabomen van hardhout (waar je geen nagel in krijgt), maar vooral een imposante prachtige boom. We hebben er zoeen gekocht in een herbebossingsproject van JeanPierre
Nony boom: met stinkende vruchtenm die blijkbaar erg gezond zijn. De eigenschappen zouden cel regenererend zijn. Enige probleem is de stank en dito smaak.
Lekker ontbeten vanochtend met fruit en een spiegelei.We zouden een begeleide wandeling gaan doen in Sarapiqui maar, door dat ontbijt kwam het er niet van. Dan maar een wandeling door de tuin van Jean/Pierre, vergezeld van zijn Ierse setter. Rond 9u30 vertrokken richting Limon, na een U-turn om tochmaar de sleutel van de kamer terug te brengen. De tocht naar Limon was wat saai en de 2 tuinen die we wouden bezoeken leken voor de ingeng net te veel van het goede, of beter te weinig. De ene was verlaten en macaber, de andere was een universiteit. We kropen verder achter vrachtwagens richting Caraibische zee. De wegen zijn verradelijk met plots opduikende 'potholes'. Hier en daar stonden bestuurders aan de kant wielen te vervangen. Limon zag er vies en bedreigend uit, vele bidonvilles met krotten in allerlei kleuren en maten. De mensen hier ogen mooier dan elders in costa rica, meerzwarten en mix-ups. Eindelijk zien we de zee. mooie witte en zwarte stranden die zowaar leeg zijn. Overal groeien ficussen en cocospalmen tot bijna in het water, sommige staan in de branding! Verder gesjokt tot in puerto viego en ingecheckt in onze lodge 'Namuwoki'. Vreemd, er zijn geen 'glazen ramen', maar alleen traliewerk met muggengaas ervoor. tis net of je buiten staat en slaapt. Privacy lijkt ons hier niet van toepassing Het ziet er wel leuk uit, maar of het ook veilig is? Met een flinke wind waait het zo weg! Alle huizen trouwens, die meer lijken op gekleurde schoendozen met traliewerk. Oh ja, tis hier broeierig warm, met jungle geluiden van kikkers, krekels, en wat nog meer... We gaan slapen onder de klamboe, met de ventilator aan en met propjes in de oren tegen alle geluiden. We zijn ook naar de surferboys gaan kijken en we kwamen toch wel een klets West-Vlamingen tegen zeker! De sfeer die in het stadje hangt is los en relax, de geur van Marie-Joewana komt je tegemoet. Hippies en rasta's overal. Keilekkere amerikaanse hamburger gegeten, in een kraampje op het strand! Morgen maken we er waarschijnlijk een zeedag van! tis 10u en we liggen alweer in bed.
vanochtend zowaar nog vroeger wakker dan anders. maar onszelf geforceerd om tot 6 uur te blijven liggen. eerst uitgebreid ontbeten en om 7u30 waren we al onderweg naar de volgende bestemming. dilemma : bezoeken we eerst nog monte verde of rijden we direct door naar het volgende hotel. Aangezien de valiezen zichtbaar in de auto besluiten we toch maar om eerst naar het hotel te rijden. om 11u checkten we in bij hacienda la isla sarapiqui, een boerderij waar een 8-tal kamers gemaakt zijn. proper en comfortabel. blijkt dat we het kot voor ons alleen hebben. jean-pierre, de belgische eigenaar, vraagt of we vanavond hier eten, waarmee we naturlijk instemmen. hij is 13 jaar geleden zijn grote liefde gevolgd en hier getrouwd. hij kweekt hier nu paarden. op zijn aanraden maken we vandaag opnieuw een tocht met een skytram. deze keer echt de moeite, meer dan een uur onderweg met een persoonlijke gids die weet waarover hij praat. rode gifkikkers, stierenkikkers, luiaard met kind,... noem maar op, het zat er allemaal. daarna nog een wandeling gemaakt met dezelfde gids en veel leuke dingen opgestoken. nog even wat chips en drankjes gekocht in puerto vieje de sarapiqui en dan terug naar de hacienda om ons op te frissen en te eten. aperitief? vraagt de eigenares,doe ons maar 2 margherita... en voor we het goed beseffen, zit het al in ons hoofd. een beetje tipsi beginnen we aan ons gembersoepje. we eten op een soort platform, boven een vijver waar de kaaimannen voorbijdrijven. smakelijk! Gestoomde baars met tropische groenten. (bloemkool en wortel... zeer tropisch) een ijskoffie met chocoladelikeur als 'toetje', maar jean-pierre herpakt zich en maakt er 'nagerecht' van, we zijn tenslotte geen hollanders. ons bed in dat een onwaarschijnlijke breedte heeft van 2 meter! Veeeeeeeeeeeeel plaats, slaap wel!
