Het internationale oriëntatieseizoen wordt traditional van start geschoten met de Springcup, in Denemarken. Onze Belgische junioren en senioren zijn er ook vaak van de partij. Deze keer maakte ik deel uit van de -helaas iets té- beperkte delegatie van m'n Finse Club. Clubgenote Miek Fabré was ook aanwezig, zij met haar Finse club. Het terrein waarop de wedstrijden gelopen worden moet ons, Vlamingen, liggen: open bos, lichtglooiend, vergelijkbaar met het Zoniënwoud, maar dan met ietsje meer kleine loofbomen ussen de reuzachtige beuken. Spek naar onze bek, en de verwachtingen dan ook altijd een ietsje meer gespannen. Enerzijds wilde ik er niet te vele van verwachten, gezien de marathonvoorbereiding voorrang heeft, maar anderzijds hoopte ik stiekem toch op een onverwacht goed resultaat.
Het begon met een traininkje op vrijdag, om het terrein te verkennen en wat los te lopen. Daar voelde ik wel nog snel dat de trainingen van eerder in de week nog in de benen zaten. Niet onlogisch ook. De vlucht zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Ik was immers om 4.45 opgestaan om tegen 6.50 het luchtruim in te vliegen. De namiddag werd dan ook wijselijk gevuld met rust en eten.
Zaterdag stond de klassieke wedstrijd op het agenda. De wedstrijd, 15km, beloofde langer te zijn dan andere jaren. Ik voelde me niet echt wakker en de panache leek te ontbreken. Ik liep een wedstrijd die technisch vrij goed was, geen noemenswaardige fouten, enkel wat kleine missertjes. Het grootste tijdverlies lag aan mijn laksheid. Het overkomt me vaker op een lange afstand, dat ik te weinig push, te traag werk, dat ik het als een soort liefhebber opneem. Ik reken er te hard op dat ik me niet moet afmatten, dat de afstand dat wel zal doen. Ik Werk te traag, kijk te weinig vooruit op kaart, loop wat rustiger door dichte begroeiingen, ... Aan de aankomst was ik behoorlijk tevreden, alhoewel niet moe. Na de middag zou je na zo'n oriëntatiewedstrijd van 15km moe moeten zijn, maar ik was het duidelijk niet. Ik eindigde midden in het deelnemersveld, in de elitereeks, beschaamd hoef ik daar niet over te zijn, maar het had gerust wat sneller gekund.
Daags nadien startte ik als eerste loper in een onvolledige aflossingsploeg. Eén ploegmaat was ziek en de andere had zich geblesseerd. Vanwege het aspect 'contactloop' zou de druk om sneller te lopen er wel zijn, en of! Ik startte nog vrij rustig, eerder in het tweede dele van het pak. Ik bekeek aandachtig de treintjes en mijn kaart en liep de eerste helft van mijn wedstrijd foutloos. Ik schoof voorzichtig op, voorbij mannen die op hun adem getrapt waren, en wanneer ik ergens een gat zag vallen pikte ik net aan bij de staart van de vorige trein. Waar ik na 8 posten, bij het doorkruisen van een groot veld, nog een hele kudde voor mij uit zag lopen, kwam ik aan post 12 plots mee aan kop van mijn trein. Waar de anderen heen waren was me een raadsel. Waren ze er vandoor, of waren ze fout gelopen? ik zag Rasmus Soes, een internationale subtopper, in het groepje en dat leek mij alleszins het teken dat ik in een goede trein zat. Vooraan de trein aarzelden ze af en toe, en ik keek de kat wat uit de boom. Eén keer leden we noemenswaardig tijdsverlies, op ene langer been, waar we behoorlijk wat waren afgeweken. Naargelang de wedstrijd vorderde dunde het groepje uit en, hoewel ik trachtte de kop niet te nemen, kwam ik vaker aan het raam piepen. Bij het doorkruisen van de aankomstweide steeg het gejoel van het publiek naar mijn hoofd, de adrenaline steeg, en ik nam de kop over, zij het nog voorzichtig. Ik liep de laatste anderhalve kilometer op kop van ons treintje, en wanneer we de voorlaatste post geknipt hadden wist ik wel zeker, hier komt niemand nog in mijn buurt. Ik trok alle registers open, eerst nog even in het bos, dan op het pad, en op enkele honderden meters kregen mijn metgezellen nog aardig wat seconden aangesmeerd. Eentje strandde op 11", de rest kreeg de volle 30" aan hun broek. Bij aankomst vernam ik dat er een kopgroep een goeie 2' voor ons liep. Helaas heb ik die groep gemist door mijn iets te trage start, maar het was een goede wedstrijd, eentje om te onthouden. Eentje voor de moraal.
Wel jammer dat onze ploeg slechts uit twee personen bestond...

Heel straf: Mijn ex-clubgenoot van IF Brahe, Fredric Portin, die vorig jaar nog een weekje bij mij op stage was en daar zei dat hij ooit Europese top wil worden, voegt de daad bij het woord. Zaterdag eindigde hij net buiten de top 10, in de buurt van namen die op internationale kampioenschappen als toppers, subtoppers en outsiders worden gerekend. Tijdens de aflossing deed hij er nog een schep bovenop door de 4e tijd neer te zetten op het laatste en langste been.  Een groot talent!!

28-03-2011 om 16:09 geschreven door Bart Delobel