Het nieuwe kalenderjaar is begonnen, en met het nieuwe kalenderjaar ook mijn nieuwe sportjaar. Niet dat het voornemens zijn, dat niet, maar er moeten doelen gesteld worden aan het nieuwe jaar. Doelen, zodat we iets voor ogen hebben om naartoe te werken, om voor te leven, en om voor te laten. Doelloos trainen is niet aan mij besteed, dan kies ik al snel het hazenpad. Zonder doel geen discipline, geen continuïteit. Zonder doel alleen maar teloorgang en verkommering van het in de voorbije jaren opgebouwde.

Doelen stellen is altijd een beetje dromen, maar dan met de voetjes op de grond. Bij het stellen van je doelen ga je dromen dat je vliegt, en al onderscheidt lopen zich van wandelen in het loskomen van de grond, de voetjes moeten aan de grond blijven bij dat dromen. Dromen van onrealistische doelen is fijn. Wereldkampioen! Hoera, in 2011 word ik wereldkampioen! NOT. Realistisch zijn is niet enkel je fysieke beperkingen kennen, maar ook je mentale kant kennen en zeker niet ontkennen. Hoe zit het met je mentale evenwicht? Wat wil ik opofferen, en wat wil ik niet opofferen? Wat biedt het leven me niet, of, wat biedt het net wel als ik die opofferingen doe of niet doe. Leven is meer dan lopen alleen. Zeker als je er niet van kan leven.

Mijn punt is duidelijk. Ik wil veel meepikken, maar niet alles, en niet ten koste van het leven. Voor 2011 heb ik al een aardig wat getwijfeld wat het zal worden, maar het ziet ernaar uit dat ik al van bij het begin van het seizoen zal passen voor het WK 2011. Redenen: andere doelen, vroeger pieken, en dan van een echte zomervakantie genieten, eentje die niet in het teken van een WK staat. Het stukje mentale ontspanning waar ik ’s zomers zo’n nood aan kan hebben. Het genieten van de zomer, de zon, de lange warme avonden, …

Daarnaast kriebelt jaar na jaar de marathonkriebel ietsje meer, in die mate dat ik me voor 2011 voor’t eerst ga toegeven aan die drang. Ik ga me voorbereiden op een marathon, althans proberen. Het wordt wat zoeken hoe ik de verschillende ambities weet te rijmen; Het project als zelfstandige loop- en conditietrainer, het willen uitbouwen van een conditie met meer krachtoefeningen, en toch die extra kilometers die nodig zijn voor een marathon, en dat alles zonder het lichaam te overbelasten. Het zal een voortdurend wikken en wegen worden.

Er is ook nog de Finse club, die zijn twee grootste kleppers kwijt is. De jonge talenten hebben een transfer op zak naar een grotere club, waar ze zich verder willen ontpoppen tot Finse toppers. Dat houdt wel in dat onze ploeg verzwakt is. Toch gaan ze verder met mij om hun grote wedstrijden te lopen. Dat houdt in dat Springcup, Jukola en Tiomila al met rood zijn aangestipt op mijn agenda. In 2013 vindt het WK plaats in Finland, en samen met de Finse club wil ik me daar nog op richten.
Het laatste en niet onbelangrijke doel is de CISM. De vraag die al een 2-tal jaren op onze lippen brandt is: "Zullen we mogen gaan?" 't Is immers in Brazilië, en dat is uiteraard een droomreis om te mogen doen met de militaire ploeg. blijkbaar zijn we officieel ingeschreven, maar intern,binnen Defensie, hebben we nog geen nieuws gehad. Alleszins, de CISM, die samen gaat met de Military world Games, vindt plaats in Rio, in juli, en zou uiteraard ook een hoofddoel worden.

Ambities genoeg dus, voor 2011, zowel op korte als lange termijn. De vraag is nu uiteraard, hoe realistisch zijn mijn doelen? Droom ik? Zweef ik? Ik verwacht veel van het jaar, en veel van mezelf. Dat op zich is al een goed uitgangspunt vind ik. Ik ga er nu aan beginnen… hop, schoentjes aan, en weg voor 12km…

04-01-2011 om 18:47 geschreven door Bart Delobel