vandaag weer lekker vroeg opgestaan, om 6u30 al aan het ontbijt. (dank u wel jetlag) Buiten uiteraard, want het weer laat het toe. maar dat wil wel zeggen dat we vroeg kunnen vertrekken voor een wandeling door de kruinen van het oerwoud. zo goed als eerste aangekomen om een parcours van +/- 3km af te leggen over paadjes en vooral veel hangbruggen. echt de moeite om eens gedaan te hebben. slangetje gezien en vooral veel vogels. daarna hebben we nog een 'skytram' genomen. zoiets als een skilift, maar dan alweer tussen de boomtoppen. toch beetje een toeristenval... maar heel mooie boomvarens gezien. de optie bestond om niet met de lift naar beneden te komen maar hangend aan een kabel (deathride). hebben we maar niet gedaan, hendrik met zijn rug... ;-) ondertussen alweer tijd om iets te eten, ditmaal in het stadje Fortuna onze 4x4 neergezet en een wrap met bonen en doritos gegeten. weeral lekker. Oh ja, vertelden we al dat het ontbijt zeer uitgebreid was, met van die superlekkere ananas en mango! en spek met eieren (hopelijk geen salmonella-eitjes) Daarna dachten we nog even naar een vlinder/kikker/orchideeên/alligator-tuin te gaan, maar die was op zondag maar open tot 15u. jammer, misschien iets voor morgen. 18u, het is hier al pikdonker, vreemd maar niet erg, want om 6u is het alweer klaar. nu nog douchen (tja, we komen net uit het heetwaterzwembad) en dan iets eten. morgen rijden we naar Sarapiqi om 1 keer te overnachten, daarna rijden we door naar de caraibische kust. hopelijk is er ook internetconnectie ginderachter, dan blijven jullie op de hoogte van onze avonturen
6u en al wakker. wel goed geslapen. van 21u tot 2u en dan wakker geworden door het gekrijs van een wild dier. was het een aap of een vogel? dat zullen we vandaag misschien ontdekken. dan maar een oorprop ingestoken en alle twee tot vanochtend verder geknord. 6u30, tijd om eens door de vensters te kijken en de omgeving bij daglicht te aanschouwen. We beseffen dat we aan de voet van de vulkaan 'rincon de la vieja' sliepen, tenmidden van het nationaal park. Langs de achterkant van de bungalow staan 2 paarden te grazen onder een gigaboom vergeven van epifieten. %%%FOTO1%%% als dit de trend wordt van het verlof, dan staan we er goed op ! we ontbijten, wat dacht je buiten, maar wel overdekt, met een spaans muziekje op de achtergrond. Temperatuur is ideaal, nog lekker fris. Als we tegen de ober zeggen dat we maar 'un pocco leche' willen, gaat hij helemaal open en denkt hij dat we spanjaarden zijn. Ontbijt con frutas : een gigabord gevuld met papaya, ananas, watermeloen en druiven, vergezeld van geroosterde muesli en een heel lekkere yoghurt. 8u, wat daarnet nog een aangenaam frisse temperatuur was, is ondertussen een warme zon geworden. Dat belooft voor de middagtemperatuur. Vandaag rijden we richting Arenal, een tweede natuurpark met vulkaan, maar eerst gaan we genieten van het plaatselijke kuuroord. Zwembad, modderbaden, warmwaterbaden en bijhorende bar! Hier liggen we dan, in de schaduw aan het zwembad. Vandaag onze eerste broccoli (lees collibri) gespot, bovenaan in een kapokboom. Overal de doordringende geur van zwavel, die komt uit de kokende modder die gebruikt wordt voor de modderpackings. Ons terug laten afhalen aan ons huisje door roberto met zijn elektrisch autootje. Gelukkig dat Roberto er was of onze zwembroeken hingen nu nog in de hibiscushaag te drogen. En hup, terug het 'unpaved' pad op om onze weg voort te zetten op de 'transamerican highway'. Klinkt als een dubbele E40, maar is niet meer dan een overontwikkelde dennenstraat in slechte staat waar overstekende fietsers en koeien elkaar de loef trachten af te steken. Beetje gevaarlijk, maar we zijn voorzichtig. De hoofdweg na 50 km verlaten om dan gedurende weer 50km rond het meer Arenal te rijden. Een ongelooflijk zicht, juiste temperatuur en dan plots verwittigd de gps ons "ting ting, ALERT, dangerous bridge ahead!" Goed om weten, maar ze vallen allemaal (een stuk of 10) goed mee. Beetje verder staan er 2 auto's langs de kant met de mensen eruit. Al gauw merken we dat ze foto's maken van een 10-tal neusberen (of zoiets). Zo groot als een dikke kat, maar ze zien er superlief uit. En dan, tja ons eerste dispuut,niettegenstaande de gps rijden we ons hotel voorbij. Is het dan de fout van wie de gps heeft ingesteld? of van de chauffeur? We zullen (en hoeven) het nooit te weten. Aangekomen in het volgende dorp maken we rechtsomkeer en vinden we zonder problemen de ingang van dit complex. Daar waar het eerste hotel iets typisch van hier was, lijkt dit amerikaanser. Kamers zijn hypermodern ingericht en ja hoor, weer elk zijn 2-persoonsbed. Alles van waarde de kluis in en wij gaan weken in het zwembad, alweer met door de natuur opgewarmd water. we zitten dan ook aan de voet van de latent aktieve vulkaan Arenal. Dan toch even douchen want zo'n luxedouche hebben we zelfs thuis niet! Net klaar met eten, eendeborstfilet met champignons en een sausje van passievruchten.... weer heel lekker! 20u30, hoog tjid om te gaan slapen, toch nog wat last van de jetlag.
Zo, onze eerste dag zit er bijna op. 2 vluchten die toch wel in je kleren kruipen, maar dan een heel vriendelijke ontvangst op de luchthaven/open hangar. Men had ons verwittigd voorzichtig te zijn met gauwdieven en de gastvrijheid deed ons toch wel wat extra attent zijn. Hendrik de opdracht gegeven om goed op de bagage te passen terwijl ik de 'rondritvouchers' in ontvangst nam.
Onze auto met gps gaan oppikken en via een hobbelbaantje van 27km in het donker, een uur later in ons hotel geraakt. Het is hier nu 19u en we eten nog wat pasta (die verrassend lekker is) om daarna elk in een 2-persoonsbed te kruipen. we werden hier ontvangen en met een elektrisch autootje naar onze bungalow gebracht, terwijl we slurpten van een vers geperst passievruchtensapje!
we liggen bijna in ons bedje (lees : we staan in onze pure) als er op de deur wordt geklopt. de poetsvrouw die ons door middel van 2 chocolaatjes een rustige nacht komt wensen. over gastvrijheid gesproken, slaap lekker!
brommertjes beladen met mannen, vrouwen en kinderen komen van overal. Liefst nog met alle 3 op één brommertje. De uitvinder van de claxon doet hier gouden zaken. Gelukkig rijden wij vanaf morgen off-road, weg van de drukte van de stad! 
Goedemorgen!
